While early electric instruments su

While early electric instruments such as the ondes Martenot, theremin and trautonium were little known in Japan prior to World War II,[neutrality is disputed] certain composers such as Minao Shibata had known about them at the time. Several years after the end of World War II, musicians in Japan began experimenting with electronic music, resulting in some of the most dedicated efforts due to institutional sponsorship enabling composers to experiment with the latest audio recording and processing equipment. These efforts represented an infusion of Asian music into the emerging genre and would eventually pave the way for Japan's domination in the development of music technology several decades later.[39]

Following the foundation of electronics company Sony (then called Tokyo Tsushin Kogyo K.K.) in 1946, two Japanese composers, Toru Takemitsu and Minao Shibata, independently wrote about the possible use of electronic technology to produce music during the late 1940s.[40] In 1948, Takemitsu conceived of a technology that would "bring noise into tempered musical tones inside a busy small tube," an idea similar to Pierre Schaeffer's musique concrète the same year, which Takemitsu was unaware of until several years later. In 1949, Shibata wrote about his concept of "a musical instrument with very high performance" that can "synthesize any kind of sound waves" and is "operated very easily," predicting that with such an instrument, "the music scene will be changed drastically."[41] The same year, Sony developed the magnetic tape recorder G-Type,[42] which became a popular recording device in courtrooms and government offices, leading to Sony releasing the H-Type for home use by 1951.[39]

In 1950, the Jikken Kobo (Experimental Workshop) electronic music studio would be founded by a group of musicians in order to produce experimental electronic music using Sony tape recorders. It included musicians such as Toru Takemitsu, Kuniharu Akiyama, and Joji Yuasa, and was supported by Sony, which offered them access to the latest audio technology, hired Takemitsu to compose electronic tape music to demonstrate their tape recorders, and sponsored concerts.[43] The first electronic tape music from the group were "Toraware no Onna" ("Imprisoned Woman") and "Piece B", completed in 1951 by Kuniharu Akiyama.[44] Many of the electroacoustic tape pieces they produced were usually used as incidental music for radio, film, and theatre. They also held concerts such as 1953's Experimental Workshop, 5th Exhibition, which employed an 'auto-slide', a machine developed by Sony that made it possible to synchronize a slide show with a soundtrack recorded on tape; they used the same device to produce the concert's tape music at the Sony studio. The concert, along with the experimental electroacoustic tape music they produced, anticipated the introduction of musique concrète in Japan later that year.[45] Beyond the Jikken Kobo, several other composers such as Yasushi Akutagawa, Saburo Tominaga and Shiro Fukai were also experimenting with producing radiophonic tape music between 1952 and 1953.[42]

Japan was introduced to musique concrète through Toshiro Mayuzumi, who in 1952 attended a Schaeffer concert in Paris.[44] On his return to Japan, he experimented with a short tape music piece for the 1952 comedy film Carmen Jyunjyosu (Carmen With Pure Heart)[46] and then produced X, Y, Z for Musique Concrète, broadcast by the JOQR radio station in 1953.[44] Mayuzumi also composed another musique concrète piece for Yukio Mishima's 1954 radio drama Boxing.[46] Schaeffer's French concept of objet sonore (sound object), however, was not influential among Japanese composers, whose main interest in music technology was instead to, according to Mayuzumi, overcome the restrictions of "the materials or the boundary of human performance."[47] This led to several Japanese electroacoustic musicians making use of serialism and twelve-tone techniques,[47] evident in Yoshirō Irino's 1951 dodecaphonic piece "Concerto da Camera",[46] in the organization of electronic sounds in Mayuzumi's "X, Y, Z for Musique Concrète", and later in Shibata's electronic music by 1956.[48]

Following as a model the NWDR Cologne studio, Japan's NHK company established an electronic-music studio in Tokyo in 1955, which became one of the world's leading electronic music facilities. The NHK Studio was equipped with technologies such as tone-generating and audio processing equipment, recording and radiophonic equipment, ondes Martenot, Monochord and Melochord, sine-wave oscillators, tape recorders, ring modulators, band-pass filters, and four- and eight-channel mixers. Musicians associated with the studio included Toshiro Mayuzumi, Minao Shibata, Joji Yuasa, Toshi Ichiyanagi, and Toru Takemitsu. The studio's first electronic compositions were completed in 1955, including Mayuzumi's five-minute pieces "Studie I: Music for Sine Wave by Proportion of Prime Number", "Music for Modulated Wave by Proportion of Prime Number" and "Invention for Square Wave and Sawtooth Wave" produced using the studio's various tone-generating capabilities, and Shibata's 20-minute stereo piece "Musique Concrète for Stereophonic Broadcast".[49][50]

Ikutaro Kakehashi founded a repair shop called Kakehashi Watch Shop in the late 1940s repairing watches and radios, and then in 1954 founded Kakehashi Musen ("Kakehashi Radio"), which by 1960 grew into the company Ace Tone, and by 1972 became the Roland Corporation. Kakehashi began producing electronic musical instruments in 1955, with the aim of creating devices that could produce monophonic melodies. During the late 1950s, he produced theremins, ondes Martenots, and electronic keyboards, and by 1959, a Hawaiian guitar amplifier and electronic organs.[51][neutrality is disputed]

American electronic music[edit]
In the United States, electronic music was being created as early as 1939, when John Cage published Imaginary Landscape, No. 1, using two variable-speed turntables, frequency recordings, muted piano, and cymbal, but no electronic means of production. Cage composed five more "Imaginary Landscapes" between 1942 and 1952 (one withdrawn), mostly for percussion ensemble, though No. 4 is for twelve radios and No. 5, written in 1952, uses 42 recordings and is to be realized as a magnetic tape. According to Otto Luening, Cage also performed a William [sic] Mix at Donaueschingen in 1954, using eight loudspeakers, three years after his alleged collaboration.[clarification needed] Williams Mix was a success at the Donaueschingen Festival, where it made a "strong impression".[52]

The Music for Magnetic Tape Project was formed by members of the New York School (John Cage, Earle Brown, Christian Wolff, David Tudor, and Morton Feldman),[53] and lasted three years until 1954. Cage wrote of this collaboration: "In this social darkness, therefore, the work of Earle Brown, Morton Feldman, and Christian Wolff continues to present a brilliant light, for the reason that at the several points of notation, performance, and audition, action is provocative."[54]

Cage completed Williams Mix in 1953 while working with the Music for Magnetic Tape Project.[55] The group had no permanent facility, and had to rely on borrowed time in commercial sound studios, including the studio of Louis and Bebe Barron.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในขณะที่เครื่องมือไฟฟ้าก่อนเช่น ondes Martenot, theremin และ trautonium ได้น้อยรู้จักในญี่ปุ่นก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง [ความเป็นกลางจะมีข้อโต้แย้ง] คีตกวีบางเช่นชิบาตะ Minao รู้จักเกี่ยวกับพวกเขาในเวลานั้น หลายปีหลังจากสิ้นสุดสงครามโลก ดนตรีในประเทศญี่ปุ่นเริ่มทดลองกับเพลงอิเล็กทรอนิกส์ ผลของความพยายามที่ทุ่มเทที่สุดเนื่องจากสนับสนุนสถาบันเปิดคีตกวีจะทดลองเสียงล่าสุดบันทึก และอุปกรณ์การประมวลผล ความพยายามเหล่านี้แทนคอนกรีตเพลงเอเชียเป็นประเภทเกิดขึ้น และในที่สุดจะปูทางสำหรับการปกครองของญี่ปุ่นในการพัฒนาเทคโนโลยีการดนตรีหลายทศวรรษต่อมา [39]ต่อไปนี้เป็นพื้นฐานของอิเล็กทรอนิกส์บริษัท Sony (แล้วเรียกว่าโตเกียว Tsushin โคเกียว K.K.) ในปี 1946 สองคีตกวีญี่ปุ่น Toru Takemitsu และชิบาตะ Minao อิสระเขียนเกี่ยวกับการใช้เทคโนโลยีอิเล็กทรอนิกส์การผลิตเพลงในช่วง 2483 ได้ [40] ในค.ศ. 1948, Takemitsu รู้สึกของเทคโนโลยีที่จะ "นำเสียงเข้าสู่เสียงดนตรีหนาแข็งแรงภายในหลอดเล็กว่าง แนวความคิดคล้ายกับ Pierre Schaeffer musique concrète ปีเดียวกัน ที่ Takemitsu ไม่รู้ตัวจนกระทั่งหลายปีต่อมา 1949 ชิบาตะเขียนเกี่ยวกับแนวคิดของเขา "ดนตรีมีประสิทธิภาพสูงมาก" ที่สามารถ "สังเคราะห์ใด ๆ ของคลื่นเสียง" และ "ดำเนินการได้อย่างง่ายดายมาก คาดการณ์ว่า มีเช่นเครื่องมือ "เพลงฉากจะได้อย่างรวดเร็ว" [41] ปีเดียวกัน Sony พัฒนาเครื่องบันทึกเทปแม่เหล็ก G ชนิด, [42] ซึ่งเป็นอุปกรณ์การบันทึกเสียงยอดนิยมใน courtrooms และสำนักงานรัฐบาล นำ Sony ปล่อยชนิด H สำหรับใช้ภายในบ้านโดย 1951 [39]ในปี 1950 สตูดิโอดนตรีอิเล็กทรอนิกส์โคโบ Jikken (ประชุมเชิงปฏิบัติการทดลอง) จะจัดตั้งโดยกลุ่มของนักดนตรีการผลิตดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ทดลองใช้ Sony เครื่องอัดเทป มันรวมนักดนตรี เช่น Toru Takemitsu, Kuniharu Akiyama, Joji Yuasa และได้รับการสนับสนุน โดย Sony ซึ่งนำเสนอถึงเทคโนโลยีเสียง Takemitsu ในการเขียนเพลงเทปอิเล็กทรอนิกส์แสดงเครื่องอัดเทปการจ้าง และผู้ให้สนับสนุนคอนเสิร์ต [43] เพลงอิเล็กทรอนิกส์เทปแรกจากกลุ่มถูก "Toraware no Onna" ("จำคุกเป็นเวลาผู้หญิง") และ "ชิ้น B" แล้วเสร็จในปีค.ศ. Kuniharu Akiyama [44] หลายชิ้นเทป electroacoustic ผู้ผลิตมักจะถูกใช้เป็นเพลงผาดเผิน ๆ วิทยุ ฟิล์ม และโรงละคร พวกเขาจัดคอนเสิร์ตเช่นเชิงทดลองของ 1953 นิทรรศการ 5 ซึ่งทำงานเป็น 'auto-ภาพนิ่ง' เครื่องจักรที่พัฒนา โดย Sony ที่ทำให้การแสดงภาพนิ่งกับเพลงที่บันทึกบนเทป พวกเขาใช้อุปกรณ์เดียวกันในการผลิตของคอนเสิร์ตเทปเพลงที่สตูดิโอโซนี่ คอนเสิร์ต กับเพลงเทปทดลอง electroacoustic ที่พวกเขาผลิต คาดนำ musique concrète ในญี่ปุ่นช่วงปลายปีนั้น [45] นอกเหนือจากโคโบ Jikken คีตกวีอื่น ๆ หลาย Yasushi Akutagawa, Saburo Tominaga และฟู่ ไข่ Shiro ถูกยังสามารถทดลองกับเพลงเทป radiophonic ระหว่าง 1952 และ 1953 [42]ญี่ปุ่นถูกนำไป musique concrète ผ่าน Mayuzumi โทะชิโร ที่ใน 1952 ร่วมคอนเสิร์ต Schaeffer ในปารีส [44] บนเขากลับไปยังญี่ปุ่น เขาเบื้อง มีเทปสั้น ๆ เพลงสำหรับภาพยนตร์ตลก 1952 คาร์เมน Jyunjyosu (คาร์เมนด้วยหัวใจบริสุทธิ์) [46] แล้ว ผลิต X, Y, Z ใน Musique Concrète ออกอากาศทางสถานีวิทยุ JOQR ใน 1953 [44] Mayuzumi ยังประกอบด้วยอีกชิ้น musique concrète สำหรับละครวิทยุ 1954 Yukio มิชิมะมวย [46] แนวคิดฝรั่งเศส Schaeffer ของ sonore objet (เสียงวัตถุ), อย่างไรก็ตาม ไม่ทรงอิทธิพลระหว่างคีตกวีญี่ปุ่น สนใจหลักในเพลงเทคโนโลยีถูกแทน ตาม Mayuzumi เอาชนะข้อจำกัดของ "วัสดุหรือขอบเขตของประสิทธิภาพของมนุษย์" [47] ซึ่งนำไปสู่หลายญี่ปุ่น electroacoustic นักดนตรีทำ serialism และเทคนิค twelve-tone, [47] ใน Yoshirō Irino 1951 dodecaphonic ชิ้น "คอนแชร์โตดากล้อง", [46] ในองค์กรเสียงอิเล็กทรอนิกส์ของ Mayuzumi "X, Y, Z ใน Musique Concrète" และ ในเพลงของชิบาตะอิเล็กทรอนิกส์โดย 1956 [48]ต่อไปนี้เป็นรูปแบบสตูดิโอ NWDR โคโลญจน์ บริษัท NHK ของญี่ปุ่นก่อตั้งสตูดิโอเพลงอิเล็กทรอนิกส์โตเกียวใน 1955 ซึ่งเป็นหนึ่งในสิ่งดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ชั้นนำของโลก สตูดิโอ NHK เพียบพร้อมไป ด้วยเทคโนโลยีการสร้างเสียงและเสียง และการประมวล ผลอุปกรณ์ อุปกรณ์บันทึก และ radiophonic, ondes Martenot, Monochord และ Melochord, oscillators คลื่นไซน์ เครื่องอัดเทป แหวนข้อ ตัวกรองผ่านแถบ เครื่องผสมอาหารสี่ และแปดแชนเนล ดนตรีที่เกี่ยวข้องกับสตูดิโอรวม Mayuzumi โทะชิโร ชิบา ตะ Minao, Joji Yuasa, Toshi Ichiyanagi และ Toru Takemitsu องค์อิเล็กทรอนิกส์ครั้งแรกของสตูดิโอได้เสร็จสมบูรณ์ใน 1955 ชิ้นห้านาทีของ Mayuzumi " Studie i:เพลงสำหรับ Sine Wave โดยสัดส่วนของ จำนวนเฉพาะ", "เพลงสำหรับสันทัดคลื่นโดยสัดส่วนของ จำนวนเฉพาะ" และ "ประดิษฐ์สำหรับสแควร์เวฟและ Sawtooth Wave" ผลิตโดยใช้ความสร้างเสียงต่าง ๆ ของสตูดิโอ และของชิบาตะ 20 นาทีชิ้นสเตอริโอ "Musique Concrète สำหรับ Stereophonic ออกอากาศ" [49] [50]Ikutaro Kakehashi ก่อตั้งร้านซ่อมที่เรียกว่า Kakehashi ดูร้านใน 2483 ซ่อมนาฬิกาและวิทยุ และใน 1954 ก่อตั้ง Kakehashi Musen ("Kakehashi วิทยุ"), ซึ่ง โดย 1960 เติบโตเป็นบริษัทเอสโทน และ 8 เมษายนพ.ศ. 2515 โดยเป็น บริษัท โรแลนด์ Kakehashi เริ่มผลิตเครื่องดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ใน 1955 มีจุดประสงค์เพื่อสร้างอุปกรณ์ที่สามารถผลิตทำนอง monophonic ในระหว่างทศวรรษ 1950 สาย เขาผลิต theremins, ondes Martenots และ คีย์บอร์ดอิเล็กทรอนิกส์ 1959 ขยายกีตาร์ฮาวายและอวัยวะอิเล็กทรอนิกส์และการ [51] [ความเป็นกลางจะมีข้อโต้แย้ง]ดนตรีอิเล็กทรอนิกส์อเมริกัน [แก้ไข]ในสหรัฐอเมริกา เพลงอิเล็กทรอนิกส์ถูกสร้างก่อนที่ 1939 เมื่อจอห์นเคจประกาศแนวจินตภาพ หมายเลข 1 ใช้สองแผ่นความเร็ว บันทึกความถี่ ออกเสียง เปียโน และฉาบ แต่ไม่มีทางอิเล็กทรอนิกส์การผลิต กรงประกอบด้วยห้าอย่าง "จินตภาพภูมิประเทศ" ระหว่างปี 1942 และ 1952 (หนึ่งถอน), ส่วนใหญ่สำหรับวงดนตรีเพอร์คัชชัน แม้ว่าวิทยุสิบสองเป็นหมายเลข 4 และเลข 5 เขียนใน 1952 ใช้ 42 บันทึก และจะถูกรับรู้เป็นเทปแม่เหล็ก ตามออตโต Luening กรงยังทำผสม William [sic] ที่ Donaueschingen ใน 1954 ใช้ลำโพง 8 สามปีหลังจากเขาถูกกล่าวหาร่วมด้วย [ชี้แจงที่จำเป็น] ผสมวิลเลียมส์ได้ประสบความสำเร็จในเทศกาล Donaueschingen ที่มัน "ผลดี" [52]เพลงในเทปแม่เหล็กโครงการก่อตั้งขึ้น โดยสมาชิกของโรงเรียนนิวยอร์ก (จอห์นเคจ Earle น้ำตาล คริสเตียน Wolff, David ดอร์ และมอร์ตัน Feldman), [53] และกินเวลา 3 ปีจนถึง 1954 กรงเขียนของความร่วมมือนี้: "ในความมืดนี้สังคม ดังนั้น การทำงานของ Earle สีน้ำตาล มอร์ตัน Feldman และ Wolff คริสเตียนยังคงแสดงไฟสดใส เหตุผลที่จุดต่าง ๆ ของการดำเนินการบันทึก ประสิทธิภาพ และ audition กระตุ้น " [54]กรงเสร็จสมบูรณ์ผสมวิลเลียมส์ใน 1953 ในขณะทำงานกับเพลงสำหรับโครงการเทปแม่เหล็ก [55] กลุ่มมีสิ่งอำนวยความสะดวกไม่ถาวร และต้องอาศัยเวลา borrowed ในสตูดิโอเสียงพาณิชย์ รวมถึงสตูดิโอของ Louis และแจ็คกี้มุ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในขณะที่เครื่องมือไฟฟ้าในช่วงต้นเช่น ondes Martenot แดมินและ trautonium เป็นที่รู้จักกันเล็ก ๆ น้อย ๆ ในประเทศญี่ปุ่นก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง [ความเป็นกลางแน่นอน] นักประพันธ์เพลงบางอย่างเช่นมิเนาชิบาตะได้รู้จักเกี่ยวกับพวกเขาในเวลา หลายปีหลังจากการสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่สองนักดนตรีในประเทศญี่ปุ่นเริ่มทดลองกับดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ที่เกิดขึ้นในบางส่วนของความพยายามที่ทุ่มเทมากที่สุดเนื่องจากการให้การสนับสนุนสถาบันที่ช่วยให้นักประพันธ์เพลงที่จะทดสอบกับการบันทึกเสียงล่าสุดและประมวลผลอุปกรณ์ ความพยายามเหล่านี้เป็นตัวแทนของการแช่ของเพลงเอเชียเข้ามาในรูปแบบที่เกิดขึ้นใหม่และในที่สุดก็จะปูทางสำหรับการปกครองของญี่ปุ่นในการพัฒนาของเทคโนโลยีดนตรีหลายสิบปีต่อมา. [39] ต่อไปนี้เป็นรากฐานของอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ บริษัท โซนี่ (จึงเรียกว่าโตเกียว Tsushin Kogyo KK) ใน 1946 สองนักประพันธ์เพลงญี่ปุ่น, โทรุ Takemitsu และมิเนา Shibata อิสระเขียนเกี่ยวกับการใช้งานที่เป็นไปได้ของเทคโนโลยีอิเล็กทรอนิกส์ในการผลิตเพลงในช่วงปลายทศวรรษที่ 1940. [40] ในปี 1948 Takemitsu รู้สึกของเทคโนโลยีที่จะ "นำเสียงเข้าไปในเสียงดนตรีอารมณ์ภายใน ท่อขนาดเล็กที่ไม่ว่าง "ความคิดคล้ายกับมิวสิกปิแอร์ Schaeffer ของคอนกรีตในปีเดียวกันซึ่ง Takemitsu ไม่รู้จนกระทั่งหลายปีต่อมา ในปี 1949 ชิบาตะเขียนเกี่ยวกับแนวความคิดของเขา "เครื่องดนตรีที่มีประสิทธิภาพสูงมาก" ที่สามารถ "สังเคราะห์ชนิดของคลื่นเสียงใด ๆ " และ "ดำเนินการได้อย่างง่ายดายมาก" คาดการณ์ว่าด้วยเช่นเครื่องมือ "ฉากเพลงจะมีการเปลี่ยนแปลง อย่างเห็นได้ชัด. "[41] ในปีเดียวกันโซนี่พัฒนาบันทึกเทปแม่เหล็ก G-Type, [42] ซึ่งกลายเป็นอุปกรณ์บันทึกภาพเป็นที่นิยมในห้องพิจารณาคดีและการทำงานของรัฐบาลที่นำไปสู่โซนี่ปล่อย H-ประเภทสำหรับใช้ในบ้านโดย 1951 [ 39] ในปี 1950 Jikken Kobo (การประชุมเชิงปฏิบัติการการทดลอง) สตูดิโอเพลงอิเล็กทรอนิกส์จะได้รับการก่อตั้งขึ้นโดยกลุ่มของนักดนตรีเพื่อผลิตดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ทดลองใช้บันทึกเทปโซนี่ มันรวมถึงนักดนตรีเช่นรุ Takemitsu, Kuniharu อากิยามะและ Joji ยัวซ่าและได้รับการสนับสนุนโดย Sony ซึ่งนำเสนอพวกเขาสามารถเข้าถึงเทคโนโลยีด้านเสียงล่าสุดได้รับการว่าจ้าง Takemitsu แต่งเพลงเทปอิเล็กทรอนิกส์เพื่อแสดงให้เห็นถึงบันทึกเทปของพวกเขาและได้รับการสนับสนุนคอนเสิร์ต. [43 ] เทปเพลงอิเล็กทรอนิกส์จากกลุ่มแรกเป็น "Toraware ไม่มี Onna" ("ขังผู้หญิง") และ "ชิ้น B" เสร็จสมบูรณ์ในปี 1951 โดยอากิยามะ Kuniharu. [44] หลายชิ้นเทป Electroacoustic พวกเขาผลิตมักจะถูกนำมาใช้เป็นอื่น เพลงวิทยุภาพยนตร์และละคร พวกเขายังจัดคอนเสิร์ตเช่นปี 1953 การประชุมเชิงปฏิบัติการการทดลองของนิทรรศการที่ 5 ซึ่งใช้ 'อัตโนมัติภาพนิ่ง' เครื่องที่พัฒนาโดย Sony ที่ทำให้มันเป็นไปได้ที่จะประสานสไลด์โชว์ด้วยซาวด์แทร็คที่บันทึกไว้ในเทป; พวกเขาใช้ในเครื่องเดียวกันในการผลิตเทปเพลงคอนเสิร์ตที่สตูดิโอของโซนี่ คอนเสิร์ตพร้อมกับเพลงเทป Electroacoustic ทดลองที่พวกเขาผลิตที่คาดว่าจะเปิดตัวของมิวสิกคอนกรีตในประเทศญี่ปุ่นต่อมาในปีนั้น. [45] นอกเหนือจาก Kobo Jikken แต่งอื่น ๆ เช่นซูชิ Akutagawa, Tominaga โร่และชิโร่ Fukai ก็ทดลองกับ การผลิตเทปเพลง Radiophonic ระหว่างปี 1952 และปี 1953 [42] ญี่ปุ่นถูกแนะนำให้รู้จักกับมิวสิกคอนกรีตผ่าน Toshiro Mayuzumi ที่ในปี 1952 ได้เข้าร่วมคอนเสิร์ตในปารีส Schaeffer. [44] เมื่อเขากลับไปยังประเทศญี่ปุ่นเขาทดลองกับเทปสั้นชิ้นส่วนสำหรับการฟังเพลง 1952 หนังตลก Carmen Jyunjyosu (Carmen ด้วยหัวใจบริสุทธิ์) [46] และผลิตแล้ว X, Y, Z สำหรับมิวสิกคอนกรีตออกอากาศโดยสถานีวิทยุ JOQR ในปี 1953 [44] Mayuzumi ประกอบด้วยชิ้นส่วนคอนกรีตอีกมิวสิกสำหรับยูกิโอะมิชิมาของ 1954 ละครวิทยุมวย. [46] แนวคิด Schaeffer ฝรั่งเศสของ Objet Sonore (วัตถุเสียง) แต่ก็ไม่ได้มีอิทธิพลในหมู่นักประพันธ์เพลงชาวญี่ปุ่นที่มีความสนใจหลักในเทคโนโลยีดนตรีแทนที่จะเป็นไปตาม Mayuzumi เอาชนะข้อ จำกัด ของ "วัสดุหรือ ขอบเขตของการปฏิบัติงานของมนุษย์. "[47] นี้นำไปสู่นักดนตรี Electroacoustic หลายญี่ปุ่นทำให้การใช้ serialism และเทคนิคสิบสองเสียง [47] เห็นได้ชัดใน Yoshiro Irino ของปี 1951 dodecaphonic ชิ้น" คอนดากล้อง "[46] ในองค์กรของอิเล็กทรอนิกส์ เสียงใน Mayuzumi ของ "X, Y, Z สำหรับมิวสิกคอนกรีต" และต่อมาในเพลงอิเล็กทรอนิกส์ Shibata โดยปี 1956 [48] ต่อไปนี้เป็นแบบสตูดิโอ NWDR โคโลญ, บริษัท เอ็นเอชเคของญี่ปุ่นที่จัดตั้งขึ้นในสตูดิโออิเล็กทรอนิกส์เพลงในโตเกียวในปี 1955 ซึ่ง กลายเป็นหนึ่งของโลกที่สิ่งอำนวยความสะดวกเพลงอิเล็กทรอนิกส์ชั้นนำ สตูดิโอเอ็นเอชเคเป็นอุปกรณ์ที่มีเทคโนโลยีดังกล่าวเป็นเสียงที่ก่อให้เกิดและอุปกรณ์การประมวลผลเสียงบันทึกและอุปกรณ์ Radiophonic, Ondes Martenot, monochord และ Melochord, oscillators ไซน์คลื่นบันทึกเทป modulators แหวนกรองผ่านแถบและสี่และแปด ผสมแชลแนล นักดนตรีที่เกี่ยวข้องกับสตูดิโอรวม Toshiro Mayuzumi, มิเนาชิบาตะ, Joji ยัวซ่า, Toshi Ichiyanagi และโทรุ Takemitsu สตูดิโอแห่งแรกขององค์ประกอบอิเล็กทรอนิกส์เสร็จสมบูรณ์ในปี 1955 รวมทั้ง Mayuzumi ชิ้นห้านาที "Studie ฉัน: เพลงสำหรับคลื่นไซน์โดยสัดส่วนของนายกรัฐมนตรีจำนวน", "เพลงสำหรับ Modulated คลื่นโดยสัดส่วนของนายกรัฐมนตรีจำนวน" และ "ประดิษฐ์สำหรับสแควร์เวฟและฟันเลื่อย คลื่น "ผลิตโดยใช้สตูดิโอเสียงสร้างต่างๆความสามารถและ Shibata ชิ้นสเตอริโอ 20 นาที" มิวสิกคอนกรีตสำหรับสเตริโอออกอากาศ ". [49] [50] Ikutaro Kakehashi ก่อตั้งร้านซ่อมที่เรียกว่า Kakehashi ร้านนาฬิกาในช่วงปลายปี 1940 การซ่อมนาฬิกาและ วิทยุและจากนั้นในปี 1954 ก่อตั้ง Kakehashi Musen ("Kakehashi วิทยุ") ซึ่งโดย 1960 กลายเป็น บริษัท เอซโทนและ 1972 กลายเป็นโรลันด์คอร์ปอเรชั่น Kakehashi เริ่มผลิตเครื่องดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ในปี 1955 โดยมีจุดประสงค์ในการสร้างอุปกรณ์ที่สามารถผลิตโมโนโฟนิท่วงทำนอง ในช่วงปลายปี 1950 เขาผลิต theremins, ondes Martenots และแป้นพิมพ์อิเล็กทรอนิกส์และปี 1959 แอมป์กีต้าร์ฮาวายและอวัยวะอิเล็กทรอนิกส์. [51] [เป็นกลางแน่นอน] อเมริกันดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ [แก้ไข] ในประเทศสหรัฐอเมริกา, ดนตรีอิเล็กทรอนิกส์เป็น ที่ถูกสร้างขึ้นเป็นช่วงต้นปี 1939 เมื่อจอห์นเคจรับการตีพิมพ์ภูมิทัศน์จินตนาการ, ฉบับที่ 1, ใช้สองสแครชที่ปรับความเร็วได้บันทึกความถี่เสียงเปียโนและฉิ่ง แต่ไม่มีวิธีการทางอิเล็กทรอนิกส์ของการผลิต กรงประกอบด้วยห้า "ภูมิทัศน์จินตนาการ" ระหว่างปี 1942 และ 1952 (หนึ่งถอนตัว) ส่วนใหญ่สำหรับวงดนตรีกระทบแม้ว่าฉบับที่ 4 เป็นเวลาสิบสองวิทยุและฉบับที่ 5 ที่เขียนในปี 1952 ใช้ 42 บันทึกและจะได้รับการตระหนักถึงความเป็นแม่เหล็ก เทป ตามที่อ็อตโต Luening กรงยังดำเนินการวิลเลียม [sic] ผสมที่ Donaueschingen ในปี 1954 โดยใช้แปดลำโพงสามปีหลังจากการทำงานร่วมกันของเขาถูกกล่าวหา. [ชี้แจงจำเป็น] วิลเลียมส์ผสมเป็นความสำเร็จที่ Donaueschingen เทศกาลที่มันทำ "ที่แข็งแกร่ง การแสดงผล ". [52] เพลงสำหรับโครงการเทปแม่เหล็กที่ถูกสร้างขึ้นโดยสมาชิกของนิวยอร์กโรงเรียน (จอห์นเคเอิร์ลบราวน์, คริสเตียนวูลฟ์เดวิดทิวดอร์และมอร์ตันเฟลด์แมน), [53] และกินเวลาสามปีจนกระทั่งปี 1954 กรง เขียนความร่วมมือนี้: "ในความมืดสังคมดังนั้นการทำงานของเอิร์ลบราวน์, มอร์ตันเฟลด์แมนและคริสเตียนวูลฟ์ยังคงนำเสนอแสงที่ยอดเยี่ยมด้วยเหตุผลที่ว่าในหลายจุดของโน้ตประสิทธิภาพและออดิชั่น, การดำเนินการคือ เร้าใจ. "[54] กรงเสร็จผสมวิลเลียมส์ในปี 1953 ขณะที่ทำงานกับเพลงสำหรับโครงการเทปแม่เหล็ก. [55] กลุ่มไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกถาวรและมีการพึ่งพาเวลาที่ยืมมาในสตูดิโอเสียงเชิงพาณิชย์รวมทั้งสตูดิโอของหลุยส์และ Bebe Barron

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในขณะที่เครื่องมือไฟฟ้าก่อนเช่น Ondes Martenot เตรามินเทราโทเนียมเล็กน้อย , และเป็นที่รู้จักในประเทศญี่ปุ่นก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง [ ความเป็นกลางที่จะโต้แย้ง ] แน่นอนคีตกวีเช่น minao ชิบาตะได้ทราบเกี่ยวกับพวกเขาในเวลา หลายปีหลังจากการสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่สอง นักดนตรีในญี่ปุ่นเริ่มทดลองกับเพลงอิเล็กทรอนิกส์ส่งผลให้ในบางส่วนของความพยายามทุ่มเทมากที่สุด เนื่องจากทางสถาบันให้คีตกวีการทดลองล่าสุด บันทึกเสียงและการประมวลผลอุปกรณ์ ความพยายามเหล่านี้เป็นตัวแทนแบบเอเชียที่เกิดขึ้นใหม่เพลงในประเภทและในที่สุดก็จะปูทางสำหรับจักรวรรดินิยมของญี่ปุ่นในการพัฒนาของเทคโนโลยีดนตรีหลายทศวรรษต่อมา [ 39 ]

ต่อไปนี้เป็นพื้นฐานของบริษัทโซนี่ ( แล้วเรียกว่า โตเกียว tsushin KOGYO ไว ) ในปี 1946 สองคีตกวีชาวญี่ปุ่น โตรุ ทาเคมิต และ minao ชิบาตะ อิสระเขียนเกี่ยวกับการใช้เป็นไปได้ของเทคโนโลยีอิเล็กทรอนิกส์เพื่อผลิตเพลงในช่วงปลายทศวรรษที่ 1940 [ 40 ] ในปี 1948 , takemitsu รู้สึกของเทคโนโลยีที่จะ " นำเสียงเข้าไปในอารมณ์ดนตรี โทนสีภายในว่างขนาดเล็กหลอด