SHE was sitting on the veranda -wai

SHE was sitting on the veranda -waiting for her husband to come in for luncheon. The Malay boy had drawn the blinds when the morning lost its freshness, but she had partly raised one of them so that she could look at the river. Under the breathless sun of midday it had the -white pallor of death. A native was paddling along in a dug--out so small that it hardly showed above the surface of the water. The colours of the day -were ashy and wan. They -were but the various tones of the heat. (It was like an Eastern melody, in the minor key. which exacerbates the nerves by its -ambiguous monotony; and the ear awaits impatiently a resolution, but waits in vain.) The cicadas sang their grating song -with a frenzied energy; it was as continual and monotonous as the rustling of a brook over the stones; but on a sudden it was drowned by the loud singing of a bird, mellifluous and rich; and for an instant, -with a catch at her heart, she thought of the English blackbird.


Then she heard her husband’s step on the gravel path behind the bungalow, the path that led to the court-house in which he had been working, and she rose from her chair to greet him. He ran up the short flight of steps, for the bungalow was built on piles, and at the door the boy was waiting to take his topee. He came into the room-which served them as a dining-room and parlour, and his eyes lit up with pleasure as he saw her.


’Hulloa, Doris. Hungry?’ Ravenous.’


’It’ll only take me a minute to have a bath and then I’m ready.’


’Be quick,’ she smiled.


He disappeared into his dressing-room and she heard him -whistling cheerily -while, with the carelessness with -which she was always remonstrating, he. tore off his clothes and flung them on the floor. He ’was twenty-nine, but he -was still a school-boy; he would never grow up. That -was -why she had fallen in love with him, perhaps, for no amount of affection could persuade her that he -was good-looking. He was a little round man, with a red face like the fall moon, and blue eyes. He was rather pimply. She had examined him carefully and had been forced to confess to him that he had not a single feature which she could praise. She had told him often that he wasn’t her type at all.


’I never said I -was a beauty,’ he laughed. ’I can’t think -what it is I see in you.’


But of course she knew perfectly well. He -was a gay,jolly little man, -who took nothing very solemnly, and he -was constantly laughing. He made her laugh too. He found life an amusing rather than a serious business, and he had a charming smile. When she -was -with him she felt happy and good tempered. And the deep affection -which she saw in those merry blue eyes of his touched her. It -was very satisfactory to be loved like that. Once, sitting on his knees, during their honeymoon she had taken his face in her hands and said to him:


’You’re an ugly, little fat man, Guy, but you’ve got charm. I can’t help loving you.’


A wave of emotion swept over her and her eyes filled with tears. She saw his face contorted for a moment -with the extremity of his feeling and his voice -was a little shaky when he answered.


’It’s a terrible thing for me to have married a woman -who’s mentally deficient,’ he said.


She chuckled. It -was the characteristic answer -which she would have liked him to make.


It was hard to realize that nine months ago she had never even heard of him. She had met him at a small place by the seaside -where she -was spending a month’s holiday with her mother. Doris was a secretary to a member of parliament, Guy was home on leave. ’They -were staying at the same hotel and he quickly told her all about himself. He -was born in Sembulu, -where his father had served for thirty years under the second Sultan, and on leaving school he had entered the same service. He -was devoted to the country.


’After all England’s a foreign land to me,’ he told her. ’My home’s Sembulu.’


And now it was her home too. He asked her to marry him at the end of the month’s holiday. She had known he was going to, and had decided to refuse him. She was her widowed mother’s only child and she could not go so far away from her, but when the moment came she did not quite know what happened to her, she was carried off her feet by an unexpected emotion, and she accepted him- They had been settled now for four months in the little outstation of which he was in charge. She was very happy-


She told him once that she had quite made up her mind to refuse him.


’Are you sorry you didn’t?’ he asked, with a merry smile in his twinkling blue eyes.


’I should have been a perfect fool if I had. What a bit of luck that fate or chance or whatever it was stepped in and took the matter entirely out of my hands.


Now she heard Guy clatter down the steps to the bath-house. He was a noisy fellow and even with bare feet he could not be quiet. But he uttered an exclamation. He said two or three words in the lo

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอนั่งบนระเบียง-รอสามีของเธอเพื่อมาเลี้ยงอาหารกลางวัน เด็กมาเลย์ได้ลากผ้าม่านเมื่อเช้าหายไปความสดใหม่ แต่เธอบางส่วนได้ยกหนึ่งของพวกเขาเพื่อให้เธอสามารถดูแม่น้ำ ภายใต้ดวงอาทิตย์หายใจของตอนกลางวัน มันมีธาตุขาวความตาย มีถิ่นกำเนิดถูกพายเรือเล่นตามในขุด - ออกให้เล็กว่า มันแทบไม่แสดงบนพื้นผิวน้ำ สีสันของวัน-นก และ wan พวกเขา-มีแต่โทนสีต่าง ๆ ของความร้อน (มันเป็นเหมือนการอีสเทิร์นเมโลดี้ ในคีย์ไมเนอร์ซึ่ง exacerbates ประสาทโดย - ไม่ชัดเจน และน่าเบื่อหูรออย่างกระสับกระส่ายความละเอียด แต่รอเปล่า ๆ) Cicadas การร้องเพลงของ grating-พลังงานไร้สติ มันก็เป็นอย่างต่อเนื่อง และน่าเบื่อเป็นยามของธารน้ำผ่านหิน แต่ในฉับพลัน ถูกจม โดยร้องเพลงดังของนก mellifluous และอุดมไป ด้วย และ ทันที, - มีการจับที่หัวใจของเธอ เธอคิดว่า นกอังกฤษจากนั้น เธอได้ยินสามีของเธอขั้นบนเส้นทางลูกรังหลังบังกะโล เส้นทางที่นำไปสู่ศาลบ้านที่เขาได้ทำงาน และเธอลุกจากเก้าอี้ที่เธอทักทายเขา เขาวิ่งขึ้นกับระยะทาง สำหรับบังกะโลสร้างขึ้นบนเสา และที่ประตู ให้เด็กรอคอยจะ topee ของเขา เขามาห้องซึ่งที่ให้เป็นห้องรับประทานอาหารและห้องนั่งเล่น และตาสว่างขึ้น ด้วยความสุข ตามที่เขาเห็นเธอ’Hulloa, Doris. Hungry?’ Ravenous.’’It’ll only take me a minute to have a bath and then I’m ready.’’Be quick,’ she smiled.He disappeared into his dressing-room and she heard him -whistling cheerily -while, with the carelessness with -which she was always remonstrating, he. tore off his clothes and flung them on the floor. He ’was twenty-nine, but he -was still a school-boy; he would never grow up. That -was -why she had fallen in love with him, perhaps, for no amount of affection could persuade her that he -was good-looking. He was a little round man, with a red face like the fall moon, and blue eyes. He was rather pimply. She had examined him carefully and had been forced to confess to him that he had not a single feature which she could praise. She had told him often that he wasn’t her type at all.’I never said I -was a beauty,’ he laughed. ’I can’t think -what it is I see in you.’But of course she knew perfectly well. He -was a gay,jolly little man, -who took nothing very solemnly, and he -was constantly laughing. He made her laugh too. He found life an amusing rather than a serious business, and he had a charming smile. When she -was -with him she felt happy and good tempered. And the deep affection -which she saw in those merry blue eyes of his touched her. It -was very satisfactory to be loved like that. Once, sitting on his knees, during their honeymoon she had taken his face in her hands and said to him:' คุณผิดน่าเกลียด น้อย ชายอ้วน ผู้ชาย แต่คุณมีเสน่ห์ ฉันไม่สามารถช่วยรักคุณ.'คลื่นของอารมณ์ที่กวาดผ่านดวงตาของเธอ และของเธอเต็มไป ด้วยน้ำตา เธอเห็นใบหน้าของเขา contorted ครู่-กับส่วนต้นของความรู้สึกของเขาและเขา - เสียงก็สั่นเล็กน้อยเมื่อเขาตอบ' มันเป็นสิ่งน่ากลัวสำหรับผมที่จะได้แต่งงานผู้หญิง-ใครคือขาดใจ เขากล่าวว่าเธอเบา ๆ มัน-เป็นลักษณะการตอบ - ซึ่งเธอก็ชอบเขาให้มันเป็นเรื่องยากที่จะรู้ว่า เก้าเดือนที่ผ่านมาเธอไม่เคยได้ยินของเขา เธอได้พบเขาที่เล็กอยู่ริมชายหาด-ที่เธอ-ใช้วันหยุดของแม่ของเธอ ดอริสได้ส.ส.เป็นเลขานุการ คนเป็นบ้านฝากใน ' พวกเขา-พักโรงแรมเดียวกัน และเขาบอกว่า เธอได้อย่างรวดเร็วเกี่ยวกับตัวเอง เขา-เกิดใน Sembulu, - ที่บิดาได้สำหรับสามสิบปีภายใต้สองสุลต่าน และให้ออกจากโรงเรียน เขาได้ป้อนบริการเดียวกัน เขา-ถูกอุทิศให้กับประเทศ'หลังจากอังกฤษทั้งหมดของดินแดนต่างประเทศฉัน เขาบอกเธอ 'My home Sembulu'และตอน นี้ก็เป็นบ้านของเธอเกินไป เขาถามเธอจะแต่งงานกับเขาในตอนท้ายของวันหยุดของเดือน เธอได้รู้จักเขาไป และการปฏิเสธเขา เธอเป็นลูกคนเดียวของแม่คู่สมรสเสียชีวิต และเธอไม่สามารถไปไกลห่าง จากเธอ แต่ เมื่อขณะมาเธอไม่ค่อนข้างรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอได้ดำเนินการปิดเท้าของเธอ โดยไม่คาดคิดอารมณ์ และเธอยอมรับเขา - พวกเขาถือได้ว่าถูกตอนนี้สี่เดือนใน outstation น้อยที่ซึ่งเขาก็ชอบ เธอก็มากมีความสุข-เธอบอกเขาว่า กันว่า ค่อนข้างได้ขึ้นใจของเธอจะปฏิเสธเขา'ท่านขออภัยคุณไม่ได้ ' เขาถาม ด้วยรอยยิ้มร่าเริงตาแสงสีฟ้าของเขา' ควรมีคนโง่สมบูรณ์แบบถ้าผม อะไรนิดหน่อยของโชคชะตา หรือ โอกาส หรืออะไรก็ตามมันถูกก้าวใน และเอาเรื่องทั้งหมดออกจากมือของฉัน ตอนนี้ เธอได้ยินผู้ชาย clatter ลงไปโรงอาบน้ำ เขาเป็นเพื่อนเสียงดัง และแม้จะ มีรองเท้า เขาไม่เงียบ แต่เขาพูดอัศเจรีย์ เขากล่าวว่า คำสอง หรือสามในการหล่อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอนั่งอยู่บนระเบียง - รอสามีมาสำหรับอาหารกลางวัน เด็กมาเลย์ได้วาดผ้าม่านเมื่อตอนเช้าหายไป ความสด ใหม่ แต่เธอมีบางส่วนเลี้ยงหนึ่งของพวกเขาเพื่อที่เธอจะได้มองไปที่แม่น้ำ ภายใต้ดวงอาทิตย์เที่ยงวันหอบมี - สีซีดขาวตาย พื้นเมืองคือพายเรือตามขุด . . ออกมาเล็กๆ นั่นมันแทบจะไม่พบบนพื้นผิวของน้ำ สีสันของวัน - ซีด และ วาน พวกเขา - แต่โทนต่างๆของความร้อน ( มันเป็นเพลง ตะวันออกในคีย์ไมเนอร์ ซึ่ง exacerbates เส้นประสาทโดย - ไม่น่าเบื่อ และหูรอใจร้อนความละเอียด แต่รอเก้อ ) จักจั่นร้องเพลง - ตะแกรงด้วยพลังงานคลั่ง ; มันเป็นอย่างต่อเนื่องและน่าเบื่อเป็นเสียงของลำธารกว่าหิน แต่ฉับพลันมันก็จมน้ำ โดยร้องเพลงดังของ นก ปากหวาน และรวย และไม่นาน - พร้อมจับที่หัวใจเธอ เธอนึกถึงแบล็คเบิร์ด ภาษาอังกฤษแล้วเธอได้ยินเสียงของสามีเธอเดินบนกรวดเส้นทางหลัง บังกะโล เส้นทางที่ไปสู่ศาล ซึ่งเขาได้ทำงาน เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ เธอจะทักทายเขา เขาวิ่งขึ้นเที่ยวบินสั้น ๆของขั้นตอนสำหรับบังกะโลถูกสร้างขึ้นบนเสาเข็ม และประตูที่เขารอ topee ของเขา เขาเดินเข้าไปในห้องที่ใช้เป็นห้องอาหาร และห้องนั่งเล่น และตาของเขาสว่างขึ้น กับความสุขที่เขาเห็นเธอ" hulloa ดอริส หิวเหรอ ? " " หิวมันจะใช้เวลาสักครู่เพื่ออาบน้ำแล้วผมพร้อม ." เร็ว " เธอยิ้มเขาจะหายเข้าไปในห้องแต่งตัวของเขา และ เธอได้ยินเขาผิวปากอย่างร่าเริง ในขณะที่มีความประมาทด้วย ซึ่งเธอมักจะ remonstrating เขา . ดึงเสื้อเขาออกแล้วโยนไว้บนพื้น เขาคือยี่สิบเก้า แต่เขายังเป็นเด็ก โรงเรียน เขาจะไม่มีวันโต ว่า - - ทำไม เธอตกหลุมรักเขา บางที สำหรับปริมาณของความรักอาจทำให้เธอ เขา - ดูดี เขาเป็นผู้ชายที่กลมเล็กๆ ด้วยใบหน้าที่แดงเหมือนพระจันทร์ตก และดวงตาสีฟ้า เขาค่อนข้างมีสิว เธอตรวจเขาอย่างละเอียด และถูกบังคับให้สารภาพว่าเขาไม่ได้มีคุณลักษณะเดียวที่เธอจะสรรเสริญ เธอได้บอกเค้าบ่อยๆว่า เขาไม่ใช่สเป็คเธอเลยฉันไม่เคยบอกว่าฉันเป็นคนสวย " เขาหัวเราะ ผมไม่ได้ว่าอะไรมัน ผมเห็นคุณแต่แน่นอน เธอได้รู้ว่า สมบูรณ์ดี เขาเป็นเกย์ ครึกครื้น คนน้อย ใครเอา ไม่มีอะไรมาก ตั้งใจ และเขาจะหัวเราะ เขาทำให้เธอหัวเราะด้วย เขาพบชีวิตน่าขบขันมากกว่าธุรกิจที่ร้ายแรง และเขามีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ เมื่อเธอ - - กับเขา เธอมีความสุขดี และกระจกนิรภัย และลึก ซึ่งเธอเห็นความรักในดวงตาคู่นั้นสุขสันต์สีฟ้าเขาแตะต้องเธอ มัน - ก็เป็นที่น่าพอใจมาก จะรักชอบ เมื่อนั่งบนเข่าของเขาในช่วงฮันนีมูนของพวกเขา เธอจับใบหน้าของเขาในมือของเธอ และบอกกับเขา" คุณเป็นน่าเกลียด ไขมันน้อย ผู้ชาย คนนั้น แต่คุณก็มีเสน่ห์ ฉันรักเธออย่างช่วยไม่ได้ . . .คลื่นของอารมณ์เข้าครอบงำและตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอเห็นหน้าของเขาบิดเบี้ยวสักครู่ - กับส่วนปลายของความรู้สึกของเขาและเสียงของเขาสั่นเล็กน้อย เมื่อเขาตอบ" มันเป็นสิ่งที่น่ากลัวสำหรับผมที่จะได้แต่งงานกับผู้หญิงที่บกพร่องทางจิตใจ , " เขากล่าวว่าเธอหัวเราะ . - มีคำตอบ - ชนิดที่เธอชอบให้เขาทำมันก็ยากที่จะทราบว่า เก้าเดือนแล้ว เธอเคยได้ยินชื่อเขา เธอเคยเจอเขาในสถานที่เล็ก ๆริมทะเล - ที่เธอได้ใช้วันหยุดของเดือนกับแม่ของเธอ ดอริสเป็นเลขาให้กับสมาชิกของรัฐสภา คนที่บ้านไป " เขาพักอยู่ที่โรงแรมเดียวกัน และเขารีบบอกเรื่องนี้กับเธอเอง เขาเกิดใน sembulu , - ซึ่งบิดาของเขาได้ให้บริการสำหรับสามสิบปีภายใต้สุลต่านวินาที และเมื่อออกจากโรงเรียนเขาได้เข้าไปในบริการเดียวกัน เขาได้ทุ่มเทให้กับประเทศ" หลังจากที่อังกฤษต่างประเทศเพื่อฉัน " เขาบอกเธอ " " ที่บ้าน sembulu .และตอนนี้มันเป็นบ้านของเธอด้วยเหมือนกัน เขาขอเธอแต่งงานในตอนท้ายของวันหยุดของเดือน เธอเคยรู้จักเขาไปและได้ตัดสินใจที่จะปฏิเสธเขา เธอเป็นลูกคนเดียวของแม่ หม้าย เธอจะไม่ไปไกลจากเธอ แต่เมื่อมาถึงเธอไม่ได้ค่อนข้างรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ เธอถูกหามออกจากเท้าของเธอ ด้วยอารมณ์ที่ไม่คาดคิด เธอยอมรับเขา - พวกเขาถูกตัดสินตอนนี้สี่เดือนในสาขาเล็กๆ ซึ่ง เขาเป็นคนรับผิดชอบ เธอมีความสุขมาก -เธอบอกเขาเมื่อเธอได้ตัดสินใจแล้วเธอจะปฏิเสธเขา" คุณเสียใจคุณไม่ได้ ? " เขาถามด้วยรอยยิ้มร่าเริงในสายตาวิบวับสีฟ้าของเขา" ฉันควรเป็นคนโง่ที่สมบูรณ์แบบ ถ้าฉันมี สิ่งที่บิตของโชคชะตาลิขิต หรือ โอกาส หรืออะไรก็ตามที่ได้ก้าวเข้ามา และเอาเรื่องทั้งหมดออกไปจากมือของฉันตอนนี้เธอได้ยินเสียงเขาลงบันไดไปโรงอาบน้ำ เขาเป็นคนเสียงดัง และแม้ด้วยเท้าเปล่า เขาคงไม่เงียบ แต่ที่เขาพูดมีเครื่องหมายตกใจ เขาบอกว่า ด่วน