Older adults are more likely to hav

Older adults are more likely to have chronic wounds than younger people, and the effect of chronic wounds on quality of life is particularly profound in this population. Wound healing slows with age, but the basic biology underlying chronic wounds and the influence of age-associated changes on wound healing are poorly understood. Most studies have used in vitro approaches and various animal models, but observed changes translate poorly to human healing conditions. The effect of age and accompanying multimorbidity on the effectiveness of existing and emerging treatment approaches for chronic wounds is also unknown, and older adults tend to be excluded from randomized clinical trials. Poorly defined outcomes and variables; lack of standardization in data collection; and variations in the definition, measurement, and treatment of wounds also hamper clinical studies. The Association of Specialty Professors, in conjunction with the National Institute on Aging and the Wound Healing Society, held a workshop, summarized in this article, to explore the current state of knowledge and research challenges, engage investigators across disciplines, and identify research questions to guide future study of age-associated changes in chronic wound healing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อายุมากมักจะมีแผลเรื้อรังมากกว่าคนอายุน้อยกว่า และผลแผลเรื้อรังมีคุณภาพชีวิตลึกซึ้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกลุ่มประชากรนี้ แผลช้ากับอายุ แต่ชีววิทยาพื้นฐานที่ต้นแผลเรื้อรัง และอิทธิพลของการเปลี่ยนแปลงที่เกี่ยวข้องอายุในแผลจะเข้าใจได้ไม่ดี ศึกษาส่วนใหญ่ได้ใช้วิธีในหลอดทดลองและสัตว์รุ่นต่าง ๆ แต่แปลไม่ดีมนุษย์รักษาสภาวะการเปลี่ยนแปลงที่สังเกต ผลของอายุและประกอบ multimorbidity ประสิทธิผลของที่มีอยู่ และเกิดแนวทางการรักษาสำหรับแผลเรื้อรังยังไม่ทราบ และผู้สูงอายุมักจะแยกออกจากการทดลองทางคลินิกแบบสุ่ม ผลดีกำหนดและตัวแปร ขาดมาตรฐานในการเก็บรวบรวมข้อมูล และในข้อกำหนด วัด และรักษาบาดแผลยังขัดขวางการศึกษาทางคลินิก สมาคมของพิเศษอาจารย์ ร่วมกับ สถาบันแห่งชาติริ้วรอยและแผลรักษาสังคม จัดงาน สรุปในบทความนี้ เพื่อสำรวจสถานะปัจจุบันของความรู้และวิจัย นักวิจัยแขนง และความวิจัยระบุคำถามให้คำแนะนำการศึกษาในอนาคตของการเปลี่ยนแปลงที่เกี่ยวข้องอายุในการรักษาแผลเรื้อรัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้สูงอายุมีแนวโน้มที่จะมีแผลเรื้อรังกว่าคนที่อายุน้อยกว่าและผลของแผลเรื้อรังต่อคุณภาพชีวิตลึกซึ้งโดยเฉพาะในประชากรกลุ่มนี้ การรักษาแผลช้ากับอายุ แต่พื้นฐานทางชีววิทยาพื้นฐานแผลเรื้อรังและมีอิทธิพลต่อการเปลี่ยนแปลงอายุที่เกี่ยวข้องกับการรักษาแผลที่มีความเข้าใจที่ไม่ดี การศึกษาส่วนใหญ่มีการใช้วิธีการในหลอดทดลองและรูปแบบสัตว์ต่างๆ แต่สังเกตการเปลี่ยนแปลงแปลไม่ดีกับสภาพการรักษามนุษย์ ผลของอายุและประกอบ multimorbidity เกี่ยวกับประสิทธิภาพของวิธีการรักษาที่มีอยู่และเกิดขึ้นใหม่สำหรับแผลเรื้อรังยังไม่เป็นที่รู้จักและผู้สูงอายุที่มีแนวโน้มที่จะได้รับการยกเว้นจากการทดลองทางคลินิกแบบสุ่ม ผลลัพธ์และตัวแปรที่กำหนดไว้ไม่ดี; ขาดมาตรฐานในการเก็บรวบรวมข้อมูล และรูปแบบในคำนิยามของการวัดและการรักษาบาดแผลที่ยังขัดขวางการศึกษาทางคลินิก สมาคมอาจารย์พิเศษร่วมกับสถาบันแห่งชาติที่จจิ้งและการรักษาบาดแผลสังคมจัดประชุมเชิงปฏิบัติการสรุปในบทความนี้จะสำรวจสถานะปัจจุบันของความรู้และการวิจัยความท้าทายที่มีส่วนร่วมในการสืบสวนข้ามสาขาและระบุคำถามการวิจัยเพื่อ แนวทางในการศึกษาในอนาคตของการเปลี่ยนแปลงอายุที่เกี่ยวข้องในการรักษาแผลเรื้อรัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้สูงอายุมีแนวโน้มที่จะมีแผลเรื้อรังกว่าคนน้อง และผลของบาดแผลเรื้อรังต่อคุณภาพของชีวิตที่ลึกซึ้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกลุ่มนี้ด้วย สมานแผลช้าตามอายุ แต่การศึกษาขั้นพื้นฐานชีววิทยาพื้นฐานเรื้อรังแผลและอิทธิพลของอายุที่เกี่ยวข้องกับการรักษาบาดแผลไม่ดีครับ การศึกษาส่วนใหญ่มีการใช้ในวิธีการและรูปแบบสัตว์ต่างๆ แต่พบการเปลี่ยนแปลงแปลไม่ดีเงื่อนไขการรักษามนุษย์ ผลของอายุและ multimorbidity ประกอบในประสิทธิผลของการรักษาที่มีอยู่และเกิดขึ้นใหม่แนวทางบาดแผลเรื้อรังยังไม่ทราบและผู้สูงอายุมีแนวโน้มที่จะถูกแยกออกจากการทดลองทางคลินิกแบบสุ่ม . ได้ผล และตัวแปรที่กำหนด ขาดมาตรฐานในการเก็บรวบรวมข้อมูล และการเปลี่ยนแปลงในคำนิยาม การวัด และการรักษาบาดแผลยังขัดขวางการศึกษาทางคลินิก สมาคมพิเศษของอาจารย์ ร่วมกับสถาบันแห่งชาติเกี่ยวกับอายุและรักษาบาดแผลสังคม จัดประชุมเชิงปฏิบัติการ สรุปในบทความนี้เพื่อสำรวจสถานะความรู้ปัจจุบันและการวิจัยความท้าทาย ร่วมสอบสวนในวินัย และระบุคำถามการวิจัยเพื่อคู่มือการศึกษาอนาคตของอายุที่เกี่ยวข้องในการรักษาแผลเรื้อรัง