“But a few days ago, my father rece

“But a few days ago, my father received information that… Zhang Yang had unexpectedly been killed the day before!”

At this point, Liu Meng’s voice became a bit louder, carrying some amazement and seemingly a trace of… happiness as well?

“I always knew that he was a good-for-nothing, even worse than that second young master Long yesterday. He usually did all kinds of bad things relying on the influence of his family, but no one ever dared to provoke him. What is laughable is he was still unexpectedly killed by someone…

“I feel nothing towards his death. If anything, there’s a tinge of happiness. I’m happy that I finally don’t need to worry about that so-called engagement.

“But who would have thought my father would unexpectedly tell me to go to Luoshi City to take part in the Zhang family’s funeral arrangements as his bride-to-be!? I was unwilling to do this so in the end I got into an argument with my father. In anger, I went out of my home with Xiao Ning and wanted to stroll about outside for a few days to relieve boredom before returning home…

“Later I went to this place then yesterday that incident happened and I ran into you, Yunfei…

“Since waking up in that clinic yesterday and seeing you, I have felt that… you’re different from the other people.” At this point, Liu Meng paused for a moment, her voice also containing a trace of amusement, “You’re a soul cultivator, who’s extremely exalted and powerful in the eyes of commoners, but you don’t have an air of arrogance about you at all. Besides, you helped me without wanting anything in return.

“Plus, the look in your eyes, though it was a bit, a bit…” At this point, Liu Meng’s face slightly reddened. Seeming not to know what words she should use to describe it, she skipped over this directly and continued: “I could tell that there was no bad intentions in it, unlike Zhang Yang’s. When he looked at me, though he thought he had concealed it very well, I could still see that his eyes were full of a desire for possession…

“Therefore, I didn’t want to miss the opportunity to make friends with you and invited you to a tea house under the pretense of thanking you then asked you to go for a stroll on this Mt. Qingquan with me.

“Yunfei, we are now already friends… aren’t we?”

Bai Yunfei had been sitting there listening to her earnestly all the time, trying to digest the story about Liu Meng told by herself. However, there was a strange feeling spreading in his heart. His eyes slightly glittered, looking thoughtful.

When he heard Liu Meng’s question, he suddenly woke up. After a moment of stupefaction, he unexpectedly said with some nervousness: “Oh, of course… We’re already friends.”

“He he, that’s really good. I finally have a friend. Unlike those who want to approach me with hidden agendas, you’re a friend I myself have found!” Liu Meng brushed her sadness aside. With a smile on the corners of her mouth and her hands placed on the ground behind her back, she raised her body slightly, gazing at a flock of birds flying across the sky. She appeared to be especially happy.

Bai Yunfei felt that his heart seemed to be beating somewhat faster, but he did not know what to say. Nervous inside, he subconsciously pulled the grass in front of him out using his hands.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

" แต่ไม่กี่วันที่ผ่านมา พ่อของฉันได้รับข้อมูลที่... จางยางได้โดยไม่คาดคิดถูกฆ่าวันก่อน"ที่จุดนี้ หลิวเมงเสียงกลายเป็นบิตดัง แบกความประหลาดใจบางอย่าง และดูเหมือนจะมีร่องรอยของ...ความสุขเช่นกัน"ฉันมักจะรู้ว่า เขา good-for-nothing แม้แย่กว่าสองหนุ่มต้นแบบนั้นนานวันนี้ เขามักจะทำทุกสิ่งที่ไม่ดีอาศัยอิทธิพลของครอบครัวของเขา แต่ไม่มีใครกล้าเคยแยแสเขา Laughable คือ เขาโดยไม่คาดคิดยังคงถูกสังหาร โดยคน..."ผมรู้สึกอะไรต่อการตายของเขา หากมีสิ่งใด เป็นสีของความสุข ผมมีความสุขก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมที่เรียกว่า"แต่ใครจะคิดพ่อจะโดยไม่คาดคิดบอกให้ผมไปเมือง Luoshi จะมีส่วนร่วมในการจัดการศพของครอบครัวจางเป็น bride-to-be ของเขา องตนนี้ดังนั้นในสุด ผมได้รับเป็นอาร์กิวเมนต์กับพ่อได้ ในความโกรธ ฉันไปจากบ้านของฉันกับเสี่ยวหนิง และอยากไปเดินเล่นข้างนอกประมาณกี่วันเพื่อบรรเทาความเบื่อก่อนกลับบ้าน..."หลังจากนั้นผมไปสถานที่แห่งนี้แล้ววันนี้ว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และผมพบคุณ Yunfei..."ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาในคลินิกที่วันนี้ และเห็นคุณ ฉันมีความรู้สึกที่...คุณแตกต่างจากคนอื่น" ที่จุดนี้ เมงหลิวหยุดชั่วครู่ เสียงของเธอยัง ประกอบด้วยร่องรอยของการสนุก, "คุณเกษตรกรวิญญาณ ซึ่งเป็นที่ยกย่องอย่างมาก และมีพลังในสายตาของไพร่ แต่คุณไม่มีความหยิ่งเกี่ยวกับคุณเลย นอกเหนือจาก คุณช่วยให้ฉันอยู่โดยที่ไม่ต้องการอะไรตอบแทน"พลัส มองในตา บิต บิตมาก..." ที่จุดนี้ หลิวเมงหน้าเล็กน้อยบวม ดูเหมือนจะไม่ รู้ว่าคำว่าเธอควรใช้การอธิบายมัน เธอข้ามไปมากกว่านี้โดยตรง และอย่างต่อเนื่อง: "ผมรู้ว่า มันมีความตั้งใจดีไม่มีในนั้น เหมือนจางหยาง เมื่อเขามองฉัน แม้ว่าเขาคิดว่า เขาได้ซ่อนดี อาจยังเห็นว่า ตาของเขาได้เต็มรูปแบบของความต้องการครอบครอง..."ดังนั้น ผมไม่อยากพลาดโอกาสที่จะเป็นเพื่อนกับคุณ และชวนคุณไปบ้านชาภายใต้ข้ออ้างการขอบคุณท่านแล้ว ขอให้คุณไปสำหรับการเดินเล่นใน Qingquan นี้เขากับฉัน"Yunfei เรามีตอนนี้แล้วเพื่อน ๆ...เรา"Bai Yunfei มีนั่งมีฟังเธอจริงจังตลอดเวลา พยายามเก็บเรื่องราวเกี่ยวกับเมงหลิวบอก ด้วยตัวเอง อย่างไรก็ตาม เป็นความรู้สึกแปลกที่ในหัวใจของเขา ตาเล็กแวววาว กำลังสวมเมื่อเขาได้ยินคำถามหลิว Meng เขาก็ตื่นขึ้นมา หลังจากช่วงของ stupefaction เขาโดยไม่คาดคิดกล่าว ด้วยความกังวลใจบางอย่าง: "โอ้ หลักสูตร... เราได้แล้วเพื่อน""เขาเขา ที่ดีจริง ๆ เพื่อนก็ได้ ซึ่งแตกต่างจากผู้ที่ต้องการเข้าใกล้ฉันกับวาระซ่อน คุณทำผมเองได้พบเพื่อน" เมงหลิวแปรงความเศร้าของเธอกัน ด้วยรอยยิ้มมุมปากของเธอและมือของเธอวางอยู่บนพื้นหลังของเธอ เธอยกร่างกายของเธอเล็กน้อย เฝ้ามองฝูงนกที่บินข้ามท้องฟ้า เธอปรากฏตัวจะมีความสุขโดยเฉพาะอย่างยิ่งไบ Yunfei รู้สึกว่า หัวใจของเขาดูเหมือน จะตีค่อนข้างเร็ว แต่เขาไม่รู้สิ่งที่จะพูด ภายในประสาท เขาไม่รู้ตัวดึงหญ้าหน้าเขาโดยการใช้มือของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

" แต่ไม่กี่วันที่ผ่านมาพ่อของฉันได้รับข้อมูลว่า ... ได้รับโดยไม่คาดคิดฆ่าวันก่อนที่จะจางหยาง!"

ณ จุดนี้เสียงหลิวเม้งกลายเป็นบิตดังแบกความประหลาดใจบางอย่างและดูเหมือนร่องรอยของ ... ความสุขเช่นกัน?

" ฉันมักจะรู้ว่าเขาเป็นคนดีสำหรับที่ไม่มีอะไรเลวร้ายยิ่งกว่าว่าเจ้านายหนุ่มที่สองเมื่อวานนี้ยาว เขามักจะทำทุกชนิดของสิ่งเลวร้ายที่อาศัยอยู่ในอิทธิพลของครอบครัวของเขา แต่ไม่เคยมีใครกล้าที่จะยั่วยุให้พระองค์ อะไรคือสิ่งที่น่าหัวเราะคือเขายังคงถูกฆ่าตายโดยไม่คาดคิดโดยคน ...

"ผมไม่รู้สึกอะไรต่อการตายของเขา ถ้ามีอะไรที่มีสีของความสุข ฉันมีความสุขที่ในที่สุดผมก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมที่เรียกว่า.

" แต่ใครจะคิดพ่อของฉันไม่คาดคิดจะบอกให้ฉันไป Luoshi เมืองจะมีส่วนร่วมในการจัดงานศพครอบครัวของจางเป็น bride- ของเขา เป็น!? ผมก็เต็มใจที่จะทำเช่นนี้เพื่อในที่สุดฉันทะเลาะกับพ่อของฉัน ด้วยความโกรธผมเดินออกมาจากบ้านของฉันกับเสี่ยวหนิงและต้องการที่จะเดินเล่นเกี่ยวกับการออกไปข้างนอกไม่กี่วันเพื่อบรรเทาความเบื่อหน่ายก่อนกลับบ้าน ...

"ต่อมาผมไปสถานที่แห่งนี้แล้วเมื่อวานนี้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่เกิดขึ้นและฉันวิ่งเข้าไปในคุณ Yunfei ...

" ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาในคลินิกที่เมื่อวานนี้และเห็นคุณผมมีความรู้สึกว่า ... คุณแตกต่างจากคนอื่น ๆ . " ณ จุดนี้หลิวเม้งหยุดชั่วคราวสำหรับช่วงเวลาที่เสียงของเธอยังมีร่องรอยของสวนสนุก" คุณ เกษตรกรจิตวิญญาณของผู้ที่ยกย่องอย่างมากและมีประสิทธิภาพในสายตาของไพร่ แต่คุณไม่ได้มีบรรยากาศของความเย่อหยิ่งเกี่ยวกับคุณตลอด นอกจากนี้คุณช่วยฉันโดยไม่ต้องการอะไรตอบแทน.

"พลัสมองในสายตาของคุณแม้ว่ามันจะเป็นบิตบิต ... " ณ จุดนี้ใบหน้าของหลิวเม้งแดงเล็กน้อย ดูเหมือนจะไม่ทราบว่าสิ่งที่คำพูดของเธอควรจะใช้เพื่ออธิบายมันเธอข้ามไปนี้โดยตรงและต่อว่า "ผมบอกได้เลยว่าไม่มีความตั้งใจดีในมันแตกต่างจากจางหยาง เมื่อเขามองมาที่ฉันแม้ว่าเขาจะคิดว่าเขาได้ปกปิดได้เป็นอย่างดีก็ยังจะได้เห็นว่าดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะครอบครอง ...

"ดังนั้นผมไม่ต้องการที่จะพลาดโอกาสที่จะทำให้เพื่อนกับคุณและได้รับเชิญ คุณชาบ้านภายใต้ข้ออ้างของขอบคุณแล้วขอให้คุณไปสำหรับการเดินเล่นบนภูเขานี้ Qingquan กับฉัน.

"Yunfei เราตอนนี้แล้วเพื่อน ... เราไม่ได้?"

Bai Yunfei ได้รับการนั่งอยู่ที่นั่นฟังเธออย่างจริงจังตลอดเวลาพยายามที่จะแยกแยะเรื่องเกี่ยวกับหลิวเม้งบอกด้วยตัวเอง แต่มีความรู้สึกแปลกแพร่กระจายในหัวใจของเขา ดวงตาของเขาเล็กน้อย glittered มองรอบคอบ.

เมื่อเขาได้ยินคำถามหลิวเม้งของเขาก็ตื่นขึ้นมา หลังจากช่วงเวลาของความมึนงงเขาไม่คาดคิดกล่าวด้วยความกังวลใจบาง: "โอ้แน่นอน ... เราอยู่แล้วเพื่อน."

"เขาเขาที่ดีจริงๆ ในที่สุดผมก็มีเพื่อน ซึ่งแตกต่างจากผู้ที่ต้องการจะเข้ามาใกล้ฉันด้วยวาระซ่อนเร้นคุณเพื่อนผมเองได้พบ! "หลิวเม้งปัดความโศกเศร้าของเธอกัน ด้วยรอยยิ้มที่มุมปากของเธอและมือของเธอที่วางอยู่บนพื้นดินด้านหลังของเธอที่เธอยกร่างกายของเธอเล็กน้อยจ้องที่ฝูงนกบินข้ามฟ้า เธอปรากฏตัวขึ้นจะมีความสุขโดยเฉพาะอย่างยิ่ง.

ตากใบ Yunfei รู้สึกว่าหัวใจของเขาดูเหมือนจะตีค่อนข้างเร็ว แต่เขาไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่จะพูด ประสาทภายในจิตใต้สำนึกเขาดึงหญ้าในด้านหน้าของเขาออกมาใช้มือของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" แต่เมื่อไม่กี่วันก่อน พ่อผมได้รับข้อมูลมาว่า . . . . . . . จาง ยาง ก็ถูกฆ่าตายก่อนวัน ! "ณจุดนี้ เสียงของหลิวเม้งเป็นบิตดัง มีความประหลาดใจและดูเหมือนว่ารอย . . . . . . . ความสุขเช่นกัน" ผมรู้เสมอว่าเขาเป็นคนไม่มีอะไรดี แย่กว่านั้น สองคุณชายนานเมื่อวาน เขามักจะทำทุกประเภทของสิ่งไม่ดีอาศัยอิทธิพลของครอบครัวของเขา แต่ไม่มีใครกล้าตอแยเขา สิ่งที่ตลกคือเขายังไม่ฆ่าใคร . . . . . . ." ผมรู้สึกอะไรกับการตายของเขา ถ้าอะไรมันเลย ความสุข ผมดีใจที่ในที่สุดผมก็ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นเรียกว่า หมั้น" แต่ใครจะคิดว่าพ่อคงไม่คาดคิดบอกให้ฉันไป โรชิเมืองต้องใช้เวลาส่วนหนึ่งในงานศพที่จาง ครอบครัวเป็นเจ้าสาวของเขาเป็น ! ? ผมไม่อยากทำงานนี้ในที่สุดผมก็ทะเลาะกับพ่อ ในความโกรธ ฉันเดินออกจากบ้านพร้อมกับเสี่ยวหนิงอยากเดินเล่นประมาณสองสามวันเพื่อบรรเทาความเบื่อก่อนกลับบ้าน . . . . . . ." เดี๋ยวฉันไปสถานที่นี้แล้ว เมื่อวานนี้ว่า เหตุการณ์ที่ผมเจอคุณ yunfei . . . . . . ." ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาในคลินิกเมื่อวานนี้ และเห็นคุณ ฉันก็รู้สึกว่า . . . คุณแตกต่างจากคนอื่น ๆ . " ณจุดนี้ หลิวเม้งชะงักสักครู่ เสียงของเธอยังประกอบด้วยร่องรอยของสวนสนุก " คุณเป็นวิญญาณที่มีผู้ยกย่องและมีประสิทธิภาพมากในสายตาของคนธรรมดา แต่คุณไม่มีอากาศของความหยิ่งเกี่ยวกับคุณเลย นอกจากนี้ นายช่วยฉันโดยไม่ต้องการอะไรตอบแทน" บวกกับสายตาของคุณ แต่มันเป็นบิต , บิต . . . . . . . " ณจุดนี้ ใบหน้าของหลิวเม้งเล็กน้อยแล้วกลายเป็นสีแดง ที่ไม่รู้ว่าคำที่เธอควรใช้เพื่ออธิบายมัน เธอข้ามนี้โดยตรง และต่อ : " ฉันสามารถบอกได้ว่าไม่มีเจตนาร้ายเลย ไม่เหมือนจางหยาง . . . เมื่อเขาจ้องฉัน ทั้งๆที่เขาคิดว่าเขาได้ซ่อนมันได้ดี ผมยังเห็นว่า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วย ความปรารถนาในการครอบครอง . . . . . . ." ดังนั้น ผมจึงไม่อยากพลาดโอกาส ที่จะเป็นเพื่อนกับคุณและเชิญคุณบ้านชาภายใต้ข้ออ้างของการขอบคุณ แล้วบอกให้ไปเดินเล่นบนภูเขา qingquan กับฉัน" yunfei เราก็เพื่อน . . . . . . . ใช่มั้ย ? "ใบ yunfei เคยนั่งฟังเธอจริงจังตลอดเวลา พยายามที่จะแยกแยะเรื่องที่หลิว เมิงบอกเอง อย่างไรก็ตาม ยังมีความรู้สึกแปลกๆ กระจาย ในจิตใจของเขา ดวงตาของเขาแวววาวเล็กน้อย ดูรอบคอบเมื่อเขาได้ยินคำถามของหลิว เมิง จู่ๆเขาก็ตื่นขึ้นมา หลังจากช่วงเวลาของ stupefaction เขาไม่พูดกับเขา : " โอ้ แน่นอน . . . . . . . เราก็เป็นเพื่อน "" เขาเขา ดีจริงๆ ในที่สุดผมก็มีเพื่อน ไม่เหมือนพวกที่อยากเข้าใกล้ฉันระเบียบวาระ นายเป็นเพื่อนฉันได้พบ ! " หลิว เมิงปัดความเศร้าของเธอไว้ ด้วยรอยยิ้มที่มุมปากของเธอ มือของเธอวางอยู่บนพื้นดินข้างหลังของเธอ เธอยกร่างของเธอเล็กน้อย มองฝูงนกที่บินข้ามท้องฟ้า ดูเหมือนเธอจะยิ่งมีความสุขใบ yunfei รู้สึกว่าหัวใจของเขาจะเต้นค่อนข้างเร็วขึ้น แต่ไม่รู้จะพูดยังไง ประสาทภายใน เขาเล็งดึงหญ้าในด้านหน้าของเขา โดยใช้มือ