- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Kathy's house was on a corner, high
Kathy's house was on a corner, high up on a hill. It had been two houses once, so it had two front doors. I rang the bell on Mardo's side, but nobody came. Then I went to the other door. Noboby answered.
While I was waiting, a grey Dodge car went quickly round the corner and a smart girl in blue looked up at me for a second. I didn't see the other person in the car. I didn't look very hard. I didn't know it was important.
I opened the door with Kathy's key, and walked in to a living-room with just enough furniture in it. I walked through the house until I found the door to the other side. I unlocked it and went through.
At the back of the house I found a room with a closed door. No answer. I went in. The little man on the bed was probably Peeler Mardo. I noticed his feet first, because they were tied to the end of the bed by a rope round the ankles.
Somebody had burned the bottoms of his feet until there was no skin left. There was still a smell of burning in the room, and on a table by the bed there was a hot electric iron. I turned it off.
I went to Kathy's kitchen and found some whiskey. I drank some of it and looked out of the window. Then I went back to Peeler Mardo's room.
Peeler was wearing a shirt and trousers. On the bed next to him was the stuff from his pockets-some keys and some money.
He was a little man, no taller than one meter sixty, with thin brown hair and large ears. His eyes weren't blue or brown or green. They were just eyes, very open, and very dead. His arms were tied by ropes to the bedhead.
I looked for bullet holes, but there was nothing. It was just the burns. I suppose his heart stopped when they put the iron on his feet. He was still warm.
I cleaned everything that I had touched, looked out of Kathy's front window for a while, then left the house.
..............................................................................................................
It was three-thirty when I walked into the cigar shop in the Mansion House Hotel and asked for a packet of cigarettes.
Kathy gave me the smile that she kept for customers. 'You didn't take long,' she said, passing me the packet.
'It's serious,' I told her. 'Are you ready for this?'
She looked past my head, her eyes cool and empty.
'I'm ready,' she said.
'You get half the money,' I said. 'Peeler's dead. He was bumped off-in his bed.'
Kathy's eyes moved a little, and a white line showed around her mouth. That was all.
'Listen,' I said. 'Don't say anything until I've finished. Somebody burned his feet with an electric iron. I think he probably died quickly and didn't say very much. When I went there, I didn't believe this story, but now I'm not so sure. If he told them anything, we're finished, and so is Sype, if I don't find him first. If he didn't, there's still time.'
Kathy looked towards the hotel door. Her face was white.
'What do I do?' she said very quietly.
I dropped her keys into a box of cigars. In a moment her long fingers had taken them and hidden them.
'When you get home, you find him. You don't know anything. Don't talk about the pearls, don't talk about me. When they find out he's an ex-con, they'll think it was some thing from his past.'
I opened the packet of cigarettes and lit one. I watched Kathy, but she didn't move.
'Can you do it?' I asked. 'If you can't, tell me now.'
'Of course I can do it,' she said. 'Do I look like the kind of person who could do that with an iron?'
'You married a crook,' I said.
'He isn't a crook!' she answered, her face turning pink. 'He's just a bit stupid sometimes. Noboby thinks the worse of me because of him.'
'All right. It's not our murder, after all. And if we say anything now, we'll never get any of that reward-if there ever is one.'
'You're right there,' said Kathy. 'Oh the poor little guy,' she said, her voice breaking.
I touched her arm gently, smiled and left the Mansion House Hotel.
...................................................................................................................................
The Reliance Insurance Company had offices in the Graas Building, three small rooms that looked like nothing at all. The manager was named Lutin-a middle-aged bald man with quiet eyes and small thin fingers.
'Carmady, eh? I've heard of you.' He touched my business card with his little finger. 'What's your problem?'
I took out a cigarette and spoke quietly. 'Remember the Leander pearls?'
His smile was slow, a little bored. 'Remember them? They cost this company one hundred and fifty thousand dollars. Sure I remember them.'
I said, 'I've got an idea. Maybe it's a bit crazy-in fact it probably is. But I'd like to try it. Is your twenty-five grand reward still good?'
He laughed. 'Twenty grand, Carmady. But it's not worth your time.'
'It's my time. Twenty it is, then. How much help can I get?'
'What kind of help?'
'Can I have a letter that I can take to your other offices? Or show to the police if I need to?'
'Which offices? Which police?'
I smiled at him, and he smiled back. Neither of our smiles was honest.
'No letter,' he said. 'We can't put anything on paper. The New York office wouldn't like it. But we'll give you find the pearls. But you won't, of course. Not after twenty years.'
I lit my cigarette and blew smoke at the ceiling.
'It's still my own time,' I said.
He looked at me for a moment. 'Suppose I send somebody to follow you? What then?'
'I'll know if that happens. I've done this job for too long. I'll tell the police what I know, and go home.'
'The police? Why?'
I put my hands on the desk. 'Because,' I said slowly, 'the guy that had the lead got bumped off today.'
'Oh-oh.'
'I didn't bump him off,' I said.
We were both silent for a while. Then Lutin said, 'You don't want a letter. And now you're told me that, you know I won't give you one.'
I stood up, smiled, and started walking towards the door. He ran around the desk and put his hand on my arm.
'Listen, Carmady, I know you're crazy, but if you do get anything, bring it to us. It'll look good for the business.'
'It'll look good for me too,' I said. 'And my business.'
'Twenty-five grand.'
'I thought it was twenty.'
'Twenty-five. And you're still crazy. Sype never had the pearls-I'm sure of it.'
'OK,' I said. 'You've had plenty of time to think about it.'
We shook hands and smiled, both pretending to be honest men. I didn't believe him, and he didn't believe me.
..........................................................................................................................................
It was a quarter to five when I got back to the office. I had a couple of short drink, and then the phone rang.
A woman's voice said, 'Carmady?' It was a smell, cold voice. I didn't know it.
'Yeah.'
'You need to see Rush Madder. Know him?'
'No,' I lied. 'Why should I see him?'
There was a laugh like the sound of breaking ice. 'Because of a guy who had sore feet,' the voice said.
The call eaded. I put the phone down, lit a match and stared at the wall until I burned my fingers.
Ruch Madder was a crook in the Quorn Building. He was a lawyer who did dirty work, anything that smelled a little and paid a little more. But burning people's feet didn't sound like Rush Madder's kind of business to me.
While I was waiting, a grey Dodge car went quickly round the corner and a smart girl in blue looked up at me for a second. I didn't see the other person in the car. I didn't look very hard. I didn't know it was important.
I opened the door with Kathy's key, and walked in to a living-room with just enough furniture in it. I walked through the house until I found the door to the other side. I unlocked it and went through.
At the back of the house I found a room with a closed door. No answer. I went in. The little man on the bed was probably Peeler Mardo. I noticed his feet first, because they were tied to the end of the bed by a rope round the ankles.
Somebody had burned the bottoms of his feet until there was no skin left. There was still a smell of burning in the room, and on a table by the bed there was a hot electric iron. I turned it off.
I went to Kathy's kitchen and found some whiskey. I drank some of it and looked out of the window. Then I went back to Peeler Mardo's room.
Peeler was wearing a shirt and trousers. On the bed next to him was the stuff from his pockets-some keys and some money.
He was a little man, no taller than one meter sixty, with thin brown hair and large ears. His eyes weren't blue or brown or green. They were just eyes, very open, and very dead. His arms were tied by ropes to the bedhead.
I looked for bullet holes, but there was nothing. It was just the burns. I suppose his heart stopped when they put the iron on his feet. He was still warm.
I cleaned everything that I had touched, looked out of Kathy's front window for a while, then left the house.
..............................................................................................................
It was three-thirty when I walked into the cigar shop in the Mansion House Hotel and asked for a packet of cigarettes.
Kathy gave me the smile that she kept for customers. 'You didn't take long,' she said, passing me the packet.
'It's serious,' I told her. 'Are you ready for this?'
She looked past my head, her eyes cool and empty.
'I'm ready,' she said.
'You get half the money,' I said. 'Peeler's dead. He was bumped off-in his bed.'
Kathy's eyes moved a little, and a white line showed around her mouth. That was all.
'Listen,' I said. 'Don't say anything until I've finished. Somebody burned his feet with an electric iron. I think he probably died quickly and didn't say very much. When I went there, I didn't believe this story, but now I'm not so sure. If he told them anything, we're finished, and so is Sype, if I don't find him first. If he didn't, there's still time.'
Kathy looked towards the hotel door. Her face was white.
'What do I do?' she said very quietly.
I dropped her keys into a box of cigars. In a moment her long fingers had taken them and hidden them.
'When you get home, you find him. You don't know anything. Don't talk about the pearls, don't talk about me. When they find out he's an ex-con, they'll think it was some thing from his past.'
I opened the packet of cigarettes and lit one. I watched Kathy, but she didn't move.
'Can you do it?' I asked. 'If you can't, tell me now.'
'Of course I can do it,' she said. 'Do I look like the kind of person who could do that with an iron?'
'You married a crook,' I said.
'He isn't a crook!' she answered, her face turning pink. 'He's just a bit stupid sometimes. Noboby thinks the worse of me because of him.'
'All right. It's not our murder, after all. And if we say anything now, we'll never get any of that reward-if there ever is one.'
'You're right there,' said Kathy. 'Oh the poor little guy,' she said, her voice breaking.
I touched her arm gently, smiled and left the Mansion House Hotel.
...................................................................................................................................
The Reliance Insurance Company had offices in the Graas Building, three small rooms that looked like nothing at all. The manager was named Lutin-a middle-aged bald man with quiet eyes and small thin fingers.
'Carmady, eh? I've heard of you.' He touched my business card with his little finger. 'What's your problem?'
I took out a cigarette and spoke quietly. 'Remember the Leander pearls?'
His smile was slow, a little bored. 'Remember them? They cost this company one hundred and fifty thousand dollars. Sure I remember them.'
I said, 'I've got an idea. Maybe it's a bit crazy-in fact it probably is. But I'd like to try it. Is your twenty-five grand reward still good?'
He laughed. 'Twenty grand, Carmady. But it's not worth your time.'
'It's my time. Twenty it is, then. How much help can I get?'
'What kind of help?'
'Can I have a letter that I can take to your other offices? Or show to the police if I need to?'
'Which offices? Which police?'
I smiled at him, and he smiled back. Neither of our smiles was honest.
'No letter,' he said. 'We can't put anything on paper. The New York office wouldn't like it. But we'll give you find the pearls. But you won't, of course. Not after twenty years.'
I lit my cigarette and blew smoke at the ceiling.
'It's still my own time,' I said.
He looked at me for a moment. 'Suppose I send somebody to follow you? What then?'
'I'll know if that happens. I've done this job for too long. I'll tell the police what I know, and go home.'
'The police? Why?'
I put my hands on the desk. 'Because,' I said slowly, 'the guy that had the lead got bumped off today.'
'Oh-oh.'
'I didn't bump him off,' I said.
We were both silent for a while. Then Lutin said, 'You don't want a letter. And now you're told me that, you know I won't give you one.'
I stood up, smiled, and started walking towards the door. He ran around the desk and put his hand on my arm.
'Listen, Carmady, I know you're crazy, but if you do get anything, bring it to us. It'll look good for the business.'
'It'll look good for me too,' I said. 'And my business.'
'Twenty-five grand.'
'I thought it was twenty.'
'Twenty-five. And you're still crazy. Sype never had the pearls-I'm sure of it.'
'OK,' I said. 'You've had plenty of time to think about it.'
We shook hands and smiled, both pretending to be honest men. I didn't believe him, and he didn't believe me.
..........................................................................................................................................
It was a quarter to five when I got back to the office. I had a couple of short drink, and then the phone rang.
A woman's voice said, 'Carmady?' It was a smell, cold voice. I didn't know it.
'Yeah.'
'You need to see Rush Madder. Know him?'
'No,' I lied. 'Why should I see him?'
There was a laugh like the sound of breaking ice. 'Because of a guy who had sore feet,' the voice said.
The call eaded. I put the phone down, lit a match and stared at the wall until I burned my fingers.
Ruch Madder was a crook in the Quorn Building. He was a lawyer who did dirty work, anything that smelled a little and paid a little more. But burning people's feet didn't sound like Rush Madder's kind of business to me.
0/5000
บ้านของเคธีมีมุม สูงขึ้นบนเนินเขา จะได้รับบ้านสองครั้ง ดังนั้นมันมีสองหน้าประตู ฉันรังระฆังด้านของ Mardo แต่ไม่มีใครมา แล้วผมไปประตู ตอบ Noboby ในขณะที่ฉันถูกรอ หลบรถสีเทาไปอย่างรวดเร็วรอบมุมและสาวสมาร์ทในบลูมองทีแป๊บ ฉันไม่เห็นคนอื่น ๆ ในรถ ผมไม่ได้ดูยากมาก ฉันไม่รู้ว่า มันสำคัญ ฉันเปิดประตู ด้วยคีย์ของเคธี ทางเดินในห้องนั่งเล่น มีเพียงพอใน ฉันเดินผ่านบ้านจนกระทั่งพบประตูในด้านอื่น ๆ ปลดล็อคมัน และผ่านไป ด้านหลังบ้านจะ พบห้องที่ มีประตูปิด คำตอบไม่ ฉันไปใน คนน้อยบนเตียงนอนอาจถูกมีดปอกเปลือก Mardo ฉันสังเกตเห็นเท้าของเขาก่อน เพราะพวกเขาถูกมัดท้ายเตียงเชือกรอบเท้า ใครมีเขียนพื้นของเท้าของเขาจนมีผิวไม่เหลือ ยังมีกลิ่นเผาไหม้ในห้อง และในตารางด้วยเตียงมีเตารีดไฟฟ้าความร้อน ปิดมัน ไปห้องครัวของเคธี และพบวิสกี้บาง ดื่มของมัน และมองออกจากหน้าต่าง แล้ว ไปห้องมีดปอกเปลือก Mardo มีดปอกเปลือกถูกสวมใส่เป็นเสื้อและกางเกง บนเตียงถัดจากเขาถูกสิ่งจากกระเป๋าของเขา-คีย์บางและเงินบางส่วน เขาเป็นคนเล็กน้อย ไม่สูงกว่าหนึ่งเมตร sixty ผมบาง ๆ สีน้ำตาลและหูใหญ่ ตาของเขาไม่ได้สีน้ำเงิน หรือสีน้ำตาลหรือสีเขียว พวกเขาเพียงตา เปิดมาก และตายมากขึ้น แขนของเขาถูกมัด ด้วยเชือกเพื่อ bedhead ผมดูหลุมกระสุน แต่ไม่มีอะไร ห้องเผาไหม้ได้ สมมติว่า หัวใจหยุดทำงานเมื่อพวกเขาใส่เหล็กบนเท้าของเขา เขาก็อบอุ่น ผมล้างทุกอย่างที่ฉันได้สัมผัส มองออกหน้าต่างด้านหน้าของเคธีหนึ่ง แล้วบ้าน..............................................................................................................มันเป็นสามสิบสามเมื่อฉันเดินเข้าไปในร้านค้าในแมนชั่นเฮ้าส์ และสอบถามแพคเก็ตของบุหรี่ เคธีให้ฉันรอยยิ้มที่เธอเก็บไว้สำหรับลูกค้า 'คุณไม่นาน เธอกล่าว แพ็คเก็ตช่วยฉัน บอกเธอ "ก็ร้ายแรง 'ล่ะนี้' เธอมองผ่านหัวของฉัน ดวงตาของเธอเย็น และว่างเปล่า 'พร้อม เธอกล่าว 'คุณได้รับเงินครึ่ง ฉันกล่าว ' มีดปอกเปลือกของตาย เขาถูกชนปิดในเตียงของเขา.' ย้ายของเคธีตาน้อย และแสดงให้เห็นว่าเส้นสีขาวรอบปากของเธอ ที่ได้ทั้งหมด 'ฟัง ผมพูด ' ไม่พูดอะไรจนกระทั่งผมเสร็จ คนเขียนเขาเท้า ด้วยเตารีดไฟฟ้า ผมคิดว่า เขาคงเสียชีวิตอย่างรวดเร็ว และไม่พูดมาก เมื่อฉันไป ฉันไม่เชื่อเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ ผมไม่แน่ใจว่าดังนั้น ถ้าเขาบอกว่า อะไร เราเสร็จ และคือ Sype ดังนั้น ถ้าไม่พบเขาครั้งแรก ถ้าเขาไม่ได้ มีเวลายัง ' เคธีมองไปประตู ใบหน้าขาวขึ้น "ทำไร" เธอกล่าวอย่างเงียบ ๆ ฉันลบคีย์ของเธอลงในกล่องซิการ์ ในช่วง นิ้วมือที่ยาวของเธอได้มานั้น และซ่อนพวกเขา ' เมื่อคุณได้รับหน้าแรก หาเขา คุณไม่รู้อะไร ไม่พูดคุยเกี่ยวกับไข่มุก ไม่ได้พูดเกี่ยวกับฉัน เมื่อพวกเขาค้นหาคงจะเป็นอดีตคอน พวกเขาจะคิดว่า มันเป็นบางสิ่งจากอดีตของเขา.' เปิดห่อบุหรี่ และแสงหนึ่ง เฝ้าดูเคธี แต่เธอไม่ได้ย้าย 'คุณสามารถทำมันได้อย่างไร' ถาม 'ถ้าคุณไม่ บอกตอนนี้' 'แน่นอนสามารถทำให้ เธอบอกว่า 'ฉันดูเช่นชนิดของบุคคลที่สามารถทำเช่นนั้น ด้วยเตารีดหรือไม่' 'คุณแต่งงานกับคน ฉันกล่าว 'เขาไม่ใช่คน ' เธอตอบ ใบหน้าเปิดสีชมพู ' เขาจะโง่เพียงเล็กน้อยบางครั้ง Noboby คิดเลวของฉัน เพราะเขา ' ' ขวาทั้งหมด มันไม่ได้ฆ่าคนของเรา จาก และถ้าเราพูดอะไรตอนนี้ เราจะไม่ได้รับของรางวัลนั้น-ถ้าเคยมี ' "คุณมีสิทธิ์ กล่าวว่า เคธี 'โอ้ คนจนน้อยผู้ชาย เธอกล่าว เสียงของเธอทำลาย ฉันสัมผัสแขนเธอเบา ๆ ยิ้ม และซ้ายแมนชั่นเฮ้าส์...................................................................................................................................พึ่งประกัน บริษัทมีสำนักงานในอาคาร Graas ห้องเล็ก 3 ห้องที่ดูเหมือนไม่มีอะไรเลย ผู้จัดการที่ชื่อ Lutin เป็นวัยกลางคนหัวล้านคนที่ มีตาเงียบสงบและมือเล็กบาง ' Carmady เอ๊ะ ผมเคยได้ยินของคุณ ' แตะนามบัตรของฉัน ด้วยนิ้วมือน้อย ๆ ของเขา 'อะไรคือปัญหาของคุณ" ฉันเอาออกจุดบุหรี่ และพูดอย่างเงียบ ๆ 'จำไข่มุก Leander ' รอยยิ้มของเขาไม่ช้า น้อยเบื่อ ' จำ พวกเขาใช้บริษัทนี้หนึ่งร้อยห้าสิบพันดอลลาร์ แน่นอน ฉันจำ " ฉันกล่าวว่า, ' ได้คิด บางทีมันเป็นบิตบ้าในความเป็นจริงก็อาจจะ แต่อยากจะลอง มีของรางวัลแกรนด์ยี่สิบห้ายังดีหรือไม่ ' เขาหัวเราะ ' แกรนด์ 20, Carmady แต่ก็ไม่คุ้มค่าเวลาของคุณ ' "เวลาของฉัน ยี่สิบได้ แล้ว วิธีมากช่วยได้? " 'แบบไหนวิธีใช้' ' สามารถมีตัวอักษรที่จะให้งานของคุณหรือไม่ หรือแสดงให้เจ้าหน้าที่ตำรวจต้อง?' ' สำนักงานใด ตำรวจใด? " ฉันยิ้มที่เขา และยิ้มกลับไป ไม่ดีของเราซื่อสัตย์ 'ไม่มีตัวอักษร เขากล่าวว่า "เราไม่สามารถใส่อะไรบนกระดาษได้ สำนักงานนิวยอร์กจะไม่ชอบมัน แต่เราจะให้คุณค้นหาไข่มุก แต่คุณจะ ไม่ แน่นอน หลังจากยี่สิบปีไม่ ' ฉันก้นของฉันสว่าง และได้พัดควันที่เพดาน 'ก็ฉันเองเวลา ฉันกล่าว เขาดูที่ผมครู่ ' สมมติว่าส่งคนไปตามคุณ แล้วอะไร?' ' จะรู้หากที่เกิดขึ้น ฉันได้ทำงานนี้นานเกินไป ผมจะแจ้งตำรวจอะไรฉันรู้ และกลับบ้าน " ' ตำรวจ ทำไม?' ใส่มือของฉันบนโต๊ะ 'เนื่องจาก ผมพูดช้า, ' คนที่มีเป้าหมายมีชนปิดวันนี้ ' 'โอ้ โอ้' 'ฉันไม่ได้ชนเขาปิด ฉันกล่าว เรามีทั้งเงียบในขณะ แล้ว Lutin กล่าวว่า, ' คุณต้องการให้ตัวอักษร และตอนนี้ คุณกำลังบอกผมว่า คุณรู้ว่า ฉันจะไม่ทำคุณ ' ผมลุกขึ้นยืน ยิ้ม และเริ่มต้นเดินไปทางประตู เขาวิ่งรอบโต๊ะ และวางพระหัตถ์บนแขน ' ฟัง Carmady ฉันรู้ว่า คุณกำลังบ้า แต่ถ้าคุณได้รับอะไร เอามาให้เรา มันจะดูดีสำหรับธุรกิจ ' 'มันจะดูดีสำหรับฉันเกินไป ฉันกล่าว 'และธุรกิจของฉัน' 'แกรนด์ยี่สิบห้า' 'ฉันคิดว่า มันเป็นยี่สิบ' ' ยี่สิบห้า และคุณยังบ้า Sype เคยไข่มุก-ฉันแน่ใจว่า ' ว่า 'ตกลง 'คุณได้มีเวลาคิดถึงมันมากมาย' เราจับมือ และ ยิ้ม ทั้งอ้างเป็น คนซื่อสัตย์ ผมไม่เชื่อว่าเขา และไม่ได้เชื่อผม..........................................................................................................................................มันเป็นไตรมาสถึง 5 เมื่อผมกลับไปยังสำนักงาน มีไม่กี่เครื่องดื่มสั้น แล้ว รางโทรศัพท์ เสียงของผู้หญิงกล่าวว่า 'Carmady ' มันเป็นกลิ่น เสียงเย็น เพราะไม่รู้ว่ามัน 'ใช่' ' ต้องดู Madder วิ่ง รู้เขา? " โกหก "ไม่ 'ทำไมควรเห็นเขา" มีเสียงหัวเราะเช่นเสียงของน้ำแข็ง 'เนื่องจากผู้หญิงที่มีเท้าเจ็บ เสียงกล่าว โทร eaded ผมวางโทรศัพท์ลง แสงตรง และจ้องไปที่กำแพงจนฉันเขียนนิ้ว Ruch Madder ถูกคนในอาคาร Quorn เขาเป็นทนายความที่ทำงานสกปรก อะไร ที่กลิ่นน้อยจ่ายน้อย แต่เท้าของคนเขียนไม่ได้ฟังของ Rush Madder ประเภทธุรกิจกับผม
การแปล กรุณารอสักครู่..
Kathy's house was on a corner, high up on a hill. It had been two houses once, so it had two front doors. I rang the bell on Mardo's side, but nobody came. Then I went to the other door. Noboby answered.
While I was waiting, a grey Dodge car went quickly round the corner and a smart girl in blue looked up at me for a second. I didn't see the other person in the car. I didn't look very hard. I didn't know it was important.
I opened the door with Kathy's key, and walked in to a living-room with just enough furniture in it. I walked through the house until I found the door to the other side. I unlocked it and went through.
At the back of the house I found a room with a closed door. No answer. I went in. The little man on the bed was probably Peeler Mardo. I noticed his feet first, because they were tied to the end of the bed by a rope round the ankles.
Somebody had burned the bottoms of his feet until there was no skin left. There was still a smell of burning in the room, and on a table by the bed there was a hot electric iron. I turned it off.
I went to Kathy's kitchen and found some whiskey. I drank some of it and looked out of the window. Then I went back to Peeler Mardo's room.
Peeler was wearing a shirt and trousers. On the bed next to him was the stuff from his pockets-some keys and some money.
He was a little man, no taller than one meter sixty, with thin brown hair and large ears. His eyes weren't blue or brown or green. They were just eyes, very open, and very dead. His arms were tied by ropes to the bedhead.
I looked for bullet holes, but there was nothing. It was just the burns. I suppose his heart stopped when they put the iron on his feet. He was still warm.
I cleaned everything that I had touched, looked out of Kathy's front window for a while, then left the house.
..............................................................................................................
It was three-thirty when I walked into the cigar shop in the Mansion House Hotel and asked for a packet of cigarettes.
Kathy gave me the smile that she kept for customers. 'You didn't take long,' she said, passing me the packet.
'It's serious,' I told her. 'Are you ready for this?'
She looked past my head, her eyes cool and empty.
'I'm ready,' she said.
'You get half the money,' I said. 'Peeler's dead. He was bumped off-in his bed.'
Kathy's eyes moved a little, and a white line showed around her mouth. That was all.
'Listen,' I said. 'Don't say anything until I've finished. Somebody burned his feet with an electric iron. I think he probably died quickly and didn't say very much. When I went there, I didn't believe this story, but now I'm not so sure. If he told them anything, we're finished, and so is Sype, if I don't find him first. If he didn't, there's still time.'
Kathy looked towards the hotel door. Her face was white.
'What do I do?' she said very quietly.
I dropped her keys into a box of cigars. In a moment her long fingers had taken them and hidden them.
'When you get home, you find him. You don't know anything. Don't talk about the pearls, don't talk about me. When they find out he's an ex-con, they'll think it was some thing from his past.'
I opened the packet of cigarettes and lit one. I watched Kathy, but she didn't move.
'Can you do it?' I asked. 'If you can't, tell me now.'
'Of course I can do it,' she said. 'Do I look like the kind of person who could do that with an iron?'
'You married a crook,' I said.
'He isn't a crook!' she answered, her face turning pink. 'He's just a bit stupid sometimes. Noboby thinks the worse of me because of him.'
'All right. It's not our murder, after all. And if we say anything now, we'll never get any of that reward-if there ever is one.'
'You're right there,' said Kathy. 'Oh the poor little guy,' she said, her voice breaking.
I touched her arm gently, smiled and left the Mansion House Hotel.
...................................................................................................................................
The Reliance Insurance Company had offices in the Graas Building, three small rooms that looked like nothing at all. The manager was named Lutin-a middle-aged bald man with quiet eyes and small thin fingers.
'Carmady, eh? I've heard of you.' He touched my business card with his little finger. 'What's your problem?'
I took out a cigarette and spoke quietly. 'Remember the Leander pearls?'
His smile was slow, a little bored. 'Remember them? They cost this company one hundred and fifty thousand dollars. Sure I remember them.'
I said, 'I've got an idea. Maybe it's a bit crazy-in fact it probably is. But I'd like to try it. Is your twenty-five grand reward still good?'
He laughed. 'Twenty grand, Carmady. But it's not worth your time.'
'It's my time. Twenty it is, then. How much help can I get?'
'What kind of help?'
'Can I have a letter that I can take to your other offices? Or show to the police if I need to?'
'Which offices? Which police?'
I smiled at him, and he smiled back. Neither of our smiles was honest.
'No letter,' he said. 'We can't put anything on paper. The New York office wouldn't like it. But we'll give you find the pearls. But you won't, of course. Not after twenty years.'
I lit my cigarette and blew smoke at the ceiling.
'It's still my own time,' I said.
He looked at me for a moment. 'Suppose I send somebody to follow you? What then?'
'I'll know if that happens. I've done this job for too long. I'll tell the police what I know, and go home.'
'The police? Why?'
I put my hands on the desk. 'Because,' I said slowly, 'the guy that had the lead got bumped off today.'
'Oh-oh.'
'I didn't bump him off,' I said.
We were both silent for a while. Then Lutin said, 'You don't want a letter. And now you're told me that, you know I won't give you one.'
I stood up, smiled, and started walking towards the door. He ran around the desk and put his hand on my arm.
'Listen, Carmady, I know you're crazy, but if you do get anything, bring it to us. It'll look good for the business.'
'It'll look good for me too,' I said. 'And my business.'
'Twenty-five grand.'
'I thought it was twenty.'
'Twenty-five. And you're still crazy. Sype never had the pearls-I'm sure of it.'
'OK,' I said. 'You've had plenty of time to think about it.'
We shook hands and smiled, both pretending to be honest men. I didn't believe him, and he didn't believe me.
..........................................................................................................................................
It was a quarter to five when I got back to the office. I had a couple of short drink, and then the phone rang.
A woman's voice said, 'Carmady?' It was a smell, cold voice. I didn't know it.
'Yeah.'
'You need to see Rush Madder. Know him?'
'No,' I lied. 'Why should I see him?'
There was a laugh like the sound of breaking ice. 'Because of a guy who had sore feet,' the voice said.
The call eaded. I put the phone down, lit a match and stared at the wall until I burned my fingers.
Ruch Madder was a crook in the Quorn Building. He was a lawyer who did dirty work, anything that smelled a little and paid a little more. But burning people's feet didn't sound like Rush Madder's kind of business to me.
While I was waiting, a grey Dodge car went quickly round the corner and a smart girl in blue looked up at me for a second. I didn't see the other person in the car. I didn't look very hard. I didn't know it was important.
I opened the door with Kathy's key, and walked in to a living-room with just enough furniture in it. I walked through the house until I found the door to the other side. I unlocked it and went through.
At the back of the house I found a room with a closed door. No answer. I went in. The little man on the bed was probably Peeler Mardo. I noticed his feet first, because they were tied to the end of the bed by a rope round the ankles.
Somebody had burned the bottoms of his feet until there was no skin left. There was still a smell of burning in the room, and on a table by the bed there was a hot electric iron. I turned it off.
I went to Kathy's kitchen and found some whiskey. I drank some of it and looked out of the window. Then I went back to Peeler Mardo's room.
Peeler was wearing a shirt and trousers. On the bed next to him was the stuff from his pockets-some keys and some money.
He was a little man, no taller than one meter sixty, with thin brown hair and large ears. His eyes weren't blue or brown or green. They were just eyes, very open, and very dead. His arms were tied by ropes to the bedhead.
I looked for bullet holes, but there was nothing. It was just the burns. I suppose his heart stopped when they put the iron on his feet. He was still warm.
I cleaned everything that I had touched, looked out of Kathy's front window for a while, then left the house.
..............................................................................................................
It was three-thirty when I walked into the cigar shop in the Mansion House Hotel and asked for a packet of cigarettes.
Kathy gave me the smile that she kept for customers. 'You didn't take long,' she said, passing me the packet.
'It's serious,' I told her. 'Are you ready for this?'
She looked past my head, her eyes cool and empty.
'I'm ready,' she said.
'You get half the money,' I said. 'Peeler's dead. He was bumped off-in his bed.'
Kathy's eyes moved a little, and a white line showed around her mouth. That was all.
'Listen,' I said. 'Don't say anything until I've finished. Somebody burned his feet with an electric iron. I think he probably died quickly and didn't say very much. When I went there, I didn't believe this story, but now I'm not so sure. If he told them anything, we're finished, and so is Sype, if I don't find him first. If he didn't, there's still time.'
Kathy looked towards the hotel door. Her face was white.
'What do I do?' she said very quietly.
I dropped her keys into a box of cigars. In a moment her long fingers had taken them and hidden them.
'When you get home, you find him. You don't know anything. Don't talk about the pearls, don't talk about me. When they find out he's an ex-con, they'll think it was some thing from his past.'
I opened the packet of cigarettes and lit one. I watched Kathy, but she didn't move.
'Can you do it?' I asked. 'If you can't, tell me now.'
'Of course I can do it,' she said. 'Do I look like the kind of person who could do that with an iron?'
'You married a crook,' I said.
'He isn't a crook!' she answered, her face turning pink. 'He's just a bit stupid sometimes. Noboby thinks the worse of me because of him.'
'All right. It's not our murder, after all. And if we say anything now, we'll never get any of that reward-if there ever is one.'
'You're right there,' said Kathy. 'Oh the poor little guy,' she said, her voice breaking.
I touched her arm gently, smiled and left the Mansion House Hotel.
...................................................................................................................................
The Reliance Insurance Company had offices in the Graas Building, three small rooms that looked like nothing at all. The manager was named Lutin-a middle-aged bald man with quiet eyes and small thin fingers.
'Carmady, eh? I've heard of you.' He touched my business card with his little finger. 'What's your problem?'
I took out a cigarette and spoke quietly. 'Remember the Leander pearls?'
His smile was slow, a little bored. 'Remember them? They cost this company one hundred and fifty thousand dollars. Sure I remember them.'
I said, 'I've got an idea. Maybe it's a bit crazy-in fact it probably is. But I'd like to try it. Is your twenty-five grand reward still good?'
He laughed. 'Twenty grand, Carmady. But it's not worth your time.'
'It's my time. Twenty it is, then. How much help can I get?'
'What kind of help?'
'Can I have a letter that I can take to your other offices? Or show to the police if I need to?'
'Which offices? Which police?'
I smiled at him, and he smiled back. Neither of our smiles was honest.
'No letter,' he said. 'We can't put anything on paper. The New York office wouldn't like it. But we'll give you find the pearls. But you won't, of course. Not after twenty years.'
I lit my cigarette and blew smoke at the ceiling.
'It's still my own time,' I said.
He looked at me for a moment. 'Suppose I send somebody to follow you? What then?'
'I'll know if that happens. I've done this job for too long. I'll tell the police what I know, and go home.'
'The police? Why?'
I put my hands on the desk. 'Because,' I said slowly, 'the guy that had the lead got bumped off today.'
'Oh-oh.'
'I didn't bump him off,' I said.
We were both silent for a while. Then Lutin said, 'You don't want a letter. And now you're told me that, you know I won't give you one.'
I stood up, smiled, and started walking towards the door. He ran around the desk and put his hand on my arm.
'Listen, Carmady, I know you're crazy, but if you do get anything, bring it to us. It'll look good for the business.'
'It'll look good for me too,' I said. 'And my business.'
'Twenty-five grand.'
'I thought it was twenty.'
'Twenty-five. And you're still crazy. Sype never had the pearls-I'm sure of it.'
'OK,' I said. 'You've had plenty of time to think about it.'
We shook hands and smiled, both pretending to be honest men. I didn't believe him, and he didn't believe me.
..........................................................................................................................................
It was a quarter to five when I got back to the office. I had a couple of short drink, and then the phone rang.
A woman's voice said, 'Carmady?' It was a smell, cold voice. I didn't know it.
'Yeah.'
'You need to see Rush Madder. Know him?'
'No,' I lied. 'Why should I see him?'
There was a laugh like the sound of breaking ice. 'Because of a guy who had sore feet,' the voice said.
The call eaded. I put the phone down, lit a match and stared at the wall until I burned my fingers.
Ruch Madder was a crook in the Quorn Building. He was a lawyer who did dirty work, anything that smelled a little and paid a little more. But burning people's feet didn't sound like Rush Madder's kind of business to me.
การแปล กรุณารอสักครู่..
เคธี บ้านอยู่บนมุมสูงบนเนินเขา มันมีบ้านสองหลัง เมื่อ มัน ได้ หน้าประตู 2 บาน ผมกดกริ่งข้าง mardo แต่ไม่มีใครมา งั้นฉันไปที่ประตูอื่น ๆ noboby ตอบ .
ตอนที่ฉันกำลังรอ รถหลบสีเทาไปอย่างรวดเร็วรอบมุม และคนฉลาดในสีฟ้า มองฉันหน่อย ผมไม่เห็นคนอื่นอยู่ในรถ ฉันดูไม่หนักมากผมไม่รู้ว่ามันสำคัญ ฉันเปิดประตูกับ
Kathy ของคีย์ และเดินไปยังห้องนั่งเล่นด้วยเฟอร์นิเจอร์เพียงพอใน ฉันเดินเข้าไปในบ้านจนเจอประตูด้านอื่น ๆ ผมปลดล็อคมันและผ่าน .
ที่ด้านหลังของบ้าน พบห้องที่มีประตูปิด ไม่ตอบ ผมเดินเข้าไป ชายร่างเล็กบนเตียงอาจจะปอก mardo . ผมสังเกตเห็นเท้าของเขาก่อนเพราะพวกเขาผูกกับปลายเตียงด้วยเชือกรอบข้อเท้า
ใครได้เผาพื้นของเท้าของเขาจนเหลือผิวไม่ ยังคงมีกลิ่นไหม้ในห้อง และบนโต๊ะข้างๆเตียงมีร้อนไฟฟ้าเหล็ก ฉันเปิดมันออก
ผมไปแคธี่เป็นครัวและพบว่าบางวิสกี้ ฉันดื่มมันและมองออกไปนอกหน้าต่างงั้นฉันกลับห้องปอก mardo .
ปอกใส่เสื้อและกางเกง บนเตียงข้างๆ เขาก็เอามาจากกระเป๋าของเขาบางปุ่มและเงินบางส่วน .
เขาเป็นคนน้อยไม่สูงกว่าหนึ่งเมตรหกสิบ กับ บาง ผมสีน้ำตาล และหูขนาดใหญ่ ดวงตาของเขาไม่ได้สีน้ำเงินหรือสีน้ำตาลหรือสีเขียว พวกเขาแค่ตา เปิดมาก และตาย แขนของเขาถูกมัดด้วยเชือกที่หัวเตียง
.ผมหารูกระสุน แต่ไม่มีอะไรเลย มันกำลังไหม้ ฉันคิดว่าหัวใจของเขาหยุดเต้นเมื่อพวกเขาใส่เหล็กบนเท้าของเขา เขายังคงอบอุ่น .
ฉันทำความสะอาดทุกอย่างที่ฉันได้สัมผัส มองออกจากหน้าต่างด้านหน้าเคธี่อยู่พักหนึ่ง แล้วก็ออกจากบ้านไป ..............................................................................................................
มันคือสาม สามสิบ เมื่อฉันเดินเข้าไปในร้านซิการ์ในคฤหาสน์โรงแรมและขอแพ็คเก็ตของบุหรี่
Kathy ให้ฉันยิ้มที่เธอเก็บไว้สำหรับลูกค้า . คุณไม่ได้ใช้เวลานาน ' เธอพูดผ่านผมแพ็คเก็ต .
' จริงจัง ' ' ฉันบอกเธอ คุณพร้อมสำหรับสิ่งนี้ ?
เธอมองผ่านหัวของฉัน ดวงตาที่เย็นและว่างเปล่า .
' ผมพร้อม , ' เธอกล่าว .
' คุณได้รับเงินครึ่งหนึ่ง ' ผมพูด' ปอกตายแล้ว เขาถูกกระแทกออกไปในเตียงของเขา . '
Kathy ตาขยับเล็กน้อย และมีเส้นขาวรอบปาก นั่นคือทั้งหมด .
' ฟัง ' ' ผมพูด อย่าพูดอะไรจนกว่าจะเสร็จ ใครเผาเท้าของเขาด้วยเหล็กไฟฟ้า ฉันคิดว่า เขาอาจตายได้อย่างรวดเร็วและไม่พูดอะไรมาก เมื่อผมไปที่นั่น ผมไม่เชื่อเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ผมไม่แน่ใจ ถ้าเค้าบอกอะไรพวกเขาเราทำเสร็จแล้ว และก็ sype ถ้าฉันไม่เจอเขาก่อน ถ้าเขาไม่ได้ , ยังคงมีเวลา '
Kathy มองไปยังประตูโรงแรม ใบหน้าของเธอขาว .
' ทำไงดี ? เธอพูดอย่างเงียบ ๆ .
ผมทำกุญแจในกล่องซิการ์ ในช่วงเวลาที่เธอใช้นิ้วยาวจับพวกเขาและซ่อนไว้ .
' เมื่อคุณกลับไปบ้าน คุณจะพบเขา คุณไม่รู้อะไรเลย อย่าพูดเกี่ยวกับไข่มุกอย่าพูดถึงฉัน เมื่อพวกเขาพบว่าเขาเป็นนักโทษเก่า พวกเขาจะคิดว่ามันเป็นบางสิ่งจากอดีตของเขา . '
ฉันเปิดแพ็คเก็ตของบุหรี่มาจุดหนึ่ง ผมเห็นเคธี่ แต่เธอไม่ได้ย้าย .
' คุณสามารถทำมันได้ ? ผมถาม . . . ถ้าคุณไม่สามารถ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ '
' แน่นอน ฉันสามารถทำมันได้ , ' เธอกล่าว . ' ฉันดูเหมือนคนที่จะทำด้วยเหล็ก ?
' แต่งงานกับข้อพับ
' ผมพูด' เขาไม่ได้โกง ! เธอตอบ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพู . . . เขาเป็นเพียงบิตโง่บางครั้ง noboby คิดว่าร้ายฉันเพราะเขา '
' ก็ได้ มันไม่ฆ่าพวกเรา และถ้าเราพูดอะไรแล้ว เราไม่เคยได้รับรางวัลใด ๆถ้ามีเคยเป็นหนึ่ง . '
' ใช่ ' ' เคที่ โอ้ น่าสงสารผู้ชาย ' เธอพูด เสียงของเธอแตก
ฉันแตะแขนเธอเบาๆยิ้มแล้วออกจากบ้าน แมนชั่น โรงแรม ...................................................................................................................................
พึ่งประกัน บริษัท มีสำนักงานใน graas อาคาร 3 ห้องขนาดเล็กที่ดูเหมือนไม่มีอะไร ผู้จัดการเป็นชื่อ lutin-a วัยกลางคนหัวล้านผู้ชายตาเงียบและนิ้วผอมเล็ก
' carmady เอ๊ะฉันได้ยินคุณ . ' เขาแตะบัตรธุรกิจของฉันกับนิ้วก้อยของเขา’ ปัญหาของคุณคืออะไร ?
ผมเอาบุหรี่ และคุยกันอย่างเงียบๆ . . . จำ Leander ไข่มุก ? ยิ้มของเขาก็ช้า เบื่อ . . . จำมันได้ไหม พวกเขาเสียค่าใช้จ่าย บริษัท หนึ่งร้อยห้าสิบ , 000 ดอลลาร์ แน่ใจว่า ผมจำได้ว่าพวกเขา '
ฉันพูดว่า ' ฉันมีความคิดดีๆ บางทีมันอาจเป็นบิตบ้าในความเป็นจริงมันคงเป็น .แต่ฉันอยากจะลองมัน เป็นยี่สิบห้า แกรนด์ รางวัล ยัง ดี ?
' เขาหัวเราะ 20 , 000 carmady . แต่มันก็ไม่คุ้มค่าเวลาของคุณ . '
' ของเวลา 20 แค่นั้น ช่วยได้แค่ไหน ?
' ช่วยแบบไหน ?
' ฉันได้รับจดหมายที่ฉันสามารถใช้กับสำนักงานอื่น ๆของคุณ หรือให้ตำรวจถ้าฉันต้อง ?
' ซึ่งสำนักงาน ? ซึ่งตำรวจ ?
ผมยิ้มให้เขา และเขาก็ยิ้มกลับทั้งรอยยิ้มของเราคือความซื่อสัตย์ .
' จดหมาย ' ' เขากล่าวว่า เราไม่สามารถใส่อะไรลงบนกระดาษ นิวยอร์กสำนักงานจะไม่ชอบมัน แต่เราก็จะให้คุณพบไข่มุก แต่คุณจะไม่ แน่นอน หลังจากยี่สิบปี '
ฉันหยิบบุหรี่ของฉันและระเบิดควันที่เพดาน .
' มันถึงเวลาของฉันเอง " ฉันพูด
เขามองฉันสักครู่ . สมมติว่าผมจะส่งคนมาติดตามคุณ แล้วอะไร ?
" ข้าจะทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ทำงานนี้มานานแล้ว ผมจะบอกตำรวจว่าผมรู้ และกลับบ้าน . . . '
' ตำรวจ ? ทำไมเหรอ ?
ฉันใส่มือของฉันบนโต๊ะ . . . เพราะ ' ผมพูดช้าๆ ' ผู้ชายที่มีตะกั่วถูกกระแทกออกวันนี้ . '
' โอ้ '
' ไม่ได้ชนเขาเลย ' ผมพูด
เราทั้งคู่เงียบไปสักพัก แล้วลูทินกล่าวว่า ' คุณไม่ต้องการให้จดหมาย และตอนนี้คุณกำลังบอกฉันว่าคุณรู้ ผมไม่อยากให้คุณหนึ่ง '
ฉันก็ลุกขึ้นยืน ยิ้ม และเริ่มเดินไปทางประตู เขาวิ่งรอบโต๊ะและใส่มือของเขาบนไหล่ฉัน .
' ฟัง carmady ฉันรู้ว่าคุณบ้า แต่ถ้าคุณได้รับอะไร เอามาให้เรา มันดูดีสำหรับธุรกิจ '
' มันก็ดูดีสำหรับฉันด้วย ' ' ผมพูด และธุรกิจ '
' ยี่สิบห้าแกรนด์ '
' ฉันคิดว่ามันเป็นยี่สิบ '
' ยี่สิบห้าและคุณก็ยังคงบ้า sype ไม่เคย pearls-i แน่ใจนะ '
' OK ' ' ผมพูด นายมีเวลามากมายที่จะคิดเกี่ยวกับมัน . '
เราจับมือและยิ้ม ทั้งสองแกล้งทำเป็นคนซื่อสัตย์ ฉันไม่เชื่อเขา และเขาไม่เชื่อฉัน ..........................................................................................................................................
มันเป็นไตรมาสที่ 5 เมื่อฉันได้กลับไปที่สำนักงาน ฉันมีคู่ของสั้น เครื่องดื่ม แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ผู้หญิงเสียงว่า ' ' carmady ? มันเป็นกลิ่นเย็น , เสียง ข้าไม่รู้ .
' ใช่ '
' คุณต้องดูรีบๆ . รู้จักเขา ?
' ไม่ ' ฉันโกหก . ทำไมผมเห็นเขา ?
มีหัวเราะเสียงทำลายน้ำแข็ง’ เพราะผู้ชายที่เคยเจ็บเท้า '
เสียงกล่าวว่าโทร eaded . ฉันวางโทรศัพท์ลง จุดไม้ขีด และจ้องมองไปที่กำแพงจนผมไหม้นิ้ว .
รัชบ้าเป็นข้อพับในอาคาร Quorn . เขาเป็นทนายที่ทำทำงานสกปรก , สิ่งที่มีกลิ่นเล็กน้อย และจ่ายอีกเล็กน้อย แต่เผาคนเท้าไม่เหมือนรีบๆน่ะ
ธุรกิจฉัน
ตอนที่ฉันกำลังรอ รถหลบสีเทาไปอย่างรวดเร็วรอบมุม และคนฉลาดในสีฟ้า มองฉันหน่อย ผมไม่เห็นคนอื่นอยู่ในรถ ฉันดูไม่หนักมากผมไม่รู้ว่ามันสำคัญ ฉันเปิดประตูกับ
Kathy ของคีย์ และเดินไปยังห้องนั่งเล่นด้วยเฟอร์นิเจอร์เพียงพอใน ฉันเดินเข้าไปในบ้านจนเจอประตูด้านอื่น ๆ ผมปลดล็อคมันและผ่าน .
ที่ด้านหลังของบ้าน พบห้องที่มีประตูปิด ไม่ตอบ ผมเดินเข้าไป ชายร่างเล็กบนเตียงอาจจะปอก mardo . ผมสังเกตเห็นเท้าของเขาก่อนเพราะพวกเขาผูกกับปลายเตียงด้วยเชือกรอบข้อเท้า
ใครได้เผาพื้นของเท้าของเขาจนเหลือผิวไม่ ยังคงมีกลิ่นไหม้ในห้อง และบนโต๊ะข้างๆเตียงมีร้อนไฟฟ้าเหล็ก ฉันเปิดมันออก
ผมไปแคธี่เป็นครัวและพบว่าบางวิสกี้ ฉันดื่มมันและมองออกไปนอกหน้าต่างงั้นฉันกลับห้องปอก mardo .
ปอกใส่เสื้อและกางเกง บนเตียงข้างๆ เขาก็เอามาจากกระเป๋าของเขาบางปุ่มและเงินบางส่วน .
เขาเป็นคนน้อยไม่สูงกว่าหนึ่งเมตรหกสิบ กับ บาง ผมสีน้ำตาล และหูขนาดใหญ่ ดวงตาของเขาไม่ได้สีน้ำเงินหรือสีน้ำตาลหรือสีเขียว พวกเขาแค่ตา เปิดมาก และตาย แขนของเขาถูกมัดด้วยเชือกที่หัวเตียง
.ผมหารูกระสุน แต่ไม่มีอะไรเลย มันกำลังไหม้ ฉันคิดว่าหัวใจของเขาหยุดเต้นเมื่อพวกเขาใส่เหล็กบนเท้าของเขา เขายังคงอบอุ่น .
ฉันทำความสะอาดทุกอย่างที่ฉันได้สัมผัส มองออกจากหน้าต่างด้านหน้าเคธี่อยู่พักหนึ่ง แล้วก็ออกจากบ้านไป ..............................................................................................................
มันคือสาม สามสิบ เมื่อฉันเดินเข้าไปในร้านซิการ์ในคฤหาสน์โรงแรมและขอแพ็คเก็ตของบุหรี่
Kathy ให้ฉันยิ้มที่เธอเก็บไว้สำหรับลูกค้า . คุณไม่ได้ใช้เวลานาน ' เธอพูดผ่านผมแพ็คเก็ต .
' จริงจัง ' ' ฉันบอกเธอ คุณพร้อมสำหรับสิ่งนี้ ?
เธอมองผ่านหัวของฉัน ดวงตาที่เย็นและว่างเปล่า .
' ผมพร้อม , ' เธอกล่าว .
' คุณได้รับเงินครึ่งหนึ่ง ' ผมพูด' ปอกตายแล้ว เขาถูกกระแทกออกไปในเตียงของเขา . '
Kathy ตาขยับเล็กน้อย และมีเส้นขาวรอบปาก นั่นคือทั้งหมด .
' ฟัง ' ' ผมพูด อย่าพูดอะไรจนกว่าจะเสร็จ ใครเผาเท้าของเขาด้วยเหล็กไฟฟ้า ฉันคิดว่า เขาอาจตายได้อย่างรวดเร็วและไม่พูดอะไรมาก เมื่อผมไปที่นั่น ผมไม่เชื่อเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ผมไม่แน่ใจ ถ้าเค้าบอกอะไรพวกเขาเราทำเสร็จแล้ว และก็ sype ถ้าฉันไม่เจอเขาก่อน ถ้าเขาไม่ได้ , ยังคงมีเวลา '
Kathy มองไปยังประตูโรงแรม ใบหน้าของเธอขาว .
' ทำไงดี ? เธอพูดอย่างเงียบ ๆ .
ผมทำกุญแจในกล่องซิการ์ ในช่วงเวลาที่เธอใช้นิ้วยาวจับพวกเขาและซ่อนไว้ .
' เมื่อคุณกลับไปบ้าน คุณจะพบเขา คุณไม่รู้อะไรเลย อย่าพูดเกี่ยวกับไข่มุกอย่าพูดถึงฉัน เมื่อพวกเขาพบว่าเขาเป็นนักโทษเก่า พวกเขาจะคิดว่ามันเป็นบางสิ่งจากอดีตของเขา . '
ฉันเปิดแพ็คเก็ตของบุหรี่มาจุดหนึ่ง ผมเห็นเคธี่ แต่เธอไม่ได้ย้าย .
' คุณสามารถทำมันได้ ? ผมถาม . . . ถ้าคุณไม่สามารถ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ '
' แน่นอน ฉันสามารถทำมันได้ , ' เธอกล่าว . ' ฉันดูเหมือนคนที่จะทำด้วยเหล็ก ?
' แต่งงานกับข้อพับ
' ผมพูด' เขาไม่ได้โกง ! เธอตอบ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพู . . . เขาเป็นเพียงบิตโง่บางครั้ง noboby คิดว่าร้ายฉันเพราะเขา '
' ก็ได้ มันไม่ฆ่าพวกเรา และถ้าเราพูดอะไรแล้ว เราไม่เคยได้รับรางวัลใด ๆถ้ามีเคยเป็นหนึ่ง . '
' ใช่ ' ' เคที่ โอ้ น่าสงสารผู้ชาย ' เธอพูด เสียงของเธอแตก
ฉันแตะแขนเธอเบาๆยิ้มแล้วออกจากบ้าน แมนชั่น โรงแรม ...................................................................................................................................
พึ่งประกัน บริษัท มีสำนักงานใน graas อาคาร 3 ห้องขนาดเล็กที่ดูเหมือนไม่มีอะไร ผู้จัดการเป็นชื่อ lutin-a วัยกลางคนหัวล้านผู้ชายตาเงียบและนิ้วผอมเล็ก
' carmady เอ๊ะฉันได้ยินคุณ . ' เขาแตะบัตรธุรกิจของฉันกับนิ้วก้อยของเขา’ ปัญหาของคุณคืออะไร ?
ผมเอาบุหรี่ และคุยกันอย่างเงียบๆ . . . จำ Leander ไข่มุก ? ยิ้มของเขาก็ช้า เบื่อ . . . จำมันได้ไหม พวกเขาเสียค่าใช้จ่าย บริษัท หนึ่งร้อยห้าสิบ , 000 ดอลลาร์ แน่ใจว่า ผมจำได้ว่าพวกเขา '
ฉันพูดว่า ' ฉันมีความคิดดีๆ บางทีมันอาจเป็นบิตบ้าในความเป็นจริงมันคงเป็น .แต่ฉันอยากจะลองมัน เป็นยี่สิบห้า แกรนด์ รางวัล ยัง ดี ?
' เขาหัวเราะ 20 , 000 carmady . แต่มันก็ไม่คุ้มค่าเวลาของคุณ . '
' ของเวลา 20 แค่นั้น ช่วยได้แค่ไหน ?
' ช่วยแบบไหน ?
' ฉันได้รับจดหมายที่ฉันสามารถใช้กับสำนักงานอื่น ๆของคุณ หรือให้ตำรวจถ้าฉันต้อง ?
' ซึ่งสำนักงาน ? ซึ่งตำรวจ ?
ผมยิ้มให้เขา และเขาก็ยิ้มกลับทั้งรอยยิ้มของเราคือความซื่อสัตย์ .
' จดหมาย ' ' เขากล่าวว่า เราไม่สามารถใส่อะไรลงบนกระดาษ นิวยอร์กสำนักงานจะไม่ชอบมัน แต่เราก็จะให้คุณพบไข่มุก แต่คุณจะไม่ แน่นอน หลังจากยี่สิบปี '
ฉันหยิบบุหรี่ของฉันและระเบิดควันที่เพดาน .
' มันถึงเวลาของฉันเอง " ฉันพูด
เขามองฉันสักครู่ . สมมติว่าผมจะส่งคนมาติดตามคุณ แล้วอะไร ?
" ข้าจะทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ทำงานนี้มานานแล้ว ผมจะบอกตำรวจว่าผมรู้ และกลับบ้าน . . . '
' ตำรวจ ? ทำไมเหรอ ?
ฉันใส่มือของฉันบนโต๊ะ . . . เพราะ ' ผมพูดช้าๆ ' ผู้ชายที่มีตะกั่วถูกกระแทกออกวันนี้ . '
' โอ้ '
' ไม่ได้ชนเขาเลย ' ผมพูด
เราทั้งคู่เงียบไปสักพัก แล้วลูทินกล่าวว่า ' คุณไม่ต้องการให้จดหมาย และตอนนี้คุณกำลังบอกฉันว่าคุณรู้ ผมไม่อยากให้คุณหนึ่ง '
ฉันก็ลุกขึ้นยืน ยิ้ม และเริ่มเดินไปทางประตู เขาวิ่งรอบโต๊ะและใส่มือของเขาบนไหล่ฉัน .
' ฟัง carmady ฉันรู้ว่าคุณบ้า แต่ถ้าคุณได้รับอะไร เอามาให้เรา มันดูดีสำหรับธุรกิจ '
' มันก็ดูดีสำหรับฉันด้วย ' ' ผมพูด และธุรกิจ '
' ยี่สิบห้าแกรนด์ '
' ฉันคิดว่ามันเป็นยี่สิบ '
' ยี่สิบห้าและคุณก็ยังคงบ้า sype ไม่เคย pearls-i แน่ใจนะ '
' OK ' ' ผมพูด นายมีเวลามากมายที่จะคิดเกี่ยวกับมัน . '
เราจับมือและยิ้ม ทั้งสองแกล้งทำเป็นคนซื่อสัตย์ ฉันไม่เชื่อเขา และเขาไม่เชื่อฉัน ..........................................................................................................................................
มันเป็นไตรมาสที่ 5 เมื่อฉันได้กลับไปที่สำนักงาน ฉันมีคู่ของสั้น เครื่องดื่ม แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ผู้หญิงเสียงว่า ' ' carmady ? มันเป็นกลิ่นเย็น , เสียง ข้าไม่รู้ .
' ใช่ '
' คุณต้องดูรีบๆ . รู้จักเขา ?
' ไม่ ' ฉันโกหก . ทำไมผมเห็นเขา ?
มีหัวเราะเสียงทำลายน้ำแข็ง’ เพราะผู้ชายที่เคยเจ็บเท้า '
เสียงกล่าวว่าโทร eaded . ฉันวางโทรศัพท์ลง จุดไม้ขีด และจ้องมองไปที่กำแพงจนผมไหม้นิ้ว .
รัชบ้าเป็นข้อพับในอาคาร Quorn . เขาเป็นทนายที่ทำทำงานสกปรก , สิ่งที่มีกลิ่นเล็กน้อย และจ่ายอีกเล็กน้อย แต่เผาคนเท้าไม่เหมือนรีบๆน่ะ
ธุรกิจฉัน
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ใช่ ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น
- 14The most widely used semipermanent hai
- หมกมุ่น
- 他决心虽好，但不能持久
- ความสามารถในการร้องเพลงของฉันอยู่ในระดับ
- I like foreigners too , Like the exchang
- พระเเม่ลักษมีเทวี
- วาเฟิล
- What wrongYou don't like
- and trustworthy
- Hi hru
- through a decline
- หมกมุ่นมากเกิน
- It leaves dark marks on body
- The health question in part of eyesore h
- ปลาทับทิม
- ถ้าคุณไปเวียดนามผมคงจะร้องไห้ทุกวัน
- ฉันคิดถึงคุณนะ แล้วคุณละคิดถึงใคร
- รอฉันที่รัก
- In essence, the NSWMS intends to provide
- 나는 당신을 사랑 합니다당신을 너무 사랑
- ปลาทับทิม
- สุขภาพย่ำแย่
- ปลาทับทิม
