Cooperative learning is a teaching

Cooperative learning is a teaching strategy for organizing classroom activities. Grouped into small teams, pupils work together to achieve shared goals. This structured group is an effective tool to address learning, organizational and communication problems at school.

The early forms of cooperative learning appeared in the 18th century when pioneered by English educators Joseph Lancaster and Andrew Bell. The Common School Movement in the United States in the early 19th century laid a strong emphasis on collective learning methods. The promotion of cooperative learning in the 20th century was marked by the work done by John Dewey, and later Alice Miel and Herbert Thelen.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมเป็นกลยุทธ์สำหรับการจัดกิจกรรมการเรียนการสอน แบ่งเป็นทีมขนาดเล็ก นักเรียนทำงานเพื่อให้บรรลุเป้าหมายร่วมกัน กลุ่มนี้มีโครงสร้างเป็นเครื่องมือมีประสิทธิภาพอยู่ที่การเรียนรู้ องค์กรและปัญหาการสื่อสารที่โรงเรียนแบบการเรียนรู้สหกรณ์ต้นปรากฏในศตวรรษที่ 18 เมื่อบุกเบิก โดยนักการศึกษาอังกฤษโจเซฟแลงคาสเตอร์และแอนดรูระฆัง การเคลื่อนไหวของโรงเรียนทั่วไปในสหรัฐอเมริกาในช่วงต้นศตวรรษที่ 19 วางความสำคัญวิธีการเรียนรู้ร่วมกัน ส่งเสริมการร่วมมือการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 20 ถูกทำเครื่องหมาย โดยงานที่ทำ โดย John Dewey และภายหลังน้ำ ผึ้ง Alice และเฮอร์เบิร์ต Thelen

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเรียนแบบร่วมมือเป็นกลยุทธ์การเรียนการสอนสำหรับการจัดกิจกรรมในชั้นเรียน แบ่งออกเป็นทีมขนาดเล็กนักเรียนทำงานร่วมกันเพื่อให้บรรลุเป้าหมายที่ใช้ร่วมกัน ในกลุ่มนี้มีโครงสร้างเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพในการแก้ปัญหาการเรียนรู้ขององค์กรและการสื่อสารที่โรงเรียน.

รูปแบบเริ่มต้นของการเรียนแบบร่วมมือปรากฏตัวขึ้นในศตวรรษที่ 18 เมื่อผู้บุกเบิกโดยนักการศึกษาภาษาอังกฤษโจเซฟแลงคาสเตอร์และแอนดรูเบลล์ การเคลื่อนไหวของโรงเรียนทั่วไปในประเทศสหรัฐอเมริกาในช่วงต้นศตวรรษที่ 19 วางความสำคัญอย่างมากเกี่ยวกับวิธีการเรียนรู้ร่วมกัน โปรโมชั่นของการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมในศตวรรษที่ 20 ถูกทำเครื่องหมายด้วยงานที่ทำโดยจอห์นดิวอี้และต่อมาอลิซ Miel และเฮอร์เบิร์ Thelen

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเรียนแบบร่วมมือเป็นกลยุทธ์การสอนเพื่อการจัดกิจกรรมในห้องเรียน จัดเป็นทีมขนาดเล็ก นักเรียนทำงานร่วมกันเพื่อให้บรรลุร่วมกันเป้าหมาย กลุ่มนี้มีโครงสร้างเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพเพื่อที่อยู่ปัญหาองค์การการเรียนรู้และการสื่อสารที่โรงเรียนรูปแบบแรกของการเรียนแบบร่วมมือที่ปรากฏในศตวรรษที่ 18 เมื่อหัวหอกภาษาอังกฤษอาจารย์โจเซฟแลงคาสเตอร์และแอนดรูว์ เบลล์ ที่โรงเรียนร่วมเคลื่อนไหวในสหรัฐอเมริกาในช่วงต้นศตวรรษที่ 19 วางเน้นวิธีการเรียนรู้ร่วมกัน การส่งเสริมการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมในศตวรรษที่ 20 ที่ถูกทำเครื่องหมายโดยทำงานโดยจอห์น ดิวอี้ และต่อมา อลิซ และ miel เฮอร์เบิร์ตเธเลน .