My family always used to eat dinner

My family always used to eat dinner together, no matter what. We'd wait for everyone to get home, and then we'd all sit down togethe. My parents never let us take food into another room to watch TV, and if the phone rang, my mom would have us tell the caller to call back later. During dinnertime conversation, everyone had a chance to talk. Back then, I was a bit quieter than my siblings, so my dad would often ask me to talk about my day. That's how we learned to share and take take turns, so everyone got to join in.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ครอบครัวของฉันมักจะใช้ในการรับประทานอาหารเย็นร่วมกัน ไม่ว่าสิ่ง เราจะรอทุกคนจะได้รับบ้าน และจากนั้น เราจะทั้งหมดนั่งลงด้วยกัน พ่อไม่เคยแจ้งให้เรานำอาหารเข้าห้องพักเพื่อดูทีวี และถ้าโทรศัพท์รัง แม่ของฉันจะมีเราบอกโทรเพื่อโทรกลับในภายหลัง ในระหว่างการสนทนาจน ทุกคนมีโอกาสพูดคุย กลับมาแล้ว ผมเงียบน้อยกว่าพี่น้องของฉัน ดังนั้นที่พ่อมักจะถามฉันพูดคุยเกี่ยวกับวันของฉัน นั่นคือวิธีที่เราได้เรียนรู้การแบ่งปัน และผลัดกัน เพื่อให้ทุกคนได้เข้าร่วมใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ครอบครัวของฉันใช้เสมอที่จะกินอาหารเย็นด้วยกันไม่ว่าสิ่งที่ เราต้องการรอให้ทุกคนที่จะได้รับที่บ้านแล้วที่เราทุกคนจะนั่งลง togethe พ่อแม่ของฉันไม่เคยปล่อยให้เรานำอาหารเข้ามาในอีกห้องหนึ่งในการดูทีวีและถ้าโทรศัพท์ดังแม่ของฉันจะมีเราบอกโทรโทรกลับในภายหลัง ในระหว่างการสนทนามื้อค่ำทุกคนมีโอกาสที่จะพูดคุย กลับมาแล้วฉันเป็นบิตเงียบกว่าพี่น้องของฉันดังนั้นพ่อของฉันมักจะถามฉันที่จะพูดคุยเกี่ยวกับวันของฉัน นั่นเป็นวิธีที่เราได้เรียนรู้ที่จะแบ่งปันและใช้เวลาผลัดกันเพื่อให้ทุกคนได้เข้าร่วมในการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ครอบครัวของฉันเคยทานมื้อเย็นด้วยกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม พวกเราจะรอทุกคนกลับบ้าน แล้วเราก็นั่งลงด้วยกัน . พ่อแม่ไม่ให้เราเอาอาหารเข้ามาในห้องดูทีวี แล้วถ้าโทรศัพท์ดังขึ้น แม่ก็จะให้เราบอกผู้โทรจะโทรกลับนะคะ ระหว่างการสนทนาอาหารค่ำ ทุกคนมีโอกาสได้คุยกัน ตอนนั้น ฉันเป็นบิตที่เงียบสงบกว่าพี่น้องของฉัน ดังนั้น พ่อมักจะถามฉันพูดคุยเกี่ยวกับวันของฉัน นั่นเป็นวิธีที่เราได้เรียนรู้ที่จะแบ่งปันและใช้สลับกัน เพื่อให้ทุกคนได้มีส่วนร่วมในกิจกรรม