the furthest end of the village of

the furthest end of the village of Mironositskoe some belated sportsmen lodged for the night in the elder Prokofy’s barn. There were two of them, the veterinary surgeon Ivan Ivanovitch and the schoolmaster Burkin. Ivan Ivanovitch had a rather strange double-barreled surname Tchimsha-Himalaisky which did not suit him at all, and he was called simply Ivan Ivanovitch all over the province. He lived at a stud-farm near the town, and had come out shooting now to get a breath of fresh air. Burkin, the high-school teacher, stayed every summer at Count P-‘s, and had been thoroughly at home in this district for years

They were telling each other all sorts of stories. Among other things, they spoke of the fact that the elder’s wife, Mavra, a healthy and by no means stupid woman, had never been beyond her native village, had never seen a town nor a railway in her life, and had spent the last ten years sitting behind the stove, and only at night going out into the street.

What is there wonderful in that!” said Burkin. “There are plenty of people in the world, solitary by temperament, who try to retreat into their shell like a hermit crab or a snail. Perhaps it is an instance of atavism, a return to the period when the ancestor of man was not yet a social animal and lived alone in his den, or perhaps it is only one of the diversities of human character who knows? I am not a natural science man, and it is not my business to settle such questions; I only mean to say that people like Mavra are not uncommon. There is no need to look far; two months ago a man called Byelikov, a colleague of mine, the Greek master, died in our town. You have heard of him, no doubt. He was remarkable for always wearing galoshes and a warm wadded coat, and carrying an umbrella even in the very finest weather. And his umbrella was in a case, and his watch was in a case made of grey chamois leather, and when he took out his penknife to sharpen his pencil, his penknife, too, was in a little case; and his face seemed to be in a case too, because he always hid it in his turned-up collar. He wore dark spectacles and flannel vests, stuffed up his ears with cotton-wool, and when he got into a cab always told the driver to put up the hood. In short, the man displayed a constant and insurmountable impulse to wrap himself in a covering, to make himself, so to speak, a case which would isolate him and protect him from external influences. Reality irritated him, frightened him, kept him in continual agitation, and, perhaps to justify his timidity, his aversion for the actual, he always praised the past and what had never existed; and even the classical languages which he taught were in reality for him galoshes and umbrellas in which he sheltered himself from real life.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หมู่บ้าน Mironositskoe ท้ายหยั่ง sportsmen บางสายต่อศาลสำหรับกลางคืนในยุ้งข้าวของ Prokofy พี่ มีสองของพวกเขา สัตวแพทย์ Ivan Ivanovitch และ schoolmaster Burkin Ivan Ivanovitch มีราคาค่อนข้างแปลก double-barreled นามสกุล Tchimsha Himalaisky ที่ได้ไม่เหมาะกับเขาเลย และเขาถูกเรียกเพียง Ivan Ivanovitch ทั่วจังหวัด เขาอาศัยอยู่ที่ฟาร์มสตั๊ดใกล้เมือง และมาออกยิงตอนนี้เพื่อรับลมอากาศ Burkin ครูโรงเรียนมัธยม พักร้อนทุกที่นับ P-ของ และมีรับทำที่บ้านในอำเภอปี พวกเขาก็บอกกันทุกเรื่อง ในสิ่งอื่น ๆ พวกเขาพูดความจริงที่ว่า ของพี่ภรรยา Mavra ผู้หญิงมีสุขภาพดี และไม่ได้โง่ ไม่เคยเกินหมู่บ้านพื้นเมืองของเธอ ไม่เคยเห็นเมืองหรือรถไฟในชีวิตของเธอ และใช้เวลาปีสิบนั่ง หลังเตา และเฉพาะ ในเวลากลางคืนไปออกเป็นถนนWhat is there wonderful in that!” said Burkin. “There are plenty of people in the world, solitary by temperament, who try to retreat into their shell like a hermit crab or a snail. Perhaps it is an instance of atavism, a return to the period when the ancestor of man was not yet a social animal and lived alone in his den, or perhaps it is only one of the diversities of human character who knows? I am not a natural science man, and it is not my business to settle such questions; I only mean to say that people like Mavra are not uncommon. There is no need to look far; two months ago a man called Byelikov, a colleague of mine, the Greek master, died in our town. You have heard of him, no doubt. He was remarkable for always wearing galoshes and a warm wadded coat, and carrying an umbrella even in the very finest weather. And his umbrella was in a case, and his watch was in a case made of grey chamois leather, and when he took out his penknife to sharpen his pencil, his penknife, too, was in a little case; and his face seemed to be in a case too, because he always hid it in his turned-up collar. He wore dark spectacles and flannel vests, stuffed up his ears with cotton-wool, and when he got into a cab always told the driver to put up the hood. In short, the man displayed a constant and insurmountable impulse to wrap himself in a covering, to make himself, so to speak, a case which would isolate him and protect him from external influences. Reality irritated him, frightened him, kept him in continual agitation, and, perhaps to justify his timidity, his aversion for the actual, he always praised the past and what had never existed; and even the classical languages which he taught were in reality for him galoshes and umbrellas in which he sheltered himself from real life.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมืองที่อยู่บนสุดของหมู่บ้านนักกีฬา mironositskoe บางเอกสารยื่นคืนผู้เฒ่า prokofy ของโรงนา พวกเขามีกันสองคน ศัลยแพทย์สัตวแพทย์วาน ivanovitch และครู burkin . วาน ivanovitch มีค่อนข้างแปลกคู่ Barreled นามสกุล tchimsha himalaisky ซึ่งไม่เหมาะกับเขาเลย และเขาถูกเรียกก็วาน ivanovitch ทุกจังหวัดเขาอาศัยอยู่ที่ฟาร์มสตั๊ด ใกล้เมือง และได้ออกมาถ่ายภาพตอนนี้ที่จะได้รับลมหายใจของอากาศบริสุทธิ์ burkin ครูโรงเรียนอยู่ทุกๆ ฤดูร้อนที่นับ P - และได้รับอย่างละเอียดที่บ้านในย่านนี้ปี

เขาพูดกันได้ทุกเรื่อง . ในสิ่งอื่น ๆ พวกเขาพูดความจริงว่า พี่ภรรยา mavra , สุขภาพ และไม่โง่ ผู้หญิงไม่เคยเกินหมู่บ้านพื้นเมืองของเธอ ไม่เคยเห็นเมืองและรถไฟในชีวิตของเธอ และได้ใช้เวลาสิบปีนั่งหลังเตา และในเวลากลางคืนจะออกสู่ถนน

มีอะไรที่ยอดเยี่ยมในที่ " บอกว่า burkin . " มีคนมากมายในโลกที่โดดเดี่ยว ด้วยอารมณ์ที่พยายามถอยเข้าไปในเปลือกของพวกเขาเหมือนปูเสฉวนหรือหอยทากบางทีมันเป็นอินสแตนซ์ของ atavism , กลับไปช่วงที่บรรพบุรุษของมนุษย์ยังเป็นสัตว์สังคม และอาศัยอยู่คนเดียวในถ้ำของมัน หรือบางทีมันเป็นเพียงหนึ่งในความหลากหลายของมนุษย์อักขระ ใครจะรู้ ? ผมไม่ได้เป็นวิทยาศาสตร์ ธรรมชาติ มนุษย์ และมันก็ไม่ใช่ธุรกิจของฉันกับคำถามดังกล่าว ผมหมายถึงว่า คนชอบ mavra ไม่ได้ผิดปกติ ไม่ต้องดูไกลสองเดือนที่ผ่านมา คนที่ชื่อ byelikov เพื่อนร่วมงานของผม อาจารย์กรีก , ตายในเมืองของเรา คุณเคยได้ยินชื่อเขาอย่างไม่ต้องสงสัย เขาน่าทึ่งมากสำหรับการสวมใส่รองเท้าบูต และอบอุ่นเสมอเสื้อ wadded และถือร่ม แม้ในอากาศมากที่สุด . และร่มของเขาในเรื่องนี้ และนาฬิกาของเขาอยู่ในเคสทำจากหนังชามัวร์สีเทา ,และเมื่อเขาเอามีดพกของเขาเพื่อเหลาดินสอของเขา มีดพกของเขาด้วย ในคดีเล็กน้อย และใบหน้าของเขาดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นด้วย เพราะเขามักจะซ่อนไว้ในของเขาเปิดขึ้นปก เขาสวมแว่นตาดำและผ้าขนหนูเสื้อยัดขึ้นหูด้วยสำลี และเมื่อเขาได้ขึ้นแท็กซี่บอกคนขับให้ใส่กระโปรง ในสั้นผู้ชายแสดงคงที่ และสิ่งที่กระตุ้นให้ตัดตัวเองในที่ครอบคลุม เพื่อให้ตัวเองเพื่อที่จะพูด , กรณีซึ่งจะแยกเขาและปกป้องเขาจากอิทธิพลภายนอก ความจริงหงุดหงิดเขา กลัวเขา ทำให้เขาปั่นป่วนอย่างต่อเนื่อง และอาจจะปรับการกระทำของเขา รังเกียจของเขาจริง เขามักจะยกย่องอดีตและสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อนและแม้แต่คลาสสิกภาษาซึ่งเขาสอนอยู่ในความเป็นจริงเขาบูตและร่มที่เขาปกป้องตัวเองจากชีวิตจริง