Mortality dataThe authors do not re

Mortality data
The authors do not report the absolute number of deaths
for each of the medications or treatment groups. The data
could have been presented more clearly (e.g., mortality rate
ratios, standardized mortality ratios) to enable comparisons
with other recent register studies from Nordic countries.
Moreover, comparisons with general population data are not
presented. Presenting mortality events in person years of
exposure obscures the actual importance of drug-related
toxicity.
Interpretation of the overall mortality data is problematic
because patients who died before 1996 were excluded, they
had a potential exposure to antipsychotics of up to 23 years
(some of which likely involved clozapine). Moreover, the
number of survivors of the older cohort is not mentioned.
Therefore the actual N of patients in the analyses is unclear.
This information would have allowed an analysis of trends
over time, which is relevant because, at least, recent Swedish
register studies have indicated an increase in cardiovascular
mortality over time (Osby et al., 2000; Osby, 2008).
The patient selection led to a mean age of 51 years at start
of the follow-up. Given the mortality gap between schizophrenia
patients and the general population of 22.5 to
25 years (Tiihonen et al., 2009), this age might be appropriate
to evaluate the risk of mortality due to somatic causes.
However, this mean age is problematic for the assessment of
risk for suicide as discussed below. Furthermore, the high
mortality in the group of no antipsychotic drug users does not
concur with other Finnish data. Out of 18,914 patients, 8277
(43.8%) had died during the mean follow-up of 7.8 years,
equaling an annual mortality rate of 5.6%. Comparison of this
figure with those by another Finnish study by Salokangas
et al. (2002) is instructive. In four different cohorts covering
1982–1994, they found a mean mortality rate of 5.2% for three
years, or an annual mortality rate 1.7%. The reasons for the
much higher mortality rates found by Tiihonen et al. (2009)
are not discussed by the authors and remain therefore
unclear, but in our opinion this finding well deserves to be
elaborated upon by a detailed analysis.
2.4. Risk of death from suicide
One of the main findings that antipsychotic use is
associated with a lower suicide risk is consistent with clinical
evidence that acute psychotic episodes are associated with
significantly increased suicide risk (Palmer et al., 2005). The
suicide preventive effect of antipsychotic treatment was
confirmed by another recent study from this group, which
selected patients with schizophrenia hospitalized for a
suicide attempt (Haukka et al., 2008). In this study, the
mean age at inclusion was lower (37.8 years), and 1611
patients were followed on average for 4.3 years. Further, in
this study, which is not referenced in the current paper, the
mixed antipsychotic group performed best regarding suicide
reduction. Finally, another previous study by the Finnish
group, focusing on differential efficacy of antipsychotics,
showed a 37-fold increased risk for suicide in patients not
taking antipsychotics (Tiihonen et al., 2006b).
Despite these consistent results, the difference between
drugs regarding all-cause mortality in the current use of
antipsychotics analysis is mainly driven by a clozapine effect
on the reduction of suicide. This potential anti-suicidal effect
of clozapine is a confirmation of the InterSePT study (mean
age at baseline: 37.1 years), a head to head study between
clozapine and olanzapine (Meltzer et al., 2003). Apart from
closer monitoring of patients on clozapine, the later time
during the illness and higher age of clozapine initiation in part
limits the interpretation of a potential anti-suicidal effect of
clozapine in the study by Tiihonen et al. (2009). Previous
studies have shown that the most critical period for suicide is
early after the onset of the disorder (De Hert et al., 2001; Heilä
et al., 2005; Laursen et al., 2007; Palmer et al., 2005;
Tidemalm et al., 2008). Thus, a large proportion of the
clozapine cohort ‘suffers from’ a survivor bias, being a
selection of survivors of early suicide risk after the onset of

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ข้อมูลการตายผู้เขียนรายงานจำนวนเสียชีวิตแน่นอนสำหรับแต่ละของยาหรือการรักษากลุ่ม ข้อมูลไม่ได้ถูกนำเสนออย่างชัดเจนมากขึ้น (เช่น การตายอัตราอัตราส่วน อัตราส่วนการตายมาตรฐาน) ให้เปรียบเทียบกับอื่น ๆ ล่าสุดลงทะเบียนการศึกษาจากประเทศนอร์ดิกนอกจากนี้ เปรียบเทียบข้อมูลประชากรทั่วไปไม่การนำเสนอ นำเสนอเหตุการณ์การตายในคนปีเปิดเผยข้อมูลปฐมภูมิความสำคัญแท้จริงที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดความเป็นพิษตีความข้อมูลการตายโดยรวมมีปัญหาเนื่องจากมีแยกผู้ป่วยที่เสียชีวิตก่อนปี 1996 พวกเขาได้สัมผัสไปกับ antipsychotics 23 ปี(บางส่วนของ clozapine ซึ่งเกี่ยวข้องกับแนวโน้ม) นอกจากนี้ การไม่ได้กล่าวถึงจำนวนผู้รอดชีวิตของผู้ผ่านเก่าดังนั้น N จริงของผู้ป่วยในการวิเคราะห์ไม่ชัดเจนข้อมูลนี้จะได้รับอนุญาตให้การวิเคราะห์แนวโน้มช่วงเวลา ซึ่งจะเกี่ยวข้องเนื่องจาก น้อย สวีดิชล่าสุดลงทะเบียนศึกษาได้ระบุเพิ่มในหัวใจและหลอดเลือดตายช่วงเวลา (Osby et al., 2000 Osby, 2008)การเลือกผู้ป่วยที่นำไปสู่อายุเฉลี่ย 51 ปีที่เริ่มต้นของติดตาม ให้ช่องว่างการตายระหว่างโรคจิตเภทผู้ป่วยและประชากรทั่วไปของ 22.5 เพื่อ25 ปี (Tiihonen et al., 2009), ยุคนี้อาจจะเหมาะสมการประเมินความเสี่ยงของการตายจากสาเหตุ somaticอย่างไรก็ตาม อายุนี้หมายความว่าจะมีปัญหาในการประเมินเสี่ยงฆ่าตัวตายตามที่อธิบายไว้ด้านล่าง นอกจากนี้ สูงการตายในกลุ่มผู้ใช้ยา antipsychotic ไม่ไม่ได้เห็นด้วยกับข้อมูลอื่น ๆ ภาษาฟินแลนด์ ของผู้ป่วย 18,914, 8277(43.8%) เสียชีวิตระหว่างติดตามเฉลี่ย 7.8 ปีเท่ากับมีอัตราการตายปี 5.6% เปรียบเทียบนี้รูปกับโดยศึกษาฟินแลนด์อีกด้วย Salokangasal. ร้อยเอ็ด (2002) ได้ให้คำแนะนำ ใน 4 cohorts ต่าง ๆ ครอบคลุม1982-1994 พวกเขาพบอัตราการตายเฉลี่ย 5.2% สำหรับ 3ปี หรือการตายประจำปีอัตรา 1.7% สาเหตุของการอัตราการตายสูงที่พบโดย Tiihonen et al. (2009)ไม่ได้กล่าวถึง โดยผู้เขียน และยังคงอยู่ดังนั้นชัดเจน แต่ในความคิดของเรานี้หาดีสมควรที่จะเป็นelaborated ตาม โดยวิเคราะห์รายละเอียด2.4. ความเสี่ยงของการเสียชีวิตจากการฆ่าตัวตายผลการวิจัยหลักที่ใช้ antipsychotic อย่างใดอย่างหนึ่งเกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตายที่ต่ำกว่า ความเสี่ยงคือสอดคล้องกับทางคลินิกหลักฐานที่เกี่ยวข้องกับตอน psychotic เฉียบพลันอย่างมีนัยสำคัญเพิ่มความเสี่ยงฆ่าตัวตาย (พาล์มเมอร์ et al., 2005) ที่มีผลป้องกันรักษา antipsychotic ฆ่าตัวตายยืนยันจากการศึกษาล่าสุดอื่นจากกลุ่มนี้ ซึ่งเลือกผู้ป่วย ด้วยโรคจิตเภทที่พักการพยายามฆ่าตัวตาย (Haukka et al., 2008) ในการศึกษานี้ การอายุเฉลี่ยที่รวมไม่ต่ำกว่า (37.8 ปี), และ 1611ผู้ป่วยก็ตามโดยเฉลี่ย 4.3 ปี เพิ่มเติม ในศึกษานี้ ซึ่งไม่ได้อ้างอิงในเอกสารปัจจุบัน การผสมกลุ่ม antipsychotic ทำดีที่สุดเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายลด สุดท้าย อื่นก่อนหน้านี้ศึกษา โดยที่ฟินแลนด์กลุ่ม เน้นประสิทธิภาพที่แตกต่างของ antipsychoticsพบความเสี่ยงเพิ่มขึ้นเป็น 37-fold สำหรับฆ่าตัวตายในผู้ป่วยที่ไม่การ antipsychotics (Tiihonen et al., 2006b)แม้ผลลัพธ์เหล่านี้สอดคล้องกัน ความแตกต่างระหว่างยาเสพติดเกี่ยวกับการตายทุกสาเหตุในการใช้ปัจจุบันวิเคราะห์ antipsychotics ส่วนใหญ่ถูกควบคุม โดยผล clozapineในการลดการฆ่าตัวตาย ผลคล้ายต่อต้านนี้อาจเกิดขึ้นของ clozapine เป็นเครื่องยืนยันของการศึกษา (ค่าเฉลี่ย InterSePTอายุที่พื้นฐาน: 37.1 ปี), การศึกษาหัวเพื่อหัวระหว่างclozapine และ olanzapine (Meltzer et al., 2003) เหนือจากเข้าตรวจสอบของทาง clozapine หลังในระหว่างเจ็บป่วยและสูงอายุเริ่มต้นของ clozapine ในส่วนจำกัดการตีความผลคล้ายต่อต้านอาจเกิดขึ้นของclozapine ในการศึกษาโดย Tiihonen et al. (2009) ก่อนหน้านี้ศึกษาแสดงให้เห็นว่า เป็นระยะที่สำคัญที่สุดสำหรับฆ่าตัวตายช่วงหลังเริ่มมีอาการของโรค (เด Hert et al., 2001 Heiläร้อยเอ็ด al., 2005 Al. ร้อยเอ็ด Laursen, 2007 พาล์มเมอร์ et al., 2005Tidemalm et al., 2008) ดังนั้น สัดส่วนใหญ่ของการclozapine ผู้ผ่าน 'suffers จาก' ความโน้มเอียงผู้รอดชีวิต มีการตัวเลือกของผู้เสี่ยงฆ่าตัวตายช่วงหลังจากเริ่มมีอาการของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อมูลการตายของ
ผู้เขียนไม่ได้รายงานจำนวนที่แน่นอนของการเสียชีวิต
ในแต่ละของยาหรือกลุ่มการรักษา ข้อมูลที่
จะได้รับการนำเสนออย่างชัดเจนมากขึ้น (เช่นอัตราการตาย
อัตราส่วนอัตราส่วนการตายมาตรฐาน) เพื่อให้สามารถเปรียบเทียบ
กับคนอื่น ๆ การศึกษาลงทะเบียนล่าสุดจากประเทศนอร์ดิก.
นอกจากนี้เปรียบเทียบกับข้อมูลที่ประชาชนทั่วไปจะไม่ได้
นำเสนอ การนำเสนอเหตุการณ์การเสียชีวิตในปีที่ผ่านบุคคลที่
เปิดรับปิดบังความสำคัญที่แท้จริงของยาเสพติดที่เกี่ยวข้องกับ
ความเป็นพิษ.
แปลความหมายของข้อมูลการเสียชีวิตโดยรวมเป็นปัญหา
เพราะผู้ป่วยที่เสียชีวิตก่อน 1996 ได้รับการยกเว้นพวกเขา
มีศักยภาพที่จะเปิดรับยารักษาโรคจิตได้ถึง 23 ปี
(บางแห่ง ที่เกี่ยวข้องกับการมีแนวโน้มที่ clozapine) นอกจากนี้
จำนวนของผู้รอดชีวิตจากการศึกษาที่เก่ากว่าจะไม่ได้กล่าวถึง.
ดังนั้นไม่มีจริงของผู้ป่วยในการวิเคราะห์มีความชัดเจน.
ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะได้รับอนุญาตให้การวิเคราะห์ของแนวโน้ม
ในช่วงเวลาที่มีความเกี่ยวข้องเพราะอย่างน้อยที่ผ่านมาสวีเดน
ศึกษาลงทะเบียน ได้แสดงให้เห็นการเพิ่มขึ้นของโรคหัวใจและหลอดเลือด
การตายในช่วงเวลา (Osby et al, 2000;. Osby 2008).
การเลือกผู้ป่วยที่นำไปสู่การมีอายุเฉลี่ย 51 ปีในช่วงเริ่มต้น
ของการติดตาม ป.ร. ให้ช่องว่างระหว่างอัตราการตายของผู้ป่วยโรคจิตเภท
ผู้ป่วยและประชาชนทั่วไป 22.5 การ
25 ปี (Tiihonen et al., 2009) วัยนี้อาจจะเหมาะสม
ในการประเมินความเสี่ยงของการเสียชีวิตเนื่องจากสาเหตุร่างกาย.
แต่นี้อายุหมายถึงคือปัญหาสำหรับ การประเมิน
ความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายตามที่กล่าวไว้ด้านล่าง นอกจากนี้สูง
อัตราการเสียชีวิตในกลุ่มผู้ใช้ยาเสพติดไม่มียารักษาโรคจิตไม่
เห็นด้วยกับข้อมูลภาษาอื่น ๆ ออกจากผู้ป่วย 18,914, 8,277
(43.8%) เสียชีวิตในระหว่างการติดตามเฉลี่ย 7.8 ปี
เท่ากับอัตราการเสียชีวิตปีละ 5.6% การเปรียบเทียบนี้
ร่างกับผู้อื่นโดยการศึกษาฟินแลนด์โดย Salokangas
และคณะ (2002) เป็นบทเรียน ในสี่ผองเพื่อนที่แตกต่างกันครอบคลุม
1982-1994 พวกเขาพบว่าอัตราการเสียชีวิตเฉลี่ย 5.2% เป็นเวลาสาม
ปีหรืออัตราการตายประจำปี 1.7% เหตุผลที่
อัตราการตายที่สูงขึ้นมากโดยพบ Tiihonen และคณะ (2009)
จะไม่กล่าวถึงโดยนักเขียนและยังคงอยู่ดังนั้นจึง
ไม่ชัดเจน แต่ในความเห็นของเรานี้หาดีสมควรที่จะ
บรรจงเมื่อโดยการวิเคราะห์รายละเอียด.
2.4 ความเสี่ยงของการเสียชีวิตจากการฆ่าตัวตาย
เป็นหนึ่งในการค้นพบหลักที่ใช้รักษาโรคจิตจะ
เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงการฆ่าตัวตายลดลงสอดคล้องกับคลินิก
หลักฐานที่แสดงว่าตอนโรคจิตเฉียบพลันมีความเกี่ยวข้องกับ
ความเสี่ยงการฆ่าตัวตายที่เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ (พาลเมอร์ et al., 2005)
ผลการป้องกันการฆ่าตัวตายของการรักษาโรคจิตได้รับการ
ยืนยันจากอีกการศึกษาล่าสุดจากกลุ่มนี้ซึ่ง
การคัดเลือกผู้ป่วยที่มีอาการจิตเภทโรงพยาบาล
พยายามฆ่าตัวตาย (Haukka et al., 2008) ในการศึกษานี้
อายุเฉลี่ยที่ลดลงรวม (37.8 ปี) และ 1611
ผู้ป่วยตามมาโดยเฉลี่ยสำหรับ 4.3 ปี นอกจากนี้ใน
การศึกษาครั้งนี้ซึ่งไม่ได้อ้างถึงในกระดาษในปัจจุบัน
กลุ่มยารักษาโรคจิตผสมดำเนินการที่ดีที่สุดเกี่ยวกับการฆ่าตัวตาย
ลดลง สุดท้ายอีกการศึกษาก่อนหน้าโดยฟินแลนด์
กลุ่มมุ่งเน้นไปที่การรับรู้ความแตกต่างของโรคทางจิตเวช,
แสดงให้เห็นว่า 37 เท่าความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นสำหรับการฆ่าตัวตายในผู้ป่วยที่ไม่ได้รับ
การจิตเวช (Tiihonen et al., 2006b).
แม้จะมีผลที่สอดคล้องกันเหล่านี้แตกต่างระหว่าง
ยาเสพติดเกี่ยวกับ อัตราการเสียชีวิตจากทุกสาเหตุในการใช้งานในปัจจุบันของ
การวิเคราะห์โรคทางจิตเวชเป็นสาเหตุหลักมาจากผลกระทบ clozapine
ในการลดการฆ่าตัวตาย นี้ผลป้องกันการฆ่าตัวตายที่มีศักยภาพ
ของ clozapine คือการยืนยันของการศึกษา InterSePT (หมายถึง
อายุที่ baseline: 37.1 ปี) หัวเพื่อการศึกษาระหว่างหัว
(. เมลท์ et al, 2003) clozapine และยา olanzapine นอกเหนือจากการ
ตรวจสอบอย่างใกล้ชิดของผู้ป่วยที่ใช้ยา Clozapine, เวลาต่อมา
ในระหว่างการเจ็บป่วยและอายุที่สูงขึ้นของการเริ่มต้น clozapine ในส่วนที่
จำกัด การตีความของผลป้องกันการฆ่าตัวตายที่มีศักยภาพของ
clozapine ในการศึกษาโดย Tiihonen และคณะ (2009) ก่อนหน้านี้
การศึกษาได้แสดงให้เห็นว่าช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดสำหรับการฆ่าตัวตาย
ในช่วงต้นหลังจากที่เริ่มมีอาการของโรค (De Hert et al, 2001;. heila
et al, 2005;. Laursen et al, 2007;. พาลเมอร์และคณะ, 2005;.
Tidemalm et al., 2008) ดังนั้นส่วนใหญ่ของ
การศึกษา clozapine 'ทนทุกข์ทรมานจาก' อคติรอดชีวิตเป็น
ตัวเลือกของผู้รอดชีวิตจากความเสี่ยงการฆ่าตัวตายในช่วงต้นหลังจากที่การโจมตีของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ข้อมูลการตาย
ผู้เขียนไม่ต้องรายงานจำนวนแน่นอนของการตาย
สำหรับแต่ละโรคหรือกลุ่มการรักษา ข้อมูลจะถูกนำเสนออย่างชัดเจน
( เช่นอัตราการตาย
อัตราส่วนการตายมาตรฐาน อัตราส่วน ) เพื่อใช้เปรียบเทียบกับการศึกษาอื่น ๆลงทะเบียน
ล่าสุดจากธีรเทพ วิโนทัย .
นอกจากนี้ เปรียบเทียบกับข้อมูลประชากรทั่วไปไม่ได้
นำเสนอการนำเสนอของเหตุการณ์ในคนปี
การปิดกั้นความสำคัญที่แท้จริงของการ

แก้พิษ ข้อมูลอัตราการตายโดยรวมมีปัญหา เพราะผู้ป่วยที่เสียชีวิตก่อน

1996 ได้รับการยกเว้น พวกเขามีศักยภาพที่จะรักษาด้วยการถึง 23 ปี
( บางที่อาจเกี่ยวข้องกับโคลซาปีน ) โดย
จำนวนผู้รอดชีวิตจากเก่า เพื่อนร่วมงานที่ไม่ได้กล่าวถึง .
จึงเกิดขึ้นจริงของผู้ป่วย ในการวิเคราะห์ไม่ชัดเจน .
ข้อมูลนี้จะได้รับอนุญาตให้วิเคราะห์แนวโน้ม
ตลอดเวลา ซึ่งจะเป็นผล เพราะอย่างน้อย การศึกษาล่าสุดพบสวีเดน
ลงทะเบียนเพิ่มขึ้นในโรคหัวใจและหลอดเลือด
ตายตลอดเวลา ( Osby ร้อยเอ็ด al . , 2000 ;
Osby , 2008 )การเลือกผู้ป่วย ทำให้อายุเฉลี่ย 51 ปี ที่เริ่มต้น
ของการติดตาม ให้ตาย ช่องว่างระหว่างผู้ป่วยจิตเภท
และประชากรทั่วไปของ 22.5

25 ปี ( tiihonen et al . , 2009 ) , อายุนี้อาจจะเหมาะสม
การประเมินความเสี่ยงของการตายจากสาเหตุทางกาย .
แต่นี้หมายถึงอายุเป็นปัญหาสำหรับการประเมินความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตาย
ไว้ด้านล่างนอกจากนี้ อัตราการตายสูง
ในกลุ่มผู้ใช้ยาเสพติดไม่มีจิตไม่ได้
เห็นด้วยกับข้อมูลภาษาไทยอื่น ๆ จาก 18914 ผู้ป่วย 8277
( 43.8 % ) เสียชีวิตในระหว่างติดตามอาการ 7.8 ปี มีอัตราการตายเท่ากับ
ปีละ 5.6 ล้านบาท การเปรียบเทียบตัวเลขนี้
กับผู้อื่น ฟินแลนด์ การศึกษาโดย salokangas
et al . ( 2002 ) ผล ในไทยที่แตกต่างกันสี่ครอบคลุม
1982 – 1994พวกเขาพบว่าอัตราการตายของ 5.2 % 3
ปี หรือปีอัตราการตาย 1.7 % เหตุผลสำหรับ
สูงมากอัตราการเสียชีวิตที่พบโดย tiihonen et al . ( 2009 )
ไม่ได้กล่าวถึงโดยผู้เขียนและยังคงอยู่ดังนั้น
ไม่ชัดเจน แต่ในความคิดของเรา การค้นพบนี้ก็สมควรที่จะ
elaborated เมื่อโดยการวิเคราะห์รายละเอียด .
2.4 . ความเสี่ยงของการเสียชีวิตจากการฆ่าตัวตาย
หนึ่งในผลการวิจัยที่ใช้จิตเป็นหลักที่เกี่ยวข้องกับเสี่ยงฆ่าตัวตายกว่า

หลักฐานที่สอดคล้องกับคลินิกโรคจิตเฉียบพลันเอพเกี่ยวข้องกับ
เพิ่มขึ้นการฆ่าตัวตายความเสี่ยง ( เมอร์ et al . , 2005 )
ฆ่าตัวตายการป้องกันผลของการยืนยันอีก
. การศึกษาล่าสุดจากกลุ่มนี้ซึ่ง
เลือกผู้ป่วยจิตเภทโรงพยาบาลสำหรับ
พยายามฆ่าตัวตาย ( haukka et al . , 2008 ) ในการศึกษานี้ อายุเฉลี่ยรวมต่ำกว่าที่
( 37.8 ปี ) และ 1611
ผู้ป่วยตาม เฉลี่ย 4.3 ปี เพิ่มเติมใน
การศึกษานี้ ซึ่งไม่ใช่การอ้างอิงในกระดาษปัจจุบัน กลุ่มยาต้านโรคจิต
ผสมปฏิบัติที่ดีที่สุดเกี่ยวกับการฆ่าตัวตาย

ในที่สุดอีกการศึกษาก่อนหน้าโดยกลุ่มฟินแลนด์
เน้นค่าประสิทธิภาพของโรคจิต
37 พับ , มีความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นสำหรับการฆ่าตัวตายในผู้ป่วยที่ไม่ได้รับยาต้านโรคจิต
( tiihonen et al . , 2006b ) .
แม้ผลที่สอดคล้องกัน ความแตกต่างระหว่าง
ยาเกี่ยวกับรูปภาพอัตราการตายในปัจจุบันใช้
การวิเคราะห์โรคจิตเป็นส่วนใหญ่ ขับเคลื่อนโดยผล
โคลซาปีนเกี่ยวกับการลดลงของการฆ่าตัวตาย นี้อาจป้องกันการฆ่าตัวตายผล
ของโคลซาปีนเป็นการยืนยันของ intersept ศึกษา ( หมายถึง
อายุที่ 0 : 37.1 ปี ) , ศีรษะและการศึกษาระหว่าง
โคลซาปีนๆ ( Meltzer et al . , 2003 ) นอกเหนือจากการตรวจสอบผู้ป่วย
ใกล้ชิดของโคลซาปีน , เวลาต่อมา
ในระหว่างการเจ็บป่วย และสูงกว่าอายุเริ่มต้นในส่วน
โคลซาปีนจำกัดการตีความของศักยภาพป้องกันการฆ่าตัวตายผลของ
โคลซาปีนในการศึกษาโดย tiihonen et al . ( 2009 ) ก่อนหน้านี้
มีการศึกษาแสดงให้เห็นว่าระยะเวลาที่สำคัญที่สุดสำหรับการฆ่าตัวตาย
แรกหลังจากที่เริ่มมีอาการของโรค ( เดอ hert et al . , 2001 ; เฮลและ
et al . , 2005 ; laursen et al . , 2007 ; เมอร์ et al . , 2005 ;
tidemalm et al . , 2008 ) ดังนั้น สัดส่วนขนาดใหญ่ของ
โคลซาปีนที่ศึกษา ' ทุกข์ ' Survivor อคติการเลือกของผู้รอดชีวิตจากการฆ่าตัวตาย
ความเสี่ยง หลังจากเริ่มแต่เช้า