Roxy, she looked at me intently. He

Roxy, she looked at me intently.

Her blue hair, her eyelashes, her small lips trembling.

It was something which I couldn't reach at one time, now it is different.


"Rudy, are you happy?"

"Yes, there have been painful things, but thanks to Roxy-sensei's teachings, I have been able to experience happiness."

"Rudy... always says that."


Quite right.

What I say won't change from day to day because it is the truth.


"I can't explain it well, but I was able to take my first step as a human being thanks to Sensei placing me on the horse."

"That's an exaggeration... since that was all such a long time ago I'm convinced it's that way."

"Certainly it might be an exaggeration, but I remember Roxy moving forward after failing some things, and there is no doubt that I've been encouraged by that."


I told her that seriously.

Indeed, by the teacher Roxy, the life of one student might have fallen a little out of order.

'Roxy, it's not your fault.' I'm not going to say that kind of consolation.

Beyond a sense of responsibility, she feels that she killed Pax herself.


But conversely, there is even a student that has been kept alive by Roxy.

It's me.

It isn't Roxy alone who has kept me alive so far.

But, the fact that Roxy deserves the credit doesn't change.


"I won't tell you to forget about this time.

Rather, not forgetting it might be best.

But also, don't forget that there are people like me who have been kept alive thanks to Roxy."


I'm aware that I said a self important thing there.

But that is my true feelings.

Roxy, you should not deny yourself the life of a teacher.


" .... "


Roxy gave me a blank stare.

She has a half opened mouth and wide red eyes.

What with her trembling body, she just then noticed her running nose, and flustered, hid it behind her knees.


"Rudy."

"Yeah."

"With Lara, surely I will get a chance to make amends for what happened with Prince Pax..."


I do not know the answer to that last question.

Only Lara will be able to answer it.

Hers may be different than my answer.


".... maybe, I can't say."


Afterwards, Roxy cried for a while.

She continued to stick to me.


From the next day on, Roxy regained her vitality.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Roxy เธอมองที่ฉัน intently ผมสีฟ้าของเธอ เธอขนตา ริมฝีปากเล็ก ๆ ของเธอที่ตะลึงงัน มันเป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถเข้าถึงที ตอนนี้มันแตกต่างกัน " Rudy คุณมีความสุข? " "ใช่ มีสิ่ง แต่ ด้วยร็อกอาจารย์สอน ที่ฉันได้รับสามารถพบความสุข" " Rudy...จะบอกว่า " ค่อนข้างถูก สิ่งที่ฉันพูดจะเปลี่ยนวันต่อวันเนื่องจากเป็นความจริง "ฉันไม่สามารถอธิบายได้ดี แต่ผมสามารถที่จะใช้ขั้นตอนแรกของฉันเป็นมนุษย์ด้วยอาจารย์วางฉันในม้า" "ที่เป็นการพูดเกิน...ตั้งแต่ที่ถูกทั้งหมดดังกล่าวนานมาแล้วผมเชื่อมันเป็นวิธีที่" "แน่นอนอาจเป็นการพูดเกิน แต่ผมจำได้ว่า Roxy ย้ายไปข้างหน้าหลังจากล้มเหลวบางอย่าง และไม่ต้องสงสัยว่า ฉันได้รับแรงกระตุ้นจากที่" ฉันบอกเธอว่าอย่างจริงจัง แน่นอน โดยครู Roxy ชีวิตของนักศึกษาหนึ่งอาจมีลดลงเล็กน้อยตามลำดับ 'Roxy มันไม่ใช่ข้อบกพร่องของคุณ' ไม่ไปพูดปลอบโยนชนิดนั้น นอกเหนือจากความรับผิดชอบ เธอรู้สึกว่า เธอฆ่าคนตัวเอง แต่ในทางกลับกัน มีแม้กระทั่งนักศึกษาที่มีการเก็บชีวิต โดย Roxy มันเป็นฉัน ไม่ร็อกคนเดียวที่ได้เก็บไว้ฉันมีชีวิตอยู่จน แต่ ความจริงที่ว่า Roxy สมควรเครดิตไม่เปลี่ยนแปลง "ฉันจะไม่บอกคุณสามารถลืมเกี่ยวกับเวลานี้ ค่อนข้าง ไม่ลืมอาจจะดีที่สุด แต่ยัง อย่าลืมว่า มีคนอย่างผมที่ได้ถูกเก็บขอบคุณชีวิตกับ Roxy" ผมทราบว่า ผมพูดสิ่งที่ตนเองที่สำคัญมี แต่เป็นความรู้สึกที่แท้จริงของฉัน Roxy คุณจะไม่ปฏิเสธตัวเองชีวิตของครู " .... " Roxy ให้ผมจ้องที่ว่างเปล่า เธอมีปากเปิดครึ่งหนึ่งและตาสีแดงกว้าง What with ร่างกายของเธอ trembling เธอเพียง แล้วสังเกตจมูกเธอทำงานอยู่ และเกิดความ สับสน ซ่อนมันอยู่หลังหัวเข่าของเธอ "Rudy" "ใช่" "มีลา ก็จะได้โอกาสที่จะทำให้ amends สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นกับท่านเจ้า..." ฉันไม่รู้คำตอบคำถามสุดท้าย ลาเท่านั้นจะสามารถตอบ เธออาจจะแตกต่างจากคำตอบของฉัน "...ที ฉันไม่สามารถพูดได้" ภายหลัง ร็อกร้องในขณะ เธอยังคงติดกับผม จากวันถัดไปบน Roxy จากพลังของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ร็อกเธอมองมาที่ฉันตั้งใจ. ผมสีฟ้าของเธอขนตาของเธอริมฝีปากเล็ก ๆ ของเธอตัวสั่น. มันเป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถเข้าถึงในครั้งเดียวตอนนี้มันจะแตกต่างกัน. "รูดี้, คุณมีความสุข?" "ใช่มี ได้รับสิ่งที่เจ็บปวด แต่ต้องขอบคุณคำสอนร็อกอาจารย์, ฉันได้รับสามารถที่จะได้สัมผัสความสุข. " "รูดี้ ... มักจะบอกว่า." ขวาค่อนข้าง. สิ่งที่ผมบอกว่าจะไม่เปลี่ยนไปในแต่ละวันเพราะมันเป็น ความจริง. "ฉันไม่สามารถอธิบายได้ดี แต่ผมก็สามารถที่จะใช้ขั้นตอนแรกของฉันเป็นขอบคุณมนุษย์ที่จะวางอาจารย์ฉันอยู่บนหลังม้า." "นั่นคือการพูดเกินจริง ... ตั้งแต่ที่ได้ทั้งหมดดังกล่าวเป็นเวลานานมาแล้ว ผมเชื่อว่ามันเป็นวิธีการที่. " "แน่นอนมันอาจจะพูดเกินจริง แต่ผมจำได้ว่าร็อกก้าวไปข้างหน้าหลังจากล้มเหลวในบางสิ่งบางอย่างและมีข้อสงสัยว่าฉันได้รับการสนับสนุนจากว่าไม่มี." ฉันบอกเธอว่าอย่างจริงจัง. แท้จริง โดยครู Roxy ชีวิตของนักศึกษาคนหนึ่งอาจจะได้ลดลงเล็กน้อยออกคำสั่ง. 'ร็อกมันไม่ใช่ความผิดของคุณ.' ผมไม่ได้จะบอกว่าชนิดของปลอบใจว่า. นอกเหนือความรับผิดชอบเธอรู้สึกว่าเธอฆ่าตัวเองสันติภาพ. แต่ตรงกันข้ามแม้จะมีนักเรียนที่ได้รับการเก็บรักษาไว้มีชีวิตอยู่โดยร็อก. มันฉัน. มันไม่ได้เป็นร็อก คนเดียวที่ได้เก็บไว้ฉันมีชีวิตอยู่เพื่อให้ห่างไกล. แต่ความจริงที่ว่าร็อกสมควรได้รับเครดิตไม่เปลี่ยนแปลง. "ผมจะไม่บอกคุณจะลืมเกี่ยวกับเวลานี้. แต่ไม่ลืมมันอาจจะดีที่สุด. แต่ยังไม่ ' t ลืมว่ามีคนอย่างผมที่ได้รับการเก็บรักษาไว้มีชีวิตอยู่เพื่อขอบคุณร็อก. " ฉันรู้ว่าฉันกล่าวว่าสิ่งที่สำคัญตัวเองมี. แต่นั่นเป็นความรู้สึกที่แท้จริงของฉัน. ร็อกที่คุณไม่ควรปฏิเสธตัวเองมีชีวิตของครู . ".... " ร็อกให้ฉันจ้องว่างเปล่า. เธอได้ครึ่งหนึ่งเปิดปากและตาสีแดงกว้าง. อะไรกับร่างกายสั่นเธอเพียงแค่นั้นสังเกตเห็นจมูกของเธอทำงานและลนซ่อนไว้หลังหัวเข่าของเธอ. "รูดี้ . " "ใช่." "ด้วยการลาร่าแน่นอนผมจะได้รับโอกาสที่จะชดใช้สิ่งที่เกิดขึ้นกับเจ้าชายสันติภาพ ... " ผมไม่ทราบว่าคำตอบของคำถามที่ผ่านมา. มีเพียงลาร่าจะสามารถที่จะตอบได้. Hers อาจจะแตกต่างจากคำตอบของฉัน. ".... บางทีฉันไม่สามารถพูด." หลังจากนั้นร็อกร้องไห้ในขณะที่. เธอยังคงยึดติดอยู่กับฉัน. ตั้งแต่วันถัดไปในร็อกคืนความมีชีวิตชีวาของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โรซี่ เธอมองผมอย่างตั้งใจ

ผมสีฟ้าของเธอ ขนตาของเธอ ริมฝีปากเล็กสั่น

มันเป็นบางอย่างที่ผมไม่สามารถไปถึงช่วงหนึ่ง ตอนนี้มันต่างออกไป


" รูดี้ มีความสุขมั้ย ?

" ครับ มีสิ่งที่เจ็บปวด แต่เพราะคำสอนของ roxy คะ , ฉันได้รับสามารถที่จะพบความสุข รูดี้ "

" . . . . . . . เสมอว่า "


ถูกต้องทีเดียว

สิ่งที่ผมพูดจะไม่เปลี่ยนแปลงจากวันเพราะมันคือความจริง


" ฉันอธิบายไม่ถูกหรอก แต่ฉันก็สามารถที่จะใช้ขั้นตอนแรกของฉันเป็นมนุษย์ ขอบคุณอาจารย์วางฉันบนม้า "

" ที่พูดเกินจริง . . . . . . . เพราะนั่นคือทั้งหมดที่เป็นนานแล้ว ผมเชื่อว่า มันเป็นอย่างนั้นค่ะ "

" แน่นอนมันอาจจะพูดเกินจริงไปหน่อย แต่ผมจำได้ว่าร็อกซี่ก้าวไปข้างหน้าหลังจากความล้มเหลวบางอย่างและมีข้อสงสัยว่าฉันได้รับการสนับสนุนโดย "

ฉันบอกเธออย่างจริงจัง

จริงๆ โดยครู ร็อกซี่ ชีวิตของนักเรียนที่อาจจะลดลงเล็กน้อยจากการสั่งซื้อ

'roxy มันไม่ใช่ความผิดของคุณ " ผมไม่ได้จะบอกว่าชนิดของการปลอบโยน

นอกเหนือความรับผิดชอบ เธอรู้สึกว่าเธอฆ่าท่านเอง


แต่ในทางกลับกันมีแม้กระทั่งนักเรียนที่ถูกเก็บไว้ยังมีชีวิตอยู่โดยร็อกซี่

มันเป็นฉัน

ไม่ใช่ร๊อกซี่คนเดียวที่ทำให้ผมมีชีวิตอยู่เพื่อให้ห่างไกล

แต่ความจริงที่ว่า Roxy สมควรได้รับเครดิตไม่เปลี่ยนแปลง


" ผมจะไม่ขอให้คุณลืมเรื่องเวลา

แต่ไม่ได้ลืมมันอาจจะดีที่สุด

แต่ก็อย่าลืมว่ายังมีคนที่เหมือนผมที่ถูกเก็บไว้ยังมีชีวิตอยู่ต้องขอบคุณร็อก


"ฉันตระหนักว่าฉันพูดว่าตนเองเป็นสิ่งที่สำคัญมี

แต่มันคือความรู้สึกที่แท้จริงของฉัน

ว้าวๆ คุณไม่ควรปฏิเสธตัวเอง ชีวิตของครู

" . . . . "


Roxy ให้เปล่าจ้อง

เธอได้เปิดครึ่งปาก และดวงตาสีแดง กว้าง

ถ้าเธอสั่น ร่างเธอแล้วเห็นจมูก เธอวิ่ง วิ่ง และ สับสน ซ่อนมันไว้ที่หัวเข่า


" Rudy "

" ใช่ค่ะ "

" กับลาร่าแน่นอน ผมจะได้รับโอกาสแก้ตัวสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นกับองค์ท่าน . . . . . . . "


ไม่รู้คำตอบกับคำถามสุดท้าย

เพียงแต่จะสามารถที่จะตอบมัน

เธออาจจะแตกต่างจากคำตอบของฉัน

" . . . . . . . บางที ผมก็พูดไม่ได้ "


หลังจากนั้น Roxy ร้องไห้สักพัก

เธอยังคงติดฉัน


หลังจากวันนั้น Roxy regained พลังของเธอ