Removal of pervasive developmental

Removal of pervasive developmental disorder (PDD) from the exclusion criteria
ADHD is one of the most frequent comorbid diagnosis in patients with PDD/ASD [11], and there is some evidence of genetic overlap between the two disorders [10]. Strictly applying the DSM-IV criteria may have prevented pharmacological treatment of some children with ASD and comorbid symptoms of ADHD who could have benefitted from this. Allowing for a diagnosis of ADHD with comorbid ASD may increase the prevalence of ADHD slightly

Other changes in the DSM-5 proposal
The proposal highlights that whenever possible information on symptoms and impairment should be obtained from two different informants, preferably a parent and teacher in the case of children and a third party/significant other in cases of adults. This is already a part of the text on ADHD in DSM-IV, but the Workgroup is concerned that clinicians tend to not pay sufficient attention to this requirement. Using multiple informants is more costly and time consuming, hence the Workgroup decided to recommend this rather than making it a requirement for the diagnosis
In addition, the Workgroup still considers lowering the cut-off for adults, i.e., change the threshold of symptoms required for a diagnosis. The Workgroup also plans to include recommendations for severity criteria for ADHD, although no suggestion for this has been published or made available online for comments as of yet (September 2012).

Possible impact of all proposed changes
Overall, the most important decision by the Workgroup was to retain the exact wording of each of the 18 symptoms, as a reformulation of the core symptoms would have had huge clinical and scientific impacts. The proposal will move ADHD away from being a disorder in children into being a neurodevelopmental disorder with a childhood onset. This corresponds very well with the overwhelming evidence of ADHD as a lifelong impairing condition and the new examples form a uniform basis for applying the diagnostic criteria on adults. Several rating scales and diagnostic interviews have rephrased the 18 DSM-IV diagnostic criterion into adult versions, but not in a uniform or coordinated way. DSM-5 will specify how these symptoms should be translated into difficulties in an adult everyday life. However, the majority of the suggested changes will have a tendency to increase the prevalence of ADHD, especially in adults and adolescents, but may be also in children.
International and national guidelines
Various guidelines for assessment and treatment of children and adolescents with ADHD have been published over the last decade, based on the diagnostic criteria in DSM-IV. The American Academy for Child and Adolescent Psychiatry (AACAP) has published several practice parameters [6, 15], and the European network for hyperkinetic disorders (EUNETHYDIS) has published European clinical guidelines [17]. The National Institute for Health and Clinical Excellence, NICE, has not only made very thorough reviews of the scientific literature and published a number of guidelines for clinicians on both assessment and treatment of children, adolescents, and adults [14], but also guidelines for patients and caregivers and suggestions for organization of clinics and implementation of the guidelines. Several European countries have published national guidelines (for instance in Germany [5, 9] and Denmark [18, 19]).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กำจัดโรคแพร่หลายพัฒนา (PDD) จากเงื่อนไขข้อยกเว้นสมาธิสั้นการวินิจฉัย comorbid บ่อย ๆ ในผู้ป่วย PDD/ASD [11] อย่างใดอย่างหนึ่ง และมีหลักฐานบางอย่างของพันธุกรรมซ้อนระหว่างโรคสอง [10] DSM-IV เงื่อนไขการใช้อย่างเคร่งครัดอาจมีป้องกันรักษาทางเภสัชวิทยาของเด็กบางคน มีอาการ ASD และ comorbid ของสมาธิสั้นที่อาจได้รับประโยชน์จากนี้ ซึ่งทำให้การวินิจฉัยโรคสมาธิสั้นมี comorbid ASD อาจเพิ่มความชุกโรคสมาธิสั้นเล็กน้อยการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ ในข้อเสนอของ DSM-5ข้อเสนอการไฮไลท์ที่เมื่อใดก็ ตามที่ได้ข้อมูลเกี่ยวกับอาการและการด้อยค่าควรได้รับจากสองผู้อื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ปกครองและครูในกรณีที่เด็กและอื่น/สำคัญอื่น ๆ ในกรณีของผู้ใหญ่ นี้มีอยู่แล้วเป็นส่วนหนึ่งของข้อความในสมาธิสั้นใน DSM-IV แต่ Workgroup เป็นห่วงการที่แพทย์มักจะ ไม่สนใจเพียงพอกับความต้องการนี้ หลายผู้ใช้เป็นค่าใช้จ่ายมาก และใช้เวลา นาน ดังนั้นเวิร์กกรุ๊ปตัดสินใจที่จะแนะนำนี้แทนที่ทำให้ความต้องการการวินิจฉัย นอกจากนี้ Workgroup ยังคงพิจารณาลดการตัดสำหรับผู้ใหญ่ เช่น เปลี่ยนเกณฑ์จำเป็นสำหรับการวินิจฉัยอาการ เวิร์กกรุ๊ปยังมีแผนจะรวมถึงคำแนะนำสำหรับเกณฑ์ความรุนแรงสำหรับเด็กสมาธิสั้น แม้ว่าไม่มีคำแนะนำนี้ถูกเผยแพร่ หรือทำพร้อมใช้งานแบบออนไลน์สำหรับข้อคิดเห็นเป็นของยัง (2012 กันยายน)ผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดโดยรวม การตัดสินใจที่สำคัญที่สุด โดย Workgroup ถูกรักษาถ้อยคำที่แน่นอนของแต่ละอาการ 18 ปรับอาการหลักจะมีผลกระทบทางคลินิก และวิทยาศาสตร์ขนาดใหญ่ ข้อเสนอที่จะย้ายเด็กสมาธิสั้นไม่ ความผิดปกติในเด็กเป็น โรค neurodevelopmental กับโจมตีเด็ก ดีนี้ตรงกับหลักฐานการครอบงำของสมาธิสั้นเป็นเงื่อนไข impairing ตลอดชีวิต และตัวอย่างใหม่แบบพื้นฐานเหมือนกันสำหรับการใช้เกณฑ์การวินิจฉัยในผู้ใหญ่ เครื่องชั่งคะแนนและสัมภาษณ์วินิจฉัยหลายมี rephrased เกณฑ์การวินิจฉัยของ DSM-IV 18 รุ่นผู้ใหญ่ แต่ไม่ ในลักษณะเหมือนกัน หรือร่วมกัน DSM-5 จะระบุว่า อาการเหล่านี้ควรแปลเป็นภาษาในชีวิตประจำวันเป็นผู้ใหญ่ อย่างไรก็ตาม ส่วนใหญ่ของการเปลี่ยนแปลงที่แนะนำจะมีแนวโน้มที่จะเพิ่มความชุกโรคสมาธิสั้น โดยเฉพาะในผู้ใหญ่และวัยรุ่น แต่อาจจะยังเด็กแนวทางระดับชาติและนานาชาติแนวทางต่าง ๆ สำหรับการประเมินและรักษาเด็กและวัยรุ่น มีสมาธิสั้นมีการเผยแพร่ช่วงทศวรรษที่ผ่านมา ตามเกณฑ์วินิจฉัยใน DSM-IV สถาบันอเมริกันเด็กและจิตเวชวัยรุ่น (AACAP) ได้เผยแพร่หลายพารามิเตอร์การปฏิบัติ [6, 15], และเครือข่ายยุโรป hyperkinetic ผิดปกติ (EUNETHYDIS) ได้เผยแพร่แนวทางคลินิกยุโรป [17] สถาบันแห่งชาติเพื่อสุขภาพและความเป็นเลิศทางการแพทย์ ดี มีไม่เพียงทำรีวิวอย่างมากวรรณคดีวิทยาศาสตร์ และเผยแพร่จำนวนของคำแนะนำสำหรับแพทย์ในการประเมินและรักษาเด็ก วัยรุ่น และผู้ใหญ่ [14], แต่ยังแนะนำสำหรับผู้ป่วย และผู้ดูแล และแนะนำองค์กรของคลินิกและการดำเนินการของคำแนะนำ หลายประเทศในยุโรปได้ประกาศแนวทางระดับชาติ (เช่นในเยอรมนี [5, 9] และเดนมาร์ก [18, 19])

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การกำจัดความผิดปกติของพัฒนาการแพร่หลาย (PDD) จากเกณฑ์การยกเว้น
สมาธิสั้นเป็นหนึ่งในการวินิจฉัยโรคร่วมที่พบบ่อยที่สุดในผู้ป่วยที่มี PDD / ASD [11] และมีหลักฐานบางอย่างของการทับซ้อนทางพันธุกรรมระหว่างสองความผิดปกติ [10] อย่างเคร่งครัดการใช้เกณฑ์ DSM-IV อาจมีการป้องกันการรักษาทางเภสัชวิทยาของเด็กบางคนที่มี ASD และอาการอ้วนของเด็กสมาธิสั้นที่จะได้รับประโยชน์จากการนี้ เพื่อให้สามารถวินิจฉัยโรคสมาธิสั้นกับ comorbid ASD อาจเพิ่มความชุกของโรคสมาธิสั้นเล็กน้อยการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ ใน DSM-5 ข้อเสนอข้อเสนอไฮไลท์ว่าเมื่อใดก็ตามข้อมูลที่เป็นไปได้กับอาการและการด้อยค่าควรจะได้รับจากสองผู้ให้ข้อมูลที่แตกต่างกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ปกครองและครูผู้สอนใน กรณีของเด็กและบุคคลที่สาม / สำคัญอื่น ๆ ในกรณีของผู้ใหญ่ นี่คือส่วนหนึ่งของข้อความบนสมาธิสั้นใน DSM-IV แต่เวิร์กกรุ๊ปเป็นกังวลว่าแพทย์มีแนวโน้มที่จะไม่ให้ความสนใจเพียงพอที่จะต้องการนี้ โดยใช้ข้อมูลหลายเป็นค่าใช้จ่ายมากขึ้นและใช้เวลานานจึงเวิร์กกรุ๊ปตัดสินใจที่จะแนะนำนี้แทนที่จะทำให้ความต้องการสำหรับการวินิจฉัยนอกจากนี้เวิร์กกรุ๊ปยังคงพิจารณาลดตัดสำหรับผู้ใหญ่เช่นเปลี่ยนเกณฑ์ของอาการที่จำเป็นสำหรับการ การวินิจฉัยโรค เวิร์กกรุ๊ปยังมีแผนจะรวมถึงข้อเสนอแนะสำหรับเกณฑ์ความรุนแรงสำหรับเด็กสมาธิสั้นถึงแม้ว่าข้อเสนอแนะสำหรับการนี้ไม่ได้รับการตีพิมพ์หรือเผยแพร่ออนไลน์สำหรับความคิดเห็นเป็นของยัง (กันยายน 2012). ผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงที่เสนอทั้งหมดโดยรวม, การตัดสินใจที่สำคัญมากที่สุดโดยการ workgroup คือการรักษาถ้อยคำที่แน่นอนของแต่ละ 18 อาการเป็น reformulation อาการหลักจะมีผลกระทบทางคลินิกและทางวิทยาศาสตร์มาก ข้อเสนอที่จะย้ายออกไปจากสมาธิสั้นเป็นความผิดปกติในเด็กกลายเป็นความผิดปกติทางระบบประสาทกับการโจมตีในวัยเด็ก นี้สอดคล้องเป็นอย่างดีกับหลักฐานที่ครอบงำของสมาธิสั้นเป็นเงื่อนไข impairing ตลอดชีวิตและตัวอย่างรูปแบบใหม่เป็นประจำสม่ำเสมอสำหรับการใช้เกณฑ์การวินิจฉัยในผู้ใหญ่ เครื่องชั่งน้ำหนักคะแนนและการสัมภาษณ์หลายวินิจฉัยได้ซักค้านเกณฑ์การวินิจฉัย 18 DSM-IV ลงในรุ่นผู้ใหญ่ แต่ไม่ได้อยู่ในเครื่องแบบหรือวิธีการประสานงาน DSM-5 จะระบุว่าอาการเหล่านี้ควรได้รับการแปลเป็นความยากลำบากในชีวิตประจำวันของผู้ใหญ่ อย่างไรก็ตามส่วนใหญ่ของการเปลี่ยนแปลงที่ปัญหาจะมีแนวโน้มที่จะเพิ่มความชุกของโรคสมาธิสั้นโดยเฉพาะในผู้ใหญ่และวัยรุ่น แต่อาจจะยังอยู่ในเด็ก. แนวทางนานาชาติและระดับชาติแนวทางต่างๆสำหรับการประเมินและการรักษาของเด็กและวัยรุ่นที่มีสมาธิสั้นได้รับ ตีพิมพ์ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาขึ้นอยู่กับเกณฑ์การวินิจฉัยใน DSM-IV สถาบันการศึกษาอเมริกันสำหรับจิตเวชศาสตร์เด็กและวัยรุ่น (AACAP) ได้รับการตีพิมพ์หลายพารามิเตอร์การปฏิบัติ [6 15] และเครือข่ายยุโรปสำหรับความผิดปกติ hyperkinetic (EUNETHYDIS) มีการเผยแพร่แนวทางคลินิกยุโรป [17] สถาบันแห่งชาติเพื่อสุขภาพและความเป็นเลิศทางคลินิกที่ดีไม่ได้ทำเพียงการแสดงความคิดเห็นอย่างเต็มที่ของวรรณกรรมทางวิทยาศาสตร์และการตีพิมพ์เป็นแนวทางสำหรับแพทย์ทั้งประเมินและการรักษาของเด็กวัยรุ่นและผู้ใหญ่ [14] แต่ยังแนวทางในการ ป่วยและผู้ดูแลและข้อเสนอแนะสำหรับองค์กรของคลินิกและการดำเนินการแนวทาง หลายประเทศในยุโรปมีการเผยแพร่แนวทางแห่งชาติ (ตัวอย่างเช่นในประเทศเยอรมนี [5, 9] และเดนมาร์ก [18 19])

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การกำจัดโรคแพร่หลายพัฒนาการ ( PDD ) จากการยกเว้นหลักเกณฑ์สมาธิสั้นเป็นหนึ่งที่พบบ่อยที่สุด comorbid การวินิจฉัยโรคในผู้ป่วย PDD / asd [ 11 ] และมีหลักฐานบางอย่างที่ทับซ้อนทางพันธุกรรมระหว่างสองโรค [ 10 ] อย่างเคร่งครัด ใช้ dsm-iv เกณฑ์อาจจะป้องกันการใช้ของเด็กที่มี ASD และอาการ comorbid อาการสมาธิสั้นที่ benefitted จากเรื่องนี้ ช่วยในการวินิจฉัยโรคสมาธิสั้นกับ comorbid ASD อาจเพิ่มความชุกของโรคเล็กน้อยการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ ในข้อเสนอ dsm-5ข้อเสนอที่เป็นไปได้ในไฮไลท์ข้อมูลอาการและความบกพร่องที่ควรได้รับจากสองกลุ่มที่แตกต่างกัน โดยเฉพาะผู้ปกครองและครู ในกรณีของเด็กและบุคคลที่สาม / สําคัญอื่น ๆในกรณีของผู้ใหญ่ นี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของข้อความในอาการสมาธิสั้นใน dsm-iv แต่เวิร์กกรุ๊ปมีความกังวลว่าแพทย์มักจะไม่เอาใจใส่เพียงพอกับความต้องการนี้ ใช้หลาย และมีราคาแพงมากและใช้เวลานาน ดังนั้น กลุ่มตัดสินใจที่จะแนะนำนี้ แทนที่จะทำให้ความต้องการสำหรับการวินิจฉัยนอกจากนี้ ยังพิจารณาการลดจุดตัดสำหรับผู้ใหญ่ เช่น การเปลี่ยนเกณฑ์ของอาการที่จำเป็นสำหรับการวินิจฉัย เวิร์กกรุ๊ปก็มีแผนที่จะรวมคำแนะนำสำหรับเกณฑ์ความรุนแรงสำหรับผู้ป่วยสมาธิสั้น แต่ไม่มีข้อเสนอแนะนี้ได้รับการตีพิมพ์ หรือให้บริการออนไลน์สำหรับความคิดเห็นได้ ( กันยายน 2555 )ผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงที่เสนอทั้งหมดโดยรวม ที่สำคัญที่สุดของการตัดสินใจโดยกลุ่มงาน คือ การรักษาที่ถูกต้องของแต่ละ 18 อาการ เป็น reformulation ของหลักอาการจะมีผลกระทบทางคลินิกและวิทยาศาสตร์มาก ข้อเสนอจะย้ายห่างจากการเป็นโรคสมาธิสั้น ในเด็กที่เป็น โรค neurodevelopmental กับวัยเด็กของการโจมตี นี้สอดคล้องเป็นอย่างดี กับหลักฐานของอาการสมาธิสั้นเป็นรูปแบบพื้นฐานชุดการใช้เกณฑ์การวินิจฉัยผู้ใหญ่ตลอดชีวิต impairing เงื่อนไขและตัวอย่างใหม่ มาตรหลายและการสัมภาษณ์วินิจฉัยมีเปลี่ยนคำพูดใหม่ 18 dsm-iv เกณฑ์วินิจฉัยเป็นรุ่นผู้ใหญ่ แต่ไม่ได้อยู่ในเครื่องแบบ หรือประสานงานทาง dsm-5 จะระบุว่า อาการเหล่านี้ควรจะแปลเป็นปัญหาในผู้ใหญ่ ชีวิตประจำวัน อย่างไรก็ตาม , ส่วนใหญ่ของการแนะนำการเปลี่ยนแปลงจะมีแนวโน้มที่จะเพิ่มความชุกของโรค โดยเฉพาะในวัยรุ่น และผู้ใหญ่ แต่อาจจะยังเด็กแนวทางในระดับชาติและระดับนานาชาติแนวทางต่าง ๆเพื่อการประเมินและการรักษาของเด็กและวัยรุ่นที่มีสมาธิสั้นได้รับการเผยแพร่กว่าทศวรรษ ตามเกณฑ์การวินิจฉัยใน dsm-iv. American Academy สำหรับจิตเวชศาสตร์เด็กและวัยรุ่น ( aacap ) ได้ตีพิมพ์หลายพารามิเตอร์การปฏิบัติ [ 6 , 15 ] และยุโรปเครือข่าย hyperkinetic ความผิดปกติ ( eunethydis ) ได้เผยแพร่แนวทางเวชในยุโรป [ 17 ] แห่งชาติสถาบันสุขภาพและความเป็นเลิศทางคลินิกที่ดีได้ไม่เพียง แต่ทำรีวิวละเอียดมากของวรรณกรรมวิทยาศาสตร์และตีพิมพ์จำนวนของแนวทางการประเมินและการรักษาผู้ป่วยทั้งในเด็ก วัยรุ่น และผู้ใหญ่ [ 14 ] แต่ยังแนวทางสำหรับผู้ป่วยและผู้ดูแล และข้อเสนอแนะสำหรับองค์กรของคลินิกและการใช้แนวทาง . หลายประเทศในยุโรป ได้เผยแพร่แนวทางแห่งชาติ ( เช่นในเยอรมัน [ 5 , 9 ] และเดนมาร์ก [ 18 , 19 ] )