is a book by Leo Tolstoy. It was co

is a book by Leo Tolstoy. It was completed in Russian in 1897 but first published in English due to difficulties with the Russian censors.[1]

Tolstoy cites the time, effort, public funds, and public respect spent on art and artists[2] as well as the imprecision of general opinions on art[3] as reason for writing the book. In his words, "it is difficult to say what is meant by art, and especially what is good, useful art, art for the sake of which we might condone such sacrifices as are being offered at its shrine".[4]

Throughout the book Tolstoy demonstrates an "unremitting moralism",[5] evaluating artworks in light of his radical Christian ethics,[6] and displaying a willingness to dismiss accepted masters, including Wagner,[7] Shakespeare,[8] and Dante,[9] as well as the bulk of his own writings.[10]

Having rejected the use of beauty in definitions of art (see aesthetic theory), Tolstoy conceptualises art as anything that communicates emotion: "Art begins when a man, with the purpose of communicating to other people a feeling he once experienced, calls it up again within himself and expresses it by certain external signs".[11]

This view of art is inclusive: "jokes", "home decoration", and "church services" may all be considered art as long as they convey feeling.[12] It is also amoral: "[f]eelings … very bad and very good, if only they infect the reader … constitute the subject of art".[13]

Tolstoy also notes that the "sincerity" of the artist—that is, the extent to which the artist "experiences the feeling he conveys"—influences the infection

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นหนังสือ โดยตอลสตอย มันได้เสร็จสมบูรณ์ในรัสเซียใน 1897 แต่เผยแพร่ครั้งแรก ในอังกฤษเนื่องจากความยากลำบากมี censors รัสเซีย [1]Tolstoy สแตนดาร์ดชาร์เตอร์ดเวลา ความพยายาม การเงินรัฐ และเคารพสาธารณะที่ใช้ในงานศิลปะและศิลปิน [2] และ imprecision แซมทั่วไปศิลปะ [3] เป็นเหตุผลสำหรับการเขียนหนังสือ ในคำพูดของเขา "ได้ยากที่จะพูดสิ่งที่มีขึ้น โดยศิลปะ และโดยเฉพาะสิ่งที่เป็นศิลปะดี มีประโยชน์ ศิลปะเพื่อซึ่งเราอาจ condone บูชาดังกล่าวเป็นด้ามอยู่ที่ศาลเจ้าของ" [4]ตลอดเล่ม Tolstoy สาธิตการ "unremitting moralism", [5] ประเมินงานเมื่อจริยธรรมคริสเตียนของเขารุนแรง, [6] และการแสดงยินดีที่จะยอมรับปริญญาโท วากเนอร์ เชกสเปียร์ [7], [8] รวมทั้งยกเลิกและ Dante, [9] และจำนวนมากของงานเขียนของเขาเอง [10]มีใช้ในนิยามของศิลปะที่สวยงามที่ถูกปฏิเสธ (ดูทฤษฎีความงาม), Tolstoy conceptualises ศิลปะเป็นสิ่งที่ใช้สื่อสารอารมณ์: "ศิลปะเริ่มต้นเมื่อมนุษย์ โดยมีวัตถุประสงค์ของการสื่อสารกับคนอื่น ๆ ความรู้สึกที่เขามีประสบการณ์ เรียกมันขึ้นอีกภายในตัวเอง และแสดง โดยสัญญาณบางอย่างภายนอก" [11]มุมมองของศิลปะคือรวม: "เรื่องตลก" "ตกแต่ง" และ "คริสตจักรบริการ" อาจทั้งหมดเป็นศิลปะตราบใดที่พวกเขาถ่ายทอดความรู้สึกได้ [12] มีคุณธรรม: " eelings [f]...ดีมาก และดีมาก ถ้าเพียงพวกเขาติดเชื้อผู้อ่าน...เป็นเรื่องของศิลปะ" [13]Tolstoy ยังบันทึกที่ที่ "จริงใจ" ของศิลปิน — นั่นคือ ขอบเขตที่ศิลปิน "ประสบการณ์ความรู้สึกที่เขาต้องสื่อ" ซึ่งมีผลต่อการติดเชื้อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นหนังสือโดย Leo Tolstoy มันเสร็จสมบูรณ์ในรัสเซียในปี ค.ศ. 1897 แต่ตีพิมพ์ครั้งแรกในภาษาอังกฤษเนื่องจากปัญหากับเซ็นเซอร์รัสเซีย. [1] อลสตอยอ้างอิงเวลาความพยายามกองทุนสาธารณะและความเคารพของประชาชนที่ใช้ในงานศิลปะและศิลปิน [2] เช่นเดียวกับความไม่แน่ชัดของ ความคิดเห็นทั่วไปเกี่ยวกับศิลปะ [3] เป็นเหตุผลในการเขียนหนังสือเล่มนี้ ในคำพูดของเขา "มันเป็นเรื่องยากที่จะบอกว่าสิ่งที่หมายโดยศิลปะและโดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่เป็นสิ่งที่ดีมีประโยชน์ศิลปะศิลปะเพื่อประโยชน์ในการที่เราจะให้อภัยเสียสละเช่นที่ถูกนำเสนอที่ศาลเจ้าที่". [4] ตลอด หนังสือเล่มนี้แสดงให้เห็นถึงอลสตอย "สั่งสอนศีลธรรมต่อเนื่อง" [5] การประเมินผลงานศิลปะในแง่ของจริยธรรมของคริสเตียนหัวรุนแรง [6] และแสดงความตั้งใจที่จะยกเลิกปริญญาโทได้รับการยอมรับรวมทั้งแว็กเนอร์ [7] เช็คสเปียร์ [8] และดันเต้ [9 ] เช่นเดียวกับกลุ่มของงานเขียนของตัวเอง [10]. มีการปฏิเสธการใช้ความงามในนิยามของศิลปะ (ดูทฤษฎีความงาม), อลสตอย conceptualises ศิลปะเป็นสิ่งที่สื่อสารอารมณ์: "ศิลปะเริ่มต้นขึ้นเมื่อคนโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อ การสื่อสารกับคนอื่น ๆ ความรู้สึกที่เขาเคยมีประสบการณ์เรียกมันขึ้นมาอีกครั้งภายในตัวเองและเป็นการแสดงออกถึงความมันโดยสัญญาณภายนอกบางอย่าง ". [11] มุมมองของศิลปะนี้รวม: "เรื่องตลก", "ตกแต่งบ้าน" และ "โบสถ์" อาจ ทั้งหมดได้รับการพิจารณาศิลปะตราบเท่าที่พวกเขาถ่ายทอดความรู้สึก [12] นอกจากนี้ยังเป็นศีลธรรม:. "[F] eelings ... ที่ไม่ดีมากและดีมากถ้าเพียง แต่พวกเขาติดเชื้อผู้อ่าน ... เป็นเรื่องของศิลปะ" [13]. ยังอลสตอย ตั้งข้อสังเกตว่า "ความจริงใจ" ของศิลปินที่เป็นขอบเขตที่ศิลปิน "ประสบการณ์ความรู้สึกที่เขาบ่งบอกถึง" -influences การติดเชื้อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นหนังสือโดยลีโอตอลสตอย จะเสร็จสมบูรณ์ใน รัสเซีย ในปี ค.ศ. 1897 แต่ตีพิมพ์ครั้งแรกเป็นภาษาอังกฤษเนื่องจากปัญหากับกองเซ็นเซอร์รัสเซีย [ 1 ]

ตอลสตอย cites เวลา , ความพยายาม , ทุนสาธารณะ และเคารพประชาชนที่ใช้ศิลปะและศิลปิน [ 2 ] ตลอดจนความไม่แน่ชัดของความคิดเห็นทั่วไปเกี่ยวกับศิลปะ [ 3 ] เหตุผลสำหรับการเขียนหนังสือ ในคำพูดของเขา " มันเป็นเรื่องยากที่จะบอกว่าอะไรคือความหมายโดยศิลปะและโดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่ดี มีประโยชน์ ศิลปะเพื่อที่เราอาจจะยอมเสียสละ เช่น มีการเสนอที่ศาลเจ้า " . [ 4 ]

ตลอดหนังสือตอลสตอยสาธิต " พากเพียรหลักศีลธรรม " [ 5 ] การประเมินผลงานศิลปะในแง่ของรากของเขาคริสตจริยธรรม [ 6 ] และการแสดงความเต็มใจที่จะยกเลิกการรับปริญญาโท รวมถึงวากเนอร์ , [ 7 ] เช็คสเปียร์ , [ 8 ] และดันเต้[ 9 ] รวมทั้งกลุ่มของงานเขียนของเขาเอง [ 10 ]

ต้องปฏิเสธการใช้ความงามในความหมายของศิลปะ ( ดูทฤษฎีสุนทรียภาพ ) , ตอลสตอย conceptualises ศิลปะเป็นสิ่งที่สื่อสารอารมณ์ : " ศิลปะเริ่มต้นเมื่อชายที่มีวัตถุประสงค์ในการสื่อสารกับคนอื่น ๆ ความรู้สึกที่เขาเคยมีประสบการณ์ โทรศัพท์มันขึ้นอีกครั้งภายในตัวเองและเป็นการแสดงออกโดยอาการภายนอก " [ 11 ]

แน่นอนมุมมองนี้ของศิลปะโดยรวม : " เรื่อง " , " ตกแต่งบ้าน " และ " บริการ " คริสตจักรอาจจะเรียกว่าศิลปะ ตราบเท่าที่พวกเขา ถ่ายทอดความรู้สึก [ 12 ] ก็ยังไร้ศีลธรรม " [ F ] eelings . . . เลวมากและดีมาก ถ้าเพียง แต่พวกเขาให้ผู้อ่าน . . . . . . . เป็นเรื่องของ ศิลปะ " [ 13 ]

ตอลสตอยยังบันทึกว่า " ความจริงใจ " ของศิลปินที่ขอบเขตที่ศิลปิน " ประสบการณ์ความรู้สึกที่เค้าสื่อ " - อิทธิพล การติดเชื้อ