My father told me I was fat. And la

My father told me I was fat. And lazy. And stupid.

I combated my father’s words with words of my own, hiding in my room while my chubby eight-year-old fingers scribbled out poems and stories. The words I’d written would lay about me on my bed—my shield and protection to help get me through the night.

But by each new morning, my father’s words would shake me awake. The words fat, lazy, and stupid would echo through my head, until I finally opened my eyes and saw that they were true. I would hurry out of bed and destroy all the words I’d written the night before.

This same routine of verbal assault went on through my teens, and into womanhood. They shaped my mind, spirit, and vision. When I looked in the mirror I really did see that stupid, lazy girl my father saw.

And yet each night, I would write. I’d write as if my life depended on it. From time to time I would even read over my words and think they were pretty good. But as soon as this thought fought its way into my brain, my father’s words would chase it away.

Each night I would find comfort in the words I’d write. As if all my emotions could be wiped clean with a stroke of my pen. I carried self-doubt with me like a favorite blanket. I wrapped myself in it each time I met a new man or had a new opportunity pass my way. And I still destroyed my writing, because that way, I told myself, no one could tell me how bad I was.

The possibility that it just might be my father who had the problems didn’t occur to me until I was 31 and received a phone call that after years of alcohol abuse he had taken a gun to his head and ended his life. He was gone, in an instant.

His words remained behind, but I knew then they didn’t have to define me. Like I had done so many nights before, I sat down and wrote. I filled notebooks upon notebooks about my father, my life, and my faith. And this time, I awoke in the morning to read them again. I decided it was silly and shameful to throw my words away.

As years went by I was amazed at how prolific a writer I really was. I decided that I would publish my poetry just for the sake of showing myself that I was over my father’s words, so much so that I was willing to put my most private emotions on paper for anyone that cared to read them. I knew then it didn’t matter if people didn’t like what I wrote. I’d still just keep writing.

And this I believe: that my father’s lie has vanished, and that fat, lazy, stupid girl has an intelligence, spirit, and beauty all her own.

Cherie Burbach is a Wisconsin poet, mixed media artist, and freelance writer specializing in lifestyle and relationships. All of Cherie’s fiction and nonfiction centers on relationships and faith. She also likes to express herself with mixed media art, combining Bible verses and her own poetry with special papers and acrylics. When she’s not putting words on paper or creating art, she’s making soup for her husband and cheering on the Green Bay Packers.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พ่อบอกฉันฉันไขมัน และขี้เกียจ และโง่ฉัน combated พ่อคำ มีคำของตัวเอง แบบซ่อนในห้องในขณะที่นิ้วมือแปดปีท้วมบทกวีและเรื่องราว คำที่ฉันได้เขียนจะวางในเกี่ยวกับฉันบนเตียงของฉัน — โล่และป้องกันจะช่วยให้ฉันผ่านคืนของฉันแต่ โดยเช้าใหม่ คำที่พ่อจะจับฉันตื่น คำไขมัน ขี้เกียจ และโง่จะสะท้อนผ่านหัวของฉัน ฉันเปิดตาในที่สุด และเห็นว่า พวกเขาเป็นจริง ฉันจะรีบออกจากเตียง และทำลายทุกคำที่ฉันได้เขียนคืนขั้นตอนเดียวกันนี้ของโจมตีด้วยวาจาไปใน ทางวัยรุ่นของฉัน และเข้าไป ใน womanhood พวกรูปร่างจิตใจของฉัน จิตวิญญาณ และวิสัยทัศน์ เมื่อฉันมองดูในกระจก จริง ๆ ได้เห็นสาวที่ขี้เกียจ โง่เห็นบิดาของฉันและยังได้ คืน จะเขียน จะเขียนว่า ชีวิตของฉันขึ้นอยู่กับมัน เวลาผมจะได้อ่านมากกว่า คำพูดของฉัน และคิดว่า พวกเขาดี แต่ทันทีที่คิดนี้สู้ทางเข้าไปในสมองของฉัน คำที่พ่อจะไล่มันทุกคืนฉันจะหาความสะดวกสบายในคำที่จะเขียน ถ้าอารมณ์ของฉันอาจจะเช็ดสะอาด ด้วยเส้นปากกาของฉัน ผมทำสงสัยในตนเองด้วยเช่นผ้าห่มที่ชื่นชอบ เมี่ยงเองในทุกครั้งที่ฉันพบคนใหม่ หรือมีโอกาสใหม่ผ่านทางของฉัน และฉันยังคงทำลายฉันเขียน เนื่องจากวิธีนี้ ฉันบอกตัวเอง ไม่มีใครสามารถบอกวิธีไม่ได้ความเป็นไปได้ว่า มันก็อาจจะพ่อที่มีปัญหาไม่เกิดขึ้นกับฉันจนกว่าฉันถูก 31 และได้รับโทรศัพท์ว่า หลังจากปีของการละเมิดแอลกอฮอล์ เขาได้นำปืนไปศีรษะ และสิ้นสุดชีวิตของเขา เขาหายไป ในทันทีคำพูดของเขายังคงอยู่ แต่รู้ แล้วไม่มีกำหนดผม เหมือนที่ผมทำได้มากก่อนที่จะ ฉันนั่งลง และเขียน เติมโน้ตตามโน้ตเกี่ยวกับพ่อ ชีวิต และความเชื่อของฉัน และเวลานี้ ฉันได้ตื่นแต่เช้าไปอ่านอีกครั้ง ตัดสินใจโง่ และถึงแม้จะทิ้งคำพูดของฉันเป็นปีไปโดย ผมประหลาดใจที่วิธีการเขียนที่มีลูก จริง ๆ ผม ฉันตัดสินใจว่า ผมจะเผยแพร่บทกวีของฉันเพียงเพื่อแสดงตัวเองว่า ผมผ่านคำที่พ่อ มากให้ผมเต็มใจที่จะใส่อารมณ์ส่วนตัวมากที่สุดของฉันบนกระดาษสำหรับทุกคนที่ดูแลการอ่านให้ ผมรู้ แล้วมันไม่สำคัญว่าถ้าคนไม่ชอบสิ่งที่ผมเขียน ฉันจะยังแค่ให้เขียนและผมเชื่อว่า: พ่อโกหกมีศาสดา และสาวอ้วน ขี้เกียจ โง่ที่มีปัญญามี จิตวิญญาณ และความงามทั้งหมดของตนเองBurbach เชรีเป็นกวีวิสคอนซิน ศิลปินสื่อผสม และนักเขียนอิสระที่เชี่ยวชาญในการดำเนินชีวิตและความสัมพันธ์ นิยายของเชรีและ nonfiction ศูนย์ความสัมพันธ์และความเชื่อ เธอยังชอบการแสดงตัวเอง ด้วยศิลปะสื่อผสม รวมข้อพระคัมภีร์และบทกวีของตนเองพร้อมเอกสารพิเศษ acrylics เมื่อเธอไม่ได้ใส่คำบนกระดาษหรือการสร้างศิลปะ เธอได้ทำซุปสามี และเชียร์บนกรีนเบย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พ่อของฉันบอกฉันว่าฉันเป็นไขมัน และขี้เกียจ และโง่. ฉันปิศาจคำพ่อของฉันด้วยคำพูดของตัวเองซ่อนตัวอยู่ในห้องของฉันในขณะที่นิ้วมือของฉันอ้วนแปดปีออกเขียนบทกวีและเรื่องสั้น คำพูดที่ผมเขียนจะวางเกี่ยวกับฉันบนโล่เตียงของฉันและการป้องกันของฉันที่จะช่วยให้ฉันผ่านคืน. แต่ทุกวันใหม่คำพ่อของฉันจะสั่นฉันตื่น คำอ้วนขี้เกียจและโง่จะสะท้อนผ่านหัวของฉันจนในที่สุดผมก็เปิดตาของฉันและเห็นว่าพวกเขาเป็นจริง ฉันจะรีบออกจากเตียงและทำลายทุกคำที่ผมเขียนในคืนก่อน. นี้ประจำวันเดียวกันของการโจมตีด้วยวาจาไปผ่านช่วงวัยรุ่นและในความเป็นหญิง พวกเขามีรูปร่างใจของฉันจิตวิญญาณและวิสัยทัศน์ เมื่อฉันมองในกระจกผมไม่เห็นว่าโง่ขี้เกียจสาวพ่อของฉันเห็น. และยังแต่ละคืนผมจะเขียน ฉันเขียนราวกับว่าชีวิตของฉันขึ้นอยู่กับมัน เมื่อเวลาผ่านไปฉันก็จะอ่านคำพูดของฉันและคิดว่าพวกเขามีความดีงาม แต่ทันทีที่ความคิดนี้ต่อสู้ทางเข้าไปในสมองของฉันคำพ่อของฉันจะไล่มันออกไป. ในแต่ละคืนฉันจะพบความสะดวกสบายในคำพูดที่ผมต้องการเขียน ถ้าเป็นอารมณ์ของฉันทุกคนสามารถเช็ดทำความสะอาดด้วยจังหวะของปากกาของฉัน ผมดำเนินตนเองสงสัยกับฉันเหมือนผ้าห่มที่ชื่นชอบ ฉันห่อตัวเองในแต่ละครั้งที่ผมได้พบกับคนใหม่หรือมีโอกาสใหม่ผ่านทางของฉัน และฉันยังคงทำลายการเขียนของฉันเพราะวิธีการที่ผมบอกกับตัวเองไม่มีใครสามารถบอกฉันว่าฉันเป็นคนไม่ดี. ความเป็นไปได้ว่ามันก็อาจจะมีพ่อของฉันที่มีปัญหาไม่ได้เกิดขึ้นกับผมจนผม 31 และได้รับการ โทรศัพท์ว่าหลังจากปีของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่เขาได้รับปืนที่ศีรษะของเขาและจบชีวิตของเขา เขาก็หายไปในทันที. คำพูดของเขายังคงอยู่ แต่ฉันรู้แล้วพวกเขาก็ไม่ได้มีการกำหนดให้ฉัน เหมือนที่ผมเคยทำมาหลายคืนดังนั้นก่อนที่ผมนั่งลงและเขียน ฉันเต็มโน๊ตบุ๊คโน๊ตบุ๊คเมื่อเกี่ยวกับพ่อของฉันชีวิตของฉันและความเชื่อของฉัน และในครั้งนี้ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพื่ออ่านพวกเขาอีกครั้ง ผมตัดสินใจว่ามันเป็นโง่และน่าอับอายที่จะโยนออกไปคำพูดของฉัน. ขณะที่ปีที่ผ่านไปฉันประหลาดใจที่วิธีการที่นักเขียนที่ผมจริงๆ ฉันตัดสินใจว่าฉันจะเผยแพร่บทกวีของฉันเพียงเพื่อประโยชน์ของตัวเองแสดงให้เห็นว่าผมเป็นมากกว่าคำพ่อของฉันมากเพื่อว่าผมยินดีที่จะนำอารมณ์ความรู้สึกส่วนตัวมากที่สุดของฉันบนกระดาษสำหรับทุกคนที่ได้รับการดูแลที่จะอ่านพวกเขา ฉันรู้แล้วมันไม่สำคัญว่าถ้าคนไม่ชอบสิ่งที่ผมเขียน ฉันยังคงเพียงแค่ให้เขียน. และนี่ผมเชื่อว่าโกหกพ่อของฉันได้หายไปและไขมันที่ขี้เกียจสาวโง่มีปัญญาจิตวิญญาณและความงามของเธอเอง. Cherie Burbach เป็นกวีวิสคอนซินผสมศิลปินสื่อ และนักเขียนอิสระที่เชี่ยวชาญในการดำเนินชีวิตและความสัมพันธ์ ทั้งหมดของนิยายรักและศูนย์สารคดีเกี่ยวกับความสัมพันธ์และความศรัทธา นอกจากนี้เธอยังชอบที่จะแสดงตัวเองกับงานศิลปะสื่อผสมรวมข้อพระคัมภีร์และบทกวีของเธอเองกับเอกสารพิเศษและอะคลิค เมื่อเธอไม่ได้ใส่คำบนกระดาษหรือการสร้างงานศิลปะที่เธอทำให้น้ำซุปสำหรับสามีของเธอและเชียร์ในกรีนเบย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พ่อฉันบอกว่าฉันอ้วน และ ขี้เกียจ และโง่

ฉันได้ต่อสู้กับพ่อคำกับคำของตัวเอง ซ่อนตัวอยู่ในห้องของฉันในขณะที่นิ้วมือของฉันอายุแปดปี ออกอ้วนเขียนบทกวีและนิทาน คำที่ผมเขียนจะวางฉันบนเตียงของฉันโล่และป้องกันที่จะช่วยให้ฉันผ่านคืน

แต่โดยแต่ละเช้า คำพูดของพ่อก็สั่น ผมตื่น คำว่า อ้วน ขี้เกียจและโง่จะสะท้อนผ่านหัวผม จนในที่สุดผมก็ลืมตาขึ้นและเห็นว่า มันเป็นความจริง ฉันรีบลุกออกจากเตียงและทำลายคำพูดที่ฉันเขียนไว้เมื่อคืนก่อน

ขั้นตอนเดียวกันนี้ของวาจาโจมตีไปถึงวัยรุ่น และในความเป็นผู้หญิง พวกเขามีจิตใจ จิตวิญญาณ และวิสัยทัศน์ เมื่อฉันมองในกระจก ผมเห็นจริงๆ ว่า โง่ ขี้เกียจ หญิงสาวที่พ่อเห็น

และในแต่ละคืน ผมจะเขียน ผมจะเขียนว่า ชีวิตผมขึ้นอยู่กับมัน เวลาผมจะอ่านคำของฉันและคิดว่ามันสวยดี แต่พอคิดว่าสู้หนทางเข้าสู่สมอง คำพูดของพ่อผมจะไล่มันไป

แต่ละคืนผมจะพบความสะดวกสบายในคำพูดที่ฉันเขียน ถ้าความรู้สึกทั้งหมดของฉันอาจจะเช็ดทำความสะอาดด้วยจังหวะของปากกาของฉันผมอุ้มตนเองสงสัยกับผมเหมือนผ้าห่มที่ชื่นชอบ ผมห่อเอง ในแต่ละครั้งที่ผมเจอชายใหม่ หรือได้โอกาสใหม่ผ่านทาง และยังทำลายที่ผมเขียน เพราะแบบนั้น ฉันบอกตัวเองว่า ไม่มีใครจะบอกได้ว่าฉันเป็นคนเลวแค่ไหน

เป็นไปได้ว่ามันอาจเป็นพ่อที่มีปัญหาไม่ได้เกิดขึ้นกับผมจนผม 31 และได้รับโทรศัพท์ว่า หลังจากปีของการละเมิดแอลกอฮอล์เขาเอาปืนจ่อหัวเขา และสิ้นสุดชีวิตของเขา เขาก็หายไปในทันที

คำพูดของเขายังคงอยู่เบื้องหลัง แต่ผมรู้ว่าพวกเขาไม่ได้มีการกำหนดมา เหมือนที่ฉันได้ทำหลายคืนก่อนหน้านี้ ฉันนั่งลงและเขียนผมใส่โน้ตบุ๊คบนโน๊ตบุ๊คเกี่ยวกับพ่อฉัน ชีวิตของฉัน และฉันศรัทธา และตอนนี้ ฉันตื่นขึ้นในตอนเช้าเพื่ออ่านมันอีกครั้ง ฉันตัดสินใจมันโง่และน่าละอายโยนคำพูดของฉันไป

เป็นปีไปโดยฉันประหลาดใจที่วิธีการที่อุดมสมบูรณ์นักเขียนผมจริงๆ ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะตีพิมพ์บทกวีของฉันเพียงเพื่อให้ตัวเองว่าฉันเหนือกว่า คำพูดของพ่อฉันมากดังนั้นฉันยินดีที่จะใส่อารมณ์ส่วนตัวที่สุดของฉันบนกระดาษสำหรับใครที่สนใจจะอ่านมัน ผมรู้ว่ามันไม่สำคัญถ้าคนไม่ชอบสิ่งที่ฉันเขียน ผมก็แค่เขียนไปเรื่อยๆ

และผมเชื่อว่ามันเป็นเรื่องโกหกของพ่อได้หายตัวไป และ อ้วน ขี้เกียจ โง่มีปัญญา จิตวิญญาณ และความงามทั้งหมดของเธอเอง

เชอรี่ burbach เป็นวิสคอนซินกวีศิลปินสื่อผสมและนักเขียนอิสระที่เชี่ยวชาญในความสัมพันธ์ของวิถีชีวิตและ ทั้งหมดของเชอรี่นิยายและสารคดีในศูนย์ความสัมพันธ์และความเชื่อ เธอยังชอบที่จะแสดงตัวเองด้วยสื่อผสมผสานข้อพระคัมภีร์และบทกวีของเธอเองด้วยกระดาษพิเศษและ acrylics . เมื่อเธอไม่ใส่ตัวหนังสือในกระดาษ หรือ การสร้างศิลปะเธอทำซุปสำหรับสามีของเธอ และเชียร์ในอ่าว .