A Person Rather Than a ResourceWhat

A Person Rather Than a Resource
What in fact is a “person”? In a sense, it is the opposite of a
centaur: we know what it is without ever being able to point one
out in the flesh. (Lenclud, 2009, p. 4)
The term person is widely present in common language.
However, although everyone seems to be familiar with its
meaning, grasping it specifically remains difficult. How do
we then truly define a person?
A Subject Rather Than an Object
If we consider a non-human resource, it is for us an object or
an instrument devoid of will power. Because of its human
nature, a person must be treated with respect and approached
differently from other resources (Melé, 2009c). A person is
first and foremost defined as a subject, that is, a source of
influence and intervention. According to Morin (1999), a subject
“is both an obvious and mysterious notion” (p. 144).4
Nevertheless, it is possible to imagine a subject as the cause
of its own action because of the subject’s interiority, freedom,
and personal autonomy (Melé, 2009c). Yet, this autonomy
and freedom cannot be separated from certain dependencies,
even from subservience (Morin, 1999). Subjects oscillate
between selfishness and altruism. On one hand, subjects can
be egocentric—placing themselves in the center of their own
world until they disintegrate at the time of death—while others
may mean nothing to them. On the other hand, subjects
can be altruistic, devoted to others and not seek all the attention
(Morin, 1999). We will come back to this complexity of
the subject, and thus the person (cf. A Complex View of
Human Nature Rather Than a Reductionism View of Human
Nature section) and to these notions of altruism and selfishness
(cf. Oriented Toward Other, but Strategic Rather Than
Egoistic section).
A Flesh and Blood Being Rather Than a Category
HRM defined human beings as resources; this founding definition
is theoretical categorization, which has profound practical
impacts. A resource can be easily “tagged” and that
helps us know in which compartment we can “store” it for its
eventual use. A resource has no say in this regard. The same
could be done with a person even though a person is whole
and complete, in body and soul, and could object to our type
of categorization. In this respect, Mounier (1952) explains
what is a person:
One might expect that personalism would begin by defining the
person. But one can only define objects exterior to man, such as can
be put under observation. Here is my neighbour. He has a unique
feeling of his body, which I cannot have; but I can look at this body
from without, examine its dispositions, its heredity, its form, its
maladies; in short, I can treat it as an object of physiological,
medical, or other knowledge. He exercises functions, and there is a
functional order and a functional psychology, which I can apply to
the study of his case, although they are not he, the whole man in his
total reality. Moreover, and in the same way, he is a Frenchman, a
bourgeois, a socialist, a Catholic, etc. But he is not a Bernard
Chartier, he is Bernard Chartier. The thousand ways in which I can
distinguish him, as an example of a class may help me to understand
him, and above all to make use of him, they show me how
practically to behave towards him. But these are merely sections
taken, in each case, through one aspect of his existence. (p. xvii)
The term person comes from the Greek word prosôpon,
which means a face, a thing, an individual in the flesh, or a
concrete individual who is playing a role (Housset, 2007). It
is what others see of the self and of its identity (Vernant,
1996). This concrete individual and his or her identity make
this person a unique being. The conception adopted here of a
person rests more specifically on personalism. Indeed,
despite its heterogeneousness perspective, personalists agree
on a person’s uniqueness and dignity (Melé, 2009c). More
precisely, personalism differs greatly from any other form of
collectivism, because, in a community, a person retains
autonomy and individual freedom. The person is not only an
individual who can simply be counted as part of a community
but rather a unique being that can neither be replaced nor
registered as abstraction (Melé, 2009c). A person also differs
from individual, because a person is not seen as someone
leading an isolated existence, linked to others solely through
a social contract. On the contrary, a person is seen as a social
being intrinsically related to others and leading an interdependent
existence (Melé, 2009c).
Consequently, a person is both unique and multifaceted,
different from others. Hence, a person cannot be understood
by observing only one facet, and though grasping all of them
may seem difficult, researchers and specialists must keep in
mind a person’s multifaceted composition. Mintzberg (2009)
explains that individualism is a beautiful idea as it produces
incentives, promotes leadership, and fosters development.
However, persons are also social animals and need social
glue to unite them for their own good. This is what Mintzberg
calls “community.” The community entails taking care of
work, colleagues, and one’s place in the world. He positions
community spirit between individualistic leadership, on one
hand, and collective citizenship, on the other. This view of
community is very close to the one that Melé (2009c)
describes, in which a person shares with others common
goals and goods that belong to the community, while maintaining
a sense of individuality.
A Creative Being Rather Than an Underling
When we use a resource, we just want it to respect our plans or
proceedings. Material resources have no inner drives so to speak;
they cannot transform themselves, and they are passive and
mostly predictable. Person has already been proposed as a notion
fostering human wealth (from a psychological standpoint) from

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้แทนที่เป็นทรัพยากรในความเป็นจริงคืออะไร "คน" ในความรู้สึก เป็นตรงข้ามของการเซนทอร์: เรารู้ว่ามันคืออะไรไม่เคยจะไปจุดหนึ่งในเนื้อ (Lenclud, 2009, p. 4)คำที่คนได้อย่างกว้างขวางร่วมแสดงภาษาอย่างไรก็ตาม แม้ว่าทุกคนน่าจะคุ้นเคยกับมันความหมาย เรียงโดยเฉพาะยังคงยาก วิธีทำเราอย่างแท้จริงแล้วบุคคลหรือไม่เรื่องแทนที่เป็นวัตถุถ้าเราพิจารณาทรัพยากร-มนุษย์ เป็นเกี่ยวกับวัตถุ หรือเครื่องมือที่ปราศจากพลังงานจะ เนื่องจากบุคคลนั้นธรรมชาติ คนต้องได้รับการเคารพนับถือ และประดับแตกต่างจากทรัพยากรอื่น ๆ (Melé, 2009c) ผู้เป็นสำคัญ และกำหนดเป็นหัวเรื่อง คือ เป็นแหล่งอิทธิพลและแทรกแซง ตามโมริน (1999), เรื่อง"เป็นทั้งแนวคิดชัดเจน และลึกลับ" (p. 144) .4อย่างไรก็ตาม ก็สามารถคิดเรื่องสาเหตุการดำเนินการของตนเองเนื่องจากเป็นเรื่อง interiority เสรีภาพและอิสรภาพส่วนบุคคล (Melé, 2009c) ยัง อิสระนี้และเสรีภาพไม่สามารถแยกออกจากการอ้างอิงบางอย่างได้จาก subservience (โมริน 1999) เรื่อง oscillateความเห็นแก่ตัวและ altruism สามารถครองหนึ่ง เรื่องสามารถ egocentric — ทำเองในตัวของตนเองโลกจะสลายในเวลาตายตัวในขณะที่คนอื่น ๆอาจหมายถึง อะไรไป บนมืออื่น ๆ หัวเรื่องสามารถ altruistic ทุ่มเทเพื่อผู้อื่น และไม่แสวงหาความสนใจ(Morin, 1999). We will come back to this complexity ofthe subject, and thus the person (cf. A Complex View ofHuman Nature Rather Than a Reductionism View of HumanNature section) and to these notions of altruism and selfishness(cf. Oriented Toward Other, but Strategic Rather ThanEgoistic section).A Flesh and Blood Being Rather Than a CategoryHRM defined human beings as resources; this founding definitionis theoretical categorization, which has profound practicalimpacts. A resource can be easily “tagged” and thathelps us know in which compartment we can “store” it for itseventual use. A resource has no say in this regard. The samecould be done with a person even though a person is wholeand complete, in body and soul, and could object to our typeof categorization. In this respect, Mounier (1952) explainswhat is a person:One might expect that personalism would begin by defining theperson. But one can only define objects exterior to man, such as canbe put under observation. Here is my neighbour. He has a uniquefeeling of his body, which I cannot have; but I can look at this bodyfrom without, examine its dispositions, its heredity, its form, itsmaladies; in short, I can treat it as an object of physiological,medical, or other knowledge. He exercises functions, and there is afunctional order and a functional psychology, which I can apply tothe study of his case, although they are not he, the whole man in histotal reality. Moreover, and in the same way, he is a Frenchman, abourgeois, a socialist, a Catholic, etc. But he is not a BernardChartier, he is Bernard Chartier. The thousand ways in which I candistinguish him, as an example of a class may help me to understandhim, and above all to make use of him, they show me howpractically to behave towards him. But these are merely sectionstaken, in each case, through one aspect of his existence. (p. xvii)The term person comes from the Greek word prosôpon,which means a face, a thing, an individual in the flesh, or aconcrete individual who is playing a role (Housset, 2007). Itis what others see of the self and of its identity (Vernant,1996). This concrete individual and his or her identity makethis person a unique being. The conception adopted here of aperson rests more specifically on personalism. Indeed,despite its heterogeneousness perspective, personalists agreeon a person’s uniqueness and dignity (Melé, 2009c). Moreprecisely, personalism differs greatly from any other form ofcollectivism, because, in a community, a person retainsautonomy and individual freedom. The person is not only anindividual who can simply be counted as part of a communitybut rather a unique being that can neither be replaced norregistered as abstraction (Melé, 2009c). A person also differsfrom individual, because a person is not seen as someoneleading an isolated existence, linked to others solely througha social contract. On the contrary, a person is seen as a socialbeing intrinsically related to others and leading an interdependentexistence (Melé, 2009c).Consequently, a person is both unique and multifaceted,different from others. Hence, a person cannot be understoodby observing only one facet, and though grasping all of themmay seem difficult, researchers and specialists must keep inmind a person’s multifaceted composition. Mintzberg (2009)explains that individualism is a beautiful idea as it producesincentives, promotes leadership, and fosters development.However, persons are also social animals and need socialglue to unite them for their own good. This is what Mintzbergcalls “community.” The community entails taking care ofwork, colleagues, and one’s place in the world. He positionscommunity spirit between individualistic leadership, on onehand, and collective citizenship, on the other. This view ofcommunity is very close to the one that Melé (2009c)describes, in which a person shares with others commongoals and goods that belong to the community, while maintaininga sense of individuality.A Creative Being Rather Than an UnderlingWhen we use a resource, we just want it to respect our plans orproceedings. Material resources have no inner drives so to speak;they cannot transform themselves, and they are passive andmostly predictable. Person has already been proposed as a notionfostering human wealth (from a psychological standpoint) from

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ค่อนข้างคนกว่าทรัพยากรอะไรในความเป็นจริงก็คือ "คน"?
ในความรู้สึกมันเป็นตรงข้ามของที่เซนทอร์: เรารู้ว่าสิ่งที่มันเป็นไปโดยไม่ได้ความสามารถในการชี้หนึ่งออกในเนื้อ (Lenclud 2009, น. 4) คนที่เป็นคำที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในปัจจุบันภาษาทั่วไป. อย่างไรก็ตามแม้ว่าทุกคนน่าจะคุ้นเคยกับมันความหมายโลภมันโดยเฉพาะยังคงเป็นเรื่องยาก อย่างไรเราก็กำหนดอย่างแท้จริงคน? เรื่องแทนที่จะวัตถุถ้าเราพิจารณาทรัพยากรที่ไม่ใช่มนุษย์มันเป็นสำหรับเราที่วัตถุหรือเครื่องมือที่ไร้พลัง เพราะมนุษย์ธรรมชาติคนต้องได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพและเดินเข้ามาที่แตกต่างจากทรัพยากรอื่นๆ (Mele, 2009c) คนเป็นครั้งแรกและสำคัญที่สุดที่กำหนดไว้เป็นเรื่องที่เป็นแหล่งที่มาของอิทธิพลและการแทรกแซง ตามที่โม (1999) เรื่อง"เป็นทั้งความคิดที่ชัดเจนและลึกลับ" (พี. 144) 0.4 แต่ก็เป็นไปได้ที่จะจินตนาการเรื่องที่เป็นสาเหตุของการกระทำของตัวเองเพราะเรื่องราวภายในเรื่องของเสรีภาพและอิสระแห่งตน (Mele, 2009c) แต่นี้เป็นอิสระและเสรีภาพไม่สามารถแยกออกจากการอ้างอิงบางอย่างแม้จะมาจากการส่งเสริม(โม, 1999) วิชาสั่นระหว่างความเห็นแก่ตัวและเห็นแก่ตัว บนมือข้างหนึ่งวิชาที่สามารถจะเห็นแก่ตัว-ตัวเองวางอยู่ในใจกลางของตัวเองโลกจนกว่าพวกเขาจะสลายตัวในเวลาของการเสียชีวิตในขณะที่คนอื่นๆอาจจะไม่มีความหมายอะไรกับพวกเขา ในทางกลับกันอาสาสมัครสามารถเห็นแก่ผู้อื่นอุทิศให้กับผู้อื่นและไม่แสวงหาความสนใจทั้งหมด(โม, 1999) เราจะกลับมาที่นี้ความซับซ้อนของเรื่องและทำให้คน (cf ดูที่ซับซ้อนของธรรมชาติของมนุษย์มากกว่าReductionism มุมมองของมนุษย์ส่วนธรรมชาติ) และความคิดเหล่านี้เห็นแก่ตัวและความเห็นแก่ตัว(cf เน้นไปทางอื่น ๆ แต่ กลยุทธ์มากกว่าส่วนเห็นแก่ตัว). เนื้อและเลือดเป็นมากกว่าหมวดหมู่การบริหารทรัพยากรมนุษย์ที่กำหนดไว้มนุษย์เป็นทรัพยากร ความหมายที่ตั้งนี้เป็นหมวดหมู่ทฤษฎีซึ่งมีการปฏิบัติอย่างยิ่งผลกระทบ ทรัพยากรได้อย่างง่ายดาย "แท็ก" และจะช่วยให้เราทราบในช่องที่เราสามารถ"เก็บ" มันเป็นเวลาของการใช้งานในที่สุด ทรัพยากรที่มีการพูดในเรื่องนี้ไม่มี เช่นเดียวกับที่สามารถทำได้ด้วยคนแม้ว่าคนทั้งและเสร็จสมบูรณ์ในร่างกายและจิตวิญญาณและสามารถคัดค้านการพิมพ์ของเราของการจัดหมวดหมู่ ในแง่นี้ Mounier (1952) อธิบายสิ่งที่คน: หนึ่งอาจคาดหวัง Personalism ที่จะเริ่มต้นด้วยการกำหนดคน แต่เพียงคนเดียวที่สามารถกำหนดวัตถุภายนอกกับมนุษย์เช่นสามารถใส่ภายใต้การสังเกต นี่คือเพื่อนบ้านของฉันคือ เขามีที่ไม่ซ้ำกันความรู้สึกของร่างกายของเขาซึ่งผมไม่สามารถมี; แต่ฉันสามารถมองไปที่ร่างนี้จากการได้โดยไม่ต้องตรวจสอบการแสดงออกของการถ่ายทอดทางพันธุกรรมของรูปแบบของมันโรคภัยไข้เจ็บ; ในระยะสั้นจะสามารถรักษามันเป็นเป้าหมายของทางสรีรวิทยาการทางการแพทย์หรือความรู้อื่น ๆ เขาออกกำลังกายฟังก์ชั่นและมีการสั่งซื้อการทำงานและจิตวิทยาการทำงานที่ฉันสามารถนำไปใช้กับการศึกษาของกรณีของเขาแม้ว่าพวกเขาจะไม่ว่าเขาคนของเขาทั้งในความเป็นจริงรวม นอกจากนี้และในทางเดียวกันเขาเป็นชาวฝรั่งเศสซึ่งเป็นชนชั้นกลางเป็นสังคมนิยมคาทอลิกและอื่น ๆ แต่เขาไม่ได้เป็นเบอร์นาร์ด Chartier เขาเป็นเบอร์นาร์ด Chartier พันวิธีที่ฉันสามารถแยกแยะความแตกต่างเขาเป็นตัวอย่างของชั้นอาจช่วยให้ผมที่จะเข้าใจเขาและเหนือสิ่งอื่นใดที่จะทำให้การใช้งานของเขาที่พวกเขาแสดงให้ฉันดูวิธีการในทางปฏิบัติที่จะประพฤติต่อเขา แต่เหล่านี้เป็นเพียงส่วนการดำเนินการในแต่ละกรณีผ่านแง่มุมหนึ่งของการมีชีวิตอยู่ (พี. xvii) คนคำที่มาจากภาษากรีกคำprosôpon, ซึ่งหมายความว่าใบหน้าเป็นสิ่งที่บุคคลในเนื้อหนังที่หรือบุคคลที่เป็นรูปธรรมที่จะเล่นบทบาท (Housset 2007) มันคือสิ่งที่คนอื่นเห็นของตัวเองและตัวตน (Vernant, 1996) ซึ่งบุคคลที่เป็นรูปธรรมและตัวตนของเขาหรือเธอให้คนนี้เป็นที่ไม่ซ้ำกัน ความคิดที่นำมาใช้ที่นี่ของคนอยู่มากขึ้นโดยเฉพาะใน Personalism อันที่จริงแม้จะมีมุมมอง heterogeneousness ของ personalists ยอมรับในเอกลักษณ์ของบุคคลและศักดิ์ศรี(Mele, 2009c) เพิ่มเติมอย่างแม่นยำ Personalism แตกต่างอย่างมากจากรูปแบบอื่น ๆ ของส่วนรวมเพราะในชุมชนเป็นคนที่ยังคงรักษาความเป็นอิสระและเสรีภาพส่วนบุคคล คนที่ไม่ได้เป็นเพียงบุคคลที่สามารถเพียงแค่ถูกนับเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนแต่ความเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่สามารถถูกแทนที่หรือลงทะเบียนเป็นนามธรรม (Mele, 2009c) ท่านยังมีความแตกต่างจากบุคคลเพราะคนที่ไม่เห็นเป็นคนนำการดำรงอยู่โดดเดี่ยวเชื่อมโยงกับคนอื่นๆ แต่เพียงผู้เดียวผ่านการทำสัญญาทางสังคม ในทางตรงกันข้ามคนที่ถูกมองว่าเป็นสังคมเป็นอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับคนอื่น ๆ และนำพึ่งพาการดำรงอยู่(Mele, 2009c). ดังนั้นคนที่เป็นทั้งเอกลักษณ์และหลายแง่มุมที่แตกต่างจากคนอื่น ๆ ดังนั้นคนไม่สามารถเข้าใจได้โดยการสังเกตเพียงหนึ่งแง่มุมและแม้ว่าโลภทั้งหมดของพวกเขาอาจจะดูเหมือนเป็นเรื่องยากที่นักวิจัยและผู้เชี่ยวชาญต้องเก็บไว้ในใจองค์ประกอบหลายแง่มุมของบุคคล ดึงเอาบทบาท (2009) อธิบายว่าปัจเจกเป็นความคิดที่สวยงามเป็นมันผลิตแรงจูงใจส่งเสริมความเป็นผู้นำและส่งเสริมการพัฒนา. แต่คนนอกจากนี้ยังมีสัตว์สังคมและความต้องการทางสังคมกาวที่จะรวมกันพวกเขาสำหรับการที่ดีของตัวเอง นี่คือสิ่งที่ดึงเอาบทบาทเรียกว่า "ชุมชน." ชุมชนรายละเอียดการดูแลการทำงานของเพื่อนร่วมงานและที่เดียวในโลก เขาตำแหน่งจิตวิญญาณของชุมชนเป็นผู้นำระหว่างปัจเจกหนึ่งมือและพลเมืองร่วมกันในที่อื่นๆ มุมมองนี้ชุมชนอยู่ใกล้กับคนที่ Mele (2009c) อธิบายซึ่งเป็นหุ้นที่คนที่มีคนอื่น ๆ ที่ร่วมกันเป้าหมายและสินค้าที่อยู่ในชุมชนขณะที่การรักษาความรู้สึกของปัจเจก. ค่อนข้างสร้างสรรค์เป็นกว่าสมุนเมื่อเราใช้ทรัพยากรที่เราเพียงแค่ต้องการให้เคารพในแผนของเราหรือดำเนินการตามกฎหมาย แหล่งวัตถุดิบที่มีไดรฟ์ภายในไม่เพื่อที่จะพูด; พวกเขาไม่สามารถแปลงตัวเองและพวกเขาจะเรื่อย ๆ และที่คาดการณ์ส่วนใหญ่ บุคคลที่ได้รับการเสนอให้เป็นความคิดที่สนับสนุนให้เกิดความมั่งคั่งของมนุษย์ (จากมุมมองทางจิตวิทยา) จาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คนมากกว่าทรัพยากร
สิ่งที่ในความเป็นจริงคือ " คน " ในความรู้สึก มันเป็นตรงข้ามของ
เซนทอร์ : เรารู้ว่าสิ่งที่มันเป็นโดยไม่เคยได้จุดหนึ่ง
ในเนื้อ ( lenclud , 2552 , หน้า 4 )
ระยะบุคคลอย่างกว้างขวางในปัจจุบันในภาษาโดยทั่วไป .
แต่ทุกคนดูเหมือนจะคุ้นเคยกับ
ความหมาย จับมันเฉพาะยังคงยาก วิธีทำ
จากนั้นเราอย่างแท้จริง กำหนดคน

เรื่องมากกว่าวัตถุ ถ้าเราพิจารณามนุษย์ทรัพยากร เราเป็นวัตถุหรือ
เครื่องดนตรีไร้กำลังใจ เพราะธรรมชาติของมนุษย์
ของบุคคลจะต้องได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพและเข้าหา
แตกต่างจากแหล่งข้อมูลอื่น ๆ ( เมล ) 2009c , ) คน
ก่อนอื่น หมายถึงเรื่องที่เป็นแหล่งที่มาของ
อิทธิพลและการแทรกแซงตามโมริน ( 1999 ) เรื่อง
" ทั้งความคิดที่ชัดเจนและลึกลับ " ( หน้า 144 ) 4
อย่างไรก็ตามมันเป็นไปได้ที่จะจินตนาการเป็นเรื่องที่เป็นสาเหตุของการกระทำของตัวเอง
เพราะส่วนในเสรีภาพของเรื่อง
และอิสระส่วนบุคคล ( เมล ) 2009c , ) ยังนี้ด้วยตนเอง
และเสรีภาพไม่สามารถแยกออกจากบางการอ้างอิง
แม้แต่การเป็นทาส ( โมริน , 1999 ) คนโบก
ระหว่าง ความเห็นแก่ตัว และความไม่เห็นแก่ตัว . ในมือข้างหนึ่งและสามารถ
เป็นเห็นแก่ตัวฝากไว้ในศูนย์ของโลกของตัวเอง
จนกว่าพวกเขาจะสลายตัวในเวลาที่ความตายในขณะที่คนอื่น
อาจมีค่าอะไรกับเขา บนมืออื่น ๆ , วิชา
สามารถเสียสละ อุทิศเพื่อผู้อื่น และไม่แสวงหาความสนใจทั้งหมด
( โมริน , 1999 ) เราจะกลับมากับความซับซ้อนของ
หัวเรื่องดังนั้น บุคคล ( CF ที่มุมมองของธรรมชาติของมนุษย์มากกว่า

ส่วน reductionism มุมมองของมนุษย์ธรรมชาติและความคิดเหล่านี้ของความไม่เห็นแก่ตัวและความเห็นแก่ตัว
( โฆษณาที่มุ่งเน้นไปทางอื่น แต่กลยุทธ์การเห็นแก่ตัวมากกว่า

ส่วน ) มีเนื้อและเลือดเป็นมากกว่าประเภท
นิยามมนุษย์เป็น . ทรัพยากร นี้สร้างนิยาม
คือทฤษฎีการจัดหมวดหมู่ซึ่งมีผลกระทบต่อการปฏิบัติ
ลึกซึ้ง ทรัพยากรที่สามารถ " แท็ก " และ
ช่วยให้เรารู้ในช่องที่เราสามารถ " เก็บ " มันใช้ในที่สุดของมัน

ทรัพยากรที่ไม่พูดในเรื่องนี้ เหมือนกัน
สามารถทำได้กับคนแม้ว่าบุคคลทั้ง
และสมบูรณ์ ทั้งร่างกายและวิญญาณ และวัตถุประเภทของการจัดหมวดหมู่ของเรา
. ในส่วนนี้ mounier ( 1952 ) อธิบาย
อะไรคือคน :
หนึ่งอาจคาดหวังว่าบุคลิกภาพจะเริ่มต้นโดยการกำหนด
คน แต่หนึ่งสามารถกำหนดวัตถุภายนอกกับมนุษย์ เช่น สามารถ
จะวางภายใต้การสังเกต ที่นี่คือบ้านของผม เขามีความรู้สึกพิเศษ
ของร่างกายของเขา ซึ่งผมก็มี แต่ผมก็มองตัวนี้
จากโดยไม่ต้องตรวจสอบของการแสดงออกของพันธุกรรม รูปแบบของ ของ
maladies ; ในเวลาอันสั้นผมสามารถรักษามันเป็นวัตถุของทางสรีรวิทยา
ทางการแพทย์หรือความรู้อื่น ๆ เขาฝึกการทำงาน และมีลำดับการทำงานและจิตวิทยาการทำงาน


ซึ่งฉันสามารถใช้ศึกษากรณีของเขา แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่เขา ผู้ชายทั้งหมดใน
ทั้งหมดจริง นอกจากนี้แล้วในทางเดียวกัน เขาเป็นคนฝรั่งเศส ,
ชนชั้นกลาง , สังคมนิยม , คาทอลิก ฯลฯ แต่เขาก็ไม่ได้เป็น chartier เบอร์นาร์ด
,เขาคือ เบอร์นาร์ด chartier . พันวิธีที่ฉันสามารถ
แยกแยะเขา เป็นตัวอย่างของคลาสอาจช่วยให้ฉันเข้าใจ
เขาและข้างต้นทั้งหมดจะใช้ประโยชน์จากเขา พวกเขาแสดงให้ผมรู้ว่า
จริงต้องปฏิบัติต่อเขา แต่เหล่านี้เป็นเพียงส่วน
ถ่ายในแต่ละกรณี โดยด้านหนึ่งของการดำรงอยู่ของเขา ( หน้า 15 )
คำว่าคนมาจากภาษากรีกซึ่งหมายถึงข้อดีเป็นการ Pon
, ใบหน้า , สิ่งบุคคลในเนื้อคอนกรีตหรือ
บุคคลที่จะเล่นบทบาท ( housset , 2007 ) มันเป็นสิ่งที่คนอื่นเห็น
ของตนเองและของเอกลักษณ์ ( vernant
, 1996 ) นี้แต่ละคนของเขา หรือคอนกรีตและตัวตนของเธอให้
คนนี้เป็นพิเศษ ความคิดของคนอุปการะที่นี่
พักผ่อนมากขึ้นโดยเฉพาะในบุคลิกภาพ . แน่นอน แม้จะมี heterogeneousness

personalists ยอมรับมุมมอง