- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The Upturned FaceStephen CraneI"Wha
The Upturned Face
Stephen Crane
I
"What will we do now?" said the adjutant, troubled and excited.
"Bury him," said Timothy Lean.
The two officers looked down close to their toes where lay the body of
their comrade. The face was chalk-blue; gleaming eyes stared at the sky.
Over the two upright figures was a windy sound of bullets, and on the top of
the hill, Lean's prostrate company of Spitzbergen infantry was firing
measured volleys.
"Don't you think it would be better -- " began the adjutant. "We might
leave him until to-morrow."
"No," said Lean, "I can't hold that post an hour longer. I've got to fall
back, and we've got to bury old Bill."
"Of course," said the adjutant at once. "Your men got intrenching tools?"
Lean shouted back to his little firing line, and two men came slowly, one
with a pick, one with a shovel. They stared in the direction of the Rostina
sharpshooters. Bullets cracked near their ears. "Dig here," said Lean,
gruffly. The men, thus caused to lower their glances to the turf, became
hurried and frightened merely because they could not look to see whence the
bullets came. The dull beat of the pick striking the earth sounded amid the
swift snap of close bullets. Presently the other private began to shovel.
"I suppose," said the adjutant, slowly, "we'd better search his clothes
for . . . things.
Lean nodded; together in curious abstraction they looked at the body.
Then Lean stirred his shoulders, suddenly arousing himself. "Yes," he said,
"we'd better see . . . what he's got." He dropped to his knees and
approached his hands to the body of the dead officer. But his hands wavered
over the buttons of the tunic. The first button was brick-red with drying
blood, and he did not seem to dare to touch it.
"Go on," said the adjutant, hoarsely.
Lean stretched his wooden hand, and his fingers fumbled blood-stained
buttons. . . . At last he arose with a ghastly face. He had gathered a
watch, a whistle, a pipe, a tobacco pouch, a handkerchief, a little case of
cards and papers. He looked at the adjutant. There was a silence. The
adjutant was feeling that he had been a coward to make Lean do all the
grizzly business.
"Well," said Lean, "that's all, I think. You have his sword and
revolver."
"Yes," said the adjutant, his face working. And then he burst out in a
sudden strange fury at the two privates. "Why don't you hurry up with that
grave? What are you doing, anyhow?"
Even as he cried out in this passion, the two men were laboring for their
lives. Ever overhead, the bullets were spitting.
The grave was finished. It was not a masterpiece -- poor little shallow
thing. Lean and the adjutant again looked at each other in a curious, silent
communication.
Suddenly the adjutant croaked out a weird laugh. It was a terrible laugh
which had its origin in that part of the mind whichis first moved by the
singing of the nerves. "Well," he said, humorously toLean, "I suppose we
had best tumble him in."
"Yes," said Lean. The two privates stood waiting bent over on their
implements. "I suppose," said Lean, "it would be better if we laid him in
ourselves."
"Yes," said the adjutant. Then apparently remembering that he had made
Lean search the body, he stooped with great fortitude and took hold of the
dead officer's clothing. Lean joined him. Both were particular that their
fingers should not feel the corpse. They tugged away; the corpse lifted,
heaved, toppled, flopped into the grave, and the two officers,
straightening, looked at each other. They sighed with relief.
The adjutant said: "I suppose we should . . . we should say something. Do
you know the service, Tim?"
"They don't read the service until the grave is filled in," said Lean.
"Don't they?" said the adjutant, shocked that he had made the mistake.
"Oh, well," he cried, suddenly, "let us . . . let us say something. . . .
while he can hear us."
"All right," said Lean. "Do you know the service?"
"I can't remember a line of it," said the adjutant.
Lean was extremely dubious. "I can repeat two lines out -- "
"Well, do it," said the adjutant. "Go as far as you can. That's better
than nothing. And . . . the beasts have got our range exactly."
Lean looked at his two men. "Attention!" he barked. The privates came to
attention with a click, looking much aggrieved. The adjutant lowered his
helmet to his knee. Lean, bare-headed, stood over the grave. The Rostina
sharpshooters fired briskly.
"O, Father, our friend has sunk in the deep waters of death, but his
spirit has leaped toward Thee as the bubble arises from the lips of the
drowning. Perceive, we beseech, O, Father, the little flying bubble and -- "
Lean, although husky and ashamed, had suffered no hesitation up to this
point, but he stopped with a hopeless feeling and looked at the corpse.
The adjutant moved uneasily. "And from Thy superb heights -- " he began,
and then he, too, came to an end.
"And from Thy superb heights," said Lean.
The adjutant suddenly remembered a phrase in the back part of the
Spitzbergen burial service, and he exploited it with the triumphant manner
of a man who has recalled everything and can go on.
"Oh, God, have mercy -- "
Oh, God, have mercy -- " said Lean.
"'Mercy,'" repeated the adjutant, in a quick failure.
"'Mercy,'" said Lean. And then he was moved by some violence of feeling,
for he turned suddenly upon his two men and tigerishly said: "Throw the dirt
in."
The fire of the Rostina sharpshooters was accurate and continuous.
II
One of the aggrieved privates came forward with his shovel. He lifted his
first shovel load of earth, and for a moment of inexplicable hesitation, it
was held poised above this corpse which, from its chalk-blue face, looked
keenly out from the grave. Then the soldier emptied his shovel on -- on the
feet.
Timothy Lean felt as if tons had been swiftly lifted from off his
forehead. He had felt that perhaps the private might empty the shovel on --
on the face. It had been emptied on the feet. There was a great point gained
there. The adjutant began to babble. "Well, of course . . . a man we've
messed with all these years . . . impossible . . . you can't, you know,
leave your intimate friends rotting on the field . . . Go on, for God's
sake, and shovel, you."
The man with the shovel suddenly ducked, grabbed his left arm with his
right and looked at his officer for orders. Lean picked the shovel from the
ground. "Go to the rear," he said to the wounded man. He also addressed the
other private.
"You get under cover, too. I'll . . . I'll finish this business."
The wounded man scrambled hastily for the top of the ridge without
devoting any glances to the direction from whence the bullets came, and the
other man followed at an equal pace, but he was different in that he looked
back anxiously three times. This is merely the way -- often -- of the hit
and the unhit.
Timothy Lean filled the shovel, hesitated, and then in a movement which
was like a gesture of abhorrence, he flung the dirt into the grave, and as
it landed it made a sound -- plop. Lean suddenly paused and mopped his brow
-- a tired laborer.
"Perhaps we have been wrong," said the adjutant. His glance wavered
stupidly. "It might have been better if we hadn't buried him just
at this time. Of course, if we advance to-morrow, the body would have been-- "
"Damn you," said Lean. "Shut your mouth. He was not the senior officer."
He again filled the shovel and flung in the earth. . . . . For a space,
Lean worked frantically, like a man digging himself out of danger. . . .
Soon there was nothing to be seen but the chalk-blue face. Lean filled the
shovel. . . . "Good Good [sic]," he cried to the adjutant, why didn't you
turn him somehow when you put him in? This -- "
The adjutant understood. He was pale to the lips. "Go on, man," he cried
Stephen Crane
I
"What will we do now?" said the adjutant, troubled and excited.
"Bury him," said Timothy Lean.
The two officers looked down close to their toes where lay the body of
their comrade. The face was chalk-blue; gleaming eyes stared at the sky.
Over the two upright figures was a windy sound of bullets, and on the top of
the hill, Lean's prostrate company of Spitzbergen infantry was firing
measured volleys.
"Don't you think it would be better -- " began the adjutant. "We might
leave him until to-morrow."
"No," said Lean, "I can't hold that post an hour longer. I've got to fall
back, and we've got to bury old Bill."
"Of course," said the adjutant at once. "Your men got intrenching tools?"
Lean shouted back to his little firing line, and two men came slowly, one
with a pick, one with a shovel. They stared in the direction of the Rostina
sharpshooters. Bullets cracked near their ears. "Dig here," said Lean,
gruffly. The men, thus caused to lower their glances to the turf, became
hurried and frightened merely because they could not look to see whence the
bullets came. The dull beat of the pick striking the earth sounded amid the
swift snap of close bullets. Presently the other private began to shovel.
"I suppose," said the adjutant, slowly, "we'd better search his clothes
for . . . things.
Lean nodded; together in curious abstraction they looked at the body.
Then Lean stirred his shoulders, suddenly arousing himself. "Yes," he said,
"we'd better see . . . what he's got." He dropped to his knees and
approached his hands to the body of the dead officer. But his hands wavered
over the buttons of the tunic. The first button was brick-red with drying
blood, and he did not seem to dare to touch it.
"Go on," said the adjutant, hoarsely.
Lean stretched his wooden hand, and his fingers fumbled blood-stained
buttons. . . . At last he arose with a ghastly face. He had gathered a
watch, a whistle, a pipe, a tobacco pouch, a handkerchief, a little case of
cards and papers. He looked at the adjutant. There was a silence. The
adjutant was feeling that he had been a coward to make Lean do all the
grizzly business.
"Well," said Lean, "that's all, I think. You have his sword and
revolver."
"Yes," said the adjutant, his face working. And then he burst out in a
sudden strange fury at the two privates. "Why don't you hurry up with that
grave? What are you doing, anyhow?"
Even as he cried out in this passion, the two men were laboring for their
lives. Ever overhead, the bullets were spitting.
The grave was finished. It was not a masterpiece -- poor little shallow
thing. Lean and the adjutant again looked at each other in a curious, silent
communication.
Suddenly the adjutant croaked out a weird laugh. It was a terrible laugh
which had its origin in that part of the mind whichis first moved by the
singing of the nerves. "Well," he said, humorously toLean, "I suppose we
had best tumble him in."
"Yes," said Lean. The two privates stood waiting bent over on their
implements. "I suppose," said Lean, "it would be better if we laid him in
ourselves."
"Yes," said the adjutant. Then apparently remembering that he had made
Lean search the body, he stooped with great fortitude and took hold of the
dead officer's clothing. Lean joined him. Both were particular that their
fingers should not feel the corpse. They tugged away; the corpse lifted,
heaved, toppled, flopped into the grave, and the two officers,
straightening, looked at each other. They sighed with relief.
The adjutant said: "I suppose we should . . . we should say something. Do
you know the service, Tim?"
"They don't read the service until the grave is filled in," said Lean.
"Don't they?" said the adjutant, shocked that he had made the mistake.
"Oh, well," he cried, suddenly, "let us . . . let us say something. . . .
while he can hear us."
"All right," said Lean. "Do you know the service?"
"I can't remember a line of it," said the adjutant.
Lean was extremely dubious. "I can repeat two lines out -- "
"Well, do it," said the adjutant. "Go as far as you can. That's better
than nothing. And . . . the beasts have got our range exactly."
Lean looked at his two men. "Attention!" he barked. The privates came to
attention with a click, looking much aggrieved. The adjutant lowered his
helmet to his knee. Lean, bare-headed, stood over the grave. The Rostina
sharpshooters fired briskly.
"O, Father, our friend has sunk in the deep waters of death, but his
spirit has leaped toward Thee as the bubble arises from the lips of the
drowning. Perceive, we beseech, O, Father, the little flying bubble and -- "
Lean, although husky and ashamed, had suffered no hesitation up to this
point, but he stopped with a hopeless feeling and looked at the corpse.
The adjutant moved uneasily. "And from Thy superb heights -- " he began,
and then he, too, came to an end.
"And from Thy superb heights," said Lean.
The adjutant suddenly remembered a phrase in the back part of the
Spitzbergen burial service, and he exploited it with the triumphant manner
of a man who has recalled everything and can go on.
"Oh, God, have mercy -- "
Oh, God, have mercy -- " said Lean.
"'Mercy,'" repeated the adjutant, in a quick failure.
"'Mercy,'" said Lean. And then he was moved by some violence of feeling,
for he turned suddenly upon his two men and tigerishly said: "Throw the dirt
in."
The fire of the Rostina sharpshooters was accurate and continuous.
II
One of the aggrieved privates came forward with his shovel. He lifted his
first shovel load of earth, and for a moment of inexplicable hesitation, it
was held poised above this corpse which, from its chalk-blue face, looked
keenly out from the grave. Then the soldier emptied his shovel on -- on the
feet.
Timothy Lean felt as if tons had been swiftly lifted from off his
forehead. He had felt that perhaps the private might empty the shovel on --
on the face. It had been emptied on the feet. There was a great point gained
there. The adjutant began to babble. "Well, of course . . . a man we've
messed with all these years . . . impossible . . . you can't, you know,
leave your intimate friends rotting on the field . . . Go on, for God's
sake, and shovel, you."
The man with the shovel suddenly ducked, grabbed his left arm with his
right and looked at his officer for orders. Lean picked the shovel from the
ground. "Go to the rear," he said to the wounded man. He also addressed the
other private.
"You get under cover, too. I'll . . . I'll finish this business."
The wounded man scrambled hastily for the top of the ridge without
devoting any glances to the direction from whence the bullets came, and the
other man followed at an equal pace, but he was different in that he looked
back anxiously three times. This is merely the way -- often -- of the hit
and the unhit.
Timothy Lean filled the shovel, hesitated, and then in a movement which
was like a gesture of abhorrence, he flung the dirt into the grave, and as
it landed it made a sound -- plop. Lean suddenly paused and mopped his brow
-- a tired laborer.
"Perhaps we have been wrong," said the adjutant. His glance wavered
stupidly. "It might have been better if we hadn't buried him just
at this time. Of course, if we advance to-morrow, the body would have been-- "
"Damn you," said Lean. "Shut your mouth. He was not the senior officer."
He again filled the shovel and flung in the earth. . . . . For a space,
Lean worked frantically, like a man digging himself out of danger. . . .
Soon there was nothing to be seen but the chalk-blue face. Lean filled the
shovel. . . . "Good Good [sic]," he cried to the adjutant, why didn't you
turn him somehow when you put him in? This -- "
The adjutant understood. He was pale to the lips. "Go on, man," he cried
0/5000
หน้า UpturnedStephen Craneฉัน"จะทำงานของเราตอนนี้" กล่าวว่า นายทหารคนสนิท ปัญหา และตื่นเต้น"ฝังเขา กล่าวว่า Lean ทิโมธีเจ้าหน้าที่สองมองลงไปใกล้เท้าของพวกเขาที่วางร่างกายของcomrade ของพวกเขา หน้ามีชอล์กสีฟ้า ตาวาวจ้องไปที่ท้องฟ้ามากกว่า 2 ตรงตัวเลขมีเสียงวินดี้สัญลักษณ์ และในด้านของฮิลล์ Lean ของบริษัท prostrate ของทหารราบ Spitzbergen ถูกยิงvolleys วัด"ไม่คุณคิดว่า มันจะดีกว่า -" เริ่มต้นนายทหารคนสนิท"เราอาจปล่อยให้เขาจนถึงเหล่านั้น"กล่าวว่า "ไม่ Lean "ฉันไม่สามารถเก็บที่ลงรายการบัญชีอันต่อชั่วโมง ฉันได้ลงย้อนกลับ และเราได้ฝังตั๋วเก่า""แน่นอน ว่า นายทหารคนสนิทในครั้งเดียว "ผู้ชายของคุณมีเครื่องมือ intrenching"Lean ตะโกนไปบรรทัดของเขายิงน้อย และชายสองคนมาช้า หนึ่งมีการรับของ มีจอบ พวกเขาจ้องไปในทิศทางของ Rostinasharpshooters กระสุนแตกใกล้หูของพวกเขา "ที่นี่ dig" กล่าวว่า Leangruffly ผู้ชาย จึง เกิดการลดสายตาของพวกเขาแปลกไปสนามหญ้า กลายเป็นรีบ และกลัวเพียง เพราะพวกเขาไม่สามารถมองเห็นไหนกระสุนมา เต้นน่าเบื่อของการรับของโลกโดดเด่นแต่เพียงแห่งท่ามกลางการสแนปอินที่รวดเร็วของสัญลักษณ์ปิด ปัจจุบันส่วนตัวอื่น ๆ เริ่ม shovel"ฉันคิดว่า กล่าวว่า นายทหารคนสนิท ช้า "เราจะดีกว่าการค้นหาเสื้อผ้าของเขาสำหรับ...สิ่งที่พยักหน้าแบบ Lean กันใน abstraction ที่อยากรู้อยากเห็น ที่พวกเขามองที่ร่างกายแล้ว แบบ Lean กวนหัวไหล่ของเขา ความเองก็ "ใช่ เขากล่าว"เราจะดีกว่านั้น...สิ่งที่เขาไม่มี" เขาลดลงถึงหัวเข่าของเขา และทาบทามมือร่างกายของเจ้าหน้าที่ตาย แต่มือของเขา waveredเหนือปุ่มของเอก ปุ่มแรกเป็นสีแดงอิฐกับการอบแห้งเลือด และเขาไม่ได้ดูเหมือนไม่ กล้าที่จะสัมผัส"ไป กล่าวว่า นายทหารคนสนิท hoarselyLean ยืดมือไม้ของเขา และนิ้วมือของเขา fumbled สีเลือดปุ่ม. ... ในที่สุด เขาเกิดหน้าส่วน เขาได้รวบรวมการนาฬิกา นกหวีด ท่อ กระเป๋ายาสูบ ผ้าเช็ดหน้าเป็น กรณีเล็กน้อยบัตรและเอกสาร เขามองนายทหารคนสนิท เงียบได้ ที่นายทหารคนสนิทรู้สึกว่า เคยขลาดทำ Lean ทำทั้งหมดธุรกิจสีเทา"ดี กล่าวว่า Lean "นั่นคือทั้งหมด ฉันคิดว่า คุณมีดาบ และrevolver ""ใช่ กล่าวว่า นายทหารคนสนิท ทำงานหน้าเขา แล้ว เขาพลุ่งพล่านในตัวโกรธแปลกทันทีที่โจรสอง "ทำไมไม่คุณรีบขึ้นกับภัย จะทำอะไร อย่างไรก็ตาม"แม้ในขณะที่เขาร้องในรักนี้ คนสองได้ทำงานหนักสำหรับพวกเขาชีวิต จ่ายเคย สัญลักษณ์ถูกคายศพที่เสร็จสมบูรณ์ ไม่ชิ้นเอก - ดีเล็กตื้นสิ่งที่ แบบ Lean และการนายทหารคนสนิทอีกครั้งมองกันในความอยากรู้อยากเห็น เงียบสื่อสารทันทีนายทหารคนสนิท croaked ออกหัวเราะแปลก มันหัวเราะน่ากลัวซึ่งมีกำเนิดที่ส่วนของ whichis ใจก่อนย้ายตามร้องของเส้นประสาท "ดี เขากล่าวว่า humorously toLean "ฉันคิดว่า เรามีเกลือกกลิ้งที่สุดเขา""ใช่ กล่าวว่า Lean รอ stood สองโจรเงี้ยวในเมืองของพวกเขาการดำเนินการ "ฉันคิดว่า กล่าวว่า Lean "มันจะดีกว่าหากเราวางเขาในตนเอง""ใช่ กล่าวว่า นายทหารคนสนิท แล้วเห็นได้ชัดว่าจดจำว่า เขาได้ทำLean ค้นร่างกาย เขา stooped กับฟอติตูดดี และเอาของที่ค้างไว้เสื้อผ้าของเจ้าหน้าที่ตาย Lean กับเขา ทั้งสองได้เฉพาะที่ของพวกเขานิ้วมือควรรู้สึกกับศพ พวกเขา tugged ไป ศพยกheaved, toppled, flopped เป็นไม้ใกล้ฝั่ง และเจ้าหน้าที่ 2ยืด มองกัน เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก นายทหารคนสนิทกล่าวว่า: "ฉันคิดว่า เราควร...เราควรพูดอะไรบางอย่าง ทำคุณรู้จักบริการ ทิม""พวกเขาไม่อ่านบริการจนกว่าศพจะถูกกรอกข้อมูลใน กล่าวว่า Lean"ไม่ว่าอย่างไร" ว่า นายทหารคนสนิท shocked ว่า เขาได้ทำความผิด"โอ้ ดี เขาร้อง ทันที, " เรา...เราพูดอะไรบางอย่าง...ในขณะที่เขาได้ยินเสียงเรา""ทั้งหมดขวา กล่าวว่า Lean "คุณรู้บริการ" "ฉันไม่สามารถจำเส้นของมัน กล่าวว่า นายทหารคนสนิท แบบ Lean น่าสงสัยมาก "ฉันสามารถทำซ้ำบรรทัดสองออก —""ดี ทำ กล่าวว่า นายทหารคนสนิท "ไปไกลเท่าที่คุณสามารถ ที่ดีกว่ากว่าไม่ และ...สัตว์ที่มีช่วงของเราตรงกัน " Lean มองเขาสองคน "สนใจ" เขาเห่า โจรมาความสนใจ ด้วยการคลิ มอง aggrieved มาก นายทหารคนสนิทลดลงของเขาหมวกกันน็อคกับหัวเข่าของเขา Lean เอาหัว ยืนเหนือไม้ใกล้ฝั่ง Rostinasharpshooters ยิง briskly" O พ่อ เพื่อนของเราได้แบบจมน้ำลึกแห่งความตาย แต่เขาวิญญาณมี leaped ต่อทั้งหลายเป็นฟองเกิดจากริมฝีปากของจม สังเกต เราขอ โอ พ่อ ฟองบินน้อย-- "Lean แม้ว่า husky และละอาย ใจ ได้รับความเดือดร้อนไม่ลังเลถึงนี้จุด แต่เขาหยุด ด้วยความรู้สึกที่ตา และมองศพนายทหารคนสนิทที่ย้าย uneasily "และ จากพระองค์ สูงยอดเยี่ยม -" เขาเริ่มและเขา เกินไป ต่อมาก็ เป็น"และ จากความ สูงพระองค์เลิศ กล่าวว่า Leanนายทหารคนสนิทจู่ ๆ จำวลีในส่วนหลังของการบริการงานศพ Spitzbergen และเขาสามารถจะ มีลักษณะวารสารของคน ที่ได้ยกเลิกทุกอย่าง และสามารถ"โอ้ พระเจ้า เมตตา — "โอ้ พระเจ้า เมตตา — "กล่าวแบบ Lean"'เมตตา,' " ซ้ำนายทหารคนสนิท ความล้มเหลวอย่างรวดเร็ว "'เมตตา,' " Lean กล่าว และจากนั้น เขาถูกย้ายจากบางความรุนแรงของความรู้สึกสำหรับเขาเปิดทันที เมื่อคนสอง และ tigerishly กล่าวว่า: "โยนสิ่งสกปรกใน"ไฟของ Rostina sharpshooters ถูกต้อง และต่อเนื่อง IIโจร aggrieved อย่างใดอย่างหนึ่งมาข้างหน้า ด้วยพลั่วของเขา เขายกเขาแรก shovel โหลด ของโลก และช่วงของลังเล inexplicable มันจัดขึ้นทรงตัวเหนือศพนี้ที่ จากหน้าของชอล์กสีฟ้า มองออก keenly จากเกิดจนตาย แล้วทหารอบพลั่วของเขาบน - บนเท้าทิโมธี Lean รู้สึกว่าตันได้รับการยกอย่างรวดเร็วเสียเขาหน้าผาก เขามีรู้สึกว่า บางทีส่วนตัวอาจล้างพลั่วที่บน-บนใบหน้า มันได้ถูกทำให้ว่างบนเท้า มีจุดดีที่ได้รับมีการ นายทหารคนสนิทเริ่มพล่าม "ดี หลักสูตร...คนเราได้messed กับทั้งหมดเหล่านี้ปี...เป็นไปไม่ได้...คุณไม่ รู้ปล่อยให้เพื่อนใกล้ชิดที่หึ่งในฟิลด์... ไปบน พระสาเก และพลั่ว คุณ "มนุษย์ขุดก็หัวเราะต่อ คว้าแขนซ้ายของเขากับเขาทันทีขวา และมองที่เจ้าหน้าที่ของเขาสำหรับใบสั่ง Lean เบิกพลั่วจากการพื้นดิน "ไปด้านหลัง เขากล่าวว่า การบาดเจ็บออกมา เขายังอยู่ส่วนตัวอื่น ๆ"คุณได้รับภายใต้กำบังข... เกินไป ฉันจะ... ผมจะทำธุรกิจนี้" คนได้รับบาดเจ็บรีบแปลงสำหรับด้านบนของสันเขาไม่มีdevoting ใด ๆ สายตาแปลกไปทิศทางจากไหนสัญลักษณ์มา และคนอื่น ๆ ตามที่การก้าวเท่า แต่พระองค์อื่นที่เขามองกลับกังวลใจสามครั้ง นี้เป็นเพียงวิถี -มัก - นิยมและที่ unhitทิโมธี Lean เติมพลั่ว hesitated และ ในการเคลื่อนไหวที่เหมือนรูปแบบของ abhorrence เขาส่วนใหญ่สกปรก เป็นไม้ใกล้ฝั่ง และเป็นมันร่อนมันทำเสียง - plop Lean หยุดชั่วคราว และ mopped คิ้วของเขาทันที-laborer เหนื่อย"บางทีเราได้รับไม่ถูกต้อง กล่าวว่า นายทหารคนสนิท Wavered ของเขาอย่างรวดเร็วstupidly "ก็อาจได้รับดีกว่าถ้าเราไม่ได้ฝังเขาเพียงในเวลานี้ แน่นอน ถ้าเราล่วงหน้าให้เหล่า ร่างกายจะได้รับ —"
"Damn you," said Lean. "Shut your mouth. He was not the senior officer."
He again filled the shovel and flung in the earth. . . . . For a space,
Lean worked frantically, like a man digging himself out of danger. . . .
Soon there was nothing to be seen but the chalk-blue face. Lean filled the
shovel. . . . "Good Good [sic]," he cried to the adjutant, why didn't you
turn him somehow when you put him in? This -- "
The adjutant understood. He was pale to the lips. "Go on, man," he cried
"Damn you," said Lean. "Shut your mouth. He was not the senior officer."
He again filled the shovel and flung in the earth. . . . . For a space,
Lean worked frantically, like a man digging himself out of danger. . . .
Soon there was nothing to be seen but the chalk-blue face. Lean filled the
shovel. . . . "Good Good [sic]," he cried to the adjutant, why didn't you
turn him somehow when you put him in? This -- "
The adjutant understood. He was pale to the lips. "Go on, man," he cried
การแปล กรุณารอสักครู่..
The Upturned Face
Stephen Crane
I
"What will we do now?" said the adjutant, troubled and excited.
"Bury him," said Timothy Lean.
The two officers looked down close to their toes where lay the body of
their comrade. The face was chalk-blue; gleaming eyes stared at the sky.
Over the two upright figures was a windy sound of bullets, and on the top of
the hill, Lean's prostrate company of Spitzbergen infantry was firing
measured volleys.
"Don't you think it would be better -- " began the adjutant. "We might
leave him until to-morrow."
"No," said Lean, "I can't hold that post an hour longer. I've got to fall
back, and we've got to bury old Bill."
"Of course," said the adjutant at once. "Your men got intrenching tools?"
Lean shouted back to his little firing line, and two men came slowly, one
with a pick, one with a shovel. They stared in the direction of the Rostina
sharpshooters. Bullets cracked near their ears. "Dig here," said Lean,
gruffly. The men, thus caused to lower their glances to the turf, became
hurried and frightened merely because they could not look to see whence the
bullets came. The dull beat of the pick striking the earth sounded amid the
swift snap of close bullets. Presently the other private began to shovel.
"I suppose," said the adjutant, slowly, "we'd better search his clothes
for . . . things.
Lean nodded; together in curious abstraction they looked at the body.
Then Lean stirred his shoulders, suddenly arousing himself. "Yes," he said,
"we'd better see . . . what he's got." He dropped to his knees and
approached his hands to the body of the dead officer. But his hands wavered
over the buttons of the tunic. The first button was brick-red with drying
blood, and he did not seem to dare to touch it.
"Go on," said the adjutant, hoarsely.
Lean stretched his wooden hand, and his fingers fumbled blood-stained
buttons. . . . At last he arose with a ghastly face. He had gathered a
watch, a whistle, a pipe, a tobacco pouch, a handkerchief, a little case of
cards and papers. He looked at the adjutant. There was a silence. The
adjutant was feeling that he had been a coward to make Lean do all the
grizzly business.
"Well," said Lean, "that's all, I think. You have his sword and
revolver."
"Yes," said the adjutant, his face working. And then he burst out in a
sudden strange fury at the two privates. "Why don't you hurry up with that
grave? What are you doing, anyhow?"
Even as he cried out in this passion, the two men were laboring for their
lives. Ever overhead, the bullets were spitting.
The grave was finished. It was not a masterpiece -- poor little shallow
thing. Lean and the adjutant again looked at each other in a curious, silent
communication.
Suddenly the adjutant croaked out a weird laugh. It was a terrible laugh
which had its origin in that part of the mind whichis first moved by the
singing of the nerves. "Well," he said, humorously toLean, "I suppose we
had best tumble him in."
"Yes," said Lean. The two privates stood waiting bent over on their
implements. "I suppose," said Lean, "it would be better if we laid him in
ourselves."
"Yes," said the adjutant. Then apparently remembering that he had made
Lean search the body, he stooped with great fortitude and took hold of the
dead officer's clothing. Lean joined him. Both were particular that their
fingers should not feel the corpse. They tugged away; the corpse lifted,
heaved, toppled, flopped into the grave, and the two officers,
straightening, looked at each other. They sighed with relief.
The adjutant said: "I suppose we should . . . we should say something. Do
you know the service, Tim?"
"They don't read the service until the grave is filled in," said Lean.
"Don't they?" said the adjutant, shocked that he had made the mistake.
"Oh, well," he cried, suddenly, "let us . . . let us say something. . . .
while he can hear us."
"All right," said Lean. "Do you know the service?"
"I can't remember a line of it," said the adjutant.
Lean was extremely dubious. "I can repeat two lines out -- "
"Well, do it," said the adjutant. "Go as far as you can. That's better
than nothing. And . . . the beasts have got our range exactly."
Lean looked at his two men. "Attention!" he barked. The privates came to
attention with a click, looking much aggrieved. The adjutant lowered his
helmet to his knee. Lean, bare-headed, stood over the grave. The Rostina
sharpshooters fired briskly.
"O, Father, our friend has sunk in the deep waters of death, but his
spirit has leaped toward Thee as the bubble arises from the lips of the
drowning. Perceive, we beseech, O, Father, the little flying bubble and -- "
Lean, although husky and ashamed, had suffered no hesitation up to this
point, but he stopped with a hopeless feeling and looked at the corpse.
The adjutant moved uneasily. "And from Thy superb heights -- " he began,
and then he, too, came to an end.
"And from Thy superb heights," said Lean.
The adjutant suddenly remembered a phrase in the back part of the
Spitzbergen burial service, and he exploited it with the triumphant manner
of a man who has recalled everything and can go on.
"Oh, God, have mercy -- "
Oh, God, have mercy -- " said Lean.
"'Mercy,'" repeated the adjutant, in a quick failure.
"'Mercy,'" said Lean. And then he was moved by some violence of feeling,
for he turned suddenly upon his two men and tigerishly said: "Throw the dirt
in."
The fire of the Rostina sharpshooters was accurate and continuous.
II
One of the aggrieved privates came forward with his shovel. He lifted his
first shovel load of earth, and for a moment of inexplicable hesitation, it
was held poised above this corpse which, from its chalk-blue face, looked
keenly out from the grave. Then the soldier emptied his shovel on -- on the
feet.
Timothy Lean felt as if tons had been swiftly lifted from off his
forehead. He had felt that perhaps the private might empty the shovel on --
on the face. It had been emptied on the feet. There was a great point gained
there. The adjutant began to babble. "Well, of course . . . a man we've
messed with all these years . . . impossible . . . you can't, you know,
leave your intimate friends rotting on the field . . . Go on, for God's
sake, and shovel, you."
The man with the shovel suddenly ducked, grabbed his left arm with his
right and looked at his officer for orders. Lean picked the shovel from the
ground. "Go to the rear," he said to the wounded man. He also addressed the
other private.
"You get under cover, too. I'll . . . I'll finish this business."
The wounded man scrambled hastily for the top of the ridge without
devoting any glances to the direction from whence the bullets came, and the
other man followed at an equal pace, but he was different in that he looked
back anxiously three times. This is merely the way -- often -- of the hit
and the unhit.
Timothy Lean filled the shovel, hesitated, and then in a movement which
was like a gesture of abhorrence, he flung the dirt into the grave, and as
it landed it made a sound -- plop. Lean suddenly paused and mopped his brow
-- a tired laborer.
"Perhaps we have been wrong," said the adjutant. His glance wavered
stupidly. "It might have been better if we hadn't buried him just
at this time. Of course, if we advance to-morrow, the body would have been-- "
"Damn you," said Lean. "Shut your mouth. He was not the senior officer."
He again filled the shovel and flung in the earth. . . . . For a space,
Lean worked frantically, like a man digging himself out of danger. . . .
Soon there was nothing to be seen but the chalk-blue face. Lean filled the
shovel. . . . "Good Good [sic]," he cried to the adjutant, why didn't you
turn him somehow when you put him in? This -- "
The adjutant understood. He was pale to the lips. "Go on, man," he cried
Stephen Crane
I
"What will we do now?" said the adjutant, troubled and excited.
"Bury him," said Timothy Lean.
The two officers looked down close to their toes where lay the body of
their comrade. The face was chalk-blue; gleaming eyes stared at the sky.
Over the two upright figures was a windy sound of bullets, and on the top of
the hill, Lean's prostrate company of Spitzbergen infantry was firing
measured volleys.
"Don't you think it would be better -- " began the adjutant. "We might
leave him until to-morrow."
"No," said Lean, "I can't hold that post an hour longer. I've got to fall
back, and we've got to bury old Bill."
"Of course," said the adjutant at once. "Your men got intrenching tools?"
Lean shouted back to his little firing line, and two men came slowly, one
with a pick, one with a shovel. They stared in the direction of the Rostina
sharpshooters. Bullets cracked near their ears. "Dig here," said Lean,
gruffly. The men, thus caused to lower their glances to the turf, became
hurried and frightened merely because they could not look to see whence the
bullets came. The dull beat of the pick striking the earth sounded amid the
swift snap of close bullets. Presently the other private began to shovel.
"I suppose," said the adjutant, slowly, "we'd better search his clothes
for . . . things.
Lean nodded; together in curious abstraction they looked at the body.
Then Lean stirred his shoulders, suddenly arousing himself. "Yes," he said,
"we'd better see . . . what he's got." He dropped to his knees and
approached his hands to the body of the dead officer. But his hands wavered
over the buttons of the tunic. The first button was brick-red with drying
blood, and he did not seem to dare to touch it.
"Go on," said the adjutant, hoarsely.
Lean stretched his wooden hand, and his fingers fumbled blood-stained
buttons. . . . At last he arose with a ghastly face. He had gathered a
watch, a whistle, a pipe, a tobacco pouch, a handkerchief, a little case of
cards and papers. He looked at the adjutant. There was a silence. The
adjutant was feeling that he had been a coward to make Lean do all the
grizzly business.
"Well," said Lean, "that's all, I think. You have his sword and
revolver."
"Yes," said the adjutant, his face working. And then he burst out in a
sudden strange fury at the two privates. "Why don't you hurry up with that
grave? What are you doing, anyhow?"
Even as he cried out in this passion, the two men were laboring for their
lives. Ever overhead, the bullets were spitting.
The grave was finished. It was not a masterpiece -- poor little shallow
thing. Lean and the adjutant again looked at each other in a curious, silent
communication.
Suddenly the adjutant croaked out a weird laugh. It was a terrible laugh
which had its origin in that part of the mind whichis first moved by the
singing of the nerves. "Well," he said, humorously toLean, "I suppose we
had best tumble him in."
"Yes," said Lean. The two privates stood waiting bent over on their
implements. "I suppose," said Lean, "it would be better if we laid him in
ourselves."
"Yes," said the adjutant. Then apparently remembering that he had made
Lean search the body, he stooped with great fortitude and took hold of the
dead officer's clothing. Lean joined him. Both were particular that their
fingers should not feel the corpse. They tugged away; the corpse lifted,
heaved, toppled, flopped into the grave, and the two officers,
straightening, looked at each other. They sighed with relief.
The adjutant said: "I suppose we should . . . we should say something. Do
you know the service, Tim?"
"They don't read the service until the grave is filled in," said Lean.
"Don't they?" said the adjutant, shocked that he had made the mistake.
"Oh, well," he cried, suddenly, "let us . . . let us say something. . . .
while he can hear us."
"All right," said Lean. "Do you know the service?"
"I can't remember a line of it," said the adjutant.
Lean was extremely dubious. "I can repeat two lines out -- "
"Well, do it," said the adjutant. "Go as far as you can. That's better
than nothing. And . . . the beasts have got our range exactly."
Lean looked at his two men. "Attention!" he barked. The privates came to
attention with a click, looking much aggrieved. The adjutant lowered his
helmet to his knee. Lean, bare-headed, stood over the grave. The Rostina
sharpshooters fired briskly.
"O, Father, our friend has sunk in the deep waters of death, but his
spirit has leaped toward Thee as the bubble arises from the lips of the
drowning. Perceive, we beseech, O, Father, the little flying bubble and -- "
Lean, although husky and ashamed, had suffered no hesitation up to this
point, but he stopped with a hopeless feeling and looked at the corpse.
The adjutant moved uneasily. "And from Thy superb heights -- " he began,
and then he, too, came to an end.
"And from Thy superb heights," said Lean.
The adjutant suddenly remembered a phrase in the back part of the
Spitzbergen burial service, and he exploited it with the triumphant manner
of a man who has recalled everything and can go on.
"Oh, God, have mercy -- "
Oh, God, have mercy -- " said Lean.
"'Mercy,'" repeated the adjutant, in a quick failure.
"'Mercy,'" said Lean. And then he was moved by some violence of feeling,
for he turned suddenly upon his two men and tigerishly said: "Throw the dirt
in."
The fire of the Rostina sharpshooters was accurate and continuous.
II
One of the aggrieved privates came forward with his shovel. He lifted his
first shovel load of earth, and for a moment of inexplicable hesitation, it
was held poised above this corpse which, from its chalk-blue face, looked
keenly out from the grave. Then the soldier emptied his shovel on -- on the
feet.
Timothy Lean felt as if tons had been swiftly lifted from off his
forehead. He had felt that perhaps the private might empty the shovel on --
on the face. It had been emptied on the feet. There was a great point gained
there. The adjutant began to babble. "Well, of course . . . a man we've
messed with all these years . . . impossible . . . you can't, you know,
leave your intimate friends rotting on the field . . . Go on, for God's
sake, and shovel, you."
The man with the shovel suddenly ducked, grabbed his left arm with his
right and looked at his officer for orders. Lean picked the shovel from the
ground. "Go to the rear," he said to the wounded man. He also addressed the
other private.
"You get under cover, too. I'll . . . I'll finish this business."
The wounded man scrambled hastily for the top of the ridge without
devoting any glances to the direction from whence the bullets came, and the
other man followed at an equal pace, but he was different in that he looked
back anxiously three times. This is merely the way -- often -- of the hit
and the unhit.
Timothy Lean filled the shovel, hesitated, and then in a movement which
was like a gesture of abhorrence, he flung the dirt into the grave, and as
it landed it made a sound -- plop. Lean suddenly paused and mopped his brow
-- a tired laborer.
"Perhaps we have been wrong," said the adjutant. His glance wavered
stupidly. "It might have been better if we hadn't buried him just
at this time. Of course, if we advance to-morrow, the body would have been-- "
"Damn you," said Lean. "Shut your mouth. He was not the senior officer."
He again filled the shovel and flung in the earth. . . . . For a space,
Lean worked frantically, like a man digging himself out of danger. . . .
Soon there was nothing to be seen but the chalk-blue face. Lean filled the
shovel. . . . "Good Good [sic]," he cried to the adjutant, why didn't you
turn him somehow when you put him in? This -- "
The adjutant understood. He was pale to the lips. "Go on, man," he cried
การแปล กรุณารอสักครู่..
หน้า
ผมหงายสตีเฟนเครน " เราจะทำยังไงตอนนี้ ? บอกว่านายทุกข์ และตื่นเต้น .
" ฝัง " ทิโมธี เอน
สองเจ้าหน้าที่มองลงใกล้เท้าของพวกเขาที่วางร่างของ
สหายของตน หน้าชอล์กสีฟ้า ; แพรวตาจ้องมองท้องฟ้า
กว่าสองตรงตัวเลขที่เป็นเสียงลมของกระสุนและด้านบนของ
ดอยบริษัทเอนก็กราบ spitzbergen ทหารราบคือการเผาวัดก้อง
.
" คุณไม่คิดว่ามันจะดีกว่า . . . " เริ่ม " นายดาบ เราอาจจะทิ้งเขาจนถึงพรุ่งนี้
"
" ไม่ " ยัน " ไม่ถือว่ากระทู้ชั่วโมงอีกต่อไป ฉันต้องตก
กลับมา และเราต้องฝังธนบัตรเก่า . "
" แน่นอน " นายดาบในครั้งเดียว . คนของคุณมี intrenching เครื่องมือ ?
ลีนตะโกนกลับไปสายยิงน้อยของเขา และผู้ชาย 2 คน มาอย่างช้าๆ ที่ละ
กับเลือก หนึ่งด้วยพลั่ว พวกเขาจ้องมองไปในทิศทางของ rostina
แม่น . กระสุนแตกใกล้หูของพวกเขา . " ขุดที่นี่”ยัน
เสียงกระด้าง . ผู้ชาย ดังนั้น จึงลดสายตาของพวกเขาไปยังสนามหญ้ากลายเป็น
รีบและตกใจเพียงเพราะพวกเขาไม่สามารถมองเห็นว่า
กระสุนมาทึบชนะของรับกับโลกเสียงท่ามกลาง
รวดเร็วตะครุบปิดสัญลักษณ์ ปัจจุบันเอกชนอื่น ๆเริ่มแซะ .
" ฉันคิดว่า , " กล่าวว่า นายดาบ ช้าๆ " เราควรจะค้นหา
เสื้อผ้าของเขาสำหรับ . . . . . . . สิ่ง
ยันพยักหน้ากันในนามธรรมขี้สงสัยก็มองร่างกาย
แล้วยันคนบ่าก็ปลุกใจตัวเอง ครับ , " เขากล่าวว่า ,
" เราควรจะเห็น . . . . . . .สิ่งที่เขามี เขาลดลงไปที่หัวเข่าและ
ก็มือของเขา ร่างของเจ้าหน้าที่เสียชีวิต แต่มือของเขาหวั่นไหว
กว่าปุ่มของเครื่องแบบ ปุ่มแรกคือสีแดงอิฐกับการอบแห้ง
เลือด และเขาไม่ได้ดูเหมือนจะกล้าแตะต้องมัน .
" ไป " นายดาบแคว .
เอนยืดมือไม้ของเขา และเอานิ้วมือเงอะงะที่เปื้อนเลือด
กระดุม . . . . . . . .ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นด้วยใบหน้าที่น่ากลัวมาก เขาได้รวบรวม
นาฬิกา , นกหวีด , ท่อ , กระเป๋ายาสูบ ผ้าเช็ดหน้า นิดหน่อย กรณี
บัตรและเอกสาร เค้ามองนายดาบ มีความเงียบ
นายรู้สึกว่าเขาได้รับขี้ขลาดให้ผอมเลย
หมีธุรกิจ .
" ดี " ยัน " นั่นคือทั้งหมดที่ฉันคิด คุณได้ดาบและปืนของเขา
"
" ครับ " นายดาบหน้างานของเขา แล้วเขาออกมาในฉับพลันความโกรธที่แปลก
" 2 คน ทำไมแกไม่รีบด้วย
" คุณทำอะไรอยู่หรือ ? "
แม้ในขณะที่เขาร้องในตัณหานี้ ผู้ชายสองคน ทำงานสำหรับ
ชีวิตของพวกเขา . เคยเหนือศีรษะ กระสุนถูกคาย .
หลุมศพเสร็จ มันไม่ได้เป็นงานชิ้นเอก -- น่าสงสารตื้น
นะลีนและนายดาบอีกครั้งมองที่แต่ละอื่น ๆในขี้สงสัย เงียบ
อยู่ๆการสื่อสาร นายดาบตายหัวเราะออกมาแปลกๆ มันแย่มากหัวเราะ
ซึ่งมีที่มาในส่วนหนึ่งของจิตใจ ซึ่งเพิ่งย้ายมาด้วย
ร้องเพลงของเส้นประสาท " ดี " เขากล่าวติดตลก tolean " ผมคิดว่าเรา
ดีที่สุดพลัดตกเขาใน "
" ใช่ " บอกว่า ผอม
ผมหงายสตีเฟนเครน " เราจะทำยังไงตอนนี้ ? บอกว่านายทุกข์ และตื่นเต้น .
" ฝัง " ทิโมธี เอน
สองเจ้าหน้าที่มองลงใกล้เท้าของพวกเขาที่วางร่างของ
สหายของตน หน้าชอล์กสีฟ้า ; แพรวตาจ้องมองท้องฟ้า
กว่าสองตรงตัวเลขที่เป็นเสียงลมของกระสุนและด้านบนของ
ดอยบริษัทเอนก็กราบ spitzbergen ทหารราบคือการเผาวัดก้อง
.
" คุณไม่คิดว่ามันจะดีกว่า . . . " เริ่ม " นายดาบ เราอาจจะทิ้งเขาจนถึงพรุ่งนี้
"
" ไม่ " ยัน " ไม่ถือว่ากระทู้ชั่วโมงอีกต่อไป ฉันต้องตก
กลับมา และเราต้องฝังธนบัตรเก่า . "
" แน่นอน " นายดาบในครั้งเดียว . คนของคุณมี intrenching เครื่องมือ ?
ลีนตะโกนกลับไปสายยิงน้อยของเขา และผู้ชาย 2 คน มาอย่างช้าๆ ที่ละ
กับเลือก หนึ่งด้วยพลั่ว พวกเขาจ้องมองไปในทิศทางของ rostina
แม่น . กระสุนแตกใกล้หูของพวกเขา . " ขุดที่นี่”ยัน
เสียงกระด้าง . ผู้ชาย ดังนั้น จึงลดสายตาของพวกเขาไปยังสนามหญ้ากลายเป็น
รีบและตกใจเพียงเพราะพวกเขาไม่สามารถมองเห็นว่า
กระสุนมาทึบชนะของรับกับโลกเสียงท่ามกลาง
รวดเร็วตะครุบปิดสัญลักษณ์ ปัจจุบันเอกชนอื่น ๆเริ่มแซะ .
" ฉันคิดว่า , " กล่าวว่า นายดาบ ช้าๆ " เราควรจะค้นหา
เสื้อผ้าของเขาสำหรับ . . . . . . . สิ่ง
ยันพยักหน้ากันในนามธรรมขี้สงสัยก็มองร่างกาย
แล้วยันคนบ่าก็ปลุกใจตัวเอง ครับ , " เขากล่าวว่า ,
" เราควรจะเห็น . . . . . . .สิ่งที่เขามี เขาลดลงไปที่หัวเข่าและ
ก็มือของเขา ร่างของเจ้าหน้าที่เสียชีวิต แต่มือของเขาหวั่นไหว
กว่าปุ่มของเครื่องแบบ ปุ่มแรกคือสีแดงอิฐกับการอบแห้ง
เลือด และเขาไม่ได้ดูเหมือนจะกล้าแตะต้องมัน .
" ไป " นายดาบแคว .
เอนยืดมือไม้ของเขา และเอานิ้วมือเงอะงะที่เปื้อนเลือด
กระดุม . . . . . . . .ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นด้วยใบหน้าที่น่ากลัวมาก เขาได้รวบรวม
นาฬิกา , นกหวีด , ท่อ , กระเป๋ายาสูบ ผ้าเช็ดหน้า นิดหน่อย กรณี
บัตรและเอกสาร เค้ามองนายดาบ มีความเงียบ
นายรู้สึกว่าเขาได้รับขี้ขลาดให้ผอมเลย
หมีธุรกิจ .
" ดี " ยัน " นั่นคือทั้งหมดที่ฉันคิด คุณได้ดาบและปืนของเขา
"
" ครับ " นายดาบหน้างานของเขา แล้วเขาออกมาในฉับพลันความโกรธที่แปลก
" 2 คน ทำไมแกไม่รีบด้วย
" คุณทำอะไรอยู่หรือ ? "
แม้ในขณะที่เขาร้องในตัณหานี้ ผู้ชายสองคน ทำงานสำหรับ
ชีวิตของพวกเขา . เคยเหนือศีรษะ กระสุนถูกคาย .
หลุมศพเสร็จ มันไม่ได้เป็นงานชิ้นเอก -- น่าสงสารตื้น
นะลีนและนายดาบอีกครั้งมองที่แต่ละอื่น ๆในขี้สงสัย เงียบ
อยู่ๆการสื่อสาร นายดาบตายหัวเราะออกมาแปลกๆ มันแย่มากหัวเราะ
ซึ่งมีที่มาในส่วนหนึ่งของจิตใจ ซึ่งเพิ่งย้ายมาด้วย
ร้องเพลงของเส้นประสาท " ดี " เขากล่าวติดตลก tolean " ผมคิดว่าเรา
ดีที่สุดพลัดตกเขาใน "
" ใช่ " บอกว่า ผอม
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- This work was supported by the French Mi
- คาวาซากินินจา 1000 ABS ได้รับคุณสมบัติหล
- This video is part of English for commun
- 最近好冂
- Most people in Cambodia Buddhist as well
- Restriction
- The output of the full-wave rectifier ha
- At the pilot level, actual MSW and two s
- ได้ผ่านผู้ชุมนุมเหล่านั้น.
- เด็กๆควรให้ฝึกคัดอักษรจีนอยู่บ่อยๆ
- เธอหาชุดที่จะไปงานปาร์ตี้ได้ยัง
- จะให้รอไหม
- i only use kakaotalk
- 놀자
- Rattanokin cycling lanes givev overhaul
- The troughed conveyors which are used wi
- แต่ตอนนี่ฉันอยากเรียนภาษามาก เพื่อฉันจะไ
- ว่าแม็กมีส่วนเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุThat
- and the condensation of the various phil
- The diffraction pattern observed with li
- ฉันดูอนิเมอยู่ที่บ้าน เรื่องyowamushi pe
- the cattle wereexamined twice using tran
- อาณาจักรหริภุญชัยอาณาจักรที่เก่าแก่และรุ
- grace au basket, tous les jeunes peuvent
