POST-HARVEST MICROBIOLOGY OF PAPAYA

POST-HARVEST MICROBIOLOGY OF PAPAYA
Wastage of horticultural commodities by microorganisms between harvest and consumption can be rapid and severe, particularly in tropical areas where high temperature and high relative humidity favor rapid microbial growth. Furthermore, ethylene produced by rotting produce can cause premature ripening and senescence of other produce in the same storage and transport environment, and sound produce can be contaminated by rotting organisms. Fruits may be infected by direct penetration of certain fungi through intact cuticle or through wounds and/or natural opening in their surface (Wills et al., 1989).
Papayas at all ripeness levels are susceptible to scratches and punctures when in contact with rough or sharp surfaces. These wounds can serve as an infection sites for numerous pathogens that result in many of the post-harvest diseases. Wounds also cause moisture loss and excessive shriveling (Paull et al., 1997). Papaya is particularly susceptible to post-harvest losses as a result of high susceptibility to bruising and disease infection, as it is high in moisture and nutrients. The development of fungal infection during the post-harvest phase can depend on the physiological age of the host, mechanical injuries and storage conditions (Salunkhe et al., 1991; Sankat and Maharaj, 2001).
Handling and market preparation requirements of papaya are greatly influenced by the susceptibility to certain diseases. The most important of these is anthracnose, caused by the fungus Colletotrichum gloeosporioides. Anthracnose is a pre-harvest infection, and fruit-surface rot and stem-end rot, a harvest-wound rot, are the two most common post-harvest rots of papaya. Anthracnose becomes evident in ripe or ripening fruits. The presence of the disease is characterized by small black or light brown spots, which gradually enlarge and may coalesce and sink. Other important diseases include Ascochyta caricae-papayae, Phomopsis caricae-papayae and Phytophtora nicotiana var. parasitica (Nakasone and Paull, 1999; Sankat and Maharaj, 2001).
Decay reduction and disease control is through sanitation, careful handling, cooling of produce and use of approved chemicals (fungicides which prevent or delay the appearance of rots and molds in the products). Others include use of metabolic inhibitors that block certain biochemical reactions that normally occur, ethylene absorbents, fumigants to control insects or sometimes molds, physical treatments such as heat treatments, and controlled and modified atmosphere (Irtwange, 2006). Modifications of the storage atmo-sphere, along with their effects on the physiological life of the host, can also be advantageous in retarding post-harvest disease development. The effect of atmosphere modification on post-harvest disease development can be direct by suppressing various stages of the pathogen growth and its enzymatic activity, or indirect by maintaining the resistance of the host to infection as a result of keeping it in a superior physiological condition (Irtwange, 2006). Modified atmosphere (MA) has been a solution to improve quality of either whole or fresh cut-products by reducing microbial decay. Lichanporn and Kanlavanarat (2006) noted that, shredded green papaya in MA conditions had longer shelf life by reducing respiration rate, ethylene production, color change and microbial growth.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จุลชีววิทยาหลังการเก็บเกี่ยวของมะละกอสูญเสียของสินค้าพืชสวนโดยจุลินทรีย์ระหว่างการเก็บเกี่ยวและปริมาณการใช้ได้อย่างรวดเร็ว และ รุนแรง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่เขตร้อนที่อุณหภูมิสูงและความชื้นสัมพัทธ์สูงชอบเจริญเติบโตจุลินทรีย์ นอกจากนี้ เอทิลีนผลิต โดยวัตถุดิบที่เน่าเปื่อยอาจทำให้สุกก่อนกำหนดและการชราภาพของผลิตผลอื่น ๆ เก็บเดียวกันและสภาพแวดล้อมในการขนส่ง และผลิตเสียงสามารถเปื้อนสิ่งมีชีวิตที่เน่าเปื่อย ผลไม้อาจจะติดเชื้อ โดยตรงเจาะของเชื้อราบางอย่าง ผ่านหนังเหมือนเดิมผ่าน ทางบาดแผล หรือธรรมชาติเปิดผิวของพวกเขา (พินัยกรรม et al. 1989)Papayas สุกทุกระดับจะไวต่อรอยขีดข่วนและ punctures เมื่อสัมผัสกับพื้นผิวที่หยาบ หรือคมชัด แผลเหล่านี้สามารถให้บริการเป็นเว็บไซต์ติดเชื้อที่เชื้อมากมายที่ส่งผลในหลายโรคหลังการเก็บเกี่ยว บาดแผลทำให้เกิดการสูญเสียความชื้นและมากเกินไป shriveling (Paull et al. 1997) มะละกอเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งไวต่อการขาดทุนเป็นผลจากความไวสูงต่อการฟกช้ำและโรคติดเชื้อ หลังการเก็บเกี่ยวสูงความชื้นและสารอาหาร การพัฒนาของการติดเชื้อราในช่วงหลังการเก็บเกี่ยวสามารถพึ่งอายุทางสรีรวิทยาของโฮสต์ กลไกการบาดเจ็บ และสภาพการจัดเก็บ (Salunkhe et al. 1991 Sankat และมหาราช 2001)ต้องการเตรียมความพร้อมการจัดการและการตลาดของมะละกอมีอิทธิพลอย่างมากจากไก่โรคบางอย่าง ส่วนที่สำคัญที่สุดในเหล่านี้คือ เกิดจากเชื้อรา Colletotrichum gloeosporioides, anthracnose Anthracnose คือ การติดเชื้อก่อนการเก็บเกี่ยว และพื้นผิวผลไม้เน่าและลำต้นปลายเน่า เน่าเป็นแผลเก็บเกี่ยว rots หลังการเก็บเกี่ยวทั่วไปที่สองของมะละกอ Anthracnose ชัดเจนในผลไม้ที่สุก หรือสุก การปรากฏตัวของโรคเป็นลักษณะจุดขนาดเล็กสีดำ หรือสีน้ำตาล ซึ่งค่อย ๆ ขยาย และอาจโด และจม โรคอื่น ๆ ที่สำคัญได้แก่ Ascochyta caricae-papayae, Phomopsis caricae-papayae และ Phytophtora nicotiana var. parasitica (Nakasone และ Paull, 1999 Sankat และมหาราช 2001)ควบคุมโรคและลดสลายจะผ่านสุขาภิบาล ระมัดระวัง การจัดการ อนุมัติระบายความร้อนของการผลิตและการใช้สารเคมี (เชื้อราที่ป้องกัน หรือประวิงลักษณะที่ปรากฏของ rots และแม่พิมพ์ในผลิตภัณฑ์) อื่น ๆ รวมถึงใช้สารยับยั้งการเผาผลาญอาหารที่บล็อกบางปฏิกิริยาทางชีวเคมีที่เกิดขึ้นตามปกติ เอทิลี absorbents, fumigants เพื่อควบคุมแมลงหรือบางครั้งแม่พิมพ์ การรักษาทางกายภาพเช่นความร้อน และควบคุม และปรับบรรยากาศ (Irtwange, 2006) การปรับเปลี่ยนของเก็บเองบรรยาทรงกลม พร้อมกับผลอายุทางสรีรวิทยาของโฮสต์ ยังสามารถเป็นประโยชน์ในการชะลอโรคหลังการเก็บเกี่ยวพัฒนา ผลของการปรับเปลี่ยนบรรยากาศในการพัฒนาโรคหลังการเก็บเกี่ยวสามารถตรงตามขั้นตอนต่าง ๆ ของการเจริญเติบโตของเชื้อโรคและกิจกรรมของเอนไซม์ หรือทางอ้อม โดยการรักษาความต้านทานของโฮสต์ต่อการติดเชื้อจากการรักษาในสภาพทางสรีรวิทยาเหนือกว่า (Irtwange, 2006) บรรยากาศการแก้ไข (MA) ได้รับการแก้ไขปัญหาเพื่อปรับปรุงคุณภาพทั้ง หรือสดตัดผลิตภัณฑ์ลดสลายจุลินทรีย์ Lichanporn และ Kanlavanarat (2006) ระบุว่า หั่นมะละกอ MA สภาพมีอายุอีกต่อไป โดยการลดอัตราการหายใจ การผลิตเอทิลีน การเปลี่ยนสี และเจริญเติบโตของจุลินทรีย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังการเก็บเกี่ยวจุลชีววิทยาของมะละกอ
การสูญเสียของสินค้าพืชสวนจากจุลินทรีย์ระหว่างการเก็บเกี่ยวและการบริโภคสามารถอย่างรวดเร็วและรุนแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตร้อนที่มีอุณหภูมิสูงและความชื้นสัมพัทธ์สูงโปรดปรานเจริญเติบโตของจุลินทรีย์อย่างรวดเร็ว นอกจากนี้เอทิลีนที่ผลิตโดยเน่าเปื่อยผลิตสามารถก่อให้เกิดการทำให้สุกก่อนวัยอันควรและการเสื่อมสภาพของการผลิตอื่น ๆ ในการจัดเก็บและการขนส่งสภาพแวดล้อมเดียวกันและผลิตเสียงที่สามารถปนเปื้อนจากสิ่งมีชีวิตที่เน่าเปื่อย ผลไม้อาจจะติดเชื้อโดยการเจาะโดยตรงของเชื้อราบางอย่างผ่านหนังกำพร้าเหมือนเดิมหรือผ่านทางบาดแผลและ / หรือเปิดตามธรรมชาติในผิวของพวกเขา (พินัยกรรม et al., 1989).
มะละกอในทุกระดับความสุกมีความอ่อนไหวต่อรอยขีดข่วนและการเจาะเลือดเมื่ออยู่ในการติดต่อกับขรุขระหรือ พื้นผิวที่คมชัด แผลเหล่านี้สามารถทำหน้าที่เป็นเว็บไซต์ที่ติดเชื้อเชื้อโรคจำนวนมากที่ส่งผลให้ในหลายโรคหลังการเก็บเกี่ยว แผลยังก่อให้เกิดการสูญเสียความชื้นและย่นมากเกินไป (Paull et al., 1997) มะละกอเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งความเสี่ยงที่จะสูญเสียหลังการเก็บเกี่ยวเป็นผลมาจากความอ่อนแอสูงเพื่อช้ำและการติดเชื้อโรคตามที่มันอยู่ในระดับสูงความชื้นและสารอาหาร การพัฒนาของการติดเชื้อราในช่วงหลังการเก็บเกี่ยวจะขึ้นอยู่กับอายุสรีรวิทยาของโฮสต์ที่ได้รับบาดเจ็บทางกลและสภาพการเก็บรักษา (Salunkhe et al, 1991;. Sankat และมหาราช, 2001).
การจัดการและการเตรียมการตลาดความต้องการของมะละกอเป็นอย่างมาก ได้รับอิทธิพลจากความอ่อนแอต่อโรคบางอย่าง ที่สำคัญที่สุดของเหล่านี้เป็นแอนแทรกโนที่เกิดจากเชื้อรา Colletotrichum gloeosporioides แอนแทรกโนคือการติดเชื้อก่อนการเก็บเกี่ยวและผลไม้เน่าพื้นผิวและลำต้นปลายเน่าเน่าเก็บเกี่ยวแผลที่สองที่พบมากที่สุดเน่าหลังการเก็บเกี่ยวของมะละกอ แอนแทรกโนกลายเป็นที่เห็นได้ชัดในผลไม้สุกหรือสุก การปรากฏตัวของโรคที่โดดเด่นด้วยจุดสีน้ำตาลสีดำขนาดเล็กหรือแสงซึ่งค่อย ๆ ขยายและอาจจะรวมกันและอ่างล้างจาน โรคที่สำคัญอื่น ๆ ได้แก่ Ascochyta caricae-papayae, Phomopsis caricae-papayae และ Phytophtora Nicotiana var parasitica (Nakasone และ Paull 1999; Sankat และมหาราช, 2001).
การลดการเสื่อมสลายและการควบคุมโรคคือการสุขาภิบาลการจัดการอย่างระมัดระวังระบายความร้อนของการผลิตและการใช้สารเคมีที่ได้รับการอนุมัติ (สารฆ่าเชื้อราซึ่งป้องกันหรือชะลอการปรากฏตัวของเน่าและเชื้อราในผลิตภัณฑ์ ) คนอื่น ๆ รวมถึงการใช้สารยับยั้งการเผาผลาญอาหารที่ป้องกันการเกิดปฏิกิริยาทางชีวเคมีบางอย่างที่ปกติเกิดขึ้นสารดูดซับเอทิลีนรมในการควบคุมแมลงหรือบางครั้งแม่พิมพ์, การรักษาทางกายภาพเช่นการรักษาความร้อนและบรรยากาศการควบคุมและการแก้ไข (Irtwange 2006) การปรับเปลี่ยนการจัดเก็บบรรยากาศทรงกลมพร้อมกับผลกระทบต่อชีวิตทางสรีรวิทยาของเจ้าบ้านยังสามารถเป็นข้อได้เปรียบในการชะลอการพัฒนาโรคหลังการเก็บเกี่ยว ผลกระทบของการปรับเปลี่ยนบรรยากาศในการพัฒนาโรคหลังการเก็บเกี่ยวสามารถโดยตรงโดยการปราบปรามขั้นตอนต่างๆของการเจริญเติบโตของเชื้อโรคและเอนไซม์หรือทางอ้อมโดยการรักษาความต้านทานของโฮสต์การติดเชื้อเป็นผลมาจากการเก็บรักษาไว้ในสภาพทางสรีรวิทยาที่เหนือกว่า ( Irtwange 2006) ดัดแปลงบรรยากาศ (MA) ได้รับการแก้ปัญหาในการปรับปรุงคุณภาพของการอย่างใดอย่างหนึ่งหรือทั้งสดตัดผลิตภัณฑ์โดยการลดการเสื่อมสลายของจุลินทรีย์ Lichanporn และ Kanlavanarat (2006) ตั้งข้อสังเกตว่าหั่นมะละกอดิบในสภาพ MA มีชีวิตชั้นอีกต่อไปโดยอัตราการลดการหายใจการผลิตเอทิลีน, เปลี่ยนสีและการเจริญเติบโตของเชื้อจุลินทรีย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จุลชีววิทยาหลังการเก็บเกี่ยวของมะละกอการสูญเสียของสินค้าพืชสวนโดยจุลินทรีย์ระหว่างการเก็บเกี่ยวและการบริโภคสามารถอย่างรวดเร็ว และรุนแรง โดยเฉพาะในพื้นที่ที่มีอุณหภูมิและความชื้นสัมพัทธ์สูง ช่วยการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์อย่างรวดเร็วในเขตร้อนชื้น นอกจากนี้ เอทิลีนที่ผลิตโดยการผลิตสามารถทำให้เกิดการสุกและการเสื่อมสภาพของผลิตผลอื่น ๆก่อนวัยอันควรในกระเป๋าเดียวกัน และสิ่งแวดล้อม การขนส่ง และเสียงที่ผลิตสามารถปนเปื้อนจากสิ่งมีชีวิตเน่าเปื่อย ผลไม้อาจจะติดเชื้อโดยการเจาะผ่านผิวหนังโดยตรงของเชื้อราบางเหมือนเดิมหรือผ่านบาดแผลและ / หรือเปิดตามธรรมชาติในผิวของพวกเขา ( พินัยกรรม et al . , 1989 )มะละกอสุก ทุกระดับ มีความไวต่อรอยขีดข่วนและเจาะหยาบหรือคมที่เมื่อสัมผัสกับพื้นผิววัสดุ แผลเหล่านี้สามารถใช้เป็นแหล่งสำหรับการติดเชื้อเชื้อโรคมากมายที่ส่งผลให้จำนวนมากของโรคหลังการเก็บเกี่ยว . แผลยังทำให้เกิดการสูญเสียความชื้นและการขดเข้าหากัน ( พอล et al . , 1997 ) มะละกอเป็นอ่อนไหวโดยเฉพาะอย่างยิ่งโพสต์ขาดทุนเก็บเกี่ยวผลความไวสูงเพื่อช้ำและติดเชื้อโรค , มันเป็นสูงในความชื้นและสารอาหาร การพัฒนาของการติดเชื้อราในช่วงหลังการเก็บเกี่ยวระยะจะขึ้นอยู่กับอายุของร่างกายโฮสต์ , การบาดเจ็บทางกลและกระเป๋าสภาพ ( salunkhe et al . , 1991 ; Sankat และมหาราช , 2001 )การจัดการและความต้องการการตลาดของมะละกอที่ได้รับอิทธิพลเป็นอย่างมาก โดยความไวต่อโรคบางอย่าง ที่สำคัญที่สุดของเหล่านี้คือโรคที่เกิดจากเชื้อรา Colletotrichum gloeosporioides . โรคคือ การติดเชื้อเก็บเกี่ยวก่อน และผลเน่าและเน่าตายในที่สุด ผิวลำต้น ผลผลิตที่แผลเน่า เป็นสองกระทู้ส่วนใหญ่เก็บเกี่ยวเน่าของมะละกอ โรคแอนแทรคโนสเห็นได้ชัดในสุก หรือสุกผลไม้ การปรากฏตัวของโรคมีลักษณะขนาดเล็กสีดำ หรือสีน้ำตาลอ่อนจุด ซึ่งค่อย ๆ ขยาย และอาจเชื่อมต่อกัน และอ่างล้างหน้า โรคที่สำคัญอื่น ๆได้แก่ ascochyta papayae caricae , และ phomopsis caricae papayae phytophtora ขนะ var parasitica ( นากาโซเนะ และพอล , 1999 ; Sankat และมหาราช , 2001 )ลดการสลายตัวของการควบคุมโรค และผ่านความ ระมัดระวังในการจัดการระบายความร้อนของการผลิตและการใช้สารเคมี ( สารเคมีที่ได้รับการอนุมัติที่ป้องกันหรือชะลอการปรากฏของเน่าและเชื้อราในผลิตภัณฑ์ ) อื่น ๆรวมถึงใช้การเผาผลาญอาหาร inhibitors บล็อกบางปฏิกิริยาทางชีวเคมีที่โดยปกติจะเกิดขึ้น , เอทิลีนวัสดุดูดซับ fumigants ควบคุมแมลง หรือบางครั้ง แม่พิมพ์ การรักษาทางกายภาพ เช่น ความร้อน และควบคุม และสภาพบรรยากาศดัดแปลง ( irtwange , 2006 ) การปรับเปลี่ยนของกระเป๋า atmo ทรงกลมพร้อมกับผลกระทบต่อชีวิตร่างกายของโฮสต์ยังสามารถเป็นประโยชน์ในการพัฒนาโรคหลังการเก็บเกี่ยว . ผลของบรรยากาศดัดแปลงในการพัฒนาโรคหลังการเก็บเกี่ยวได้โดยตรงโดยการขั้นตอนต่าง ๆของการเจริญเติบโตและเอนไซม์ของเชื้อ หรือโดยอ้อม โดยรักษาความต้านทานของโฮสต์ต่อการติดเชื้อ ผลของการรักษาในภาวะที่เหนือกว่าทางสรีรวิทยา ( irtwange , 2006 ) สภาพบรรยากาศดัดแปลง ( MA ) ได้รับการแก้ไขเพื่อปรับปรุงคุณภาพของผลิตภัณฑ์อย่างใดอย่างหนึ่งทั้งหมดหรือตัดสดโดยลดการสลายของจุลินทรีย์ และ lichanporn kanlavanarat ( 2549 ) กล่าวว่า มะละกอดิบหั่นฝอยในอากาศมาได้ ชีวิตชั้นอีกต่อไป โดยการลดอัตราการหายใจ การผลิตเอทิลีน เปลี่ยนสี และการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์