as described in FM 100–5, operation

as described in FM 100–5, operational art
became the principal focus for a “level of
war” and assumed the responsibility for
campaign planning. In time, the vigor of this
conception reduced political leadership to
the role of “strategic sponsors” and quite specifically
intervened to widen the gap between
politics and strategy. The result has been
a well-demonstrated ability to win battles
that have not always contributed to strategic
success: “a way of battle rather than a way
of war.” The creation of an operational level
of war undid a lot of good work—to connect
politics and tactics—that had been done by
theorists since Clausewitz.
This pernicious solecism has confused our
response to the continuing evolution of warfare.
At a time when the connections between
tactics and politics are being continuously
strengthened and exploited by actual and
putative enemies, we have stretched the
meaning of operational art until it has become
a near synonym for the entirety of warfare. In
combination with its role as a defining component
of the jurisdiction of the profession of

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตามที่อธิบายไว้ใน 100–5 FM ศิลปะงาน
กลายเป็นโฟกัสหลักสำหรับการ "ระดับของ
สงคราม" และถือว่าความรับผิดชอบสำหรับ
วางแผนส่งเสริมการขาย ในเวลา แข็งนี้
เป็นผู้นำทางการเมืองเพื่อลดความคิด
บทบาท ของ "ผู้สนับสนุนยุทธศาสตร์" และค่อนข้างเฉพาะ
เข้าแทรกแซงเพื่อขยายช่องว่างระหว่าง
เมืองและกลยุทธ์การ ได้ผล
สามารถแสดงให้เห็นถึงห้องพักจะชนะสงคราม
ที่ได้ไม่เสมอส่งถึงกลยุทธ์
สำเร็จ: "วิธีการต่อสู้มากกว่าวิธี
สงคราม" สร้างระดับการดำเนินงาน
สงครามทำการทำงานดีมาก — เชื่อมต่อ
เมืองและกลยุทธ์ — ที่ถูกทำโดย
theorists ตั้งแต่ Clausewitz
solecism พิบัตินี้มีสับสนเรา
การวิวัฒนาการต่อเนื่องของสงคราม
ครั้งเมื่อการเชื่อมต่อระหว่าง
ยุทธวิธีและการเมืองกำลังอย่างต่อเนื่อง
แกร่ง และประโยชน์ โดยแท้จริง และ
putative ศัตรู ที่เรายืด
หมายถึงงานศิลปะจนกระทั่งมันได้กลายเป็น
เหมือนใกล้ในทั้งหมดของสงคราม ใน
ร่วมกับบทบาทของมันเป็นส่วนประกอบการกำหนด
ของอำนาจของอาชีพของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตามที่อธิบายไว้ใน FM 100 - 5 ,
การปฏิบัติงานศิลปะเป็นโฟกัสหลักของ " ระดับ
สงคราม " และสันนิษฐานรับผิดชอบ
วางแผนแคมเปญ ในเวลาที่พลังของความคิดนี้


ลดภาวะความเป็นผู้นำทางการเมือง บทบาทของ " ผู้สนับสนุนเชิงกลยุทธ์ " และค่อนข้างเฉพาะ
เข้าแทรกแซงเพื่อขยายช่องว่างระหว่าง
การเมืองและยุทธศาสตร์ ผลที่ได้รับแสดงให้เห็นถึงความสามารถในการเป็นอย่างดี

ชนะสงครามที่ไม่เสมอ ส่วนความสำเร็จเชิงกลยุทธ์
: " วิธีการต่อสู้มากกว่าวิธี
ของสงคราม " สร้างจากระดับปฏิบัติการ
ของสงครามทำลายมาก งานเชื่อมต่อ
การเมืองและกลยุทธ์ที่ได้รับการทำโดยนักทฤษฎีตั้งแต่เคลาเซวิทซ์
.
ความประพฤติไม่เหมาะสมเป็นอันตรายนี้มีความสับสนการตอบสนองของเรา
เพื่อการศึกษาวิวัฒนาการของสงคราม .
ในเวลาเมื่อการเชื่อมต่อระหว่าง
กลยุทธ์และการเมืองมีความเข้มแข็งและใช้อย่างต่อเนื่อง

ศัตรูที่แท้จริง และนอกจากนี้ เราได้ขยาย
ความหมายของศิลปะงานจนกว่าจะกลายเป็น
คำพ้องความหมายใกล้สำหรับทั้งหมดของสงคราม ในการรวมกันกับบทบาทเป็น

กำหนดส่วนประกอบของสังกัดของอาชีพของ