Under the Apartheid system, access

Under the Apartheid system, access to water was based largely on riparian rights, and thus linked to land ownership. Since Black South Africans could not own land, except in specially designated ‘homeland’ areas, this system favoured white commercial farmers, who had the right to use water to which they had access (Dollar et al., 2010; Kemerink et al., 2011). The National Water Act (NWA, No. 36 of 1998) (RSA, 1998) took a radically different approach. It recognised that water has the potential for being ‘a powerful tool for restructuring society’ (Dollar et al., 2010) and required that its allocation be used to help address the injustices of the past, and to combat rural poverty and underdevelopment (Molobela and Sinha, 2011). In this model, central government acts as a trustee, but most water allocation decisions are to be made at provincial and catchment levels, using a system of participatory, integrated water resource management. Equitable distribution, along with sustainability and efficiency, are the principles of the NWA. Although payment for ecosystem services is still a contentious issue in South Africa (SA), the NWA includes this important issue and is one of the few water acts that requires that an ‘ecological Reserve’ be set aside, i.e., the minimum flow level needed to ensure ecosystem health. Despite the good intentions of the NWA, the respective water allocation and management institutions need to be supported with information regarding optimum management strategies in order to put these plans successfully into practice.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภายใต้ระบบการแบ่งแยกสีผิว ถึงน้ำใหญ่ตามสิทธิ riparian และจึง เชื่อมโยงไปสู่ความเป็นเจ้าของ เนื่องจากแอฟริกาใต้ดำไม่ได้เป็นเจ้าของที่ดิน ยกเว้นในพื้นที่พิเศษกำหนด 'บ้านเกิด' ระบบนี้ favoured ขาวค้าเกษตรกร ผู้มีสิทธิในการใช้น้ำที่พวกเขาเข้า (ดอลลาร์ et al., 2010 Kemerink et al., 2011) การกระทำน้ำแห่งชาติ (NWA หมายเลข 36 ของ 1998) (RSA, 1998) เอาวิธีแตกต่างกันก็ มันยังว่า น้ำมีโอกาสที่ถูก 'มีประสิทธิภาพเครื่องมือโครงสร้างสังคม' (ดอลลาร์ et al., 2010) และจำเป็นต้องใช้การปันส่วนของช่วยต้องสู้ในอดีต การต่อสู้กับความยากจนชนบทและ underdevelopment (Molobela และ Sinha, 2011) ในรุ่นนี้ รัฐบาลกลางทำหน้าที่เป็นผู้จัดการมรดก แต่ตัดสินใจปันส่วนน้ำส่วนใหญ่จะทำที่จังหวัด และบริหารจัดการทรัพยากรน้ำแบบบูรณาการลุ่มน้ำระดับ ใช้ระบบการมีส่วนร่วม การกระจายความเท่าเทียมกัน ความยั่งยืนและมีประสิทธิภาพ หลักของ NWA ได้ แม้ว่าการชำระเงินสำหรับบริการของระบบนิเวศยังคงเป็นประเด็นโต้เถียงในแอฟริกาใต้ (SA), NWA มีปัญหาสำคัญ และเป็นไม่กี่น้ำกระทำที่จำเป็นต้องมี 'สำรองระบบนิเวศ' ตั้งไว้ เช่น ระดับขั้นตอนต่ำสุดต้องให้ระบบนิเวศสุขภาพ แม้ มีความตั้งใจดีของ NWA สถาบันต่าง ๆ การปันส่วนและการจัดการน้ำที่เกี่ยวข้องต้องได้รับการสนับสนุนข้อมูลเกี่ยวกับกลยุทธ์การจัดการที่เหมาะสมเพื่อวางแผนเหล่านี้ประสบความสำเร็จสู่การปฏิบัติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภายใต้ระบบการแบ่งแยกสีผิว, การเข้าถึงน้ำก็ขึ้นอยู่ส่วนใหญ่เกี่ยวกับสิทธิชายฝั่งและเชื่อมโยงทำให้การถือครองที่ดิน ตั้งแต่สีดำแอฟริกันใต้ไม่สามารถที่ดินของตัวเองยกเว้นในที่กำหนดเป็นพิเศษ 'บ้านเกิด' พื้นที่ระบบนี้ได้รับการสนับสนุนเกษตรกรในเชิงพาณิชย์สีขาวที่มีสิทธิในการใช้น้ำเพื่อที่พวกเขามีการเข้าถึง (ดอลลาร์ et al, 2010;.. Kemerink, et al, 2011) พระราชบัญญัติน้ำแห่งชาติ (NWA, ฉบับที่ 36 ของปี 1998) (อาร์เอส, 1998) เอาวิธีการที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง มันได้รับการยอมรับว่าน้ำมีศักยภาพในการเป็น 'เครื่องมือที่มีประสิทธิภาพในการปรับโครงสร้างสังคม (ดอลลาร์ et al., 2010) และต้องมีการจัดสรรที่ถูกนำมาใช้เพื่อช่วยให้อยู่ที่ความอยุติธรรมที่ผ่านมาและในการต่อสู้กับความยากจนในชนบทและการด้อยพัฒนา (Molobela และ Sinha 2011) ในรูปแบบนี้รัฐบาลกลางทำหน้าที่เป็นผู้ดูแล แต่ส่วนใหญ่การตัดสินใจจัดสรรน้ำที่จะทำในระดับจังหวัดและกักเก็บน้ำโดยใช้ระบบของการมีส่วนร่วม, น้ำแบบบูรณาการจัดการทรัพยากร กระจายเท่าเทียมกันพร้อมกับการพัฒนาอย่างยั่งยืนและมีประสิทธิภาพเป็นหลักการของ NWA แม้ว่าการชำระเงินสำหรับบริการของระบบนิเวศก็ยังคงเป็นประเด็นที่ถกเถียงกันในแอฟริกาใต้ (SA), NWA รวมถึงปัญหานี้มีความสำคัญและเป็นหนึ่งในไม่กี่การกระทำที่ต้องใช้ว่า 'ระบบนิเวศสำรอง' ถูกตั้งค่าไว้คือระดับการไหลขั้นต่ำที่จำเป็น เพื่อให้แน่ใจว่าสุขภาพของระบบนิเวศ แม้จะมีความตั้งใจที่ดีของ NWA การจัดสรรน้ำที่เกี่ยวข้องและสถาบันการจัดการจำเป็นต้องได้รับการสนับสนุนข้อมูลเกี่ยวกับกลยุทธ์การจัดการที่เหมาะสมเพื่อที่จะนำแผนเหล่านี้ประสบความสำเร็จในการปฏิบัติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภายใต้ระบบการแบ่งแยกสีผิว , การเข้าถึงน้ำ ตามระดับสิทธิในทรัพยากร ซึ่งเชื่อมโยงกับ เจ้าของที่ดิน ตั้งแต่สีดำแอฟริกาใต้ไม่สามารถเป็นเจ้าของที่ดิน ยกเว้นเป็นพิเศษเขต ' บ้านเกิด ' พื้นที่ ระบบนี้ชอบสีขาวเกษตรกรเชิงพาณิชย์ ที่ได้สิทธิในการใช้น้ำเพื่อที่พวกเขามีการเข้าถึง ( ดอลลาร์ et al . , 2010 ; kemerink et al . , 2011 ) น้ำแห่งชาติ ( NWA , ไม่36 ปี 1998 ) ( RSA , 1998 ) เอาวิธีการที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง มันได้รับการยอมรับว่าน้ำมีศักยภาพในการเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพสำหรับการปรับโครงสร้างสังคม ' ( ดอลลาร์ et al . , 2010 ) และต้องมีการจัดสรรจะใช้เพื่อช่วยแก้ไขความอยุติธรรมในอดีต และการต่อสู้กับความยากจนในชนบทและการด้อยพัฒนา ( molobela และ sinha , 2011 ) ในรูปแบบนี้ การกระทำของรัฐบาลกลางเป็นผู้จัดการมรดก ,แต่การตัดสินใจการจัดสรรน้ำ ส่วนใหญ่จะทำในระดับจังหวัด และการเก็บกักน้ำ การใช้ระบบของการมีส่วนร่วม การจัดการทรัพยากรน้ำแบบบูรณาการ ทองวิทยาศาสตร์ , พร้อมกับ ความยั่งยืน และ ประสิทธิภาพ เป็นหลักการของ NWA แม้ว่าการชำระเงินสำหรับบริการยังคงเป็นปัญหาถกเถียงในแอฟริกาใต้ ( SA )ที่ NWA รวมถึงประเด็นที่สำคัญและเป็นหนึ่งในไม่กี่ น้ำ การกระทำนั้นต้องว่า " นิเวศวิทยาสำรอง ' ถูกตั้งค่าไว้ เช่น การต้องการขั้นต่ำระดับเพื่อให้มั่นใจว่าสุขภาพระบบนิเวศ แม้จะมีความตั้งใจดีของ NWA ,ตามการจัดสรรน้ำและการจัดการสถาบันต้องได้รับการสนับสนุนด้วยข้อมูลเกี่ยวกับกลยุทธ์การจัดการที่เหมาะสมในการวางแผนเหล่านี้ประสบความสำเร็จในการปฏิบัติ