“Marcus, it’s time for you to get u

“Marcus, it’s time for you to get up!” my mom called as she pounded on my bedroom door. I looked
at the clock on my dresser. It was six in the morning, and I was very grumpy. I stayed up late writing a
book report last night and I did not go to sleep until midnight.
“Okay Mom, I’ll be out in a minute,” I said. I got out of my bed and took a quick shower. I got
dressed and packed my books into my backpack.
“Marcus, you are going to be late!” Mom yelled up the stairs.
“I’m coming!” I yelled back. I hurried down the stairs. Mom handed me a banana and a bagged
lunch as I walked out the door.
As I was walking to the bus stop, I spotted a green piece of paper ahead of me on the sidewalk.
When I reached it, I picked it up and realized that it was a twenty dollar bill! I looked around to see if any
of my neighbors were outside. There was no one in sight. I stuck the twenty dollar bill into my back pocket
and ran to the bus stop. I got there just as the bus was arriving.
I got on the bus and sat in the second-to-last seat with my friend James. “Hey, James. What’s up?” I
said.
“Oh, nothing.” James said sadly.
“What’s wrong?” I asked.
“My mom gave me twenty dollars to buy the soccer ball I wanted” he said.
“So…that’s great!” I exclaimed.
“Yeah, but I think I lost it. I can’t find it anywhere.” He replied.
_____________________________________________________________

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"มาร์คัส มันเป็นเวลาที่คุณจะได้รับค่า" แม่ของฉันเรียกว่าเป็นเธอโขลกประตูห้องนอนของฉัน ผมมองที่นาฬิกาในการแต่งตัวของฉัน มี 6 ตอนเช้า และผมหงุดหงิดมาก น้ำขึ้นช้าเขียนเป็นและสมุดรายงานเมื่อคืนก็ไม่กลับไปนอนจนถึงเที่ยงคืน"แม่ไร จะออกในนาที ฉันกล่าว ฉันได้จากฉัน และเอาน้ำอย่างรวดเร็ว ผมแต่งตัว และรวบรวมฉัน หนังสือลงในเป้ของฉัน"มาร์คัส คุณจะไปเสีย" แม่ yelled มาก"ฉันกำลังมา" ฉัน yelled กลับ ฉันรีบลงบันได แม่มอบฉันเป็นกล้วยและเป็น baggedอาหารกลางวันผมเดินออกจากประตูเป็นฉันได้เดินไปป้ายรถเมล์ ฉันพบชิ้นส่วนสีเขียวของกระดาษก่อนฉันในสารพัดเมื่อฉันแล้ว ฉันเบิกค่า และรู้ว่า มันเป็นยี่สิบดอลลาร์ มองรอบ ๆ ดูถ้ามีของเพื่อนบ้านของฉันมีอยู่ มีใครเห็น ผมติดอยู่ยี่สิบดอลลาร์ในกระเป๋าหลังของฉันและวิ่งรถเมล์ ผมมีเหมือนรถบัสเดินทางมาถึงในรถ และนั่งในนั่งที่สองล่าสุดกับ James เพื่อนของฉัน "เฮ้ James คืออะไรค่า ฉันกล่าวว่า"โอ้ ไม่" James เศร้ากล่าวคืออะไรผิด" ถาม"แม่ของฉันให้ฉันยี่สิบดอลลาร์เพื่อซื้อลูกฟุตบอลที่ฉันต้องการ" เขากล่าวว่า"ดังนั้น... ยอดเลย! " ฉันทางหลุดรอด"ใช่ แต่ผมคิดว่า ผมหาย ไม่พบที่ใดก็" เขาตอบว่า_____________________________________________________________

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"มาร์คัสก็ถึงเวลาสำหรับคุณที่จะได้รับการขึ้น!" แม่ของฉันเรียกว่าเป็นเธอทุบประตูห้องนอนของฉัน ผมมองที่นาฬิกาบนแผลของฉัน
มันเป็นหกในตอนเช้าและฉันก็ไม่พอใจมาก ฉันอยู่ขึ้นปลายเขียนหนังสือรายงานคืนที่ผ่านมาและฉันไม่ได้ไปนอนจนถึงเที่ยงคืน. "แม่เอาล่ะฉันจะออกในนาที" ผมพูด ฉันได้ออกจากเตียงของฉันและเอาอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ผมได้แต่งตัวและบรรจุหนังสือของฉันเป็นกระเป๋าเป้สะพายหลังของฉัน. "มาร์คัสคุณจะไปเป็นปลาย!" แม่ตะโกนขึ้นบันได. "ฉันมา!" ผมตะโกนกลับ ผมรีบลงบันได แม่มือฉันกล้วยและถุงอาหารกลางวันที่ผมเดินออกจากประตู. ขณะที่ผมกำลังเดินไปที่ป้ายรถเมล์ที่ฉันพบชิ้นส่วนสีเขียวกระดาษข้างหน้าผมบนทางเท้า. เมื่อฉันถึงมันฉันหยิบมันขึ้นมาและตระหนัก ว่ามันเป็นเงินดอลลาร์ยี่สิบ! ผมมองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าใด ๆของเพื่อนบ้านของฉันอยู่ข้างนอก ไม่มีใครในสายตาคือ ผมติดเงินดอลลาร์ยี่สิบในกระเป๋าหลังของฉันและวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ ฉันได้มีเช่นเดียวกับรถบัสที่เดินทางมาถึงได้. ผมได้บนรถบัสและนั่งอยู่ในที่นั่งสองที่ผ่านมากับเพื่อนของฉันเจมส์ "เฮ้เจมส์ เกิดอะไรขึ้น? "ฉันกล่าวว่า." โอ้อะไร. "เจมส์กล่าวว่าเศร้า." มีอะไรผิดหรือเปล่า? "ฉันถาม." แม่ของฉันให้ฉันยี่สิบดอลลาร์เพื่อซื้อลูกฟุตบอลที่ฉันต้องการ "เขากล่าว." ดังนั้น ... ที่ดี! " ฉันอุทาน. "ใช่ แต่ฉันคิดว่าฉันสูญเสียมันไป ฉันไม่สามารถหาได้ทุกที่. "เขาตอบว่า. _____________________________________________________________