Theory[edit]Richards is often label

Theory[edit]
Richards is often labelled as the father of the New Criticism, largely because of the influence of his first two books of critical theory, The Principles of Literary Criticism and of Practical Criticism. Principles was a major critical breakthrough, offering thirty-five insightful chapters regarding various topics relevant to literary criticism, including: form, value, rhythm, coenesthesia, literary infectiousness, allusiveness, divergent readings, and belief. His next book, Practical Criticism, was just as influential as an empirical study of inferior literary response. Richards removed authorial and contextual information from thirteen poems, including one by Longfellow and four by decidedly marginal poets. Then he assigned their interpretation to undergraduates at Cambridge University to ascertain the most likely impediments to an adequate response. This approach had a startling impact at the time in demonstrating the depth and variety of misreadings to be expected of otherwise intelligent college students as well as the population at large.

In using this method, Richards did not advance a new hermeneutic. Instead, he was doing something unprecedented in the field of literary studies: he was interrogating the interpretive process itself by analysing the self-reported interpretive work of students. To that end, his work necessitated a closer interpretation of the literary text in and of itself and provided what seems a historical opening to the work done in English Education and Composition [Flower & Hayes] as they engage empirical studies. Connected with this effort were his seminal theories of metaphor, value, tone, stock response, incipient action, pseudo-statement, and ambiguity, the latter as expounded by William Empson, his former graduate student.

I.A. Richards thought literary criticism was too abstract and ‘impressionistic’. He wanted to make literary criticism have precision like a science. Richards also wanted to examine the psychological process of writing and reading poetry

Richards believed that if we read poetry and can make sense of it “in the degree in which we can order ourselves, we need nothing more”. Readers don’t have to fully believe the things they are reading to understand poetry, since poetry’s importance comes from the emotions it causes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

[แก้ไข] ทฤษฎีริชาร์ดเป็นบ่อยมันเป็นพ่อของวิจารณ์ใหม่ ส่วนใหญ่เนื่องจากอิทธิพลของหนังสือสอง ทฤษฎีสำคัญ ที่หลักของวรรณกรรมวิจารณ์ และ การ วิจารณ์การปฏิบัติ หลักสำคัญสำคัญบุกทะลวง เสนอสามสิบห้าบทที่ลึกซึ้งเกี่ยวกับหัวข้อต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการวิจารณ์วรรณคดี รวมทั้ง: แบบฟอร์ม ค่า จังหวะ coenesthesia, infectiousness วรรณกรรม allusiveness อ่านขันติธรรม และความเชื่อ หนังสือของเขาถัดไป ปฏิบัติการวิจารณ์ ไม่เพียงมีอิทธิพลเป็นการศึกษาผลของการตอบสนองวรรณกรรมน้อย ริชาร์ดออก authorial และบริบทข้อมูลจากสิบสามลักษณะบทกวี โดย Longfellow และสี่ โดยกวีเด็ดกำไร แล้ว เขาให้ตีพวกเขาสูง ๆ ที่มหาวิทยาลัยแคมบริดจ์เพื่อตรวจ impediments มักให้การตอบสนองอย่างเพียงพอ วิธีการนี้มีผลกระทบตกใจที่เวลาในการเห็นความลึกและความหลากหลายของ misreadings การนักศึกษาอัจฉริยะหรือเป็นประชากรมีขนาดใหญ่ใช้วิธีนี้ ริชาร์ดได้ไม่เลื่อนใหม่ hermeneutic แทน เขาทำบางสิ่งบางอย่างเป็นประวัติการณ์ในด้านวรรณคดีศึกษา: เขาถูก interrogating การ interpretive เอง โดยวิเคราะห์งาน interpretive รายงานตนเองของนักเรียน เมื่อตอน งานของเขา necessitated ความใกล้ชิดความวรรณคดี และ ของตัวเอง และให้อะไรดูเหมือนเปิดทางการงานที่ทำในการศึกษาภาษาอังกฤษและองค์ประกอบ [ดอกไม้และเฮยส์] เป็นผู้เข้าร่วมผลการศึกษา เชื่อมโยงกับความพยายามนี้มีทฤษฎีเทียบ ค่า เสียง ตอบรับหุ้น incipient การดำเนินการ งบลกัน และ ย่อ หลังเป็น expounded โดย William Empson นักศึกษาบัณฑิตศึกษาของอดีตของเขาบรรลุถึงริชาร์ด I.A. คิดวิจารณ์วรรณคดีเป็นนามธรรมเกินไป และ 'impressionistic' เขาอยากให้วิจารณ์วรรณคดีที่มีความแม่นยำเช่นศาสตร์ ริชาร์ดยังต้องตรวจสอบจิตใจขั้นตอนการเขียน และการอ่านบทกวีริชาร์ดเชื่อว่าถ้าเราอ่านบทกวี และสามารถทำให้ความรู้สึกของ "ในระดับที่เราสามารถสั่งตัวเอง เราไม่ต้องการอะไรเพิ่มเติม" ผู้อ่านไม่ต้องเชื่อในสิ่งที่พวกเขากำลังอ่านเข้าใจกวีนิพนธ์ เนื่องจากความสำคัญของบทกวีมาจากอารมณ์มันทำให้เต็ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทฤษฎี [แก้ไข]
ริชาร์ดจะมีป้ายมักจะเป็นพ่อของใหม่ติชมส่วนใหญ่เพราะอิทธิพลของหนังสือที่เขาสองคนแรกของทฤษฎีที่สำคัญหลักการของการวิจารณ์วรรณกรรมและการวิจารณ์ในทางปฏิบัติ หลักการเป็นก้าวที่สำคัญที่สำคัญที่นำเสนอสามสิบห้าบทที่ชาญฉลาดเกี่ยวกับหัวข้อต่างๆที่เกี่ยวข้องกับการวิจารณ์วรรณกรรมรวมถึงรูปแบบค่าจังหวะ coenesthesia, การติดเชื้อโรควรรณกรรม allusiveness อ่านที่แตกต่างกันและความเชื่อ หนังสือเล่มต่อไปของเขาวิจารณ์ในทางปฏิบัติเป็นเพียงเป็นผู้มีอิทธิพลในฐานะการศึกษาเชิงประจักษ์ของการตอบสนองวรรณกรรมที่ด้อยกว่า ริชาร์ดเอาออก authorial และข้อมูลตามบริบทจากสิบสามบทกวีรวมถึงหนึ่งโดย Longfellow และสี่กวีร่อแร่เด็ด จากนั้นเขาได้รับมอบหมายการตีความของพวกเขาเพื่อนักศึกษาระดับปริญญาตรีมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์เพื่อยืนยันอุปสรรคส่วนใหญ่มีแนวโน้มที่จะตอบสนองอย่างเพียงพอ วิธีการนี้จะมีผลกระทบที่น่าตกใจในเวลาในการแสดงให้เห็นถึงความลึกและความหลากหลายของ misreadings เป็นที่คาดหวังของนักศึกษาที่ชาญฉลาดอย่างอื่นเช่นเดียวกับประชากรที่มีขนาดใหญ่. ในการใช้วิธีการนี้ริชาร์ดไม่ได้ล่วงหน้า hermeneutic ใหม่ แต่ที่เขาทำบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เคยปรากฏในด้านการศึกษาวรรณกรรม: เขาถูกสอบสวนกระบวนการสื่อความหมายของตัวเองโดยการวิเคราะห์ตนเองรายงานการทำงานของนักเรียนสื่อความหมาย ไปสิ้นสุดที่ผลงานของเขาจำเป็นต้องมีการตีความที่ใกล้ชิดของข้อความวรรณกรรมและของตัวเองและให้สิ่งที่ดูเหมือนการเปิดประวัติศาสตร์งานที่ทำในด้านการศึกษาภาษาอังกฤษและองค์ประกอบ [ดอกไม้และเฮย์] ขณะที่พวกเขามีส่วนร่วมการศึกษาเชิงประจักษ์ เชื่อมต่อกับความพยายามนี้เป็นทฤษฎีน้ำเชื้อของเขาอุปมาค่าเสียงการตอบสนองต่อหุ้น, การกระทำเริ่มแรกหลอกคำสั่งและความคลุมเครือหลังภายในบ้านโดยวิลเลียมเอ็มสัน, นักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาในอดีตของเขา. IA ริชาร์ดคิดว่าการวิจารณ์วรรณกรรมเป็นนามธรรมเกินไปและ 'อิมเพรส' เขาต้องการที่จะทำให้การวิจารณ์วรรณกรรมมีความแม่นยำเช่นวิทยาศาสตร์ ริชาร์ดยังต้องการที่จะตรวจสอบกระบวนการทางจิตวิทยาของการเขียนและการอ่านบทกวีRichards เชื่อว่าถ้าเราอ่านบทกวีและสามารถทำให้ความรู้สึกของมัน "ในระดับที่เราสามารถสั่งซื้อตัวเราเราต้องอะไรมาก" ผู้อ่านจะได้ไม่ต้องเต็มที่เชื่อว่าสิ่งที่พวกเขากำลังอ่านจะเข้าใจบทกวีบทกวีตั้งแต่สำคัญมาจากอารมณ์ที่จะทำให้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทฤษฎี [ แก้ไข ]
ริชาร์ดส์มักถูกมองว่าเป็นพ่อใหม่ของการวิจารณ์ส่วนใหญ่เนื่องจากอิทธิพลของหนังสือสองเล่มแรกของทฤษฎีวิพากษ์ หลักการของการวิจารณ์วรรณกรรมและการวิจารณ์ในการปฏิบัติ หลักการเป็นหลักสำคัญการเสนอห้าบทในหัวข้อต่างๆที่เกี่ยวข้องกับเจะวิจารณ์วรรณกรรมรวมทั้งรูปแบบ จังหวะ ค่านิยมcoenesthesia วรรณกรรม infectiousness allusiveness , การอ่าน , โรงเรียน , และความเชื่อ หนังสือวิจารณ์การปฏิบัติต่อไปของเขาคือ มีอิทธิพลเช่นเดียวกับการศึกษาเชิงประจักษ์ของการตอบสนองทางด้านล่าง ริชาร์ดออก authorial และบริบท ข้อมูลจากบทกวีสิบสาม , รวมถึงหนึ่งโดยลองเฟลโลว์และสี่โดยเด็ดส่วนบทกวี