Why? I ask. "Choose," she repeats.

Why? I ask. "Choose," she repeats. I look over my shoulder, but no one is there. I turn back to the baskets. "What will I do with them?" "Choose!" she yells. When she screams at me, my fear disappears and stubbornness replaces it. I scowl and cross my arms. "Have it your way," she says. The baskets disappear. I hear a door squeak and turn to see who it is. I see not a "who" but a "what": A dog with a pointed nose stands a few yards away from me. It crouches low and creeps toward me, its lips peeling back from its white teeth. A growl gurgles from deep in its throat, and I see why the cheese would have come in handy. Or the knife. But it's too late now. I think about running, but the dog will be faster than me, I can't wrestle it to the ground. My head pounds. I have to make a decision. If I can jump over one of the tables and use it as a shield-no, I am too short to jump over the tables, and not strong enough to tip one over. The dog snarls, and can almost feel the sound vibrating in my skull. My biology textbook said that dogs can smell fear because of a chemical secreted by human glands in a state of duress, the same chemical a dog's prey secretes. Smelling fear leads them to attack. The dog inches toward me, its nails scraping the floor. I can't run. I can't fight. Instead I breathe in the smell of the dog's foul breath and try not to think about what it just ate. There are no whites in its eyes, just a black gleam.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทำไม ผมถาม "เลือก เธอทำซ้ำ ฉันมองผ่านไหล่ของฉัน แต่ไม่มี ฉันหันกลับไปตะกร้า "จะไรกับพวกเขา" "เลือก" นาง yells เมื่อเธอตะโกนบอกที่ฉัน ฉันกลัวหาย และ stubbornness แทน หน้าคว่ำ และไขว้แขน "มีวิธีการของคุณ เธอกล่าวว่า กระเช้าหายไป ฉันได้ยินสารภาพประตูและจะดูว่าเป็นใคร เห็นไม่มี "ใคร" แต่เป็น "สิ่ง": สุนัข มีจมูกชี้ยืนกี่หลาจากฉัน Crouches ต่ำ และเลื้อยไปทางฉัน ริมฝีปากของปอกเปลือกหลังจากฟันขาว Growl เป็น gurgles จากส่วนลึกของคอ และฉันดูทำไมชีจะมาในสะดวก หรือมีด แต่ก็สายเกินไปตอนนี้ คิดเกี่ยวกับการทำงาน แต่สุนัขจะเร็วกว่าฉัน ฉันไม่สามารถต่อสู้กับพื้นดิน ปอนด์ ที่ใหญ่ของฉัน แล้วทำการตัดสินใจ ถ้าฉันสามารถกระโดดมากกว่าหนึ่งตาราง และใช้เป็นโล่ไม่ ฉันสั้นกระโดดข้ามตาราง และไม่แข็งแรงพอจะแนะนำหนึ่งผ่าน สุนัข snarls และเกือบจะรู้สึกเสียงสั่นสะเทือนในกะโหลกศีรษะของฉัน หนังสือชีววิทยาของฉันกล่าวว่า สุนัขสามารถกลิ่นความกลัวเนื่องจากสารเคมี secreted โดยต่อมมนุษย์ในรัฐข่มขู่บังคับ secretes ของสุนัขเหยื่อเคมีเดียวกัน หอมความกลัวนำไปโจมตี สุนัขนิ้วต่อผม เล็บของ scraping พื้น ฉันไม่สามารถเรียกใช้ ฉันไม่สามารถต่อสู้ แต่ฉันสูดกลิ่นลมหายใจเหม็นของสุนัข และพยายามไม่คิดอะไรก็กิน ยังมีไม่ขาวของตา คล้ายปีศาจดำเพียง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทำไม? ฉันถาม. "เลือก" เธอซ้ำแล้วซ้ำอีก ฉันมองข้ามไหล่ของฉัน แต่ไม่มีใครอยู่ที่นั่น ฉันหันกลับไปที่ตะกร้า "สิ่งที่ผมจะทำอะไรกับพวกเขา?" "เลือก!" เธอตะโกน เมื่อเธอกรีดร้องที่ผมกลัวของฉันหายไปและแทนที่มันดื้อรั้น ผมทำหน้าบึ้งและข้ามแขนของฉัน "มันมีวิธีการของคุณ" เธอกล่าว ตะกร้าหายไป ฉันได้ยินสารภาพและเปิดประตูเพื่อดูว่าเป็นใคร ผมเห็นไม่ได้เป็น "ใคร" แต่ "อะไร": สุนัขที่มีจมูกแหลมยืนไม่กี่หลาออกไปจากฉัน มันนั่งยองต่ำและครีพที่มีต่อผมริมฝีปากของตนกลับมาจากการปอกเปลือกฟันขาว คำราม gurgles จากส่วนลึกในลำคอของมันและผมเห็นว่าทำไมชีสจะได้เข้ามามีประโยชน์ หรือมีด แต่มันก็สายเกินไปในขณะนี้ ผมคิดว่าเกี่ยวกับการทำงาน แต่สุนัขจะเร็วกว่าฉันฉันไม่สามารถต่อสู้มันลงไปที่พื้น ปอนด์หัวของฉัน ผมต้องตัดสินใจ ถ้าฉันสามารถกระโดดข้ามหนึ่งของตารางและใช้เป็นโล่ไม่มีผมสั้นเกินไปที่จะกระโดดข้ามโต๊ะและไม่แข็งแรงพอที่จะหนึ่งในช่วงปลาย สุนัขคำรามและสามารถรู้สึกได้ถึงเสียงสั่นในกะโหลกศีรษะของฉัน ตำราชีววิทยาของฉันบอกว่าสุนัขได้กลิ่นความกลัวเพราะเป็นสารเคมีที่หลั่งจากต่อมของมนุษย์อยู่ในสภาพของการข่มขู่เดียวกันเคมีของสุนัข secretes เหยื่อ กลิ่นความกลัวทำให้พวกเขาที่จะถูกโจมตี นิ้วสุนัขที่มีต่อผมเล็บที่ขูดพื้น ฉันไม่สามารถทำงานได้ ฉันไม่สามารถต่อสู้ แต่ฉันหายใจในกลิ่นของลมหายใจเหม็นของสุนัขและพยายามที่จะไม่คิดเกี่ยวกับสิ่งที่มันเพียงแค่กิน มีคนผิวขาวในตาเพียงแสงสีดำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทำไม ? " ฉันถาม เลือก " เธอพูด . ฉันมองผ่านไหล่ของฉัน แต่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ฉันกลับไปที่ตะกร้า . ฉันจะทำอย่างไรกับพวกเขา ? " เลือก " เธอตะโกน . เมื่อเธอกรีดร้องที่ผมของฉัน ความกลัวก็จะหายไป และความดื้อรั้นแทนที่มัน ฉันทำหน้าบึ้งตึงและข้ามแขนของฉัน " . มันวิธีการของคุณ " เธอกล่าว ตะกร้าหายไป ฉันได้ยินเสียงประตูลั่นเอี๊ยดๆแล้วหันไปดูว่าเป็นใคร ผมเห็นไม่มี " ใคร " แต่เป็น " อะไร "สุนัขที่มีจมูกแหลมที่ยืนห่างออกไปสองสามหลา จากฉัน มันหมอบและคลานต่ำต่อผม , ปากลอกกลับจากฟันขาวของ คำรามลึกในลำคอของ gurgles จาก และผมเห็นทำไมชีสจะมาในสะดวก หรือมีด แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว ฉันคิดจะวิ่งหนี แต่สุนัขจะเร็วกว่าฉัน ฉันก็ไม่อาจต่อสู้กับพื้นดิน ปอนด์หัวของฉันฉันต้องตัดสินใจ ถ้าฉันสามารถกระโดดข้ามหนึ่งของตารางและใช้มันเป็นเกราะป้องกัน ไม่ , ผมสั้นเกินกว่าจะกระโดดข้ามโต๊ะ และไม่เข้มแข็งพอที่จะเคล็ดลับหนึ่งมากกว่า หมาคำราม และสามารถรู้สึกได้ถึงเสียงสั่น ในหัวของฉัน หนังสือเรียนชีววิทยาของฉันกล่าวว่าสุนัขจะได้กลิ่นความกลัว เพราะสารเคมีที่หลั่งโดยต่อมนุษย์ในสถานะของการข่มขู่ กันเคมี เหยื่อของสุนัขจะหลั่ง .กลิ่นความกลัวทำให้พวกเขาโจมตี สุนัขนิ้วต่อผม , เล็บขูดพื้น ฉันวิ่งไม่ได้ ฉันไม่สามารถต่อสู้ แต่ฉันหายใจในกลิ่นลมหายใจเหม็นของสุนัขและพยายามที่จะไม่คิดเรื่องอะไรมันก็กิน ไม่มีสีขาวในดวงตา เพียงสีดำเปล่งประกาย