The speaker claims that, if he coul

The speaker claims that, if he could have been a leaf or cloud on the West Wind, or felt young and powerful again, he wouldn’t be appealing to the West Wind now for its help.
He begs the wind to treat him the way it does natural objects like waves, leaves and clouds.
The speaker exclaims, "I fall upon the thorns of life! I bleed!"
He explains that the passage of time has weighed him down and bowed (but not yet broken) his spirit, which started out "tameless, and swift, and proud," just like the West Wind itself.
Finally, the speaker asks the West Wind for something: he wants the wind to turn him into its lyre.
This image is related to the æolian harp, a common metaphor in Romantic poetry. The æolian harp is sort of like a stringed version of a wind chime; it’s an instrument that you only have to put out in the breeze and nature will play its own tunes.
Here Shelley’s speaker describes himself as the harp, or "lyre," that the wind will play. He’ll be the instrument, and the West Wind will play its own music on him, just as it does in the branches of trees in the forest. That way, it won’t matter that he’s metaphorically losing his leaves.
The speaker and the trees of the forest are both decaying – the trees are losing their leaves, and he’s been bowed down by life.
But that doesn’t matter; if the wind plays both of them as instruments, they’ll make sweet, melancholy, autumn-ish music.
Now the speaker changes tactics; instead of asking the wind to play him like an instrument, he asks the wind to become him. He wants the wind’s "fierce" spirit to unite with him entirely, or maybe even replace his own spirit.
The speaker compares his thoughts to the dead leaves; perhaps the West Wind can drive his thoughts all over the world in the same way it moves the leaves, and they’ll become like a rich compost or mulch from which new growth can come in the spring. That way, even if his thoughts are garbage, at least that garbage can fertilize something better.
The speaker comes up with another metaphor to describe what he wants the wind to do to his thoughts, and this one isn’t about fertilizer. He describes his own words – perhaps the words of this very poem – as sparks and ashes that the wind will blow out into the world.
The speaker himself is the "unextinguished hearth" from which the sparks fly; he’s a fire that hasn’t gone out yet, but is definitely waning.
The speaker returns to the metaphor of the wind playing him as an instrument, but this time he describes his mouth as a trumpet through which the wind will blow its own prophecy.
The speaker ends by asking the wind a question that seems very simple: "If Winter comes, can Spring be far behind?"
The symbolic weight that he’s attached to the seasons, however, makes us realize that this is more than a question about the wheel of the year. He’s asking whether or not the death and decay that come at the end of something always mean that a rebirth is around the corner.
He’s hoping that’s true, because he can feel himself decaying.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลำโพงอ้างว่า ถ้าเขาอาจถูกใบไม้หรือระบบคลาวด์ที่ลมตะวันตก หรือรู้สึกหนุ่มสาว และมีประสิทธิภาพอีกครั้ง เขาจะไม่ดึงดูดลมตะวันตกตอนนี้สำหรับความช่วยเหลือ เขา begs ลมการรักษาเขาวิธีทำวัตถุธรรมชาติเช่นคลื่น ใบไม้ และเมฆ ลำโพง exclaims "ฉันจะตกอยู่กับหนามของชีวิต ผมเลือดออก" เขาอธิบายว่า เวลาแบกเขา และโค้งคำนับ (แต่ไม่ได้หัก) วิญญาณของเขา ซึ่งเริ่มต้นจากการ " tameless และรวดเร็ว และความ ภาคภูมิใจ, " เหมือนลมตะวันตกเอง ในที่สุด ลำโพงขอลมตะวันตกบางอย่าง: เขาต้องลมกลายเป็นเขา lyre การ ภาพนี้เกี่ยวข้องกับพิณ æolian อุปมากวีโรแมนติกทั่วไป พิณ æolian เป็นจัดเรียงของเหมือนรุ่นเครื่องสายของกระดิ่งลม คืออุปกรณ์ที่คุณจะต้องใส่ในสายลม และธรรมชาติจะเล่นเพลงของตัวเอง นี่ลำโพงเชลลีย์อธิบายถึงตัวเองเป็นพิณ หรือ "lyre ที่จะเล่นลม เขาจะมีเครื่องมือ และลมตะวันตกจะเล่นเพลงของตัวเองบนเขา เช่นเดียวกับในกิ่งก้านของต้นไม้ในป่า วิธี มันไม่สำคัญว่า เขา metaphorically สูญเสียใบของเขา มีการสลายทั้งลำโพงและต้นไม้ของป่า-ต้นไม้จะสูญเสียใบของพวกเขา และเขามีการโค้งคำนับลง โดยชีวิต แต่ไม่ สำคัญ ถ้าลมเล่นทั้งสองอย่างเป็นเครื่องมือ พวกเขาจะทำเพลงหวาน melancholy, autumn-ishตอนนี้ ลำโพงเปลี่ยนกลยุทธ์ แทนที่จะขอให้เล่นเขาเช่นเครื่องมือลม เขาถามลมจะกลายเป็นเขา เขาต้องการรวมกันกับเขาทั้งหมด หรือบางทีแม้แทนจิตวิญญาณของตัวเองวิญญาณ "รุนแรง" ของลมลำโพงเปรียบเทียบความคิดของเขาเพื่อใบตาย บางทีลมตะวันตกสามารถขับความคิดของเขาทั่วโลกแบบเดียวกับที่มันเคลื่อนใบไม้ และพวกเขาจะกลายเป็นอุดมไปด้วยปุ๋ยหรือวัสดุคลุมดินที่เจริญเติบโตใหม่สามารถมาในฤดูใบไม้ผลิ วิธีการที่ แม้ว่าความคิดของเขาเป็นขยะ น้อยปุ๋ยขยะว่าสิ่งที่ดี ลำโพงที่มาพร้อมกับอุปมาอีกเพื่ออธิบายสิ่งที่เขาต้องการลมที่จะทำให้ความคิดของเขา และอันนี้ไม่เกี่ยวกับปุ๋ย เขาอธิบายคำพูดของเขาเอง –บางทีคำพูดของบทกวีนี้มาก – เป็นประกายไฟและเถ้าถ่านที่ลมจะพัดออกสู่โลก ลำโพงตัวเอง "unextinguished เตา" ซึ่งประกายไฟบิน เขาคือไฟที่ยังไม่ได้ไปออกยัง แต่จะสวยแน่นอนลำโพงกลับไปอุปมาของเล่นเขาเป็นเครื่องมือลม แต่ครั้งนี้เขาอธิบายปากเป็นแตรซึ่งลมจะพัดคำทำนายของตนเอง ลำโพงที่สิ้นสุด โดยถามคำถามที่ดูเหมือนง่ายมากลม: "ถ้ามาฤดูหนาว ฤดูใบไม้ผลิสามารถไกลหลัง" น้ำหนักสัญลักษณ์ที่เขามีกับฤดูกาล อย่างไรก็ตาม ทำให้เราตระหนักว่า นี้คือคำถามเกี่ยวกับล้อปีมากกว่า เขาจะถามหรือ ไม่ ตายและสลายตัวที่มาที่ท้ายเสมอหมายความ ว่า การเกิดใหม่รอบมุม เขามีหวังที่เป็นจริง เพราะเขาจะรู้สึกตัวเองสลาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลำโพงอ้างว่าถ้าเขาจะได้รับใบหรือเมฆบนลมตะวันตกหรือรู้สึกว่าหนุ่มสาวและมีประสิทธิภาพอีกครั้งเขาจะไม่ได้น่าสนใจให้กับลมตะวันตกในขณะนี้สำหรับความช่วยเหลือของ.
เขาขอร้องให้ลมที่จะปฏิบัติต่อเขาทาง มันไม่วัตถุธรรมชาติเหมือนคลื่นใบและเมฆ.
อุทานลำโพง "ฉันลดลงเมื่อหนามของชีวิตฉันมีเลือดออก!"
เขาอธิบายว่าทางเดินของเวลาที่มีการชั่งน้ำหนักเขาลงและกราบ ( แต่ไม่เสียยัง) จิตวิญญาณของเขา ซึ่งเริ่มออก "tameless และรวดเร็วและความภาคภูมิใจ" เช่นเดียวกับลมตะวันตกเอง.
สุดท้ายลำโพงถามลมตะวันตกสำหรับบางสิ่งบางอย่างที่เขาต้องการลมที่จะเปลี่ยนเขาให้กลายพิณของ.
ภาพนี้มีความเกี่ยวข้องกับพิณ Aeolian เป็นคำอุปมาที่พบบ่อยในบทกวีโรแมนติก พิณ Aeolian เป็นประเภทของเหมือนรุ่นสายของลมตีระฆัง; มันเป็นเครื่องมือที่คุณจะต้องใส่ออกในสายลมและธรรมชาติที่จะเล่นเพลงของตัวเอง.
ที่อยู่นี้ลำโพงเชลลีย์อธิบายว่าตัวเองเป็นพิณหรือ "พิณ" ที่ลมจะเล่น เขาจะเป็นเครื่องมือและลมตะวันตกจะเล่นเพลงของตัวเองกับเขาเช่นเดียวกับที่มันไม่ในสาขาของต้นไม้ในป่า วิธีการที่จะไม่สำคัญว่าเขาเปรียบเทียบการสูญเสียใบของเขา.
ลำโพงและต้นไม้ในป่ามีทั้งเนื้อที่ - ต้นไม้มีการสูญเสียใบของพวกเขาและเขาได้รับการกราบไหว้ด้วยชีวิต.
แต่นั่นไม่สำคัญ; ถ้าลมเล่นทั้งสองของพวกเขาเป็นเครื่องมือพวกเขาจะทำให้หวานเศร้าเพลงฤดูใบไม้ร่วง ish.
ตอนนี้ลำโพงที่มีการเปลี่ยนแปลงกลยุทธ์; แทนที่จะถามลมในการเล่นเขาเหมือนเครื่องดนตรีที่เขาถามลมที่จะกลายเป็นเขา เขาต้องการลมจิตวิญญาณ "รุนแรง" ที่จะรวมกันกับเขาอย่างสิ้นเชิงหรืออาจจะเปลี่ยนจิตวิญญาณของตัวเอง.
ลำโพงเปรียบเทียบความคิดของเขาไปยังใบตาย บางทีอาจจะเป็นลมตะวันตกสามารถขับรถความคิดของเขาทั่วทุกมุมโลกในลักษณะเดียวกับที่มันเคลื่อนใบและพวกเขาจะกลายเป็นเหมือนปุ๋ยหมักหรือคลุมด้วยหญ้าที่อุดมไปด้วยจากการที่การเจริญเติบโตใหม่สามารถเข้ามาในฤดูใบไม้ผลิ วิธีการที่แม้ว่าความคิดของเขาเป็นขยะอย่างน้อยขยะที่สามารถขุนสิ่งที่ดีกว่า.
ลำโพงมากับอุปมาอีกเพื่ออธิบายสิ่งที่เขาต้องการลมจะทำอย่างไรให้ความคิดของเขาและหนึ่งนี้ไม่ได้เกี่ยวกับปุ๋ย เขาอธิบายคำพูดของเขา - บางทีคำพูดของบทกวีมากนี้ - เป็นประกายไฟและเถ้าถ่านที่ลมจะพัดออกไปทั่วโลก.
ลำโพงตัวเองคือ "เตา unextinguished" จากการที่ประกายไฟบิน; เขาเป็นไฟที่ยังไม่ได้ออกไปเลย แต่แน่นอนข้างแรม.
ผลตอบแทนลำโพงอุปมาของลมเล่นเขาเป็นเครื่องมือ แต่เวลานี้เขาอธิบายปากของเขาเป็นทรัมเป็ตผ่านที่ลมจะพัดคำทำนายของตัวเอง .
ลำโพงจะจบลงด้วยการขอให้ลมคำถามที่ดูเหมือนง่ายมาก: "ถ้าฤดูหนาวมาสามารถสปริงไกลหลัง"
น้ำหนักสัญลักษณ์ว่าเขาติดอยู่กับฤดูกาล แต่ทำให้เรารู้ว่านี่เป็นมากกว่าคำถามเกี่ยวกับ ล้อของปี เขาถามหรือไม่ว่าการเสียชีวิตและการเสื่อมสลายที่มาที่จุดสิ้นสุดของบางสิ่งบางอย่างเสมอหมายความว่าการเกิดใหม่เป็นรอบมุม.
เขาหวังว่าเป็นความจริงเพราะเขาจะรู้สึกว่าตัวเองเน่าเปื่อย