“I’ve always heard this low-pitched

“I’ve always heard this low-pitched, male voice narrating my entire life,” wrote Aaron as a tear dripped on to the page. “I can hear him right now talking about how I’m crying. I assume I’m mentally ill. I’m not dumb enough to think he’s ‘real,’ but no type of therapy or medication has made him go away. I refuse to live like this anymore.”
Aaron’s suicide note was getting to be longer than he had anticipated. “Now he’s commenting on the length of this note. He says things before I can even register them sometimes. Something is clearly wrong with me. I can’t trust my own perceptions if I’m hearing voices that aren’t mine talking about things I know I couldn’t possibly know! It’s fucked with me long enough. I need a solution. I’ve tried everything else.”
Aaron concluded his note with, frankly, a rather feeble “Please let it stop. Please go away.” Then he burned with resentment at the insult. Crybaby.
Leaving the note on his desk, Aaron leapt out of his apartment window, but the relief he anticipated did not materialize on his trip down.
Instead, a bolt of terror slammed into his chest like the imminent pavement. It struck him that he had never once asked the Narrator to “please go away.” And that was all he ever had to do!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ผมเคยจะได้ยินเสียงนี้ low-pitched ชายที่ narrating ชีวิต เขียน Aaron เป็นน้ำตา dripped ไปหน้า "ได้ยินเสียงเขาขวาตอนนี้พูดว่าฉันกำลังร้องไห้ ผมถือว่า ผมจิตใจป่วย ฉันไม่ใบ้พอที่จะคิดว่า เขาเป็น 'จริง' แต่ไม่มีชนิดของการรักษาด้วยยาได้ทำให้เขาไป ไม่เอาหรอกอยู่เช่นนี้อีกต่อไป"หมายเหตุการฆ่าตัวตายของอาโรนคือการให้นานกว่าที่เขาได้คาดการณ์ไว้ "ตอนนี้เขาจะให้ข้อคิดเห็นบนความยาวของหมายเหตุนี้ เขากล่าวว่า สิ่งก่อนที่ฉันสามารถจะลงทะเบียนบางครั้ง สิ่งที่ไม่ถูกต้องชัดเจนด้วย ฉันไม่สามารถเชื่อถือเหมืองเข้าใจตัวเองว่าฉันได้ยินเสียงที่ไม่ได้พูดถึงสิ่งที่ฉันรู้ฉันไม่อาจรู้ มันคือระยำกับผมนานพอ ต้องการแก้ไขปัญหา ฉันได้พยายามทุกอย่าง"แอรอนสรุปเขาทราบ ด้วย ตรงไป ตรงค่อนข้างเบา "โปรดให้มันหยุด กรุณาไป" แล้ว เขาเขียนกับแค้นใจที่จะดูถูก Crybabyออกจากบันทึกย่อบนโต๊ะของเขา แอรอนหลุดออกมาจากหน้าต่างของอพาร์ทเมนท์ ได้บรรเทาที่เขาคาดไม่ได้เบิกของเขาเดินลงแทน สายร้ายถาโถมเข้าไปในหน้าอกของเขาเช่นช่วงพายุฝนฟ้าคะนอง หลงเขาที่เขาเคยถามเล่าให้ "โปรดไป" ว่าและทั้งหมดที่เขาเคยทำได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ผมเคยได้ยินเสมอนี้แหลมต่ำเสียงชายแกทั้งชีวิตของฉัน" แอรอนเป็นน้ำตาหยดไปหน้าเขียน "ฉันสามารถได้ยินเสียงของเขาในขณะนี้การพูดคุยเกี่ยวกับวิธีการที่ฉันร้องไห้ ผมถือว่าผมป่วยเป็นโรคจิต ฉันไม่โง่พอที่จะคิดว่าเขาเป็น 'จริง' แต่ไม่มีชนิดของการรักษาหรือยารักษาโรคได้ทำให้เขาหายไป ฉันปฏิเสธที่จะมีชีวิตอยู่เช่นนี้อีกต่อไป. "
จดหมายลาตายของอาโรนได้รับไปจะนานกว่าที่เขาได้คาดการณ์ไว้ "ตอนนี้เขาแสดงความคิดเห็นในความยาวของบันทึกนี้ เขาบอกว่าสิ่งที่ก่อนที่ฉันจะสามารถลงทะเบียนบางครั้งพวกเขา สิ่งที่เห็นได้ชัดว่าผิดปกติกับฉัน ฉันไม่สามารถไว้วางใจการรับรู้ของตัวเองถ้าฉันได้ยินเสียงที่ไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับเหมืองสิ่งที่ฉันรู้ว่าฉันไม่อาจรู้! มันระยำกับฉันนานพอ ผมต้องแก้ปัญหา ฉันได้พยายามทุกอย่างอื่น. "
แอรอนสรุปบันทึกของเขากับตรงไปตรงมาค่อนข้างอ่อนแอ "โปรดปล่อยให้มันหยุด กรุณาหายไป. "จากนั้นเขาก็เผาด้วยความแค้นที่ดูถูก ขี้แง.
ออกจากบันทึกบนโต๊ะทำงานของเขาแอรอนกระโดดออกจากหน้าต่างอพาร์ตเมนต์ของเขา แต่โล่งใจที่เขาคาดว่าจะไม่เป็นจริงในการเดินทางของเขาลง.
แต่สายฟ้าของความหวาดกลัวกระแทกเข้าที่หน้าอกของเขาเหมือนทางเดินใกล้เข้ามา มันหลงเขาว่าเขาไม่เคยเคยถามผู้บรรยายในการ "โปรดไป." และนั่นก็คือสิ่งที่เขาเคยทำ!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ผมมักจะได้ยินเสียงชายเสียงต่ำ , เล่าเรื่องชีวิต " เขียนแอรอนที่น้ำตาหยดลงบนไปยังหน้า " ฉันได้ยินเสียงเขาตอนนี้พูดคุยเกี่ยวกับวิธีการที่ฉันร้องไห้ ฉันคิดว่าฉันป่วยทางจิต ผมไม่โง่พอที่จะคิดว่าเขาจริง ' ' แต่ไม่ชนิดของการรักษาหรือยาทำให้เขาหายไป ฉันปฏิเสธที่จะใช้ชีวิตแบบนี้อีกต่อไป "
.จดหมายลาตายของอาโรนก็อยู่ได้ยาวนานกว่าที่เขาคิดไว้ " ตอนนี้เขาแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับความยาวของบันทึกนี้ เขาบอกว่า สิ่งที่ฉันสามารถลงทะเบียนได้ในบางครั้ง บางอย่างมันไม่ใช่กับผม ฉันไม่สามารถเชื่อความรู้สึกของตัวเอง ถ้าฉันได้ยินเสียงที่ไม่ใช่ของผมพูดถึงสิ่งที่ผมรู้ ผมไม่อาจรู้ มันเอาฉันเป็นเวลานานพอ ฉันต้องการคำตอบฉันได้พยายามทุกอย่างอื่น . "
อาโรนได้ทราบด้วย บอกตรงๆ ค่อนข้างอ่อนแอ " กรุณาให้มันหยุด กรุณาไปเก็บ เขาก็เผาด้วยความแค้นที่ดูถูก เด็กงอแง
ทิ้งโน๊ตบนโต๊ะของเขา แอรอนกระโจนออกมาจากห้องของเขา หน้าต่าง แต่โล่งอกที่เขาคาดว่าไม่ได้เป็นตัวเป็นตนในการเดินทางของเขาลง .
แทน สายฟ้าแห่งความหวาดกลัวกระแทกหน้าอกเขา เช่น ทางเท้า ใกล้เข้ามาแล้วจู่ๆ เขาก็ว่า เขาไม่เคยขอเล่าเรื่อง " กรุณาออกไป และนั่นคือทั้งหมดที่เขาเคยทำ