Lefille seemed to be roaring at the

Lefille seemed to be roaring at the mercilessness of the world. It was the cry of a girl who couldn’t vent all this while. That’s right, because she had been betraying her emotions, her self reproach became even more painful. It was even more so, if the feelings she had been going against was the right one. Because of her strong conviction, her self reproach was even more unbearable.
And then, tears came out from the corner of Lefille’s eyes after her emotions burst forth.
The tears were filled with sorrow and suffering. It was the crystallization of a girl imprisoned by her responsibility and obligations.
… And finally, she calmed down and her breathing became steady. Lefille apologized for losing her composure and turned back once more. Without looking back, she bidded farewell as if it was forever.
“... I am sorry, Suimei-kun. It was for a short time, but I have been in your care.”
“Lefille!? Don’t go!! Wait!!”
The voice persuading her to stay didn’t reach the girl, and disappeared futilely into the air. Lefille ignored Suimei’s restraint, and started running with abnormal speed along the way they came with her crimson spirit powers.
“Hey. She really left…”
The mutters of Suimei who was left behind echoed in the forest. His voice couldn’t reach Lefille anymore.
He halted his legs chasing her, and lowered his outreached arm. Suimei stood stiffly on the spot.
She left just like that, to help those who cursed and chased her away. And also to forge ahead in the path she believes to be just.
“Tch…”
This fact made Suimei grit his teeth.
Was it fine for her to go like this? To a battle alone, where only despair waits.
Then chase her, Suimei thought. But if he went too, his life would be endangered. And of course, he would need to fight that Mazoku Rajas and his minions. It would be a brutal fight, and he might even die.
But he mustn’t die, He had his reasons. Suimei had to fulfill his father’s wish, and realize the ideal of the Association. He had already sworn to do so. Even if the one who made him swore was no longer amongst the living, even if this was decided one sidedly, an oath was still an oath. Once decided, he won’t give up until he fulfilled the promise. But would things be fine like this? If he accepted this, and use the excuse that he had things he needed to accomplish, he could move on and walk on his safe route. Could he ignore the battle that would be breaking out soon? And leave the girl to walk the path without salvation?
That’s right—

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Lefille ดูเหมือนจะคำรามในความโหดร้ายของโลก มันเป็นเสียงร้องของหญิงสาวคนหนึ่งที่ไม่สามารถระบายทั้งหมดในขณะนี้ ที่เหมาะสมเพราะเธอได้รับการทรยศต่อความรู้สึกของเธอตำหนิเธอเองก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น มันเป็นมากยิ่งขึ้นดังนั้นถ้าความรู้สึกที่เธอได้รับไปกับการเป็นหนึ่งที่เหมาะสม เนื่องจากความเชื่อมั่นที่แข็งแกร่งของเธอตำหนิเธอเองก็ยิ่งทนไม่ได้มากขึ้น.
แล้วน้ำตาออกมาจากมุมของตา Lefille หลังจากที่ความรู้สึกของเธอระเบิดออกมา.
น้ำตาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความทุกข์ทรมาน มันเป็นตกผลึกของหญิงสาวคนหนึ่งที่ถูกคุมขังโดยความรับผิดชอบและหน้าที่ของเธอ.
... และในที่สุดเธอก็สงบลงและการหายใจของเธอกลายเป็นที่มั่นคง Lefille ขอโทษสำหรับการสูญเสียความสงบของเธอและหันกลับมาอีกครั้ง โดยไม่หันกลับมามองเธอ bidded อำลาราวกับว่ามันเป็นตลอดไป.
" ... ฉันขอโทษ, Suimei คุง มันเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ฉันได้รับในการดูแลของคุณ. "
" Lefille !? อย่าไป !! รอ !! "
เสียงชักจูงให้เธออยู่ไม่ถึงหญิงสาวที่หายไปและลมๆแล้งๆไปในอากาศ Lefille ละเว้นความยับยั้งชั่งใจ Suimei และเริ่มต้นทำงานด้วยความเร็วที่ผิดปกติไปตามทางที่พวกเขามาพร้อมกับพลังวิญญาณสีแดงเข้มของเธอ.
"เฮ้ เธอทิ้งจริงๆ ... "
พึมพำของ Suimei ที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังก้องอยู่ในป่า เสียงของเขาไม่สามารถเข้าถึง Lefille อีกต่อไป.
เขาหยุดขาของเขาไล่เธอและลดแขน outreached ของเขา Suimei ยืนเคร่งครัดในจุด.
เธอทิ้งเช่นเดียวกับที่จะช่วยให้ผู้ที่สาปแช่งและไล่เธอออกไป และยังเคลื่อนไปข้างหน้าในเส้นทางที่เธอเชื่อว่าจะเป็นเพียงแค่.
"ชิ ... "
ความจริงเรื่องนี้ทำให้ Suimei ขบฟันของเขา.
คือมันที่ดีสำหรับเธอไปเช่นนี้หรือไม่ เพื่อการต่อสู้เพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่สิ้นหวังรอ.
จากนั้นก็ไล่เธอ Suimei คิด แต่ถ้าเขาไปเกินไปชีวิตของเขาจะได้รับการใกล้สูญพันธุ์ และแน่นอนว่าเขาจะต้องต่อสู้ที่ Mazoku Rajas และสมุนของเขา มันจะเป็นการต่อสู้ที่โหดร้ายและเขาก็อาจจะตาย.
แต่เขาจะต้องไม่ตายเขามีเหตุผลของเขา Suimei มีการตอบสนองความต้องการของพ่อของเขาและตระหนักถึงอุดมคติของสมาคม เขาได้ปฏิญาณไว้แล้วที่จะทำเช่นนั้น แม้ว่าคนที่ทำให้เขาสาบานว่าจะไม่ได้อยู่ในหมู่นั่งเล่นแม้ว่านี้ได้มีการตัดสินใจอย่างใดอย่างหนึ่งข้างเดียว, คำสาบานก็ยังคงคำสาบาน เมื่อตัดสินใจที่เขาจะไม่ยอมแพ้จนกว่าเขาจะปฏิบัติตามสัญญา แต่สิ่งที่น่าจะดีเช่นนี้หรือไม่ ถ้าเขาได้รับการยอมรับนี้และใช้ข้ออ้างว่าเขามีสิ่งที่เขาต้องการที่จะประสบความสำเร็จเขาจะย้ายไปและเดินไปบนเส้นทางที่ปลอดภัยของเขา เขาอาจจะไม่สนใจการต่อสู้ที่จะถูกทำลายออกเร็ว ๆ นี้? และปล่อยให้หญิงสาวที่จะเดินเส้นทางโดยไม่รอด?
นั่นเป็นขวา