Knowing that Mrs. Mallard was affli

Knowing that Mrs. Mallard was afflicted with a heart trouble, great care was taken to break to her as gently as possible the news of her husband's death.
It was her sister Josephine who told her, in broken sentences; veiled hints that revealed in half concealing. Her husband's friend Richards was there, too, near her. It was he who had been in the newspaper office when intelligence of the railroad disaster was received, with Brently Mallard's name leading the list of "killed." He had only taken the time to assure himself of its truth by a second telegram, and had hastened to forestall any less careful, less tender friend in bearing the sad message.

She did not hear the story as many women have heard the same, with a paralyzed inability to accept its significance. She wept at once, with sudden, wild abandonment, in her sister's arms. When the storm of grief had spent itself she went away to her room alone. She would have no one follow her.

There stood, facing the open window, a comfortable, roomy armchair. Into this she sank, pressed down by a physical exhaustion that haunted her body and seemed to reach into her soul.

She could see in the open square before her house the tops of trees that were all aquiver with the new spring life. The delicious breath of rain was in the air. In the street below a peddler was crying his wares. The notes of a distant song which some one was singing reached her faintly, and countless sparrows were twittering in the eaves.

There were patches of blue sky showing here and there through the clouds that had met and piled one above the other in the west facing her window.

She sat with her head thrown back upon the cushion of the chair, quite motionless, except when a sob came up into her throat and shook her, as a child who has cried itself to sleep continues to sob in its dreams.

She was young, with a fair, calm face, whose lines bespoke repression and even a certain strength. But now there was a dull stare in her eyes, whose gaze was fixed away off yonder on one of those patches of blue sky. It was not a glance of reflection, but rather indicated a suspension of intelligent thought.

There was something coming to her and she was waiting for it, fearfully. What was it? She did not know; it was too subtle and elusive to name. But she felt it, creeping out of the sky, reaching toward her through the sounds, the scents, the color that filled the air.

Now her bosom rose and fell tumultuously. She was beginning to recognize this thing that was approaching to possess her, and she was striving to beat it back with her will--as powerless as her two white slender hands would have been. When she abandoned herself a little whispered word escaped her slightly parted lips. She said it over and over under hte breath: "free, free, free!" The vacant stare and the look of terror that had followed it went from her eyes. They stayed keen and bright. Her pulses beat fast, and the coursing blood warmed and relaxed every inch of her body.

She did not stop to ask if it were or were not a monstrous joy that held her. A clear and exalted perception enabled her to dismiss the suggestion as trivial. She knew that she would weep again when she saw the kind, tender hands folded in death; the face that had never looked save with love upon her, fixed and gray and dead. But she saw beyond that bitter moment a long procession of years to come that would belong to her absolutely. And she opened and spread her arms out to them in welcome.

There would be no one to live for during those coming years; she would live for herself. There would be no powerful will bending hers in that blind persistence with which men and women believe they have a right to impose a private will upon a fellow-creature. A kind intention or a cruel intention made the act seem no less a crime as she looked upon it in that brief moment of illumination.

And yet she had loved him--sometimes. Often she had not. What did it matter! What could love, the unsolved mystery, count for in the face of this possession of self-assertion which she suddenly recognized as the strongest impulse of her being!

"Free! Body and soul free!" she kept whispering.

Josephine was kneeling before the closed door with her lips to the keyhold, imploring for admission. "Louise, open the door! I beg; open the door--you will make yourself ill. What are you doing, Louise? For heaven's sake open the door."

"Go away. I am not making myself ill." No; she was drinking in a very elixir of life through that open window.

Her fancy was running riot along those days ahead of her. Spring days, and summer days, and all sorts of days that would be her own. She breathed a quick prayer that life might be long. It was only yesterday she had thought with a shudder that life might be long.

She arose at length and opened the door to her sister's importunities. There was a feverish triumph in her eyes, and she carried herself unwittingly like a goddess of Victory. She clasped her sister's waist, and together they descended the stairs. Richards stood waiting for them at the bottom.

Some one was opening the front door with a latchkey. It was Brently Mallard who entered, a little travel-stained, composedly carrying his grip-sack and umbrella. He had been far from the scene of the accident, and did not even know there had been one. He stood amazed at Josephine's piercing cry; at Richards' quick motion to screen him from the view of his wife.

When the doctors came they said she had died of heart disease--of the joy that kills.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดูแลที่ดีรู้ว่า นางเป็ดมัลลาร์ดเป็นโรคที่ มีปัญหาหัวใจ ถูกนำไปทำลายเธอเบา ๆ เป็นข่าวของสามีเสียชีวิตก็ Josephine น้องสาวของเธอที่บอกเธอ ในประโยคเสีย แนะนำ veiled ที่เปิดเผยใน concealing ครึ่ง เพื่อนของสามีริชาร์ดได้ เกินไป ใกล้เธอ พระองค์เป็นผู้ได้รับในสำนักงานหนังสือพิมพ์เมื่อปัญญาภัยรถไฟรับ ชื่อของเป็ดมัลลาร์ด Brently นำรายการ "ฆ่า" เขาเพียงได้ใช้เวลาเพื่อให้มั่นใจความจริงของตัวเอง โดยโทรเลขสอง และ hastened มีการขัดขวางใด ๆ น้อยระวัง ชำระเงินน้อยกว่าเพื่อนในเรืองความเศร้าเธอไม่ได้ยินเรื่องผู้หญิงหลายคนเคยได้ยินเหมือนกัน ด้วยไม่เป็นอัมพาตสามารถยอมรับความสำคัญของ เธอร้องไห้ครั้ง กับ abandonment ฉับพลัน ป่า ในอ้อมแขนของน้องสาวของเธอ เมื่อพายุของความเศร้าโศกได้ใช้ตัว เธอไปไปห้องของเธอคนเดียว เธอจะมีใครตามเธอมีอยู่ หันหน้าเข้าหาหน้าต่างเปิดอยู่ เก้าอี้สบาย เลย ในนี้ เธอจม กดลง โดยผ่านทางกายภาพที่ผีสิงร่างกายของเธอ และดูเหมือน ทางจิตวิญญาณของเธอเธอได้เห็นในสี่เหลี่ยมเปิดก่อนบ้านบนสุดของต้นไม้ที่ aquiver ทั้งหมด มีชีวิตสปริงใหม่ ลมหายใจที่อร่อยของฝนในอากาศได้ ถนนด้านล่าง เป็น peddler ได้ร้องไห้ตำง ๆ ของเขา หมายเหตุเพลงไกลซึ่งคนร้องเพลงถึงเธอรำไร และนกกระจอกนับไม่ถ้วนถูก twittering ในชายคาบ้านมีแพทช์ของฟ้ามาแสดงผ่านเมฆที่พบ และชั้นสูงกว่าอื่น ๆ ในตะวันตกหันหน้าไปทางหน้าต่างของเธอเธอนั่งกับเธอหัวเมื่อเบาะพระเก้าอี้ พระกรค่อนข้าง ยกเว้นเมื่อเป็น sob มาในลำคอของเธอ และจับเธอ เป็นเด็กได้ร้องเองนอนยัง sob ในฝันของเธอเป็นสาว ความยุติธรรม ความสงบหน้า บรรทัดที่ bespoke ปราบปรามและแม้บางจุดแข็ง แต่ตอนนี้ มีจ้องน่าเบื่อในตาของเธอ สายตาถูกคงไปปิด yonder หนึ่งที่ปรับปรุงของฟ้า มันไม่ได้อย่างรวดเร็วของสะท้อน แต่ค่อนข้าง ระบุระงับความคิดอัจฉริยะมีบางสิ่งบางอย่างที่มากับเธอ และเธอถูกรอ ส่วนชาว มันคืออะไร เธอไม่รู้ มันฉลาดเกินไป และเปรียวชื่อ แต่เธอรู้สึกมัน เลื้อยออกจากท้องฟ้า ถึงไปทางเธอผ่านเสียง กลิ่น สีที่เติมอากาศตอนนี้เธออกกุหลาบ และตก tumultuously เธอได้เริ่มรู้จักสิ่งนี้ที่กำลังถูกครอบครองเธอ และเธอได้มุ่งมั่นที่จะชนะกลับมาพร้อมกับเธอจะ - เป็นอำนาจที่มือสเลนเดอร์สีขาวของเธอทั้งสองจะได้รับ เมื่อเธอถูกทอดทิ้งตัวเองเล็กน้อยกระซิบคำหนีริมฝีปากของเธอเล็กน้อย parted เธอบอกว่า มันซ้ำ ๆ ซาก ๆ ภายใต้ลมหายใจ: "ฟรี ฟรี ฟรี" จ้องว่างและลักษณะของความหวาดกลัวที่ได้ตามไปจากตาของเธอ พวกเขาอยู่สดใส และกระตือรือร้น กะพริบของเธอชนะได้อย่างรวดเร็ว และเลือด coursing warmed และผ่อนคลายทุกตารางนิ้วของร่างกายของเธอShe did not stop to ask if it were or were not a monstrous joy that held her. A clear and exalted perception enabled her to dismiss the suggestion as trivial. She knew that she would weep again when she saw the kind, tender hands folded in death; the face that had never looked save with love upon her, fixed and gray and dead. But she saw beyond that bitter moment a long procession of years to come that would belong to her absolutely. And she opened and spread her arms out to them in welcome.There would be no one to live for during those coming years; she would live for herself. There would be no powerful will bending hers in that blind persistence with which men and women believe they have a right to impose a private will upon a fellow-creature. A kind intention or a cruel intention made the act seem no less a crime as she looked upon it in that brief moment of illumination.And yet she had loved him--sometimes. Often she had not. What did it matter! What could love, the unsolved mystery, count for in the face of this possession of self-assertion which she suddenly recognized as the strongest impulse of her being!"Free! Body and soul free!" she kept whispering.Josephine was kneeling before the closed door with her lips to the keyhold, imploring for admission. "Louise, open the door! I beg; open the door--you will make yourself ill. What are you doing, Louise? For heaven's sake open the door.""Go away. I am not making myself ill." No; she was drinking in a very elixir of life through that open window.Her fancy was running riot along those days ahead of her. Spring days, and summer days, and all sorts of days that would be her own. She breathed a quick prayer that life might be long. It was only yesterday she had thought with a shudder that life might be long.She arose at length and opened the door to her sister's importunities. There was a feverish triumph in her eyes, and she carried herself unwittingly like a goddess of Victory. She clasped her sister's waist, and together they descended the stairs. Richards stood waiting for them at the bottom.Some one was opening the front door with a latchkey. It was Brently Mallard who entered, a little travel-stained, composedly carrying his grip-sack and umbrella. He had been far from the scene of the accident, and did not even know there had been one. He stood amazed at Josephine's piercing cry; at Richards' quick motion to screen him from the view of his wife.When the doctors came they said she had died of heart disease--of the joy that kills.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รู้ว่านางเป็ดเป็นโรคที่มีปัญหาหัวใจการดูแลที่ดีถูกนำไปแบ่งให้เธอเป็นเบา ๆ ที่เป็นไปได้ข่าวการตายของสามีของเธอได้.
มันเป็นน้องสาวของโจเซฟินของเธอที่บอกเธอว่าในประโยคหัก; คำแนะนำที่เป็นหน้ากากที่เปิดเผยในช่วงครึ่งปีปกปิด เพื่อนของสามีของเธอริชาร์ดก็มีเหมือนกันที่อยู่ใกล้เธอ เขาเป็นคนที่เคยอยู่ในสำนักงานหนังสือพิมพ์เมื่อหน่วยสืบราชการลับของภัยพิบัติทางรถไฟที่ได้รับมีชื่อ Brently เป็ดชั้นนำของรายการ "ฆ่า". เขาได้รับเพียงเวลาที่จะมั่นใจตัวเองของความจริงของตนโดยโทรเลขที่สองและได้รีบเร่งที่จะขัดขวางใด ๆ ระวังน้อยกว่าเพื่อนซื้อน้อยลงในการแบกข้อความเศร้า. เธอไม่ได้ยินเรื่องที่ผู้หญิงหลายคนเคยได้ยินเหมือนกันด้วย ไร้ความสามารถเป็นอัมพาตที่จะยอมรับความสำคัญของมัน เธอร้องไห้ในครั้งเดียวด้วยฉับพลันละทิ้งป่าในอ้อมแขนของน้องสาวของเธอ เมื่อพายุของความเศร้าโศกได้ใช้เวลาของตัวเองเธอก็เดินไปที่ห้องของเธอคนเดียว เธอจะต้องไม่มีใครตามเธอ. มียืนหันหน้าไปทางหน้าต่างที่เปิดให้ความสะดวกสบายเก้าอี้กว้าง เป็นแบบนี้เธอทรุดกดลงมาจากความเหนื่อยล้าทางกายภาพที่มีผีสิงร่างกายของเธอและดูเหมือนจะเข้าถึงในจิตวิญญาณของเธอ. เธอจะได้เห็นในตารางเปิดบ้านของเธอก่อนที่ท็อปส์ซูของต้นไม้ที่มีทั้งหมด aquiver กับชีวิตใหม่ในฤดูใบไม้ผลิ ลมหายใจอร่อยของฝนอยู่ในอากาศ ในถนนด้านล่างเร่ขายที่ร้องไห้เครื่องถ้วยของเขา หมายเหตุของเพลงที่ห่างไกลซึ่งบางคนได้รับการร้องเพลงถึงเธอแผ่วเบาและนกกระจอกนับไม่ถ้วนถูกสั่นด้วยความตื่นเต้นในชายคา. มีแพทช์ของท้องฟ้าสีฟ้าแสดงที่นี่และมีผ่านเมฆที่ได้พบและซ้อนเหนือผู้อื่นในทางทิศตะวันตกหันหน้าไปทาง หน้าต่างของเธอ. เธอนั่งอยู่กับหัวของเธอโยนกลับไปอยู่กับเบาะของเก้าอี้นิ่งค่อนข้างยกเว้นเมื่อมีการร้องไห้ขึ้นมาเข้าไปในลำคอของเธอและจับเธอเป็นเด็กที่ได้ร้องไห้ตัวเองเพื่อการนอนหลับยังคงร้องไห้ในความฝันของ. เธอ เป็นเด็กที่มีความยุติธรรมใบหน้าสงบซึ่งเป็นสายการปราบปราม bespoke และแม้กระทั่งความแข็งแรงบางอย่าง แต่ตอนนี้มีการจ้องมองที่น่าเบื่อในดวงตาของเธอที่มีสายตาจับจ้องไปออกที่โน่นที่หนึ่งของแพทช์ผู้ท้องฟ้าสีฟ้า มันไม่ได้อย่างรวดเร็วของการสะท้อน แต่ชี้ให้เห็นการระงับความคิดที่ชาญฉลาด. มีบางสิ่งบางอย่างที่จะมาถึงของเธอและเธอกำลังรอมันตระหนก มันคืออะไร? เธอไม่ทราบ มันเป็นที่ละเอียดอ่อนเกินไปและยากที่จะตั้งชื่อ แต่เธอรู้สึกว่ามันคืบคลานมาจากท้องฟ้าถึงต่อเธอผ่านเสียง, กลิ่น, สีที่เต็มไปด้วยอากาศ. ตอนนี้อกของเธอเพิ่มขึ้นและลดลงระงม เธอเริ่มที่จะรับรู้สิ่งที่ใกล้จะมีเธอและเธอก็มุ่งมั่นที่จะเอาชนะมันจะกลับมาพร้อมกับเธอ - ไม่มีอำนาจเท่าที่สองมือเรียวขาวของเธอจะได้รับ เมื่อเธอถูกทอดทิ้งตัวเองคำกระซิบเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอหนีริมฝีปากแยกเล็กน้อย เธอบอกว่ามันซ้ำแล้วซ้ำภายใต้ลมหายใจจังหวัดอุบลราชธานี: "ฟรี, ฟรี, ฟรี!" จ้องมองที่ว่างและรูปลักษณ์ของความหวาดกลัวที่ตามมันเดินออกมาจากดวงตาของเธอ พวกเขาอยู่ที่กระตือรือร้นและสดใส พัลส์ของเธอชนะได้อย่างรวดเร็วและเลือดไหลอบอุ่นและผ่อนคลายนิ้วของร่างกายของเธอทุก. เธอไม่ได้หยุดที่จะถามว่ามันเป็นหรือไม่ได้เป็นความสุขชั่วร้ายที่กอดเธอ ชัดเจนและการรับรู้ที่ยกย่องช่วยให้เธอที่จะยกเลิกข้อเสนอแนะที่เป็นเล็กน้อย เธอรู้ว่าเธอจะร้องไห้อีกครั้งเมื่อเธอเห็นชนิดที่ซื้อมือพับตาย ใบหน้าที่ไม่เคยดูบันทึกด้วยความรักเมื่อเธอได้รับการแก้ไขและสีเทาและคนตาย แต่เธอเห็นเกินกว่าช่วงเวลาที่ขมขื่นขบวนยาวของปีที่ผ่านมาที่จะเป็นอย่างเธอ และเธอก็เปิดและการแพร่กระจายแขนของเธอออกไปพวกเขาในการต้อนรับ. จะมีไม่มีใครที่จะมีชีวิตอยู่ในช่วงปีที่ผ่านมาเหล่านั้น เธอจะมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง ก็จะไม่มีประสิทธิภาพจะดัดเธอคงอยู่ในที่คนตาบอดที่ผู้ชายและผู้หญิงที่เชื่อว่าพวกเขามีสิทธิที่จะกำหนดจะส่วนตัวเมื่อเพื่อนสัตว์ ความตั้งใจชนิดหรือความตั้งใจที่จะทำให้การกระทำที่โหดร้ายดูเหมือนไม่น้อยอาชญากรรมขณะที่เธอมองว่าในช่วงเวลาสั้น ๆ ของการส่องสว่าง. และยังเธอก็รักเขา - บางครั้ง บ่อยครั้งที่เธอไม่ได้ สิ่งที่มันไม่สำคัญ! จะมีอะไรที่รักความลึกลับยังไม่แก้ที่นับในการเผชิญกับความครอบครองของตัวเองยืนยันที่เธอได้รับการยอมรับอย่างกระทันหันเป็นแรงกระตุ้นที่แข็งแกร่งของการเป็นของเธอนี้! "ฟรีร่างกายและจิตวิญญาณฟรี!" เธอเก็บไว้กระซิบ. โจเซฟินได้คุกเข่าลงก่อนที่จะปิดประตูด้วยริมฝีปากของเธอที่จะ keyhold ที่เรียกร้องสำหรับการเข้าศึกษา "หลุยส์เปิดประตูผมขอ; เปิดประตู - คุณจะทำให้ตัวเองไม่ดีสิ่งที่คุณกำลังทำหลุยส์เพื่อประโยชน์ของสวรรค์เปิดประตู!.." "ไปออกไปผมไม่ได้ทำให้ตัวเองไม่ดี".. ไม่มี เธอได้รับการดื่มในยาอายุวัฒนะของชีวิตผ่านหน้าต่างเปิดได้. แฟนซีของเธอกำลังวิ่งจลาจลพร้อมวันนั้นข้างหน้าของเธอ วันฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนวันและทุกประเภทของวันที่จะเป็นของเธอเอง เธอสูดลมหายใจสวดมนต์อย่างรวดเร็วว่าชีวิตอาจจะยาว มันเป็นเพียงเมื่อวานนี้ที่เธอคิดกับตัวสั่นว่าชีวิตอาจจะยาว. เธอเกิดขึ้นที่มีความยาวและเปิดประตูไปสู่การ importunities น้องสาวของเธอ มีไข้ชัยชนะในสายตาของเธอและเธอก็ดำเนินการของตัวเองโดยไม่เจตนาเช่นเทพีแห่งชัยชนะ เธอประสานเอวน้องสาวของเธอและร่วมกันพวกเขาสืบเชื้อสายมาบันได ริชาร์ดยืนรอพวกเขาอยู่ที่ด้านล่าง. บางคนกำลังเปิดประตูหน้าบ้านที่มีกำลังโหลด มันเป็น Brently เป็ดที่เข้ามามีการเดินทางสีเล็ก ๆ น้อย ๆ ใจเย็นจับแบกกระสอบและร่มของเขา เขาได้รับการห่างไกลจากที่เกิดเหตุและไม่ได้รู้ว่ามีการได้รับอย่างใดอย่างหนึ่ง เขาประหลาดใจที่ยืนร้องไห้เจาะของโจเซฟิน; . ที่ริชาร์ด 'การเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไปยังหน้าจอเขาจากมุมมองของภรรยาของเขาเมื่อแพทย์มาพวกเขาบอกว่าเธอเสียชีวิตจากโรคหัวใจ- ความสุขที่ฆ่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รู้ว่าคุณนายมัลลาร์ดเป็นโรคหัวใจมีปัญหา ดูแล อย่างดี เอาไปแบ่งกับเธออย่างนุ่มนวลที่สุดข่าวการเสียชีวิตของสามีของเธอ .
มันน้องสาวของเธอ โจเซฟิน ใครบอกเธอ ในประโยคที่หัก อีกคนรู้โดยในครึ่งปกปิด . ริชาร์ดส์เพื่อนของสามีก็อยู่ด้วย ใกล้ๆ เธอเป็นผู้ที่ได้รับในสำนักงานหนังสือพิมพ์เมื่อความฉลาดทางรถไฟภัยพิบัติที่ได้รับ , ชื่อเบรนป่านำรายการ " ฆ่า " เขาเอาเวลาเพื่อให้แน่ใจว่ามันคือความจริง โดยโทรเลขวินาที และต้องรีบขัดขวางน้อย ระวัง น้อยกว่าเพื่อนในแบริ่ง อ่อนโยน

ข้อความเศร้าเธอไม่ได้ฟังเรื่องที่เป็นผู้หญิงหลายคนเคยได้ยินเหมือนกันกับเป็นอัมพาต ไม่สามารถที่จะยอมรับความสําคัญของ เธอร้องไห้อีกครั้งอย่างมิอาจอดกลั้นในอ้อมแขนของพี่สาวเธอ เมื่อพายุแห่งความเศร้าโศกอยู่นั่นเอง เธอเดินเข้าห้องของเธอคนเดียว เธอจะได้ไม่ตามไป . . .

นั้นยืนหันหน้าไปทางหน้าต่าง เปิดสบาย มีที่นั่ง ในนี้เธอจมกดลงโดยทางกายภาพความเหนื่อยที่สิงร่างของเธอและดูเหมือนจะเข้าถึงจิตวิญญาณของเธอ

เธอจะเห็นในสี่เหลี่ยมเปิดก่อนที่บ้านยอดของต้นไม้ที่ถูก aquiver กับชีวิตใหม่ของฤดูใบไม้ผลิ ลมหายใจที่แสนอร่อยของฝนอยู่ในอากาศ ในถนนด้านล่าง แม่ค้าร้องไห้เครื่องใช้เขา เสียงเพลงจากที่อันไกลซึ่งบางคนร้องเพลงถึงของเธอๆและนกกระจอกนับไม่ถ้วนกำลังสั่นด้วยความตื่นเต้นของในชายคา

มีแพทช์ของท้องฟ้าสีฟ้าที่แสดงที่นี่และมีผ่านเมฆที่ได้พบ และกองหนึ่งข้างต้นอื่น ๆในตะวันตกหันหน้าไปทางหน้าต่างของเธอ

เธอเอนศีรษะไปพิงเบาะเก้าอี้ ค่อนข้างนิ่ง ยกเว้นเมื่อสะอื้นมาเข้าไปในคอเธอและจับมือเธอเป็นเด็กที่ร้องไห้ตัวเองไปนอนที่ยังคงสะอื้น ในความฝันมัน

เธอยังเด็ก ด้วยความเป็นธรรม สงบ ใบหน้าที่มีเส้น bespoke การปราบปรามและแม้กระทั่งแรงแน่นอน แต่ตอนนี้ มีสายตาที่น่าเบื่อในสายตาของเธอที่จ้องมองไปไกลโพ้นหย่อมหนึ่งของท้องฟ้าสีฟ้า มันไม่ได้อย่างรวดเร็วของการสะท้อน แต่แทนที่จะพบระงับความคิดฉลาด

มีบางอย่างเกิดขึ้น และเธอก็กำลังรอมันอยู่อย่างกริ่งเกรง มันคืออะไร ? เธอไม่ทราบ มันบอบบางเกินไป และเข้าใจยาก ชื่อ แต่เธอก็รู้สึกได้ว่ามันกำลังคืบคลานออกมาจากท้องฟ้า ถึงทางของเธอผ่านทางเสียง กลิ่น สี ที่เต็มไปด้วยอากาศ

ตอนนี้หน้าอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลงอย่างถี่กระชั้น เธอเริ่มที่จะรับรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่กำลังจะครอบงำตัวเธอและเธอก็มุ่งมั่นที่จะชนะกลับเธอจะ -- เป็นอำนาจที่เธอขาวเรียวมือจะได้รับ เมื่อเธอทอดทิ้งตัวเองเล็กน้อย กระซิบคำหนีของเธอ ริมฝีปากที่เผยอเล็กน้อย . เธอบอกว่ามันมากกว่าภายใต้ลมหายใจตอน : " ฟรี ฟรี ฟรี ฟรี ฟรี ฟรี ! ที่จ้องและมองของความหวาดกลัวที่ตามมันออกไปจากสายตาของเธอ พวกเขาอยู่ที่กระตือรือร้น และสดใส ชีพจรของเธอเต้นแรงขึ้นและโลหิตไหลหมุนเวียนไปอุ่นและผ่อนคลายทุกอณูในร่างกายของเธอ

เธอไม่ได้หยุดถามถ้ามันไม่ได้ใหญ่หรือความสุขที่กอดเธอไว้ ความเข้าใจที่ชัดเจนและยกย่องทำให้เธอสามารถยกเลิกข้อเสนอแนะเล็กน้อย เธอรู้ว่าเธอจะร้องไห้อีกครั้ง เมื่อเธอเห็นชนิดนุ่มมือพับในความตาย ใบหน้าที่เคยดูบันทึกรักให้แก่เธอ ถาวร และ เทา และ ตายแต่เธอเห็นเกินกว่าที่ขมขื่นขณะขบวนยาวของปีมานั่นเป็นของเธออย่างแน่นอน เธออ้าแขนเปิดกว้างออกต้อนรับมัน

ไม่มีคนที่จะอยู่ในช่วงที่ผ่านมา เธอจะมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเธอเองจะไม่มีอำนาจจะมาดัดในคนตาบอดนั้นคงอยู่กับที่ชายและหญิงเชื่อว่าพวกเขามีสิทธิที่จะกำหนดจะส่วนตัวกับเพื่อนสัตว์ เป็นเจตนาหรือความตั้งใจที่โหดร้ายทำให้การแสดงดูไม่น้อย อาชญากรรมที่เธอมองมันในช่วงเวลาสั้น ๆของการส่องสว่าง

แต่เธอได้รักเขา . . . . บางครั้ง บ่อยครั้งที่เธอมีไม่ แล้วมันขึ้น แล้วจะรักปริศนาคลี่คลายได้ในหน้านี้ครอบครองของตนเอง ยืนยัน ซึ่งเธอก็ยอมรับว่าเป็นแรงกระตุ้นที่เป็นเธอ

" ฟรี ! ร่างกายและวิญญาณฟรี ! เธอเอาแต่กระซิบ

โจเซฟีนคุกเข่าตรงหน้าประตูก็ปิดด้วยริมฝีปากของเธอ เพื่อ keyhold วอน เพื่อเข้าชม " หลุยส์ เปิดประตู ! ผมขอ เปิด ประตู . . . . . คุณจะทำให้ตัวเองป่วย คุณกำลังทำอะไรหลุยส์ เพื่อเห็นแก่สวรรค์เปิดประตู "

" ไป ฉันจะไม่ทำให้ตัวเองป่วย ไม่ เธอดื่มยาอายุวัฒนะของชีวิตผ่านทางหน้าต่างนั่น

แฟนของเธอกำลังโลดแล่นไปยังวันข้างหน้า วันแห่งฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน และ ทุกประเภทของวันที่จะเป็นเธอเอง เธอถอนหายใจอธิษฐานเร็วว่าชีวิตจะยาวนานเมื่อวานเธอคงคิดกับกลัวว่าชีวิตจะยาวนาน

เธอก็ลุกขึ้นในความยาวและเปิดประตู importunities ของน้องสาวของเธอ มันเป็นชัยชนะเป็นไข้ในสายตาของเธอ เธออุ้มตัวเองโดยไม่เจตนา เช่น เทพีแห่งชัยชนะ เธอกุมเอวน้องสาวและร่วมกันพวกเขาลงบันไดมา ริชาร์ดยืนรอพวกเขาอยู่ที่ด้านล่าง .