CHICAGO (2002)CastCatherine Zeta-Jo

CHICAGO (2002)
Cast
Catherine Zeta-Jones as Velma Kelly
Renee Zellweger as Roxie Hart
Richard Gere as Billy Flynn
John C. Reilly as Amos Hart
Christine Baranski as Mary Sunshine
Taye Diggs as Bandleader
Lucy Liu as Kitty Baxter
Directed by
Rob Marshall
Written by
Bill Condon
Comedy, Crime, Drama, Music

Rated PG-13 Sexual Content and Dialogue, Violence

113 minutes

| Roger Ebert
December 27, 2002 | 0
Print Page

"Chicago" continues the reinvention of the musical that started with "Moulin Rouge." Although modern audiences don't like to see stories interrupted by songs, apparently they like songs interrupted by stories. The movie is a dazzling song and dance extravaganza, with just enough words to support the music and allow everyone to catch their breath between songs. You can watch it like you listen to an album, over and over; the same phenomenon explains why "Moulin Rouge" was a bigger hit on DVD than in theaters.

WATCH NOW

The movie stars sweet-faced Renee Zellweger as Roxie Hart, who kills her lover and convinces her husband to pay for her defense; and Catherine Zeta-Jones as Velma Kelly, who broke up her vaudeville sister act by murdering her husband and her sister while they were engaged in a sport not licensed for in-laws. Richard Gere is Billy Flynn, the slick, high-priced attorney who boasts he can beat any rap, for a $5,000 fee. "If Jesus Christ had lived in Chicago," he explains, "and if he'd had $5,000, and had come to me--things would have turned out differently." This story, lightweight but cheerfully lurid, fueled Bob Fosse, John Kander and Fred Ebb's original stage production of "Chicago," which opened in 1975 and has been playing somewhere or other ever after--since 1997 again on Broadway. Fosse, who grew up in Chicago in the 1930s and 1940s, lived in a city where the daily papers roared with the kinds of headlines the movie loves. Killers were romanticized or vilified, cops and lawyers and reporters lived in each other's pockets, and newspapers read like pulp fiction. There's an inspired scene of ventriloquism and puppetry at a press conference, with all of the characters dangling from strings. For Fosse, the Chicago of Roxie Hart supplied the perfect peg to hang his famous hat.

The movie doesn't update the musical so much as bring it to a high electric streamlined gloss. The director Rob Marshall, a stage veteran making his big screen debut, paces the film with gusto. It's not all breakneck production numbers, but it's never far from one. And the choreography doesn't copy Fosse's inimitable style, but it's not far from it, either; the movie sideswipes imitation on its way to homage.

The decision to use non-singers and non-dancers is always controversial in musicals, especially in these days when big stars are needed to headline expensive productions. Of Zellweger and Gere, it can be said that they are persuasive in their musical roles and well cast as their characters. Zeta-Jones was, in fact, a professional dancer in London before she decided to leave the chorus line and take her chances with acting, and her dancing in the movie is a reminder of the golden days; the film opens with her "All that Jazz" number, which plays like a promise "Chicago" will have to deliver on. And what a good idea to cast Queen Latifah in the role of Mama, the prison matron; she belts out "When You're Good to Mama" with the superb assurance of a performer who knows what good is and what Mama likes.

The story is inspired by the screaming headlines of the Front Page era and the decade after. We meet Roxie Hart, married early and unwisely, to Amos Hart (John C. Reilly), a credulous lunkhead. She has a lover named Fred Casely (Dominic West), who sweet-talks her with promises of stardom. When she finds out he's a two-timing liar, she guns him down, and gets a one-way ticket to Death Row, already inhabited by Velma and overseen by Mama.

Can she get off? Only Billy Flynn (Gere) can pull off a trick like that, although his price is high and he sings a song in praise of his strategy ("Give 'em the old razzle-dazzle"). Velma has already captured the attention of newspaper readers, but after the poor sap Amos pays Billy his fee, a process begins to transform Roxie into a misunderstood heroine. She herself shows a certain genius in the process, as when she dramatically reveals she is pregnant with Amos' child, a claim that works only if nobody in the courtroom can count to nine.

Instead of interrupting the drama with songs, Marshall and screenwriter Bill Condon stage the songs more or less within Roxie's imagination, where everything is a little more supercharged than life, and even lawyers can tap-dance. (To be sure, Gere's own tap dancing is on the level of performers in the Chicago Bar Association's annual revue). There are a few moments of straight pathos, including Amos Hart's pathetic disbelief that his Roxie could have cheated on him; he sings "Mr. Cellophane" about how people see right through him. But for the most part the film runs on solid-gold cynicism.

Reilly brings a kind of pathetic sincere naivete to the role--the same tone, indeed, he brings to a similar husband in "The Hours," where it is also needed. It's surprising to see the confidence in his singing and dancing, until you find out he was in musicals all through school. Zellweger is not a born hoofer, but then again Roxie Hart isn't supposed to be a star; the whole point is that she isn't, and what Zellweger invaluably contributes to the role is Roxie's dreamy infatuation with herself, and her quickly growing mastery of publicity. Velma is supposed to be a singing and dancing star, and Zeta-Jones delivers with glamor, high style and the delicious confidence the world forces on you when you are one of its most beautiful inhabitants. As for Queen Latifah, she's too young to remember Sophie Tucker, but not to channel her.

"Chicago" is a musical that might have seemed unfilmable, but that was because it was assumed it had to be transformed into more conventional terms. By filming it in its own spirit, by making it frankly a stagy song-and-dance revue, by kidding the stories instead of lingering over them, the movie is big, brassy fun.

Rated PG-13 Sexual Content and Dialogue, Violence

113 minutes

| Roger Ebert
December 27, 2002 | 0
Print Page

"Chicago" continues the reinvention of the musical that started with "Moulin Rouge." Although modern audiences don't like to see stories interrupted by songs, apparently they like songs interrupted by stories. The movie is a dazzling song and dance extravaganza, with just enough words to support the music and allow everyone to catch their breath between songs. You can watch it like you listen to an album, over and over; the same phenomenon explains why "Moulin Rouge" was a bigger hit on DVD than in theaters.

WATCH NOW

The movie stars sweet-faced Renee Zellweger as Roxie Hart, who kills her lover and convinces her husband to pay for her defense; and Catherine Zeta-Jones as Velma Kelly, who broke up her vaudeville sister act by murdering her husband and her sister while they were engaged in a sport not licensed for in-laws. Richard Gere is Billy Flynn, the slick, high-priced attorney who boasts he can beat any rap, for a $5,000 fee. "If Jesus Christ had lived in Chicago," he explains, "and if he'd had $5,000, and had come to me--things would have turned out differently." This story, lightweight but cheerfully lurid, fueled Bob Fosse, John Kander and Fred Ebb's original stage production of "Chicago," which opened in 1975 and has been playing somewhere or other ever after--since 1997 again on Broadway. Fosse, who grew up in Chicago in the 1930s and 1940s, lived in a city where the daily papers roared with the kinds of headlines the movie loves. Killers were romanticized or vilified, cops and lawyers and reporters lived in each other's pockets, and newspapers read like pulp fiction. There's an inspired scene of ventriloquism and puppetry at a press conference, with all of the characters dangling from strings. For Fosse, the Chicago of Roxie Hart supplied the perfect peg to hang his famous hat.

The movie doesn't update the musical so much as bring it to a high electric streamlined gloss. The director Rob Marshall, a stage veteran making his big screen debut, paces the film with gusto. It's not all breakneck production numbers, but it's never far from one. And the choreography doesn't copy Fosse's inimitable style, but it's not far from it, either; the movie sideswipes imitation on its way to homage.

The decision to use non-singers and non-dancers is always controversial in musicals, especially in these days when big stars are needed to headline expensive productions. Of Zellweger and Gere, it can be said that they are persuasive in their musical roles and well cast as their characters. Zeta-Jones was, in fact, a professional dancer in London before she decided to leave the chorus line and take her chances with acting, and her dancing in the movie is a reminder of the golden days; the film opens with her "All that Jazz" number, which plays like a promise "Chicago" will have to deliver on. And what a good idea to cast Queen Latifah in the role of Mama, the prison matron; she belts out "When You're Good to Mama" with the superb assurance of a performer who knows what good is and what Mama likes.

The story is inspired by the screaming headlines of the Front Page era and the decade after. We meet Roxie Hart, married early and unwisely, to Amos Hart (John C. Reilly), a credulous lunkhead. She has a lover named Fred Casely (Dominic West), who sweet-talks her with promises of stardom. When she finds out he's a two-timing liar, she guns him down, and gets a one-way ticket to Death Row, already inhabited by Velma and overseen by Mama.

Can she get off? Only Billy Flynn (Gere) can pull off a trick like that, although his price is high and he sings a song in praise of his strategy ("Give 'em the old razzle-dazzle"). Velma has already captured the attention of newspaper readers, but after the poor sap Amos pays Billy his fee, a process begins to transform Roxie into a misunderstood heroine. She herself shows a certain genius in the process, as when she dramatically reveals she is pregnant with Amos' child, a claim that works only if nobody in the courtroom can count to nine.

Instead of interrupting the drama with songs, Marshall and screenwriter Bill Condon stage the songs more or less within Roxie's imagination, where everything is a little more supercharged than life, and even lawyers can tap-dance. (To be sure, Gere's own tap dancing is on the level of performers in the Chicago Bar Association's annual revue). There are a few moments of straight pathos, including Amos Hart's pathetic disbelief that his Roxie could have cheated on him; he sings "Mr. Cellophane" about how people see right through him. But for the most part the film runs on solid-gold cynicism.

Reilly brings a kind of pathetic sincere naivete to the role--the same tone, indeed, he brings to a similar husband in "The Hours," where it is also needed. It's surprising to see the confidence in his singing and dancing, until you find out he was in musicals all through school. Zellweger is not a born hoofer, but then again Roxie Hart isn't supposed to be a star; the whole point is that she isn't, and what Zellweger invaluably contributes to the role is Roxie's dreamy infatuation with herself, and her quickly growing mastery of publicity. Velma is supposed to be a singing and dancing star, and Zeta-Jones delivers with glamor, high style and the delicious confidence the world forces on you when you are one of its most beautiful inhabitants. As for Queen Latifah, she's too young to remember Sophie Tucker, but not to channel her.

"Chicago" is a musical that might have seemed unfilmable, but that was because it was assumed it had to be transformed into more conventional terms. By filming it in its own spirit, by making it frankly a stagy song-and-dance revue, by kidding the stories instead of lingering over them, the movie is big, brassy fun.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ชิคาโก (2002)นำแสดงโดยแคเธอรีนซีตาโจนส์เป็นลูกโป่งเคลลี่ทุ่งนา Zellweger เป็นฮาร์ท Roxieริชาร์ด Gere เป็นบิลลีฟลินน์จอห์น C. Reilly เป็นโรงแรมอมอสโคฮาร์ทคริ Baranski เป็นซันไชน์แมรีTaye Diggs เป็น Bandleaderลูซี่หลิวเป็นคิตตี้ Baxterกำกับโดยร็อบมาร์แชลเขียนโดยคอนโดรายการตลก อาชญากรรม ดราม่า เพลงPG-13 จัดอันดับเนื้อหาทางเพศและความรุนแรง บทสนทนา113 นาที | Roger Ebert27 ธันวาคม 2002 | 0พิมพ์หน้า "ชิคาโก" ยังคง reinvention ของดนตรีที่เริ่มต้น ด้วย "รูจ" แม้ว่าผู้ชมที่ทันสมัยไม่อยากดูเรื่องราวที่ขัดจังหวะตามเพลง เห็นได้ชัดว่าพวกเขาชอบเพลงจังหวะตามเรื่องราว ภาพยนตร์เป็นดอกไม้เพลงและเต้นรำนี่ มีคำเพียงพอที่ จะสนับสนุนเพลงทุกคนจะจับลมหายใจของพวกเขาระหว่างเพลง คุณสามารถดูเหมือนคุณฟังอัลบั้ม ซ้ำ ๆ ซาก ๆ ปรากฏการณ์เดียวกันอธิบายทำไม "รูจ" เป็นใหญ่ตีบนดีวีดีมากกว่าในโรงภาพยนตร์ดูตอนนี้ดาวภาพยนตร์หวานหน้า Zellweger ทุ่งนาเป็น Roxie ฮาร์ท ฆ่าคนรักของเธอ และสามีจะจ่ายสำหรับการป้องกันของเธอ convinces และแคเธอรีนซีตาโจนส์เป็นลูกโป่งเคลลี่ ที่เทอมน้อง vaudeville กระทำ โดยสังหารสามีของเธอและน้องสาวของเธอในขณะที่พวกเขาได้เข้าร่วมในกีฬาไม่ได้รับอนุญาตสำหรับ in-laws ริชาร์ด Gere เป็นบิลลีฟลินน์ slick ทนายความที่ราคาสูงที่มีเขาสามารถชนะราบใด ๆ ค่า $5000 "ถ้า พระเยซูคริสต์มีชีวิตอยู่ในชิคาโก เขาอธิบาย "และ ถ้าเขาเคยมี $5000 มาผมสิ่งที่จะได้เปิดออกแตกต่างกัน" เรื่องนี้ มีน้ำหนักเบาแต่ cheerfully lurid เป็นเชื้อเพลิง Bob Fosse จอห์น Kander และ Fred ลดลงเดิมขั้นผลิต "ชิคาโก ซึ่งเปิดในปี 1975 และมีการเล่นอยู่ หรืออื่น ๆ ตั้งแต่ปี 1997 ในบรอดเวย์อีกครั้งหลังจากเคย- Fosse ที่เติบโตในเมืองชิคาโกในช่วงทศวรรษ 1930 และทศวรรษ 1940 โดย อาศัยอยู่ในเมืองที่วัน roared กับชนิดของการพาดหัวข่าวภาพยนตร์ รัก ยาที่ลี้ลับ หรือ vilified ตำรวจและทนายความ และนักข่าวที่อยู่ในกระเป๋าของผู้อื่น และอ่านหนังสือพิมพ์เช่นเยื่อนิยาย ฉากเป็นแรงบันดาลใจของ ventriloquism และหุ่นกระบอกที่แถลงข่าว กับทางที่ห้อยอยู่จากสตริงการอักขระทั้งหมดได้ สำหรับ Fosse ชิคาโก Roxie ฮาร์ทมาตรึงเหมาะไปเที่ยวหาดใหญ่มีชื่อเสียงของเขาภาพยนตร์ทำงานดนตรีดังมากที่เอามาให้เงาไฟฟ้าประสิทธิภาพสูง ผู้กำกับร็อบมาร์แชล ทหารผ่านศึกขั้นตอนการทำตัวของเขาจอใหญ่ paces ฟิล์มอย่างสนุกสนาน มันไม่ใช่ตัวเลขอันตรายผลิตทั้งหมด แต่ก็ไม่ไกลจากแหล่งหนึ่ง และออกแบบท่าเต้นไม่คัดลอกลักษณะ inimitable Fosse เป็น แต่ไม่มาก อย่างใดอย่างหนึ่ง ภาพยนตร์ sideswipes เทียมชายดีการตัดสินใจใช้ไม่ได้เป็นนักร้องและนักเต้นไม่ได้เสมอแย้งในละคร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันนี้เมื่อมีดาวขนาดใหญ่เป็นการพาดหัวการผลิตมีราคาแพง Zellweger และ Gere มันสามารถจะกล่าวว่า พวกเขาคือ persuasive ในบทบาทของดนตรี และหล่อดีเป็นตัวของพวกเขา แคเธอรีนซีตาโจนส์ได้ ในความเป็นจริง นักเต้นมืออาชีพในลอนดอนก่อนเธอตัดสินใจที่จะปล่อยให้บรรทัดการประสานเสียง และใช้โอกาสของเธอกับทำหน้าที่ และเต้นรำของเธอในภาพยนตร์จะเตือนวันทอง ฟิล์มเปิด มีเธอ "ที่แจ๊ส" ซึ่งบทละครเช่น "ชิคาโก" สัญญาจะส่งมอบใน และอะไรควรโยนควีนลาติฟาห์ในบทบาทของมาม่า ท้าวคุก เธอเข็มขัดออก "เมื่อคุณกำลังดีกับมาม่า" ด้วยความมั่นใจยอดเยี่ยมของนักแสดงผู้รู้เป็นสิ่งดีและสิ่งที่ชอบมาม่าเรื่องเป็นแรงบันดาลใจ โดยพาดหัวแผดร้องยุคหน้าและทศวรรษหลัง เราพบ Roxie ฮาร์ท แต่งงานเช้า และ unwisely กับโรงแรมอมอสโคฮาร์ท (จอห์น C. Reilly), lunkhead เกินไป เธอมีคนรักชื่อ Fred Casely (โดมินิเวส), ที่ sweet-talks เธอกับคำสัญญาของการเป็นดารา เมื่อเธอพบออกกำลังโกหก two-timing เธอ guns เขาลง และได้รับตั๋วไปตาย แล้วอาศัยอยู่ ด้วยลูกโป่ง และรับการดูแลจากมาม่าเธอได้ปิด เฉพาะ Billy Flynn (Gere) สามารถดึงออกไพ่เช่นนั้น แม้ว่าราคาของเขาสูง และเขาร้องเพลงในการสรรเสริญการกลยุทธ์ของเขา ("บอกให้ razzle-dazzle เก่า") ลูกโป่งได้จับความสนใจของผู้อ่านหนังสือพิมพ์แล้ว แต่หลังจาก sap ดีโรงแรมอมอสโคชำระบิลลี่ค่าของเขา เริ่มกระบวนการแปรสภาพ Roxie เอก misunderstood ตัวเขาเองแสดงเป็นอัจฉริยะในการ เป็นเมื่อเธออย่างมากพบตั้งครรภ์ลูกของโรงแรมอมอสโค ข้อเรียกร้องที่ทำงานเท่านั้นถ้าใคร courtroom สามารถนับเก้าแทนที่จะขัดจังหวะละครเพลง มาร์แชล และนักเขียนบทรายการคอนโดขั้นเพลงน้อยในจินตนาการของ Roxie ซึ่งทุกอย่างเป็น supercharged น้อยกว่าชีวิต และแม้แต่ทนายความสามารถ tap-dance (เพื่อให้แน่ใจ การเต้นของ Gere อยู่กับระดับของนักแสดงใน revue ประจำปีของสมาคมบาร์ชิคาโก) มีครู่ของ pathos ตรง รวมถึงโรงแรมอมอสโคฮาร์ท disbelief น่าสงสารที่ไม่มีโกง Roxie เขาบนเขา เขาร้อง "นาย Cellophane" เกี่ยวกับวิธีที่ทำให้คนดูถึงเขา แต่ส่วนใหญ่ฟิล์มทำงานบนทำทองทึบReilly นำแบบ naivete น่าสงสารจริงบทบาท - กันเสียง แน่นอน นำไปสามีคล้ายใน "ชั่วโมง ที่ยังจำ ความตื่นเต้นเพื่อดูความมั่นใจในการร้อง และเต้นรำ จนกว่าคุณพบเขาได้ในละครหัวใจโรงเรียน Zellweger ไม่ hoofer เกิด แต่แล้ว again Roxie ฮาร์ทไม่ควรจะเป็นดาว จุดทั้งหมดได้ว่า เธอไม่ได้ และสิ่ง Zellweger invaluably สนับสนุนบทบาท ของ Roxie infatuation ฝัน ด้วยตัวเอง และเธอสามารถเติบโตได้อย่างรวดเร็วของประชาสัมพันธ์ ควรจะเป็นการร้องเพลงและเต้นรำดาวลูกโป่ง และแคเธอรีนซีตาโจนส์ให้เย้ายวนใจ ลักษณะสูง และความเชื่อมั่นอร่อยโลกบังคับกับคุณเมื่อคุณเป็นหนึ่งคนสวยที่สุด ส่วนควีนลาติฟาห์ เธอจะยังเด็กเกินไปจำโซฟีทักเกอร์ แต่ไม่ ถึงช่องของเธอ"ชิคาโก" เป็นดนตรีที่อาจดู unfilmable แต่ไม่ได้เนื่องจากมันถูกถือว่า ได้ถูกเปลี่ยนเป็นเงื่อนไขทั่วไปมากขึ้น โดยถ่ายในจิตวิญญาณของตนเอง โดยตรงไปตรงมา stagy เพลง และเต้น revue โดยล้อเล่นเรื่องราวแทนลิงเกอร์ริงการ์เหล่า ภาพยนตร์จะสนุกใหญ่ brassy

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

CHICAGO (2002) นำแสดงโดยแคทเธอรีนซีต้าโจนส์เป็นเวลเคลลี่Renee Zellweger เป็น Roxie ฮาร์ตริชาร์ดเกียร์บิลลี่ฟลินน์จอห์นซีไรลีย์เป็นเอมัสฮาร์ตคริสตินBaranski ขณะที่แมรี่ซันไชน์ไตตาชั่วคราวเป็นดรัมเมเยอลูซี่หลิวเป็นคิตตี้แบ็กซ์เตอร์กำกับโดยร็อบมาร์แชลล์เขียนโดยบิลCondon ตลกอาชญากรรมละครเพลงยอดนิยม PG-13 เนื้อหาทางเพศและการสนทนาความรุนแรง 113 นาที| โรเจอร์เบิร์27 ธันวาคม 2002 | 0 พิมพ์หน้า"ชิคาโก" ยังคงคิดค้นสิ่งใหม่ของดนตรีที่เริ่มต้นด้วยการ "มูแลงรูจ." แม้ว่าผู้ชมที่ทันสมัยไม่ชอบที่จะเห็นเรื่องราวขัดจังหวะด้วยเพลงเห็นได้ชัดว่าพวกเขาชอบเพลงขัดจังหวะด้วยเรื่องราว หนังเรื่องนี้เป็นเพลงที่พราวและมหกรรมการเต้นมีเพียงคำพอที่จะรองรับเพลงและช่วยให้ทุกคนที่จะจับลมหายใจของพวกเขาระหว่างเพลง คุณสามารถดูมันเหมือนคุณฟังอัลบั้มซ้ำแล้วซ้ำ; ปรากฏการณ์เดียวกันอธิบายว่าทำไม "มูแลงรูจ" ถูกตีที่ใหญ่กว่าในรูปแบบดีวีดีกว่าในโรงภาพยนตร์. ดูตอนนี้ภาพยนตร์ดาวหวานเผือด Renee Zellweger เป็น Roxie ฮาร์ทที่ฆ่าคนรักของเธอและกล่อมให้สามีของเธอที่จะจ่ายสำหรับการป้องกันของเธอ และแคทเธอรีนซีต้าโจนส์เป็นเวลเคลลี่ที่เลิกการกระทำของน้องสาวเพลงของเธอโดยการฆ่าสามีและน้องสาวของเธอขณะที่พวกเขามีส่วนร่วมในกีฬาที่ไม่ได้รับอนุญาตไว้ในกฎหมาย ริชาร์ดเกียร์เป็นบิลลี่ฟลินน์เนียนทนายความราคาสูงที่ภูมิใจนำเสนอเขาสามารถเอาชนะแร็พใด ๆ สำหรับค่าธรรมเนียม $ 5,000 "ถ้าพระเยซูคริสต์ได้อาศัยอยู่ในชิคาโก" เขาอธิบาย "และถ้าเขาจะมี $ 5,000 และได้มาหาฉัน -. สิ่งที่จะได้เปิดออกที่แตกต่างกัน" เรื่องนี้มีน้ำหนักเบา แต่มีความสุขน่ากลัวเชื้อเพลิงบ๊อบฟอซ, จอห์นแคนเดอร์และเฟร็ดขั้นตอนการผลิตเดิม Ebb ของ "ชิคาโก" ซึ่งเปิดตัวในปี 1975 และได้รับการเล่นที่อื่นหรืออื่น ๆ หลังจากที่เคย - ตั้งแต่ปี 1997 อีกครั้งในบรอดเวย์ ฟอซที่เติบโตขึ้นมาในชิคาโกในทศวรรษที่ 1930 และปี 1940 อาศัยอยู่ในเมืองที่เอกสารประจำวันคำรามกับชนิดของหัวข้อข่าวหนังรัก Killers ถูกโรแมนติกหรือป้ายสีตำรวจและทนายความและผู้สื่อข่าวที่อาศัยอยู่ในกระเป๋าของแต่ละคนและหนังสือพิมพ์อ่านเหมือนนิยายเยื่อกระดาษ มีฉากแรงบันดาลใจของการพากย์และหุ่นกระบอกในงานแถลงข่าวของที่มีทั้งหมดของตัวอักษรที่ห้อยจากสตริง สำหรับฟอซ, ชิคาโกของ Roxie ฮาร์ทที่จัดมาให้ตรึงที่สมบูรณ์แบบที่จะแขวนหมวกมีชื่อเสียงของเขา. ภาพยนตร์ไม่ปรับปรุงดนตรีให้มากที่สุดเท่าที่จะนำมันเงาที่มีความคล่องตัวสูงไฟฟ้า ผู้อำนวยการร็อบมาร์แชลล์เวทีประสบการณ์การเปิดตัวหน้าจอของเขาใหญ่ก้าวภาพยนตร์ที่มีความเอร็ดอร่อย มันไม่ได้ผลิตจำนวนไม่ลืมหูลืมตา แต่ก็ไม่ไกลจากที่หนึ่ง และท่าเต้นไม่ได้คัดลอกรูปแบบเลียนแบบฟอซ แต่ก็ไม่ได้ห่างไกลจากมันทั้ง; ภาพยนตร์ sideswipes เลียนแบบในทางที่จะแสดงความเคารพ. การตัดสินใจที่จะใช้ที่ไม่ใช่นักร้องและนักเต้นที่ไม่ได้อยู่เสมอความขัดแย้งในละครเพลงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันนี้เมื่อดาวขนาดใหญ่ที่มีความจำเป็นที่จะพาดหัวโปรดักชั่นที่มีราคาแพง ของ Zellweger และเกียร์ก็อาจกล่าวได้ว่าพวกเขาจะโน้มน้าวใจในบทบาทของดนตรีของพวกเขาและโยนเดียวกับตัวของพวกเขา ซีต้าโจนส์ในความเป็นจริงนักเต้นรำอาชีพในกรุงลอนดอนก่อนที่เธอจะตัดสินใจที่จะออกสายนักร้องและใช้โอกาสของเธอกับการแสดงและการเต้นรำของเธอในหนังเรื่องนี้คือการเตือนของวันทองที่; ภาพยนตร์เรื่องนี้เปิดขึ้นพร้อมกับเธอ "สิ่งที่แจ๊ส" จำนวนที่เล่นเหมือนสัญญา "ชิคาโก" จะมีการส่งมอบ และสิ่งที่เป็นความคิดที่ดีที่จะโยนราชินี Latifah ในบทบาทของแม่หญิงวัยกลางคนคุก; เข็มขัดเธอออก "เมื่อคุณที่ดีที่จะมาม่า" กับความเชื่อมั่นที่ยอดเยี่ยมของนักแสดงผู้ที่รู้สิ่งที่ดีและสิ่งที่ชอบมาม่า. เรื่องราวแรงบันดาลใจจากพาดหัวข่าวกรีดร้องของยุคหน้าด้านหน้าและทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากที่ เราตอบสนอง Roxie ฮาร์ทแต่งงานในช่วงต้นและไม่ฉลาดเพื่อเอมัสฮาร์ต (จอห์นซีไรลีย์) ซึ่งเป็น lunkhead หูเบา เธอมีคนรักชื่อเฟร็ด Casely (โดมินิคเวสต์) ที่หวานพูดของเธอกับสัญญาของดารา เมื่อเธอพบว่าเขาเป็นคนโกหกสองช่วงเวลาที่เธอปืนเขาลงและได้รับตั๋วทางเดียวที่จะประหารอาศัยอยู่แล้วโดยเวลและควบคุมดูแลโดยแม่. เธอจะได้รับออก? เฉพาะบิลลี่ฟลินน์ (เกียร์) สามารถดึงออกเคล็ดลับเช่นนั้นแม้ว่าราคาของเขาอยู่ในระดับสูงและเขาร้องเพลงสรรเสริญกลยุทธ์ของเขา ("Give 'em เก่า Razzle-ทำให้ตาพร่า") เวลได้จับแล้วความสนใจของผู้อ่านหนังสือพิมพ์ แต่หลังจากทรัพย์ยากจนเอมัสจ่ายค่าบิลลี่เขากระบวนการที่เริ่มต้นที่จะเปลี่ยน Roxie เป็นนางเอกเข้าใจผิด เธอเองแสดงให้เห็นถึงความสามารถพิเศษบางอย่างในกระบวนการเช่นเมื่อเธออย่างมากแสดงให้เห็นว่าเธอกำลังตั้งท้องลูกเอมัส 'อ้างว่าทำงานเฉพาะถ้าไม่มีใครอยู่ในห้องพิจารณาคดีสามารถนับถึงเก้าก. แทนการขัดจังหวะละครเพลงมาร์แชลล์และบทบิล Condon เวทีเพลงไม่มากก็น้อยที่อยู่ในจินตนาการของ Roxie ที่ทุกอย่างเป็นซูเปอร์เล็ก ๆ น้อย ๆ มากขึ้นกว่าชีวิตและแม้กระทั่งทนายความสามารถแตะเต้นรำ (เพื่อให้แน่ใจว่าเต้นแท็ปของตัวเองเกียร์อยู่ในระดับของนักแสดงในชิคาโกเนติบัณฑิตยสภาของชุดประจำปี) มีช่วงเวลาไม่กี่เรื่องน่าเศร้าตรงรวมทั้งเชื่อน่าสงสารเอมัสฮาร์ทที่ Roxie ของเขาอาจมีการโกงบนเขาคือ เขาร้องเพลง "นายกระดาษแก้ว" เกี่ยวกับวิธีที่ผู้คนเห็นขวาผ่านเขา แต่ส่วนใหญ่ที่ทำงานในภาพยนตร์เรื่องมนุษย์ของแข็งทอง. ลีนำชนิดของซื่อจริงใจน่าสงสารที่จะมีบทบาทที่ - เสียงเดียวกันจริง ๆ เขานำมาให้สามีที่คล้ายกันใน "ชั่วโมง" ซึ่งก็ยังเป็นสิ่งจำเป็น . มันน่าแปลกใจที่จะเห็นความเชื่อมั่นในการเต้นรำและร้องเพลงของเขาจนกว่าคุณจะพบว่าเขาอยู่ในเพลงทั้งหมดที่ผ่านการโรงเรียน Zellweger ไม่ hoofer เกิด แต่แล้วอีกครั้ง Roxie ฮาร์ทไม่ควรจะเป็นดาว; จุดรวมคือว่าเธอไม่ได้เป็นและสิ่งที่ Zellweger invaluably ก่อให้เกิดบทบาทเป็นฝัน Roxie หลงใหลกับตัวเองและการเรียนรู้เติบโตอย่างรวดเร็วของการประชาสัมพันธ์ของเธอ เวลควรจะเป็นร้องเพลงและการเต้นดาวและซีตาโจนส์ให้กับความเย้ายวนใจสไตล์สูงและความเชื่อมั่นของกองกำลังอร่อยโลกกับคุณเมื่อคุณเป็นหนึ่งในคนที่อาศัยอยู่ที่สวยงามมากที่สุด ในฐานะที่เป็นราชินี Latifah เธอยังเด็กเกินไปที่จะจำโซฟีทักเกอร์ แต่ไม่ได้ไปที่ช่องของเธอ. "ชิคาโก" เป็นดนตรีที่อาจจะดูเหมือน unfilmable แต่นั่นก็เป็นเพราะมันคิดว่ามันจะต้องมีการเปลี่ยนเป็นแง่ธรรมดา โดยการถ่ายทำมันอยู่ในจิตวิญญาณของตัวเองด้วยการทำให้ตรงไปตรงเกี่ยวกับการแสดงละครเพลงและการเต้นรำชุดโดยล้อเล่นเรื่องราวแทนอ้อยอิ่งเหนือพวกเขาภาพยนตร์มีขนาดใหญ่สนุกหน้าด้าน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

Chicago ( 2002 )

แคทเธอรีน ซีต้า โจนส์ นักแสดงเป็นเวลม่าเคลลี่

เรเน่ เซลวีเกอร์เป็นร็อกซี่ ฮาร์ท ริชาร์ด เกียร์ เป็นบิลลี่ ฟลินน์
John C . Reilly เป็นมอส ฮาร์ท
คริสติน baranski แมรี่ แสงแดด

bandleader Taye Diggs เป็นลูซี่ หลิวเป็นคิตตี้ แบ็กซ์เตอร์ กำกับโดย Rob Marshall

ตลกที่เขียนโดย Bill Condon , อาชญากรรม , ละคร , เพลง

คะแนนฉาวทางเพศและความรุนแรงเนื้อหาบทสนทนา 113 นาที

| Roger Ebert ธันวาคม 27 ,2545 หน้าพิมพ์ | 0

" ชิคาโก " ยังคงเป็น reinvention ของดนตรีที่เริ่มต้นด้วย " มูแลงรูจ " แม้ว่าผู้ชมที่ทันสมัยไม่เหมือนเห็นเรื่องราวแทรกด้วยเพลง เห็นได้ชัดว่าพวกเขาชอบเพลงถูกขัดจังหวะโดยเรื่องราว หนังเพลงพราวและ extravaganza เต้น กับคำพูดเพียงพอที่จะสนับสนุนเพลงและช่วยให้ทุกคนที่จะจับลมหายใจของพวกเขาระหว่างเพลงที่คุณสามารถดูมันเหมือนที่คุณฟังอัลบั้มซ้ำแล้วซ้ำอีก ; ปรากฏการณ์เดียวกันอธิบายว่าทำไม " มูแลงรูจ " ใหญ่ตีในดีวีดีกว่าในโรงภาพยนตร์

ดูแล้ว

ดาวภาพยนตร์หวานเผชิญ เรเน่ เซลเวเกอร์ เช่น ร็อกซี่ ฮาร์ท ที่ฆ่าคนรักของเธอและรู้สึกว่าสามีของเธอเพื่อจ่ายสำหรับการป้องกัน นางแคทเธอรีน ซีต้า โจนส์ และ เป็น เวลม่าเคลลี่ที่เลิกกับน้องสาวของเธอเพลงทำโดยฆาตกรรมสามีของเธอและน้องสาวของเธอในขณะที่พวกเขาอยู่ใน กีฬา ไม่ อนุญาต ให้ ใน กฎหมาย ริชาร์ด เกียร์ คือ บิลลี่ ฟลินน์ , เรียบ , ทนายความราคาสูงใครมีเขาสามารถชนะใด ๆเคาะค่า $ 5000 " . ถ้าพระเยซูคริสต์อาศัยอยู่ในชิคาโก , " เขาอธิบาย " และถ้าเขาจะได้รับ $ 5 , 000 และมาบอกฉัน . . . . มันจะเป็นอีกแบบ" เรื่องนี้ มีน้ำหนักเบา แต่ด้วยความน่าตื่นตกใจ , เชื้อเพลิงฟอซบ๊อบ และ จอห์น kander เฟร็ดลดลงเป็นขั้นตอนการผลิตเดิมของ " ชิคาโก " ซึ่งเปิดตัวในปี 1975 และได้รับการเล่นบางหรืออื่น ๆที่เคยหลังจาก . . ตั้งแต่ปี 1997 อีกครั้งในบรอดเวย์ ผีเสื้อ , ที่เติบโตขึ้นในชิคาโกในช่วงทศวรรษที่ 1930 และ 1940 อาศัยอยู่ในเมืองที่เอกสารรายวัน roared กับชนิดของหัวข้อที่ภาพยนตร์รักนักฆ่าเป็นโรแมนติกหรือสาหัส ตำรวจและทนายความและนักข่าวอยู่ในแต่ละอื่น ๆ กระเป๋าและหนังสือที่ชอบอ่านนิยาย . มีแรงบันดาลใจจากฉากของหุ่นและพากย์เสียงในงานแถลงข่าว กับตัวละครทุกตัว ห้อยเชือก สำหรับผีเสื้อ , ชิคาโกของร็อกซี่ ฮาร์ท ให้ตรึงเหมาะที่จะแขวนหมวกที่มีชื่อเสียงของเขา .

หนังไม่อัพเดทดนตรีมากเอามาให้สูงไฟฟ้าที่มีเงา ผู้กำกับ ร็อบ มาร์แชล เวทีทหารผ่านศึกการเปิดตัวจอใหญ่ของเขาก้าวภาพยนตร์สนุก มันไม่ได้ทั้งหมดที่ breakneck การผลิตจำนวนมาก แต่มัน ไม่ ไกล จาก หนึ่ง และการคัดลอกไม่เลียนแบบลักษณะของผีเสื้อ แต่มันก็ไม่ได้ไกลจากมันเช่นกันหนังเทียม sideswipes ระหว่างทางไปสักการะ

ตัดสินใจใช้นักร้องไม่ใช่และไม่ใช่นักเต้นมักขัดแย้งในละคร โดยเฉพาะในวันเหล่านี้เมื่อดาวใหญ่ต้องพาดหัวการผลิตมีราคาแพง ของ เซลวีเกอร์ และ เกียร์ มันสามารถพูดได้ว่าพวกเขาจะประทับใน บทบาทของดนตรีของพวกเขาและโยนเป็นอักขระของพวกเขา ซีต้า โจนส์ คือ ความจริงนักเต้นมืออาชีพในลอนดอน ก่อนที่เธอจะตัดสินใจที่จะออกจากนักร้องประสานเสียงและใช้โอกาสของเธอในการแสดง และการเต้นของเธอในหนัง ทำให้นึกถึงวันทอง ; ภาพยนตร์เปิดกับเธอ " ดนตรีแจ๊ส " หมายเลข ซึ่งชอบเล่นสัญญา " ชิคาโก " จะมีการส่งมอบใน แล้วความคิดที่ดีที่จะโยนควีน ลาติฟาห์ในบทบาทของแม่ ที่เรือนจำหญิง ;เธอเข็มขัดออก " เมื่อคุณทำดีกับมาม่า " กับประกันที่ยอดเยี่ยมของนักแสดงที่รู้สิ่งที่ดีและสิ่งที่แม่ชอบ

เรื่องราวแรงบันดาลใจจากกรีดร้องพาดหัวของหน้าและยุคทศวรรษหลัง เราพบร็อกซี่ ฮาร์ท แต่งงานก่อน และไม่ฉลาด , มอส ฮาร์ท ( John C . Reilly ) , lunkhead หูเบา เธอมีคนรักชื่อ เฟรด casely ( โดมินิค เวสต์ )ที่หวานพูดของเธอกับสัญญาของการเป็นดารา เมื่อเธอพบว่าเขากำลังโกหก สองจังหวะ เธอปืนเขาลงและจะตีตั๋วไปตาย แล้วอาศัยและเวลม่าดูแลโดยแม่

เธอออกไป ? แต่บิลลี่ ฟลินน์ ( เกียร์ ) สามารถดึงหลอกแบบนี้ แม้ว่าราคาของเขาสูงและเขาร้องเพลงสรรเสริญในกลยุทธ์ของเขา ( " ยกให้แก่การคาดเดาเกมมหัศจรรย์คนพันลึก " )เวลม่า มีที่จับความสนใจของผู้อ่านหนังสือพิมพ์ แต่หลังจากจ่ายค่าธรรมเนียมของเขาบิลลี่ทหารช่าง เอมอส กระบวนการเริ่มเปลี่ยนร็อกซี่เป็นเข้าใจผิดนางเอก เธอแสดงให้เห็นถึงอัจฉริยะในบางกระบวนการ เช่น เมื่อเธอสามารถแสดงเธอท้องกับ Amos ' อ้างว่าทำงานเท่านั้น ถ้าไม่มีใครในศาลนับถึงเก้า

แทนที่จะมาขัดจังหวะละครกับเพลง มาร์แชล และภาพยนตร์บิล Condon เวทีเพลงมากขึ้นหรือน้อยลงในจินตนาการ ร็อกซี่ ซึ่งทุกอย่างเป็นซูเปอร์มากกว่าชีวิตและแม้กระทั่งทนายความสามารถแตะเต้นรำ ( เพื่อให้แน่ใจว่า , เกียร์เองแตะที่เต้นอยู่ในระดับของนักแสดงในชิคาโกเนติบัณฑิตยสภาประจำปีชุด ) มีเพียงไม่กี่ช่วงเวลาของความรู้สึกที่ตรง

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.