But here he was, dead in the backwa

But here he was, dead in the backwater State of Zhao, killed by Meng Hao, an insect he had held in the palm of his hand.

Meng Hao closed his eyes for a long time. This was not the first time he had killed someone, and this time, he was not filled with emotions. He had already died.

“That day when I ran into Yan Ziguo, I should have killed him, as well as all the people with him.” Determination filled his eyes. He had now experienced the result of his indecisiveness back then, when he had the chance to kill Yan Ziguo.

“I don’t want to die a second time.” He lifted his right hand and made a beckoning gesture. Ding Xin’s bag of holding flew over. Then he flicked his sleeve and a Flame Python appeared. It consumed Ding Xin’s body and head, turning them into ash.

Meng Hao turned and walked away.

It was evening, and as he walked off into the distance, snow began to fall from the sky. It covered him, his footprints, and the reek of blood. The snow accompanied him as he walked further and further away.

“I am the snow during winter. If I get too close to summer, then… summer will melt me. That is not the world of snow, nor is it my world.” Meng Hao disappeared into the distance. He looked like a scholar, but deep down, he was as cold as snow

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แต่นี่เขา ตายในนิ่งสถานะของ Zhao ฆ่า โดย Meng ห้าว แมลงที่เขาได้จัดขึ้นในมือของเขาเมงเฮาปิดดวงตาของเขาเป็นเวลานาน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ฆ่าคน และเวลานี้ เขาก็เต็มไป ด้วยอารมณ์ เขาได้เสียชีวิตแล้ว"วันนั้นเมื่อผมพบ Yan Ziguo ควรมีเสี้ยวเขา รวมทั้งทุกคนกับเขา" ความมุ่งมั่นเต็มตา เขามีตอนนี้ประสบการณ์ผลการไม่กล้าตัดสินใจของเขากลับมาแล้ว เมื่อเขามีโอกาสที่จะฆ่า Yan Ziguo"ฉันไม่ต้องการตาย ครั้งสอง" เขายกมือขวาของเขา และทำท่าทางแสดง ถือถุงดิงซิบินมากกว่า แล้ว เขา flicked แขนของเขา และปรากฏงูหลามเปลวไฟ มันใช้ดิงซิของร่างกายและศีรษะ กลายเป็นเถ้าเมงเฮาเปิด และเดินไปมันไม่เย็น และขณะที่เขาเดินออกไปไกล หิมะเริ่มตกจากฟ้า มันครอบคลุมเขา ของเขา และมีกลิ่นเหม็นเลือด หิมะมาเขาเขาเดินต่อไป และห่างออกไป"ฉันหิมะในช่วงฤดูหนาว ถ้าได้รับใกล้เกินไป ในฤดูร้อน แล้ว...ฤดูร้อนจะละลายฉัน ที่ไม่ใช่โลกของหิมะ ไม่มัน โลกของฉัน" เมงเฮาหายไปเป็นระยะทาง เขาดูเหมือนเป็นนักวิชาการ แต่ลึกลง เขาก็เย็นเป็นหิมะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่ที่นี่เขาก็ตายในรัฐนิ่งของ Zhao ฆ่าเม้งเฮาแมลงที่เขาได้จัดขึ้นในฝ่ามือของเขา. เม้งเฮาปิดตาของเขาเป็นเวลานาน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ฆ่าคนและครั้งนี้เขาไม่ได้เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก เขาได้ตายไปแล้ว. "ในวันนั้นเมื่อฉันวิ่งเข้าไปยัน Ziguo ฉันควรจะได้ฆ่าเขาเช่นเดียวกับทุกคนที่อยู่กับเขา." การกำหนดที่เต็มไปด้วยดวงตาของเขา ตอนนี้เขามีประสบการณ์ผลมาจากการไม่กล้าตัดสินใจของเขากลับมาแล้วเมื่อเขามีโอกาสที่จะฆ่ายัน Ziguo. "ผมไม่ต้องการที่จะตายเป็นครั้งที่สอง." เขายกมือข้างขวาของเขาและทำให้ท่าทาง beckoning ถุง Ding ซินของการถือครองบินอยู่เหนือ จากนั้นเขาก็สะบัดแขนเสื้อของเขาและเปลวไฟหลามปรากฏ มันบริโภคร่างกาย Ding ซินหัวและทำให้พวกเขากลายเป็นเถ้า. เม้งเฮาหันหลังกลับและเดินออกไป. มันเป็นเวลาเย็นและขณะที่เขาเดินออกไปในระยะทางที่หิมะเริ่มตกมาจากฟากฟ้า มันปกคลุมเขารอยเท้าของเขาและกลิ่นเหม็นของเลือด หิมะพร้อมกับเขาขณะที่เขาเดินต่อไปและต่อออกไป. "ผมหิมะในช่วงฤดูหนาว ถ้าฉันได้ใกล้ชิดเกินไปในช่วงฤดูร้อนแล้ว ... ในช่วงฤดูร้อนจะละลายฉัน ที่ไม่ได้อยู่ในโลกของหิมะและไม่เป็นมันเป็นโลกของฉัน. "เม้งเฮาหายไปในระยะทาง เขาเหมือนนักวิชาการ แต่ลึกลงไปเขาเป็นคนที่เย็นเป็นหิมะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่ที่นี่เขาคือ ตายในน้ำนิ่งของรัฐจ้าว ถูกฆ่าโดย เมิ่งฮ่าว เป็นแมลงที่เขาถืออยู่ในมือของเขาเมิ่งเฮ่าปิดตาของเขาเป็นเวลานาน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ฆ่าคน และในครั้งนี้เขาไม่ได้เต็มไปด้วยอารมณ์ เขาได้ตายไปแล้ว" วันนั้นที่ฉันวิ่งเข้าไปในยาน ziguo ฉันควรจะฆ่าเขา รวมทั้งทุกคนที่เขา " ความมุ่งมั่นเต็มตา เขาได้ประสบผลความไม่เด็ดขาดของเขาตอนนั้น เมื่อเขามีโอกาสฆ่ายัน ziguo ." ฉันไม่อยากจะตายครั้งที่สอง " เขายกพระหัตถ์ขวาและทำให้ beckoning ท่าทาง ติงซินกระเป๋าถือบินมากกว่า แล้วเขาก็สะบัดแขนของเขาและเปลวงูเหลือมโผล่มา มันกินติงซินในร่างกายและหัวเปลี่ยนเป็นเถ้าถ่านเมิ่งเฮ่าหันหลังและเดินจากไปมันเป็นเย็น และเมื่อเขาเดินออกไปไกล หิมะเริ่มตกลงมาจากท้องฟ้า มันครอบคลุมเขา รอยเท้าของเขา และกลิ่นของเลือด หิมะไปกับเขาเมื่อเขาเดินห่างออกไป" ผมมีหิมะในช่วงฤดูหนาว ถ้าฉันเข้าใกล้หน้าร้อนด้วยแล้ว . . . . . . . ฤดูร้อนจะละลายค่ะ ที่ไม่ใช่โลกของหิมะ หรือมันคือโลกของฉัน " เมิ่งเฮ่าหายไปกับระยะทาง เขาดูเหมือนนักวิชาการ แต่ลึกๆแล้วเขาก็เย็นเหมือนหิมะ