1.4 Impacts of the UNESCO Declarati

1.4 Impacts of the UNESCO Declaration
While there are rice terraces in most municipalities in the province of Ifugao,
only five (5) clusters were inscribed in the World Heritage List. These are the clusters
of Batad and Bangaan in the municipality of Banaue; Mayoyao Central; Hungduan; and
Kiangan (Ifugao Rice Terraces Master Plan, PLGU, Ifugao 2002).
The declaration of the Ifugao Rice Terraces as a World Heritage Site in 1995
has brought both positive and negative impacts (Yap n.d.). The positive impacts
include the heightened attention from the international community towards the terraces,
more initiatives from the government, more economic activities, and enhanced cultural
awareness.
However, Yap notes that there have been negative impacts as well. For
example, some residents and local officials have come to expect UNESCO to release
funds for the preservation of the terraces. Furthermore, support from external agencies
has focused mostly on addressing the physical aspects of the problem, but have paid
little attention to the social organization that greatly affects the physical component.
The increased tourism activities have also adversely affected the physical, social and
natural environments. Some scholars believe that some aspects of the Ifugao culture
have been compromised to give way to commercial interests. This is shown in the way
some rituals have lost their solemnity and significance. The people also feel that
UNESCO has restricted the use of their lands as follows: restriction on the types of
structures that can be built on the terraces and where these structures can be located, as
they can affect the view; and restriction on the use of cement to reinforce the terrace
walls and foot paths, as these can dilute the authenticity of the terraces.
The selective inclusion of terraces in the World Heritage List has resulted in the
more rapid deterioration of those terraces that were not included in the list. While
funds poured in for the repair and maintenance of the listed terraces, the farmers of the
excluded terraces were left to maintain their terraces on their own. As it is, the
farmers’ incomes from their once-a-year rice harvests are not even enough to cover the
cost of planting and maintaining the terraces.
Finally, the last allocation of the P 50-million funds from UNESCO has already
been released, and the question now is how funds will be sourced for future repair and
maintenance of the terraces.

1.5 The Research Problem
Klamer and Zuidhof (1999) ask the question of who cares enough for the
continuous provision of public goods like cultural heritage to take responsibility for
such. Even though many people may claim that they care, being potential
beneficiaries, it is possible that no one may care enough to take on the responsibility.
As a result, the government may become the default caretaker. Other organizations like
UNESCO may also become involved, as well as other private non-profit organizations.
However, Throsby (1997 as cited by Klamer and Zuidhof 1999) doubts if the market,
together with voluntary and non-profit action, will be enough for the preservation of
cultural heritage.
The World Heritage Committee (UNESCO 2005) identified the main threats to
the terraces as: the lack of an effective site management authority and adequate
legislation; the lack of a finalized strategic site management plan; declining interest of
the Ifugaos in their culture and in maintaining the terraces; and the lack of human and
financial resources. This study focuses on the last two threats.
There have been many initiatives towards the preservation of the Ifugao Rice
Terraces. The World Heritage Committee (UNESCO 2005) listed these to be in the
areas of water management, agricultural management, watershed management, hazard
management, transport development, spatial restructuring and tourism development,
cultural enhancement, and livelihood development. What appears to be lacking in all
these efforts to save the terraces is the possibility of tapping the goodwill of Filipino
people to provide incentives that will make the Ifugaos remain in the area to tend the
rice terraces that their ancestors so painstakingly built more than 2,000 years ago.
This is especially important in the light of the report to the World Heritage
Committee Secretariat that the existence of the Ifugao Rice Terraces Cultural Heritage
Office (IRTCHO) that was created in 2003 was threatened because the national
government had terminated its funding support to the National Commission on Culture
and the Arts (UNESCO 2005), which in turn provided funding support to the IRTCHO.
The IRTCHO has funded some of the conservation programs for the terraces. The
International Union for the Conservation of Nature (IUCN) has also expressed its
concern about the lack of clear financing mechanisms in the terraces’ 2004
Conservation and Management Plan (UNESCO 2006).
The 10-year Ifugao Rice Terraces Master Plan of 2002 identifies the potential
funding sources to be national and local government agencies, multi-lateral and
bilateral sources (e.g. official development assistance and other grants), private
organizations, academic institutions, research centers, and overseas Filipino workers
from Ifugao.
The Master Plan has three components: bio-physical, socio-cultural, and support
systems. The funding requirements of the Master Plan are huge, as shown in Appendix
1. As proposed, the first year of implementation (which should have been in 2003)
requires P 47.6 million, more than half of which will be used for the support systems,
primarily infrastructure support (P 20 million), community-based agri-industry (P 5
million), sustainable tourism development (P 2.675 million), social welfare and
development (P 2.15 million), and resource mobilization and institutionalization (P 0.1
million).
In response to the request of the 29th session of the World Heritage Community
in July, 2005, a joint UNESCO World Heritage Centre/ICOMOS/IUCN Reactive
Monitoring Mission to the Ifugao Rice Terraces in April 2006 was commissioned. The
mission aimed at assessing the steps taken by the state party towards the
implementation of the recommendations of the 2001 and 2005 missions, and also
evaluated the feasibility of the 2004 Conservation and Management Plan of the Rice
Terraces in the Philippine Cordilleras. The 2004 Plan had been developed by the
Provincial Planning and Development Office with assistance from the World Heritage
Fund, and was based on the 10-year Master Plan.
The 2006 mission found, among other things, that local government units
(province, municipal) had provided short-term funding from their revenue allotments.
Likewise, the national government had funded the repair of some irrigation systems and
terraces. The mission noted, however, the need for more coordinated, long-term
funding and a more sustained local resource generation mechanism which would
include tourism revenues and the marketing of local products. The mission
recommended that a financing mechanism both at the provincial and municipal levels
be established between 2006 and 2008, and stressed the need to make available the
human and financial resources required to implement the Conservation and
Management Plan.
Ms. Rebecca Bumahit, Coordinator of the Ifugao Cultural Heritage Office
(ICHO), confirmed that fund generation has been piecemeal at best, and sees the need
to take a unified approach (personal communication, August 3, 2007). The 10-year
Master Plan (2002) and the Conservation and Management Plan (2004) will remain
plans on paper unless funds are generated for their implementation. Our evaluation of
the financing plan is that it depends heavily on external donors and local government
allocations. The potential of engaging tourists in the conservation of the terraces by
capturing their willingness to pay appears to have been overlooked. The Master Plan
itself is very grand and ambitious, which perhaps it should be considering the scale of
the rice terraces and their problems. From our point of view, however, the Master Plan
was overly ambitious in the sense that it targeted 2003 as the first year of
implementation when the funds needed had not yet been secured.
From the foregoing, it can be seen that the conservation of the Ifugao Rice
Terraces depends not only on plans for the physical repair/restoration of the terraces
and the provision of livelihood to the Ifugaos, but also on the development of a viable
financing mechanism that will sustainably finance all conservation efforts.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1.4 ผลของการประกาศของยูเนสโก ในขณะที่มีระเบียงข้าวในอำเภอส่วนใหญ่ในจังหวัด Ifugao เพียงห้า (5) คลัสเตอร์ถูกจารึกในรายการมรดกโลก ได้แก่แบบคลัสเตอร์ Batad และ Bangaan ในเทศบาลของบาเนา Mayoyao กลาง Hungduan และ Kiangan (Ifugao ข้าวระเบียงแผน PLGU, Ifugao 2002) การประกาศของระเบียงข้าว Ifugao เป็นมรดกของโลกในปี 1995 ได้นำผลกระทบทั้งบวก และลบ (n.d. ยาบ) ผลกระทบในเชิงบวก มีความสนใจสูงจากประชาคมระหว่างประเทศต่อระเบียง โครงการเพิ่มเติมจากรัฐบาล กิจกรรมทางเศรษฐกิจเพิ่มมากขึ้น และปรับปรุงวัฒนธรรม รับรู้ อย่างไรก็ตาม ยาบบันทึกย่อที่มีผลกระทบเชิงลบเช่น สำหรับ ตัวอย่าง บางคน และเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นได้มาคาดว่ายูเนสโกจะปล่อย กองทุนเพื่อการอนุรักษ์ของระเบียง นอกจากนี้ สนับสนุนจากหน่วยงานภายนอก ได้มุ่งเน้นในการแก้ปัญหาด้านกายภาพของปัญหาส่วนใหญ่ แต่มี สนใจเพียงเล็กน้อยสำหรับองค์กรทางสังคมที่มีผลต่อส่วนประกอบทางกายภาพอย่างมาก กิจกรรมท่องเที่ยวที่เพิ่มขึ้นได้ยังผลกระทบทางกายภาพ สังคม และ ธรรมชาติแวดล้อม นักวิชาการบางคนเชื่อว่าบางแง่มุมของวัฒนธรรม Ifugao ถูกโจมตีจะสนใจพาณิชย์ นี้จะแสดงในแบบ พิธีกรรมบางอย่างได้หายไป solemnity และความสำคัญของพวกเขา คนยังมีความ ยูเนสโกได้จำกัดการใช้ที่ดินของตนเป็นดังนี้: ข้อจำกัดเกี่ยวกับชนิดของ โครงสร้างที่สามารถสร้างบนระเบียง และที่โครงสร้างเหล่านี้อาจเป็นอยู่ เป็น พวกเขาสามารถส่งผลกระทบต่อมุมมอง และข้อจำกัดในการใช้ปูนซีเมนต์หนุนระเบียง ผนังและเท้าเส้น เป็นเหล่านี้สามารถ dilute แท้ของระเบียง รวมระเบียงในรายการมรดกโลกที่เลือกมีผลในการ เสื่อมสภาพอย่างรวดเร็วมากของระเบียงที่ไม่รวมอยู่ในรายการ ในขณะที่ กองทุน poured ในการซ่อมและบำรุงรักษาของระเบียงแสดง เกษตรกรของ ไม่รวมระเบียงถูกปล่อยเพื่อรักษาระเบียงของพวกเขาเอง เนื่องจากเป็น การ รายได้ของเกษตรกรจาก harvests ข้าวครั้งหนึ่งปีของพวกเขาไม่ได้เพียงพอที่จะครอบคลุมการ ต้นทุนของการปลูก และการรักษาระเบียง ในที่สุด การปันส่วนครั้งล่าสุดของ P 50 - ล้านเงินจากองค์การยูเนสโกได้แล้ว ได้นำออกใช้ และคำถามตอนนี้ ว่าจะมาเงินสำหรับซ่อมแซมในอนาคต และ การบำรุงรักษาของระเบียง 1.5 งานวิจัยปัญหา Klamer และ Zuidhof (1999) ถามคำถามที่ผู้ใส่ใจเพียงพอสำหรับการ สินค้าสาธารณะเช่นวัฒนธรรมชอบการจัดอย่างต่อเนื่อง ดังกล่าว แม้ว่าหลายคนอาจอ้างว่า พวกเขาดูแล การมีศักยภาพ ผู้รับผลประโยชน์ มันเป็นไปได้ว่า ไม่อาจดูแลเพียงพอที่จะใช้ในความรับผิดชอบ ดัง รัฐบาลอาจเป็น ผู้ดูแลเริ่มต้น องค์กรอื่น ๆ เช่น ยูเนสโกอาจยังเป็นที่เกี่ยวข้อง และองค์กรไม่แสวงหากำไรส่วนตัวอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม Throsby (1997 อ้างเป็นไปตาม Klamer และ Zuidhof 1999) ข้อสงสัยถ้าตลาด พร้อม ด้วยความสมัครใจ และไม่หวังผลกำไรการดำเนินการ จะเพียงพอสำหรับการบำรุงรักษา มรดกทางวัฒนธรรม คณะกรรมการมรดกโลก (ยูเนสโก 2005) ระบุภัยคุกคามในหลัก ระเบียงเป็น: ไม่เป็นผู้บริหารเว็บไซต์มีประสิทธิภาพ และเพียงพอ กฎหมาย การขาดแผนจัดการไซต์กลยุทธ์ขั้นสุดท้าย ดอกเบี้ยที่ลดลงของ Ifugaos ในวัฒนธรรมของตน และรักษาระเบียง และการขาดของมนุษย์ และ ทรัพยากรทางการเงิน การศึกษานี้เน้นภัยคุกคามสองล่าสุด ได้มีการริเริ่มในทางอนุรักษ์ข้าว Ifugao ระเบียง คณะกรรมการมรดกโลก (ยูเนสโก 2005) แสดงรายการเหล่านี้ต้องการ ด้านการจัดการน้ำ การจัดการด้านการเกษตร การจัดการลุ่มน้ำ อันตราย จัดการ พัฒนาขนส่ง การปรับโครงสร้างพื้นที่ และ พัฒนาการท่องเที่ยว ปรับปรุงวัฒนธรรม และดำรงชีวิตพัฒนา สิ่งที่ดูเหมือนจะขาดในหรือไม่ ความพยายามเหล่านี้ต้องการระเบียงเป็นของเคาะค่าความนิยมของชาวฟิลิปปินส์ ผู้ให้แรงจูงใจที่จะทำให้ Ifugaos อยู่ในพื้นที่มีแนวโน้ม ข้าวระเบียงที่บรรพบุรุษสร้างขึ้นกว่า 2000 ปีที่ผ่านมาดังนั้นลำบาก นี้มีความสำคัญอย่างยิ่งนี้รายงานสู่มรดกโลก Committee Secretariat that the existence of the Ifugao Rice Terraces Cultural Heritage Office (IRTCHO) that was created in 2003 was threatened because the national government had terminated its funding support to the National Commission on Culture and the Arts (UNESCO 2005), which in turn provided funding support to the IRTCHO. The IRTCHO has funded some of the conservation programs for the terraces. The International Union for the Conservation of Nature (IUCN) has also expressed its concern about the lack of clear financing mechanisms in the terraces’ 2004 Conservation and Management Plan (UNESCO 2006). The 10-year Ifugao Rice Terraces Master Plan of 2002 identifies the potential funding sources to be national and local government agencies, multi-lateral and bilateral sources (e.g. official development assistance and other grants), private organizations, academic institutions, research centers, and overseas Filipino workers from Ifugao. The Master Plan has three components: bio-physical, socio-cultural, and support systems. The funding requirements of the Master Plan are huge, as shown in Appendix 1. As proposed, the first year of implementation (which should have been in 2003) requires P 47.6 million, more than half of which will be used for the support systems, primarily infrastructure support (P 20 million), community-based agri-industry (P 5 million), sustainable tourism development (P 2.675 million), social welfare and พัฒนา (P 2.15 ล้าน), และการเปลี่ยนแปลงทรัพยากร และ institutionalization (P 0.1 ล้าน) ในการตอบสนองการร้องขอเซสชัน 29 ชุมชนมรดกโลกในเดือนกรกฎาคม 2005 การร่วมยูเนสโกเวิลด์เฮอริเทจ เซ็นเตอร์/ICOMOS/เพื่อ การอนุรักษ์ธรรมชาติปฏิกิริยา ตรวจสอบภารกิจไปข้าว Ifugao ใน 2549 เมษายนได้มอบหมายอำนาจหน้าที่ ที่ พันธกิจมุ่งประเมินขั้นตอนที่ดำเนินการ โดยรัฐภาคีต่อการ ดำเนินการตามข้อเสนอแนะของภารกิจ 2001 และ 2005 และ ประเมินความเป็นไปได้ของ 2004 อนุรักษ์และการจัดการการวางแผนของข้าว ระเบียงใน Cordilleras แบบฟิลิปปินส์ แผน 2004 ได้ถูกพัฒนาขึ้นโดยการ การวางแผนจังหวัดและสำนักพัฒนา ด้วยความช่วยเหลือจากมรดกโลก กองทุน และเป็นไปตามแผนหลัก 10 ปี ภารกิจ 2006 พบ ต่าง ๆ หน่วยรัฐบาลท้องถิ่นนั้น (จังหวัด เทศบาล) ได้ให้เงินทุนระยะสั้นจากส่วนแบ่งรายได้ของพวกเขา ในทำนองเดียวกัน รัฐบาลแห่งชาติได้สนับสนุนการซ่อมแซมระบบชลประทานบาง และ ระเบียง ภารกิจระบุไว้ แต่ ต้องการเพิ่มเติมประสานงาน ระยะยาว เงินทุนและกลไกการสร้างทรัพยากรท้องถิ่น sustained มากขึ้นซึ่งจะ รวมรายได้ท่องเที่ยวและการตลาดของผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น ภารกิจ แนะนำที่เป็นทางการเงินกลไกทั้งในระดับจังหวัด และเทศบาล ได้ก่อตั้งขึ้นระหว่างปี 2006 และ 2008 และเน้นจำเป็นต้องมีการ human and financial resources required to implement the Conservation and Management Plan. Ms. Rebecca Bumahit, Coordinator of the Ifugao Cultural Heritage Office (ICHO), confirmed that fund generation has been piecemeal at best, and sees the need to take a unified approach (personal communication, August 3, 2007). The 10-year Master Plan (2002) and the Conservation and Management Plan (2004) will remain plans on paper unless funds are generated for their implementation. Our evaluation of the financing plan is that it depends heavily on external donors and local government allocations. The potential of engaging tourists in the conservation of the terraces by capturing their willingness to pay appears to have been overlooked. The Master Planitself is very grand and ambitious, which perhaps it should be considering the scale of the rice terraces and their problems. From our point of view, however, the Master Plan was overly ambitious in the sense that it targeted 2003 as the first year of implementation when the funds needed had not yet been secured. From the foregoing, it can be seen that the conservation of the Ifugao Rice Terraces depends not only on plans for the physical repair/restoration of the terraces and the provision of livelihood to the Ifugaos, but also on the development of a viable financing mechanism that will sustainably finance all conservation efforts.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1.4
ผลกระทบของยูเนสโกประกาศในขณะที่มีนาข้าวขั้นบันไดในเขตเทศบาลมากที่สุดในจังหวัดIfugao
ที่เพียงห้า(5) กลุ่มที่ถูกจารึกไว้ในรายชื่อมรดกโลก เหล่านี้เป็นกลุ่มของ Batad และ Bangaan ในเขตเทศบาลเมือง Banaue นั้น
Mayoyao กลาง; Hungduan; และ
Kiangan (Ifugao ข้าว Terraces แผนแม่บท PLGU, Ifugao 2002).
การประกาศของข้าว Terraces Ifugao เป็นมรดกโลกในปี 1995
ได้นำผลกระทบทั้งด้านบวกและด้านลบ (Yap ND)
ผลกระทบในเชิงบวกรวมถึงความสนใจความคิดริเริ่มจากประชาคมระหว่างประเทศต่อระเบียง, ความคิดริเริ่มเพิ่มเติมจากรัฐบาลกิจกรรมทางเศรษฐกิจมากขึ้นและเพิ่มทางวัฒนธรรมการรับรู้. แต่เห่าตั้งข้อสังเกตว่ามีผลกระทบด้านลบเช่นกัน สำหรับตัวอย่างเช่นชาวบ้านและเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นได้มาคาดหวังยูเนสโกที่จะปล่อยเงินทุนสำหรับการเก็บรักษาของที่ระเบียง นอกจากนี้การสนับสนุนจากหน่วยงานภายนอกได้ส่วนใหญ่เน้นที่อยู่ด้านกายภาพของปัญหาแต่ได้จ่ายเงินให้ความสนใจน้อยให้กับองค์กรทางสังคมที่มีผลกระทบต่อองค์ประกอบทางกายภาพ. กิจกรรมการท่องเที่ยวที่เพิ่มขึ้นนอกจากนี้ยังได้รับผลกระทบทางกายภาพทางสังคมและสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ นักวิชาการบางคนเชื่อว่าลักษณะบางอย่างของวัฒนธรรม Ifugao มีการบุกรุกเพื่อหลีกทางให้ผลประโยชน์ทางการค้า นี้จะปรากฏในทางพิธีกรรมบางส่วนได้หายไปความรุนแรงและสำคัญของพวกเขา คนยังรู้สึกว่ายูเนสโกได้ จำกัด การใช้ที่ดินดังต่อไปนี้ข้อ จำกัด เกี่ยวกับประเภทของโครงสร้างที่สามารถสร้างขึ้นบนระเบียงและสถานที่ที่โครงสร้างเหล่านี้จะอยู่ในขณะที่พวกเขาสามารถส่งผลกระทบต่อมุมมอง; และข้อ จำกัด ในการใช้งานของปูนซีเมนต์เพื่อเสริมสร้างระเบียงผนังและเส้นทางการเดินเท้าเป็นเหล่านี้สามารถเจือจางความถูกต้องของระเบียงที่. รวมเลือกของระเบียงในรายชื่อมรดกโลกมีผลในการเสื่อมสภาพมากขึ้นอย่างรวดเร็วของระเบียงที่ไม่ได้ถูกรวมในรายการ ในขณะที่กองทุนเทในการซ่อมแซมและการบำรุงรักษาของระเบียงจดทะเบียนเกษตรกรของระเบียงยกเว้นถูกทิ้งเพื่อรักษาระเบียงของพวกเขาเอง ในขณะที่มันคือรายได้ของเกษตรกรจากการเก็บเกี่ยวข้าวครั้งหนึ่งปีจะไม่ได้เพียงพอที่จะครอบคลุมค่าใช้จ่ายในการเพาะปลูกและการบำรุงรักษาระเบียง. ในที่สุดการจัดสรรสุดท้ายของ P 50 ล้านเงินจากยูเนสโกที่มีอยู่แล้วได้รับการปล่อยตัวและคำถามนี้เป็นวิธีการที่เงินทุนจะมาสำหรับการซ่อมแซมในอนาคตและการบำรุงรักษาของระเบียง. 1.5 ปัญหาการวิจัยKlamer และ Zuidhof (1999) ถามคำถามของผู้ที่ใส่ใจมากพอสำหรับการจัดหาอย่างต่อเนื่องของสินค้าสาธารณะเช่นมรดกทางวัฒนธรรมที่จะรับผิดชอบสำหรับเช่น ถึงแม้ว่าหลาย ๆ คนอาจจะอ้างว่าพวกเขาดูแลเป็นที่มีศักยภาพได้รับผลประโยชน์ก็เป็นไปได้ว่าไม่มีใครอาจดูแลเพียงพอที่จะใช้ในความรับผิดชอบ. เป็นผลให้รัฐบาลอาจจะกลายเป็นผู้ดูแลค่าเริ่มต้น องค์กรอื่น ๆ เช่นยูเนสโกนอกจากนี้ยังอาจมีส่วนร่วมเช่นเดียวกับองค์กรอื่นๆ ที่ไม่แสวงหากำไรส่วนตัว. แต่ Throsby (ปี 1997 เป็นโดยอ้าง Klamer และ Zuidhof 1999) สงสัยถ้าตลาดร่วมกับการกระทำความสมัครใจและไม่แสวงหาผลกำไรจะเพียงพอสำหรับการเก็บรักษาของ. มรดกทางวัฒนธรรมของคณะกรรมการมรดกโลก(ยูเนสโก 2005) ระบุภัยคุกคามหลักที่ระเบียงเป็น: การขาดการมีอำนาจการจัดการเว็บไซต์ที่มีประสิทธิภาพและเพียงพอกฎหมาย; การขาดการวางแผนการจัดการเชิงกลยุทธ์เว็บไซต์สรุป; ดอกเบี้ยที่ลดลงของIfugaos ในวัฒนธรรมของพวกเขาและในการรักษาระเบียง; และการขาดของมนุษย์และทรัพยากรทางการเงิน การศึกษาครั้งนี้มุ่งเน้นไปที่ช่วงสองภัยคุกคาม. มีความคิดริเริ่มหลายต่อการเก็บรักษาของ Ifugao ข้าวTerraces คณะกรรมการมรดกโลก (ยูเนสโก 2005) ระบุไว้เหล่านี้จะอยู่ในพื้นที่ของการบริหารจัดการน้ำการจัดการการเกษตรการจัดการลุ่มน้ำอันตรายจากการจัดการการพัฒนาขนส่งปรับโครงสร้างเชิงพื้นที่และการพัฒนาการท่องเที่ยว, การเพิ่มประสิทธิภาพของวัฒนธรรมการดำรงชีวิตและการพัฒนา สิ่งที่ดูเหมือนจะขาดในทุกความพยายามเหล่านี้จะบันทึกระเบียงเป็นไปได้ของการเคาะค่าความนิยมของชาวฟิลิปปินส์ที่คนที่จะให้สิ่งจูงใจที่จะทำให้Ifugaos ยังคงอยู่ในพื้นที่ที่จะมีแนวโน้มที่ลานข้าวที่บรรพบุรุษของพวกเขาสร้างขึ้นเพื่อระมัดระวังกว่า2,000 ปี ที่ผ่านมา. นี้เป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งในแง่ของการรายงานเพื่อมรดกโลกคณะกรรมการสำนักเลขาธิการว่าการดำรงอยู่ของข้าว Ifugao Terraces วัฒนธรรมมรดกสำนักงาน(IRTCHO) ที่ถูกสร้างขึ้นในปี 2003 ถูกคุกคามเพราะชาติรัฐบาลได้ยกเลิกการสนับสนุนเงินทุนในการคณะกรรมการแห่งชาติเกี่ยวกับวัฒนธรรมและศิลปะ (ยูเนสโก 2005) ซึ่งจะให้การสนับสนุนเงินทุนเพื่อ IRTCHO ได้. IRTCHO ได้รับการสนับสนุนบางส่วนของโครงการอนุรักษ์สำหรับระเบียง สหภาพนานาชาติเพื่อการอนุรักษ์ธรรมชาติ (IUCN) ยังแสดงของความกังวลเกี่ยวกับการขาดกลไกการเงินที่ชัดเจนในระเบียง'2004 อนุรักษ์และการจัดการแผน (ยูเนสโก 2006). Ifugao 10 ปีข้าว Terraces แผนแม่บทปี 2002 ระบุ ที่มีศักยภาพแหล่งเงินทุนที่จะเป็นหน่วยงานของรัฐชาติและระดับท้องถิ่นหลายด้านข้างและแหล่งทวิภาคี(เช่นช่วยเหลือเพื่อการพัฒนาอย่างเป็นทางการและทุนอื่น ๆ ) ส่วนตัวองค์กรสถาบันการศึกษาศูนย์การวิจัยและแรงงานชาวฟิลิปปินส์ในต่างประเทศ. จาก Ifugao แผนแม่บทมีสามองค์ประกอบ: ชีวภาพทางกายภาพทางสังคมวัฒนธรรมและการสนับสนุนระบบ ความต้องการเงินทุนของแผนแม่บทที่มีขนาดใหญ่ตามที่แสดงในภาคผนวก1 ตามที่เสนอในปีแรกของการดำเนินงาน (ซึ่งควรจะได้รับในปี 2003) ต้องมี P 47,600,000 มากกว่าครึ่งหนึ่งของการที่จะนำมาใช้สำหรับระบบการสนับสนุนการสนับสนุนโครงสร้างพื้นฐานหลัก(P 20 ล้าน), ชุมชนตามเกษตรอุตสาหกรรม ( P 5 ล้านบาท) การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (P 2675000) สวัสดิการสังคมและการพัฒนา(P 2150000) และการระดมทรัพยากรและสถาบัน (P 0.1 ล้านบาท). ในการตอบสนองต่อการร้องขอของเซสชั่น 29 ชุมชนมรดกโลกในกรกฏาคม 2005 ร่วมมรดกโลกของ UNESCO / อิโคโมส / IUCN Reactive ภารกิจการตรวจสอบไปยังข้าว Terraces Ifugao ในเมษายน 2006 ได้รับมอบหมาย ภารกิจมุ่งเป้าไปที่การประเมินขั้นตอนดำเนินการโดยรัฐภาคีที่มีต่อการดำเนินงานของคำแนะนำของปี 2001 และ 2005 ภารกิจและยังประเมินความเป็นไปได้ของปี2004 อนุรักษ์และการจัดการแผนของข้าวTerraces ในฟิลิปปินส์ Cordilleras 2004 แผนได้รับการพัฒนาโดยสำนักงานวางแผนและพัฒนาจังหวัดด้วยความช่วยเหลือจากมรดกโลกกองทุนและอยู่บนพื้นฐานของแผนแม่บท10 ปี. ภารกิจ 2006 พบในสิ่งอื่น ๆ ที่หน่วยการบริหารราชการส่วนท้องถิ่น(จังหวัดเทศบาล) ได้ให้การสนับสนุนเงินทุนระยะสั้นจากการจัดสรรหุ้นรายได้ของตนเอง. ในทำนองเดียวกันรัฐบาลแห่งชาติได้รับการสนับสนุนมีการซ่อมแซมระบบชลประทานบางส่วนและระเบียง ภารกิจสังเกตเห็นอย่างไรความจำเป็นในการประสานงานมากขึ้นในระยะยาวเงินทุนและทรัพยากรอย่างยั่งยืนมากขึ้นกลไกท้องถิ่นรุ่นซึ่งจะรวมถึงรายได้จากการท่องเที่ยวและการตลาดของผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น ภารกิจขอแนะนำว่ากลไกการจัดหาเงินทุนทั้งในระดับจังหวัดและเทศบาลได้รับการสร้างขึ้นระหว่างปี2006 และปี 2008 และเน้นถึงความจำเป็นที่จะจัดให้มีขึ้นในทรัพยากรมนุษย์และการเงินที่จำเป็นในการดำเนินการอนุรักษ์และการบริหารจัดการแผน. นางสาว รีเบคก้า Bumahit ผู้ประสานงานของสำนักงาน Ifugao มรดกทางวัฒนธรรม(Icho) ได้รับการยืนยันการสร้างกองทุนที่ได้รับชิ้นที่ดีที่สุดและเห็นความจำเป็นในการที่จะใช้วิธีการแบบครบวงจร(การสื่อสารส่วนบุคคลที่ 3 สิงหาคม 2007) 10 ปีแผนแม่บท(2002) และการอนุรักษ์และการจัดการแผน (2004) จะยังคงแผนบนกระดาษเว้นแต่จะมีการสร้างเงินทุนสำหรับการดำเนินงานของพวกเขา การประเมินผลของเราแผนจัดหาเงินทุนก็คือว่ามันขึ้นอยู่กับผู้บริจาคภายนอกและรัฐบาลท้องถิ่นจัดสรร ศักยภาพของการมีส่วนร่วมของนักท่องเที่ยวในการอนุรักษ์ระเบียงโดยจับความเต็มใจที่จะจ่ายดูเหมือนจะได้รับการมองข้าม แผนแม่บทตัวเองเป็นที่ยิ่งใหญ่มากและมีความทะเยอทะยานซึ่งบางทีมันควรจะมีการพิจารณาขนาดของลานข้าวและปัญหาของพวกเขา จากมุมมองของเรา แต่แผนแม่บทเป็นความทะเยอทะยานมากเกินไปในแง่ที่ว่ามันมีการกำหนดเป้าหมายปี2003 เป็นปีแรกของการดำเนินการเมื่อเงินที่จำเป็นยังไม่ได้รับการรักษาความปลอดภัย. จากที่กล่าวมาก็จะเห็นได้ว่าการอนุรักษ์ของ Ifugao ข้าวTerraces ขึ้นอยู่ไม่เพียงเกี่ยวกับแผนสำหรับการซ่อมแซมทางกายภาพ / ฟื้นฟูระเบียงและการทำมาหากินเพื่อIfugaos แต่ยังเกี่ยวกับการพัฒนาของที่ทำงานได้กลไกการจัดหาเงินทุนที่ยั่งยืนจะเป็นเงินทุนสำหรับความพยายามอนุรักษ์ทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1.4 ผลกระทบของปฏิญญายูเนสโก
ในขณะที่มีทุ่งข้าวในเทศบาลส่วนใหญ่ในจังหวัดอีฟูเกา
, เพียงห้า ( 5 ) กลุ่มที่ถูกจารึกไว้ในรายชื่อมรดกโลก . เหล่านี้คือกลุ่มของบาตัด และบาร์นการ์น
ในเขตบานาเว ; mayoyao กลาง hungduan ;
kiangan ( ระเบียงข้าวฟูเกาว์ Master Plan , plgu อีฟูเกา , 2002 )
คำประกาศของอีฟูเกาทุ่งข้าวเป็นมรดกโลกในปี 1995
ได้นำผลกระทบทั้งทางบวกและทางลบ ( ยับ n.d. ) ผลกระทบในเชิงบวก
รวมเพิ่มความสนใจจากประชาคมระหว่างประเทศต่อระเบียง
ความคิดริเริ่มมากขึ้นจากรัฐบาล กิจกรรมทางเศรษฐกิจมากขึ้นและเพิ่มความตระหนักทางวัฒนธรรม


อย่างไรก็ตามใช่ บันทึกว่า มีผลกระทบเชิงลบ สำหรับ
ตัวอย่าง บางประชาชนท้องถิ่นและเจ้าหน้าที่ได้มาคาดหวังของยูเนสโกที่จะปล่อย
เงินสำหรับการเก็บรักษาของระเบียง นอกจากนี้ การสนับสนุนจากหน่วยงานภายนอก
ได้มุ่งเน้นส่วนใหญ่ในการด้านกายภาพของปัญหา แต่ต้องจ่าย
ความสนใจน้อยในสังคมองค์กรที่ส่งผลกระทบต่อองค์ประกอบทางกายภาพ
เพิ่มกิจกรรมการท่องเที่ยว นอกจากนี้ยังมีผลกระทบทางกายภาพ และสังคม
สภาพแวดล้อมธรรมชาติ นักวิชาการบางคนเชื่อว่าบางด้านของอีฟูเกาวัฒนธรรม
มีการบุกรุกเพื่อให้วิธีการ เพื่อผลประโยชน์ทางการค้า นี้จะแสดงในวิธี
บางพิธีกรรมได้สูญเสียความเคร่งขรึมและความสำคัญ . คนก็รู้สึกว่า
ยูเนสโกได้จำกัดการใช้ที่ดินของตนเอง ดังนี้ ข้อ จำกัด ในประเภทของ
โครงสร้างที่สามารถสร้างขึ้นบนระเบียงและที่โครงสร้างเหล่านี้จะตั้งอยู่ที่
พวกเขาสามารถส่งผลกระทบต่อมุมมอง และข้อจำกัดในการใช้ปูนซีเมนต์มาเสริมระเบียง
ผนังและทางเดินเท้าเป็นเหล่านี้สามารถเจือจางความถูกต้องของระเบียง
เลือกรวมระเบียงในรายการมรดกโลกมีผลใน
อย่างรวดเร็วความเสื่อมโทรมของผู้้ที่ไม่ได้ถูกรวมอยู่ในรายการ ในขณะที่
กองทุนเทสำหรับการซ่อมแซมและบำรุงรักษาของอยู่ระเบียงเกษตรกรของ
ไม่รวมระเบียงเหลือรักษาระเบียงของพวกเขาเอง . มันคือ
เกษตรกรมีรายได้จากผลผลิตข้าวครั้งต่อปีของพวกเขาจะไม่เพียงพอที่จะครอบคลุมค่าใช้จ่ายของการปลูกและดูแลรักษา
ระเบียง
ในที่สุด สุดท้ายการจัดสรรของ P 50 ล้านบาท และเงินจากยูเนสโกได้
ออกไปแล้ว คำถามก็คือว่าเงินจะสามารถซ่อมแซมและบำรุงรักษาในอนาคต
ของระเบียง 1.5 ปัญหาการวิจัย

klamer zuidhof ( 1999 ) และถามคำถามของผู้ที่ดูแลเพียงพอสำหรับการจัดการอย่างต่อเนื่องของรัฐ
สินค้าเช่นมรดกทางวัฒนธรรมรับผิดชอบ
เช่น แม้ว่าหลายคนอาจอ้างว่าพวกเขาดูแล เป็นผู้ที่มีศักยภาพ
ก็เป็นไปได้ว่า อาจจะไม่มีใครดูแลเพียงพอที่จะรับผิดชอบเอง
ผล รัฐบาลอาจจะกลายเป็นค่าเริ่มต้นแล .องค์กรอื่น ๆเช่น
ยูเนสโกอาจกลายเป็นที่เกี่ยวข้อง รวมทั้งองค์กรที่ไม่หวังผลกำไรอื่น ๆส่วนตัว
ส่วน Throsby ( ตามที่อ้าง โดย klamer zuidhof 1997 และ 1999 ) สงสัยถ้าตลาด
ร่วมกับอาสาสมัครและไม่ใช่การกระทำ จะเพียงพอสำหรับการเก็บรักษาของ
มรดกทางวัฒนธรรม
คณะกรรมการมรดกโลก ( ยูเนสโก 2548 ) ระบุภัยคุกคามหลัก

เทอเป็น :การขาดการจัดการเว็บไซต์ที่มีประสิทธิภาพและอำนาจกฎหมายเพียงพอ
; ขาดการสรุปยุทธศาสตร์การจัดการเว็บไซต์ลดลง ดอกเบี้ยของแผน ;
ฟูเกาในวัฒนธรรมของพวกเขาและในการดูแลรักษาระเบียง และขาดมนุษย์
ทรัพยากรทางการเงิน การศึกษานี้มุ่งเน้นในช่วงสองภัยคุกคาม
มีหลายโครงการที่มีต่อการอนุรักษ์ข้าว
อีฟูเกาลานระเบียง คณะกรรมการมรดกโลก ( ยูเนสโก 2548 ) รายการเหล่านี้อยู่ใน
พื้นที่การจัดการการเกษตร การจัดการลุ่มน้ำน้ำ อันตราย
การจัดการ การพัฒนาการขนส่ง การปรับโครงสร้างการพัฒนาพื้นที่ และส่งเสริมการท่องเที่ยว
วัฒนธรรม และการพัฒนาอาชีพ . สิ่งที่ดูเหมือนจะขาดทั้งหมด
ความพยายามเหล่านี้จะช่วยเทอคือความเป็นไปได้ของการเคาะความปรารถนาดีของคนฟิลิปปินส์
เพื่อให้สิ่งจูงใจที่จะทำให้ฟูเกา อยู่ในพื้นที่ดูแล
ทุ่งข้าวที่บรรพบุรุษของพวกเขาเพื่อที่จะสร้างมากกว่า 2 , 000 ปีมาแล้ว
นี่เป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งในแง่ของรายงาน
มรดกโลกเลขาธิการคณะกรรมการที่มีอยู่ของอีฟูเกาข้าวระเบียงมรดกทางวัฒนธรรม
สำนักงาน ( irtcho ) ที่ถูกสร้างขึ้นใน 2003 ถูกข่มขู่ เพราะรัฐบาลได้ยกเลิกการสนับสนุนเงินทุน
ของคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ
และศิลปะ ( ยูเนสโก 2005 ) ซึ่งในการเปิดให้ทุนสนับสนุนการ irtcho .
การ irtcho ได้รับการสนับสนุนบางส่วนของโปรแกรมการอนุรักษ์สำหรับระเบียง
สหภาพนานาชาติเพื่อการอนุรักษ์ธรรมชาติ ( IUCN ) ได้แสดงความกังวลของ
เกี่ยวกับการขาดกลไกการเงินที่ชัดเจนในระเบียง ' 2004
แผนการจัดการและการอนุรักษ์ ( ยูเนสโก 2006 )
ระเบียงข้าวฟูเกาว์แผนแม่บท 10 ปี 2002 ระบุศักยภาพ
แหล่งเงินทุน เพื่อชาติและท้องถิ่น หน่วยงานราชการ และทวิภาคีหลายด้านข้าง
แหล่ง ( เช่นความช่วยเหลือเพื่อการพัฒนาอย่างเป็นทางการ และทุนอื่น ๆ ) ส่วนตัว
องค์กร สถาบันการศึกษา , ศูนย์การวิจัย , และคนงานชาวฟิลิปปินส์ในต่างประเทศ
จากอีฟูเกา .
แผนแม่บทที่มีสามองค์ประกอบ : ไบโอ ทางกายภาพ สังคม วัฒนธรรม และระบบสนับสนุน

ความต้องการเงินทุนของแผนแม่บทขนาดใหญ่ ดังแสดงในภาคผนวก
1 ตามที่เสนอ ปีแรกของการดำเนินงาน ( ซึ่งควรจะมีใน 2003 )
ต้อง P 47.6 ล้านบาท มากกว่าครึ่ง ซึ่งจะถูกใช้เพื่อสนับสนุนระบบโครงสร้างพื้นฐาน ( P
สนับสนุนหลัก 20 ล้านบาท ) โดยอุตสาหกรรมเกษตร ( P 5
ล้าน ) , การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ( P 2.675 ล้าน )สวัสดิการสังคมและการพัฒนา ( P 2.15 ล้านบาท ) และการระดมทรัพยากร และสถาบัน ( P =
ล้านบาท )
ในการตอบสนองต่อการร้องขอของ สมัยสามัญ ครั้งที่ 29 ชุมชนมรดกโลก
ในเดือนกรกฎาคม 2005 ร่วมมรดกโลกแห่งสนธิสัญญา / IUCN Reactive
ติดตามภารกิจไปอีฟูเกาทุ่งข้าวในเดือนเมษายน 2006 ได้รับมอบหมาย
ภารกิจที่มุ่งประเมินขั้นตอนโดยรัฐภาคีต่อ
ตามคำแนะนำของปี 2001 และปี 2005 ภารกิจ และประเมินความเป็นไปได้ของแผน
2004 การอนุรักษ์และการจัดการข้าว
ระเบียงใน cordilleras ฟิลิปปินส์ 2004 ได้รับการพัฒนาโดย
วางแผนการวางแผนและการพัฒนาจังหวัด สำนักงาน ด้วยความช่วยเหลือจากกองทุนมรดก
โลก และตามแผนแม่บท 10 ปี
2006 ภารกิจพบในหมู่สิ่งอื่น ๆที่ราชการส่วนท้องถิ่นหน่วยงาน
( จังหวัด เทศบาล ) ได้ให้เงินทุนระยะสั้นจากการจัดสรรหุ้นรายได้ของพวกเขา
อนึ่ง รัฐบาลได้สนับสนุนการซ่อมแซมบางส่วนและระบบชลประทาน
ระเบียงภารกิจที่ระบุไว้ อย่างไรก็ตาม ต้องมีการประสานงาน และการระดมทุนระยะยาว
อย่างต่อเนื่องมากขึ้นทรัพยากรท้องถิ่นสร้างกลไกซึ่งจะรวมถึงรายได้การท่องเที่ยว
และการตลาดของผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น ภารกิจ
แนะนำว่ากลไกทางการเงินทั้งในระดับจังหวัดและเทศบาลระดับ
ถูกก่อตั้งขึ้นระหว่างปี 2006 และ 2008 และเครียดต้องทำให้ใช้ได้
ทรัพยากรมนุษย์และการเงินต้องใช้แผนการจัดการอนุรักษ์และ
.
คุณรีเบคก้า bumahit , ผู้ประสานงานของอีฟูเกามรดกทางวัฒนธรรมสำนักงาน
( icho ) ยืนยันว่า รุ่นกองทุนได้รับชิ้นที่ดีที่สุด และเห็นความจำเป็นที่จะใช้วิธีการแบบครบวงจร
( การสื่อสารส่วนบุคคล , 3 สิงหาคม 2007 ) 10 ปี
แผนหลัก ( 2002 ) และแผนอนุรักษ์และบริหารจัดการ ( 2004 ) จะยังคง
แผนที่บนกระดาษนอกจากเงินที่สร้างขึ้นสำหรับการ การประเมินของเรา
แผนการเงินที่ขึ้นอยู่อย่างมากในการเป็นรัฐบาลและผู้บริจาคจากภายนอกประเทศ

ศักยภาพของนักท่องเที่ยวมีส่วนร่วมในการอนุรักษ์โดย
ระเบียงความตั้งใจของพวกเขาที่จะจ่ายจับดูเหมือนจะถูกมองข้าม แผนแม่บท
ตัวเองยิ่งใหญ่มาก และทะเยอทะยาน ซึ่งบางทีก็ควรพิจารณาขนาดของ
ทุ่งข้าวและปัญหาของพวกเขา จากมุมมองของเรา อย่างไรก็ตาม แผนแม่บท
คือทะเยอทะยานเกินไปในความรู้สึกว่ามันเป็น 2003 เป็นปีแรกของ