Generalized anxiety disorder (GAD),

Generalized anxiety disorder (GAD), also known as “chronic anxiety neurosis,” is characterized by chronic “free-floating anxiety,” accompanied by such autonomic symptoms as tremor, tachycardia, and diaphoresis.
The lifetime prevalence of generalized anxiety disorder has been estimated at about 5%, and the female to male ratio at about 2:1. Some doubt, however, has been expressed about these figures, as it appears that in the epidemiologic surveys patients with depression may have been misdiagnosed as having generalized anxiety disorder.
ONSET
Onset is usually in adolescence or childhood years; however, it may also first appear in early adult years. Symptoms tend to evolve gradually and insidiously.
CLINICAL FEATURES
Commonly the patient complains of anxiety, sometimes with bitterness, and often has already consulted several other physicians in the search for relief. The patient is easily startled and jumpy, and loud noises or sudden movements may be particularly alarming. Unable to relax, the patient may spend restless hours at night waiting for sleep.
The patient often complains of a sense of shakiness and may have a fine tremor of the hands. Some patients may “shake like a leaf.” The heart may race uncomfortably, “like a bird fluttering in the chest.” They may have a lump in the throat, and cold clammy skin is evident upon a handshake.
Patients often complain of indigestion and cramping. They may have constipation or diarrhea. Frequent urination is common. Some may complain of lightheadedness and a fear that they might faint. The completion of minor tasks requires an inordinate degree of effort, and patients often complain of feeling exhausted and of being unable to concentrate.
Patients may volunteer “reasons” why they are anxious; however, on close inspection, either their concerns are unjustified or, if in fact they have an actual occasion for worry, their anxiety and other symptoms are all out of proportion to the facts. Indeed often the free-floating anxiety has “attached” itself to part of the patient’s life, or the patient, in a desperate attempt to “make sense” of this experience, has decided that this or that thing is the “cause” of the anxiety.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โรควิตกกังวลเมจแบบทั่วไป (กาด), เรียกอีกอย่างว่า "โรควิตกกังวลโรคประสาท เป็นลักษณะเรื้อรัง"free-floating ความกังวล พร้อม ด้วยอาการ autonomic เช่นสั่น ล่างเต้นเร็ว และ diaphoresisมีการประมาณอายุการใช้งานความชุกของโรควิตกกังวลเมจแบบทั่วไปที่ประมาณ 5% และเพศหญิงต่อชายที่เกี่ยวกับ 2:1 สงสัยบางอย่าง แต่ มีการแสดงเกี่ยวกับตัวเลขเหล่านี้ ปรากฏว่า ในการสำรวจ epidemiologic ผู้ป่วยที่ มีภาวะซึมเศร้าอาจมีถูก misdiagnosed เป็นมีการตั้งค่าทั่วไปโรควิตกกังวลเริ่มมีอาการเริ่มมีอาการมักเป็นในวัยรุ่นหรือวัยเด็กปี อย่างไรก็ตาม มันอาจยังเป็นครั้งแรกในปีแรก ๆ ผู้ใหญ่ อาการมีแนวโน้มที่จะ พัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ และ insidiouslyลักษณะทางคลินิกโดยทั่วไปผู้ป่วยบ่นของความวิตกกังวล มีรสขม บางครั้ง และมักจะมีอยู่แล้วขอคำปรึกษาแพทย์อื่น ๆ หลายหาบรรเทา ผู้ป่วยเป็น startled ได้อย่างง่ายดาย และน่ากลัว และเสียงดังหรือเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันอาจจะน่าเป็นห่วงอย่างยิ่ง ไม่สามารถผ่อนคลาย ผู้ป่วยอาจใช้ชั่วโมงกระสับกระส่ายรอนอนดึกผู้ป่วยมักจะบ่นของความ shakiness และอาจสั่นปรับมือ ผู้ป่วยบางส่วนอาจ "เขย่าเช่นใบไม้" หัวใจอาจแข่ง uncomfortably "เช่นนก fluttering ในหน้าอก" พวกเขาอาจมีก้อนในคอ กผิวหนังเปียกชื้นเย็นจะปรากฏชัดเมื่อการ handshakePatients often complain of indigestion and cramping. They may have constipation or diarrhea. Frequent urination is common. Some may complain of lightheadedness and a fear that they might faint. The completion of minor tasks requires an inordinate degree of effort, and patients often complain of feeling exhausted and of being unable to concentrate.Patients may volunteer “reasons” why they are anxious; however, on close inspection, either their concerns are unjustified or, if in fact they have an actual occasion for worry, their anxiety and other symptoms are all out of proportion to the facts. Indeed often the free-floating anxiety has “attached” itself to part of the patient’s life, or the patient, in a desperate attempt to “make sense” of this experience, has decided that this or that thing is the “cause” of the anxiety.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โรควิตกกังวลทั่วไป (ร่อนเร่) ยังเป็นที่รู้จักในฐานะ "โรคประสาทวิตกกังวลเรื้อรัง" เป็นลักษณะเรื้อรัง "ความวิตกกังวลฟรีลอย" มาพร้อมกับอาการของระบบประสาทส่วนกลางเช่นสั่นหัวใจเต้นเร็วและ diaphoresis.
ความชุกอายุการใช้งานของโรควิตกกังวลทั่วไปได้รับการประเมิน อยู่ที่ประมาณ 5% และเพศหญิงต่อชายประมาณ 2: 1 บางคนสงสัย แต่ได้รับการแสดงออกเกี่ยวกับตัวเลขเหล่านี้ตามที่ปรากฏว่าในการสำรวจระบาดวิทยาผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้าอาจได้รับการวินิจฉัยผิดพลาดว่ามีความผิดปกติของความวิตกกังวลทั่วไป.
ONSET
เริ่มมีอาการมักจะอยู่ในวัยหนุ่มสาวหรือวัยเด็ก; แต่มันอาจจะยังปรากฏตัวครั้งแรกในช่วงต้นปีที่ผ่านมาผู้ใหญ่ อาการมีแนวโน้มที่จะพัฒนาขึ้นและค่อยๆร้ายกาจ.
ลักษณะทางคลินิกโดยทั่วไปผู้ป่วยบ่นของความวิตกกังวลบางครั้งก็มีความขมขื่นและมักจะได้รับการพิจารณาแล้วแพทย์อื่น ๆ อีกหลายในการค้นหาความโล่งใจ
ผู้ป่วยจะตกใจง่ายและน่ากลัวและเสียงดังหรือการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันอาจจะน่ากลัวโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไม่สามารถที่จะผ่อนคลายผู้ป่วยอาจใช้เวลาหลายชั่วโมงในเวลากลางคืนกระสับกระส่ายรอสำหรับการนอนหลับ.
ผู้ป่วยมักจะบ่นของความรู้สึกของความไม่มั่นคงและอาจจะมีการสั่นสะเทือนที่ดีของมือ ผู้ป่วยบางรายอาจจะ "เขย่าเช่นใบ." หัวใจอาจแข่งอึดอัด "เช่นกระพือนกในหน้าอก." พวกเขาอาจมีก้อนเนื้อในลำคอและผิวที่ชื้นเย็นจะเห็นได้เมื่อจับมือ.
ผู้ป่วยมักจะบ่นของอาหารไม่ย่อย และตะคริว พวกเขาอาจมีอาการท้องผูกหรือท้องเสีย ปัสสาวะบ่อยเป็นเรื่องธรรมดา บางคนอาจบ่นของวิงเวียนและความหวาดกลัวว่าพวกเขาจะเป็นลม ความสำเร็จของงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ต้องมีระดับมากมายของความพยายามและผู้ป่วยมักจะบ่นของความรู้สึกเหนื่อยล้าและที่ไม่สามารถที่จะมีสมาธิ.
ผู้ป่วยอาจเป็นอาสาสมัคร "เหตุผล" ทำไมพวกเขามีความกังวล; อย่างไรก็ตามในการตรวจสอบอย่างใกล้ชิดทั้งความกังวลของพวกเขาจะไม่ยุติธรรมหรือหากในความเป็นจริงพวกเขามีโอกาสที่แท้จริงสำหรับความกังวลความวิตกกังวลและอาการอื่น ๆ ของพวกเขาจะออกจากสัดส่วนกับข้อเท็จจริง อันที่จริงมักจะวิตกกังวลฟรีลอยได้ "แนบ" ตัวเองเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของผู้ป่วยหรือผู้ป่วยในความพยายามที่จะ "ให้ความรู้สึก" ของประสบการณ์นี้ได้ตัดสินใจที่ว่านี้หรือสิ่งที่เป็น "สาเหตุ" ของ ความวิตกกังวล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โรควิตกกังวลทั่วไป ( กาด ) หรือที่เรียกว่า " โรคประสาทวิตกกังวลเรื้อรัง " เป็นลักษณะเรื้อรังฟรี " ลอยความกังวล " มาพร้อมกับอาการของระบบประสาทอัตโนมัติ เช่น อาการสั่น หัวใจเต้น และ diaphoresis .
ชีวิตความชุกของความผิดปกติของความวิตกกังวลทั่วไปได้ประมาณ 5% และหญิงชายที่ประมาณ 2 : 1 อัตราส่วน . สงสัยบางอย่าง อย่างไรก็ตามได้แสดงออกเกี่ยวกับตัวเลขเหล่านี้ ตามที่ปรากฏในผลการสำรวจผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้าอาจได้รับการ misdiagnosed เป็นมีโรควิตกกังวลทั่วไป .

เริ่มมีอาการเป็นปกติในวัยรุ่น หรือวัยเด็กปี อย่างไรก็ตาม ก็ยังอาจจะแรกปรากฏในผู้ใหญ่ตอนต้นปี . อาการมักจะค่อยๆ วิวัฒนาการและลักษณะทางคลินิก

เล่ห์เหลี่ยม .โดยทั่วไปผู้ป่วยบ่นว่าทุกข์ บางครั้งกับความขมขื่น และมักจะได้ปรึกษาแพทย์หลาย ๆ ในการบรรเทา ผู้ป่วยจะตกใจง่าย และน่ากลัวมาก และเสียงดังการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลัน หรืออาจเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่น่ากลัว ก็ไม่สามารถผ่อนคลายได้ ผู้ป่วยอาจใช้เวลาชั่วโมง ตอนกลางคืนนอนกระสับกระส่ายรอ
.ผู้ป่วยมักจะบ่นของความรู้สึกมั่นคง และอาจมีการปรับอาการสั่นของมือ ผู้ป่วยบางรายอาจจะ " เขย่าเหมือนใบไม้ หัวใจอาจจะแข่งขัน " อิหลักอิเหลื่อ " เหมือนนกบินอยู่บนหน้าอก พวกเขาอาจมีก้อนในคอ และแอมเพิลริชจะปรากฏชัดเมื่อจับมือ ผู้ป่วยมักจะบ่นของอาการอาหารไม่ย่อย
และเป็นตะคริว พวกเขาอาจจะท้องผูกหรือท้องเสียปัสสาวะบ่อยอยู่เหมือนกัน บางคนอาจบ่นของอาการเวียนศีรษะ และกลัวว่าเขาจะเป็นลม ความสมบูรณ์ของงานย่อยต้องมีปริญญาเลยเถิดของความพยายาม และผู้ป่วยมักบ่นว่ารู้สึกเหนื่อย และไม่ได้มีสมาธิ .
ผู้ป่วยอาจอาสา " เหตุผล " ทำไมพวกเขาจะกังวล อย่างไรก็ตาม ในการตรวจสอบอย่างใกล้ชิดทั้งของความกังวลที่ไม่มีเหตุผลหรือ