The music from the dance hall was j

The music from the dance hall was just barely heard by the white-haired boy, making it nearly impossible to escape what he viewed as failure. Ryou sighed heavily, his violet gems never straying from the gushing fountain in front of him, the endless stream of water rather mesmerizing.


Each time Ryou went to ask [Name] to be his date, something prevented him from doing so. Though whether it was a duel, personal issues or just a lack of good timing, the end result was always the same; he lacked confidence, --coupled with a fear of rejection-- so the words never came out.


He should have just asked [Name] right off the bat, instead of waiting for the perfect opportunity. Maybe then he wouldn't be sitting alone outside like the coward he saw himself as. It was then that Ryou came to the decision of leaving. Perhaps the walk home will help clear his regret?


"Ryou..?" A soft voice called out just seconds prior to the boy lifting himself from the stone bench. Attention being pulled to the source, Ryou was met with the form of [Name] standing just a few feet from him, her features holding concern and ever-so-slight befuddlement. "[Name]..."


Her name slipped past his lips before he subconsciously held his breath. The young girl gazed at him, causing him to turn away just to hide the blush that noticeably overtook his pale skin. "Why are you out here?"


She inquired, heels clicking with every step she took, silencing once the [h/c] reached the bench. Ryou began fiddling with his fingers nervously. "Admiring the scenery."


"Oh." Was her reply, a small smile coming to rest on her face. "Mind if I join you then?"


"Not at all." Ryou smiled brightly, masking his nervousness. He moved, allowing [Name] some space next to him. The music from the dance hall began to fade, until the only noise was the fountain. It was then that Ryou turned to his friend shyly, breaking the silence. "I'm sorry..."


He apologized, surprising [Name] slightly with the contents of his sentence. The [h/c] girl didn't have to inquire further, understanding him immediately. "It's okay. Maybe I should have been the one to ask? Hm..."


She replied, humming in thought. When an idea came to her, she brought herself up, holding her hand out to him. "I guess we'll have to improvise then."


She said as Ryou's hand found hers, only for him to be pulled up to stand with her. Feeling a small amount more confident, Ryou bowed, crossing an arm over his chest as [Name] smiled. "May I have this dance?"


"You may~" [Name] replied, curtsying. He placed one hand on her hip, the other intertwined with hers. Ryou leaned in close, and [Name] felt his warm breath on her ear as he sighed. "I actually don't know how to dance, [Name]."


She giggled softly, resting her head on his shoulder. The young girl could hear his pulse quickly beat, from what she guessed was her presence. "That's fine. Just follow my lead."


Swaying gently to the sound of the rushing fountain, [Name] couldn't keep herself from grinning. It was truly a perfect night, with the stars and moon as their audience. The only thing that would make this night even better was if Ryou stopped stepping on her toes.


Not that she complained, of course~

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพลงจากเต้นรำ ก็แทบไม่ได้ยิน โดยเด็กที่มีขนสีขาว ทำให้มันเกือบเป็นไปไม่ได้ที่จะหนีจากสิ่งที่เค้ามองว่าความล้มเหลว เรียวถอนหายใจหนัก อัญมณีสีม่วงของเขาไม่เคยหลงจากน้ำพุพุ่งต่อหน้าเขา กระแสที่ไม่รู้จบของน้ำค่อนข้าง mesmerizing


ทุกครั้งที่เรียวไปถาม [ ชื่อ ] มาเป็นคู่เดทของเขา บางอย่างป้องกันเขาจากการทำเช่นนั้นแต่ไม่ว่าจะเป็นการดวลปัญหาส่วนตัวหรือไม่ดี ผลก็เหมือนเดิม เขาขาดความมั่นใจในตัวเอง เทียบกับความกลัวของการปฏิเสธ . . . . คำพูดที่ไม่เคยออกมา


เขาควรถาม [ ชื่อ ] ด้านขวาปิดค้างคาว แทนที่จะรอ โอกาสที่สมบูรณ์แบบ บางทีเขาคงไม่ได้มานั่งข้างนอกตามลำพัง เหมือนคนขี้ขลาด เขาเห็นตัวเองเป็นแล้วเรียวก็ตัดสินใจจะไป บางทีเดินกลับบ้านจะช่วยล้างความเสียใจของเขา


" เรียว . . . . . . . ? " เสียงนุ่มเรียกออกมาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่เด็กยกเองจากหิน ม้านั่ง ความสนใจถูกดึงไปยังแหล่ง เรียวก็พบกับรูปของ [ ชื่อ ] ยืนอยู่เพียงไม่กี่ก้าวจากเขา เธอมีความกังวลและเคยดังนั้นเล็กน้อย ถือ befuddlement ” [ ชื่อ ] . . . . . . . "


ชื่อของเธอเล็ดรอดผ่านริมฝีปากของเขาก่อนที่เขาจิตใต้สำนึก กลั้นหายใจ เด็กสาวจ้องมองเขา ทำให้เขาหันหลังเพื่อซ่อนหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัดทันที่ผิวสีซีดของเขา” ทำไมคุณมาที่นี่ ? "


เธอถาม ส้น คลิก ทุกก้าวที่เธอเอามาปิดปากเมื่อ [ H / C ] ถึงม้านั่ง เรียวเริ่มคิดค้น " นิ้วของเขาอย่างหงุดหงิด ชื่นชมทัศนียภาพ "

" โอ้" เธอตอบกลับมาพักผ่อนเล็กๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ . ขอนั่งด้วยคนนะ ? "


" ไม่เลย " เรียวยิ้มสดใส ปกปิดความกังวลใจของเขา เขาย้ายให้ [ ชื่อ ] ที่ว่างข้างๆเขา เพลงจากห้องเต้นรำเริ่มจางหาย จนเสียงเดียวคือน้ำพุ ตอนนั้นเรียวหันไปเพื่อนเขาอย่างอายๆ ทำลายความเงียบ " ฉันขอโทษ . . . "

เขาขอโทษน่าประหลาดใจ [ ชื่อ ] เล็กน้อยกับเนื้อหาของประโยคของเขา [ H / C ] สาวไม่ได้มีการสอบถามเพิ่มเติม ความเข้าใจเขาทันที " มันโอเค บางทีฉันควรเป็นคนถาม อืม . . . . . . . . . . . "

เธอตอบว่า อยู่ในความคิด เมื่อคิดขึ้นมา เธอพาเธอขึ้น การจับมือของเธอออกไปให้เขา " ผมว่าเราต้องถามแล้ว "

เธอพูดเมื่อเรียวมือพบหล่อนสำหรับเขาที่จะถูกดึงขึ้นยืนกับเธอ รู้สึกเล็กน้อยมั่นใจมากขึ้น เรียวโค้ง ข้ามแขนเหนือหน้าอกของเขา " [ ชื่อ ] ยิ้ม ขอฉันเต้นรำด้วยได้มั้ย ? "


" คุณอาจ ~ " [ ชื่อ ] ตอบ curtsying . เขาวางมือบนสะโพกของเธอ อีกพันกับเธอ เรียวโน้มเข้ามาใกล้ และ [ ชื่อ ] รู้สึกลมหายใจอุ่นๆของเขาในหูของเธอ เขาถอนหายใจ " . ที่จริงผมไม่ รู้ จะ เต้น[ ชื่อ ] "

เธอหัวเราะคิกคักเบาๆ วางหัวเธอบนไหล่ของเขา เด็กสาวได้ยินเสียงชีพจรเต้นเร็ว เต้น จากที่เธอคาดเดาคือตัวตนของเธอ " ไม่เป็นไร แค่ตามฉันมา "


โยกเบาๆ กับเสียงของวิ่งพุ [ ชื่อ ] ไม่สามารถทำให้เธอยิ้ม . มันก็เป็นคืนที่สมบูรณ์แบบ กับดาวและดวงจันทร์เป็นผู้ชมของพวกเขาสิ่งเดียวที่จะทำให้คืนนี้ดีกว่า ถ้าเรียวหยุดก้าวเท้าของเธอ


ไม่ที่เธอบ่นแน่นอน . . .