which is therefore not primarily de

which is therefore not primarily determined by functional purposes but has its own end in itself in the sense of artistic practice.
1.7 CONCLUSION
Is it possible to continue developing spatial planning and design based on these three positions? We think it is but only if we use the aesthetic argument (the third voice) to resolve the antinomy between the two functionalistic positions. Both versions of green functionalism are right in their mutual critique of aesthetic weakness/conventionality versus the totalitarian approach/practical irrelevance. Consequently, neither of the opposing positions can be resolved through the arguments of the other side. But if the designing of nature and landscapes is seen as an aesthetic praxis, whose design principles are based on aesthetic ideas and not on (seemingly) objective criteria, there are possibilities for new aesthetic ideas concerning planning and the design of nature. Such an understanding of landscape architecture as aesthetic praxis provides both green functionalism positions with a range of options for action, which have, so far, been concealed behind the rhetorical veil of inherent necessities. Resolving the antinomy can therefore only occur if the aesthetic position is maintained and applied as follows:
1. For the mechanistic position of green infrastructure planning, it has become clear that the creation of green infrastructure is not primarily aimed at achieving functional ecosystem services but at the conservation and creation of beautiful nature. In order to achieve this within the framework of rational planning processes, the analogy of technical infrastructure to spatial systems is used. Consequently, the aesthetic value is accorded a different position within green infrastructure planning. So far, the aesthetic value of green infrastructure has been conceived of as an ecosystem service and has been more or less visibly integrated into the equation of overall performance of a green infrastructure. If this functionalistic concealment is abandoned and the aesthetic value of green infrastructure is positioned equally next to ecosystem services, the main focus of green infrastructure planning shifts away from the comprehensible calculation of rational alternatives to include aesthetic judgment of design ideas for nature. This means that participatory planning, e.g., in a planning dialogue, now includes, beyond the proposal and negotiation of practical interests, also the participation in evaluating aesthetic ideas (which also means everyone can contribute her or his own ideas). Design quality consequently plays a much greater role in green infrastructure planning, and the discourse on design variations and alternatives must take its rightful place because such a planning dialogue also includes debates on matters of taste.
2. With regard to the organicistic position, it becomes clear that the relationship between design and landscape cannot be merely functional, that this relationship is based on more or less innovative aesthetic ideas. These proposals, however, are not seen and presented as model innovations based on design ideas but rather as methods or techniques for achieving practical goals (e.g.,optimization of ecosystem services or construction of decentralized, more sustainable infrastructures). The acknowledgment of the subjective decision of the designer in question as the base for these aesthetic innovations, instead of functional necessities, does not lead to artistic escapism because the matters in question are symbolic references, which contribute to relevant social issues of spatial development. To put the main focus on aesthetic praxis does not liberate the designer from having to make practical (moral) judgments (and having to defend these and act accordingly in his design practice) nor does it eliminate the possibility of formulating criticism. Therefore, it is time to make proposals concerning the rejuvenation of the historical pattern “Landscape” through innovative aesthetic ideas in order to satisfy the social need for beautiful landscape and nature. In the current process of spatial development, which is applying the old methods, this need can no longer be met satisfactorily anymore with regard to specific spatial situations.
Finally, considering the continuous transformation of landscapes and the challenges that await us, it comes down to the question of how options can be found for making the aesthetic praxis of designing landscapes a part of democratic planning processes without losing the persistence of the aesthetic in the course of the process. Through such a process, something would become possible that would be able to transcend aesthetic experience, going beyond the subjective exchange and reflection about it with others. This book is meant to contribute to this process.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

which is therefore not primarily determined by functional purposes but has its own end in itself in the sense of artistic practice.1.7 CONCLUSIONIs it possible to continue developing spatial planning and design based on these three positions? We think it is but only if we use the aesthetic argument (the third voice) to resolve the antinomy between the two functionalistic positions. Both versions of green functionalism are right in their mutual critique of aesthetic weakness/conventionality versus the totalitarian approach/practical irrelevance. Consequently, neither of the opposing positions can be resolved through the arguments of the other side. But if the designing of nature and landscapes is seen as an aesthetic praxis, whose design principles are based on aesthetic ideas and not on (seemingly) objective criteria, there are possibilities for new aesthetic ideas concerning planning and the design of nature. Such an understanding of landscape architecture as aesthetic praxis provides both green functionalism positions with a range of options for action, which have, so far, been concealed behind the rhetorical veil of inherent necessities. Resolving the antinomy can therefore only occur if the aesthetic position is maintained and applied as follows:1. For the mechanistic position of green infrastructure planning, it has become clear that the creation of green infrastructure is not primarily aimed at achieving functional ecosystem services but at the conservation and creation of beautiful nature. In order to achieve this within the framework of rational planning processes, the analogy of technical infrastructure to spatial systems is used. Consequently, the aesthetic value is accorded a different position within green infrastructure planning. So far, the aesthetic value of green infrastructure has been conceived of as an ecosystem service and has been more or less visibly integrated into the equation of overall performance of a green infrastructure. If this functionalistic concealment is abandoned and the aesthetic value of green infrastructure is positioned equally next to ecosystem services, the main focus of green infrastructure planning shifts away from the comprehensible calculation of rational alternatives to include aesthetic judgment of design ideas for nature. This means that participatory planning, e.g., in a planning dialogue, now includes, beyond the proposal and negotiation of practical interests, also the participation in evaluating aesthetic ideas (which also means everyone can contribute her or his own ideas). Design quality consequently plays a much greater role in green infrastructure planning, and the discourse on design variations and alternatives must take its rightful place because such a planning dialogue also includes debates on matters of taste.2. With regard to the organicistic position, it becomes clear that the relationship between design and landscape cannot be merely functional, that this relationship is based on more or less innovative aesthetic ideas. These proposals, however, are not seen and presented as model innovations based on design ideas but rather as methods or techniques for achieving practical goals (e.g.,optimization of ecosystem services or construction of decentralized, more sustainable infrastructures). The acknowledgment of the subjective decision of the designer in question as the base for these aesthetic innovations, instead of functional necessities, does not lead to artistic escapism because the matters in question are symbolic references, which contribute to relevant social issues of spatial development. To put the main focus on aesthetic praxis does not liberate the designer from having to make practical (moral) judgments (and having to defend these and act accordingly in his design practice) nor does it eliminate the possibility of formulating criticism. Therefore, it is time to make proposals concerning the rejuvenation of the historical pattern “Landscape” through innovative aesthetic ideas in order to satisfy the social need for beautiful landscape and nature. In the current process of spatial development, which is applying the old methods, this need can no longer be met satisfactorily anymore with regard to specific spatial situations.ในที่สุด พิจารณาการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องของภูมิทัศน์และความท้าทายที่รอเรา มันลงมาคำถามของวิธีสามารถพบตัวเลือกสำหรับการทำเรื่องความงามการออกแบบภูมิทัศน์เป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการวางแผนประชาธิปไตยโดยไม่สูญเสียความคงทนของความงามในระหว่างกระบวนการ ผ่านกระบวนการดังกล่าว สิ่งที่เป็นไปได้ที่จะสามารถอยู่เหนือความงามประสบการณ์ แลกเปลี่ยนอัตนัยและสะท้อนเรื่องกับผู้อื่น นั้น หนังสือเล่มนี้จะหมายถึงการนำไปสู่กระบวนการนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซึ่งเป็นดังนั้นจึงไม่กำหนดโดยวัตถุประสงค์ในการทำงาน แต่มีจุดสิ้นสุดของตัวเองในตัวเองในแง่ของการปฏิบัติศิลปะ.
1.7 สรุป
มันเป็นไปได้ที่จะดำเนินการพัฒนาเชิงพื้นที่การวางแผนและการออกแบบบนพื้นฐานของทั้งสามตำแหน่ง? เราคิดว่ามันเป็น แต่ถ้าเราใช้อาร์กิวเมนต์ความงาม (เสียงที่สาม) เพื่อแก้ไข antinomy ระหว่างสองตำแหน่ง functionalistic ทั้งสองรุ่นของ functionalism สีเขียวมีสิทธิในการวิจารณ์ของพวกเขาร่วมกันของความอ่อนแอความงาม / ประเพณีนิยมเมื่อเทียบกับวิธีการเผด็จการ / ลวงปฏิบัติ ดังนั้นค่าของตำแหน่งที่ฝ่ายตรงข้ามจะสามารถแก้ไขได้ผ่านการขัดแย้งของด้านอื่น ๆ แต่ถ้าการออกแบบของธรรมชาติและภูมิทัศน์ที่ถูกมองว่าเป็น Praxis ความงามซึ่งมีหลักการออกแบบอยู่บนพื้นฐานของความคิดความงามและไม่ได้อยู่ใน (ดูเหมือน) เกณฑ์วัตถุประสงค์มีความเป็นไปได้สำหรับความคิดเกี่ยวกับความงามใหม่วางแผนและการออกแบบของธรรมชาติ ดังกล่าวเป็นความเข้าใจของภูมิสถาปัตยกรรมเป็น Praxis ความงามให้ตำแหน่งทั้งสอง functionalism สีเขียวที่มีช่วงของตัวเลือกสำหรับการดำเนินการที่มีเพื่อให้ห่างไกลถูกซ่อนอยู่หลังม่านวาทศิลป์ในสิ่งจำเป็นโดยธรรมชาติ แก้ปัญหา antinomy สามารถเท่านั้นจึงเกิดขึ้นหากตำแหน่งความงามจะถูกเก็บไว้และนำไปใช้ดังนี้
1 สำหรับตำแหน่งที่กลไกของการวางแผนโครงสร้างพื้นฐานสีเขียวมันได้กลายเป็นที่ชัดเจนว่าการสร้างโครงสร้างพื้นฐานสีเขียวไม่ได้มีวัตถุประสงค์หลักที่บรรลุบริการของระบบนิเวศการทำงาน แต่ในการอนุรักษ์และการสร้างธรรมชาติที่สวยงาม เพื่อให้บรรลุนี้อยู่ภายในกรอบของกระบวนการวางแผนเหตุผลที่คล้ายคลึงกันของโครงสร้างพื้นฐานทางเทคนิคกับระบบเชิงพื้นที่ที่มีการใช้ ดังนั้นค่าความงามเป็น accorded ตำแหน่งที่แตกต่างกันภายในวางแผนโครงสร้างพื้นฐานสีเขียว เพื่อให้ห่างไกลค่าความงามของโครงสร้างพื้นฐานสีเขียวได้รับการตั้งครรภ์ของเป็นบริการระบบนิเวศและได้รับการแบบบูรณาการมากขึ้นหรือน้อยลงอย่างเห็นได้ชัดเป็นสมการของประสิทธิภาพการทำงานโดยรวมของโครงสร้างพื้นฐานสีเขียว ถ้าเรื่องนี้ปกปิด functionalistic ถูกยกเลิกและค่าความงามของโครงสร้างพื้นฐานสีเขียวอยู่ในตำแหน่งต่อไปอย่างเท่าเทียมกันในระบบนิเวศบริการที่เน้นหลักของการวางแผนโครงสร้างพื้นฐานสีเขียวกะออกจากการคำนวณเข้าใจทางเลือกที่มีเหตุผลที่จะรวมถึงการตัดสินความงามของแนวคิดการออกแบบสำหรับผู้รักธรรมชาติ ซึ่งหมายความว่าการวางแผนแบบมีส่วนร่วมเช่นในการเจรจาการวางแผนในขณะนี้มีเกินกว่าข้อเสนอและการเจรจาต่อรองผลประโยชน์ในทางปฏิบัติยังมีส่วนร่วมในการประเมินความคิดความงาม (ซึ่งหมายความว่าทุกคนสามารถมีส่วนร่วมของเธอหรือความคิดของตัวเอง) คุณภาพการออกแบบจึงมีบทบาทที่มากขึ้นในการวางแผนโครงสร้างพื้นฐานสีเขียวและวาทกรรมเกี่ยวกับรูปแบบการออกแบบและทางเลือกที่ต้องใช้สถานที่ถูกต้องเพราะการเจรจาเช่นการวางแผนนอกจากนี้ยังมีการอภิปรายในเรื่องของการลิ้มรส.
2 ในเรื่องเกี่ยวกับตำแหน่ง organicistic ด้วยก็เป็นที่ชัดเจนว่ามีความสัมพันธ์ระหว่างการออกแบบและภูมิทัศน์ที่ไม่สามารถทำงานได้เพียงว่ามีความสัมพันธ์นี้จะขึ้นอยู่กับความคิดความงามมากขึ้นหรือน้อยกว่าที่เป็นนวัตกรรมใหม่ ข้อเสนอเหล่านี้ แต่ยังไม่ได้เห็นและนำเสนอเป็นรูปแบบนวัตกรรมบนพื้นฐานของแนวคิดการออกแบบ แต่เป็นวิธีการหรือเทคนิคในการบรรลุเป้าหมายของการปฏิบัติ (เช่นการเพิ่มประสิทธิภาพการให้บริการของระบบนิเวศหรือการก่อสร้างกระจายโครงสร้างพื้นฐานที่ยั่งยืนมากขึ้น) รับรู้การตัดสินใจอัตนัยของนักออกแบบในคำถามเป็นฐานสำหรับนวัตกรรมความงามเหล่านี้แทนความจำเป็นการทำงานที่ไม่ได้นำไปสู่การหาทางออกศิลปะเพราะเรื่องในคำถามที่อ้างอิงสัญลักษณ์ที่นำไปสู่ปัญหาทางสังคมที่เกี่ยวข้องของการพัฒนาเชิงพื้นที่ ที่จะนำเน้นหลักใน Praxis ความงามไม่ได้ปลดปล่อยออกแบบจากที่มีการให้การปฏิบัติ (คุณธรรม) คำตัดสิน (และต้องปกป้องเหล่านี้และดำเนินการตามในทางปฏิบัติการออกแบบของเขา) หรือไม่ก็กำจัดไปได้ของการกำหนดวิจารณ์ ดังนั้นจึงเป็นเวลาที่จะทำข้อเสนอเกี่ยวกับการฟื้นฟูของรูปแบบทางประวัติศาสตร์ "ภูมิทัศน์" ผ่านความคิดความงามนวัตกรรมใหม่เพื่อตอบสนองความต้องการทางสังคมสำหรับภูมิทัศน์ที่สวยงามและธรรมชาติ ในขั้นตอนปัจจุบันของการพัฒนาเชิงพื้นที่ซึ่งจะใช้วิธีการเก่าต้องนี้จะไม่สามารถพบที่น่าพอใจอีกต่อไปในเรื่องเกี่ยวกับสถานการณ์เชิงพื้นที่ที่เฉพาะเจาะจงกับ.
ในที่สุดเมื่อพิจารณาการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องของภูมิทัศน์และความท้าทายที่รอคอยเรามันลงมา คำถามของตัวเลือกวิธีการที่สามารถพบได้สำหรับการทำ Praxis ความงามของการออกแบบภูมิทัศน์ที่เป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการวางแผนประชาธิปไตยโดยไม่สูญเสียความคงทนของความงามในหลักสูตรของกระบวนการ ผ่านกระบวนการดังกล่าวเป็นสิ่งที่จะเป็นไปได้ที่จะสามารถที่จะก้าวข้ามประสบการณ์ความงามจะเกินการแลกเปลี่ยนทัศนะและการสะท้อนเกี่ยวกับเรื่องนี้กับคนอื่น ๆ หนังสือเล่มนี้จะหมายถึงการมีส่วนร่วมในกระบวนการนี้