Intensive shrimp farming has been d

Intensive shrimp farming has been developed steadily over the last decade in
response to increasing world market demand. The production system evolved from
extensive toward intensive with increasing inputs of high quality feed and water
supply. Consequently, waste loads from culture ponds as uneaten feed and metabolic
wastes was increased (Lin, 1995). In traditional intensive shrimp culture, the
deteriorated pond water is frequently exchanged with new external water supply
to maintain desirable water quality for shrimp growth (Wang, 1990; Boyd and
Musig, 1992; Hopkins et al., 1993). The nutrient laden effluent discharged from
shrimp farms can cause eutrophication of coastal waters and its impact has
been a major environmental concern (Phillips et al., 1993; Hopkins et al., 1995;
Shang et al., 1998). Previous reports on nutrient budget reveal that in such
open shrimp culture system as much as 90% of the nitrogen and phosphorous
input is in the form of feed, out of which the major portion is lost to the system with
only less than one sixth being assimilated in the shrimp biomass (Muthuvan, 1991;
Briggs and Funge-Smith, 1994). Furthermore, nitrogen waste produced in the system
(e.g. ammonia and nitrite) that exceed the assimilating capacity of receiving waters
lead to deterioration of water quality ultimately making the environment toxic to
shrimp.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เลี้ยงกุ้งแบบเร่งรัดได้รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่องมากกว่าทศวรรษในตอบสนองต่อความต้องการตลาดโลกเพิ่มขึ้น ระบบการผลิตที่พัฒนาจากอย่างละเอียดไปมากกับการเพิ่มปัจจัยการผลิตของคุณภาพอาหารและน้ำจัดหา ดังนั้น เสียโหลดจากบ่อวัฒนธรรมอาหาร uneaten และเผาผลาญขยะเพิ่มขึ้น (Lin, 1995) ในวัฒนธรรมดั้งเดิมกุ้งเร่งรัด การรูปบ่อน้ำบ่อย ๆ ได้แลกเปลี่ยนกับน้ำภายนอกใหม่เพื่อรักษาคุณภาพน้ำที่เหมาะสำหรับการเจริญเติบโตของกุ้ง (วัง 1990 Boyd และMusig, 1992 ฮ็อปกินส์ et al., 1993) ลาเดนน้ำธาตุอาหารออกจากฟาร์มกุ้งสามารถทำให้เคน้ำชายฝั่ง และผลกระทบได้การสิ่งแวดล้อมหลัก (ไขควง et al., 1993 ฮ็อปกินส์และ al., 1995ชางและ al., 1998) เปิดเผยรายงานก่อนหน้างบประมาณธาตุอาหารที่ในดังกล่าวเปิดระบบวัฒนธรรมกุ้งรวมถึง 90% ของไนโตรเจน และ phosphorousมีในรูปแบบของอาหาร จากที่ส่วนใหญ่จะหายไปในระบบด้วยเพียงน้อยกว่าหนึ่งหกถูกขนบธรรมเนียมประเพณีในชีวมวลกุ้ง (Muthuvan, 1991บริกส์และ Funge-สมิธ 1994) นอกจากนี้ เสียไนโตรเจนผลิตในระบบ(เช่นแอมโมเนียและไนไตรต์) ที่เกินกำลังการผลิต assimilating รับน้ำทำของคุณภาพน้ำที่สุด ทำสภาพแวดล้อมที่เป็นพิษกับกุ้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเพาะเลี้ยงกุ้งเร่งรัดได้รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่องในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาใน
การตอบสนองต่อความต้องการที่เพิ่มขึ้นในตลาดโลก ระบบการผลิตที่วิวัฒนาการมาจาก
กว้างขวางต่อการอย่างเข้มข้นกับปัจจัยการผลิตที่เพิ่มขึ้นของอาหารสัตว์ที่มีคุณภาพสูงและน้ำ
อุปทาน ดังนั้นโหลดของเสียจากบ่อเพาะเลี้ยงเป็นอาหารกะหรี่และการเผาผลาญ
ของเสียที่เพิ่มขึ้น (หลิน, 1995) ในการเลี้ยงกุ้งอย่างเข้มข้นแบบดั้งเดิม
น้ำในบ่อเลี้ยงเสื่อมโทรมมีการแลกเปลี่ยนบ่อยกับน้ำประปาภายนอกใหม่
ในการรักษาคุณภาพน้ำที่พึงประสงค์สำหรับการเจริญเติบโตของกุ้ง (วัง, 1990; บอยด์และ
Musig, 1992;. ฮอปกินส์และคณะ, 1993) น้ำทิ้งภาระสารอาหารออกจาก
ฟาร์มกุ้งสามารถทำให้เกิดการขาดออกซิเจนในน้ำชายฝั่งทะเลและผลกระทบที่ได้
รับความกังวลด้านสิ่งแวดล้อมที่สำคัญ (ฟิลลิปและคณะ, 1993;. ฮอปกินส์และคณะ, 1995;.
. ชางและคณะ, 1998) รายงานก่อนหน้านี้เกี่ยวกับงบประมาณของสารอาหารที่แสดงให้เห็นว่าในเช่น
ระบบการเลี้ยงกุ้งที่เปิดมากที่สุดเท่าที่ 90% ของไนโตรเจนและฟอสฟอรัส
ป้อนข้อมูลอยู่ในรูปแบบของอาหารออกจากที่ส่วนใหญ่จะหายไปในระบบที่มี
เพียงน้อยกว่าหนึ่งในหกถูกหลอมรวม มวลชีวภาพกุ้ง (Muthuvan 1991;
บริกส์และ Funge สมิ ธ , 1994) นอกจากนี้ไนโตรเจนเสียที่เกิดขึ้นในระบบ
(เช่นแอมโมเนียและไนไตรท์) ที่เกินขีดความสามารถในการปรับตัวในการรับน้ำที่
นำไปสู่การเสื่อมสภาพของคุณภาพน้ำในท้ายที่สุดทำให้สภาพแวดล้อมที่เป็นพิษต่อ
กุ้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเลี้ยงกุ้งกุลาดำที่ได้รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่องกว่าทศวรรษในการตอบสนองความต้องการของตลาดเพิ่มขึ้น
โลก ระบบผลิตมาจาก
อย่างละเอียดเข้มข้น เพิ่มผลผลิตทางอาหารคุณภาพสูงและน้ำ
จัดหา ดังนั้น เสียเวลา โหลดจากบ่อเป็นอาหาร uneaten ของเสียและการสลาย
เพิ่มขึ้น ( หลิน , 1995 ) ในการเลี้ยงกุ้งแบบเข้มข้น ,
ลงสระน้ำเป็นบ่อยแลกเปลี่ยนกับ
ประปาภายนอกใหม่เพื่อรักษาคุณภาพน้ำที่ต้องการสำหรับการเจริญเติบโตของกุ้ง ( วัง , 1990 ; บอยด์และ
มุสิก , 1992 ; Hopkins et al . , 1993 ) น้ำเต็มสารอาหารออกจาก
กุ้งสามารถทำให้เกิดปรากฏการณ์ยูโทรฟิเคชั่นของน้ำทะเลชายฝั่งและผลกระทบที่เป็นปัญหาสิ่งแวดล้อมที่สำคัญมี
( Phillips et al . , 1993 ; Hopkins et al . , 1995 ;
ชาง et al . , 1998 ) รายงานก่อนหน้านี้ในงบประมาณธาตุอาหารพบว่าในระบบการเพาะเลี้ยงกุ้งเปิดเช่น
เท่าที่ 90% ของไนโตรเจนและฟอสฟอรัส
ใส่อยู่ในรูปของอาหารออกมา ซึ่งส่วนใหญ่จะสูญเสียไปกับระบบ
เพียงน้อยกว่าหนึ่งที่หกถูกขนบธรรมเนียมประเพณีในกุ้ง ชีวมวล ( Muthuvan , 1991 ;
. และ funge สมิธ , 1994 ) นอกจากนี้ของเสียไนโตรเจนที่ผลิตในระบบ
( เช่น แอมโมเนียและไนไตรท์ ) ที่เกินความจุของน้ำที่ซึมซับรับ
นำไปสู่การเสื่อมสภาพของน้ำที่มีคุณภาพสุด ทำให้สภาพแวดล้อมเป็นพิษ
กุ้ง