The ethnic diversity and the ethnic

The ethnic diversity and the ethnic division of labour has led to Malaysian society being characterized as a “plural society” whose “ethnic cleavages” prompt politicians to “communalize” issues and policy makers to discriminate on the basis of ethnic differentiation. Ethnic disagreements were often regarded as pitting “Malay political power” against “Chinese economic domination”, especially when postindependence laissez-faire capitalism failed to redress inequalities in income distribution, incidence of poverty, employment and social mobility. The biggest failure in the state’s management of ethnic relations came on 13 May 1969 when the capital city, Kuala Lumpur, was engulfed by ethnic violence.

After May 1969, the state had two basic solutions to the ethnic tensions. The first solution was to form the Barisan Nasional (BN, or National Front) by enlarging the pre-1970 ruling coalition, the Alliance. Ruling since 1974, the BN’s strengths are drawn from a framework for managing interethnic politics. The BN implements relatively stable allocations of opportunities for electoral representation, and functioning arrangements for power sharing. But there is no ethnically proportionate influence over policy formulation. The domination of the United Malays National Organization (UMNO) is a “fact” of BN collaboration since Malays form the largest proportion of the electorate, and UMNO has always won the largest share of the BN’s seats in Parliament. A crucial feature of this “majoritarian” power-sharing arrangement is that the prime minister and his deputies are Malays, and Malays head key ministries. For UMNO’s partners, BN membership allows a party to trade its opposition for some influence in government insofar as the party delivers the votes of “its” community.

The second solution came in the form of the NEP, which relied on massive state intervention “to eradicate poverty irrespective of race” and “to restructure society to abolish the identification of race with economic function” by raising the bumiputera, mostly Malay, share of corporate equity and to create new Malay capitalist, professional and middle classes. Accordingly, the public sector provided economic, investment and educational opportunities for Malays; regulated businesses, both local and foreign, by using legislative means, bureaucratic procedures and ethnic quotas for equity participation and employment; invested so as to raise Malay corporate ownership rates; and served as the trustee of Malay economic interests.

Given new roles, greater resources and political support, the state’s public enterprises, statutory authorities and state economic development corporations proliferated, creating notable impacts on public sector governance. First, the civil service became increasingly Malay-dominated in terms of staff recruitment, training, deployment and promotion at higher administrative and professional levels. Second, administration and regulation were increasingly ethnicized. An ethnic public sector–private sector divide emerged when the public sector applied ethnic quotas and targets to many socioeconomic sectors and used price subsidies and discounts to offset “bumiputera lack of competitiveness”. Consequently, “public sector ineptitude” was commonly contrasted with “private sector efficiency”. A public sector–private sector overlap developed within the Malay community. Intersecting Malay Party, bureaucratic and class interests blurred the borders between “Malay social enterprise” and “Malay private business”. After 1981, policies of “Malaysia Incorporated” and “privatization” subordinated the public sector to the private sector, raising new problems of governance, as Malay conglomerates—sometimes in joint ventures with non-Malay capital—became “politicized oligopolies” that escaped stringent scrutiny and regulation. Hence, while the NEP overturned an earlier ethnic division of labour, its ethnicized governance reaffirmed an “identification of ethnicity with politico-economic sectors”.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความหลากหลายทางชาติพันธุ์และการแบ่งกลุ่มชาติพันธุ์ของแรงงานได้นำไปสู่สังคมมาเลเซียที่มีลักษณะเป็น "พหูพจน์สังคม" ที่มี "cleavages ชนเผ่า" ให้นักการเมือง "communalize" ประเด็นและผู้กำหนดนโยบายถือเขาถือเรา โดยสร้างความแตกต่างทางชาติพันธุ์ ความขัดแย้งทางชาติพันธุ์ได้มักจะถือเป็น pitting "อำนาจทางการเมืองมาเลย์" กับ "จีนเศรษฐกิจปกครอง" โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อทุนนิยม laissez-faire postindependence ล้มเหลวในการ redress ความเหลื่อมล้ำทางรายได้กระจาย อุบัติการณ์ของความยากจน การจ้างงาน และการเคลื่อนไหวทางสังคม ความล้มเหลวที่ใหญ่ที่สุดในการจัดการของรัฐความสัมพันธ์ทางชาติพันธุ์มาบน 13 1969 พฤษภาคมเมื่อเมืองหลวง กัวลาลัมเปอร์ ถูกล้อม ด้วยความรุนแรงเชื้อชาติหลังจาก 1969 พฤษภาคม รัฐมีสองพื้นฐานแก้ไขความตึงเครียดทางชาติพันธุ์ โซลูชั่นแรกถูกไปบาริซาน Nasional (พัน หรือชาติหน้า) โดยขยายการปกครองก่อน 1970 รัฐบาล พันธมิตร ปกครองตั้งแต่ 1974 จุดแข็งของพันจะออกจากกรอบงานการจัดการเมือง interethnic พันใช้ค่อนข้างมีเสถียรภาพการปันส่วนของโอกาสในการเลือกตั้งการแสดง และการเตรียมการทำงานสำหรับการแบ่งปันอำนาจ แต่มีอิทธิพลกำหนดนโยบายไม่มักปฏิภาค ปกครองของสหรัฐเชื้อสายมลายูชาติองค์กร (UMNO) เป็น "จริง" ของพันร่วมกันเนื่อง จากเชื้อสายมลายูเป็นสัดส่วนที่ใหญ่ที่สุดของในรูปแบบ UMNO เสมอได้รับส่วนแบ่งที่ใหญ่ที่สุดของพันของที่นั่งในรัฐสภา คุณลักษณะสำคัญของ "majoritarian" พลังงานร่วมกันการจัดเรียงนี้คือ นายกรัฐมนตรีและผู้แทนราษฎรสเปนเขาเป็นเชื้อสายมลายู และเชื้อสายมลายูหัวทบวงกรมสำคัญ คู่ค้าของ UMNO สมาชิกพันให้ฝ่ายค้าของฝ่ายค้านในบางอิทธิพลในรัฐ insofar เป็นฝ่ายให้คะแนนโหวตของชุมชน "เป็น"การแก้ปัญหาที่สองมาในรูปแบบของ NEP ซึ่งอาศัยในรัฐขนาดใหญ่แทรกแซง "การขจัดความยากจนโดยไม่คำนึงถึงเชื้อชาติ" และ "การจัดโครงสร้างสังคมยุบรหัสของแข่งกับฟังก์ชันทางเศรษฐกิจ" โดยการเพิ่มหุ้น bumiputera มลายูส่วนใหญ่ ส่วนขององค์กร และสร้างทุนใหม่มาเลย์ มืออาชีพและชนชั้นกลาง ตาม สาธารณะภาคการลงทุนเศรษฐกิจ บริการและโอกาสทางการศึกษาสำหรับเชื้อสายมลายู ธุรกิจควบคุม ต่าง ชาติ โดยใช้หมายถึงสภา กระบวนการราชการ และชาติพันธุ์โควต้าสำหรับการเข้าร่วมทุนและการจ้างงาน ลงทุนเพื่อเพิ่มความเป็นเจ้าของบริษัทมาเลย์ราคา และเป็นผู้จัดการมรดกของผลประโยชน์ด้านเศรษฐกิจที่มาเลย์Given new roles, greater resources and political support, the state’s public enterprises, statutory authorities and state economic development corporations proliferated, creating notable impacts on public sector governance. First, the civil service became increasingly Malay-dominated in terms of staff recruitment, training, deployment and promotion at higher administrative and professional levels. Second, administration and regulation were increasingly ethnicized. An ethnic public sector–private sector divide emerged when the public sector applied ethnic quotas and targets to many socioeconomic sectors and used price subsidies and discounts to offset “bumiputera lack of competitiveness”. Consequently, “public sector ineptitude” was commonly contrasted with “private sector efficiency”. A public sector–private sector overlap developed within the Malay community. Intersecting Malay Party, bureaucratic and class interests blurred the borders between “Malay social enterprise” and “Malay private business”. After 1981, policies of “Malaysia Incorporated” and “privatization” subordinated the public sector to the private sector, raising new problems of governance, as Malay conglomerates—sometimes in joint ventures with non-Malay capital—became “politicized oligopolies” that escaped stringent scrutiny and regulation. Hence, while the NEP overturned an earlier ethnic division of labour, its ethnicized governance reaffirmed an “identification of ethnicity with politico-economic sectors”.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความหลากหลายทางเชื้อชาติและชาติพันธุ์ส่วนของการใช้แรงงานได้นำไปสู่สังคมมาเลเซียถูกลักษณะเป็น "สังคมพหูพจน์" ที่มี "ปริชาติพันธุ์" นักการเมืองพร้อมที่จะ "communalize" ปัญหาและผู้กำหนดนโยบายในการแยกแยะบนพื้นฐานของความแตกต่างทางชาติพันธุ์ ความขัดแย้งทางชาติพันธุ์ได้รับการยกย่องมักจะเป็นบ่อ "อำนาจทางการเมืองของชาวมาเลย์" กับ "การครอบงำทางเศรษฐกิจของจีน" โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อ postindependence ไม่รู้ไม่ชี้ทุนนิยมล้มเหลวในการแก้ไขความไม่เท่าเทียมกันในการกระจายรายได้ที่เกิดจากความยากจน, การจ้างงานและการเคลื่อนไหวทางสังคม ความล้มเหลวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการบริหารงานของรัฐของความสัมพันธ์ชาติพันธุ์มาเมื่อวันที่ 13 พฤษภาคม 1969 เมื่อเมืองหลวงกัวลาลัมเปอร์ถูกปกคลุมไปด้วยความรุนแรงชาติพันธุ์. หลังจากพฤษภาคม 1969 รัฐมีสองการแก้ปัญหาพื้นฐานในการจัดการกับความตึงเครียดชาติพันธุ์ วิธีการแก้ปัญหาเป็นครั้งแรกในรูปแบบซัน Nasional (BN หรือชาติหน้า) โดยขยายพรรคร่วมรัฐบาลก่อนปี 1970 พันธมิตร วินิจฉัยตั้งแต่ปี 1974 ซึ่งเป็นจุดแข็งของ BN มาจากกรอบการทำงานสำหรับการจัดการทางการเมือง interethnic พันล้านดำเนินการจัดสรรค่อนข้างคงที่ของโอกาสในการเป็นตัวแทนของการเลือกตั้งและการเตรียมการการทำงานสำหรับการแบ่งปันอำนาจ แต่ไม่มีอิทธิพลสัดส่วนเชื้อชาติมากกว่าการกำหนดนโยบาย การปกครองของประเทศมาเลเซียองค์การแห่งชาติ (UMNO) เป็น "ความจริง" ของความร่วมมือ BN ตั้งแต่มาเลย์รูปแบบสัดส่วนที่ใหญ่ที่สุดของการเลือกตั้งและได้รับรางวัล UMNO เสมอหุ้นใหญ่ที่สุดของที่นั่ง BN ในรัฐสภา คุณลักษณะที่สำคัญของ "majoritarian" จัดกำลังร่วมกันคือการที่นายกรัฐมนตรีและเจ้าหน้าที่ของเขาเป็นชาวมาเลย์และหัวมาเลเซียกระทรวงที่สำคัญ สำหรับพันธมิตร UMNO ของสมาชิก BN ช่วยให้บุคคลที่จะค้าความขัดแย้งสำหรับอิทธิพลในรัฐบาลตราบเท่าที่พรรคมอบคะแนนโหวตของชุมชน "ที่ว่า". การแก้ปัญหาที่สองมาในรูปของ บริษัท เอ็นอีพีซึ่งอาศัยการแทรกแซงของรัฐขนาดใหญ่ "เพื่อ ขจัดความยากจนโดยไม่คำนึงถึงการแข่งขัน "และ" การปรับโครงสร้างสังคมที่จะยกเลิกบัตรประจำตัวของการแข่งขันที่มีฟังก์ชั่นทางเศรษฐกิจ "ด้วยการยก Bumiputera ที่มาเลย์ส่วนใหญ่เป็นหุ้นของผู้ถือหุ้นของ บริษัท และการสร้างนายทุนมาเลย์ใหม่มืออาชีพและชนชั้นกลาง ดังนั้นภาครัฐให้เศรษฐกิจการลงทุนและโอกาสทางการศึกษาสำหรับชาวมาเลย์; ธุรกิจที่มีการควบคุมทั้งในและต่างประเทศโดยใช้วิธีการทางกฎหมายขั้นตอนของระบบราชการและโควต้าของกลุ่มชาติพันธุ์ในการเข้าร่วมทุนและการจ้างงาน การลงทุนเพื่อเพิ่มอัตราการเป็นเจ้าของกิจการที่มาเลย์; และทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจมลายู. ได้รับบทบาทใหม่ทรัพยากรมากขึ้นและการสนับสนุนทางการเมืองรัฐวิสาหกิจของรัฐหน่วยงานตามกฎหมายและ บริษัท พัฒนาเศรษฐกิจของรัฐแพร่กระจายสร้างผลกระทบที่น่าสังเกตเกี่ยวกับการกำกับภาครัฐ ครั้งแรกที่ข้าราชการพลเรือนมากขึ้นเรื่อย ๆ มาเลย์ที่โดดเด่นในแง่ของการรับสมัครพนักงานการฝึกอบรมการใช้งานและโปรโมชั่นในระดับบริหารและเป็นมืออาชีพสูง ประการที่สองการบริหารงานและการควบคุมถูก ethnicized มากขึ้น ภาคประชาชนชาติพันธุ์ภาคเอกชนแบ่งโผล่ออกมาเมื่อภาครัฐที่ใช้โควต้าของกลุ่มชาติพันธุ์และเป้าหมายภาคเศรษฐกิจและสังคมจำนวนมากและใช้เงินอุดหนุนราคาและส่วนลดเพื่อชดเชยการขาด "Bumiputera ของการแข่งขัน" ดังนั้น "ความโง่เขลาภาครัฐ" ถูกเทียบกันทั่วไปด้วย "ประสิทธิภาพของภาคเอกชน" ภาคภาครัฐและเอกชนที่ทับซ้อนกันพัฒนาภายในชุมชนชาวมาเลย์ ตัดพรรคมลายูผลประโยชน์ราชการและระดับเบลอพรมแดนระหว่าง "องค์กรทางสังคมมาเลย์" และ "ภาษามลายูธุรกิจเอกชน" หลังจากที่ปี 1981 นโยบายของ "มาเลเซีย Incorporated" และ "แปรรูป" ด้อยสิทธิภาครัฐภาคเอกชนเพิ่มปัญหาใหม่ของการกำกับดูแลในขณะที่มาเลย์กลุ่ม บริษัท บางครั้งในกิจการร่วมค้าที่ไม่ใช่มลายูทุนกลายเป็น "oligopolies การเมือง" ที่หนีเข้มงวด การตรวจสอบข้อเท็จจริงและกฎระเบียบ ดังนั้นในขณะที่ บริษัท เอ็นอีพีพลิกคว่ำส่วนชาติพันธุ์ก่อนหน้าของแรงงานการกำกับดูแลของ ethnicized กรุณาธิคุณเป็น "บัตรประจำตัวของเชื้อชาติกับภาคการเมืองเศรษฐกิจ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความหลากหลายเชื้อชาติและฝ่ายของแรงงานชาตินำไปสู่สังคมของมาเลเซียมีลักษณะเป็นพหุสังคม " ที่มี " ชาติพันธุ์ " รอยร้าว " ให้นักการเมือง communalize " ปัญหาและนโยบายที่จะเลือกปฏิบัติบนพื้นฐานของความแตกต่างของกลุ่มชาติพันธุ์ ชาติพันธุ์ความขัดแย้งมักจะถือว่าเป็นบ่อ " มาเลย์ อำนาจการเมือง " กับ " เศรษฐกิจจีนครอบงำ "postindependence Laissez faire ทุนนิยม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อล้มเหลวในการแก้ไขความไม่เท่าเทียมกันของการกระจายรายได้ อุบัติการณ์ของความยากจน การจ้างงาน และการเคลื่อนไหวทางสังคม ความล้มเหลวที่ใหญ่ที่สุดในการจัดการของรัฐของความสัมพันธ์ทางชาติพันธุ์มาวันที่ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2512 เมื่อเมืองหลวง กัวลาลัมเปอร์ ห้อมล้อมด้วยความรุนแรงเชื้อชาติ

หลังจากพฤษภาคม 1969 , รัฐสองโซลูชั่นพื้นฐาน กลุ่มชาติพันธุ์วิธีแรกคือรูปแบบ Barisan Nasional ( BN หรือแนวหน้าแห่งชาติ ) โดยขยาย pre-1970 พรรคร่วมรัฐบาล , พันธมิตร ปกครองตั้งแต่ปี 1974 , จุดแข็งของทรูวาดจากกรอบสำหรับการจัดการการเมือง interethnic . ที่ยังคงใช้ค่อนข้างคงที่จัดสรรของโอกาสในการเลือก และการจัดเรียงสำหรับการแบ่งปันอำนาจการทำงานแต่ไม่มีเชื้อชาติ สัดส่วนที่มีอิทธิพลต่อการกำหนดนโยบาย การปกครองขององค์การสหประชาชาติมาเลย์ ( อัมโน ) เป็น " ความจริง " ของ บริษัท ทรู ตั้งแต่มาเลเซียแบบสัดส่วนที่ใหญ่ที่สุดของเขตเลือกตั้งและ Umno ได้เสมอจะหุ้นใหญ่ที่สุดของ BN ที่นั่งในรัฐสภาคุณสมบัติที่สำคัญของ " majoritarian " พลัง ร่วมกันจัด คือนายกรัฐมนตรี และตัวแทนของเขาคือมาเลเซีย และมาเลเซีย หัวหน้ากระทรวงหลัก สำหรับ Umno คู่สมาชิก ซึ่งช่วยให้บุคคลเพื่อการค้าฝ่ายค้านบางคนมีอิทธิพลในรัฐบาลตราบเท่าที่พรรคมอบคะแนนเสียงของ " ชุมชน " .

วิธีที่สองมาในรูปแบบของเนป ,ซึ่งอาศัยขนาดใหญ่ การแทรกแซงของรัฐ " เพื่อขจัดความยากจนโดยไม่คำนึงถึงเชื้อชาติ " และ " การปรับโครงสร้างสังคมที่จะยกเลิกการแข่งกับฟังก์ชันทางเศรษฐกิจ " โดยเพิ่มภูมิปุตรา ส่วนใหญ่เป็นภาษามลายู , หุ้นของผู้ถือหุ้นของ บริษัท และการสร้างใหม่ มาเลย์ แบบมืออาชีพ และชนชั้นกลาง ดังนั้น ภาครัฐให้เศรษฐกิจ