V. CONCLUSIONAfter learning the des

V. CONCLUSION
After learning the design patterns above, we get some
design principles:
 Identify the aspects of your application that vary
and separate them from what stays the same.
Take the parts that vary and encapsulate them, so
that later you can alter or extend the parts that vary
without affecting those that don’t.
It forms the basis for almost every design pattern.
 Program to an interface, not an implementation.
“Program to an interface” really means “Program to
a super type.”
The point is to exploit polymorphism by
programming to a super type so that the actual
runtime object isn’t locked into the code. And we
could rephrase “program to a super type” as “the
declared type of the variables should be a super type,
usually an abstract class or interface, so that the
objects assigned to those variables can be of any
concrete implementation of the super type, which
means the class declaring them doesn’t have to
know about the actual object types!”
 Classes should be open for extension, but closed
for modification, which is the famous Open-
Close-Principle.
 Creating systems using composition gives you a
lot more flexibility.
Not only does it let you encapsulate a family of
algorithms into their own set of classes, but it also
lets you change behavior at runtime as long as the
object you’re composing with implements the
correct behavior interface.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

V. สรุปหลังจากการเรียนรู้รูปแบบการออกแบบข้างต้น เราได้บางหลักการออกแบบ:ระบุลักษณะของโปรแกรมประยุกต์ของคุณที่แตกต่างกันไปและแยกพวกเขาจากสิ่งที่ยังคงเหมือนเดิมใช้ชิ้นส่วนที่แตกต่างกันไป และซ่อนพวกเขา ดังนั้นในภายหลังคุณสามารถเปลี่ยนแปลง หรือขยายส่วนที่แตกต่างกันไปโดยไม่มีผลที่ไม่จากรูปแบบพื้นฐานของเกือบทุกรูปแบบออกแบบโปรแกรมอินเทอร์เฟซ การนำไปใช้ไม่"โปรแกรมอินเทอร์เฟซ" จริง ๆ หมายถึง "โปรแกรมการซุปเปอร์ชนิดนั้น"จุดคือการ ใช้โพลิมอร์ฟิซึมโดยเขียนโปรแกรมชนิดซุปเปอร์ดังนั้นที่จริงรันไทม์วัตถุไม่ล็อคเป็นรหัส และเราสามารถเรียบเรียงใหม่ "โปรแกรมชนิดซุปเปอร์" เป็น "การประกาศชนิดของตัวแปรควรเป็นชนิดซุปเปอร์โดยทั่วไปคลาสนามธรรมหรืออินเทอร์เฟซ เพื่อให้การวัตถุที่กำหนดให้กับตัวแปรเหล่านั้นอาจเป็นของซุปเปอร์คอนกรีตงานพิมพ์ ซึ่งหมายถึง ชั้นที่ประกาศนั้นไม่ต้องทราบเกี่ยวกับชนิดของวัตถุที่เกิดขึ้นจริง"ชั้นควรเปิดส่วนขยาย แต่ปิดปรับเปลี่ยน ซึ่งเป็นมีชื่อเสียงเปิด-ปิด--หลักการสร้างระบบโดยใช้องค์ประกอบให้เป็นล็อตความยืดหยุ่นมากขึ้นไม่เพียงแต่ จะช่วยให้คุณซ่อนครอบครัวของอัลกอริทึมเป็นของตัวเองชุดชั้น แต่มันยังช่วยให้คุณเปลี่ยนลักษณะการทำงานขณะใช้งานจริงตราบเท่าวัตถุที่คุณกำลังสร้าง ด้วยเครื่องมืออินเทอร์เฟซของพฤติกรรมที่ถูกต้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โวลต์สรุปหลังจากการเรียนรู้รูปแบบการออกแบบข้างต้นเราได้รับบางหลักการออกแบบ:? ระบุลักษณะของแอพลิเคชันที่แตกต่างกันและแยกพวกเขาออกจากสิ่งที่ยังคงเหมือนเดิม. ใช้ชิ้นส่วนที่แตกต่างกันที่แค็ปซูลและพวกเขาเพื่อให้มาคุณสามารถปรับเปลี่ยนหรือขยายส่วนที่แตกต่างกันไปโดยไม่มีผลต่อผู้ที่ไม่ได้. มันเป็นพื้นฐาน สำหรับรูปแบบการออกแบบเกือบทุก.? โปรแกรมอินเตอร์เฟซการใช้งานไม่ได้. "โปรแกรมอินเตอร์เฟซ" จริงๆหมายถึง "โปรแกรมประเภทซุปเปอร์." ประเด็นก็คือการใช้ประโยชน์จากความแตกต่างจากการเขียนโปรแกรมเพื่อประเภทซูเปอร์เพื่อให้เกิดขึ้นจริงวัตถุruntime ไม่ล็อคเป็นรหัส . และเราอาจจะใช้ถ้อยคำ "โปรแกรมประเภท super" เป็น "ประเภทประกาศของตัวแปรที่ควรจะเป็นประเภทซุปเปอร์มักจะระดับนามธรรมหรืออินเตอร์เฟซเพื่อให้วัตถุที่ได้รับมอบหมายให้ตัวแปรที่สามารถใดๆ ของการดำเนินการที่เป็นรูปธรรมของประเภทซุปเปอร์ซึ่งหมายถึงระดับประกาศพวกเขาไม่ได้ไปรู้เกี่ยวกับชนิดของวัตถุที่เกิดขึ้นจริง! "? การเรียนการสอนควรจะเปิดสำหรับการขยาย แต่ปิดสำหรับการปรับเปลี่ยนซึ่งเป็นที่มีชื่อเสียงเปิดโล่งใกล้หลักการ.? การสร้างระบบที่ใช้องค์ประกอบช่วยให้คุณมากความยืดหยุ่นมากขึ้น. ไม่เพียง แต่จะช่วยให้คุณเป็นครอบครัวที่แค็ปซูลของอัลกอริทึมเป็นชุดของตัวเองในชั้นเรียนแต่ก็ยังช่วยให้คุณสามารถเปลี่ยนพฤติกรรมที่รันไทม์ตราบเท่าที่วัตถุที่คุณเขียนกับการดำเนินการอินเตอร์เฟซพฤติกรรมที่ถูกต้อง