‘I know the risks are great,’I said

‘I know the risks are great,’I said, ‘but it must be done. I’m not foolish enough to try this before I’m well prepared. I can wait Let him think his message has produced its effect. He will start to feel safe. Also, my position towards you and Laura ought to be a stronger one than it is now.’
‘How can it be stronger?’ She asked,surprised.
‘Marian, I would like you to say to Laura, gently, that her Husband is dead.’
‘Oh, Walter, so soon? You have a reason for this, don’t you?’
‘Yes. I cannot speak to Laura yet. But one day. Not too distant. I want to tell her that I love her.’
Marian looked at me for a time,then gave a sad, gentle smile.
‘Yes, I understand’s death.’
The next day Laura knew that death had released har from her marriage, and her husband’s name was never mentioned among us again. Our life returned to its usual pattern’ but I did not forget the
Count. I discovered that he had rented his house in St John’s Wood for another six months, so I was fairly sure he would still be in London, within my reach, when the time came to act. We finally solved the puzzle of who Anne Catherick’s father was. When I again to see Mrs Clements and to tell her about Anne’s death, she remembered where MrsCatherick had worked as a servant. Her employed had been a MrDonthorne. We wrote to MrDonthorne, who replied with some very Interesting information. Philip Fairlie, Laura’s father, had been a great friend of his when they were young, and a frequent house guest. He was a handsome man and fond of female company. Mr Donthorne was fairly certain that Philip Fairlie had been staying at his house when MrsCatherick was employed as a servant, in the year before Anne was born. When Marian and I checked the dates; when we considered that Anne and Laura looked so alike; and when we took into Anne’s father, and so Anne was Laura’s half-sister. Now, at last, the woman in white, that strange sad shadow walking in the loneliness of the night, could rest in peace, Four months passed. Laura grew stronger in body and in mind. She was almost her old self. And when we talked, it was as we usedto talk at Limmeridge. If I touched her by accident, I felf my heart beating fast, and I saw the answering colour in her face.
In April, went for a holiday at the seaside. While we were there I told Marian that when we returned to London, I was determined to force a confession from Count Fosco - to make him tell me the real date of Laura’s journey to London.
‘But if I am to challenge the Count, for Laura’s safety, I think I should challenge him as her husband. Do you agree, Marian?’
‘With every word,’ she said. ‘I parted you both once. Wait here, my brother, my best and dearest friend! Till Laura comes. and tells you what I have done now!’
She kissed my forehead and left the room. I waited by thewindow, staring out at the beach, seeing nothing, hardly able to breathe. The door opened, and Laura came in alone. When we parted at Limmeridge, she had come into the room slowly, in sorrowand hesitation. Now she ran to me, with the light of happiness shining in her face. She put her arms around me, and her sweet lips came to meet mine.
‘My darling’ she whispered, ‘may we say we love each other
now? Oh, I am so happy at last!’
Ten days later we were even happier. We were married.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมกล่าว 'ฉันรู้ว่า ความเสี่ยงดี , ' แต่มันต้องทำ ผมไม่โง่พอที่จะลองนี้ก่อนฉัน:เตรียม ฉันสามารถรอให้เขาคิดว่า ข้อความของเขาได้ผลิตผล เขาจะเริ่มรู้สึกปลอดภัย ยัง ตำแหน่งต่อคุณและลอร่าควรจะเป็นหนึ่งแข็งแกร่งกว่าตอนนี้ ''มันจะแข็งแรงหรือไม่' เธอถาม ประหลาดใจ'เรียน อยากจะพูดกับลอร่า เบา ๆ ว่าสามีตาย'' โอ้ Walter เร็ว ๆ คุณมีเหตุผลสำหรับการนี้ คุณไม่?'' ใช่ ฉันไม่สามารถพูดกับลอร่าได้ แต่วันหนึ่ง ไม่ไกลเกินไป อยากบอกเธอว่า ฉันรักเธอ.'มองฉันเป็นเวลามาเรียน แล้วให้ยิ้มเศร้า อ่อนโยน' ใช่ เข้าใจของความตาย.'ในวันถัดไปลอร่ารู้ว่า ตายได้ปล่อยชาวจากการแต่งงานของเธอ และชื่อของสามีได้เคยกล่าวถึงในหมู่พวกเราอีก ชีวิตของเรากลับไปยังรูปแบบปกติ ' แต่ฉันไม่ลืมตัวจำนวน ผมค้นพบว่า เขาได้เช่าบ้านไม้ของเซนต์จอห์นในอีกหกเดือน ก็ค่อนข้างแน่ใจว่า เขาจะยังคงอยู่ในลอนดอน ถึงฉัน เมื่อเวลามาทำ นอกจากนี้เราก็แก้ปริศนาที่ Anne Catherick พ่อ เมื่ออีกครั้ง เพื่อดูนางเคลเมนท์และบอกเธอเกี่ยวกับความตายของ Anne เธอจำที่ MrsCatherick ได้ทำงานเป็นข้าราชการ เธอทำงานได้ MrDonthorne เราเขียนเพื่อ MrDonthorne ผู้ตอบบางมากข้อมูลที่น่าสนใจ Philip Fairlie พ่อของลอร่า ได้เพื่อนดีของเขาเมื่อพวกเขาเด็ก และผู้เข้าพักประจำบ้าน เขาเป็นคนหล่อและฟอนด์ของหญิง นาย Donthorne ได้ค่อนข้างแน่นอนว่า Philip Fairlie มีได้พักที่บ้านของเขาเมื่อ MrsCatherick ถูกจ้างเป็นข้าราชการ ในปีก่อนเกิดแอนน์ เมื่อมาเรียนและเช็ควันที่ เมื่อเราพิจารณาว่า แอนน์และลอร่าดูเหมือนดังนั้น และ เมื่อเราเอาเป็นบิดาของแอนน์ และดังนั้นแอนน์ half-sister ของลอร่า ตอนนี้ ล่าสุด ผู้หญิงใน ขาวที่เงาเศร้าแปลกในความเหงาของคืน สามารถพักผ่อนในความสงบ สี่เดือนผ่าน ลอร่าเติบโตแข็งแรง ในร่างกาย และจิตใจ เธอเกือบเองของเก่า และเมื่อเราได้คุย มันก็เป็นเรา usedto คุยที่ Limmeridge ถ้าฉันสัมผัสเธอ โดยบังเอิญ ฉัน felf หัวใจของฉันเต้นรวดเร็ว และเห็นการตอบรับที่สีหน้าของเธอในเดือนเมษายน ไปเที่ยวชายทะเล ในขณะที่เราไม่มี ผมบอกมาเรียนว่า เมื่อเรากลับไปลอนดอน ฉันถูกกำหนด เพื่อบังคับให้สารภาพจากจำนวน Fosco - เขาบอกวันจริงของของลอร่าเดินทางลอนดอน' แต่เพื่อท้าทายการนับ ความปลอดภัยของลอร่า ฉันคิดว่า ฉันควรท้าทายเขาเป็นสามีของเธอ คุณยอมรับ มาเรียน?' 'มีคำ เธอบอกว่า ' ฉันแยกคุณทั้งสองเมื่อ รอนี่ พี่ชาย เพื่อนที่ดีที่สุด และเดียเรส จนลอร่ามา และบอกสิ่งที่ผมทำตอนนี้!' เธอจูบหน้าผากของฉัน และทิ้งห้องไว้ ฉันรอ โดย thewindow จ้องมองจากชายหาด เห็นอะไร แทบไม่สามารถหายใจ ประตูเปิด และลอร่ามาคนเดียว เมื่อเราแยกที่ Limmeridge เธอได้มาเข้าห้องช้า sorrowand ลังเล ตอนนี้ เธอวิ่งไปให้ฉัน มีแสงแห่งความสุขที่ส่องแสงในใบหน้าของเธอ เธอใส่แขนรอบ ๆ และริมฝีปากของเธอหวานมากับฉัน'รักของฉัน' ที่เธอกระซิบ, ' อาจเราบอกว่า เรารักกันตอนนี้หรือไม่ โอ้ ผมมีความสุขที่สุด!'สิบวันต่อมาเราก็มีความสุขได้ เราได้แต่งงานกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

'ฉันรู้ว่าความเสี่ยงที่ดี' ผมพูดว่า ' แต่มันจะต้องทำ ฉันไม่โง่พอที่จะลองนี้ก่อนที่ฉันจะเตรียมความพร้อม ฉันจะรอให้เขาคิดว่าข้อความของเขามีการผลิตส่งผลกระทบ เขาจะเริ่มรู้สึกปลอดภัย นอกจากนี้ตำแหน่งของฉันต่อคุณและลอร่าควรจะเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งที่แข็งแกร่งกว่าที่เป็นอยู่ในขณะนี้. '
' วิธีที่จะสามารถจะแข็งแกร่ง? เธอถามแปลกใจ.
'แมเรียนผมอยากให้คุณที่จะพูดกับลอร่าเบา ๆ ว่าสามีของเธอจะตาย.'
'Oh, วอลเตอร์ดังนั้นเร็ว ๆ นี้? คุณมีเหตุผลในการนี้คุณไม่? '
' ใช่ ฉันไม่สามารถพูดคุยกับลอร่าเลย แต่วันหนึ่ง ไม่ไกลเกินไป ผมอยากจะบอกเธอว่าฉันรักเธอ. '
แมมองที่ผมเวลาแล้วให้เศร้ารอยยิ้มอ่อนโยน.
' ใช่ฉันเข้าใจความตาย.
ในวันถัดไปลอร่ารู้ว่าการตายปล่อย har จากการแต่งงานของเธอและ ชื่อของสามีของเธอก็ไม่เคยกล่าวถึงในหมู่พวกเราอีกครั้ง ชีวิตของเรากลับไปที่รูปแบบปกติ ' แต่ฉันไม่ลืม
จำนวน ผมค้นพบว่าเขาได้เช่าบ้านของเขาในเซนต์จอห์นไม้อีกหกเดือนดังนั้นผมค่อนข้างแน่ใจว่าเขาจะยังคงอยู่ในกรุงลอนดอนในการเข้าถึงของฉันเมื่อเวลานั้นมาถึงการทำหน้าที่ ในที่สุดเราก็แก้ไขปริศนาของผู้ที่พ่อของแอนน์ Catherick ของถูก เมื่อฉันอีกครั้งเพื่อดูนางเคลเมนท์และจะบอกเธอเกี่ยวกับการตายของแอนน์เธอจำที่ MrsCatherick ได้ทำงานเป็นคนรับใช้ เธอลูกจ้างได้รับ MrDonthorne เราเขียนถึง MrDonthorne ผู้ตอบมีข้อมูลบางอย่างที่น่าสนใจมาก ฟิลิป Fairlie พ่อของลอร่าเคยเป็นเพื่อนที่ดีของเขาเมื่อเขายังเป็นเด็กและเกสต์เฮาส์ที่พบบ่อย เขาเป็นคนหล่อและรัก บริษัท เพศหญิง นาย Donthorne ค่อนข้างบางอย่างที่ฟิลิป Fairlie ได้รับการเข้าพักที่บ้านของเขาเมื่อ MrsCatherick ถูกจ้างมาเป็นคนรับใช้ในปีก่อนแอนน์เกิด เมื่อมาเรียนและฉันจะตรวจสอบวันที่; เมื่อเราพิจารณาแล้วเห็นว่าแอนน์และลอร่ามองเหมือนกันดังนั้น; และเมื่อเราเอาเข้าพ่อของแอนน์และแอนน์เป็นของลอร่าน้องสาว ตอนนี้ที่สุดท้ายที่ผู้หญิงคนหนึ่งในสีขาวที่เงาเศร้าแปลกเดินอยู่ในความเหงาของคืนที่อาจจะอยู่ในความสงบสี่เดือนผ่านไป ลอร่าเติบโตที่แข็งแกร่งในร่างกายและในใจ เธอเกือบจะเป็นตัวเก่าของเธอ และเมื่อเราได้พูดคุยกันก็คือในขณะที่เราพูดคุยที่ usedto Limmeridge ถ้าฉันสัมผัสของเธอโดยอุบัติเหตุผม felf หัวใจของฉันเต้นแรงและฉันเห็นสีตอบในใบหน้าของเธอ.
ในเดือนเมษายนไปสำหรับวันหยุดที่ริมทะเล ในขณะที่เราอยู่ที่นั่นผมบอกแมเรียนว่าเมื่อเรากลับไปลอนดอนผมก็ตัดสินใจที่จะบังคับให้สารภาพจากจำนวน Fosco - การ. ที่จะทำให้เขาบอกวันที่ที่แท้จริงของการเดินทางของลอร่าไปลอนดอน
' แต่ถ้าผมจะท้าทายจำนวนสำหรับ ความปลอดภัยของลอร่าผมคิดว่าผมควรจะท้าทายให้เขาเป็นสามีของเธอ คุณเห็นแมเรียน? '
' กับทุกคำพูด 'เธอกล่าวว่า "ผมแยกคุณทั้งสองครั้งเดียว รอนี่พี่ชายของฉัน, เพื่อนที่ดีที่สุดและสุดที่รักของฉัน! จนถึงลอร่ามา และบอกคุณสิ่งที่ฉันได้ทำในขณะนี้! '
เธอจูบหน้าผากของฉันและเดินออกจากห้อง ฉันรอโดย thewindow จ้องมองออกไปที่ชายหาดได้เห็นอะไรที่แทบจะไม่สามารถที่จะหายใจ ประตูเปิดและลอร่ามาอยู่คนเดียว เมื่อเราแยกที่ Limmeridge เธอได้เข้ามาในห้องอย่างช้า ๆ ในลังเล sorrowand ตอนนี้เธอวิ่งไปกับผมด้วยแสงแห่งความสุขที่ส่องแสงบนใบหน้าของเธอ เธอใส่แขนของเธอรอบ ๆ ตัวผมและริมฝีปากหวานของเธอมาพบเหมือง.
'ที่รักของฉัน "เธอกระซิบ" เราอาจจะบอกว่าเรารักกัน
ตอนนี้หรือไม่ โอ้ผมมีความสุขที่ล่าสุด! '
สิบวันต่อมาเราก็มีความสุขแม้กระทั่ง เรากำลังจะแต่งงาน