Chapter 22 - How My Sea Adventure BeganTHERE was no return of the muti การแปล - Chapter 22 - How My Sea Adventure BeganTHERE was no return of the muti ไทย วิธีการพูด

Chapter 22 - How My Sea Adventure B

Chapter 22 - How My Sea Adventure Began
THERE was no return of the mutineers-not so much as another shot out of the woods. They had "got their rations for that day," as the captain put it, and we had the place to ourselves and a quiet time to overhaul the wounded and get dinner. Squire and I cooked outside in spite of the danger, and even outside we could hardly tell what we were at, for horror of the loud groans that reached us from the doctor's patients.

Out of the eight men who had fallen in the action, only three still breathed-that one of the pirates who had been shot at the loophole, Hunter, and Captain Smollett; and of these, the first two were as good as dead; the mutineer indeed died under the doctor's knife, and Hunter, do what we could, never recovered consciousness in this world. He lingered all day, breathing loudly like the old buccaneer at home in his apoplectic fit, but the bones of his chest had been crushed by the blow and his skull fractured in falling, and some time in the following night, without sign or sound, he went to his Maker.

As for the captain, his wounds were grievous indeed, but not dangerous. No organ was fatally injured. Anderson's ball-for it was Job that shot him first- had broken his shoulder-blade and touched the lung, not badly; the second had only torn and displaced some muscles in the calf. He was sure to recover, the doctor said, but in the meantime, and for weeks to come, he must not walk nor move his arm, nor so much as speak when he could help it.

My own accidental cut across the knuckles was a flea- bite. Doctor Livesey patched it up with plaster and pulled my ears for me into the bargain.

After dinner the squire and the doctor sat by the captain's side awhile in consultation; and when they had talked to their hearts' content, it being then a little past noon, the doctor took up his hat and pistols, girt on a cutlass, put the chart in his pocket, and with a musket over his shoulder crossed the palisade on the north side and set off briskly through the trees.

Gray and I were sitting together at the far end of the block house, to be out of earshot of our officers consulting; and Gray took his pipe out of his mouth and fairly forgot to put it back again, so thunder-struck he was at this occurrence.

"Why, in the name of Davy Jones," said he, "is Dr. Livesey mad?"

"Why no," says I. "He's about the last of this crew for that, I take it."

"Well, shipmate," said Gray, "mad he may not be; but if HE'S not, you mark my words, I am."

"I take it," replied I, "the doctor has his idea; and if I am right, he's going now to see Ben Gunn."

I was right, as appeared later; but in the meantime, the house being stifling hot and the little patch of sand inside the palisade ablaze with midday sun, I began to get another thought into my head, which was not by any means so right. What I began to do was to envy the doctor walking in the cool shadow of the woods with the birds about him and the pleasant smell of the pines, while I sat grilling, with my clothes stuck to the hot resin, and so much blood about me and so many poor dead bodies lying all around that I took a disgust of the place that was almost as strong as fear.

All the time I was washing out the block house, and then washing up the things from dinner, this disgust and envy kept growing stronger and stronger, till at last, being near a bread-bag, and no one then observing me, I took the first step towards my escapade and filled both pockets of my coat with biscuit.

I was a fool, if you like, and certainly I was going to do a foolish, over-bold act; but I was determined to do it with all the precautions in my power. These biscuits, should anything befall me, would keep me, at least, from starving till far on in the next day.

The next thing I laid hold of was a brace of pistols, and as I already had a powder-horn and bullets, I felt myself well supplied with arms.

As for the scheme I had in my head, it was not a bad one in itself. I was to go down the sandy spit that divides the anchorage on the east from the open sea, find the white rock I had observed last evening, and ascertain whether it was there or not that Ben Gunn had hidden his boat, a thing quite worth doing, as I still believe. But as I was certain I should not be allowed to leave the enclosure, my only plan was to take French leave and slip out when nobody was watching, and that was so bad a way of doing it as made the thing itself wrong. But I was only a boy, and I had made my mind up.

Well, as things at last fell out, I found an admirable opportunity. The squire and Gray were busy helping the captain with his bandages, the coast was clear, I made a bolt for it over the stockade and into the thickest of the trees, and before my absence was observed I was out of cry of my companions.

This was my second folly, far worse than the first, as I left but two sound men to guard the house; but like the first, it was a help towards saving all of us.

I took my way straight for the east coast of the island, for I was determined to go down the sea side of the spit to avoid all chance of observation from the anchorage. It was already late in the afternoon, although still warm and sunny. As I continued to thread the tall woods, I could hear from far before me not only the continuous thunder of the surf, but a certain tossing of foliage and grinding of boughs which showed me the sea breeze had set in higher than usual. Soon cool draughts of air began to reach me, and a few steps farther I came forth into the open borders of the grove, and saw the sea lying blue and sunny to the horizon and the surf tumbling and tossing its foam along the beach.

I have never seen the sea quiet round Treasure Island. The sun might blaze overhead, the air be without a breath, the surface smooth and blue, but still these great rollers would be running along all the external coast, thundering and thundering by day and night; and I scarce believe there is one spot in the island where a man would be out of earshot of their noise.

I walked along beside the surf with great enjoyment, till, thinking I was now got far enough to the south, I took the cover of some thick bushes and crept warily up to the ridge of the spit.

Behind me was the sea, in front the anchorage. The sea breeze, as though it had the sooner blown itself out by its unusual violence, was already at an end; it had been succeeded by light, variable airs from the south and south-east, carrying great banks of fog; and the anchorage, under lee of Skeleton Island, lay still and leaden as when first we entered it. The HISPANIOLA, in that unbroken mirror, was exactly portrayed from the truck to the waterline, the Jolly Roger hanging from her peak.

Alongside lay one of the gigs, Silver in the stern- sheets-him I could always recognize-while a couple of men were leaning over the stern bulwarks, one of them with a red cap-the very rogue that I had seen some hours before stride-legs upon the palisade. Apparently they were talking and laughing, though at that distance-upwards of a mile-I could, of course, hear no word of what was said. All at once there began the most horrid, unearthly screaming, which at first startled me badly, though I had soon remembered the voice of Captain Flint and even thought I could make out the bird by her bright plumage as she sat perched upon her master's wrist.

Soon after, the jolly-boat shoved off and pulled for shore, and the man with the red cap and his comrade went below by the cabin companion.

Just about the same time, the sun had gone down behind the Spy-glass, and as the fog was collecting rapidly, it began to grow dark in earnest. I saw I must lose no time if I were to find the boat that evening.

The white rock, visible enough above the brush, was still some eighth of a mile further down the spit, and it took me a goodish while to get up with it, crawling, often on all fours, among the scrub. Night had almost come when I laid my hand on its rough sides. Right below it there was an exceedingly small hollow of green turf, hidden by banks and a thick underwood about knee- deep, that grew there very plentifully; and in the centre of the dell, sure enough, a little tent of goat- skins, like what the gipsies carry about with them in England.

I dropped into the hollow, lifted the side of the tent, and there was Ben Gunn's boat-home-made if ever anything was home-made; a rude, lop-sided framework of tough wood, and stretched upon that a covering of goat- skin, with the hair inside. The thing was extremely small, even for me, and I can hardly imagine that it could have floated with a full-sized man. There was one thwart set as low as possible, a kind of stretcher in the bows, and a double paddle for propulsion.

I had not then seen a coracle, such as the ancient Britons made, but I have seen one since, and I can give you no fairer idea of Ben Gunn's boat than by saying it was like the first and the worst coracle ever made by man. But the great advantage of the coracle it certainly possessed, for it was exceedingly light and portable.

Well, now that I had found the boat, you would have thought I had had enough of truantry for once, but in the meantime I had taken another notion and become so obstinately fond of it that I would have carried it out, I believe, in the teeth of Captain Smollett himself. This was to slip out under cover of the night, cut the HISPANIOLA adrift, and let her go ashore where she fancied. I had quite made up my mind that the mutineers, after their repulse of the morning, had nothing nearer their hearts than to up anchor and away to sea; this, I thought, it would be a fine thing to prevent, and now that I had seen how they left their watchmen unprovided with a boat, I thought it might be done with little risk.

Down I sat to wait for darkness, and made a hearty meal of biscuit. It was a night out of ten thousand for my purpose. The fog had now buried all heaven. As the last rays o
0/5000
จาก: -
เป็น: -
ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]
คัดลอก!
บทที่ 22 - การผจญภัยของฉันซีเริ่มมียิง mutineers ไม่ดังมากที่อื่นออกจากป่ากลับไม่มี พวกเขามี "ได้ของพวกเขาได้ในวันที่ กัปตันคิด และเราได้ทำเพื่อตนเองและเวลาพักยกเครื่องที่ได้รับบาดเจ็บ และได้รับอาหาร Squire และสุกภายนอกแม้อันตราย และแม้ภายนอกเราสามารถไม่บอกอะไรเราได้ที่ สำหรับสยองของ groans เสียงที่เข้าถึงเราได้จากผู้ป่วยของแพทย์จากคนแปดที่ได้ตกลงในการดำเนินการ สามเท่ายังหายใจที่หนึ่งของโจรสลัดที่มีการยิงที่ประตูเลี่ยง ฮันเตอร์ และกัปตัน Smollett และเหล่านี้ ครั้งแรกก็เหมือนตายไปแล้ว mutineer แน่นอนตายใต้มีดหมอ และฮันเตอร์ ทำอะไรเราไม่ เคยกู้คืนระบบโลกนี้ เขาอวลอยู่ทุกวัน หายใจดังเช่น buccaneer ที่บ้านเก่าในพอดีเขา apoplectic แต่กระดูกหน้าอกของเขาก็ถูกบด โดยระเบิด fractured กะโหลกศีรษะของเขาในการล้ม และบางครั้งในยามค่ำคืนต่อไปนี้ โดยไม่มีเครื่องหมายหรือเสียง เขาไปเครื่องชงของเขาส่วนกัปตัน บาดแผลของเขาถูก grievous แน่นอน แต่ไม่อันตราย อวัยวะไม่ได้รับบาดเจ็บเสียชีวิต ลูกของแอนเดอร์สัน-งานที่ยิงเขาก่อน- มีเสียของเขาสะบัก และสัมผัสไม่เลว ปอด ขณะนั้น ที่สองมีเพียงขาด และพลัดถิ่นบางกล้ามเนื้อน่องใน เขาให้กู้ ว่า แต่ในขณะเดียวกัน และสัปดาห์มา เขาต้องไม่เดิน หรือย้ายแขนของเขา หรือพูดเมื่อเขาสามารถช่วยเหลือให้มากที่ข้าพเจ้าตัดข้ามอย่างรุนแรงโดยไม่ตั้งใจถูกหมัดกัด หมอ Livesey ปรับปรุงขึ้น ด้วยปูนปลาสเตอร์ และดึงหูฉันสำหรับฉันเป็นโรงแรมหลังจาก squire และหมอเสาร์ริมของกัปตันในปรึกษา ชั่วขณะหนึ่ง และเมื่อพวกเขาได้พูดคุยกับ'หัวใจของพวกเขา มันเป็น แล้วเลยเที่ยง หมอเอาค่าหมวกของเขาเล็กน้อย และสินค้าที่ต้อง girt บน cutlass วางแผนภูมิ ในกระเป๋าของเขา และปืนคาบศิลาที่บ่าของเขาข้าม palisade ที่ด้านเหนือ และตั้งปิด briskly ผ่านต้นไม้สีเทาและนั่งกันชิว ๆ ของบล็อกเฮาส์ จะไม่ earshot ของเจ้าหน้าที่ของเราให้คำปรึกษา และสีเทาเอาท่อของเขาออกจากปากของเขา และลืมค่อนข้างจะนำมันกลับมาอีก ดังนั้นฟ้าร้องหลงเขาอยู่ในเหตุการณ์นี้"ทำไม ชื่อของเดวีโจนส์ กล่าวว่า เขา "คือดร. Livesey บ้า"ทำไมไม่ กล่าวว่า I. "เขาเป็นเรื่องสุดท้ายของเรือนี้สำหรับว่า ฉันใช้มัน""ดี shipmate, " กล่าวว่า สีเทา "บ้าเขาไม่ อาจ แต่ถ้าเขาไม่ คุณทำเครื่องหมายคำพูดของฉัน ฉัน"ตอบ "ผมคิดว่า ผม "หมอมีความคิดของเขา และถ้าผมขวา เขาจะไปเดี๋ยวนี้ดู Ben Gunn"ผมขวา ตามที่ปรากฏในภายหลัง แต่ในขณะเดียวกัน บ้านกำลังร้อนยับยั้งและแก้ไขน้อยทรายภายใน palisade ablaze อาทิตย์ตอนกลางวัน เริ่มไปอีกคิดว่า ในหัวของฉัน ซึ่งไม่ว่า โดยวิธีใด ๆ เพื่อให้เหมาะสม สิ่งที่ผมเริ่มทำถูกริษยาแพทย์เดินในเย็นของป่ากับนกเกี่ยวกับเขา และกลิ่นไพน์ ในขณะที่ฉันนั่งย่าง เสื้อผ้าของฉันติดอยู่ที่ยางร้อน และเลือดมากเกี่ยวกับฉันและมากจนศพอยู่รอบ ๆ ฉันเอาความขยะแขยงของสถานที่ที่เกือบแข็งแกร่งเป็นความกลัวเวลาทั้งหมดที่ฉันถูกล้างออกบ้านบล็อก และซักผ้าแล้ว ค่าที่จากอาหารมื้อค่ำ นี้ชังและ envy เก็บเติบโตแข็งแกร่ง และแข็ง แรง จนในที่สุด ถูกใกล้ถุงขนมปัง และไม่มีใครสังเกตฉัน ฉันเอาขั้นตอนแรกต่อ escapade ของฉัน และทั้งกระเป๋าเสื้อของฉันเต็มไป ด้วยขนมผมคนโง่ ถ้าคุณต้องการ และแน่นอนฉันจะทำตัวโง่ เกินหนาบัญญัติ แต่ผมมีกำหนด มีข้อควรระวังในพลังของฉัน ขนมขบเคี้ยวเหล่านี้ ควรอะไร befall ฉันจะให้ฉัน น้อย อดอยากจนถึงไกลบนในวันถัดไปวงเล็บปีกกาของสินค้าที่ต้องมีสิ่งต่อไปที่ฉันวางถือของ และฉันแล้ว มีแตรผงและกระสุน ฉันรู้สึกตัวเองที่ดีให้กับแผ่นดินสำหรับแผนงานที่มีในหัวของฉัน ไม่อันเลวร้ายในตัวเอง ผมไปลงแบ่งทรายที่แบ่งแองเคอเรจในตะวันออกจากทะเลเปิด ค้นหาหินสีขาวที่ผมได้สังเกตเย็นสุดท้าย และตรวจว่า มันมี หรือไม่ที่ Ben Gunn มีซ่อนเรือของเขา เป็นสิ่งที่น่าทำ เป็นผมยังค่อนข้างเชื่อ แต่เป็นผมบางผมควรไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากตู้ แผนของฉันเท่านั้นที่จะออกจากฝรั่งเศสและหลุดออกเมื่อไม่มีใครได้ดู และที่ถูกวิธีให้ทำมันเป็นทำสิ่งตัวเองไม่ถูกต้อง แต่ผมเด็กผู้ชายเท่านั้น และฉันได้ทำใจได้ค่าดี เป็นสิ่งที่ในที่สุดตกออก พบโอกาสอีกครั้ง Squire และเทาว่างช่วยกัปตันของเขาใช้ผ้าพันแผล ชายฝั่งชัดเจน ทำสายสำหรับ stockade และ ไปเซลล์ ของต้นไม้ และ ก่อนการขาดงานของฉันถูกตรวจสอบได้จากการร้องของสหายของฉันนี่คือความโง่เขลาของฉันสอง ไกลแย่กว่าครั้งแรก ทันทีแต่เสียงสองคนคุมบ้าน แต่เหมือนครั้งแรก มันเป็นความช่วยเหลือต่อบันทึกทั้งหมดของเราผมเอาวิธีของฉันตรงสำหรับฝั่งตะวันออกของเกาะ สำหรับผมจะไปลงด้านทะเลของสปิทเพื่อหลีกเลี่ยงโอกาสทั้งหมดที่สังเกตจากในแองเคอเรจ ได้แล้วในช่วงบ่าย ดึกแต่ยังคงความอบอุ่น และแสงแดด เป็นผมต่อไปกระทู้ป่าสูง ฉันสามารถได้ยินจากไกลก่อนฉันไม่เพียงแต่ฟ้าร้องอย่างต่อเนื่องของ เซิร์ฟ แต่มีบาง tossing สงบและบดของ boughs ซึ่งแสดงให้ฉันเห็นทะเลมีกำหนดในสูงกว่าปกติ เร็ว ลมเย็นอากาศเริ่มถึงฉัน และขั้นตอนอยู่ห่างฉันออกมาขอบเปิดของผลไม้ และเห็นทะเลนอนบลู และซันนี่ฟ้าและคลื่นตาม และ tossing โฟมของริมหาดฉันไม่เคยเห็นทะเลเงียบสงบรอบสมบัติเกาะ ดวงอาทิตย์อาจไฟลุกโชนจ่าย อากาศจะไม่ มีลม พื้นผิวเรียบ และสีน้ำเงิน แต่ยังคง ลูกกลิ้งใหญ่เหล่านี้จะทำงานพร้อมทั้งหมดภายนอกชายฝั่ง สนั่น และสนั่น โดยวันและคืน และขาดแคลนผมมีหนึ่งจุดในเกาะที่มีคนจะออกจาก earshot ของเสียงของพวกเขาฉันเดินตามข้างท่องด้วยความเพลิดเพลินดี จนถึง คิดได้ตอนนี้ผมพอไปภาคใต้ ผมเอาปกของพุ่มไม้หนาบาง และ crept warily ถึงสันเขาแบ่งการข้างหลังเป็นทะเล หน้าแองเคอเรจ ลมทะเล เหมือนมันได้เร็วการเป่าตัวเองออกจากความรุนแรงที่ผิดปกติ ถูกแล้วที่สิ้นสุด ว่าได้สำเร็จ โดยออกอากาศแสง ตัวแปรจากใต้และตะวันออกเฉียงใต้ ดำเนินการธนาคารดีหมอก และเรจ ภายใต้ลีของโครงกระดูก วางนิ่ง และ leaden เป็นเมื่อก่อนเราใส่มัน ตรง HISPANIOLA ในกระจกนั้นไม่เสียหาย มีเซ็กส์จากรถบรรทุกไป waterline, Roger จอลลี่แขวนจากจุดสูงสุดของเธอข้างหนึ่งวางของเม็กกะ เงินในสเติร์นแผ่นเขาฉันอาจจะรู้จัก-ในขณะที่สองคนมีเหล่ผ่าน bulwarks ตรง ๆ หนึ่งของพวกเขาด้วยเป็นสีแดงฝามากอันธพาลที่ฉันได้เห็นบางชั่วโมงก่อนก้าวขาตาม palisade เห็นได้ชัดว่าพวกเขาพูดคุย และ หัวเราะ แม้ในที่ไกลขึ้นของนี่-ได้ แน่นอน ฟังคำพูดไม่ได้ ทุกครั้งที่มีเริ่มสุด horrid พิสดารกรีดร้อง ซึ่งที่แรก startled ฉันเลว แต่ฉันได้จดจำเสียงของกัปตันผู้ทรงเร็ว ๆ นี้ และยังคิดว่า ฉันสามารถทำนก โดย plumage สดใสของเธอขณะที่เธอนั่งอยู่เมื่อข้อมือของโทเร็ว ๆ นี้หลังจาก เรือจอลลี่ shoved ปิด และดึงสำหรับฝั่ง แล้วคนหมวกแดงและ comrade เขาไปด้านล่าง โดยสหายเคบินเพียงใบเดียว ดวงอาทิตย์แล้วลงหลัง Spy-แก้ว และ ตามเก็บหมอกอย่างรวดเร็ว มันเริ่มที่จะเติบโตเข้มเอาจริงเอาจัง เห็นฉันต้องสูญเสียเวลาถ้าพบเรือคืนนั้นหินขาว พอมองเห็นได้ข้างต้นแปรง ยังคงบางแปดนี่ต่อไปลงแบ่ง และมันเอาฉันในขณะที่ goodish จะได้รับขึ้นกับ ตระเวน มักจะบนทั้งหมด fours ระหว่างการขัด เกือบได้มาคืนเมื่อฉันวางมือด้านหยาบของ ใต้มัน มีกลวงมีขนาดเล็กไปของสนามหญ้าสีเขียว ซ่อนทางธนาคาร underwood หนาเกี่ยวกับเข่าลึก ที่เติบโตมีมาก plentifully และในใจกลางของเดลล์ เต็นท์แน่นอนเพียงพอ น้อยแพะสกิน ชอบอะไร gipsies การดำเนินการเกี่ยวกับกับประเทศอังกฤษผมหลุดเข้าไปในขุม ยกด้านข้างของเต็นท์ และมี Ben Gunn เรือทำที่บ้านถ้าเคยอะไรที่ทำที่บ้าน กรอบไม้ยาก หยาบ lop-sided และยืดตามที่ครอบคลุมของแพะผิวหนัง ผมภายใน สิ่งเล็กมาก แม้สำหรับฉัน และฉันไม่สามารถคิดว่า มันไม่ได้ลอยกับคนขนาดใหญ่ มีหนึ่งป้องกันการตั้งค่าต่ำสุด ประเภทของเปลหามในพระองค์ และพายคู่สำหรับการขับเคลื่อนฉันได้ไม่แล้วเห็นมี coracle เช่นซึ่งดึกโบราณที่ทำ แต่ฉันได้เห็นหนึ่งตั้งแต่ และฉันจะให้ธรรมความคิดของ Ben Gunn เรือกว่า โดยบอกว่า มันเป็นครั้งแรกและ coracle เลวร้ายที่สุดที่เคยทำ โดยคน แต่ประโยชน์ที่ดีของ coracle มันแน่นอน ต้องมี ขณะนั้นเบา และพกพาไปดี ที่ฉันได้พบเรือ คุณจะได้คิดว่า ผมเคยมีพอ truantry การ แต่ในระหว่างนี้ ผมได้นำแนวคิดอื่น และกลายเป็นดังนั้น obstinately ติดใจว่าผมจะได้ทำมันออกมา ผม ในฟันของ Smollett กัปตันเอง นี้คือการจัดส่งออก under cover of คืน ตัด HISPANIOLA ลอย และให้เธอไปขึ้นฝั่งที่เธอ fancied ผมก็ค่อนข้างทำให้ mutineers หลังของ repulse เช้า มีอะไรชนิดของหัวใจกว่าการยึด และเก็บ ทะเล นี้ ฉันคิดว่า มันจะเป็นสิ่งที่ดีเพื่อป้องกัน และที่ฉันได้เห็นว่าเหลือคนของพวกเขา unprovided กับเรือ ฉันคิดว่า มันอาจจะทำ ด้วยความเสี่ยงน้อยลงฉันนั่งรอความมืด และทำอาหารแสนอร่อยของขนม มันได้คืนจากหมื่นสำหรับวัตถุประสงค์ของฉัน หมอกตอนนี้มีฝังสวรรค์ทั้งหมด เป็น o แสงสุดท้าย
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]
คัดลอก!
Chapter 22 - How My Sea Adventure Began
THERE was no return of the mutineers-not so much as another shot out of the woods. They had "got their rations for that day," as the captain put it, and we had the place to ourselves and a quiet time to overhaul the wounded and get dinner. Squire and I cooked outside in spite of the danger, and even outside we could hardly tell what we were at, for horror of the loud groans that reached us from the doctor's patients.

Out of the eight men who had fallen in the action, only three still breathed-that one of the pirates who had been shot at the loophole, Hunter, and Captain Smollett; and of these, the first two were as good as dead; the mutineer indeed died under the doctor's knife, and Hunter, do what we could, never recovered consciousness in this world. He lingered all day, breathing loudly like the old buccaneer at home in his apoplectic fit, but the bones of his chest had been crushed by the blow and his skull fractured in falling, and some time in the following night, without sign or sound, he went to his Maker.

As for the captain, his wounds were grievous indeed, but not dangerous. No organ was fatally injured. Anderson's ball-for it was Job that shot him first- had broken his shoulder-blade and touched the lung, not badly; the second had only torn and displaced some muscles in the calf. He was sure to recover, the doctor said, but in the meantime, and for weeks to come, he must not walk nor move his arm, nor so much as speak when he could help it.

My own accidental cut across the knuckles was a flea- bite. Doctor Livesey patched it up with plaster and pulled my ears for me into the bargain.

After dinner the squire and the doctor sat by the captain's side awhile in consultation; and when they had talked to their hearts' content, it being then a little past noon, the doctor took up his hat and pistols, girt on a cutlass, put the chart in his pocket, and with a musket over his shoulder crossed the palisade on the north side and set off briskly through the trees.

Gray and I were sitting together at the far end of the block house, to be out of earshot of our officers consulting; and Gray took his pipe out of his mouth and fairly forgot to put it back again, so thunder-struck he was at this occurrence.

"Why, in the name of Davy Jones," said he, "is Dr. Livesey mad?"

"Why no," says I. "He's about the last of this crew for that, I take it."

"Well, shipmate," said Gray, "mad he may not be; but if HE'S not, you mark my words, I am."

"I take it," replied I, "the doctor has his idea; and if I am right, he's going now to see Ben Gunn."

I was right, as appeared later; but in the meantime, the house being stifling hot and the little patch of sand inside the palisade ablaze with midday sun, I began to get another thought into my head, which was not by any means so right. What I began to do was to envy the doctor walking in the cool shadow of the woods with the birds about him and the pleasant smell of the pines, while I sat grilling, with my clothes stuck to the hot resin, and so much blood about me and so many poor dead bodies lying all around that I took a disgust of the place that was almost as strong as fear.

All the time I was washing out the block house, and then washing up the things from dinner, this disgust and envy kept growing stronger and stronger, till at last, being near a bread-bag, and no one then observing me, I took the first step towards my escapade and filled both pockets of my coat with biscuit.

I was a fool, if you like, and certainly I was going to do a foolish, over-bold act; but I was determined to do it with all the precautions in my power. These biscuits, should anything befall me, would keep me, at least, from starving till far on in the next day.

The next thing I laid hold of was a brace of pistols, and as I already had a powder-horn and bullets, I felt myself well supplied with arms.

As for the scheme I had in my head, it was not a bad one in itself. I was to go down the sandy spit that divides the anchorage on the east from the open sea, find the white rock I had observed last evening, and ascertain whether it was there or not that Ben Gunn had hidden his boat, a thing quite worth doing, as I still believe. But as I was certain I should not be allowed to leave the enclosure, my only plan was to take French leave and slip out when nobody was watching, and that was so bad a way of doing it as made the thing itself wrong. But I was only a boy, and I had made my mind up.

Well, as things at last fell out, I found an admirable opportunity. The squire and Gray were busy helping the captain with his bandages, the coast was clear, I made a bolt for it over the stockade and into the thickest of the trees, and before my absence was observed I was out of cry of my companions.

This was my second folly, far worse than the first, as I left but two sound men to guard the house; but like the first, it was a help towards saving all of us.

I took my way straight for the east coast of the island, for I was determined to go down the sea side of the spit to avoid all chance of observation from the anchorage. It was already late in the afternoon, although still warm and sunny. As I continued to thread the tall woods, I could hear from far before me not only the continuous thunder of the surf, but a certain tossing of foliage and grinding of boughs which showed me the sea breeze had set in higher than usual. Soon cool draughts of air began to reach me, and a few steps farther I came forth into the open borders of the grove, and saw the sea lying blue and sunny to the horizon and the surf tumbling and tossing its foam along the beach.

I have never seen the sea quiet round Treasure Island. The sun might blaze overhead, the air be without a breath, the surface smooth and blue, but still these great rollers would be running along all the external coast, thundering and thundering by day and night; and I scarce believe there is one spot in the island where a man would be out of earshot of their noise.

I walked along beside the surf with great enjoyment, till, thinking I was now got far enough to the south, I took the cover of some thick bushes and crept warily up to the ridge of the spit.

Behind me was the sea, in front the anchorage. The sea breeze, as though it had the sooner blown itself out by its unusual violence, was already at an end; it had been succeeded by light, variable airs from the south and south-east, carrying great banks of fog; and the anchorage, under lee of Skeleton Island, lay still and leaden as when first we entered it. The HISPANIOLA, in that unbroken mirror, was exactly portrayed from the truck to the waterline, the Jolly Roger hanging from her peak.

Alongside lay one of the gigs, Silver in the stern- sheets-him I could always recognize-while a couple of men were leaning over the stern bulwarks, one of them with a red cap-the very rogue that I had seen some hours before stride-legs upon the palisade. Apparently they were talking and laughing, though at that distance-upwards of a mile-I could, of course, hear no word of what was said. All at once there began the most horrid, unearthly screaming, which at first startled me badly, though I had soon remembered the voice of Captain Flint and even thought I could make out the bird by her bright plumage as she sat perched upon her master's wrist.

Soon after, the jolly-boat shoved off and pulled for shore, and the man with the red cap and his comrade went below by the cabin companion.

Just about the same time, the sun had gone down behind the Spy-glass, and as the fog was collecting rapidly, it began to grow dark in earnest. I saw I must lose no time if I were to find the boat that evening.

The white rock, visible enough above the brush, was still some eighth of a mile further down the spit, and it took me a goodish while to get up with it, crawling, often on all fours, among the scrub. Night had almost come when I laid my hand on its rough sides. Right below it there was an exceedingly small hollow of green turf, hidden by banks and a thick underwood about knee- deep, that grew there very plentifully; and in the centre of the dell, sure enough, a little tent of goat- skins, like what the gipsies carry about with them in England.

I dropped into the hollow, lifted the side of the tent, and there was Ben Gunn's boat-home-made if ever anything was home-made; a rude, lop-sided framework of tough wood, and stretched upon that a covering of goat- skin, with the hair inside. The thing was extremely small, even for me, and I can hardly imagine that it could have floated with a full-sized man. There was one thwart set as low as possible, a kind of stretcher in the bows, and a double paddle for propulsion.

I had not then seen a coracle, such as the ancient Britons made, but I have seen one since, and I can give you no fairer idea of Ben Gunn's boat than by saying it was like the first and the worst coracle ever made by man. But the great advantage of the coracle it certainly possessed, for it was exceedingly light and portable.

Well, now that I had found the boat, you would have thought I had had enough of truantry for once, but in the meantime I had taken another notion and become so obstinately fond of it that I would have carried it out, I believe, in the teeth of Captain Smollett himself. This was to slip out under cover of the night, cut the HISPANIOLA adrift, and let her go ashore where she fancied. I had quite made up my mind that the mutineers, after their repulse of the morning, had nothing nearer their hearts than to up anchor and away to sea; this, I thought, it would be a fine thing to prevent, and now that I had seen how they left their watchmen unprovided with a boat, I thought it might be done with little risk.

Down I sat to wait for darkness, and made a hearty meal of biscuit. It was a night out of ten thousand for my purpose. The fog had now buried all heaven. As the last rays o
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]
คัดลอก!
บทที่ 22 - การผจญภัยในทะเลของฉันเริ่ม
ไม่มีผลตอบแทนของพวกกบฎไม่มากเท่าที่อื่นยิงออกมาจากป่า " พวกเขาได้มีเสบียงสำหรับวัน " เป็นกัปตันใส่มัน และเราก็มีสถานที่ให้ตัวเองและเวลาที่เงียบสงบเพื่อยกเครื่องที่บาดเจ็บ และไปทานอาหารเย็นด้วย เด็กรับใช้และฉันสุกข้างนอกทั้งๆที่อันตราย และแม้แต่ข้างนอกเราแทบจะบอกได้ว่าเราอยู่ที่ for horror of the loud groans that reached us from the doctor's patients.

Out of the eight men who had fallen in the action, only three still breathed-that one of the pirates who had been shot at the loophole, Hunter, and Captain Smollett; and of these, the first two were as good as dead; the mutineer indeed died under the doctor's knife, and Hunter, do what we could,ไม่ฟื้นแล้วในโลกนี้ เขาอยู่ทุกวัน หายใจเสียงดังเหมือนเก่า Buccaneer ที่บ้านพอดี apoplectic ของเขา แต่กระดูกที่หน้าอกของเขาถูกทำลายโดยระเบิดและกะโหลกศีรษะของเขาหักในการล้ม และบางครั้งในคืนต่อไป โดยไม่มีสัญญาณหรือเสียง เขาไปที่เครื่องของเขา

สำหรับกัปตัน บาดแผล ของเขาใหญ่จริงๆ แต่ไม่อันตราย No organ was fatally injured. Anderson's ball-for it was Job that shot him first- had broken his shoulder-blade and touched the lung, not badly; the second had only torn and displaced some muscles in the calf. He was sure to recover, the doctor said, but in the meantime, and for weeks to come, he must not walk nor move his arm, nor so much as speak when he could help it.

My own accidental cut across the knuckles was a flea- bite. Doctor Livesey patched it up with plaster and pulled my ears for me into the bargain.

After dinner the squire and the doctor sat by the captain's side awhile in consultation; and when they had talked to their hearts' content, it being then a little past noon, the doctor took up his hat and pistols, girt on a cutlass, put the chart in his pocket, and with a musket over his shoulder crossed the palisade on the north side and set off briskly through the trees.

Gray and I were sitting together at the far end of the block house, to be out of earshot of our officers consulting; and Gray took his pipe out of his mouth and fairly forgot to put it back again, so thunder-struck he was at this occurrence.

"Why,ในนามของเดวี่ โจนส์ กล่าวว่า " เขา " คือ ดร. ลีวีซี่บ้า ? "

" ทำไมไม่ " กล่าวว่า " . มันเกี่ยวกับช่วงของลูกเรือนี้ว่า ฉันจัดการเอง "

" เอ่อ กะลาสี " สีเทา " บ้า เขาอาจจะไม่ แต่ถ้าเขาไม่ คุณจำคำพูดของฉันฉัน . "

" ฉันเอามัน " ตอบผม " หมอมีความคิดของเขา และถ้าฉันคิดถูก เขาจะไปดูเบนกันน์ "

ฉันพูดถูก ปรากฎในภายหลัง แต่ในขณะเดียวกัน the house being stifling hot and the little patch of sand inside the palisade ablaze with midday sun, I began to get another thought into my head, which was not by any means so right. What I began to do was to envy the doctor walking in the cool shadow of the woods with the birds about him and the pleasant smell of the pines, while I sat grilling, with my clothes stuck to the hot resin, and so much blood about me and so many poor dead bodies lying all around that I took a disgust of the place that was almost as strong as fear.

All the time I was washing out the block house, and then washing up the things from dinner, this disgust and envy kept growing stronger and stronger, till at last, being near a bread-bag, and no one then observing me, I took the first step towards my escapade and filled both pockets of my coat with biscuit.

I was a fool, if you like, and certainly I was going to do a foolish, over-bold act; but I was determined to do it with all the precautions in my power. These biscuits, should anything befall me, would keep me, at least, from starving till far on in the next day.

สิ่งต่อไปที่ผมได้จับของถูกรั้งของปืนพก และเท่าที่ผมได้แตรแป้งและกระสุนที่ผมรู้สึกว่าตัวเองก็มาพร้อมกับแขน

สำหรับโครงการที่ฉันมีในหัวของฉัน มันไม่ได้เลวร้ายในตัวมันเอง ผมจะไปลงทรายคายแบ่ง Anchorage ทางตะวันออกจากทะเลเปิด หาหินสีขาวผมสังเกตเมื่อตอนเย็น and ascertain whether it was there or not that Ben Gunn had hidden his boat, a thing quite worth doing, as I still believe. But as I was certain I should not be allowed to leave the enclosure, my only plan was to take French leave and slip out when nobody was watching, and that was so bad a way of doing it as made the thing itself wrong. But I was only a boy, and I had made my mind up.

Well,เป็นสิ่งที่ล่าสุดหล่นออกมา ฉันพบโอกาสที่น่าชื่นชม เด็กรับใช้และสีเทายุ่งช่วยกัปตันกับผ้าพันแผลของเขา ชายฝั่งได้ชัดเจน ทำให้สายฟ้ามันผ่านค่ายทหารและในหนาของต้นไม้ และก่อนที่ผมไม่อยู่ ) ผมออกจากร้องไห้สหายของฉัน

นี่คือความเขลาของฉันที่สองไกลยิ่งกว่าครั้งแรก ผมเหลือแต่ผู้ชาย 2 เสียง เฝ้าบ้าน but like the first, it was a help towards saving all of us.

I took my way straight for the east coast of the island, for I was determined to go down the sea side of the spit to avoid all chance of observation from the anchorage. It was already late in the afternoon, although still warm and sunny. As I continued to thread the tall woods,ฉันสามารถได้ยินจากที่ไกล ก่อนผมไม่เพียง แต่อย่างต่อเนื่อง เสียงคลื่น แต่บางพลิกใบไม้และกิ่งที่บดเอาลมทะเลได้ในปริมาณที่สูงกว่าปกติ . อากาศเริ่มเย็นแล้วน้ำท่วมถึงฉัน และไม่กี่ขั้นตอนไกลเรามาเข้าสู่พรมแดนเปิดของโกรฟ and saw the sea lying blue and sunny to the horizon and the surf tumbling and tossing its foam along the beach.

I have never seen the sea quiet round Treasure Island. The sun might blaze overhead, the air be without a breath, the surface smooth and blue, but still these great rollers would be running along all the external coast, thundering and thundering by day and night; and I scarce believe there is one spot in the island where a man would be out of earshot of their noise.

I walked along beside the surf with great enjoyment, till, thinking I was now got far enough to the south, I took the cover of some thick bushes and crept warily up to the ridge of the spit.

Behind me was the sea, in front the anchorage. The sea breeze,เหมือนว่ามันยิ่งเปิดเผยตัวเองออกมาจากความรุนแรงของมันผิดปกติแล้วที่สิ้นสุด ; มันได้รับการประสบความสำเร็จโดยแสงตัวแปรที่ออกอากาศจากทิศใต้และตะวันออกเฉียงใต้ แบกดีธนาคารของหมอก และแองภายใต้ลีเกาะโครงกระดูกนอนนิ่งที่ทำจากตะกั่วเหมือนเมื่อแรกที่เราเข้าไป และฮิสแปนิโอลา ที่พังกระจก ตรงภาพจากรถบรรทุกไปยังตลิ่ง ,Jolly Roger แขวนจากจุดสูงสุดของเธอ

พร้อมกับวางหนึ่งของกิ๊ก , เงินในท้ายเรือ - แผ่นเขาฉันสามารถรับรู้ในขณะที่คู่ของคนพาดผ่าน ช่วยเข้มงวด หนึ่งในนั้นมีสีแดงหมวกมากโกงที่ผมเห็นบางชั่วโมงก่อนที่จะก้าวขาตามรั้ว เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังพูดและหัวเราะ ทั้งๆที่ระยะทางที่ขึ้นของ mile-i สามารถ of course, hear no word of what was said. All at once there began the most horrid, unearthly screaming, which at first startled me badly, though I had soon remembered the voice of Captain Flint and even thought I could make out the bird by her bright plumage as she sat perched upon her master's wrist.

Soon after, the jolly-boat shoved off and pulled for shore, and the man with the red cap and his comrade went below by the cabin companion.

Just about the same time, the sun had gone down behind the Spy-glass, and as the fog was collecting rapidly, it began to grow dark in earnest. I saw I must lose no time if I were to find the boat that evening.

The white rock, visible enough above the brush, was still some eighth of a mile further down the spit, and it took me a goodish while to get up with it, crawling, often on all fours, among the scrub. Night had almost come when I laid my hand on its rough sides. Right below it there was an exceedingly small hollow of green turf, hidden by banks and a thick underwood about knee- deep, that grew there very plentifully; and in the centre of the dell, sure enough, a little tent of goat- skins, like what the gipsies carry about with them in England.

I dropped into the hollow, lifted the side of the tent, and there was Ben Gunn's boat-home-made if ever anything was home-made; a rude, lop-sided framework of tough wood, and stretched upon that a covering of goat- skin, with the hair inside. The thing was extremely small, even for me, and I can hardly imagine that it could have floated with a full-sized man. There was one thwart set as low as possible, a kind of stretcher in the bows, and a double paddle for propulsion.

I had not then seen a coracle, such as the ancient Britons made, but I have seen one since,และฉันสามารถให้คุณไม่มีความคิดที่ยุติธรรมของเบนกันน์เรือมากกว่า โดยบอกว่ามันเป็นเหมือนครั้งแรก และเรือบดที่เลวร้ายที่สุดที่เคยทำโดยมนุษย์ แต่ข้อดีของเรือบดมันแน่นอนสิง มันถูกเหลือเกิน แสงและแบบพกพา

ตอนนี้ฉันได้พบเรือ คุณคงคิดว่าฉันได้มีเพียงพอของการละทิ้งความรับผิดชอบ สักครั้ง but in the meantime I had taken another notion and become so obstinately fond of it that I would have carried it out, I believe, in the teeth of Captain Smollett himself. This was to slip out under cover of the night, cut the HISPANIOLA adrift, and let her go ashore where she fancied. I had quite made up my mind that the mutineers, after their repulse of the morning, had nothing nearer their hearts than to up anchor and away to sea; this, I thought, it would be a fine thing to prevent, and now that I had seen how they left their watchmen unprovided with a boat, I thought it might be done with little risk.

Down I sat to wait for darkness, and made a hearty meal of biscuit. It was a night out of ten thousand for my purpose. The fog had now buried all heaven.เป็นแสงสุดท้าย o
การแปล กรุณารอสักครู่..
 
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.

Copyright ©2024 I Love Translation. All reserved.

E-mail: