Historically, we clearly have the u

Historically, we clearly have the upper hand, so how did Britain’s modern reputation become so misrepresented? Perhaps we still suffer from lingering perceptions dating back to the years from 1939 to 1955, when we endured wartime food shortages, followed by nine years of rationing. That’s 16 years during which ingredients were limited, recipes were substituted, and thriftiness took precedent. Yet, despite this setback, we continued to develop a powerful food culture that arguably overshadows our American little sister.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อดีต เราชัดเจนได้ ดังนั้นการได้ชื่อเสียงสมัยใหม่ของสหราชอาณาจักรเป็นดัง misrepresented บางทีเรายังประสบจากลิงเกอร์ริงการ์ลช่วยปีจาก 1939 ถึง 1955 เมื่อเราทนความโหดร้ายอาหารขาดแคลน ตาม ด้วยปีที่เก้าของ rationing แนว 16 ปีซึ่งเป็นส่วนผสมถูกจำกัด สูตรถูกแทน และ thriftiness เอาถึง ยัง แม้ มีการพิจารณานี้ เรายังคงพัฒนาวัฒนธรรมอาหารที่มีประสิทธิภาพที่ว่า overshadows ของเราน้องสาวน้อยอเมริกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในอดีตเราเห็นได้ชัดว่ามีมือบนดังนั้นวิธีการที่ทันสมัย​​ชื่อเสียงของอังกฤษกลายเป็นบิดเบือนเพื่อ? บางทีเรายังคงต้องทนทุกข์ทรมานจากการรับรู้กลิ่นย้อนกลับไปในปี 1939-1955 เมื่อเราทนการขาดแคลนอาหารในช่วงสงครามตามด้วยเก้าปีของการปันส่วน นั่นคือ 16 ปีในระหว่างที่ถูก จำกัด ส่วนผสมสูตรถูกแทนที่และ thriftiness เอาแบบอย่าง แต่แม้จะมีความล้มเหลวนี้เราอย่างต่อเนื่องในการพัฒนาวัฒนธรรมอาหารที่มีประสิทธิภาพที่เนื้อหา overshadows น้องสาวคนเล็กของเราชาวอเมริกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในอดีต เราชัดเจนได้เปรียบ ดังนั้น ทำไมอังกฤษทันสมัย ชื่อเสียงเป็นทุน ? บางทีเรายังเป็นทุกข์จากการรับรู้ความรู้สึกย้อนกลับไปปีจาก 2482 ถึงปี 1955 เมื่อเราทนอาหารขาดแคลนในช่วงสงคราม ตามด้วยเก้าปีของปันส่วน นั่นคือ 16 ปี ในระหว่างที่เครื่องมีจำกัด , สูตรทดแทน และความมัธยัสถ์มาอ้างแต่แม้จะมีความล้มเหลวนี้ เรายังคงพัฒนาประสิทธิภาพอาหารวัฒนธรรมที่มากขึ้น จึงบดบังรัศมีของน้องสาวของอเมริกัน