One of the reasons for the success

One of the reasons for the success of the Roman Empire was that the Romans treated their Empire as the world. In other words, the world was equated with the Empire. This belief formed the social cement which kept the Empire sustained. However, this bond, this social cohesion, was temporary at best. There were, after all, forces outside the Roman Empire which were eating away at the Empire itself. And regardless of whether we accept the fact that Rome fell as a result of internal pressure or invasions from the outside, or both at one and the same time, one thing is abundantly clear: Rome fell, and did so with a loud noise. It would take Western Civilization nearly ten centuries to recover and refashion a world which could be the rival of the civilization of Rome.
By the third and fourth centuries AD, it is proper to speak of a Greco-Roman tradition of thought. The Romans tried to limit the influence of Greek thought in the early days of the Empire. However, over time Greek ideas joined with Roman conceptions and a new tradition of thought was forged. In some respects, the Hellenistic world became Romanized. This is just one more example of how the Romans succeeded by assimilated other cultures. Furthermore, the Greco-Roman tradition refers as much to classical and Hellenistic Greece as it does the days of the Roman Republic and the Empire. Both civilizations produced a world view which we could only call pagan. This world view was secular through and through. Gods and goddesses were common to both civilizations and yet as time passed it was the virtuous life of the good citizen that was of supreme importance. The emphasis was on living the good life in the here and now, whether in the city state or the cosmopolis.

The Greco-Roman tradition was fashioned over the one thousand year history of the classical world, the world of Greece and Rome. The Renaissance of the 14th through 16th centuries attempted to revive the ideals of the classical world, and so the humanists of the Renaissance tried to imitate the humanism of centuries past. Humanist scholars took great pains to study the texts of the ancient world, not just to "harvest" the virtuous life of classical man, but to learn classical Greek and Latin. If ancient texts needed to be studied, then they needed to be studied in the language in which they were composed. What had happened between the fall of Rome and the Renaissance was the bastardization of classical languages. As scholars, the humanists needed the classical world for its language as much as it did for its ideas.

However, it was also during the age of the Pax Romana that this pagan tradition, this Greco-Roman tradition, was joined by another important tradition, by another world view. This world view is called the Judeo-Christian tradition. That is, the ethical and ordering principles of the Jewish and Christian faiths.

The Greco-Roman tradition was secular: it proposed no one God and formal religion as we know it today, did not exist. While the Greeks would pay homage to their  many deities, as would the Romans, there is no doubt that they placed their true faith in the hands of man. In other words, humanism: man the thinker, man the doer, man the maker. For the Greeks, man was endowed with Reason, the capacity to think and use his intellect. This initially took the form of glorifying the city state: the city state was the world. Anything outside the city state was somehow inferior, barbarian. In an important respect such an attitude was narrow in focus and provided the Greeks with a tunnel vision that prevented them from further growth during the Hellenistic Age.

The Greeks were also obsessed with the personal cultivation of the individual. "Know thyself," repeated Socrates. The good man ought to seek the good life and so become a good citizen, a virtuous citizen. And a collection of virtuous citizens would constitute the virtuous city state. The only way that the good life was at all possible was through personal examination. Or, as Socrates again argued, "the unexamined life is not worth living."

Above all, the Greeks asked questions. What is knowledge? What is the state? What is beauty? What is virtue? What is justice? Was the best form of government? The Greeks, in the last analysis, were thinkers rather than doers. In time, the Greek world view came or to be based on the intellect more than it was on action. The best illustration of this world view -- a view of thought rather than of action-- was the Stoic and Epicurean therapies of the Hellenistic Age. These therapies taught resignation in the face of chaos and disorder -- they taught men to resign themselves in private reflection and thought.

The Romans, on the other hand, were doers, they were men of action. They succeeded in translating into action what the Greeks had only thought possible. The Romans also asked questions about the world, about nature, and about man. To be sure, they inhabited the same world as the Hellenistic Greeks. They understood and accepted the chaos and disorder of the world. However, they were clearly more prepared to develop their thought of the world in relation to what kind of world in which they wanted to live. The Romans also had the example of the Greeks and their history. In other words, the Romans were cognizant of what the Greeks had accomplished and not accomplished. The Greeks had no such history to which they could refer.

The end result for the Romans was that they managed to create their own world and they called it the Roman Empire. And their world view became embodied in a pagan cult. This cult was nothing less than the patriotic worship of Rome itself. And throughout the Empire we find the expression Genius Populi Romani celebrated by all Romans. If anything sustained the Empire, it was the conception of the "Genius of the Roman People." The Romans were taught to believe that the destiny of Rome was the destiny of the world and this became embodied in a civil religion which embraced the genius of the Roman people. This civil religion was a secular, pagan religion, in which all men devoted their energies toward public service to state. It was their duty to serve the state. It was virtuous. These duties consisted of service and responsibility because only through responsible service would one come to know virtue.

Despite the obvious fact that the majority of Roman emperors were scheming, devious, opportunistic, or plainly insane, the world view dominated the social life of the Roman citizen of the Empire. The history of the Empire is dotted with political assassinations, strangulations, emperors playing fiddles while Rome burned, court intrigue and rivalry not to mention a widespread incidence of downright insanity or paranoid schizophrenia. In the end, it is extraordinary that the Roman Empire existed for as long as it did. For Edward Gibbon, author of the Decline and Fall of the Roman Empire (3 vols, 1770s), the decline of Rome was natural and required little explanation: "The decline of Rome was the natural and inevitable effect of immoderate greatness. Prosperity ripened the principle of decay; the cause of the destruction multiplied with the extent of conquest; and, as soon as time or accident and removed the artificial supports, the stupendous fabric yielded to the pressure of its own weight. The story of the ruin is simple and obvious: and instead of inquiring why the Roman Empire was destroyed we should rather be surprised that it has subsisted for so long." [Gibbon, Decline and Fall of the Roman Empire, 2nd ed., vol. 4, ed. by J. B. Bury (London, 1909), pp. 173-174.]

It's a complicated question and has occupied the attention of historians for centuries. One thing can be said with certainty -- although Rome ultimately fell  in A.D. 476, the its decline was a process that had been going on for centuries. This goes back to the comment we've been making all along, that Roman strengths eventually became Roman weaknesses. Another thing which we ought to remember is that the Roman Empire was large, and when we speak of the fall of Rome, we are talking about the western half of the Empire. The eastern half survived as the Byzantine Empire until 1453. Lastly, there is no one explanation that accounts for Rome's decline and fall.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนึ่งในเหตุผลสำหรับความสำเร็จของจักรวรรดิโรมันได้ว่า ชาวโรมันเป็นจักรวรรดิของโลก ในคำอื่น ๆ โลกที่ equated กับอาณาจักร ความเชื่อนี้เกิดขึ้นซีเมนต์สังคมซึ่งเก็บอาณาจักรที่ยั่งยืน อย่างไรก็ตาม นี้พันธบัตร สามัคคีสังคมนี้ ได้ชั่วคราวดีที่สุด มี หลังจากที่ทุก กองกำลังภายนอกจักรวรรดิโรมันซึ่งได้รับประทานอาหารไปที่อาณาจักรตัวเอง และไม่ว่าเรายอมรับความจริงที่ว่ากรุงโรมตกเนื่องจากความดันภายในหรือการรุกรานจากภายนอก หรือทั้งสองอย่างในเวลาเดียว สิ่งเดียวคืออุดมสมบูรณ์ชัดเจน: โรมลดลง และไม่ให้ มีเสียงดัง มันจะนำอารยธรรมตะวันตกเกือบสิบศตวรรษ การกู้คืน refashion โลกซึ่งอาจเป็นคู่แข่งของอารยธรรมโรมโดยสาม และสี่ศตวรรษโฆษณา ได้ถูกเอ่ยถึงประเพณีกรีก-คิด ชาวโรมันพยายามจำกัดอิทธิพลของความคิดในยุคของจักรวรรดิกรีก อย่างไรก็ตาม เวลาที่ร่วมคิดกรีกกับโรมัน conceptions และประเพณีใหม่คิดถูกปลอม บางประการ กลายเป็น Romanized โลกเฮเลนนิสติค นี้เป็นอย่างมากเพียงหนึ่งวิธีชาวโรมันประสบความสำเร็จโดยขนบธรรมเนียมประเพณีวัฒนธรรมอื่น ๆ นอกจากนี้ ประเพณีกรีก-อ้างเป็นคลาสสิก และกรีซเฮเลนนิสติคมันไม่วันสาธารณรัฐโรมันและจักรวรรดิ อารยธรรมทั้งสองผลิตมุมโลกซึ่งเราสามารถเรียกพุกามเท่านั้น มุมมองโลกนี้ถูกทางโลกผ่าน และผ่าน เทพเจ้าและ goddesses มีพื้นฐานของอารยธรรมทั้งสอง และยัง เป็นเวลาผ่านไปมัน มีชีวิตบริสุทธิ์ของพลเมืองดีที่มีความสำคัญสูงสุด เน้นอยู่บนชีวิตที่นี่ดี และตอน นี้ ไม่ว่าเมืองรัฐหรือ cosmopolisThe Greco-Roman tradition was fashioned over the one thousand year history of the classical world, the world of Greece and Rome. The Renaissance of the 14th through 16th centuries attempted to revive the ideals of the classical world, and so the humanists of the Renaissance tried to imitate the humanism of centuries past. Humanist scholars took great pains to study the texts of the ancient world, not just to "harvest" the virtuous life of classical man, but to learn classical Greek and Latin. If ancient texts needed to be studied, then they needed to be studied in the language in which they were composed. What had happened between the fall of Rome and the Renaissance was the bastardization of classical languages. As scholars, the humanists needed the classical world for its language as much as it did for its ideas.However, it was also during the age of the Pax Romana that this pagan tradition, this Greco-Roman tradition, was joined by another important tradition, by another world view. This world view is called the Judeo-Christian tradition. That is, the ethical and ordering principles of the Jewish and Christian faiths.The Greco-Roman tradition was secular: it proposed no one God and formal religion as we know it today, did not exist. While the Greeks would pay homage to their many deities, as would the Romans, there is no doubt that they placed their true faith in the hands of man. In other words, humanism: man the thinker, man the doer, man the maker. For the Greeks, man was endowed with Reason, the capacity to think and use his intellect. This initially took the form of glorifying the city state: the city state was the world. Anything outside the city state was somehow inferior, barbarian. In an important respect such an attitude was narrow in focus and provided the Greeks with a tunnel vision that prevented them from further growth during the Hellenistic Age.The Greeks were also obsessed with the personal cultivation of the individual. "Know thyself," repeated Socrates. The good man ought to seek the good life and so become a good citizen, a virtuous citizen. And a collection of virtuous citizens would constitute the virtuous city state. The only way that the good life was at all possible was through personal examination. Or, as Socrates again argued, "the unexamined life is not worth living."Above all, the Greeks asked questions. What is knowledge? What is the state? What is beauty? What is virtue? What is justice? Was the best form of government? The Greeks, in the last analysis, were thinkers rather than doers. In time, the Greek world view came or to be based on the intellect more than it was on action. The best illustration of this world view -- a view of thought rather than of action-- was the Stoic and Epicurean therapies of the Hellenistic Age. These therapies taught resignation in the face of chaos and disorder -- they taught men to resign themselves in private reflection and thought.The Romans, on the other hand, were doers, they were men of action. They succeeded in translating into action what the Greeks had only thought possible. The Romans also asked questions about the world, about nature, and about man. To be sure, they inhabited the same world as the Hellenistic Greeks. They understood and accepted the chaos and disorder of the world. However, they were clearly more prepared to develop their thought of the world in relation to what kind of world in which they wanted to live. The Romans also had the example of the Greeks and their history. In other words, the Romans were cognizant of what the Greeks had accomplished and not accomplished. The Greeks had no such history to which they could refer.The end result for the Romans was that they managed to create their own world and they called it the Roman Empire. And their world view became embodied in a pagan cult. This cult was nothing less than the patriotic worship of Rome itself. And throughout the Empire we find the expression Genius Populi Romani celebrated by all Romans. If anything sustained the Empire, it was the conception of the "Genius of the Roman People." The Romans were taught to believe that the destiny of Rome was the destiny of the world and this became embodied in a civil religion which embraced the genius of the Roman people. This civil religion was a secular, pagan religion, in which all men devoted their energies toward public service to state. It was their duty to serve the state. It was virtuous. These duties consisted of service and responsibility because only through responsible service would one come to know virtue.Despite the obvious fact that the majority of Roman emperors were scheming, devious, opportunistic, or plainly insane, the world view dominated the social life of the Roman citizen of the Empire. The history of the Empire is dotted with political assassinations, strangulations, emperors playing fiddles while Rome burned, court intrigue and rivalry not to mention a widespread incidence of downright insanity or paranoid schizophrenia. In the end, it is extraordinary that the Roman Empire existed for as long as it did. For Edward Gibbon, author of the Decline and Fall of the Roman Empire (3 vols, 1770s), the decline of Rome was natural and required little explanation: "The decline of Rome was the natural and inevitable effect of immoderate greatness. Prosperity ripened the principle of decay; the cause of the destruction multiplied with the extent of conquest; and, as soon as time or accident and removed the artificial supports, the stupendous fabric yielded to the pressure of its own weight. The story of the ruin is simple and obvious: and instead of inquiring why the Roman Empire was destroyed we should rather be surprised that it has subsisted for so long." [Gibbon, Decline and Fall of the Roman Empire, 2nd ed., vol. 4, ed. by J. B. Bury (London, 1909), pp. 173-174.]
It's a complicated question and has occupied the attention of historians for centuries. One thing can be said with certainty -- although Rome ultimately fell  in A.D. 476, the its decline was a process that had been going on for centuries. This goes back to the comment we've been making all along, that Roman strengths eventually became Roman weaknesses. Another thing which we ought to remember is that the Roman Empire was large, and when we speak of the fall of Rome, we are talking about the western half of the Empire. The eastern half survived as the Byzantine Empire until 1453. Lastly, there is no one explanation that accounts for Rome's decline and fall.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนึ่งในเหตุผลสำหรับความสำเร็จของจักรวรรดิโรมันเป็นอาณาจักรของตนที่ชาวโรมันถือว่าเป็นโลก ในคำอื่น ๆในโลกเป็น equated กับจักรวรรดิ ความเชื่อนี้เกิดขึ้นสังคมซีเมนต์ซึ่งเก็บไว้จักรวรรดิยั่งยืน อย่างไรก็ตาม บอนด์ สามัคคี สังคมนี้ ชั่วคราว ที่ ดี ที่สุด . มันเป็น , หลังจากทั้งหมด , กองกำลังนอกจักรวรรดิโรมันที่กำลังกินอยู่ในอาณาจักรของตัวเองและไม่ว่าเรายอมรับความจริงที่ว่า กรุงโรมลดลงเป็นผลมาจากความดันภายในและการรุกรานจากภายนอก หรือทั้งสองที่และเวลาเดียวกัน สิ่งหนึ่งที่เป็นที่ชัดเจน : โรมลดลงและไม่ได้กับเสียงดัง จะรับอารยธรรมตะวันตกเกือบสิบศตวรรษ กู้คืน และ refashion โลกซึ่งอาจเป็นคู่แข่งของอารยธรรมของกรุงโรม
โดยโฆษณาที่สามและสี่ศตวรรษมันเหมาะสมที่จะพูดของเกรโกโรมัน ประเพณี ความคิด โรมันพยายามที่จะ จำกัด อิทธิพลของความคิดกรีกในวันแรกของอาณาจักร อย่างไรก็ตาม เวลาผ่านไป กรีก โรมัน ความคิดร่วมกับแนวคิดและประเพณีใหม่ที่คิดว่าเป็นของปลอม ในบางเคารพ โลกกลายเป็นขนมผสมน้ำยาโรมัน .นี่เป็นเพียงหนึ่งตัวอย่างของวิธีที่ชาวโรมันประสบความสำเร็จ ขนบธรรมเนียมประเพณี วัฒนธรรมอื่น ๆ นอกจากนี้ ประเพณีเกรโกโรมันหมายถึงมากคลาสสิกและขนมผสมน้ำยากรีซมันวันของอาณาจักรโรมันและจักรวรรดิ ทั้งอารยธรรมผลิตมุมมองโลก ซึ่งเราสามารถเรียกเฉพาะพุกาม โลกนี้ดูเป็นฆราวาส ผ่านและผ่านเทพเจ้าและเทพธิดาอยู่ทั่วไปทั้งอารยธรรม แต่เมื่อเวลาผ่านไป มันเป็นชีวิตที่บริสุทธิ์ของพลเมืองดีที่เป็นนัดสำคัญ การใช้ชีวิตชีวิตที่ดีในที่นี่และตอนนี้ ไม่ว่าในเมือง รัฐ หรือ คอ มโพลิส .

เกรโกโรมันประเพณีเป็นแบบมากกว่าหนึ่งพันปีประวัติศาสตร์ของโลกคลาสสิก , โลกของกรีซและโรมยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการของ 14 ผ่านศตวรรษที่ 16 พยายามฟื้นฟูอุดมคติของโลกคลาสสิกและดังนั้นพวกมนุษยนิยมของเรเนสซองพยายามเลียนแบบมนุษยนิยมของศตวรรษที่ผ่านมา นักวิชาการเกี่ยวกับรับความเจ็บปวดมาก ศึกษาตำราของโลกโบราณ ไม่ใช่แค่ " เกี่ยว " คุณธรรมชีวิตคลาสสิกของผู้ชาย แต่ให้เรียนรู้กรีกคลาสสิกและละตินถ้าตำราโบราณต้องเรียน ก็ต้องเรียนภาษาที่พวกเขาแต่ง เกิดอะไรขึ้นระหว่างการล่มสลายของกรุงโรมและ Renaissance เป็น bastardization ภาษาดั้งเดิม ในฐานะนักวิชาการทางมานุษยวิทยาเป็นโลกคลาสสิกสำหรับภาษาเท่าที่มันทำให้ความคิดของตน .

อย่างไรก็ตามนอกจากนี้ ในระหว่างอายุของสันติภาพโรมันว่าประเพณี Pagan , เกรโกโรมันประเพณีถูกเข้าร่วมโดยสำคัญอีกประเพณี อีกมุมมองของโลก . โลกนี้ดูเรียกว่า judeo คริสเตียนประเพณี นั่นคือ หลักการทางจริยธรรมและการสั่งซื้อของชาวยิวและคริสต์ศาสนา เกรโกโรมัน

เป็นฆราวาส : ประเพณีมันเสนอหนึ่งพระเจ้าและศาสนาอย่างเป็นทางการ ตามที่เราทราบว่าวันนี้ ไม่ได้อยู่ ในขณะที่ชาวกรีกจะไหว้เทพอะไรมากมาย เมื่อจะโรมัน มีข้อสงสัยว่าพวกเขาวางความเชื่อที่แท้จริงของพวกเขาในมือของมนุษย์ ในคำอื่น ๆ , มนุษยนิยม : ผู้ชายนักคิดคนตัวการ พวกผู้ผลิต สำหรับชาวกรีก , ผู้ชายถูก endowed กับเหตุผล , ความสามารถในการคิด และใช้สติปัญญาของเขานี้เริ่มใช้รูปแบบของเกียรติรัฐเมือง : เมืองรัฐโลก อะไรที่อยู่นอกรัฐเมืองยังด้อยกว่า , คนเถื่อน ในการเคารพที่สำคัญเช่นทัศนคติแคบในการโฟกัส และให้ชาวกรีกที่มีอุโมงค์วิสัยทัศน์ที่ป้องกันพวกเขาจากการเจริญเติบโตต่อไปในยุคขนมผสมน้ำยา .

กรีกยังหมกมุ่นกับการส่วนบุคคลของแต่ละบุคคล " ก็รู้ " ซ้ำ โสเครติส ผู้ชายที่ดีควรจะแสวงหาชีวิตที่ดีและเป็นพลเมืองดีพลเมืองคุณธรรม และคอลเลกชันของประชาชนมีคุณธรรมเป็นคนดีเมืองรัฐ วิธีเดียวที่ชีวิตที่ดีก็เป็นไปได้ทั้งหมดผ่านการตรวจสอบส่วนบุคคล หรือโดยโสกราตีสอีกแย้ง " ชีวิต unexamined ไม่คุ้มค่าชีวิต "

ทั้งหมดข้างต้น , กรีกถามคำถาม อะไรคือความรู้ รัฐคืออะไร ? อะไรคือความงาม อะไรคือคุณธรรม ? อะไรคือความยุติธรรม เป็นรูปแบบที่ดีที่สุดของรัฐบาล ? กรีกในการวิเคราะห์สุดท้าย เป็นนักคิดมากกว่านักปฏิบัติ ในเวลา , มุมมองโลกกรีกมาหรือจะขึ้นอยู่กับสติปัญญามากกว่ามันเป็นในการกระทำดีที่สุดของโลกนี้ ดูภาพประกอบ -- มุมมองของความคิดมากกว่าการกระทำ -- มีความอดกลั้นและการรักษาเจ้าสำราญของยุคขนมผสมน้ำยา . รักษาเหล่านี้สอนให้ลาออกในหน้าของความวุ่นวายและความผิดปกติ พวกเขาสอนให้คนต้องลาออกเองในการสะท้อนส่วนบุคคลและคิดว่า

ชาวโรมัน ในทางกลับกัน เป็นนักปฏิบัติ เขาเป็นลูกผู้ชายพวกเขาประสบความสำเร็จในการแปลลงในการกระทำสิ่งที่กรีกเท่านั้นที่คิดว่าเป็นไปได้ ชาวโรมันยังถามคำถามเกี่ยวกับโลก , เกี่ยวกับธรรมชาติ , เกี่ยวกับมนุษย์ เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาอยู่ในโลกเดียวกับขนมผสมน้ำยากรีก พวกเขาเข้าใจ และยอมรับ ความวุ่นวายและความวุ่นวายของโลก อย่างไรก็ตามพวกเขามีความชัดเจนมากขึ้นเตรียมที่จะพัฒนาความคิดของโลกในความสัมพันธ์กับชนิดของโลกที่พวกเขาต้องการที่จะอยู่ ชาวโรมันก็มีตัวอย่างของกรีกและประวัติศาสตร์ของพวกเขา ในคำอื่น ๆที่ชาวโรมันก็รู้ทันว่าชาวกรีกได้ประสบความสำเร็จ และไม่ประสบความสำเร็จ กรีกไม่มีประวัติดังกล่าว ซึ่งพวกเขาได้ดู

ผลสุดท้ายสำหรับชาวโรมันที่พวกเขาจัดการเพื่อสร้างโลกของตัวเองและพวกเขาเรียกมันว่า จักรวรรดิโรมัน และมุมมองโลกของพวกเขาเป็น embodied ในลัทธิศาสนา ลัทธินี้คือไม่มีอะไรน้อยกว่าบูชาความรักชาติของโรมนั่นเอง และทั่วอาณาจักรเราพบการแสดงออกของประชาชนอิสราเอลทั้งหมดอัจฉริยะเฉลิมฉลองโดยชาวโรมัน ถ้าอะไรที่ยั่งยืน เอ็มไพร์