จะเห็นได้ว่าแม้มีทรัพย์มากมายสักเพียงใด แต่ด้วยความตระหนี่ก็ทำให้ไม่สามารถกินอยู่ตามฐานะที่ควรจะเป็นได้ ซึ่งสำหรับบางท่านแล้ว ก็ตระหนี่จนไม่ยอมทำทาน บุญกุศลที่ควรจะได้ก็ไม่ได้
นอกจากความตระหนี่ในทรัพย์แล้ว บางท่านก็ตระหนี่ในความรู้ ไม่ยอมบอกใคร ทำให้วิชาความรู้ภูมิปัญญาสูญหายไปอย่างน่าเสียดาย ทั้งนี้รวมถึงความรู้ความเข้าใจในพระธรรมคำสอนด้วย หากไม่มีการสั่งสอนบอกต่อ ก็ไม่เกิดการพัฒนาต่อยอด รวมทั้งกุศลที่ควรเกิดก็ไม่สามารถเกิดได้ เป็นที่น่าเสียดายอย่างยิ่ง