Teacher–student interactions in 17

Teacher–student interactions in 17 inclusive classrooms were examined using a mixed-methods approach that involved quantitative analysis of interactions recorded during classroom observations and follow-up interviews with seven general educators.

Observational findings suggest that classrooms were organised along traditional lines with the vast majority of interactions provided by general educators to the whole class, followed by brief intervals of 1 : 1 interactions directed towards individual students, most frequently children with disabilities. Interview findings suggest that teachers were aware of the greater individual attention devoted to students with disabilities and described a number of ways that they adapt their instruction that are consistent with the research on effective teaching. In addition, participants struggled with the dilemma of balancing their attention between students whom they perceived as needing it most and ensuring that the class as a whole made adequate progress. The analysis of both observational and interview data indicates that paraprofessionals were responsible for a large portion of instruction and curricular decision making for children with severe disabilities in these classrooms.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โต้ตอบครู – นักเรียนในห้องเรียนรวม 17 ถูกตรวจสอบโดยใช้วิธีการแบบวิธีผสมที่เกี่ยวข้องกับการวิเคราะห์เชิงปริมาณของการโต้ตอบที่บันทึกไว้ในระหว่างการสังเกตห้องเรียนและติดตามผลการสัมภาษณ์กับนักการศึกษาทั่วไป 7ผลการวิจัยเชิงสังเกตการณ์แนะนำว่า ห้องเรียนถูกจัดตามบรรทัดดั้งเดิมส่วนใหญ่ของการโต้ตอบโดยทั่วไปนักการศึกษาชั้นทั้งหมด ตาม ด้วยช่วงสั้น ๆ ของการโต้ตอบ 1:1 โดยตรงต่อการเรียนรู้ ที่สุดบ่อยเด็กทุพพลภาพ แนะนำสัมภาษณ์พบว่า ครูได้ทราบยิ่งกะทัดรัดทุ่มเทเพื่อนักเรียนพิการ และอธิบายจำนวนวิธีที่จะปรับการสอนให้สอดคล้องกับการวิจัยในการเรียนการสอนที่มีประสิทธิภาพ นอกจากนี้ ผู้เข้าร่วมต่อสู้กับความลำบากใจของสมดุลความสนใจระหว่างนักเรียนที่จะมองเห็นเป็นการจำเป็นมากที่สุด และมั่นใจว่า เรียนทั้งหมดทำความก้าวหน้าเพียงพอ การวิเคราะห์ทั้งเชิงสังเกตการณ์ และสัมภาษณ์ข้อมูลบ่งชี้ว่า paraprofessionals ชอบส่วนใหญ่ของคำสั่งและตัดสินเสริมเด็กพิการรุนแรงในห้องเรียนเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปฏิสัมพันธ์ครูนักเรียนใน 17 ห้องเรียนรวมมีการตรวจสอบโดยใช้วิธีการผสมวิธีการที่เกี่ยวข้องกับการวิเคราะห์เชิงปริมาณของการมีปฏิสัมพันธ์บันทึกไว้ในระหว่างการสังเกตห้องเรียนและติดตามการสัมภาษณ์กับเจ็ดศึกษาทั่วไป. ผลการวิจัยเชิงแนะนำว่าห้องเรียนถูกจัดตามเส้นแบบดั้งเดิมที่มีส่วนใหญ่ ของการสื่อสารที่ให้บริการโดยทั่วไปในการศึกษาเรียนทั้งหมดตามด้วยช่วงเวลาสั้น ๆ 1: 1 มีปฏิสัมพันธ์โดยตรงต่อนักเรียนแต่ละคนเด็กส่วนใหญ่มักจะมีความพิการ ผลการวิจัยชี้ให้เห็นว่าการให้สัมภาษณ์ครูผู้สอนมีความตระหนักในความสนใจของแต่ละบุคคลมากขึ้นอุทิศให้กับนักเรียนที่มีความพิการและอธิบายหลายวิธีที่พวกเขาปรับตัวเข้ากับการเรียนการสอนของพวกเขาที่มีความสอดคล้องกับการวิจัยการเรียนการสอนที่มีประสิทธิภาพ นอกจากนี้ผู้เข้าร่วมการต่อสู้กับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของความสมดุลระหว่างความสนใจของนักเรียนที่พวกเขามองว่าเป็นที่ต้องการมากที่สุดและสร้างความมั่นใจว่าชั้นเป็นทั้งความคืบหน้าอย่างเพียงพอ การวิเคราะห์ข้อมูลทั้งเชิงสัมภาษณ์และแสดงให้เห็นว่า paraprofessionals มีความรับผิดชอบส่วนใหญ่มาจากการเรียนการสอนและการตัดสินใจหลักสูตรสำหรับเด็กที่มีความพิการรุนแรงในห้องเรียนเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ครู–นักเรียนปฏิสัมพันธ์ในชั้นเรียนรวม 17 ทดสอบโดยใช้วิธีการผสมวิธีการที่เกี่ยวข้องกับการวิเคราะห์เชิงปริมาณของการโต้ตอบที่บันทึกไว้ระหว่างการสังเกตและติดตามผลการสัมภาษณ์กับเจ็ดนักการศึกษาทั่วไป .

จากการสังเกตพบว่า ห้องเรียนถูกจัดตามเส้นแบบดั้งเดิมกับส่วนใหญ่ของการปฏิสัมพันธ์โดยนักการศึกษาทั่วไปทั้งห้อง ตามด้วยสั้น ๆช่วงเวลา 1   : ปฏิสัมพันธ์  1 โดยตรงต่อนักเรียนแต่ละคน บ่อย ที่สุด เด็กที่มีความบกพร่องทางร่างกายผลสัมภาษณ์แนะนำให้ครูมีความตระหนักมากขึ้นความสนใจแต่ละทุ่มเทเพื่อนักเรียนพิการและอธิบายหลายวิธีที่พวกเขาปรับการจัดการเรียนการสอนที่สอดคล้องกับการสอนที่มีประสิทธิภาพการวิจัยใน นอกจากนี้ผู้เข้าร่วมต่อสู้กับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของดุลความสนใจระหว่างนักศึกษาผู้ที่พวกเขารับรู้ว่าต้องการมันมากที่สุด และมั่นใจว่า ชั้นเป็นทั้งความก้าวหน้าเพียงพอวิเคราะห์สังเกตการณ์และการสัมภาษณ์ พบว่า ผู้ช่วยงานรับผิดชอบส่วนใหญ่ของการเรียนการสอนและหลักสูตรการตัดสินใจสำหรับเด็กพิการรุนแรงในห้องเรียนเหล่านี้