The earliest Italian popular music

The earliest Italian popular music was the opera of the 19th century. Opera has had a lasting effect on Italy's classical and popular music. Opera tunes spread through brass bands and itinerant ensembles. Canzone Napoletana, or Neapolitan song, is a distinct tradition that became a part of popular music in the 19th century, and was an iconic image of Italian music abroad by the end of the 20th century.[30] Imported styles have also become an important part of Italian popular music, beginning with the French Café-chantant in the 1890s and then the arrival of American jazz in the 1910s. Until Italian Fascism became officially "allergic" to foreign influences in the late 1930s, American dance music and musicians were quite popular; jazz great Louis Armstrong toured Italy as late as 1935 to great acclaim.[45] In the 1950s, American styles became more prominent, especially rock. The singer-songwriter cantautori tradition was a major development of the later 1960s, while the Italian rock scene soon diversified into progressive, punk, funk and folk-based styles.[30]

Contents [hide]
1 Characteristics
1.1 Social identity
1.2 Politics
2 Classical music
2.1 Opera
2.2 Sacred music
2.3 Instrumental music
2.4 Ballet
2.5 Experimental music
2.6 Classical music in society
3 Folk music
3.1 Regions
3.2 Songs
3.3 Instrumentation
3.4 Dance
4 Popular music
4.1 Early popular song
4.2 Modern pop
4.3 Modern dance
4.4 Imported styles
5 Industry
6 Venues, festivals and holidays
7 Education
8 Scholarship
9 References
10 Notes
11 Further reading
12 External links
Characteristics[edit]
Italian music has been held up in high esteem in history and many pieces of Italian music are considered high art. More than other elements of Italian culture, Italian music is generally eclectic, but unique from other nations' music. No parochial protectionist movement has ever attempted to keep Italian music pure and free from foreign influence,[citation needed] except briefly under the Fascist regime of the 1920s and 30s.[1] As a result, Italian music has kept elements of the many peoples that have dominated or influenced the country, including French, German, and Spanish.[citation needed] The country's historical contributions to music are also an important part of national pride. The relatively recent history of Italy includes the development of an opera tradition that has spread throughout the world; prior to the development of Italian identity or a unified Italian state, the Italian peninsula contributed to important innovations in music including the development of musical notation and Gregorian chant.

Social identity[edit]
Italy has a strong sense of national identity through distinctive culture - a sense of an appreciation of beauty and emotionality, which is strongly evidenced in the music. Cultural, political and social issues are often also expressed through music in Italy. Allegiance to music is integrally woven into the social identity of Italians but no single style has been considered a characteristic "national style". Most folk musics are localized, and unique to a small region or city.[2][3] Italy's classical legacy, however, is an important point of the country's identity, particularly opera; traditional operatic pieces remain a popular part of music and an integral component of national identity. The musical output of Italy remains characterized by "great diversity and creative independence (with) a rich variety of types of expression".[3]

With the growing industrialization that accelerated during the 20th and 21st century, Italian society gradually moved from an agricultural base to an urban and industrial center. This change weakened traditional culture in many parts of society; a similar process occurred in other European countries, but unlike them, Italy had no major initiative to preserve traditional musics. Immigration from North Africa, Asia, and other European countries led to further diversification of Italian music. Traditional music came to exist only in small pockets, especially as part of dedicated campaigns to retain local musical identities.[2]

Politics[edit]
Music and politics have been intertwined for centuries in Italy. Just as many works of art in the Italian Renaissance were commissioned by royalty and the Roman Catholic Church, much music was likewise composed on the basis of such commissions—incidental court music, music for coronations, for the birth of a royal heir, royal marches, and other occasions. Composers who strayed ran certain risks. Among the best known of such cases was the Neapolitan composer Domenico Cimarosa, who composed the Republican hymn for the short-lived Neapolitan Republic of 1799. When the republic fell, he was tried for treason along with other revolutionaries. Cimarosa was not executed by the restored monarchy, but he was exiled.[4]

Music also played a role in the unification of the peninsula. During this period, some leaders attempted to use music to forge a unifying cultural identity. One example is the chorus "Va Pensiero" from Giuseppe Verdi's opera Nabucco. The opera is about ancient Babylon, but the chorus contains the phrase "O mia Patria", ostensibly about the struggle of the Israelites, but also a thinly veiled reference to the destiny of a not-yet-united Italy; the entire chorus became the unofficial anthem of the Risorgimento, the drive to unify Italy in the 19th century. Even Verdi's name was a synonym for Italian unity because "Verdi" could be read as an acronym for Vittorio Emanuele Re d'Italia, Victor Emanuel King of Italy, the Savoy monarch who eventually became Victor Emanuel II, the first king of united Italy. Thus, "Viva Verdi" was a rallying cry for patriots and often appeared in graffiti in Milan and other cities in what was then part of Austro-Hungarian territory. Verdi had problems with censorship before the unification of Italy. His opera Un ballo in maschera was originally entitled Gustavo III and was presented to the San Carlo opera in Naples, the capital of the Kingdom of the Two Sicilies, in the late 1850s. The Neapolitan censors objected to the realistic plot about the assassination of Gustav III, King of Sweden, in the 1790s. Even after the plot was changed, the Neapolitan censors still rejected it.[5]

Later, in the Fascist era of the 1920s and 30s, government censorship and interference with music occurred, though not on a systematic basis. Prominent examples include the notorious anti-modernist manifesto of 1932[6] and Mussolini's banning of G.F. Malipiero's opera La favola del figlio cambiato after one performance in 1934.[7] The music media often criticized music that was perceived as either politically radical or insufficiently Italian.[3] General print media, such as the Enciclopedia Moderna Italiana, tended to treat traditionally favored composers such as Giacomo Puccini and Pietro Mascagni with the same brevity as composers and musicians that were not as favored—modernists such as Alfredo Casella and Ferruccio Busoni; that is, encyclopedia entries of the era were mere lists of career milestones such as compositions and teaching positions held. Even the conductor Arturo Toscanini, an avowed opponent of Fascism,[8] gets the same neutral and distant treatment with no mention at all of his "anti-regime" stance.[9] Perhaps the best-known episode of music colliding with politics involves Toscanini. He had been forced out of the musical directorship at La Scala in Milan in 1929 because he refused to begin every performance with the fascist song, Giovinezza. For this insult to the regime, he was attacked and beaten on the street outside the Bologne opera after a performance in 1931.[10] During the Fascist era, political pressure stymied the development of classical music, although censorship was not as systematic as in Nazi Germany. A series of "racial laws" was passed in 1938, thus denying to Jewish composers and musicians membership in professional and artistic associations.[11] Although there was not a massive flight of Italian Jews from Italy during this period (compared to the situation in Germany)[12] composer Mario Castelnuovo-Tedesco, an Italian Jew, was one of those who emigrated. Some non-Jewish foes of the regime also emigrated—Toscanini, for one.[1][13]

More recently, in the later part of the 20th century, especially in the 1970s and beyond, music became further enmeshed in Italian politics.[13] A roots revival stimulated interest in folk traditions, led by writers, collectors and traditional performers.[3] The political right in Italy viewed this roots revival with disdain, as a product of the "unprivileged classes".[14] The revivalist scene thus became associated with the opposition, and became a vehicle for "protest against free-market capitalism".[3] Similarly, the avant-garde classical music scene has, since the 1970s, been associated with and promoted by the Italian Communist Party, a change that can be traced back to the 1968 student revolts and protests.[2]

Classical music[edit]
Main article: Italian classical music

"Preludio Sinfonico"
MENU0:00
Operatic music by Giacomo Puccini, performed by the Fulda Symphonic Orchestra
Trois quintetti concertans (Three Wind Quintets) No. 1, Movement II: Larghetto cantabile
MENU0:00
Composed by Giuseppe Cambini and performed by the Soni Ventorum Wind Quintet
"Sì, pel ciel marmoreo giuro!"
MENU0:00
A 1914 recording by popular Italian opera singers Titta Ruffo and Enrico Caruso of Giuseppe Verdi's Otello
O Mimì, tu più non torni
MENU0:00
A 1907 recording with Enrico Caruso as Rodolfo and Antonio Scotti as Marcello of "O Mimì, tu più non torni" from Act IV of Giacomo Puccini's La bohème.
"Trio Sonata 11", movement #3
MENU0:00
Arcangelo Corelli, Baroque composer and violinist
Problems playing these files? See media help.
Italy has long been a center for European classical music, and by the beginning

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพลงยอดนิยมอิตาลีแรกสุดเป็นโอเปร่าของศตวรรษที่ 19 โอเปร่ามีผลยั่งยืนในดนตรีคลาสสิก และเป็นที่นิยมของอิตาลี โอเปร่าเพลงแพร่กระจายผ่านยังคงเป็นวงและวงทองเหลือง Canzone Napoletana หรือเพลงนาโปลี มีประเพณีแตกต่างกันที่กลายเป็น ส่วนหนึ่งของเพลงยอดนิยมในศตวรรษที่ 19 และมีภาพสัญลักษณ์ของเพลงอิตาลีต่างประเทศช่วงปลายศตวรรษ 20 [30] นำเข้าลักษณะได้กลายเป็น ส่วนสำคัญของอิตาลีเพลง เริ่มต้นกับคาเฟ่-chantant ฝรั่งเศสในช่วงปี 1890 สื่อ แล้วมาของดนตรีแจ๊สอเมริกันใน 1910s จนฟาสซิสต์อิตาลีได้กลายเป็นทาง "แพ้" อิทธิพลต่างประเทศในช่วงทศวรรษ 1930 ปลาย เพลงเต้นรำสไตล์อเมริกันและนักดนตรีค่อนข้างนิยม แจ๊สดี Louis อาร์มสตรองออกอิตาลีช้าที่เป็น 1935 เพื่อดี acclaim [45] ในช่วงทศวรรษ 1950 สไตล์อเมริกันกลายเป็นโดดเด่นมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหิน การพัฒนาหลังปี 1960 ในขณะที่ฉากหินอิตาลีเร็ว ๆ นี้ มีความหลากหลายในการก้าวหน้า พังค์ ยอด และลักษณะพื้นบ้านตามหลักประเพณี cantautori นักร้องนักแต่งเพลงได้ [30]เนื้อหา [ซ่อน] ลักษณะที่ 11.1 เอกลักษณ์ทางสังคม1.2 การเมืองดนตรี 22.1 โอเปร่า2.2 เพลงศักดิ์สิทธิ์2.3 เพลงบรรเลง2.4 บัลเลต์2.5 ดนตรีทดลอง2.6 ดนตรีในสังคมเพลงพื้นบ้าน 33.1 ภาค3.2 เพลง3.3 เครื่องมือ3.4 เต้น4 เพลง4.1 ช่วงเพลงยอดนิยม4.2 สมัยป๊อป4.3 การเต้นรำสมัยใหม่4.4 นำเข้าลักษณะ5 อุตสาหกรรมกีฬา 6 และวันหยุดเทศกาลการศึกษา 7ทุนการศึกษา 8อ้างอิงที่ 9หมายเหตุ 1011 อ่านเพิ่มเติมเชื่อมโยงภายนอก 12[แก้ไข] ลักษณะเพลงภาษาอิตาลีได้จัดขึ้นค่าต้นทุนที่สูงในประวัติศาสตร์ และหลายชิ้นของดนตรีอิตาลีกำลังสูงศิลปะ มากกว่าองค์ประกอบอื่น ๆ ของวัฒนธรรมอิตาลี เพลงอิตาลีเป็น eclectic ทั่วไป แต่เฉพาะจากเพลงของชาติอื่น ๆ ไม่เคลื่อนไหว parochial นโยบายได้เคยพยายามเก็บเพลงอิตาลีแท้ และปลอดจากอิทธิพลต่างประเทศ, [ต้องการอ้างอิง] ยกเว้นภายใต้ระบอบการปกครองแบบ Fascist ของปี 1920 และ 30s สั้น ๆ [1] เป็นผลให้ เพลงอิตาลีได้เก็บองค์ประกอบของคนจำนวนมากที่ครอบงำ หรือมีอิทธิพลต่อประเทศ ฝรั่งเศส เยอรมัน และสเปน [ต้องการอ้างอิง] ผลงานประวัติศาสตร์ของเพลงก็เป็นส่วนสำคัญของชาติ ค่อนข้างล่าสุดอิตาลีงานประเพณีเป็นโอเปร่าที่มีแพร่กระจายไปทั่วโลก การพัฒนา ก่อนการพัฒนาเอกลักษณ์อิตาลีหรือรัฐรวมอิตาลี คาบสมุทรอิตาลีส่วนการนวัตกรรมสำคัญในเพลงรวมทั้งการพัฒนาเครื่องหมายดนตรีและ Gregorian chantเอกลักษณ์ทางสังคม [แก้ไข]อิตาลีมีความรู้ความสามารถของเอกลักษณ์ประจำชาติผ่านทางวัฒนธรรมที่โดดเด่น - ความรู้สึกของการได้ชื่นชมความงามและ emotionality ซึ่งขอเป็นหลักฐานในเพลง ปัญหาทางวัฒนธรรม การเมือง และสังคมโดยทั่วไปมักจะยังแสดงผ่านเพลงในอิตาลี ส่วนมีทอให้สัตยาบันกับดนตรีเป็นเอกลักษณ์ทางสังคมของชาวอิตาลี แต่ลักษณะเดี่ยวไม่ได้รับการพิจารณาเป็นลักษณะ "ลักษณะแห่งชาติ" Musics พื้นบ้านส่วนใหญ่เป็นภาษาท้องถิ่น และเฉพาะภูมิภาคขนาดเล็กหรือซิตี้ [2] [3] อิตาลีคลาสสิกดั้งเดิม แต่ เป็นจุดสำคัญของตัวตนของประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งโอเปร่า ชิ้น operatic ดั้งเดิมยังคง เป็นส่วนหนึ่งที่นิยมเพลงและส่วนประกอบสำคัญของเอกลักษณ์ประจำชาติ ผลผลิตดนตรีของอิตาลียังคง characterized โดย "หลากหลายและความเป็นอิสระความคิดสร้างสรรค์ (มี) ชนิดของนิพจน์ต่าง ๆ อุดมไปด้วย" [3]มีการเติบโตทวีความรุนแรงมากที่เร่งในศตวรรษที่ 20 สังคมอิตาลีค่อย ๆ ย้ายจากฐานการเกษตรศูนย์การเมือง และอุตสาหกรรม เปลี่ยนแปลงลดลงวัฒนธรรมในหลายส่วนของสังคม กระบวนการที่คล้ายกันเกิดขึ้นในประเทศยุโรปอื่น ๆ แต่แตกต่างจากพวกเขา อิตาลีมีความคิดริเริ่มไม่สำคัญให้ musics ดั้งเดิมในการรักษา ตรวจคนเข้าเมืองจากแอฟริกาเหนือ เอเชีย และประเทศยุโรปอื่น ๆ นำไปสู่วิสาหกิจเพิ่มเติมดนตรีอิตาเลียน ดนตรีมาอยู่ในกระเป๋าเล็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นส่วนหนึ่งของแคมเปญที่ทุ่มเทรักษาดนตรีประจำท้องถิ่น [2][แก้ไข] การเมืองดนตรีและการเมืองมีการเจอศตวรรษในอิตาลี เหมือนในงานศิลปะในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอิตาลีได้โดยกล่าวว่าราชวงศ์และคริสตจักรโรมันคาทอลิก มากเพลงประกอบด้วยทำนองเดียวกัน โดยคณะกรรมการดังกล่าวซึ่งศาลเบ็ดเตล็ดเพลง เพลงสำหรับ coronations การเกิดของ heir รอยัล รอยัล marches และโอกาสอื่น ๆ คีตกวีที่ strayed วิ่งเสี่ยงแน่นอน ระหว่างรู้จักกันดีเช่นกรณีที่มีผู้ประพันธ์นาโปลีโดเม็นนิโค Cimarosa ซึ่งประกอบด้วยพลสวดสำหรับช่วงสั้น ๆ เนโปลิตัน 1799 เมื่อสาธารณรัฐตก เขาได้พยายามสำหรับกบฏกับปฏิวัติอื่น ๆ Cimarosa ไม่ได้ปฏิบัติการ โดยพระมหากษัตริย์คืน แต่เขาถูกเนรเทศ [4]เพลงยังเล่นบทบาทในการรวมกันของคาบสมุทร ในช่วงเวลานี้ บางผู้นำพยายามใช้เพลงเพื่อปลอมตัววัฒนธรรมรวมกัน ตัวอย่างหนึ่งเป็นคอรัส "Va Pensiero" จากโอเปร่าของแวร์ดีจูเซ Nabucco โอเปร่าที่เกี่ยวกับบาบิโลนโบราณ แต่คอรัสประกอบด้วยวลี "O เมียย" รัฐบาลเกี่ยวกับการต่อสู้ของอิสราเอล แต่ยังอ้างอิง veiled ประปรายถึงชะตากรรมของอิตาลีไม่ ได้สห คอรัสทั้งหมดกลายเป็น เพลงที่ไม่เป็นทางของ Risorgimento ไดรฟ์การรวมประเทศอิตาลีในคริสต์ศตวรรษที่ 19 ชื่อของแวร์ดีแม้ไม่เหมือนในอิตาลีสามัคคีเนื่องจากสามารถอ่าน "แวร์ดี" เป็นคำย่อสำหรับริโอเอ็มมานูเอล Re d'Italia กษัตริย์วิคเตอร์เอ็มมานูเอลอิตาลี พระมหากษัตริย์ซาวอยที่สุดกลายเป็นวิคเตอร์เอ็มมานูเอล II กษัตริย์องค์แรกของอิตาลีสหรัฐ ดังนั้น "วีทแกรนด์เวอดิ" ถูกร้อง rallying สำหรับผู้รักชาติ และมักจะปรากฏในกราฟฟิตีในมิลานและเมืองอื่น ๆ ในสิ่งนั้นเป็นส่วนหนึ่งของดินแดนออสเตรีย-ฮังการี แวร์ดีมีปัญหากับเซ็นเซอร์ก่อนรวมกันของอิตาลี โอเปร่าของเขาสิพาสหประชาชาติใน maschera เดิมถูกโอนไปโอเปร่า San Carlo ในเนเปิลส์ เมืองหลวงของอาณาจักรซิซิลีทั้งสอง 1850s ปลาย และ Gustavo III ได้รับการ Objected censors นาโปลีกับพล็อตเกี่ยวกับการลอบสังหารของกุสตาฟ III กษัตริย์ของสวีเดน ใน 1790s สมจริง แม้หลังจากที่เปลี่ยนแปลง censors นาโปลียังปฏิเสธมัน [5]Later, in the Fascist era of the 1920s and 30s, government censorship and interference with music occurred, though not on a systematic basis. Prominent examples include the notorious anti-modernist manifesto of 1932[6] and Mussolini's banning of G.F. Malipiero's opera La favola del figlio cambiato after one performance in 1934.[7] The music media often criticized music that was perceived as either politically radical or insufficiently Italian.[3] General print media, such as the Enciclopedia Moderna Italiana, tended to treat traditionally favored composers such as Giacomo Puccini and Pietro Mascagni with the same brevity as composers and musicians that were not as favored—modernists such as Alfredo Casella and Ferruccio Busoni; that is, encyclopedia entries of the era were mere lists of career milestones such as compositions and teaching positions held. Even the conductor Arturo Toscanini, an avowed opponent of Fascism,[8] gets the same neutral and distant treatment with no mention at all of his "anti-regime" stance.[9] Perhaps the best-known episode of music colliding with politics involves Toscanini. He had been forced out of the musical directorship at La Scala in Milan in 1929 because he refused to begin every performance with the fascist song, Giovinezza. For this insult to the regime, he was attacked and beaten on the street outside the Bologne opera after a performance in 1931.[10] During the Fascist era, political pressure stymied the development of classical music, although censorship was not as systematic as in Nazi Germany. A series of "racial laws" was passed in 1938, thus denying to Jewish composers and musicians membership in professional and artistic associations.[11] Although there was not a massive flight of Italian Jews from Italy during this period (compared to the situation in Germany)[12] composer Mario Castelnuovo-Tedesco, an Italian Jew, was one of those who emigrated. Some non-Jewish foes of the regime also emigrated—Toscanini, for one.[1][13]More recently, in the later part of the 20th century, especially in the 1970s and beyond, music became further enmeshed in Italian politics.[13] A roots revival stimulated interest in folk traditions, led by writers, collectors and traditional performers.[3] The political right in Italy viewed this roots revival with disdain, as a product of the "unprivileged classes".[14] The revivalist scene thus became associated with the opposition, and became a vehicle for "protest against free-market capitalism".[3] Similarly, the avant-garde classical music scene has, since the 1970s, been associated with and promoted by the Italian Communist Party, a change that can be traced back to the 1968 student revolts and protests.[2]Classical music[edit]Main article: Italian classical music"Preludio Sinfonico"MENU0:00Operatic music by Giacomo Puccini, performed by the Fulda Symphonic OrchestraTrois quintetti concertans (Three Wind Quintets) No. 1, Movement II: Larghetto cantabileMENU0:00Composed by Giuseppe Cambini and performed by the Soni Ventorum Wind Quintet"Sì, pel ciel marmoreo giuro!"MENU0:00A 1914 recording by popular Italian opera singers Titta Ruffo and Enrico Caruso of Giuseppe Verdi's OtelloO Mimì, tu più non torniMENU0:00A 1907 recording with Enrico Caruso as Rodolfo and Antonio Scotti as Marcello of "O Mimì, tu più non torni" from Act IV of Giacomo Puccini's La bohème."Trio Sonata 11", movement #3MENU0:00Arcangelo Corelli, Baroque composer and violinistProblems playing these files? See media help.Italy has long been a center for European classical music, and by the beginning

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อิตาลีเพลงที่นิยมเร็วที่สุดเท่าที่เป็นโอเปร่าของศตวรรษที่ 19 โอเปร่ามีผลกระทบยาวนานเกี่ยวกับดนตรีคลาสสิกและเป็นที่นิยมของอิตาลี เพลงโอเปร่าแพร่กระจายผ่านทางวงโยธวาทิตและวงท่องเที่ยว Canzone Napoletana หรือเพลงที่เนเปิลส์, เป็นประเพณีที่แตกต่างกันที่กลายเป็นส่วนหนึ่งของเพลงที่เป็นที่นิยมในศตวรรษที่ 19 และเป็นภาพสัญลักษณ์ของเพลงอิตาลีในต่างประเทศในช่วงปลายศตวรรษที่ 20. [30] รูปแบบที่นำเข้ายังได้กลายเป็นสิ่งที่สำคัญ ส่วนหนึ่งของเพลงยอดนิยมของอิตาลีเริ่มต้นด้วยฝรั่งเศสCafé-chantant ในยุค 1890 และจากนั้นการมาถึงของแจ๊สชาวอเมริกันใน 1910s จนกระทั่งกลายเป็นลัทธิฟาสซิสต์อิตาลีอย่างเป็นทางการ "แพ้" เพื่ออิทธิพลจากต่างประเทศในช่วงทศวรรษที่ 1930 ปลายเพลงเต้นรำชาวอเมริกันและนักดนตรีที่ได้รับความนิยมค่อนข้าง; ดนตรีแจ๊สที่ดีหลุยส์อาร์มสตรองไปเที่ยวอิตาลีเป็นปลาย 1935 จะเปล่งเสียงที่ดี. [45] ในปี 1950, รูปแบบอเมริกันกลายเป็นโดดเด่นมากขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งร็อค ประเพณี cantautori นักร้องนักแต่งเพลงคือการพัฒนาที่สำคัญของปี 1960 ต่อมาในขณะที่ฉากหินอิตาลีเร็ว ๆ นี้มีความหลากหลายในความก้าวหน้า, พังค์ฉุนและรูปแบบที่ชาวบ้านตาม. [30] [ซ่อน] 1 ลักษณะ1.1 ตัวตนของสังคม1.2 การเมือง2 คลาสสิก เพลง2.1 Opera 2.2 เพลงศักดิ์สิทธิ์2.3 เพลงบรรเลง2.4 บัลเล่ต์2.5 เพลงทดลอง2.6 ดนตรีคลาสสิกในสังคม3 เพลงพื้นบ้าน3.1 ภูมิภาค3.2 เพลง3.3 การวัด3.4 เต้นรำ4 เพลงยอดนิยม4.1 ในช่วงต้นเพลงยอดนิยม4.2 โมเดิร์นป๊อป4.3 สมัยใหม่เต้นรำ4.4 รูปแบบที่นำเข้า5 อุตสาหกรรม6 สถานที่ เทศกาลและวันหยุด7 การศึกษา8 ทุนการศึกษา9 อ้างอิง10 หมายเหตุ11 อ่านเพิ่มเติม12 ลิงค์ภายนอกลักษณะ[แก้ไข] อิตาลีเพลงที่ได้รับการจัดขึ้นในความนิยมสูงที่สุดในประวัติศาสตร์และหลายชิ้นดนตรีอิตาเลียนได้รับการพิจารณาศิลปะชั้นสูง มากกว่าองค์ประกอบอื่น ๆ ของวัฒนธรรมอิตาลี, เพลงอิตาลีโดยทั่วไปผสมผสาน แต่ไม่ซ้ำกันจากเพลงประเทศอื่น ๆ ' ไม่มีการเคลื่อนไหวกีดกันตำบลได้เคยพยายามที่จะให้เพลงของอิตาลีที่บริสุทธิ์และเป็นอิสระจากอิทธิพลจากต่างประเทศ, [อ้างจำเป็น] ยกเว้นในเวลาสั้น ๆ ภายใต้ระบอบฟาสซิสต์ของปี ค.ศ. 1920 และ 30s. [1] เป็นผลให้เพลงอิตาลีได้เก็บองค์ประกอบของผู้คนจำนวนมาก ที่มีความโดดเด่นหรือมีอิทธิพลต่อประเทศรวมทั้งฝรั่งเศส, เยอรมันและสเปน. [อ้างจำเป็น] ผลงานทางประวัติศาสตร์ของประเทศเพลงนอกจากนี้ยังมีส่วนหนึ่งที่สำคัญของความภาคภูมิใจของชาติ ประวัติความเป็นมาล่าสุดค่อนข้างอิตาลีรวมถึงการพัฒนาของประเพณีโอเปร่าที่มีการแพร่กระจายไปทั่วโลก; ก่อนที่จะมีการพัฒนาของตัวตนของอิตาลีหรือรัฐแบบครบวงจรอิตาลีคาบสมุทรอิตาลีมีส่วนทำให้นวัตกรรมที่สำคัญในเพลงรวมถึงการพัฒนาของโน้ตดนตรีและเกรกอเรียน. ตัวตนของสังคม [แก้ไข] อิตาลีมีความรู้สึกที่แข็งแกร่งของเอกลักษณ์ประจำชาติผ่านทางวัฒนธรรมที่โดดเด่น - ทาง ความรู้สึกของการแข็งค่าของความงามและ emotionality ซึ่งเป็นหลักฐานอย่างยิ่งในเพลง วัฒนธรรมประเด็นทางการเมืองและสังคมที่มักจะแสดงผ่านเพลงในอิตาลี ความจงรักภักดีเพลงทอ integrally เข้าไปในตัวตนทางสังคมของชาวอิตาเลียน แต่ไม่มีรูปแบบเดียวที่ได้รับการพิจารณาลักษณะสไตล์ "แห่งชาติ" ส่วนใหญ่เพลงพื้นบ้านได้รับการแปลเป็นภาษาท้องถิ่นและที่ไม่ซ้ำกันไปยังพื้นที่ที่มีขนาดเล็กหรือเมือง [2] [3] มรดกคลาสสิกของอิตาลี แต่เป็นจุดสำคัญของตัวตนของประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่งโอเปร่า. ชิ้นเปร่าแบบดั้งเดิมยังคงเป็นส่วนหนึ่งที่เป็นที่นิยมของเพลงและเป็นองค์ประกอบสำคัญของเอกลักษณ์ประจำชาติ เอาท์พุทดนตรีของอิตาลียังคงโดดเด่นด้วย "ความหลากหลายและความเป็นอิสระความคิดสร้างสรรค์ (กับ) หลากหลายประเภทในการแสดงออก". [3] กับอุตสาหกรรมที่กำลังเติบโตที่เร่งตัวขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 20 และ 21 สังคมอิตาลีย้ายเรื่อย ๆ จากฐานการเกษตร ไปยังศูนย์เมืองและอุตสาหกรรม การเปลี่ยนแปลงนี้อ่อนแอวัฒนธรรมดั้งเดิมในหลายส่วนของสังคม กระบวนการที่คล้ายกันเกิดขึ้นในประเทศยุโรปอื่น ๆ แต่ไม่เหมือนพวกเขาอิตาลีไม่ได้มีความคิดริเริ่มที่สำคัญในการรักษาเพลงแบบดั้งเดิม ตรวจคนเข้าเมืองจากทวีปแอฟริกาเอเชียและประเทศอื่น ๆ ในยุโรปจะนำไปสู่การกระจายการลงทุนต่อไปของเพลงอิตาลี ดนตรีแบบดั้งเดิมมาให้อยู่เฉพาะในกระเป๋าขนาดเล็กโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เป็นส่วนหนึ่งของแคมเปญการทุ่มเทให้กับการรักษาอัตลักษณ์ของดนตรีท้องถิ่น. [2] การเมือง [แก้ไข] เพลงและการเมืองได้รับการประสานมานานหลายศตวรรษในอิตาลี เช่นเดียวกับงานศิลปะในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอิตาลีได้รับมอบหมายจากค่าภาคหลวงและคริสตจักรโรมันคาทอลิกเพลงมากประกอบด้วยเช่นเดียวกันบนพื้นฐานของเพลงศาลคอมมิชชั่น-อื่น ๆ เช่นเพลงสำหรับพิธีราชาภิเษกสำหรับการเกิดของทายาทพระราชชายแดนพระราช และโอกาสอื่น ๆ คีตกวีที่หลงวิ่งความเสี่ยง ในระหว่างที่รู้จักกันดีที่สุดของกรณีดังกล่าวเป็นนักแต่งเพลงชาวเนเปิล Domenico Cimarosa ที่แต่งเพลงให้กับพรรครีพับลิเนเปิลส์สั้นสาธารณรัฐ 1799 เมื่อสาธารณรัฐตกเขาพยายามกบฏพร้อมกับปฎิวัติอื่น ๆ Cimarosa ไม่ได้ดำเนินการโดยสถาบันพระมหากษัตริย์เรียกคืน แต่เขาถูกเนรเทศ. [4] เพลงยังมีบทบาทในการรวมกันของคาบสมุทร ในช่วงเวลานี้ผู้นำบางคนพยายามที่จะใช้เพลงในการปลอมเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมรวมกัน ตัวอย่างหนึ่งคือนักร้อง "เวอร์จิเนีย pensiero" จากจูเซปเปแวร์ดี Nabucco โอเปร่า โอเปร่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับบาบิโลนโบราณ แต่นักร้องมีคำพูดที่ว่า "โอเมียหลวงปิตุภูมิ" อย่างเห็นได้ชัดเกี่ยวกับการต่อสู้ของชาวอิสราเอล แต่ยังอ้างอิงผอมบางสวมหน้ากากเพื่อชะตากรรมของที่ไม่ยังสหรัฐอิตาลี; นักร้องทั้งหมดกลายเป็นเพลงที่ไม่เป็นทางการของ Risorgimento ที่ไดรฟ์ที่จะรวมประเทศอิตาลีในศตวรรษที่ 19 แม้กระทั่งชื่อของแวร์ดีเป็นคำพ้องสำหรับความสามัคคีอิตาลีเพราะ "แวร์ดี" อาจจะอ่านเป็นตัวย่อสำหรับ Vittorio Emanuele เรื่อง d'Italia, วิคเตอร์เอ็มมานูกษัตริย์แห่งอิตาลี, พระมหากษัตริย์ที่ซาวอยที่สุดก็กลายเป็นวิคเตอร์เอ็มมานูครั้งที่สองกษัตริย์องค์แรกของสหรัฐอิตาลี ดังนั้น "วีวาแวร์ดี" เป็นร้องไห้ชุมนุมสำหรับผู้รักชาติและมักจะปรากฏอยู่ในภาพวาดในมิลานและเมืองอื่น ๆ ในสิ่งที่เป็นส่วนหนึ่งของดินแดนฮังการี แวร์ดีมีปัญหากับการเซ็นเซอร์ก่อนการผสมผสานของอิตาลี โอเปร่าของเขา Un ballo ใน Maschera ก็มีสิทธิเดิม Gustavo III และก็นำไปเสนอละคร San Carlo ในเนเปิลส์ซึ่งเป็นเมืองหลวงของราชอาณาจักรสองลีส์ในช่วงปลายยุค 1850 เซ็นเซอร์เนเปิลส์คัดค้านการพล็อตจริงเกี่ยวกับการลอบสังหารของกุสตาฟที่สามกษัตริย์แห่งสวีเดนในยุค 1790 แม้หลังจากที่พล็อตที่มีการเปลี่ยนแปลงการเซ็นเซอร์เนเปิลส์ยังคงปฏิเสธมัน. [5] ต่อมาในยุคฟาสซิสต์ของปี ค.ศ. 1920 และ 30s, การเซ็นเซอร์ของรัฐบาลและการรบกวนกับเพลงที่เกิดขึ้นแม้ว่าจะไม่ได้อย่างเป็นระบบ ตัวอย่างที่โดดเด่นรวมถึงแถลงการณ์ต่อต้านสมัยฉาวโฉ่ของ 1932 [6] และห้าม Mussolini ของโอเปร่า GF Malipiero ลา favola เด Figlio cambiato หลังจากที่ผลการดำเนินงานในปี 1934 [7] สื่อเพลงมักจะวิพากษ์วิจารณ์เพลงที่ถูกมองว่าเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งที่รุนแรงทางการเมืองหรือไม่เพียงพอ อิตาลี. [3] สื่อสิ่งพิมพ์ทั่วไปเช่น Enciclopedia Moderna Italiana มักจะรักษานักประพันธ์เพลงที่ชื่นชอบแบบดั้งเดิมเช่นจาโกโมปุชชีนีและเปียโตร Mascagni กับระยะเวลาสั้น ๆ เช่นเดียวกับนักแต่งเพลงและนักดนตรีที่ไม่ได้เป็นธรรมเนียมที่ชื่นชอบเช่นอัลเฟร Casella และ Ferruccio Busoni; ว่ามีรายการสารานุกรมของยุคเป็นเพียงรายชื่อของเหตุการณ์สำคัญในอาชีพเช่นองค์ประกอบและตำแหน่งการเรียนการสอนที่จัดขึ้น แม้ตัวนำอาร์ตูโรทอสคานิ, ฝ่ายตรงข้ามยอมรับของลัทธิฟาสซิสต์ [8] ได้รับการรักษาที่เป็นกลางและห่างไกลเช่นเดียวกันกับการกล่าวถึงที่ทั้งหมดของเขา "ต่อต้านระบอบการปกครอง" ไม่มีท่าทาง. [9] บางทีตอนที่รู้จักกันดีของเพลงชนกับการเมือง ที่เกี่ยวข้องกับการ Toscanini เขาได้รับการบังคับให้ออกจากตำแหน่งผู้อำนวยการดนตรีที่ La Scala ในมิลานในปี 1929 เพราะเขาปฏิเสธที่จะเริ่มต้นการปฏิบัติงานทุกเพลงฟาสซิสต์ Giovinezza สำหรับดูถูกระบอบการปกครองนี้เขาถูกทำร้ายและตีบนถนนนอกละคร Bologne หลังจากที่ผลการดำเนินงานในปี 1931 [10] ช่วงยุคฟาสซิสต์แรงกดดันทางการเมืองขัดขวางการพัฒนาของดนตรีคลาสสิกแม้ว่าเซ็นเซอร์ไม่ได้เป็นเช่นเดียวกับในระบบ นาซีเยอรมนี ชุดของ "กฎหมายเชื้อชาติ" ก็ผ่านไปได้ในปี 1938 จึงปฏิเสธที่จะประพันธ์เพลงชาวยิวและนักดนตรีที่เป็นสมาชิกในสมาคมวิชาชีพและศิลปะ. [11] แม้ว่าจะมีไม่ได้เป็นเที่ยวบินขนาดใหญ่ของอิตาลีชาวยิวจากอิตาลีในช่วงเวลานี้ (เมื่อเทียบกับสถานการณ์ใน เยอรมนี) [12] นักแต่งเพลงมาริโอ Castelnuovo-เตเดสโก, ยิวอิตาลีเป็นหนึ่งในบรรดาผู้ที่อพยพ บางศัตรูที่ไม่ใช่ชาวยิวของระบอบการปกครองยังอพยพ-Toscanini, หนึ่ง. [1] [13] เมื่อเร็ว ๆ นี้ในส่วนหลังของศตวรรษที่ 20 โดยเฉพาะอย่างยิ่งในปี 1970 และนอกเหนือจากเพลงกลายเป็นพัวพันอยู่ต่อไปในการเมืองอิตาลี. [ 13] ฟื้นฟูรากกระตุ้นความสนใจในประเพณีพื้นบ้านที่นำโดยนักเขียนนักสะสมและนักแสดงแบบดั้งเดิม. [3] สิทธิทางการเมืองในอิตาลีดูแอปนี้การฟื้นฟูรากด้วยความรังเกียจเป็นผลิตภัณฑ์ของ "เรียนด้อยโอกาส". [14] ฟื้นฟู ที่เกิดเหตุจึงกลายเป็นที่เกี่ยวข้องกับความขัดแย้งและกลายเป็นยานพาหนะสำหรับ "การประท้วงต่อต้านทุนนิยมตลาดเสรี" ได้. [3] ในทำนองเดียวกันเปรี้ยวจี๊ดวงการดนตรีคลาสสิกได้ตั้งแต่ปี 1970 ที่เกี่ยวข้องกับและส่งเสริมโดยพรรคคอมมิวนิสต์อิตาลี การเปลี่ยนแปลงที่สามารถตรวจสอบกลับไปที่ 1968 ปฏิวัตินักเรียนและประท้วง [2]. ดนตรีคลาสสิก [แก้ไข] บทความหลัก: อิตาลีดนตรีคลาสสิก"Preludio Sinfonico" MENU0: 00 เพลงโอเปร่าโดย Giacomo Puccini ดำเนินการโดยลดา Symphonic Orchestra ทรัวส์ quintetti concertans (สามลม quintets) ฉบับที่ 1, การเคลื่อนไหวที่สอง: Larghetto cantabile MENU0: 00 ประกอบด้วยจูเซปเป้ Cambini และดำเนินการโดย Soni Ventorum ลม Quintet "Si, เพลสวรรค์ marmoreo giuro!" MENU0: 00 1914 บันทึกโดยโอเปร่าที่นิยมอิตาลี นักร้อง Titta Ruffo และ Enrico คารูโซของจูเซปเปแวร์ดีโอเทลโลโอมี่เฉิงตูpiùไม่torni MENU0: 00 บันทึก 1907 กับ Enrico คารูโซเป็น Rodolfo และอันโตนิโอ Scotti เป็นร์เชลโลของ "โอมี่เฉิงตูpiùไม่ torni" จากพระราชบัญญัติที่สี่ของจาโกโมปุชชินีลา . bohème "Trio Sonata 11" การเคลื่อนไหว # 3 MENU0: 00 Arcangelo Corelli นักแต่งเพลงและนักไวโอลินพิสดารปัญหาการเล่นไฟล์เหล่านี้หรือไม่ ดูสื่อช่วย. อิตาลีได้รับการศูนย์การดนตรีคลาสสิกยุโรปและจุดเริ่มต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เก่าอิตาลีนิยมเพลงโอเปร่าของศตวรรษที่ 19 โอเปร่าได้มีผลที่ยั่งยืนของอิตาลีคลาสสิกและเพลงยอดนิยม . เพลงโอเปร่าและการแพร่กระจายผ่านแถบทองเหลืองตามตระการตา . ฉันจะทําให้คุณเพลงนาปอเลตาน่า หรือ สปาเก็ตตี้ เพลง เป็น ประเพณี ที่แตกต่างกันเป็นส่วนหนึ่งของเพลงฮิตในศตวรรษที่ 19 ,และเป็นสัญลักษณ์รูปภาพของดนตรีอิตาเลียนในต่างประเทศ โดยปลายของศตวรรษที่ 20 [ 30 ] นำเข้ารูปแบบได้กลายเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของเพลงยอดนิยมของอิตาลี เริ่มด้วย . . . - chantant คาเฟ่ฝรั่งเศสในคริสต์ทศวรรษ 1870 และการมาถึงของแจ๊สชาวอเมริกันในปารีส จนกระทั่งกลายเป็นลัทธิฟาสซิสต์อิตาลีอย่างเป็นทางการ " แพ้ " อิทธิพลจากต่างประเทศในยุคปลายสอนดนตรีชาวอเมริกันและนักดนตรีค่อนข้างได้รับความนิยม แจ๊สที่ยิ่งใหญ่ หลุยส์ อาร์มสตรอง เที่ยวอิตาลี เป็นสายเป็น 1935 เพื่อการโห่ร้องที่ดี [ 45 ] ในปี 1950 , สไตล์อเมริกัน กลายเป็นที่โดดเด่นมากขึ้น โดยเฉพาะหิน นักร้องนักแต่งเพลง cantautori ประเพณี คือ การพัฒนาที่สำคัญในยุคต่อมา ในขณะที่อิตาลีฉากหินๆ มีความหลากหลายในโปรเกรสซีฟ , พังค์ , คนขี้ขลาดและพื้นบ้านตามรูปแบบ [ 30 ]

เนื้อหา [ ซ่อน ]
1
1.1 1.2 ลักษณะสังคมการเมืองเอกลักษณ์

2 เพลงคลาสสิกโอเปร่า

2.1 2.2 2.3 เพลงบรรเลงเพลงศักดิ์สิทธิ์

เพลง

เรียนบัลเล่ต์ 2.4 2.5 2.6 ดนตรีคลาสสิกในสังคม
3

เพลง 3.1 3.2 3.3 ภูมิภาคเพลง

3
4 เครื่องมือเต้นเพลงฮิต
. ต้นโหลดเพลง

4.3 4.2 โมเดิร์นป๊อปเต้นสมัยใหม่
4.4 นำเข้ารูปแบบอุตสาหกรรม
5
6 สถานที่วันหยุดและเทศกาล
7
9
8 ทุนการศึกษาอ้างอิง

11 10 หมายเหตุอ่านต่อ

12 การเชื่อมโยงภายนอกลักษณะ [ แก้ไข ]
อิตาลีเพลงได้ถูกจัดขึ้นในคุณค่าสูงในประวัติศาสตร์และหลายชิ้นของอิตาลีเพลงถือว่าสูงศิลปะ มากกว่าองค์ประกอบอื่น ๆของวัฒนธรรมอิตาลีอิตาลีผสมผสานเพลงทั่วไป แต่เฉพาะจากประเทศอื่น ๆ เพลงไม่กีดกันศาสนาเคลื่อนไหว ได้เคยพยายามที่จะเก็บเพลงอิตาเลียนบริสุทธิ์และฟรีจากอิทธิพลต่างประเทศ [ อ้างอิงที่จำเป็น ] ยกเว้นสั้นภายใต้ระบอบฟาสซิสต์ของปี ค.ศ. 1920 และ 30 [ 1 ] ผล เพลงอิตาลีได้เก็บองค์ประกอบของประชาชนมากมายที่ได้ครอบงำ หรือมีอิทธิพลในประเทศ ได้แก่ ฝรั่งเศส , เยอรมัน , และ สเปน[ อ้างอิงที่จำเป็น ] เขียนประวัติศาสตร์ของประเทศให้ดนตรีเป็นส่วนสำคัญของความภาคภูมิใจแห่งชาติ ประวัติค่อนข้างล่าสุดของอิตาลีรวมถึงการพัฒนาของโอเปร่า ประเพณีที่ได้แพร่กระจายไปทั่วโลก ก่อนที่จะพัฒนาเอกลักษณ์ของอิตาลีหรือแบบอิตาเลียนของรัฐคาบสมุทรอิตาลีสนับสนุนนวัตกรรมสำคัญในเพลงรวมถึงการพัฒนาโน้ตดนตรีและเพลงสวดเกรกอเรียน

สังคมเอกลักษณ์ [ แก้ไข ]
อิตาลีมีความแข็งแกร่งของเอกลักษณ์ประจำชาติผ่านวัฒนธรรมที่โดดเด่น - ความรู้สึกของความชื่นชมและความงาม emotionality ซึ่งขอหลักฐานในเพลง วัฒนธรรมปัญหาทางการเมืองและสังคม มักจะยังแสดงออกผ่านทางดนตรีในประเทศอิตาลี ความจงรักภักดีที่ดนตรีเป็นส่วนทอเป็นอัตลักษณ์ทางสังคมของชาวอิตาเลียน แต่ไม่มีลักษณะเดียวได้รับการพิจารณาคุณลักษณะแห่งชาติ " สไตล์ " เพลงพื้นบ้านส่วนใหญ่จะแปลเป็นภาษาท้องถิ่น และเฉพาะพื้นที่ขนาดเล็กหรือเมือง [ 2 ] [ 3 ] อิตาลีคลาสสิกแบบดั้งเดิม แต่เป็นจุดสําคัญของเอกลักษณ์ของประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่งอุปรากรโอเปร่า ; ชิ้นแบบดั้งเดิมยังคงเป็นส่วนหนึ่งของเพลงที่นิยมและเป็นส่วนหนึ่งของเอกลักษณ์แห่งชาติ ผลผลิตทางดนตรีของอิตาลียังคงลักษณะ " หลากหลายและความเป็นอิสระสร้างสรรค์ ( กับ ) ที่หลากหลายของประเภทของการแสดงออก " . [ 3 ]

ด้วยการเติบโตของอุตสาหกรรมที่เร่งในช่วงศตวรรษที่ 20 และ 21อิตาลีสังคมค่อย ๆย้ายจากฐานเกษตรศูนย์เมืองและอุตสาหกรรม การเปลี่ยนแปลงนี้ ทำให้วัฒนธรรมดั้งเดิมในส่วนต่างๆ ของสังคม กระบวนการที่คล้ายกันที่เกิดขึ้นในประเทศยุโรปอื่น ๆ แต่ต่างกันที่ อิตาลี ไม่มีหลักการรักษาเพลงแบบดั้งเดิม การอพยพจากทวีปแอฟริกา เอเชียและประเทศในยุโรปอื่น ๆนำไปสู่ความหลากหลายเพิ่มเติมของดนตรีอิตาเลียน ฟังเพลง โหลดเพลงมาอยู่ในกระเป๋าขนาดเล็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นส่วนหนึ่งของแคมเปญที่จะรักษาเอกลักษณ์เฉพาะดนตรีท้องถิ่น [ 2 ]

การเมือง [ แก้ไข ]
ดนตรีและการเมืองได้รับการพันศตวรรษในอิตาลีเช่นเดียวกับหลายผลงานศิลปะในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอิตาลี ได้รับมอบหมายจากเจ้านายและนิกายโรมันคาทอลิก ดนตรีมาก เช่นเดียวกัน ประกอบด้วย บนพื้นฐานของคณะกรรมการดังกล่าวโดยศาลฟังเพลง เพลงราชาภิเษก ให้กำเนิดทายาท เสด็จพระราช เดินขบวน และโอกาสอื่น ๆ คีตกวีที่หลงหนีความเสี่ยงบางอย่างในหมู่ที่ดีที่สุดที่รู้จักของกรณีดังกล่าวเป็นชาวเนเปิลในอิตาลีนักแต่งเพลง Domenico cimarosa ที่ประกอบด้วยเพลงสวดรีพับลิกันในช่วงสั้น ๆเกี่ยวกับชาวเนเปิลในอิตาลีสาธารณรัฐ 1799 . เมื่อสาธารณรัฐ ตกลงมา เขาก่อกบฎพร้อมกับข้อหาอื่น ๆ cimarosa ไม่ได้ดำเนินการโดยการฟื้นฟูสถาบันพระมหากษัตริย์ แต่เขาถูกเนรเทศ [ 4 ]

ดนตรียังมีบทบาทในการรวมกันของคาบสมุทรในระหว่างนี้ ผู้นำบางคนพยายามที่จะใช้ดนตรีเพื่อสร้างการรวมวัฒนธรรม อัตลักษณ์ ตัวอย่างหนึ่งคือคอรัส " VA pensiero " จาก จูเซปเป แวร์ดีโอเปร่านาบุคโค . โอเปร่าเรื่องโบราณบาบิโลน แต่คอรัสที่มีวลี " O มีอาปิตุภูมิ " อย่างชัดเจนเกี่ยวกับการต่อสู้ของอิสราเอล แต่ยังบางเบาปกคลุมการอ้างอิงถึงชะตากรรมของไม่ได้ของอิตาลีคอรัสทั้งหมดกลายมาเป็นเพลงชาติอย่างไม่เป็นทางการ Risorgimento , ไดรฟ์ที่เป็นอิตาลีในศตวรรษที่ 19 แม้แต่ชื่อแวร์เป็นไวพจน์ของความสามัคคีอิตาลีเพราะ " แวร์ " อาจจะอ่านเป็นชื่อย่อของ Vittorio Emanuele Re d'italia วิคเตอร์เอ็มมานูเอลกษัตริย์ของอิตาลี , ราบัตพระมหากษัตริย์ที่กลายมาเป็น วิคเตอร์ เอ็มมานูเอล ที่ 2 กษัตริย์องค์แรกแห่งประเทศอิตาลี ดังนั้น" วีแวร์ " เป็นคำพูดให้กำลังใจสำหรับผู้รักชาติและมักจะปรากฏในข้อความในมิลานและเมืองอื่น ๆ ในสิ่งที่เป็นส่วนหนึ่งของ austro ฮังการีดินแดน แวร์ดีมีปัญหากับเซ็นเซอร์ก่อนการรวมกันของอิตาลี ballo โอเปร่าและของเขาใน maschera แต่เดิมสิทธิ Gustavo iii และถูกนำเสนอให้กับ ซาน คาร์โล โอเปร่า ใน เนเปิลส์ เมืองหลวงของราชอาณาจักรซิซิลีทั้งสอง ,ในคริสต์ทศวรรษ 1830 ช้า ชาวเนเปิลในอิตาลี censors คัดค้านมีเหตุผลพล็อตเรื่องการลอบสังหารของกุสตาฟ iii กษัตริย์ของสวีเดน ในอังกฤษ แม้หลังจากแปลงเปลี่ยนไป ชาวเนเปิลในอิตาลี censors ยังคงปฎิเสธมัน . [ 5 ]

ต่อมาในยุคเผด็จการของปี ค.ศ. 1920 และ 30s , รัฐบาลการเซ็นเซอร์และการรบกวนกับ เพลงเกิดขึ้นแม้ว่าจะไม่ใช่บนพื้นฐานที่เป็นระบบ