ชื่อเรื่องโดย ภัทรภณ ศรีเมือง​ณ โรง

ชื่อเรื่อง
โดย ภัทรภณ ศรีเมือง
​ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดนครศรีธรรมราช ซึ่งเป็นแหล่งรวมเด็กเกเรในตัวจังหวัดมี “เนติธร” เป็นนักเรียนโรงเรียนนี้ มีนิสัยเด่นคือ ชอบเล่นโซเชี่ยลทุกชนิด เป็นหนึ่งในสมาชิกกลุ่ม สมิงคา ในวันธรรมดาวันหนึ่ง กิจกรรมที่เนติธรมักทำแทบจะตลอดเวลานั่นก็คือ เข้าเฟสบุ๊คเพื่อส่องความเคลื่อนไหวตามประสา จนไปสะดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งชื่อว่า “นวลอนงค์” แล้วรู้สึกชอบมาก จนแสดงอาการให้เพื่อนๆ เห็น “พศิน” สมาชิกในกลุ่มเดียวกันจึงถาม
​ “เป็นไรวะ เห็นนั่งยิ้มอยู่คนเดียวตั้งนานแล้วเนี่ย” พศินถามด้วยความอยากรู้
​ “นี่หว่ะ ไปเจอผู้หญิงคนนึง น่ารักมากอ่ะ แต่ก็ได้แค่แอบชอบแหละ” เนติธรยื่นโทรศัพท์ไปให้ดูพร้อมทำหน้าเศร้าๆ
พศินรับไปดู เม้มปากแล้วพยักหน้าเบาๆ โพล่งขึ้นมาว่า
​“เห้ย! แบบนี้ต้องไปหาที่เกาะสมุยหว่ะ เป็นลูกผู้ชายอ่ะ ต้องกล้าๆ หน่อยดิ”
​“อ่า… เออใช่ เป็นลูกผู้ชายต้องมีความกล้า” เนติธรตอบด้วยความไม่มั่นใจ
​“โอเคเอางี้ งั้นอาทิตย์หน้าแกงค์เราจะไปทัวร์เกาะสมุยกันโว้ยยยย เพื่อนๆ สมิงคาทุกคน!!!” พศินตะโกนลั่นห้องให้เพื่อนในกลุ่มได้ยิน
​“เฮ้!!!” เพื่อนในกลุ่มทุกคนตอบพร้อมกันแบบไม่คิดอะไร แต่ก็คิดขึ้นมาได้จึงตอบกลับมาทันควัน
​“ห้ะ?” ทุกคนเริ่มคิดถึงจำนวนเงินที่ต้องเสีย มีเสียงบ่นมาเป็นแถบๆ
​“เอาน่าทุกคน คิดอะไรมากเรื่องหยุมหยิม ไปขอตังแม่มาซะ วะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” พศินตอบตามสไตล์ตัวเอง คือ ไร้สมองนั่นแหละ -..-
​ถึงวันที่จะไปเกาะสมุย ทุกคนนั่งรถทัวร์มาลงที่ท่าเรือเฟอร์รี่ พร้อมจะลงเรือในอีกไม่ช้า “ทิด” เพื่อนอีกคนในกลุ่มวิ่งมาหาเนติธรด้วยความรีบร้อน
​“เอ่อออ พอจะมีซักสองร้อยให้ยืมมั้ยเพื่อน”
​“โทษทีนะ เรามีให้ยืมได้แค่ 100 เดียว เอาป่ะ” เนติธรตอบกึ่งขอโทษ
“เห้ยไม่เป็นไรเว่ย อีก 100 นึงถ้ามีค่อยเอามาคืนเรานะ เราเอาไปก่อน 100 นึง แต๊งกิ้ว” ทิดยิ้มแบบมีเลศนัยพร้อมวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“แล้วจะหาเงินคืนทิดยังไงดีน้า อีกตั้ง 100 นึง” เนติธรพูดพลางใช้ความคิดอย่างหนัก
“ช่างเถอะ ถ้ามันไม่ทวงก็ถือว่าเราได้กำไรร้อยนึง ฮ่าๆ ไอ่ฟายทิด” พร้อมยิ้มแบบผู้ชนะ

ลงเรือ
จะทำไรเพิ่มเติมมั้ย ช่วยกันคิดมาได้นะครับ
ถึงเกาะสมุย
ณ เกาะสมุย ทุกคนนั่งเรือมาเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมง รู้สึกเหนื่อยล้า จึงเข้าไปพักที่โรงแรมที่จองไว้ก่อนหน้านี้ ระหว่างทางเดินไปโรงแรม สายตาของเนติธรได้เหลือบไปเห็นนวลอนงค์ (slow) เพื่อนที่ไปด้วยกับเนติธรจึงตบบ่าแล้วผลักไปเพื่อที่จะให้คุยกับนวลอนงค์
“นวลอนงค์ครับ” เนติธรเรียกด้วยเสียงสั่น
“คะ?” นวลอนงค์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสงสัย พร้อมชี้ไปที่ตัวเองเพื่อเสริมความมั่นใจว่าเขาเรียกเธอ
“ครับคุณนั่นแหละนวลอนงค์” เนติธรตอบด้วยเสียงที่สบายใจขึ้นกว่าเดิม
“อ๋อเรียกเราเหรอ แล้วนายเป็นใครอ่ะ ทำไมเราไม่คุ้นหน้าเลย”
หลังจากนั้นเนติธรและนวลอนงค์ก็ได้คุยกันเป็นเวลานานจนเริ่มสนิทกันมากขึ้น ทั้งคู่ต่างรู้ซึ่งกันและกัน ว่าต่างฝ่ายก็ต่างมีใจให้กัน และในขณะนั้นเอง “ปรเดช” เด็กผู้ชายที่แอบชอบนวลอนงค์มาเป็นเวลานาน หัวโจกของกลุ่มเด็กเกเรแถวนั้น พร้อมด้วยพรรคพวกอีกประมาณ 2-3 คน เดินผ่านมาเห็นจึงบันดาลโทสะ แล้วสบถออกมา
“ไอ่บ่าวนี้(สำเนียงใต้) บังอาจ! มายุ่งกับน้องนวลอนงค์ของข้าได้ยังไง เอ็งเป็นใครวะ”
ไม่รอคำตอบปรเดชได้แสดงความมีอำนาจของตัวเองด้วยการประกาศศักดา
“ข้าปรเดชแห่งโคทมิฬ รับไม่ได้กับการกระทำของเอ็ง หยามข้าเกินไปแล้ว เฮ้ย! กระทืบมัน” พูดเสร็จจึงวิ่งไปตะลุมบอนเนติธร ส่วนนวลอนงค์นั้นได้วิ่งหนีไปเพราะเห็นท่าไม่ดี
หลังการตะลุมบอน เนติธรเดินกลับที่พักด้วยอาการไม่ค่อยดี
“เห้ยเพื่อน เป็นอะไรวะ โดนน้องนวลอนงค์ตบมาเหรอ” พศินถาม
“ไม่ใช่แบบนั้น คืองี้” เนติธรตอบ
“อ้ออออ อย่างงี้นี่เอง” พศินตอบทันควัน
“ยังไม่เล่าโว้ย!”
เมื่อเนติธรเล่าเรื่องเสร็จทุกคนจึงตอบพร้อมกัน
“อ้ออออ เชี่ยหนักเลยหว่ะ แบบนี้ต้องเอาคืน” เพื่อนๆ ตอบพร้อมกันเวลาเดียวกับที่พศินตอบ
“กูมีแผนเว่ย มันบอกว่าจะมีนัดล้างตาใช่มั้ย หนอยไอ้พวกมาหมู่ เอางี้คราวหน้ามึงเอาเซียงเพียวอิ๊วป้ายมือไป จังหวะที่จะตะลุมบอนกับมัน ก็จัดการเอาป้ายหน้ามันซะ ให้มันร้องขอชีวิต หลังจากนั้นก็จัดการกระทืบให้มันหลาบจำซะ เป็นไงหล่ะ แหม่เรานี่มันฉลาดจริงๆ เลย ฮ่าๆๆ” พศินอธิบายแผนให้เนติธรฟัง
“เออหว่ะ เจ๋ง! แบบนี้กูก็ชนะไอ่โคทมิฬบ้าบอนั่นแน่ๆ” เนติธรตอบด้วยความดีใจ หลังจากนั้นจึงโพสต์ลงเฟสบุ๊คด้วยความเคยชิน ถึงแผนการที่จะจัดการปรเดชแห่งโคทมิฬ
(ฉากนี้ กล้องแพนไปที่เฟสของเนติธรที่โพสต์เรื่องแผน แล้วมีสมาชิกคนนึงของโคทมิฬมากดไลค์)
วันล้างตา ที่ซักที่ของเกาะ
“วันนี้แหละกูจะมากระทืบให้เละเลย ไอ้ปรเดช” เนติธรพูดด้วยความมั่นใจ
“แน่ใจเหร้อ จะมากระทืบกูหน่ะ” ปรเดชพูดแบบอมภูมิ
“เออเดี๋ยวก็รู้ หึหึ” เนติธรตอบพร้อมถูมือที่มีเซียงเพียวอิ๊วทาอยู่เบาๆ
ฉากที่ทั้งคู่กำลังต่อยกัน จังหวะที่เนติธรกำลังจะเอามือไปป้ายตาของปรเดช แต่มือของปรเดชสามารถปัดเหมือนกับรู้มาก่อน (ปรเดชยิ้มมุมปาก) แล้วสะบัดเข้าตาเนติธรคืน จนเนติธรรู้สึกแสบตาแล้วหลังจากนั้นก็ถูกกระทืบซ้ำอย่างบ้าคลั่ง
กลับมาที่พัก เนติธร ถูกเพื่อนๆ หามมานอนที่เตียง ในใจเนติธรครุ่นคิดถึงเรื่องที่ปรเดชสามารถปัดมือของตนได้ แล้วสงสัยว่าจะมีสายสืบในกลุ่มของตนจึงพูดขึ้นมาว่า
“เราว่าในกลุ่มของเราต้องมีสายสืบแน่ๆ ทำไมพวกนายทำแบบนี้วะ เราไว้ใจใครในกลุ่มได้มั่ง หึ ตั้งแต่นี้ไปเราขอออกจากกลุ่มอย่างเป็นทางการ”
“ใครจะไปบอกมันได้ นี่มันแผนอันแยบยลของเราเลยนะเว่ย” พศินตอบแบบไม่คิดเช่นเคย
“มึงไง! ใครจะรู้” เนติธรตอบด้วยความใจร้อน พร้อมเดินหนีจากห้องไป
บนเรือเฟอร์รี่
เนติธรได้ครุ่นคิดเรื่องที่ตัวเองทำแล้วพูดกับตัวเอง
“เห้อ เราไปทำอะไรงี่เง่าแบบนั้นได้ยังไงกันนะ ตลกตัวเองหว่ะ รู้งี้เอาเวลาไปตั้งใจเรียนยังจะดีกว่า ต่อไปเราจะเป็นกู๊ดสติวเด้นท์ให้ได้เลย”
End Credits
การสนทนาของฉันทนาและสุภาพร
“เฮ้ยแกดูดิ พี่เนติธรออกจากกลุ่มสมิงคาแล้ว ทำไมนะ”
“เพื่อนชั้นบอกมาเมื่อสองวันก่อนว่าพี่เนติธรจะไปเกาะสมุยเพราะผูหญิงคนนึง ชื่ออะไรอนงค์ๆ นี่แหละ น่าจะเป็นเพราะไอ่ผู้หญิงคนนี้แหละ”
“ชั้นรับไม่ได้อ่ะแก”
“ชั้นก็รับไม่ได้”
“โอเค ไป จัด การ มัน!!!” ทั้งสองพูด

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชื่อเรื่องโดย ภัทรภณ ศรีเมือง​ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดนครศรีธรรมราช ซึ่งเป็นแหล่งรวมเด็กเกเรในตัวจังหวัดมี “เนติธร” เป็นนักเรียนโรงเรียนนี้ มีนิสัยเด่นคือ ชอบเล่นโซเชี่ยลทุกชนิด เป็นหนึ่งในสมาชิกกลุ่ม สมิงคา ในวันธรรมดาวันหนึ่ง กิจกรรมที่เนติธรมักทำแทบจะตลอดเวลานั่นก็คือ เข้าเฟสบุ๊คเพื่อส่องความเคลื่อนไหวตามประสา จนไปสะดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งชื่อว่า “นวลอนงค์” แล้วรู้สึกชอบมาก จนแสดงอาการให้เพื่อนๆ เห็น “พศิน” สมาชิกในกลุ่มเดียวกันจึงถาม​ “เป็นไรวะ เห็นนั่งยิ้มอยู่คนเดียวตั้งนานแล้วเนี่ย” พศินถามด้วยความอยากรู้เนติธรยื่นโทรศัพท์ไปให้ดูพร้อมทำหน้าเศร้า ๆ "นี่หว่ะไปเจอผู้หญิงคนนึงน่ารักมากอ่ะแต่ก็ได้แค่แอบชอบแหละ"พศินรับไปดูเม้มปากแล้วพยักหน้าเบา ๆ โพล่งขึ้นมาว่า"เห้ย แบบนี้ต้องไปหาที่เกาะสมุยหว่ะเป็นลูกผู้ชายอ่ะต้องกล้า ๆ หน่อยดิ""อ่า... เนติธรตอบด้วยความไม่มั่นใจเออใช่เป็นลูกผู้ชายต้องมีความกล้า"พศินตะโกนลั่นห้องให้เพื่อนในกลุ่มได้ยิน "โอเคเอางี้งั้นอาทิตย์หน้าแกงค์เราจะไปทัวร์เกาะสมุยกันโว้ยยยยเพื่อน ๆ สมิงคาทุกคน!!!""เฮ้!!!" เพื่อนในกลุ่มทุกคนตอบพร้อมกันแบบไม่คิดอะไรแต่ก็คิดขึ้นมาได้จึงตอบกลับมาทันควันมีเสียงบ่นมาเป็นแถบ ๆ ทุกคนเริ่มคิดถึงจำนวนเงินที่ต้องเสีย "ห้ะ" "เอาน่าทุกคนคิดอะไรมากเรื่องหยุมหยิมไปขอตังแม่มาซะวะฮ่าฮ่าฮ่า" พศินตอบตามสไตล์ตัวเองคือไร้สมองนั่นแหละ-... -ถึงวันที่จะไปเกาะสมุยทุกคนนั่งรถทัวร์มาลงที่ท่าเรือเฟอร์รี่พร้อมจะลงเรือในอีกไม่ช้า "ทิด" เพื่อนอีกคนในกลุ่มวิ่งมาหาเนติธรด้วยความรีบร้อน"เอ่อออพอจะมีซักสองร้อยให้ยืมมั้ยเพื่อน"เนติธรตอบกึ่งขอโทษ "โทษทีนะเรามีให้ยืมได้แค่ 100 เดียวเอาป่ะ"ทิดยิ้มแบบมีเลศนัยพร้อมวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว "เห้ยไม่เป็นไรเว่ยอีก 100 นึงถ้ามีค่อยเอามาคืนเรานะเราเอาไปก่อน 100 นึงแต๊งกิ้ว"เนติธรพูดพลางใช้ความคิดอย่างหนัก "แล้วจะหาเงินคืนทิดยังไงดีน้าอีกตั้ง 100 นึง"พร้อมยิ้มแบบผู้ชนะ "ช่างเถอะถ้ามันไม่ทวงก็ถือว่าเราได้กำไรร้อยนึงฮ่า ๆ ไอ่ฟายทิด" ลงเรือจะทำไรเพิ่มเติมมั้ยช่วยกันคิดมาได้นะครับถึงเกาะสมุยณเกาะสมุยทุกคนนั่งเรือมาเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงรู้สึกเหนื่อยล้าจึงเข้าไปพักที่โรงแรมที่จองไว้ก่อนหน้านี้ระหว่างทางเดินไปโรงแรมสายตาของเนติธรได้เหลือบไปเห็นนวลอนงค์ (ช้า) เพื่อนที่ไปด้วยกับเนติธรจึงตบบ่าแล้วผลักไปเพื่อที่จะให้คุยกับนวลอนงค์เนติธรเรียกด้วยเสียงสั่น "นวลอนงค์ครับ"พร้อมชี้ไปที่ตัวเองเพื่อเสริมความมั่นใจว่าเขาเรียกเธอนวลอนงค์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสงสัย "คะ"เนติธรตอบด้วยเสียงที่สบายใจขึ้นกว่าเดิม "ครับคุณนั่นแหละนวลอนงค์""อ๋อเรียกเราเหรอแล้วนายเป็นใครอ่ะทำไมเราไม่คุ้นหน้าเลย"หลังจากนั้นเนติธรและนวลอนงค์ก็ได้คุยกันเป็นเวลานานจนเริ่มสนิทกันมากขึ้นทั้งคู่ต่างรู้ซึ่งกันและกันว่าต่างฝ่ายก็ต่างมีใจให้กันและในขณะนั้นเอง "ปรเดช" เด็กผู้ชายที่แอบชอบนวลอนงค์มาเป็นเวลานานหัวโจกของกลุ่มเด็กเกเรแถวนั้นพร้อมด้วยพรรคพวกอีกประมาณ 2-3 คนเดินผ่านมาเห็นจึงบันดาลโทสะแล้วสบถออกมา“ไอ่บ่าวนี้(สำเนียงใต้) บังอาจ! มายุ่งกับน้องนวลอนงค์ของข้าได้ยังไง เอ็งเป็นใครวะ” ไม่รอคำตอบปรเดชได้แสดงความมีอำนาจของตัวเองด้วยการประกาศศักดา“ข้าปรเดชแห่งโคทมิฬ รับไม่ได้กับการกระทำของเอ็ง หยามข้าเกินไปแล้ว เฮ้ย! กระทืบมัน” พูดเสร็จจึงวิ่งไปตะลุมบอนเนติธร ส่วนนวลอนงค์นั้นได้วิ่งหนีไปเพราะเห็นท่าไม่ดีหลังการตะลุมบอน เนติธรเดินกลับที่พักด้วยอาการไม่ค่อยดี“เห้ยเพื่อน เป็นอะไรวะ โดนน้องนวลอนงค์ตบมาเหรอ” พศินถาม“ไม่ใช่แบบนั้น คืองี้” เนติธรตอบ“อ้ออออ อย่างงี้นี่เอง” พศินตอบทันควัน“ยังไม่เล่าโว้ย!”เมื่อเนติธรเล่าเรื่องเสร็จทุกคนจึงตอบพร้อมกัน“อ้ออออ เชี่ยหนักเลยหว่ะ แบบนี้ต้องเอาคืน” เพื่อนๆ ตอบพร้อมกันเวลาเดียวกับที่พศินตอบ“กูมีแผนเว่ย มันบอกว่าจะมีนัดล้างตาใช่มั้ย หนอยไอ้พวกมาหมู่ เอางี้คราวหน้ามึงเอาเซียงเพียวอิ๊วป้ายมือไป จังหวะที่จะตะลุมบอนกับมัน ก็จัดการเอาป้ายหน้ามันซะ ให้มันร้องขอชีวิต หลังจากนั้นก็จัดการกระทืบให้มันหลาบจำซะ เป็นไงหล่ะ แหม่เรานี่มันฉลาดจริงๆ เลย ฮ่าๆๆ” พศินอธิบายแผนให้เนติธรฟัง“เออหว่ะ เจ๋ง! แบบนี้กูก็ชนะไอ่โคทมิฬบ้าบอนั่นแน่ๆ” เนติธรตอบด้วยความดีใจ หลังจากนั้นจึงโพสต์ลงเฟสบุ๊คด้วยความเคยชิน ถึงแผนการที่จะจัดการปรเดชแห่งโคทมิฬ(ฉากนี้ กล้องแพนไปที่เฟสของเนติธรที่โพสต์เรื่องแผน แล้วมีสมาชิกคนนึงของโคทมิฬมากดไลค์)วันล้างตา ที่ซักที่ของเกาะ“วันนี้แหละกูจะมากระทืบให้เละเลย ไอ้ปรเดช” เนติธรพูดด้วยความมั่นใจ“แน่ใจเหร้อ จะมากระทืบกูหน่ะ” ปรเดชพูดแบบอมภูมิ“เออเดี๋ยวก็รู้ หึหึ” เนติธรตอบพร้อมถูมือที่มีเซียงเพียวอิ๊วทาอยู่เบาๆฉากที่ทั้งคู่กำลังต่อยกัน จังหวะที่เนติธรกำลังจะเอามือไปป้ายตาของปรเดช แต่มือของปรเดชสามารถปัดเหมือนกับรู้มาก่อน (ปรเดชยิ้มมุมปาก) แล้วสะบัดเข้าตาเนติธรคืน จนเนติธรรู้สึกแสบตาแล้วหลังจากนั้นก็ถูกกระทืบซ้ำอย่างบ้าคลั่งกลับมาที่พัก เนติธร ถูกเพื่อนๆ หามมานอนที่เตียง ในใจเนติธรครุ่นคิดถึงเรื่องที่ปรเดชสามารถปัดมือของตนได้ แล้วสงสัยว่าจะมีสายสืบในกลุ่มของตนจึงพูดขึ้นมาว่า
“เราว่าในกลุ่มของเราต้องมีสายสืบแน่ๆ ทำไมพวกนายทำแบบนี้วะ เราไว้ใจใครในกลุ่มได้มั่ง หึ ตั้งแต่นี้ไปเราขอออกจากกลุ่มอย่างเป็นทางการ”
“ใครจะไปบอกมันได้ นี่มันแผนอันแยบยลของเราเลยนะเว่ย” พศินตอบแบบไม่คิดเช่นเคย
“มึงไง! ใครจะรู้” เนติธรตอบด้วยความใจร้อน พร้อมเดินหนีจากห้องไป
บนเรือเฟอร์รี่
เนติธรได้ครุ่นคิดเรื่องที่ตัวเองทำแล้วพูดกับตัวเอง
“เห้อ เราไปทำอะไรงี่เง่าแบบนั้นได้ยังไงกันนะ ตลกตัวเองหว่ะ รู้งี้เอาเวลาไปตั้งใจเรียนยังจะดีกว่า ต่อไปเราจะเป็นกู๊ดสติวเด้นท์ให้ได้เลย”
End Credits
การสนทนาของฉันทนาและสุภาพร
“เฮ้ยแกดูดิ พี่เนติธรออกจากกลุ่มสมิงคาแล้ว ทำไมนะ”
“เพื่อนชั้นบอกมาเมื่อสองวันก่อนว่าพี่เนติธรจะไปเกาะสมุยเพราะผูหญิงคนนึง ชื่ออะไรอนงค์ๆ นี่แหละ น่าจะเป็นเพราะไอ่ผู้หญิงคนนี้แหละ”
“ชั้นรับไม่ได้อ่ะแก”
“ชั้นก็รับไม่ได้”
“โอเค ไป จัด การ มัน!!!” ทั้งสองพูด