Food security still is and will be

Food security still is and will be the highest priority strategy to stabilise economic development and sociopolitical security. As rice is the staple for the population, its production must be stabilised at a high level. Increased paddy production is to be achieved through intensified production in the six major plains and expansion of cultivated areas for paddy in mountain valleys with adequate water. Rice production reached 2.2 million tonnes in 2000 compared to 1.4 million tonnes in 1995. This remarkable increase was mainly the result of the rapid development of irrigation systems for dry season rice production since 1997.

Average production of rice per capita has increased from 310 kg in 1995 to 430 kg in 2000. During these five years the annual growth of rice production was 9.2 percent and other foodstuffs such as maize, roots and tuber crop, soybean, vegetables, eggs, poultry and meat products also increased. These annual growth rates exceeded the annual population growth rate of about 2.5 percent. However, production of food and foodstuffs is still insufficient and unevenly distributed. Foodstuff production is not very stable because of frequent natural events, such as calamitous floods and drought, and limited agricultural infrastructure. There is also a wide variation in food production between provinces. The main food producing areas are concentrated in the main plains along the Mekong river and account for 60-70 percent of food output. In the mountains, where over half the population lives, food output in 2002 was only 30-40 percent of total output (FAO, 2002).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความมั่นคงด้านอาหารยังคงเป็นและจะเป็นกลยุทธ์ที่มีความสำคัญสูงสุดในการรักษาเสถียรภาพทางเศรษฐกิจและการพัฒนาการเมืองการรักษาความปลอดภัย ข้าวเป็นวัตถุดิบสำหรับประชากร, การผลิตจะต้องมีความเสถียรในระดับสูง การผลิตข้าวที่เพิ่มขึ้นคือการจะประสบความสำเร็จผ่านการผลิตอย่างเข้มข้นในช่วงหกที่ราบที่สำคัญและการขยายตัวของพื้นที่เพาะปลูกสำหรับข้าวในหุบเขาที่มีน้ำเพียงพอ การผลิตข้าวถึง 2.2 ล้านตันในปี 2000 เมื่อเทียบกับ 1.4 ล้านตันในปี 1995 เพิ่มขึ้นโดดเด่นนี้ส่วนใหญ่เป็นผลมาจากการพัฒนาอย่างรวดเร็วของระบบชลประทานสำหรับการผลิตข้าวนาปรังตั้งแต่ปี 1997 ผลิตข้าวเฉลี่ยต่อหัวเพิ่มขึ้นจาก 310 กิโลกรัม 1995-430 กก. ในปี 2000 ในช่วงห้าปีที่ผ่านมาการเติบโตประจำปีของการผลิตข้าวเป็นร้อยละ 9.2 และอาหารอื่น ๆ เช่นข้าวโพดรากและหัวพืชถั่วเหลือง, ผัก, ไข่สัตว์ปีกและผลิตภัณฑ์จากเนื้อสัตว์เพิ่มขึ้นด้วย เหล่านี้มีอัตราการเติบโตต่อปีสูงกว่าอัตราการเติบโตของประชากรประจำปีประมาณร้อยละ 2.5 อย่างไรก็ตามการผลิตอาหารและอาหารยังคงไม่เพียงพอและกระจายไม่สม่ำเสมอ การผลิตอาหารไม่ได้มีเสถียรภาพมากเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติบ่อยครั้งเช่นน้ำท่วมภัยแล้งและภัยพิบัติและโครงสร้างพื้นฐานการเกษตร จำกัด นอกจากนี้ยังมีความหลากหลายในการผลิตอาหารระหว่างจังหวัด พื้นที่การผลิตอาหารหลักมีความเข้มข้นในที่ราบหลักตามแม่น้ำโขงและการบัญชีสำหรับร้อยละ 60-70 ของการส่งออกอาหาร ในภูเขาที่มากกว่าครึ่งหนึ่งของประชากรที่อาศัยการส่งออกอาหารในปี 2002 เป็นเพียงร้อยละ 30-40 ของการส่งออกรวม (FAO, 2002)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความมั่นคงด้านอาหารยังเป็นและจะเป็นสิ่งสําคัญที่สุด กลยุทธ์เพื่อรักษาเสถียรภาพการพัฒนาเศรษฐกิจและความมั่นคง sociopolitical . เป็นข้าวเป็นหลัก สำหรับประชากร , การผลิตต้องมีความเสถียรในระดับสูงเพิ่มผลผลิตข้าวเปลือกจะบรรลุถึงปณิธานการผลิตใน 6 สาขาที่ราบและขยายพื้นที่ปลูกข้าวในภูเขาหุบเขาที่มีน้ำเพียงพอ การผลิตข้าวถึง 2.2 ล้านตันในปี 2543 เทียบกับ 1.4 ล้านตันในปี 1995เพิ่มนี้โดดเด่นเป็นหลักผลของการพัฒนาอย่างรวดเร็วของระบบการชลประทานเพื่อปลูกข้าวฤดูแล้ง ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2540

ผลผลิตเฉลี่ยของข้าวต่อหัวเพิ่มขึ้นจาก 310 กิโลกรัมในปี 1995 ถึง 430 กิโลกรัมในปี 2000 ช่วงเวลาห้าปีการเจริญเติบโตประจำปีของการผลิตข้าว ร้อยละ 9.2 และของกินอื่นๆ เช่น ข้าวโพด , รากและหัวพืช ถั่วเหลือง ผัก ไข่สัตว์ปีกและผลิตภัณฑ์เนื้อสัตว์เพิ่มขึ้น เหล่านี้ปีอัตราการเติบโตเกินปีอัตราการเติบโตของประชากรประมาณร้อยละ 2.5 อย่างไรก็ตาม การผลิตอาหาร และอาหารก็ยังไม่เพียงพอ และซึ่งกระจาย การผลิตอาหารไม่ได้มีเสถียรภาพมาก เพราะเหตุการณ์ธรรมชาติบ่อย เช่น น้ำท่วม และความแห้งแล้งหายนะ และโครงสร้างพื้นฐาน การเกษตร จำกัดยังมีความผันแปรในกระบวนการผลิตอาหาร ระหว่างจังหวัด อาหารหลัก พื้นที่การผลิตหลักเข้มข้นในที่ราบริมแม่น้ำโขง และบัญชีสำหรับ 60-70 เปอร์เซ็นต์ของผลผลิตอาหาร ในภูเขาที่มากกว่าครึ่งหนึ่งของประชากรที่อาศัยอยู่ , ส่งออกอาหารในปี 2002 เพียง 30-40 เปอร์เซ็นต์ของผลผลิตทั้งหมด ( FAO , 2002 )