My name is Cassandra Duncan. I grew

My name is Cassandra Duncan. I grew up an only child. I was also an only grandchild on both sides. The youngest of all my cousins and the only child in a small neighborhood that consisted of a bunch of adults, I never really learned what it meant to just be a kid. And I certainly never learned how to relate to other children.

Accustomed to being around primarily adults, I was always mature for my age. Even my own friends often annoyed me during my adolescent years. I had a lot of people who invested in me, and I excelled at most of my many and varied hobbies. I did well in school, often knowing how to do complex math problems before the concept had even been introduced to our class. Looking back, I’m sure I was quite smug, although I didn’t realize it at the time. Unfortunately, self-awareness wasn’t something I learned until many years later.

In high school, I began to tire of the pressure placed on me by my family and their high expectations. I gradually stopped my extra-curricular activities, including music and art lessons, and chose to work instead. I graduated at the top of my class, although I wasn’t valedictorian—perhaps because I didn’t want to give my overbearing family the satisfaction. And then I chose a large public university a lot farther from home than the small private college my parents hoped I’d attend. I wanted to be a small fish in a big pond for a change.

In college, I was involved in few outside activities. I did pledge a sorority and even served as its president, but only after several of my sisters convinced me I’d be great at it. After a handful of jobs that paid the bills right out of college, I finally went to work for a large investment firm. There I continued the trend of just meeting my potential, only taking on new challenges when someone brought it to my attention that I’d be perfect for the opportunity.

I was never one who saw myself with a family. Not wanting to be tied down by the constraints of a husband and kids, I always assumed I’d never marry. But then I met Don in 2010 and agreed to marry him after so many of my friends and family pointed out what a great couple we made. Our son was born just over a year later. And before I knew what had happened, this externally motivated, single-for-life, independent career woman was a stay-at-home mom.

I’m proud to say this new role suits me. I’m driven, not to do great things for myself, but to spur my son on to even greater ones. I still don’t know how to relate to children in general, but I know how to distinguish between the slightest little nuances of my son’s tired cry and his hungry cry. I still don’t know how to be a kid, but I’m hoping he’ll teach me. Despite a lifetime of often falling short of my own true potential, I’ve always held on to a quote by the writer James Baldwin: “The world is before you, and you need not take it or leave it as it was when you came in.” That always sounded like something I wanted to do. I just never knew how. The moment my son entered the world, I knew I had achieved it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชื่อของฉันคือ ดันแคน Cassandra ฉันเติบโตขึ้นเป็นเด็กเท่านั้น ผมยังมีหลานชายเท่านั้นทั้งสองด้าน ลูกของญาติของฉันและเด็กเฉพาะในพื้นที่ใกล้เคียงขนาดเล็กที่ประกอบด้วยกลุ่มของผู้ใหญ่ ฉันไม่เคย จริง ๆ เรียนรู้มันความหมาย เพียง เป็นเด็ก และแน่นอนไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องกับเด็กอื่น ๆ ชินเป็นรอบหลักผู้ใหญ่ ผมเสมอผู้ใหญ่สำหรับอายุของฉัน แม้แต่เพื่อนของฉันเองมักจะรำคาญฉันระหว่างปีวัยรุ่นของฉัน มีจำนวนมากของผู้ที่ลงทุนในฉัน และฉันนนท์ที่สุดของงานอดิเรกของฉันมากมาย และหลากหลาย ฉันไม่ดีในโรงเรียน มักจะทราบว่าวิธีการปัญหาคณิตศาสตร์ซับซ้อนก่อนแม้มีการนำแนวคิดการเรียน มองย้อนกลับ ฉันแน่ใจผมค่อนข้าง smug แม้ว่าฉันไม่รู้ว่าเวลา อับ self-awareness ไม่ได้สิ่งที่ฉันเรียนรู้จนกระทั่งหลายปีต่อมา ในโรงเรียนมัธยม เริ่มล้าแรงดันไว้บนผมครอบครัวและความคาดหวังของพวกเขาสูง ฉันค่อย ๆ หยุดกิจกรรมเสริมของฉัน รวมบทเพลงและศิลปะ และเลือกที่จะทำงานแทน จบการศึกษาในชั้นเรียนของฉัน แม้ว่าไม่ค่อย valedictorian — บางทีเนื่องจากไม่อยากให้ครอบครัว overbearing ความพึงพอใจได้ แล้ว ผมเลือกมหาวิทยาลัยสาธารณะขนาดใหญ่มาก farther from บ้านวิทยาลัยส่วนตัวเล็ก ๆ ที่พ่อแม่ของฉันหวังว่า ฉันจะเข้าร่วมประชุม อยากจะเป็นปลาเล็กในบ่อใหญ่มีการเปลี่ยนแปลง ในวิทยาลัย ฉันมีส่วนร่วมในกิจกรรมภายนอก ฉันไม่ได้จำนำ sorority เป็น และได้ทำหน้าที่เป็นประธานของ แต่หลังจากหลายของน้องสาวของฉันเชื่อฉัน ฉันจะดีที่ หลังจากหยิบงานที่ชำระใบขวาจากวิทยาลัย ฉันก็ไปทำงานในบริษัทการลงทุนขนาดใหญ่ มีผมต่อแนวโน้มการประชุมเพียงศักยภาพของฉัน เพียง การบนความท้าทายใหม่เมื่อคนนำความสนใจของฉันว่า ฉันจะเหมาะสำหรับโอกาสที่ ผมไม่มีใครเห็นตัวเองกับครอบครัว ไม่อยากผูกพันลง ด้วยข้อจำกัดของสามีและเด็ก ผมจะถือว่า ฉันจะไม่แต่งงาน แต่แล้วฉันได้พบกับดอนในปี 2553 และตกลงที่จะแต่งงานกับเขาหลังจากของเพื่อนและครอบครัวที่ชี้ให้เห็นอะไรดีคู่เราทำ ลูกเกิดเพียงกว่าปีต่อมา และก่อนที่ผมรู้ว่ามีเกิดขึ้น ผู้หญิงทำงานแรงจูงใจภายนอก ครั้งเดียวในชีวิต อิสระถูกหม่อม stay-at-home ฉันภูมิใจว่าบทบาทใหม่นี้เหมาะกับฉัน ผมกำลังขับเคลื่อน ไม่ทำสิ่งที่ดีสำหรับตัวเอง แต่ การกระตุ้นลูกไปคนยิ่ง ยังไม่ทราบว่าเกี่ยวข้องกับเด็กทั่วไป แต่ฉันรู้วิธีการแยกแยะความแตกต่างเล็กน้อยของฉันร้องไห้เหนื่อยและเขาร้องหิว ยังไม่รู้วิธีที่จะ เป็นเด็ก แต่ฉันหวังว่า เขาจะสอนฉัน แม้ มีอายุการใช้งานของตกบ่อยขาดศักยภาพแท้จริงของตัวเอง ผมได้เสมอจัดบนใบเสนอราคาโดย James บอลด์วินผู้เขียน: "โลกเป็นคุณ และคุณไม่ต้องมัน หรือปล่อยก็เมื่อคุณมา" ที่เสมอแต่เพียงแห่งเช่นสิ่งที่ฉันอยากทำ เพียงแค่ไม่เคยรู้ว่าวิธีการ ขณะนี้ลูกป้อนโลก ฉันรู้ว่า ฉันประสบความสำเร็จนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมชื่อ คาสเซนดร้า ดันแคน ฉันเติบโตขึ้นมาเป็นลูกคนเดียว ฉันยังเป็นหลานคนเดียว ทั้งสองข้าง ที่อายุน้อยที่สุดของลูกพี่ลูกน้องของฉันและเด็กเล็กๆ เท่านั้น ในชุมชนที่ประกอบด้วยกลุ่มของผู้ใหญ่ ผมไม่เคยได้เรียนรู้ว่ามันหมายถึงจะเป็นแค่เด็ก และฉันก็ไม่เคยได้เรียนรู้วิธีที่จะเกี่ยวข้องกับเด็กอื่น ๆ .

เคยอยู่ใกล้ๆ เป็นผู้ใหญ่ฉันมักจะถูกผู้ใหญ่สำหรับอายุของฉัน แม้แต่เพื่อนเองมักจะรำคาญฉันในระหว่างปีวัยรุ่นของฉัน ฉันมีผู้คนจำนวนมากที่ลงทุนในฉันและฉันในเรื่องส่วนใหญ่ของฉันมากมายและหลากหลาย งานอดิเรก ฉันทำดีในโรงเรียน มักจะรู้วิธีที่จะทำปัญหาคณิตศาสตร์ที่ซับซ้อนก่อนแนวคิดที่เคยเปิดตัวชั้นเรียนของเรา มองย้อนกลับไป ฉันว่าฉันค่อนข้างใจแคบแต่ฉันไม่เข้าใจมันเลย ขออภัย นับถือ ไม่ใช่สิ่งที่ผมเรียนรู้ จนหลายปีต่อมา . . .

ตอนมัธยม ผมเริ่มเบื่อความดันวางอยู่บนชั้น โดยครอบครัวและความคาดหวังสูงของพวกเขา ผมค่อยๆหยุดกิจกรรมของตัวเอง รวมทั้งดนตรีและศิลปะในการสอน และเลือกที่จะทำงานแทน ผมจบที่ด้านบนของชั้นถึงแม้ว่าผมไม่ได้เป็นตัวแทนนักเรียน บางทีอาจเป็นเพราะผมไม่อยากให้ครอบครัวยโสของฉันความพึงพอใจ . แล้วฉันเลือกมหาวิทยาลัยสาธารณะขนาดใหญ่มาก ไกลจากบ้านมากกว่าโรงเรียนขนาดเล็กของเอกชนที่พ่อแม่หวังจะเข้าร่วม ฉันต้องการที่จะเป็นปลาเล็กปลาน้อยในบ่อใหญ่ เพื่อเปลี่ยน

ในมหาลัย ผมเคยมีส่วนร่วมในกิจกรรมภายนอกบางฉันว่าและยังทำหน้าที่เป็นประธานของชมรม แต่หลังจากที่หลายพี่น้องของฉันเชื่อว่าฉันจะทำมันได้เป็นอย่างดี หลังจากหยิบงานที่จ่ายบิลออกมาจากมหาลัย ผมก็ได้ไปทำงานกับบริษัทลงทุนขนาดใหญ่ ฉันยังคงมีแนวโน้มจะพบศักยภาพของฉันรับความท้าทายใหม่เมื่อมีคนมาให้ความสนใจของฉันที่ฉันต้องการจะสมบูรณ์แบบสำหรับโอกาส

ผมเคยคนที่เห็นตัวเองกับครอบครัว ไม่อยากจะผูกมัด โดยข้อจำกัดของสามีและลูก ฉันคิดเสมอว่าฉันจะไม่แต่งงาน แต่แล้วฉันก็เจอกับดอน ในปี 2010 และตกลงแต่งงานกับเขาหลังจากหลายเพื่อนของฉันและครอบครัวชี้ให้เห็นสิ่งที่ดีคู่ที่เราทำลูกชายของเราเกิดเพียงกว่าปีต่อมา และก่อนที่ผมรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันมีแรงจูงใจภายนอก เดียวสำหรับชีวิตผู้หญิงทำงานอิสระอยู่ที่บ้านแม่

ผมภูมิใจที่จะกล่าวว่า บทบาทใหม่นี้เหมาะกับฉัน ผมขับ ไม่ทำสิ่งที่ดีสำหรับตัวเอง แต่เพื่อกระตุ้นลูกในที่ยิ่งใหญ่ ผมก็ยังไม่ทราบวิธีการที่เกี่ยวข้องกับเด็กทั่วไปแต่ผมรู้วิธีที่จะแยกแยะระหว่างความแตกต่างของลูกชายแม้แต่น้อย เหนื่อย ร้องไห้ และร้องไห้ เขาหิว ผมยังไม่รู้ว่าเป็นเด็ก แต่ฉันหวังว่าเขาจะสอนฉัน แม้ชีวิตมักจะตกสั้นของศักยภาพที่แท้จริงของตัวเอง ฉันมักจะยึดถือคำพูดของนักเขียนเจมส์บอลด์วิน : " โลกเลยและคุณไม่ต้องใช้มันหรือปล่อยให้มันเป็นเมื่อคุณเข้ามา " ที่เสมอดูเหมือนว่าสิ่งที่ฉันอยากจะทำ ฉันแค่ไม่รู้ว่ายังไง ตอนนี้ลูกชายฉันป้อนโลก ฉันรู้ว่าฉันได้รับมัน