Beak regrowth measures followed a p

Beak regrowth measures followed a predictable
growth curve based on guard-plate length and energy
setting. Birds trimmed using the shorter plate
(25/23C) had shorter upper and lower beaks compared
with those trimmed with the longer (27/23C) plate, as
more beak tissue was exposed to the infrared energy (P
< 0.0001; Tables 1 and 2). The greater the energy level
used, the shorter the upper, and generally, lower beak
length. However, a difference in BW based on beaktrimming
protocol was unexpected (P < 0.001; Table
3). Although differences in BW were rarely significant
at each given sample time, repeated measures analysis
of body BW showed differences across all time periods.
Previous studies have shown alterations in feeding behavior
and BW of trimmed birds (Gentle, 1986; Hester
and Shea-Moore, 2003). These differences are generally
no longer detectable by sexual maturity (Cunningham,
1992). Hens trimmed with 27/23 (48) had the greatest
BW overall, whereas hens of 25/23 (44) protocol
had the lowest. Reductions in BW have been suggested
to be associated with the pain of beak trimming and
changes in the beak morphology that alter the bird’s
ability to perform natural feeding behaviors (Gentle et
al., 1982). Previous studies of pain and HB trimming
suggest that beak trimming-associated pain is more
common at young ages (Jendral and Robinson, 2004).
Therefore, the effect of BW is most likely due, at least
in part, to changes in beak morphology. Our data suggest
that infrared trimming protocols can be optimized
for longer beak length and improved BW compared
with conventionally trimmed hens.
The frequency of feeding behaviors did not differ between
beak-trimming treatments for any age observed
in the present study (P = 0.78). However, our analysis
of feed waste noted that hens trimmed with both plates
using the moderate energy setting (48) and the 25/23
(52) protocol tended to waste less feed compared with
HB hens (P = 0.089; Figure 1). Using only two 4-h periods
(4 h at both 20 and 30 wk of age) to collect feed
waste data resulted in a high degree of variability, ultimately
reducing our power to determine significant differences
between the beak-trimming protocols. However,
it did give us an initial view of how feeding efficiency
might change through differences in feed wastage based
on beak-trimming protocols. These data suggest that
energy level used for IR trimming may be a more important
factor when considering feed waste than plate
length. However, our data also show the need for further
study into the effects of different beak-trimming
protocols on feed waste.
Reduction in overall activity level has been seen in
trimmed birds and is suggested to be an indicator of
their reduced overall well-being (Hughes and Gentle,

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จะงอยปากมาตรการ regrowth ตามที่คาดการณ์อัตราการเจริญเติบโตตามระยะเวลาที่แผ่นยามและพลังงานการตั้งค่า นกตัดโดยใช้แผ่นสั้น(25 / 23C) มีสั้นกว่าบนและจะงอยปากลดลงเมื่อเทียบกับผู้ที่ตัดกับอีกต่อไป(27 / 23C) แผ่นเป็นเนื้อเยื่อปากมากขึ้นได้รับการสัมผัสกับพลังงานอินฟราเรด(P <0.0001; ตารางที่ 1 และ 2 ) ยิ่งระดับพลังงานที่ใช้สั้นบนและโดยทั่วไปจะงอยปากที่ต่ำกว่าความยาว อย่างไรก็ตามความแตกต่างใน BW ขึ้นอยู่กับ beaktrimming โปรโตคอลไม่คาดคิด (P <0.001; ตารางที่3) แม้ว่าความแตกต่างใน BW ก็ไม่ค่อยมีนัยสำคัญในช่วงเวลาแต่ละตัวอย่างให้ซ้ำวิเคราะห์มาตรการของร่างกายBW แสดงให้เห็นความแตกต่างทั่วทุกช่วงเวลา. ศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงให้เห็นการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมการกินอาหารและ BW ของนกตัด (Gentle, 1986; เฮสเตอร์และเชียบัตเตอร์มัวร์, 2003) ความแตกต่างเหล่านี้มักจะไม่มีการตรวจพบอีกต่อไปโดยวุฒิภาวะทางเพศ (คันนิงแฮม, 1992) ไก่ตัดกับ 27/23 (48) ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดมีน้ำหนักโดยรวมในขณะที่ไก่ของ25/23 (44) โปรโตคอลได้ต่ำที่สุด การลดลงของ BW ได้รับการแนะนำที่จะเชื่อมโยงกับความเจ็บปวดของการตัดแต่งจะงอยปากและการเปลี่ยนแปลงในลักษณะทางสัณฐานวิทยาจะงอยปากที่เปลี่ยนแปลงนกสามารถในการดำเนินการให้อาหารพฤติกรรมธรรมชาติ(Gentle et al., 1982) การศึกษาก่อนหน้าของความเจ็บปวดและการตัดแต่ง HB ชี้ให้เห็นว่าการตัดแต่งเจ็บปวดจะงอยปากที่เกี่ยวข้องมากขึ้นที่พบบ่อยในวัยหนุ่มสาว (Jendral และโรบินสัน, 2004). ดังนั้นผลของ BW เป็นส่วนใหญ่น่าจะเกิดอย่างน้อยในส่วนที่มีการเปลี่ยนแปลงในลักษณะทางสัณฐานวิทยาจะงอยปาก ข้อมูลของเราแสดงให้เห็นว่าการตัดแต่งโปรโตคอลอินฟราเรดสามารถเพิ่มประสิทธิภาพสำหรับความยาวจะงอยปากยาวและปรับตัวดีขึ้นเมื่อเทียบBW กับไก่ตัดอัตภาพ. ความถี่ของพฤติกรรมการกินอาหารไม่แตกต่างกันระหว่างการรักษาจะงอยปากตัดแต่งสำหรับทุกเพศทุกวัยที่สังเกตในการศึกษาในปัจจุบัน(p = 0.78) อย่างไรก็ตามการวิเคราะห์ของเราของเสียฟีดตั้งข้อสังเกตว่าไก่ประดับด้วยแผ่นทั้งใช้การตั้งค่าการใช้พลังงานในระดับปานกลาง(48) และ 25/23 (52) โปรโตคอลมีแนวโน้มที่จะเสียอาหารน้อยลงเมื่อเทียบกับไก่HB (P = 0.089; รูปที่ 1) โดยใช้เพียงสองช่วงเวลา 4 ชั่วโมง(4 ชั่วโมงที่ทั้ง 20 และ 30 สัปดาห์ของอายุ) ในการเก็บรวบรวมฟีดข้อมูลที่เสียผลในระดับสูงของความแปรปรวนในท้ายที่สุดการลดอำนาจของเราเพื่อตรวจสอบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างโปรโตคอลจะงอยปากตัดแต่ง แต่มันก็ทำให้เรามีมุมมองที่เริ่มต้นของวิธีการที่มีประสิทธิภาพการให้อาหารที่อาจมีการเปลี่ยนแปลงผ่านความแตกต่างในการสูญเสียอาหารตามโปรโตคอลการตัดแต่ง-จะงอยปาก ข้อมูลเหล่านี้ชี้ให้เห็นว่าระดับพลังงานที่ใช้ในการตัดแต่ง IR อาจจะเป็นสิ่งที่สำคัญมากปัจจัยเมื่อพิจารณาการเสียฟีดกว่าแผ่นความยาว อย่างไรก็ตามข้อมูลของเรายังแสดงให้เห็นความจำเป็นในการต่อการศึกษาออกเป็นผลกระทบจากการตัดแต่ง-จะงอยปากที่แตกต่างกันโปรโตคอลเสียฟีด. ลดระดับกิจกรรมโดยรวมได้รับการเห็นในนกตัดและเป็นข้อเสนอแนะที่จะเป็นตัวบ่งชี้ของการลดลงโดยรวมเป็นอยู่ที่ดีของพวกเขา( ฮิวจ์สและอ่อนโยน