AbstractCONTEXT AND OBJECTIVE:oral

Abstract
CONTEXT AND OBJECTIVE:
oral narrative is a means of language development assessment. However, standardized data for deaf patients are scarce. The aim here was to compare the use of narrative competence between hearing-impaired and normal-hearing children.
DESIGN AND SETTING:
analytical cross-sectional study at the Department of Speech-Language and Hearing Sciences, Universidade Federal de São Paulo.
METHODS:
twenty-one moderately to profoundly bilaterally hearing-impaired children (cases) and 21 normal-hearing children without language abnormalities (controls), matched according to sex, age, schooling level and school type, were studied. A board showing pictures in a temporally logical sequence was presented to each child, to elicit a narrative, and the child's performance relating to narrative structure and cohesion was measured. The frequencies of variables, their associations (Mann-Whitney test) and their 95% confidence intervals was analyzed.
RESULTS:
the deaf subjects showed poorer performance regarding narrative structure, use of connectives, cohesion measurements and general punctuation (P < 0.05). There were no differences in the number of propositions elaborated or in referent specification between the two groups. The deaf children produced a higher proportion of orientation-related propositions (P = 0.001) and lower proportions of propositions relating to complicating actions (P = 0.015) and character reactions (P = 0.005).
CONCLUSION:
hearing-impaired children have abnormalities in different aspects of language, involving form, content and use, in relation to their normal-hearing peers. Narrative competence was also associated with the children's ages and the school type.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทคัดย่อบริบทและวัตถุประสงค์:พูดเล่าเรื่องเป็นวิธีการประเมินผลการพัฒนาภาษา อย่างไรก็ตาม ข้อมูลมาตรฐานสำหรับผู้ป่วยหูหนวกจะขาดแคลน จุดมุ่งหมายที่นี่คือการ เปรียบเทียบการใช้ความสามารถบรรยายระหว่างเด็กประถม และการได้ ยินปกติออกแบบและการตั้งค่า:วิเคราะห์ศึกษาเหลวที่แผนกของคำพูดภาษาและวิทยาการได้ยิน Universidade กลางเดอเซาเปาลูวิธีการ:น้อยปานกลางไปเทศน์ซึ้ง bilaterally เด็ก (กรณี) และ 21 ได้ยินปกติเด็กไม่ มีความผิดปกติของภาษา (ตัวควบคุม), จับคู่ตามเพศ อายุ ระดับการศึกษา และโรงเรียนประเภท ได้ศึกษา กระดานแสดงรูปภาพในลำดับแบบตรรกะ temporally ถูกเสนอให้เด็กแต่ละคน เพื่อให้ได้รับการเล่าเรื่อง และประสิทธิภาพการทำงานของเด็กเกี่ยวข้องกับเล่าเรื่อง โครงสร้างและสามัคคีที่วัด มีวิเคราะห์ความถี่ของตัวแปร การสมาคม (การทดสอบมานน์วิทนีย์) และช่วงความเชื่อมั่น 95% ของพวกเขาผลลัพธ์:เรื่องหูหนวกพบว่าประสิทธิภาพย่อมเกี่ยวกับโครงสร้างบรรยาย ใช้ connectives วัดสามัคคี และเครื่องหมายวรรคตอนทั่วไป (P < 0.05) มีความแตกต่างไม่มีจำนวนขั้น elaborated หรือใช้ข้อมูลจำเพาะระหว่างสองกลุ่ม สัดส่วนที่สูงของที่เกี่ยวข้องกับการวางแนวเริ่มผลิตเด็กหูหนวก (P = 0.001) และลดสัดส่วนของขั้นที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินการ complicating (P = 0.015) และปฏิกิริยาอักขระ (P = 0.005)สรุป:เด็กประถมมีความผิดปกติในด้านต่าง ๆ ของภาษา แบบฟอร์ม เนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับ และ ใช้ เกี่ยวกับเพื่อนของพวกเขาได้ยินปกติ นอกจากนี้ยังสัมพันธ์กับอายุของเด็กและชนิดของโรงเรียนความสามารถบรรยายได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทคัดย่อ
บริบทและวัตถุประสงค์:
การเล่าเรื่องในช่องปากเป็นวิธีการประเมินผลการพัฒนาภาษา อย่างไรก็ตามข้อมูลที่เป็นมาตรฐานสำหรับผู้ป่วยหูหนวกจะหายาก จุดมุ่งหมายที่นี่คือการเปรียบเทียบการใช้ความสามารถในการเล่าเรื่องระหว่างเด็กพิการทางการได้ยินและการได้ยินปกติ
การออกแบบและการตั้งค่า:
การวิเคราะห์การศึกษาภาคตัดขวางที่กรมพูดภาษาและวิทยาศาสตร์การได้ยิน, Universidade ชาติเดอเซาเปาโล
วิจัย
ยี่สิบ -one ปานกลางถึงอย่างสุดซึ้งทั้งสองข้างได้ยินบกพร่องเด็ก (ราย) 21 และเด็กปกติได้ยินผิดปกติโดยไม่ต้องใช้ภาษา (ควบคุม) ตรงตามเพศอายุระดับการศึกษาและประเภทของโรงเรียนการศึกษา คณะกรรมการการแสดงภาพในลำดับตรรกะชั่วคราวถูกนำเสนอต่อเด็กแต่ละคนจะล้วงเอาการเล่าเรื่องและการปฏิบัติงานของเด็กที่เกี่ยวข้องกับโครงสร้างการเล่าเรื่องและการทำงานร่วมกันวัด ความถี่ของตัวแปรสมาคมของพวกเขา (ทดสอบแมนน์-วิทนีย์) และ 95% ช่วงความเชื่อมั่นของพวกเขาได้รับการวิเคราะห์
ผลการศึกษา:
อาสาสมัครคนหูหนวกมีประสิทธิภาพการทำงานที่ด้อยเกี่ยวกับโครงสร้างการเล่าเรื่องการใช้ connectives วัดการทำงานร่วมกันและเครื่องหมายวรรคตอนทั่วไป (p <0.05) มีความแตกต่างในหลายข้อเสนอไม่ได้อธิบายหรือในสเปคอ้างอิงระหว่างสองกลุ่ม เด็กหูหนวกผลิตในสัดส่วนที่สูงขึ้นของข้อเสนอที่เกี่ยวข้องกับการวางแนว (p = 0.001) และสัดส่วนที่ลดลงของข้อเสนอที่เกี่ยวข้องกับการกระทำที่ซับซ้อน (p = 0.015) และปฏิกิริยาของตัวละคร (p = 0.005)
สรุป:
เด็กบกพร่องทางการได้ยินมีความผิดปกติในการที่แตกต่างกัน ด้านของภาษาที่เกี่ยวข้องกับรูปแบบเนื้อหาและการใช้งานในส่วนที่เกี่ยวกับเพื่อนปกติการได้ยินของพวกเขา ความสามารถในการเล่าเรื่องยังเกี่ยวข้องกับวัยของเด็กและประเภทโรงเรียน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บริบทและวัตถุประสงค์ : นามธรรม

ปากเล่าเรื่องเป็นวิธีการประเมินพัฒนาการทางภาษา อย่างไรก็ตาม ข้อมูลที่ได้มาตรฐานสำหรับผู้ป่วยที่หูหนวก ขาดแคลน เป้าหมายที่นี่คือการเปรียบเทียบการใช้เรื่องเล่า ที่มีความสามารถระหว่างเด็กและได้ยินปกติ การออกแบบและการตั้งค่า :

ภาคการศึกษาวิเคราะห์ที่ภาควิชาภาษาการพูดและการได้ยิน วิทยาศาสตร์มหาวิทยาลัยเซาเปาลู .

21 วิธีในระดับปานกลาง ซึ้งทั้งสองข้างเด็กที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน ( ราย ) และ 21 ปกติได้ยินเด็กโดยความผิดปกติของภาษา ( การควบคุม ) , จับคู่ตามเพศ อายุ ระดับการศึกษาและประเภทของโรงเรียน พบว่า กระดานแสดงภาพในลำดับตรรกะชั่วคราวถูกเสนอให้เด็กแต่ละคน เพื่อกระตุ้นการเล่าเรื่องและการแสดงของเด็กที่เกี่ยวข้องกับโครงสร้างการเล่าเรื่อง และการทำงานร่วมกัน คือ วัด ความถี่ของตัวแปร สมาคม ( Mann Whitney Test ) ของ 95% ช่วงความเชื่อมั่นการวิเคราะห์ .

คนหูหนวกพบผลลัพธ์ : ด้อยประสิทธิภาพ เกี่ยวกับโครงสร้างการเล่าเรื่อง การใช้ connectives วัดสามัคคีและเครื่องหมายทั่วไปอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( P < 0.05 )ไม่มีความแตกต่างในจำนวนของข้อเสนอดังกล่าว หรือข้อมูลอ้างอิงระหว่างสองกลุ่ม เด็กหูหนวกที่สัดส่วนที่สูงของการปฐมนิเทศที่เกี่ยวข้องกับข้อเสนอ ( p = 0.001 ) และสัดส่วนที่ลดลงของข้อเสนอที่เกี่ยวข้องกับวาระการกระทำ ( p = 0.007 ) และปฏิกิริยาของตัวละคร ( p = 0.005 )

สรุป :เด็กที่มีความบกพร่องทางการได้ยินมีความผิดปกติในด้านต่าง ๆของภาษา ที่เกี่ยวข้องกับรูปแบบ เนื้อหา และใช้ในความสัมพันธ์กับเพื่อนได้ยินปกติ ความสามารถในการเล่าเรื่องยังเกี่ยวข้องกับเด็ก อายุ และประเภทโรงเรียน