The conclusion, on examination of t

The conclusion, on examination of these analyses
(Peterson et al., 2005; Krieger, 2010; Schoenfeld et al., 2014,
2015), would be that exercise volume (load × sets × reps) and
training frequency (sessions per week) are important variables
that affect the hypertrophic response and to this list we would
propose the addition of effort. Contrary to popular belief, muscle
hypertrophy may not be significantly influenced by resistance
exercise load (Schoenfeld et al., 2014). This is despite 7 out of
the 11 studies being volume equated, essentially suggesting the
participants in the low-load groups did not train until contractile
failure (Schoenfeld et al., 2014). We recognize there are many
other variables that are manipulated to maximize changes in
musclemass, however, we hypothesize that these are largelymoot
when contractile failure is reached. Instead of any particular
medley of RE variables, we propose that muscular hypertrophy
is fundamentally driven by maximal motor unit recruitment and
exercising until contractile failure.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การรายงานสรุป ตรวจสอบการวิเคราะห์(ปิเตอร์สันและ al. 2005 คุณ 2010 Schoenfeld et al. 20142015), จะเป็นที่ออกกำลังกายปริมาณ (กำหนดโหลด××พนักงาน) และความถี่ (รอบเวลาต่อสัปดาห์) การฝึกอบรมเป็นตัวแปรที่สำคัญที่มีผลต่อการตอบสนอง hypertrophic และรายการนี้ เราจะเสนอจากความพยายาม ขัดกับความเชื่อที่นิยม กล้ามเนื้อhypertrophy อาจไม่ได้ผล โดยความต้านทานออกกำลังกายโหลด (Schoenfeld et al. 2014) ว่า 7 ของท่านได้การศึกษา 11 ที่เป็นเสียงเพื่อ แนะนำหลักการผู้เข้าร่วมในกลุ่มน้อยโหลดไม่ได้ฝึกจน contractileความล้มเหลว (Schoenfeld et al. 2014) เรามีจำนวนมากตัวแปรอื่น ๆ ที่จะจัดการการเพิ่มในการเปลี่ยนแปลงmusclemass อย่างไรก็ตาม เรา hypothesize เหล่านี้เป็น largelymootเมื่อถึง contractile ความล้มเหลว แทนใด ๆ โดยเฉพาะเมดเล่ย์ของ RE ตัวแปร เรานำเสนอ hypertrophy ที่กล้ามเนื้อพื้นฐานขับเคลื่อน ด้วยมอเตอร์หน่วยสูงสุดสรรหา และออกกำลังกายจนล้มเหลว contractile

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อสรุปในการตรวจสอบของการวิเคราะห์เหล่านี้
(ปีเตอร์สัน, et al, 2005;. Krieger 2010. Schoenfeld et al, 2014,
2015) จะเป็นไปได้ว่าปริมาณการออกกำลังกาย (โหลด×ชุด×พนักงาน)
และความถี่ในการฝึกอบรม(การประชุมต่อสัปดาห์)
เป็นตัวแปรสำคัญที่มีผลต่อการตอบสนองhypertrophic
และในรายการนี้เราจะนำเสนอนอกเหนือจากความพยายาม ขัดกับความเชื่อที่นิยมของกล้ามเนื้อเจริญเติบโตมากเกินไปอาจจะไม่ได้รับผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญโดยต้านทานโหลดการออกกำลังกาย(Schoenfeld et al., 2014) นี่คือแม้จะ 7 จาก11 การศึกษาปริมาณการถูกบรรจุเป็นหลักแนะนำผู้เข้าร่วมในกลุ่มต่ำโหลดไม่ได้ฝึกจนหดความล้มเหลว (Schoenfeld et al., 2014) เราตระหนักดีมีหลายตัวแปรอื่น ๆ ที่มีการจัดการเพื่อเพิ่มการเปลี่ยนแปลงใน musclemass แต่เราตั้งสมมติฐานว่าเหล่านี้เป็น largelymoot เมื่อความล้มเหลวที่หดตัวถึง แทนการใด ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการผสมของตัวแปรRE เราเสนอที่ยั่วยวนกล้ามเนื้อเป็นแรงผลักดันพื้นฐานโดยการรับสมัครหน่วยมอเตอร์สูงสุดและการออกกำลังกายจนเกิดปัญหากับที่หดตัว