The contemporary relevance of Kant’

The contemporary relevance of Kant’s concept
of “temporary sojourn”
Kant’s claim that first entry cannot be denied to those
who seek it if this would result in their “destruction” (Untergang)
has become incorporated into the Geneva Convention
on the Status of Refugees as the principle of “non-refoulement”
(United Nations 1951). This principle obliges signatory states
not to forcibly return refugees and asylum seekers to their countries
of origin if doing so would pose a clear danger to their lives
and freedom. Of course, just as sovereign states can manipulate
this article to define life and freedom more or less narrowly
when it fits their purposes, it is also possible to circumvent the
“non-refoulement” clause by depositing refugees and asylees in
so-called safe third countries. Kant’s formulations clearly foresaw
as well as justified such balancing acts as between the moral
obligations of states to those who seek refuge in their midst and

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความเกี่ยวข้องร่วมสมัยของแนวคิดของจิตวิทยาของการ "พักแรมชั่วคราว"เรียกร้องของจิตวิทยาที่รายการแรกปฏิเสธไม่ได้ที่ผู้แสวงหามันถ้าจะทำการ "ทำลาย" (Untergang)ได้กลายเป็นที่รวมลงในการประชุมที่เจนีวาในสถานะผู้ลี้ภัยเป็นหลักการของ "ปลอด refoulement"(ในประเทศไทยปี 1951) หลักการนี้บังคับรัฐลงนามไม่การบังคับส่งกลับผู้ลี้ภัยและผู้ลี้ภัยไปยังประเทศของตนต้นกำเนิดถ้าทำเช่นนั้นจะก่อให้เกิดอันตรายต่อชีวิตของพวกเขาชัดเจนและเสรีภาพ แน่นอน สามารถจัดการรัฐเป็นเอกราชบทความนี้เพื่อกำหนดชีวิตและเสรีภาพน้อยหวุดหวิดเมื่อมันเหมาะสมกับวัตถุประสงค์ของพวกเขา ก็ยังสามารถหลีกเลี่ยงการอนุประโยค "ไม่ใช่ refoulement" โดยฝากผู้ลี้ภัยและ asylees ในเรียกว่าเซฟประเทศที่สาม สูตรของจิตวิทยารุ่งเรืองอย่างชัดเจนเช่นเดียวกับชิด เช่นสมดุลทำหน้าที่ระหว่างนิทานภาระหน้าที่ของรัฐผู้ที่ลี้ภัยในท่ามกลางของพวกเขา และ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความเกี่ยวข้องของคานท์แนวคิดร่วมสมัย" การพักแรมชั่วคราว "คานท์ก็อ้างว่ารายการแรกไม่สามารถปฏิเสธได้นั้นผู้แสวงหามัน ถ้านี้จะส่งผลในการ " ทำลาย " ( untergang )ได้รวมอยู่ในอนุสัญญาเกี่ยวกับสถานภาพของผู้ลี้ภัยเป็นหลักการของ " ไม่ใช่ refoulement "สหประชาชาติ 1951 ) หลักการนี้ให้เข้าสู่สหรัฐอเมริกาไม่บังคับส่งกลับผู้ลี้ภัยและผู้ขอลี้ภัยไปยังประเทศของตนของประเทศ ถ้าทำเช่นนั้นจะก่อให้เกิดอันตรายถึงชีวิตที่ชัดเจนและเสรีภาพ แน่นอน แค่เป็นรัฐอธิปไตยสามารถจัดการบทความนี้จะกำหนดชีวิตและเสรีภาพมากกว่า หรือน้อยกว่านี้เมื่อมันเหมาะกับวัตถุประสงค์ของพวกเขา นอกจากนี้ยังเป็นไปได้ที่จะ หลีกเลี่ยง" ไม่ refoulement " อนุประโยคโดยการฝากผู้ลี้ภัยและ asylees ในเรียกว่าประเทศที่ปลอดภัย คานท์ก็เล็งเห็นถึงสูตรอย่างชัดเจนเช่นเดียวกับธรรมดังกล่าวทำหน้าที่เป็นสมดุลระหว่างคุณธรรมพันธกรณีของรัฐผู้แสวงหาที่หลบภัยในท่ามกลางของพวกเขาและ