Hang me if I saw him sitting there,

Hang me if I saw him sitting there, Nattie! I know it's deuced awkward for you. But I hope you'll forgive me this once—this very first break. Why, what's the matter?"

"Don't touch me; don't come near me," she returned angrily. "What do you mean by entering the house without ringing?"

"I came in with your brother, as I often do," he answered coldly, in self-justification. "We came in the side way. He went upstairs and I came in here hoping to find you. The explanation is simple enough and ought to satisfy you that the misadventure was unavoidable. But do say that you forgive me, Nathalie," he entreated, softening.

"Forgive you! You don't know what you are talking about. Let me pass. It depends upon—a good deal whether I ever forgive you."

At that next reception which she and Brantain had been talking about she approached the young man with a delicious frankness of manner when she saw him there.

"Will you let me speak to you a moment or two, Mr. Brantain?" she asked with an engaging but perturbed smile. He seemed extremely unhappy; but when she took his arm and walked away with him, seeking a retired corner, a ray of hope mingled with the almost comical misery of his expression. She was apparently very outspoken.

"Perhaps I should not have sought this interview, Mr. Brantain; but—but, oh, I have been very uncomfortable, almost miserable since that little encounter the other afternoon. When I thought how you might have misinterpreted it, and believed things"—hope was plainly gaining the ascendancy over misery in Brantain's round, guileless face—"Of course, I know it is nothing to you, but for my own sake I do want you to understand that Mr. Harvy is an intimate friend of long standing. Why, we have always been like cousins—like brother and sister, I may say. He is my brother's most intimate associate and often fancies that he is entitled to the same privileges as the family. Oh, I know it is absurd, uncalled for, to tell you this; undignified even," she was almost weeping, "but it makes so much difference to me what you think of—of me." Her voice had grown very low and agitated. The misery had all disappeared from Brantain's face.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วางฉันถ้าฉันเห็นเขานั่ง Nattie รู้ก็ตกใจ deuced สำหรับคุณ แต่ฉันหวังว่า คุณจะยกโทษให้ฉันครั้งหนึ่ง — แบ่งแรกนี้ ทำไม อะไรคือเรื่อง "อย่าจับฉัน เธออย่ามาใกล้ฉัน ส่งคืน angrily "ไม่คุณหมายถึงอะไร โดยการป้อนบ้านโดย ringing" "ฉันมากับพี่ชายของคุณ ฉันมักจะทำ เขาตอบ coldly ในเหตุผลของตนเอง "เรามาในด้านวิธีการ เขาไปชั้นบน และฉันมาที่นี่หวังหาคุณ อธิบายได้อย่างเพียงพอ และควรจะตอบสนองว่า misadventure ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่พูดว่า คุณยกโทษให้ฉัน Nathalie เขาได้วิงวอนขอ นุ่มนวล "ยกโทษให้คุณ คุณไม่ทราบสิ่งที่คุณกำลังพูดถึง ขอไปที มันขึ้นอยู่กับตัวจัดการที่ดีว่าผมเคยยกโทษให้คุณ " ต้อนที่ถัดไปที่เธอและ Brantain มีการพูดถึง เธอเวลาชายหนุ่มกับ frankness อร่อยของลักษณะเมื่อเธอเห็นเขามีการ "คุณจะปล่อยให้ผมพูดกับคุณครู่หรือ 2 นาย Brantain " เธอถาม ด้วยเสน่ห์แต่ยิ้ม perturbed ดูเศร้ามาก แต่เมื่อเธอเอาแขนของเขา และเดินไปกับเขา แสวงหามุมปลด เรย์ความหวังสำราญทุกข์เกือบตลกของนิพจน์ของเขา เธอเปิดเผยมากเห็นได้ชัด "บางทีฉันจะไม่ได้ขอสัมภาษณ์ นาย Brantain แต่ตัว แต่ โอ้ ฉันได้รับอึดอัดมาก เกือบต้องกลับตั้งแต่ที่พบเล็กน้อยตอนบ่ายอื่น ๆ เมื่อคิดว่า คุณอาจมี misinterpreted มัน และเชื่อว่าสิ่งที่ " — หวังเถิดถูกดึงดูด ascendancy ผ่านความทุกข์ยากของ Brantain หน้ากลม guileless — " แน่นอน ฉันรู้มันเป็นอะไรกับคุณ แต่สำหรับข้าพเจ้าสาเก อยากให้เข้าใจว่านาย Harvy เพื่อนใกล้ชิดมีความยาว ทำไม เราได้รับเสมอเช่นลูกพี่ลูกน้องคือพี่ชายและน้องสาว ฉันอาจพูดได้ เขาเป็นรศใกล้ชิดที่สุดของน้อง และมักจะเพ้อฝันว่า เขาจะได้รับสิทธิ์เดียวกันเป็นครอบครัว โอ้ ฉันรู้ว่า มันจะไร้สาระ uncalled จะบอกคุณนี้ บัดแม้ว่า เธอมีเกือบร้องไห้, " แต่มันทำให้ความแตกต่างกับฉันมากสิ่งที่คุณคิดว่า ของตัวของฉัน" เสียงของเธอก็เพิ่มขึ้นมากน้อย และนั้นกระตุ้นทำ ทั้งหมดหายจากใบหน้าของ Brantain ที่ความทุกข์ยากไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แขวนฉันว่าฉันเห็นเขานั่งอยู่ที่นั่นแนตตี้! ฉันรู้ว่ามันอัปรีย์ที่น่าอึดอัดใจสำหรับคุณ แต่ผมหวังว่าคุณจะยกโทษให้ฉันนี้เพียงครั้งเดียวนี้ครั้งแรกมาก ทำไมสิ่งที่เป็นเรื่อง "? "อย่าแตะต้องฉัน; อย่าเข้ามาใกล้ฉัน "เธอกลับมาด้วยความโกรธ." คุณหมายถึงอะไรโดยเข้ามาในบ้านโดยไม่ต้องเรียก? " "ผมมาอยู่กับพี่ชายของคุณที่ผมมักจะทำ" เขาตอบอย่างเย็นชาในเหตุผลด้วยตนเอง. "เรา มาในทางด้านข้าง เขาเดินไปชั้นบนและผมมาที่นี่หวังที่จะได้พบกับคุณ คำอธิบายที่ง่ายพอและควรจะตอบสนองคุณที่โชคร้ายก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ไม่บอกว่าคุณยกโทษให้ฉัน, นาตาลี "เขาวิงวอนอ่อน. "ยกโทษให้คุณ! คุณไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่คุณกำลังพูดถึง ขอให้ข้าพเจ้าเดิน มันขึ้นอยู่กับ-การจัดการที่ดีไม่ว่าจะเป็นที่ผมเคยยกโทษให้คุณ. " ที่ว่าแผนกต้อนรับส่วนหน้าต่อไปที่เธอและ Brantain ได้รับการพูดคุยเกี่ยวกับที่เธอเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มที่มีความตรงไปตรงความอร่อยจากลักษณะที่เมื่อเธอเห็นเขาอยู่ที่นั่น. "คุณจะให้ฉันพูดคุยกับ ? คุณครู่หนึ่งหรือสองนาย Brantain "เธอถามด้วยความมีส่วนร่วม แต่ตกอกตกใจรอยยิ้มที่ดูเหมือนว่าเขาไม่มีความสุขมาก. แต่เมื่อเธอเอาแขนของเขาและเดินออกไปกับเขาที่กำลังมองหามุมเกษียณรังสีของความหวังผสมกับเกือบ .. ความทุกข์ยากตลกของการแสดงออกของเขาเธอเป็นคนตรงไปตรงมามากเห็นได้ชัดว่า"บางทีผมไม่ควรจะขอสัมภาษณ์ครั้งนี้นาย Brantain; แต่ แต่โอ้ฉันได้รับอึดอัดมากอนาถเกือบตั้งแต่ที่พบน้อยในช่วงบ่ายอื่น ๆ เมื่อฉันคิดว่าวิธีการที่คุณอาจจะตีความมันและเชื่อว่าสิ่งที่ "ถูก -hope ชัดถ้อยชัดคำดึงดูดวาสนากว่าความทุกข์ยากในรอบ Brantain ของใบหน้าตรงไปตรงมา" แน่นอนฉันรู้ว่ามันไม่มีอะไรให้คุณ แต่เพื่อประโยชน์ของตัวเองฉันไม่ต้องการ ให้คุณเข้าใจว่านาย Harvy เป็นเพื่อนที่ใกล้ชิดของยืนเป็นเวลานาน ทำไมเราได้เสมอเหมือนพี่ชายญาติเหมือนและน้องสาวของผมอาจจะพูด เขาเป็นเพื่อนร่วมงานที่ใกล้ชิดที่สุดพี่ชายของฉันและมักจะจินตนาการว่าเขาจะรับสิทธิประโยชน์เช่นเดียวกับครอบครัว โอ้ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องเหลวไหลไม่มีเหตุสมควรสำหรับที่จะบอกคุณนี้ แม้ไม่สมเกียรติ "เธอร้องไห้เกือบ" แต่มันทำให้แตกต่างกันมากเพื่อให้ฉันสิ่งที่คุณคิดของฉัน. "เสียงของเธอได้เติบโตต่ำมากและไม่สบายใจ. ความทุกข์ยากมีทั้งหมดหายไปจากใบหน้าของ Brantain

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รอผม ถ้าผมเห็นเขานั่งอยู่ตรงนั้น นัทตี้ ! ฉันรู้ว่ามัน deuced อึดอัดสำหรับคุณ แต่ฉันหวังว่าเธอจะยกโทษให้ฉันสักครั้งแตกครั้งแรกนี้ ทำไม เกิดอะไรขึ้น ?

" อย่ามาแตะตัวฉันนะ อย่ามาใกล้ฉัน " เธอตอบอย่างฉุนเฉียว " คุณหมายถึงอะไรโดยเข้าบ้านโดยไม่กดกริ่ง " ?

" ฉันมากับพี่ชายเธอ อย่างที่ทำบ่อยๆ " เขาตอบอย่างเย็นชา ในเหตุผลของตนเอง" เราเข้าทางด้านข้าง เขาก็ขึ้นไปข้างบน ผมเข้ามาในนี้ หวังว่าจะได้เจอคุณ คำอธิบายที่ง่ายพอและควรจะตอบสนองคุณว่า อุบัติเหตุเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่คุณบอกว่าคุณให้อภัยฉัน นาตาลี " เขาขอร้อง อาศัย

" ยกโทษให้คุณ ! คุณไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ขอผ่าน มันขึ้นอยู่กับ upon-a การจัดการที่ดี ไม่ว่าผมจะให้อภัยคุณ "

ที่ต่อไปที่แผนกต้อนรับซึ่งเธอและบรานเทนเคยพูดถึงเธอเข้าหาชายหนุ่มสันหลังยาวอร่อยของลักษณะ เมื่อเธอเห็นเขาที่นั่น

" คุณจะให้ผมคุยกับคุณสักครู่หรือสอง คุณบรานเทน ? เธอถามด้วยรอยยิ้มเป็นเสน่ห์ แต่ไม่สบายใจ . เขาดูไม่มีความสุขเอาเสียเลย แต่เมื่อเธอเอาแขนของเขาและเดินออกไปกับเขา หามุมที่ปลดเกษียณรังสีของความหวังระคนกับความทุกข์ยากที่น่าขันของการแสดงออกของเขา เธอดูเหมือนมากด้วย

" บางทีฉันอาจจะไม่ควร ขอ สัมภาษณ์ คุณบรานเทน แต่ แต่ว่า ดิฉันไม่สบายใจเลยค่ะ เศร้าตั้งแต่ที่พบอื่น ๆเล็ก ๆน้อย ๆยามบ่าย เมื่อฉันคิดว่าคุณอาจจะเข้าใจผิดและเชื่อเรื่อง " ความหวังอย่างสังเกตตำแหน่งผ่านความทุกข์ยากของบรานเทนและตรงไปตรงมาในรอบหน้า " แน่นอน ฉันรู้ว่ามันไม่มีอะไรให้คุณ แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันต้องการให้คุณเข้าใจว่าคุณร์วีเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกันมานาน ทำไมเราได้เสมอ เหมือนญาติ เหมือนพี่ชายกับน้องสาว ผมอาจจะพูดเขาเป็นพี่ชายที่สนิทที่สุดเชื่อมโยงและมักจะชอบว่าเขามีสิทธิได้รับสิทธิประโยชน์เช่นเดียวกับครอบครัว โอ้ ฉันรู้ว่ามันไร้สาระ สมควร ที่จะบอกคุณได้นี้ ศักดิ์ศรี แม้ " เธอเกือบจะร้องไห้ แต่มันทำให้ความแตกต่างมากกับผม ว่าคุณคิดยังไงกับฉัน " เสียงของเธอเติบโตต่ำมากและสั่นเครือ ความทุกข์ยากทั้งหมดหายไปจากสีหน้าของบรานเทน .