But neither of them ever contemplat

But neither of them ever contemplated her doing such a thing. In fact, as a historian, even as Michael agonised and continued to pressurise politicians behind the scenes, he was aware she was part of history in the making. He kept on display the book she had been reading when she received the phone call summoning her to Burma. He decorated the walls with the certificates of the many prizes she had by now won, including the 1991 Nobel Peace Prize. And above his bed he hung a huge photograph of her.
Inevitably, during the long periods when no communication was possible, he would fear Suu might be dead, and it was only the odd report from passers-by who heard the sound of her piano-playing drifting from the house that brought him peace of mind. But when the south-east Asian humidity eventually destroyed the piano, even this fragile reassurance was lost to him.
Then, in 1995, Michael quite unexpectedly received a phone call from Suu. She was ringing from the British embassy, she said. She was free again! Michael and the boys were granted visas and flew to Burma. When Suu saw Kim, her younger son, she was astonished to see he had grown into a young man. She admitted she might have passed him in the street. But Suu had become a fully politicised woman whose years of isolation had given her a hardened resolve, and she was determined to remain in her country, even if the cost was further separation from her family.
The journalist Fergal Keane, who has met Suu several times, describes her as having a core of steel. It was the sheer resilience of her moral courage that filled me with awe as I wrote my screenplay for The Lady. The first question many women ask when they hear Suu’s story is how she could have left her children. Kim has said simply: “She did what she had to do.” Suu Kyi herself refuses to be drawn on the subject, though she has conceded that her darkest hours were when “I feared the boys might be needing me”.
That 1995 visit was the last time Michael and Suu were ever allowed to see one another. Three years later, he learnt he had terminal cancer. He called Suu to break the bad news and immediately applied for a visa so that he could say goodbye in person. When his application was rejected, he made over 30 more as his strength rapidly dwindled. A number of eminent figures – among them the Pope and President Clinton – wrote letters of appeal, but all in vain. Finally, a military official came to see Suu. Of course she could say goodbye, he said, but to do so she would have to return to Oxford.
The implicit choice that had haunted her throughout those 10 years of marital separation had now become an explicit ultimatum: your country or your family. She was distraught. If she left Burma, they both knew it would mean permanent exile – that everything they had jointly fought for would have been for nothing. Suu would call Michael from the British embassy when she could, and he was adamant that she was not even to consider it.
When I met Michael’s twin brother, Anthony, he told me something he said he had never told anyone before. He said that once Suu realised she would never see Michael again, she put on a dress of his favourite colour, tied a rose in her hair, and went to the British embassy, where she recorded a farewell film for him in which she told him that his love for her had been her mainstay. The film was smuggled out, only to arrive two days after Michael died.
For many years, as Burma’s human rights record deteriorated, it seemed the Aris family’s great self-sacrifice might have been in vain. Yet in recent weeks the military have finally announced their desire for political change. And Suu’s 22-year vigil means she is uniquely positioned to facilitate such a transition – if and when it comes – exactly as Mandela did so successfully for South Africa.
As they always believed it would, Suu and Michael’s dream of democracy may yet become a reality.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แต่พวกเขาไม่เคยไตร่ตรองสิ่งเธอทำ ในความเป็นจริง เป็นนักประวัติศาสตร์ แม้ในขณะที่ Michael agonised และยังคง pressurise นักการเมืองเบื้องหลัง เขาได้ตระหนักถึงเธอเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ในการทำ เขาเก็บบนแสดงหนังสือที่เธอได้อ่านเมื่อเธอได้รับโทรศัพท์ที่เธออัญเชิญไปยังประเทศพม่า เขาตกแต่งผนังพร้อมใบรับรองของรางวัลมากมายที่เธอได้ โดยขณะนี้ชนะ รวมถึง 1991 โนเบลสันติภาพ และข้างเตียง เขาได้แขวนภาพถ่ายขนาดใหญ่ของเธอย่อม ระหว่างระยะยาวเมื่อสื่อสารไม่ได้เป็นไปได้ เขาจะกลัวซูอาจตาย และมันเป็นเพียงรายงานคี่จาก passers-by ที่ได้ยินเสียงของเธอที่เล่นเปียโนไปจากบ้านที่เขาสบายใจ แต่เมื่อความชื้นเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในที่สุดทำลายเปียโน แพ้เขาแม้ reassurance นี้เปราะบางแล้ว 1995, Michael ค่อนข้างกะทันหันได้รับโทรศัพท์จากซู เธอถูก ringing จากสถานทูตอังกฤษ เธอกล่าว เธอฟรีอีก Michael และชายได้รับวีซ่า และบินไปยังประเทศพม่า เมื่อซูเห็นคิม ชายน้อย นางเป็นประหลาดดูเขาได้เติบโตขึ้นเป็นหนุ่ม เธอยอมรับเธออาจได้ผ่านเขาถนน แต่ซูได้กลายเป็น ผู้หญิงเต็ม politicised ปีที่แยกได้ให้เธอแก้ไขชุบแข็ง และเธอจะยังคงอยู่ในประเทศของเธอ แม้ว่าต้นทุนถูกแยกไปจากครอบครัวของเธอนักข่าว Fergal คีน ที่ได้พบซูหลายครั้ง อธิบายเธอมีหลักเหล็ก ความยืดหยุ่นอย่างเต็มที่ของเธอกล้าหาญทางศีลธรรมที่เติมฉัน ด้วยความผมเขียน screenplay ของฉันสำหรับสุภาพสตรีได้ คำถามแรกที่ผู้หญิงหลายคนถามเมื่อได้ยินเรื่องราวของซูจะว่าเธอไม่ได้ทิ้งลูก คิมกล่าวว่า เพียง: "เธอไม่ได้อะไรเธอก็ทำ" จีตัวเองปฏิเสธที่จะใช้เรื่อง แต่เธอมี conceded ชั่วโมงมืดมากที่สุดของเธอได้เมื่อ "ฉันกลัวเด็กผู้ชายอาจจะต้องการฉัน"ที่ชม 1995 ครั้ง Michael และซูได้เคยอนุญาตให้ดูกันได้ สามปีต่อมา เขาเรียนเขามีมะเร็งที่เทอร์มินัล เขาเรียกว่าซูแบ่งข่าวร้าย และทันทีใช้สำหรับวีซ่าเพื่อให้เขาสามารถบอกลาคน เมื่อถูกปฏิเสธใบสมัครของเขา เขาทำมากกว่า 30 ขึ้นไป ตามความแรงของเขาอย่างรวดเร็ว dwindled จำนวนตัวเลขอีก – ฝ่ายสมเด็จพระสันตะปาปาและประธานาธิบดีคลินตัน – เขียนจดหมายอุทธรณ์ แต่ ใน vain ในที่สุด เป็นทหารมาดูซู แน่นอนเธอไม่บอกลา พูด แต่จะทำเพื่อเธอจะได้กลับไปยังออกซ์ฟอร์ดเลือกนัยที่มีผีสิงเธอตลอด 10 ปีของการสมรสแยก ได้ตอนนี้กลายเป็น ultimatum ชัดเจน: ประเทศของคุณหรือครอบครัวของคุณ เธอจเป็น ถ้าเธอปล่อยพม่า พวกเขาทั้งสองรู้ว่า มันจะหมายถึง พลัดถิ่นถาวร – ที่ว่าจะได้รับจึงได้ร่วมสู้รบในเรื่อง ซูจะเรียก Michael จากสถานทูตอังกฤษ เมื่อเธอสามารถ เขา adamant ซึ่งเธอไม่แม้แต่จะพิจารณาWhen I met Michael’s twin brother, Anthony, he told me something he said he had never told anyone before. He said that once Suu realised she would never see Michael again, she put on a dress of his favourite colour, tied a rose in her hair, and went to the British embassy, where she recorded a farewell film for him in which she told him that his love for her had been her mainstay. The film was smuggled out, only to arrive two days after Michael died.For many years, as Burma’s human rights record deteriorated, it seemed the Aris family’s great self-sacrifice might have been in vain. Yet in recent weeks the military have finally announced their desire for political change. And Suu’s 22-year vigil means she is uniquely positioned to facilitate such a transition – if and when it comes – exactly as Mandela did so successfully for South Africa.As they always believed it would, Suu and Michael’s dream of democracy may yet become a reality.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่พวกเขาไม่เคยครุ่นคิดของเธอทำสิ่งนั้น ในความเป็นจริงประวัติศาสตร์แม้ในขณะที่ไมเคิลทุกข์ทรมานและยังคงกดดันนักการเมืองอยู่เบื้องหลังเขาได้ตระหนักถึงเธอเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ในการทำ เขายังคงมีการแสดงหนังสือที่เธอได้รับการอ่านเมื่อเธอได้รับโทรศัพท์เรียกเธอไปยังประเทศพม่า เขาได้รับการตกแต่งผนังที่มีใบรับรองของรางวัลมากมายที่เธอได้โดยขณะนี้ได้รับรางวัลรวมทั้งปี 1991 ได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ และเหนือเตียงของเขาที่เขาแขวนภาพถ่ายขนาดใหญ่ของเธอ.
หลีกเลี่ยงไม่ได้ในช่วงระยะเวลานานเมื่อการสื่อสารไม่เป็นไปได้ที่เขาจะกลัวจีอาจจะตายและมันก็เป็นเพียงรายงานที่แปลกจากคนโดยผู้ที่ได้ยินเสียงเปียโนของเธอ -playing ลอยออกมาจากบ้านที่เขานำความสงบของจิตใจ แต่เมื่อทางตะวันออกเฉียงใต้เอเชียความชื้นในที่สุดก็ถูกทำลายเปียโนแม้นี้ความมั่นใจที่เปราะบางก็หายไปกับเขา.
จากนั้นในปี 1995 ไมเคิลได้รับโดยไม่คาดคิดค่อนข้างโทรศัพท์จากจี เธอได้รับเสียงจากสถานทูตอังกฤษที่เธอบอกว่า เธอเป็นอิสระอีกครั้ง! ไมเคิลและเด็กชายได้รับวีซ่าและบินไปยังประเทศพม่า เมื่อเห็นคิมจี, ลูกชายคนเล็กของเธอเธอก็ต้องแปลกใจที่จะเห็นเขาได้เติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง เธอยอมรับว่าเธออาจจะเดินผ่านเขาในถนน แต่จีได้กลายเป็นผู้หญิงคนการเมืองอย่างเต็มที่ซึ่งปีที่ผ่านมาของการแยกได้ให้เธอแก้ปัญหาแข็งและเธอก็ตัดสินใจที่จะยังคงอยู่ในประเทศของเธอแม้ว่าค่าใช้จ่ายที่ถูกแยกห่างจากครอบครัวของเธอ.
นักข่าว Fergal คีนที่ได้พบกับซูจีหลาย ครั้งเธออธิบายว่ามีแกนเหล็ก มันเป็นความยืดหยุ่นที่แท้จริงของความกล้าหาญทางจริยธรรมของเธอที่เต็มไปด้วยความกลัวขณะที่ผมเขียนบทภาพยนตร์ของฉันสำหรับผู้หญิงคนนี้ คำถามแรกที่ผู้หญิงหลายคนถามเมื่อพวกเขาได้ยินเรื่องจีเป็นวิธีการที่เธอจะได้ทิ้งลูก ๆ ของเธอ คิมได้กล่าวเพียง: "เธอทำในสิ่งที่เธอต้องทำ." ซูจีตัวเองปฏิเสธที่จะได้รับการวาดในเรื่องที่ว่าเธอได้ยอมรับว่าเวลาที่มืดมนที่สุดของเธอเมื่อ "ผมกลัวว่าเด็กอาจจะต้องฉัน".
ที่ 1995 เยี่ยมชม ครั้งสุดท้ายที่ไมเคิลและซูจีได้รับอนุญาตที่เคยเห็นอีกคนหนึ่ง สามปีต่อมาเขาได้เรียนรู้ว่าเขามีมะเร็งขั้นสุดท้าย เขาเรียกว่าซูจีจะทำลายข่าวร้ายและนำไปใช้ทันทีสำหรับการขอวีซ่าเพื่อที่เขาจะบอกลาในคน เมื่อใบสมัครของเขาถูกปฏิเสธเขาทำมานานกว่า 30 มากขึ้นเช่นความแข็งแรงของเขาลดลงอย่างรวดเร็ว จำนวนของตัวเลขที่มีชื่อเสียง - ในหมู่พวกเขาสมเด็จพระสันตะปาปาและประธานาธิบดีคลินตัน - เขียนจดหมายของการอุทธรณ์ แต่ทั้งหมดในไร้สาระ ในที่สุดเจ้าหน้าที่ทหารมาดูจี แน่นอนเธอจะบอกลาเขากล่าวว่า แต่จะทำเช่นนั้นเธอจะต้องกลับไปที่ฟอร์ด.
ทางเลือกที่มีนัยผีสิงเหล่านั้นของเธอตลอด 10 ปีของการแยกการสมรสได้ตอนนี้กลายเป็นคำขาดอย่างชัดเจน: ประเทศของหรือครอบครัวของคุณ เธอเป็นความหวัง หากเธอออกจากพม่าพวกเขาทั้งสองรู้ว่ามันจะหมายถึงการเนรเทศถาวร - ทุกอย่างที่พวกเขาเคยต่อสู้ร่วมกันจะได้รับอะไร จีจะเรียกไมเคิลจากสถานทูตอังกฤษเมื่อเธอทำได้และเขาก็ยังยืนกรานว่าเธอไม่ได้แม้แต่จะคิดว่ามัน.
เมื่อผมได้พบกับพี่ชายฝาแฝดของไมเคิลแอนโทนี่เขาบอกสิ่งที่เขาบอกว่าเขาไม่เคยบอกใครมาก่อน เขากล่าวว่าเมื่อซูรู้ว่าเธอจะไม่เคยเห็นไมเคิลอีกครั้งที่เธอใส่ชุดของสีที่ชื่นชอบของเขาผูกดอกกุหลาบในผมของเธอและเดินไปที่สถานทูตอังกฤษที่เธอบันทึกภาพยนตร์อำลาสำหรับเขาที่เธอบอกเขาว่า ความรักที่เขามีต่อเธอได้รับแกนนำของเธอ ภาพยนตร์เรื่องนี้ถูกลักลอบนำออกเท่านั้นที่จะมาถึงสองวันหลังจากที่ไมเคิลเสียชีวิต.
หลายปีที่ผ่านพม่าของสิทธิมนุษยชนที่เสื่อมสภาพก็ลำบากเสียสละตัวเองที่ดีของครอบครัว Aris อาจได้รับในไร้สาระ แต่ในสัปดาห์ที่ผ่านมาทหารได้ประกาศในที่สุดความปรารถนาของพวกเขาสำหรับการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง และจีเฝ้า 22 ปีหมายความว่าเธออยู่ในตำแหน่งที่ไม่ซ้ำกันเพื่ออำนวยความสะดวกเช่นการเปลี่ยนแปลง - ถ้าและเมื่อมันมา -.
ตรงตามที่แมนเดลาทำเช่นนั้นประสบความสำเร็จในแอฟริกาใต้ขณะที่พวกเขามักจะเชื่อว่ามันจะ, จีและความฝันของไมเคิลของประชาธิปไตยยังอาจจะกลายเป็น ความจริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่ไม่มีใครเคยคิดที่จะให้เธอทำแบบนั้น ในความเป็นจริง เป็นนักประวัติศาสตร์ เช่นเดียวกับ ไมเคิล agonised ต่อใช้กําลังอากาศกดภายในและนักการเมืองที่อยู่เบื้องหลัง เขารู้ว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ในการทํา เขาพยายามแสดงหนังสือที่เธอเคยอ่าน เมื่อเธอได้รับโทรศัพท์เรียกไปพม่าเขาตกแต่งผนังด้วยใบรับรองจากหลายรางวัลที่เธอมีตอนนี้จะรวมถึง 2534 รางวัลโนเบลด้วย และเหนือเตียงของเขาเขาแขวนภาพถ่ายขนาดใหญ่ของเธอ
ย่อม ในระหว่างระยะเวลานาน เมื่อไม่มีการสื่อสารเป็นไปได้ เขาจะกลัวเราอาจตายและมันเป็นเพียง คี่ รายงานจากผู้คนที่ได้ยินเสียงเปียโนของเธอเล่นดริฟท์จากบ้านที่ทำให้เขาสบายใจ แต่เมื่อความชื้นในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในที่สุดทำลายเปียโน แม้แต่ความมั่นใจนี้เปราะบางก็หายไปกับเขา
จากนั้นในปี 1995 ไมเคิลค่อนข้างไม่คาดคิด ได้รับโทรศัพท์จากนาง . เธอดังจากสถานทูตอังกฤษ เธอกล่าวว่าเธอก็เป็นอิสระอีกครั้ง ไมเคิล และ เด็กชายได้รับวีซ่า และบินไปพม่า เมื่อเราได้เห็นคิม ลูกชายคนเล็กของเธอ เธอตกใจมากที่เห็นเขาเติบโตขึ้นเป็นหนุ่ม เธอยอมรับว่าเธออาจจะเสียชีวิตไปในถนน แต่นางเป็นผู้หญิงที่ politicised ครบปีของการแยกมีให้แข็งแก้เธอ และเธอก็ตัดสินใจที่จะอยู่ในประเทศของเธอแม้ว่าค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมแยกจากครอบครัวของเธอ
นักข่าว fergal Keane ได้พบกับนางหลายครั้ง อธิบายเธอมีหลักของเหล็ก มันคือความบางเบาของเธอคุณธรรมความกล้าหาญที่เติมฉันด้วยความกลัวที่ฉันเขียนบทหนังของฉันสำหรับคุณผู้หญิง คำถามแรกที่ผู้หญิงหลายคนถามเมื่อพวกเขาได้ยินเรื่องราวของนาง คือวิธีการที่เธอต้องทิ้งลูกๆ ของเธอ คิมกล่าวว่าเพียง :" เธอทำในสิ่งที่เธอต้องทำ " ซูจีเองปฏิเสธที่จะวาดเรื่อง แม้ว่าเธอจะยอมรับว่าชั่วโมงเธอมืดมน เมื่อ " ผมกลัวผู้ชายอาจต้องการฉัน " .
ที่ 1995 เข้าชมครั้งสุดท้ายที่ไมเคิลและเราได้เคยได้รับอนุญาตให้เจอกันอีก สามปีต่อมาเขาได้เรียนรู้เขาเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย .เขาเรียกนางเพื่อบอกข่าวร้ายทันทีและยื่นขอวีซ่า เพื่อที่เขาจะบอกลาในคน เมื่อโปรแกรมของเขาถูกปฏิเสธ เขาทำมากกว่า 30 มากกว่าความแข็งแรงของเขาอย่างรวดเร็วลดลงไปเรื่อยๆ จำนวนของตัวเลขที่มีชื่อเสียงและในหมู่พวกเขาพระสันตะปาปาและประธานาธิบดีคลินตันและเขียนจดหมายร้องเรียน แต่ไร้ประโยชน์ ในที่สุด เจ้าหน้าที่ทหารมาหาเรา . แน่นอน เธอจะพูดว่าลาก่อนเขากล่าวว่า แต่การทำเช่นนั้น เธอจะต้องกลับไป Oxford
โดยปริยาย ทางเลือกที่หลอกหลอนเธอตลอด 10 ปีของการแยกการสมรสมีตอนนี้กลายเป็นยื่นคำขาดชัดเจน : ประเทศของคุณหรือครอบครัวของคุณ เธอคลั่ง ถ้าเธอทิ้งพม่า ทั้งคู่รู้ว่ามันจะหมายถึง ถาวรการเนรเทศ–ทุกสิ่งที่พวกเขาได้ร่วมกันต่อสู้เพื่อจะได้อะไรนางจะเรียกไมเคิลจากสถานทูตอังกฤษ เมื่อเธอได้ และเขาก็ยืนยัน ว่าเธอไม่ได้แม้แต่พิจารณา
เมื่อเจอพี่ชายฝาแฝดของ ไมเคิล แอนโทนี เขาบอกฉันบางอย่าง เขากล่าวว่าเขาไม่เคยบอกใครมาก่อน เขากล่าวว่าเมื่อเราได้ตระหนักว่า เธอจะไม่มีวันได้เห็นไมเคิลอีกครั้ง เธอใส่ชุดสีโปรดของเขาผูกขึ้นในผมของเธอ และไปสถานฑูตอังกฤษที่เธอบันทึกอำลาภาพยนตร์สำหรับเขา ซึ่งเธอได้บอกเค้าว่า ความรักที่เขามีต่อเธอได้คนสำคัญของเธอ ฟิล์มถูกลักลอบออกมา แต่มาถึงสองวันหลังไมเคิลตาย
เป็นเวลาหลายปีของพม่าประเด็นสิทธิมนุษยชนเสื่อมโทรมลง ดูเหมือนจะเกี่ยวกับครอบครัวของตนเองยิ่งใหญ่เสียสละอาจจะสูญเปล่าแต่ในสัปดาห์ที่ผ่านมา ทหารก็ประกาศความปรารถนาของพวกเขาสำหรับการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง แล้วนางก็ 22 ปีแห่งหมายความว่าเธอวางเฉพาะเพื่ออำนวยความสะดวกเช่นการเปลี่ยนแปลง–ถ้าและเมื่อมันมาถึงสิ่งที่แมนเดล่าทำเรียบร้อยแล้ว ( สำหรับแอฟริกาใต้ .
ตามที่พวกเขามักจะเชื่อว่า มันจะ ซู และ ไมเคิล ความฝันของประชาธิปไตยไม่อาจกลายเป็นจริง